Geen contact meer met zus
Natuurlijk moeilijk om jarenlange troubles tot een beknopt en voor jullie duidelijk verhaal te maken, ik probeer het toch...wellicht om mijn frustraties wat van mij af te schrijven. Helaas moet ik enigszins vaag blijven vanwege herkenning....
Al jarenlang is er geen duidelijke relatie tussen haar en mijn ouders. Ik heb mij er altijd wat afzijdig van gehouden, in die zin dat ik geen van de partijen van raad heb voorzien. Ik heb dat ook kenbaar gemaakt naar beide. Tot 4 jaar terug hadden mijn zus en ik een goede relatie. Na de geboorte van mijn jongste leek het alsof ze afstand van mij ging neme. Vanaf 2012 hadden we nauwelijks contact. Alle vragen werden niet inhoudelijk beantwoord. In 2013 kreeg ik te maken met een depressie. Dat had meerdere oorzaken. Ik ben daarvoor hulp gaan zoeken, maar voor ik dat deed heb ik aan mijn zus gevraagd wat ze nu wilde. Een zus-zus relatie of niet. Ik kon niet meer tegen de manier waarop het ging en wilde het of gaan verwerken met hulp of samen eraan werken. Zij wilde samen onze relatie weer opbouwen. Nooit heb ik verder iets verweten van de periode daarvoor. Uit mijn dal gekropen ging het erg slecht tussen mijn ouders en zus en nu werd ik hier ook bij betrokken. Zo zouden wij vaak over haar praten in het negatieve, zouden mijn ouders veel meer met mijn kinderen doen dan met de hare etc. Nu is dit absoluut niet het geval, maar het is haar beleving en dat mag. Kortom, het is een zooitje geworden. Na flink wat heen en weer gemail, iets waar ik eigenlijk een hekel aan heb gezien het platte tekst is en dingen makkelijk verkeerd gelezen kunnen worden, is het contact verbroken. Ik heb dat gedaan....maar nu....ik mis haar (of mis ik een zus), ik ben boos, maar ook heel verdrietig, maar het geeft ook een bepaalde rust. Gefrustreerd gezien ik nog steeds niet weet welke problemen ze door mij heeft ondervonden....Mijn ouders hebben inmiddels ook tegen haar gezegd dat ze zo niet verder willen. Ook tegen hen reageert ze niet inhoudelijk, het is enkel modder gooien over vroeger. Ook met hen heeft ze dus geen contact meer nu.
Ik wil mijn zus terug, maar weet dat ik haar kwijt ben...hoe verwerk je frustratie...? Het is nog vers, weet ik....heeft iemand ook geen contact meer met broer/zus en hoe verwerk je het gemis. Is het een soort rouwen wat slijt?
Hier
Hier heeft mijn broer het contact verbroken met in eerste instantie mijn ouders, maar eigenlijk meteen met mij, alleen dat is nooit uitgesproken; hij liet simpelweg niets meer horen.
Nu is het meer brengen dan halen geweest van ons naar daar, dus ik heb het laten gaan. Wil je niet? Prima, wil je wel dan kom je maar praten.
Dat is nu bijna 6 jaar geleden.
Af en toe doet het pijn, maar het ligt buiten mijn controle en ook buiten mijn energie om iets proberen te regelen. Dit omdat ze het liefst aan zichzelf denken en de dingen dus niet daadwerkelijk veranderen zullen. Het zal altijd brengen blijven en dat levert op de lange duur frustratie op. En die energie heb ik hard nodig in mijn eigen leven. Echt wennen doet het niet, ik heb verder geen andere broers of zussen, dus het voelt wel alleen; maar dat gevoel kende ik al van toen er nog wel contact was van ons uit.
vaag
Ik kan er geen touw aan vastknopen eigenlijk.
Als je al vanaf 2012 nauwelijks contact hebt is het toch niet zo heel vers meer? Of heb je al die tijd hoop gehouden en ben je die nu kwijt of zo?
Ik ben de draad ook kwijt
Tot 4 jaar geleden hadden jullie een goede relatie, maar vanaf 2012 ineens niet meer. In 2013 wilde je zus het contact weer opbouwen, maar jij zat blijkbaar nog vol verwijten? Anders zou je niet schrijven dat je verder niets verweten hebt. En nu heb jij het contact verbroken, maar dat wil je niet. En ze zegt niets inhoudelijks, maar gooit wel met modder over vroeger. Wat volgens mij behoorlijk inhoudelijk is, trouwens.
Ik vermoed dat je vindt dat alles de schuld van je zus is. Als dat zo is, is dat geen goede basis voor contact. En verdere kan ik er geen chocola van maken, eerlijk gezegd.
nee
Bedankt voor jullie reacties.
Nee zoals jullie het schrijven begrijpen jullie (amare en limi) het niet. Het is natuurlijk ook lastig om met tekst beknopt uit te leggen.
In 2012 nam mijn zus afstand. Lees plots geen contact meer opnemen en niet reageren op telefoon, mail of app. Ik wist wel al af van de problemen tussen mijn ouders en haar. In 2013 moest ik stress punten kwijt. Natuurlijk was dit niet het enige stress punt waardoor ik in stortte, maar wel iets wat ik moest "aanpakken". Ik heb haar uiteindelijk een mail verzonden met mijn wens, goed contact zoals eerder en haar visie gevraagd. Wat wilde zij. Ik ging toen in therapie en wilde óf verwerken dat we heen contact meer hadden óf kijken waar het mijn fout was en dat aanpakken. Zij wilde niet breken en ik heb haar verder niets verweten. Daar schiet je immers niets mee op, dingen zijn gebeurd en iedere dag is een start van een nieuw begin. We zijn een keer samen weg geweest, super gezellig en onze gezinnen zijn samen geweest. Echter liet ze het contact daarna weer los en is ze een mail strijd met mijn ouders begonnen over wat er vroeger gebeurd was en hoezeer ze daar last van had. Ook met mij heeft ze, volgens eigen zeggen problemen gehad, alleen WAT ze precies bedoeld en WAAR ze last van heeft gehad wat nu haar leven beïnvloed zegt ze niet. Het zijn dingen als "ik heb nooit mijzelf kunnen zijn en dat ligt aan mijn zusje haar gedrag vroeger". Nu kijk ik terug op een zeer fijne jeugd zonder al te veel problemen. We zijn nooit geslagen, ouders zijn nooit gescheiden en moeder was thuis. Geen heftige pubers...ik heb geen idee wat er voor haar gebeurd is, maar het is haar gevoel en dat mag. Ik kan niet zeggen dat het niet zo is. Met modder gooien bedoel ik halve verwijten die voor ons kant nog wal raken. Uitleg geeft ze niet, wij hebben het maar te moeten begrijpen.
Hoewel mijn vraag was "hoe verwerk ik dit" toch iets meer uitleg. Ik heb uiteindelijk het contact verbroken omdat ik niets meer kan dan sorry zeggen voor iets wat voor haar gevoel 20 jaar geleden is gebeurd en vragen hoe ik dat voor haar goed kan maken. Maar daar hoor ik niets op en komen de volgende verwijten aan. Dát kan ik niet meer. Ik zeg niet dat mijn zus fout zit. Het is haar gevoel namelijk, zij heeft blijkbaar dingen anders ervaren. Ik kan daar niet over oordelen. Ik weet alleen niet hoe te stoppen....
Neemt niet weg dat ik haar vreselijk mis....ik zou het heel graag anders zien, maar ik kan niets goed doen...
Wat mis je?
Je zus of een zus?
Als ik het zo lees is het contact toch altijd wat problematisch geweest, op een gezellige dag na.
Familie krijg je er gratis bij. Je vrienden kies je uit. Dat gaat niet altijd goed. Blijkbaar zijn jullie, ondanks dezelfde jeugd, toch heel anders groot gebracht of groot geworden.
Zoals ik het lees zit je zus vast in haar gevoel. Daar kun jij niks aan veranderen.
helaas
ook ik heb helaas al jaren geen contact meer met mijn zus en haar kinderen. Ook tussen haar en mijn ouders is het contact verbroken.
Erg jammer voor iedereen. Ik zou niet weten hoe ik onze relatie moet laten werken. Mijn zus heeft een totaal andere kijk dan ik op zaken die in het verleden gebeurd zjn. En ze kan dat niet loslaten .
Ik zou er veel over kunnen zeggen, maar het komt er op neer dat ik niet zou weten hoe het ooit weer goed kan komen. En dat heb ik geaccepteerd maar vind het nog steeds jammer voor alle betrokkenen.
Volgens mij iheeft mijn zus een fijn eigen gezin en daar ben ik blij om voor haar. Het gaat met ons allemaal best goed. Alleen samen, dat werkt helaas niet.
nog even
bij ons gaat, ging, het ook over zaken uit het verleden waar ik niets van herken. En inderdaad, eer dan sorry zeggen kun je niet doen. Allerlei verwijten waar ik niets mee kan. Nou ja, sorry zeggen en uitleggen dat je je je nergens van bewust was. Dat je bedoelingen, toen en nu, goed zijn. Maar, dat komt niet binnen. Ze blijft er in hangen. En er op terug komen. Ik kan er niets mee, het kost me veel energie.
Zaken waar ik mee zit (zat) zijn totaal onbespreekbaar. Is op zich niet erg, ik kan en wil dat wel laten liggen.
Tja, zonderzus, als je denkt dat je alles hebt geprobeerd, en het gewoon niet lukt.... Dan heb je weinig keus. Je zus blijft natuurlijk altijd je zus, je raakt haar niet kwijt. Maar (fijn) contact met haar kun je niet afdwingen. Dat zul je moeten accepteren.
manier
De manier van hoe je zegt dat je het niet herkent kan natuurlijk ook van invloed zijn. Ik heb niet gebroken met mijn zus, maar ook bij ons zijn er dingen die ik in het verleden anders heb ervaren. Als je dan als reactie terugkrijgt dat je overdrijft, dat je het verzint, of dat het zo nooit gebeurd is, dan kom je geen steek verder. Maar zo delen we dus ook niet echt een verleden, zoals we ook al geen heden delen. We hebben nauwelijks contact.
Ze hoeft het ook niet zelf ervaren te hebben. Het is ook niet iets waar ik mee zit of zo, maar ik kreeg op een gegeven moment wel kritiek/verwijten over hoe ik volgens hen was. Volgens mij moeder was ik egoïstisch en mijn zus nam dat beeld over bijvoorbeeld. Op een gegeven moment ben je er wel klaar mee als het beeld niet klopt. Ik ben me uit zelfbehoud afzijdig/onafhankelijk gaan opstellen toen er bepaalde dingen in ons gezin misgingen vroeger, maar toen ik dat als reden aangaf bij moeder en zus waarom ik afstandelijk was, beweerden ze dat die dingen nooit gebeurd waren en dat ik het verzon. Het is voor hen natuurlijk makkelijker om gewoon op iemand te kunnen katten dan om na te denken. Ik mis hen ook niet emotioneel gezien, maar die voortdurende kritiek was ik wel zat. Dus ik zie ze vrij weinig, dan heb ik er geen last van. Als ik ze niet zie, denk ik ook niet aan ze.
reactie
Super de reacties, ik heb er veel aan!
Wie mis ik...MIJN zus of EEn zus....ik denk toch echt mijn zus. Voor 2011 heb ik namelijk altijd een goed contact met haar gehad...
Ik begrijp jouw kant Limi, ik heb juist altijd geprobeerd haar niet te zeggen dat het niet waar is wat zijn zei. Ik herken het niet, niet het gedeelte dat ze last van mij heeft gehad bijvoorbeeld en omdat ik ook niet weet waarvan is het lastig. Ook de dingen die ze mijn ouders verwijt zijn niet zo, zat "bewijzen" dat het niet waar is, maar het is haar gevoel dus voor haar leeft het zo. Nooit gezegd dat ze het verzon, geprobeerd haar gevoel voor zover dat mogelijk was te begrijpen, maar wel eerlijk geweest in het feit dat ik het niet herken.
Eva, je hebt helemaal gelijk en je beschrijft precies wat er "aan de hand is". Ik wil het graag veranderen, maar kan het inderdaad niet....zal mij erbij neer moeten leggen dat het gewoon niet zo is.
Het is dus een soort rouw proces denk ik....
dat
Dat is het ook, een rouwproces, en eigenlijk ook eentje waarmee je zelden verder komt tenzij je zelf besluit om verder te gaan.
Je komt niet verder omdat ze 1. nog in leven is natuurlijk, maar ook omdat je niet uit het verschil van denken en ervaren komt.
Mijn broer is volgens mij ook wel gelukkig met zijn gezin en dat is maar goed ook, want met hen moet hij het in eerste instantie doen.
Maar ik moet door. Het lijkt of ik hem achterlaat en dat is misschien ook een beetje zo, maar ik blijf niet wachten tot hij mee wil. Als het om onkunde was kon ik blijven proberen. Maar het is onwil en dat is als trekken aan een dood paard.
Maar ik blijf wel achterom kijken. De deur blijft open al weet hij niet meer waar ik woon, wat er inmiddels allemaal is gebeurd enz.
Het zal altijd wel een kwetsbaar punt blijven, alleen ga ik er niet aan onderdoor. Dat wil ik niet.
mijn verhaal
Zonderzus, wat jij beschrijft had ik ook kunnen schrijven...
Verdrietig hé? en zo jammer ook, gemiste kansen voor fijne momenten samen. Niets aan te doen. Gewoon je leven fijn maken met de mensen om je heen.
Voor wat het waard is
Mijn broer heeft ook onze jeugd heel anders ervaren dan ik. Ik heb in mijn beleving heel erg in zijn schaduw gestaan, hij was de flamboyante leukerd en ik de stille muis. Maar dat is een wisselwerking geweest die niemend bewust heeft gecreëerd. Hij herkent mijn beeld ook totaal niet. Is jammer maar maakt verder niet uit, ik moet sowieso dealen met mijn verhaal, karakter etc.
Er is geen waarheid, geen objectieve versie van het verleden. Bestaat niet. Er is ook niet zoiets als 'meeste stemmen gelden'. Als je zus moeite heeft met dingen uit het verleden schiet niemand er wat mee op als je (of je ouders) het probeert te ontkennen of ontkrachten. Wat je volgens mij wel kunt doen is luisteren en vragen wat jij nu kunt doen om haar hierin te helpen of steunen. Nu, want het verleden is voorbij. Maak onderscheid tussen gebeurtenissen en emoties. Als haar herinnering is dat zij bv achtergesteld werd (ik noem maar wat) kun jij zeggen; zo heb ik het niet ervaren maar wellicht kun je beter zeggen: dat lijkt mij een onwijs rotgevoel, wat vervelend dat ik dat niet heb gemerkt, wat is de impact op jou nu? En kan ik daar iets in betekenen?
Eva en Jacky
Dat is het Eva, verdrietig....gelukkig heb ik inderdaad fijne mensen om mij heen, mijn gezin, ouders, vrienden....het zou fijn zijn als zij daar ook deel vanuit maakte...
Jacky, heel bewust heb ik nooit tegen haar gezegd dat ik haar beleving ontkende of heb ik geprobeerd het te ontkrachten. Ik ben mij er heel bewust van dat haar beleving anders is als die van mij. Echter heb ik gevraagd wat ik zou kunnen doen. Ik heb sorry gezegd dat zij last van mij gehad heeft en dat dat nu haar leven beïnvloed. Ik kan het helaas niet veranderen, mijn jeugd is 20 jaar geleden....ik denk wel zo dat indien je last van je verleden hebt je dat moet aanpakken. Je kunt het uiten, samen een oplossing zoeken en verder. Doe of wil je dat niet dan laat je je leven beïnvloeden door iets wat niet veranderd kan worden. Daar kan ik weinig mee en om die reden heb ik het contact moeten verbreken. De verwijten kan ik allemaal wel handelen, het niets willen doen om te verbeteren niet....
hier
Hier was het de zus van mijn man die langzamerhand het contact verbroken heeft. Ze heeft hem nooit verteld waarom. Ze kwam al jaren niet meer bij ons want dat vond ze te ver, haar kinderen deden lullig tegen de onze, en tenslotte mochten wij ook niet meer bij haar komen.
Nu hebben we samen de laatste ouder van mijn man begraven. Mijn hand accepteerde ze nog maar net, de agressie straalde eraf, terwijl we nooit ruzie hebben gehad. Tussen haar kinderen en onze kinderen ging het nu gelukkig wel goed, die zijn nu kennelijk groot genoeg om hun eigen mening te vormen. Mijn man is geen prater en is blij dat we nu van het gedoe af zijn, al begrijpt hij ook niet wat er nou gebeurd is. Als het mijn zus was zou ik daar niet tegen kunnen, ik zou toch minstens willen weten wat er nou aan de hand was! Maar mijn man zegt dat we daar toch nooit achter zouden komen.
Zoiets kan je flink dwars zitten zeg. En ik vraag me af hoe zij zich nu voelt. Alleen maar opgelucht dat ze van ons af is, of toch ook verdrietig?
zonderzus
Heb je je zus wel eens verteld, onlangs, dat je haar mist?
Ja Moreen....
....daar heb ik nooit reactie op gekregen....
Schoonzus, je hebt wel gelijk. Het zit mij ook dwars. Dwars dat ik niet weet waarom....ook ik zal er denk ik nooit achter komen ben ik bang. Dat is ook wel mijn angst, met mijn ouders is er ook geen contact. Nu zijn ze nog niet heel oud, maar wat als ze komen te overlijden....
Nu eerst na het weekend genieten van een welverdiende vakantie met mijn gezin! Heerlijk!
graag
graag gedaan fijne vakantie.
Tams
Jij natuurlijk ook, ik heb dan wel niet inhoudelijk op je reactie gereageerd, het heeft mij echter wel geholpen natuurlijk!
Contact zus
Ik begrijp en herken hier een hele hoop. Ik had ook altijd een goed contact met m'n zus tot een aantal jaar geleden. Het werd me kwalijk genomen dat ik niet moest werken. Ik werkte altijd maar verloor mijn baan en vond dat heel erg, zeker nu mijn kinderen volwassen zijn. Zij werkt een aantal uur en ik heb meerdere malen aangegeven dat thuis zitten soms leuker lijkt dan het is, en dat ik graag weer zou werken,
Het werd me min of meer kwalijk genomen dat wij geen financiele onzekerheden hadden. Dat we zgn konden doen en laten wat we wilden. (Wat overigens niet zo is) enz enz.
Het contact werd eigenlijk slechter mettertijd. Onze dochters gingen vroeger totaal niet goed met elkaar om maar met volwassen worden werd dat beter. Ze schelen bijna niks in leeftijd Ze hebben een tijdje samengewoond omdat ze beide graag zelfstandig wilden wonen. Dat is een fiasco geworden. Alles is volgens mijn zus mijn schuld. Ze wil nooit meer iets met me te maken hebben. Ik denk zelfs dat ze me haat! Heel de familie erbij betrokken, het is eigenlijk heel triest, maar je zal je maal ermee moeten doen. Eerst wilde ik het verhaal van de daken schreeuwen. Ik voelde me zo onrechtvaardig behandeld. Nu niet meer. Alles went. Het zal nooit meer goedkomen. Dat kan na zoveel dingen niet meer. Voor haar gedrag werd of wordt altijd een excuus gezocht. Onzekerheid zou hier de oorzaak zijn. Noem maar een reden! Toch ben je verantwoordelijk voor je gedrag en handelen. Meestal is het afgunst. Niks meer of minder. Zelf slecht in je vel zitten en een ander naar beneden halen.
mijn zus
Mijn zus heeft vorig jaar het contact verbroken. Want ik kon niet op de verjaardag van haar kinderen komen, omdat ik geen auto had. Het is 15 km en dat is te ver om te fietsen met twee kleine kinderen. Ik mocht niet op een andere dag komen. Mijn broer trouwens wel. En dat terwijl ze nooit op de verjaardagen van mijn kinderen komt en dan meestal wel een andere dag, daar doe ik ook nooit moeilijk over. Alleen de laatste keer schikte die andere dag dat ze bij mijn dochter wilde komen niet, omdat ik toen al 10 kinderen in huis had ivm playbackshow die we aan het oefenen waren. Toen zei ze dat ik altijd moeilijk deed. Ik kreeg een hele rij appjes over me heen dat ik er nooit voor haar was en blablabla, terwijl in mijn ogen we veel leuke dingen samen deden, we meer vriendinnen waren. Ik paste op haar kinderen als het nodig was. Ik ging er vaak heen op de koffie. Nu realiseer ik dat ik haar altijd achter na moest lopen, zij nooit iets voor mij deed, hier alleen op verjaardagen kwam (maar dan paar weken later), in het nieuwe huis waar we al 2 jaar wonen is ze nog maar 1 keer geweest en toen schoonmoeder overleed, condoleerde ze me niet eens..
Ja ik mis haar, ik snap het niet.
Ze is paar jaar terug gescheiden en een totaal andere vrouw geworden.
Heisenberg
Heisenberg,
Wat is dan de reden dat jullie geen contact meer hebben?
Mijn zus is twee jaar ouder dan ik. Ik heb in het verleden door een relatie met een heel erg foute man verkeerde keuzes gemaakt wat mijn ouders heel veel pijn heeft gedaan. Daar heb ik heel veel spijt van en dat weet mijn moeder. Mijn vader is 11 jaar geleden overleden aan een hartinfarct. Ik help mijn moeder nu veel met OA boodschappen, administratie, klusjes in en om haar huis maar mijn zus kan het niet over haar hart krijgen mij te vergeven dat ik mijn ouders in het verleden financieel heb benadeeld. Ik was toen helaas onder invloed van bepaalde verdovende middelen (onder invloed van mijn ex). Ik heb mijn leven al geruime tijd gebeterd maar mijn zus is nog steeds boos op mij. Ik heb goed contact met mijn moeder (altijd al gehad) maar mijn zus zoekt zelden contact met mijn moeder en dat vind ik erg voor mijn moeder omdat zij mijn zus mist. Ik heb al meerdere pogingen gedaan om het contact tussen hen te herstellen (vooral voor mijn moeder) maar tevergeefs. 😪 Mijn zus is zo koppig. Ik wil gewoon dat mijn moeder en mijn zus weer fijn contact met elkaar hebben, vooral voor mijn moeder. Dat mijn zus en ik nooit meer goed contact zullen hebben daar heb ik mij al bij neergelegd. 😔
Het kan zijn dat het voor haar gevoel bij jouw moeder/ouders altijd om jou draaide, vooral ook in de periode dat het zo slecht met je ging; en daarna vreugde omdat het beter gaat. Wellicht zijn je ouders altijd bezorgd geweest om jou en ging hun aandacht daar dus naartoe. Ondertussen ging het met je zus wellicht gewoon goed, dus geen aandacht.
Ik denk dat je moeder stappen moet zetten. Niet wachten tot zus contact met haar opneemt, maar zelf naar zus toe gaan. Zo zou jij ook contact met je zus kunnen houden. Niet om haar te vertellen dat ze iets verkeerd doet (geen contact met moeder) maar om in gesprek te blijven met haar en wellicht toch ook over de problemen te vertellen die jij hebt veroorzaakt (bij haar) en wat zij zou willen zien hoe jij dat goed zou kunnen maken. Of om haar te laten weten hoe bijzonder zij is voor jou. Bijvoorbeeld door bijzondere momenten uit jullie leven met haar te delen (foto's) of te vieren.
Tsjor
geen contact
Sinds jaren heb ik vrijwel geen enkel contact meer met mijn brussen. De reden is dat er tijdens onze jeugd ongezonde patronen zijn geweest die ik niet meer wil voortzetten maar die door mijn brussen ontkend worden of die gesust worden door te zeggen dat het "mijn beleving" is.
Wat heb ik toch schurft aan die uitdrukking. Als een team van therapeuten je diagnosticeren met ptss door je jeugd, is dat wel een heftige "beleving" hoor!
Maar dat is niet waarom ik geen contact meer heb. Dat is omdat ik mezelf niet langer wil blootstellen aan die giftige omgeving. Gebrek aan inzicht in onze jeugd zorgt er namelijk voor dat de rest van de familie het gedrag van vroeger blijft herhalen. En zo mijn trauma's blijft triggeren.
Ik heb jarenlang therapie gehad om psychisch gezonder te worden en vrede te krijgen met onze jeugd. Ik heb hard gewerkt om mijn brussen te zien als onschuldige slachtoffers van onze opvoeding, net als ik. Ik verwijt ze dat gedeelde verleden niet meer. En ik kan ze niet dwingen om zelf eens goed naar dat verleden te kijken dat hen ook voor traumatische ervaringen heeft gegeven. Dus ik zie af van contact.
Mel.
Ik heb dit draadje nooit eerder gelezen maar het is heel herkenbaar. Ik heb wel (wat) contact met mijn zus maar het is heel moeizaam en wisselend. Het ene moment verloopt het best goed, maar als ik ook maar iets kleins verkeerd zeg gooit zij de deur weer dicht. Met mijn ouders gaat het hetzelfde. Ze blijft ook erg hangen in situaties van vroeger die ze mijn ouders, met name mijn moeder, nog steeds kwalijk neemt.
Het lastige dat erbij komt is dat ze alleenstaand moeder van een zoontje. Op zich veroordeel ik dit niet, maar wel de situatie die er aan vooraf is gegaan. Er is bij ons veel twijfel geweest of ze dit wel aan zou kunnen en nog steeds eigenlijk. De combinatie opvoeden, huishouden etc. gaat niet zo goed. Onlangs mocht ik haar (weer) wat helpen met het huishouden, maar na blijkbaar iets verkeerds te hebben gezegd of gedaan, houdt ze dat nu weer tegen. Wat de zorgen bij mij weer vergroot. Heel lastig.
Ik zal het contact niet gauw helemaal verbreken. Niet zozeer vanwege haar, maar vanwege haar zoontje waar ik toch wel wat zorgen over heb.
MetaS, je vraagt wel veel van je familie en je zussen. Ze moeten dus hun eigen 'beleving' van hun jeugd inwisselen voor jouw beleving. Ja, het is 'beleving'.
'Als een team van therapeuten je diagnosticeren met ptss door je jeugd, is dat wel een heftige "beleving" hoor!' Zeker. Maar dat wil niet zeggen dat het team van therapeuten ook vindt dat je andere zussen en je ouders jullie verleden als traumatisch moeten ervaren. Het is en blijft jouw ervaring van de situatie. Anderen kunnen eenzelfde situatie anders beleefd hebben. Helaas krijgen ze daarvoor niet de ruimte van jou. En gun je jezelf niet de ruimte om te kijken hoe je er ook anders mee om zou kunnen gaan, ook al past dat niet bij jou.
Tsjor
@Nannadoe, je geeft aan dat je zus koppig is. Ik denk dat je koppigheid verwisseld met wantrouwen; kans op herhaling van een pijnlijke tijd in haar leven waarin haar zus haar ouders belazerde en nu zoete broodjes is gaan bakken. Ik herken die situatie; ik zal mijn zus nooit meer vertrouwen. Sterker nog, ik steek juist tijd in de zorg van eertijds mijn vader en in de zorg van mijn nog levende moeder, alleen maar om hen te beschermen tegen iemand die achter de rug van haar brus om, en over de rug van haar goedbedoelende ouders fraude pleegde. Ik snap dus niet dat iemand zo gevoelloos misbruik meent te kunnen gebruiken van lieve ouders. Iedere keer als ik het info filmpje over oudermishandeling zie, denk ik aan haar. Dus je begrijpt wel dat ik de standpunt van je zus kan volgen.
Je zegt je leven te hebben verbeterd, dat is mooi. Maar het is goed mogelijk dat je zus jou niet vertrouwd, juist omdat je nu zo vaak voor je moeder iets doet. Als je moeder haar vaker wilt zien, zal ze dat buiten jou om kunnen starten.
Eerst de band met moeder en haar dochter. De band tussen jou en je zus; reken daar niet te veel op.
tsjor schreef op 30-08-2021 om 10:05:
MetaS, je vraagt wel veel van je familie en je zussen. Ze moeten dus hun eigen 'beleving' van hun jeugd inwisselen voor jouw beleving. Ja, het is 'beleving'.
'Het is en blijft jouw ervaring van de situatie. Anderen kunnen eenzelfde situatie anders beleefd hebben. Helaas krijgen ze daarvoor niet de ruimte van jou. En gun je jezelf niet de ruimte om te kijken hoe je er ook anders mee om zou kunnen gaan, ook al past dat niet bij jou.
Tsjor
Hoi Tsjor,
Nee, als dit is wat jij begrijpt dan heb ik het niet goed uitgelegd. Natuurlijk is het mijn beleving, maar te lang heb ik geprobeerd om er een gedeelde beleving van te maken door te verwachten dat de brussen ook ruimte zouden hebben voor mijn verhaal, hoe ik hun gedrag vroeger ervaarde. Ik eiste erkenning. Daar ben ik mee opgehouden. Het stond de verwerking van mijn ervaringen in de weg, weet ik nu.
En zoals ik al schreef, kan ik mijn brussen nu ook zien als slachtoffers. Ik geef ze nu juist meer ruimte, nu ik niet langer in het verleden leef. Maar zoals ik ook zei, ik kan ze niet dwingen, ik kan ze moeilijk naar therapie sturen, hoe goedhetook zou zijn. Het gevolg is wel dat ik nu zie dat mijn brussen als volwassen mensen hetzelfde gedrag vertonen naar mij als vroeger. Dus zolang ze dat gedrag niet achterwege laten, kies ik ervoor om geen contact te initiëren. Uit zelfbehoud dus want mijn familie blijkt nog steeds geen veilige omgeving te zijn.
En dan wil ik nog iets schrijven over "beleving". Soms wordt het gebruikt als dooddoener, schouder ophalend zeggen jah... da's jouw beleving. Die beleving wordt dan weggewuifd. Maar het maakt wel degelijk soms uit wat de geleefde ervaring is. Gaat het om:
"Jij kreeg altijd mooiere cadeaus dan ik! Nou, ik mijn beleving was het andersom!", dan is dat een andere categorie van ervaring dan: "Ik werd mishandeld zonder reden! Nou, in mijn beleving was het terecht want je was een rotkind!".
Je zegt toch ook niet tegen een negenjarige die is aangerand: Da's jouw beleving? Snap je dat?
Mel. (Geen Meta)
'maar te lang heb ik geprobeerd om er een gedeelde beleving van te maken' Dat is precies wat ik bedoelde.
'kan ik mijn brussen nu ook zien als slachtoffers. Ik geef ze nu juist meer ruimte, nu ik niet langer in het verleden leef. Maar zoals ik ook zei, ik kan ze niet dwingen, ik kan ze moeilijk naar therapie sturen, hoe goedhetook zou zijn.' Nou nee, ik denk dat je zussen helemaal niet blij zijn als jij hen duidt als slachtoffers die in therapie moeten gaan. Je kunt omgekeerd kijken naar hoe zij hun leven hebben opgebouwd. Waarschijnlijk hebben ze een paar dingen moeten laten, omdat ze niet bij machte waren om het goed te doen. Maar wellicht hebben ze een manier gevonden om daarmee om te gaan. Kan best een gebrekkige manier zijn, maar ze kunnen ermee leven. Jouw perspectief biedt hen niet veel beters.
'Maar het maakt wel degelijk soms uit wat de geleefde ervaring is.' Je verplaatst het probleem dan door er andere woorden aan te plakken. 'De ervaring' kan vanuit verschillende perspectieven een andere ervaring zijn.
Ik heb een voorbeeld in mijn hoofd, dat ik om redenen van prudentie niet precies kan schetsen. Maar een zus van mij vertelt al jarenlang een bepaald verhaal, waarin ze kritisch is over iemand anders. Maar bij dat verhaal vergeet ze altijd de aanleiding. In mijn herinnering en ervaring was er een concrete, goed te begrijpen aanleiding in haar gedrag, waardoor de negatieve reactie op gang kwam. In haar herinnering is die aanleiding vergeten. Dat kan.
Het kan zijn dat je zussen en ouders je ooit als 'lastig kind' hebben ervaren. Mijn broers en zussen (alhoewel, ik denk niet allemaal) hebben ook kritiek op mij toen wij jong waren. Ik heb geleerd om het maar naast me neer te leggen en gewoon mezelf te blijven, zoals ook zij gewoon zichzelf mogen blijven, ook met hun scherpe kanten. Mijn advies zou zijn: wees gewoon jezelf. En als dat bij je zussen is: 'het lastige kind', dan ben je dat maar. Moeten zij maar mee leren omgaan, dat is hun probleem. Niet jouw probleem.
Tsjor
tsjor schreef op 31-08-2021 om 09:51:
dat is hun probleem. Niet jouw probleem.
Tsjor
Dat hangt er maar vanaf. Ja ja: "As is verbrande turf"! Maar wat nu als stigmatisering ertoe heeft geleid dat iemand stelselmatig een gebrek aan zelfs het minimum aan respect ondervindt binnen de familie? Is dat dan geen probleem voor de persoon in kwestie?
Ik kan me levendig voorstellen dat er gerede aanleiding kan zijn om het contact met familie op een laag pitje te zetten of te staken. En juist dan behoeft diegene die daarvoor kiest zich geenszins te verantwoorden over die keuze.
