geen familie

Familie

Ik heb ook weinig familie. Geen broers/zussen. Wel een paar neven en nichten maar daar maar heel sporadisch contact mee en we zien elkaar eigenlijk nooit (wonen overigens ook ver weg). Geen ruzie of zo maar door afstand en andere levens gewoon weinig contact. Mijn man heeft wel veel neven en nichten maar die wonen ook ver weg en zien we nooit. Bovendien is er in die familie van alles gebeurd waardoor het contact sowieso moeizaam is. We gaan hier dus eigenlijk nooit op familiebezoek of zo. Ik vind het ergens wel jammer maar ik heb het ook nooit echt gehad dus ik mis het ook niet enorm. Ik vind het er altijd wel heel gezellig uitzien, families die samen op vakantie gaan, weekendjes weg, bij alle verjaardagen bij elkaar komen en zo... Dat hebben wij dus niet.

Gelukkig hebben we wel veel goede vrienden. Ik kan grote en kleine gebeurtenissen met hun delen en over mijn sociale leven heb ik niks te klagen. In moeilijke tijden zijn ze ook enorm tot steun.

Voor mijn kinderen vind ik het wel jammer dat ze geen neefjes en nichtjes hebben met wie ze samen opgroeien. Ik heb wel goede herinneringen aan logeerpartijen vroeger bij oma en opa met neefjes/nichtjes. Ik had het leuk gevonden voor mijn kinderen als ze ook zoiets hadden.

Veel van mijn vrienden hebben geen kinderen dus mijn kinderen hebben weinig spontane speelpartijen met andere kinderen en zijn veel op elkaar aangewezen en zitten veel tussen de volwassenen. (buiten school/schoolvriendjes om).

Overigens lijkt het me veel zwaarder om wel een familie te hebben maar daar geen contact mee te hebben door ruzie en dergelijke dan om gewoon geen familie te hebben. Geen zus/broer hebben is misschien een gemis maar wel een broer/zus hebben en die nooit zien dat moet veel meer verdriet geven.

Flanagan

Dank voor je reactie.Ja weet je wat het is:. Ik heb mijn leven lang vrijwilligerswerk gedaan: medewerker opvanghuis geweest jarenlang, werken met kindjes en demente bejaarden etc. Daarnaast heb ik altijd veel zorgtaken gehad: jaren moet zorgen voor mijn demente narcistische moeder (die mij dus zelf emotioneel verwaarloosd had in mijn jeugd en daarna jarenlang geclaimd en gestalkt), jaren mijn terminale man verpleegd, een kind met een geboortedefect begeleid, een partner met zware psychiatrische problematiek bijgestaan. Het is op. Ik heb niks meer te geven. En ja, nu doet het pijn dat er niemand is.

een hond is misschien een idee. Om het beestje zelf, niet om te mensen die me gedag zeggen. mensen zeggen me nu ook wel gedag, maar ik wil menselijke verbinding, nabijheid, niet een vriendelijk knikje alleen (hoewel zeer gewaardeerd), ik snak naar menselijke nabijheid

Zorgen, zorgen en zorgen

@Madelief, ik lees dat je veel gezorgd hebt. Zo veel en vaak dat zorgen niet meer leuk is.
Ik kies bewust voor beperkte inzet; een ochtend met dames kaarten maken en om de week een middag bloemschikken. Het geeft mij voldoening. Met andere woorden; ik ben er niet alleen voor hen, zij zijn er ook voor mij!

Ik heb ook collega’s die er bijna iedere dag zijn. Dat vind ik persoonlijk niet gezond want zij hebben ook een leven, naast hun grote inzet in het zorgcentrum. Vrijwilligerswerk of het zorgen voor iemand, is mooi maar het moet je niet beheersen, is mijn mening.

Een huisdier werkt relativerend want jekunt niet elk moment van de dag klaar staan voor een ander want de hond heeft ook zorg nodig. De hond is een stok achter de deur om ook aan jezelf te denken. En een hond houdt je in een bepaald dagritme.

Madelief

Ik kan je zeker een hond adviseren !! ( lees steeds mee)

Ik heb nu een pup van 10 maanden. Een powder puff. Dat zijn Chinese naakthondjes met haar. Die vroeger gefokt zijn als kruik, voor mee naar bed te nemen. Als je echt een levend knuffeldier wil adviseer ik je zn hondje.
Ik heb nog nooit zoveel voldoening gehad en zo veel liefde gekregen als van haar.

Ik hang letterlijk aan haar. Als ik niet kan slapen ga ik op de bank met haar liggen en dan is zij mijn troostlapje.
Hoe mensen dit overdreven vinden. Nee dat is het absoluut niet. Zn beest wacht echt op je.
Je moet iedere dag naar buiten. Dus de frisse neus halen en zij kan niet zonder me.

Als ik jou was en je meer aan jezelf zou willen denken hoef je niet meer te twijfelen

Ook

Ik heb ook een hond genomen en het helpt.
Maar het vervangt geen menselijk contact.
De onbekenden blijven onbekenden en/of mensen voor een kort en oppervlakkig praatje.
Ook kom ik nog steeds alleen thuis zonder stemgeluid, kan ik mijn verhaal niet kwijt en heb ik geen vorm van menselijke intimiteit.
Maar het is gezellig en je krijgt er veel warmte van.
Heb ik natuurlijk ook weer de beperking erbij dat ik een hond kocht met verlatingsangst.
Maar lief is hij

Verrijken verdiepen verbinden

Waar ik woon is een vrijzinnige kerk. Daar is een gespreksgroep waar ik een tijd aan heb meegedaan. Er werd gepraat over bepaalde (bijbelse) thema's in de actualiteit. Het was in een tijd dat ik me bijzonder buitengesloten en eenzaam voelde. Die gesprekken waren verdiepend, verrijkend en verbindend. Het gaf me zo'n andere dimensie dan dat je maar vrijwilligerswerk moet gaan doen of een hond zou kunnen nemen.
Ik ben kerkelijk opgevoed maar wars van verplichtingen op zondagochtend of een opgelegd normbesef. Deze club is open en divers: iedereen mag komen. Ik realiseer me dat lang niet iedereen zoiets in de buurt heeft.
Ik zit nu in een leesclub in de straat waar ik woon. Iedere zes weken komen we bijelkaar en bespreken een boek dat we allemaal gelezen hebben. Ook dat is verrijkend, verdiepend en verbindend. Lezen is vaak leuk, praten over wat je gezamelijk gelezen hebt is nog veel fijner.

De afgelopen jaren en aan het eind 'hond' en ideeën

Grappig (de reden is niet leuk) dat dit draadje weer tot leven is gebracht. In de afgelopen jaren is er weer meer contact met zowel de familie van mijn vader als van mijn moeder geweest en dat was zo ontzettend leuk! Nog steeds door de afstand blijft het contact beperkt, maar het gevoel dat we elkaar weer kennen zoals we nu zijn, is al fijn. De oudste, volle, zus van mijn moeder leeft nog. Ze viert dit jaar haar 90ste verjaardag en het streven is om daar heen te gaan. Elk jaar dat we dit kunnen doen is er een. Als zij er niet meer is, voorzie ik dat contact met haar kinderen, neven en nichten, weer terug zal gaan naar 0. Dat is niet anders. Ik ben blij met dit stukje. Met de kant van mijn vader lijkt het iets anders te gaan. Dat zijn al de neven en nicht zonder ouders, de zus en broer van mijn vader zijn overleden. En de neven en nicht vinden het contact ook belangrijk. Maar dat zal ook niet veel meer dan een bijeenkomst van een keer per jaar zijn.

Ik besef dat het misschien pijnlijk is voor meelezers die juist ook de foto's missen en dergelijke, maar ik vertel het toch maar: bij die familie-bijeenkomsten hebben we uitgebreid foto's van vroeger gezien. Familiekiekjes waar wij ook op staan. Trouwfoto's van mijn nicht en haar man. Ook de zus van mijn moeder had een fotoboek mee met foto's van hun kindertijd en dat was zo fantastisch. Ik had wel een paar foto's van mijn moeder gezien, maar dit niet. Wat een leuk meisje was ze om te zien en hoe ontzettend veel leek ze als jonge vrouw op een van mijn zussen, gewoon ongelofelijk. Die gelijkenis is wel iets minder geworden, maar toen... één gezicht. Maar we hebben ook dingen gehoord die je schokkend kunt noemen en bevestigen dat het eigenlijk altijd al mis is geweest met mijn vader. Waarom mijn moeder daar in mee is gegaan, mag Joost weten.

Wat mijn ouders betreft is er weer contact tussen mijn oudste zus en mijn ouders. Het is nog steeds zéér moeizaam, maar er is in ieder geval weer een lijntje tussen mijn zus en mijn moeder. Vader is erg ziek geweest en dat kon moeder toch aan mijn zus kwijt. Ook nu gaat het weer slecht met mijn vader, hij heeft momenten van ouderdomsdementie. Totaal in de war, maar daar kan hij nog wel uitgehaald worden door mijn moeder. Als mijn andere zus en ik nog iets zouden willen, dan zouden we er heen moeten, net als mijn oudste zus en haar man hebben gedaan. Een kaart sturen wordt niet begrepen, waarom nu opeens wel weer een kaart? (zus 2 heeft dat gedaan en dat is dus met deze woorden ontvangen). Ik heb min of meer besloten dat ik dit niet ga doen, ook door wat oudste zus zegt. Het blijft moeizaam.

Met mijn oudste zus heb ik nog steeds minder, veel minder, contact als met mijn andere zus. Daar heb ik contact mee zoals ik vind dat het 'hoort' met zussen. We weten veel van elkaar, doen nu ook iets samen, ik zou zelfs dichter in haar buurt willen wonen. Dan kun je sneller en makkelijker iets voor elkaar doen. Niet lachen... we wonen eigenlijk helemaal niet ver van elkaar, op de fiets 10 minuten. Ik ga met de bus en dan is het een half uur. En dat is op de een of andere manier dan toch een obstakel om dat vaak te doen.

Aan de kant van mijn man is ook het een en ander gebeurd. Vader en schoonmoeder zijn overleden, een paar ooms en tantes zijn overleden. Een paar weken geleden zijn we bij een oom op visite geweest en ook daar hebben we foto's van vroeger gekeken. Ook weer zo ontzettend leuk. Ik ken de moeder van man niet en door de foto's krijg je toch even een glimpje.

Voor wie geen foto's meer in huis heeft, maar wel familie heeft die foto's zal hebben, kan het een idee zijn om daar toch eens om te vragen. Zelfs als er geen of amper contact is met deze familie. Desnoods maak je ervan dat het voor een project van de kinderen is of zo. In ons geval is dat ook werkelijk aan de orde geweest en hebben we een aantal foto's van de grootouders en over-overgrootouders gekregen.

Wat een hond betreft: het is ábsoluut waar dat je door een hond meer sociale contacten op doet. Zelfs elkaar groeten, een paar woorden wisselen e.d., is waardevol. Door onze hond zijn we meer bij de buurt betrokken, dan zonder hond. Maar... als je alleen bent, geen man, geen kinderen, dan is een hond wel een héle verantwoordelijkheid en kan het ook een last zijn. Ik weet dat er mensen op het forum zijn die alleen zijn met hond, misschien kunnen die daar iets meer over zeggen. Maar als ik alleen zou zijn, zou ik geen hond nemen, óf een hond die met een klein rondje ook voldoende beweging krijgt. Dus maatje chihuahua, of zo . Ik ken mezelf. Ik ben meer een knuffelaar dan een lange afstand-loper. De afstanden doet man, knuffelen doet man ook, dus dat is fijn dubbelop voor hond , ik ga af en toe mee en dan past man de afstand en tempo iets aan. Twee uur in zijn tempo is voor mij iets te gortig.

Ondanks dat ik een man heb, een zus waarmee ik goed contact heb en een vriendin met goed contact, maar weinig, had ik ook het gevoel dat mijn sociale leven te karig was. Ik werk sinds mei 2016 niet meer (tijdelijk of blijvend, dat is nog niet zeker), waardoor ik ook het contact wat ik met collega's moet missen. Dat soort contact, was voor mij eigenlijk prima voor mijn gevoel van 'sociaal leven', dus door het wegvallen daarvan, ontstond toch een gat. Ik heb me vorig jaar bij een Facebookgroep aangesloten, iemand daarvan heeft een oproepje gedaan om eens bij elkaar te komen, ik heb de stoute schoenen aangedaan (ik vind dat soort dingen toch spannend) en daar is een soort vriendinnengroepje uit ontstaan. We zien elkaar met enige regelmaat en drinken dan twee potten thee met elkaar leeg. We hoeven niet bij elkaar thuis te komen, juist niet, geen stress daarover. We delen een bepaalde eigenschap en dat is grappig en fijn. Dan weet je wat je van elkaar mag verwachten.

Ik heb me ook aangemeld bij Klup. Dat is een organisatie die tot doel heeft om mensen samen te brengen. Je kunt hier met elkaar afspreken om te gaan wandelen, naar een evenement te gaan, dansen, eten etc.. Ik vind niet alles leuk hiervan. Dan steekt en steken mijn eigen karakter en mijn voorkeuren de kop op. Maar het loont de moeite om in de gaten te houden. Je kunt zelf ook iets organiseren. Voor mij blijft het een beetje een drempel om alleen ergens op af te stappen, maar met een beetje oefenen probeer ik daar overheen te groeien.

Lily-Anne

"En andersom natuurlijk ook. Ik heb een hele rijke vrienden en kennissen kring en een uitgebreid sociaal leven."

Maar hoe diep gaat die vriendschap dan? En kent die club elkaar ook? Mijn ervaring tot nu toe is dat vriendschappen toch een soort van eindig zijn, of nogal veranderen bij het veranderen van levensfase. Als ik in mijn omgeving kijk zie ik een beetje hetzelfde, uitzonderingen daargelaten.

Broederloos

Mijn sociale kring bestaat uit meerdere groepjes en individuen en die kennen elkaar niet allemaal onderling. Sommige vriendschappen verwateren op een gegeven moment, vaak door verhuizing, en dat is begrijpelijk. De vriendschap was nog steeds waardevol. Andere vrienden ken ik al 20+ jaar en die vriendschap is er nog steeds.

Ik zie het zelf zo: er zijn een aantal kerncentra in je leven waar je mensen om je heen verzamelt. Bijvoorbeeld: werk, kerk, hobby, buurt, studie, kroeg... Binnen zo'n punt (bijvoorbeeld binnen de kerk of op je werk) ontstaat er vaak/meestal een groepje mensen wat net wat meer met elkaar omgaat en ook regelmatig samen wat onderneemt. Dat is vaak wat los/vast met mensen die nooit/soms/vaak meegaan. Vaak klikt het tussen sommige mensen wat meer en die hebben vaker contact en zien elkaar vaker, komen ook bij elkaar thuis en delen meer persoonlijke dingen. En daaruit groeien dan soms weer vriendschappen met mensen met wie je echt een klik hebt. En soms gaat dat heel vlug en soms duurt het ook een lange tijd voordat je echt spreekt van een vriendschap.

Als het kernpunt wegvalt (je wisselt van werk en je gaat naar een andere buurt verhuizen) dan wordt de betrokkenheid bij die sociale kring minder en valt soms helemaal mee weg. Vaak blijven bepaalde individuele vriendschappen wel bestaan.

Ik heb zo'n 6 sociale kringen om me heen met contacten/kennissen/vrienden die zijn voortgekomen uit bijvoorbeeld werk, vorige werk/buurt, hobby.... Die kringen zijn redelijk onafhankelijk van elkaar maar sommige mensen zitten in meerdere kringen en kennen elkaar onderling dus ook weer. Niet elk van die kringen is even hecht met elkaar of brengt evenveel tijd met elkaar door. Met sommige mensen uit die kringen heb ik alleen contact als we met elkaar wat doen. Met andere mensen heb ik ook veel 1 op 1 contact. Daarnaast heb ik nog wat 1 op 1 vriendschappen die los staan van alles (vaak mensen van vroeger).

En hoe diep het gaat verschilt natuurlijk ook per individu, met mijn beste vriendinnen bespreek ik veel en we staan voor elkaar klaar maar ik heb ook prima vrienden met wie ik minder bespreek en toch een fijne band hebt.

In elk geval voel ik me zeker niet eenzaam. Ik kan altijd iemand opbellen om iets moeilijks te bespreken en er is altijd wel iemand die iets wil ondernemen. Het is natuurlijk anders dan familie maar niet perse slechter denk ik.

In mijn omgeving zie ik een aantal fantastische familiebanden waar ik best jaloers op ben maar ik zie ook wel veel ellende, ruzies en gedoe of helemaal geen contact meer.
Ik zou het wel leuk vinden om meer familie te hebben, zeker ook voor de kinderen. Zeker met alle rituelen rond de feestdagen, verjaardagen en zo.

familieband...

Tja
als je 5 jaar terug tegen mij gezegd had de hele familie valt uit elkaar had ik je vierkant uitgelachen..
maar de waarheid is dat de familie nu wel in stukken ligt.
Een en ander door ruzie, geroddel en leugens die rond verteld zijn.

Het was altijd al een kleine familie, met de vaders kant al veel langer geen contact door gedoe bij de begrafenis van mijn opa en oma. toen ik 12 en 16 jaar was.
Van mijn moeder kant was oma al dood voor ik geboren ben, opa inmiddels overleden, een tante ook overleden, en 3 neven met 1 tot een jaar of 5 was daar nog contact mee.

Dus op papier heb ik man, dochter, zoon, moeder, vader overleden, broer en zus met hun gezinnen.
Contact is er alleen nog met 1 nichtje, 1 neefje, en de ex-man van mijn zus.
Dus onze familie is wel heeel erg klein geworden. Al hoop ik nog steeds op herstel wbt het contact met zoon en dochter.

Man lief had vroeger 1 vriend, die na herhaaldelijk daar heen gaan toch nooit onze kant op kwam dus dat is verwaterd, zelf had ik niet veel vriendinnen, kan ook niet zat destijds als enig meisje op de LTS tussen 1100 jongens.

De vriendinnen die ik later had is er 1 van overleden, en eentje hangt aan een zijde draadje. Ze heeft het sinds de verhuizing veel te druk met de mensen daar. Zo zou ze mee gaan kamperen, maar toen ik app-te het is geregeld zei ze toch af.

En ja ik heb dan 2 honden ik spreek dagelijks andere honden bezitters, maar dat is en blijft een soort afstandelijk...
En ja ik vind dat verschrikkelijk verdrietig..