geen familie
Zijn er meer vrouwen/mannen die geen familie meer hebben of geen contact meer hebben met de familie? En hoe voel jij je eronder?
Mijn moeder is jong overleden, mijn vader wil ik geen contact meer mee hebben en mijn enigste broer is zwervende. Verder heb ik al zolang ik mij kan herinneren als kind, niets met verdere familie. Het gekke is dat familie (neven, nichten ook) vanaf het moment dat ik ging samenwonen, nooit geen contact meer hebben opgenomen...ik zelf trouwens ook niet hoor dus hun valt niets te verwijten.
Persoonlijk vond ik het prima zo....ik heb lieve schoonouders, maar zijn op leeftijd en kunnen niet veel helpen of bijstaan. Ze hebben ook hun eigen ding en ze vinden het dan ook lastig om "tijd" te maken voor de kleinkinderen. Ik merk dat ik dat nu wel mis.
Ik mis die oma/opa die langs de kant van de lijn staat om te kijken bij mijn kind bij de voetbal...ik mis die oma/opa/tante/oom die het leuk vind om langs te komen of leuk vind om eens op de kinderen te passen...gewoon van die simpele dingen.
Ik kreeg een vraag van de tandarts en of dit misschien vaker in de familie voor kwam. Tja dat doet wel ff pijn want ik ken mijn familie niet en ik weet dus niet of iets erfelijk is. Ik weet helemaal niks van mijn kant van mijn familie. Ik heb geen baby/peuter/kleuter foto's (mijn broer ooit is meegestolen) dus ik weet niet eens hoe ik eruit zag als baby. Heel lastig als jezelf kinderen hebt en soms gewoon wilt weten hoe jezelf als baby/peuter/kleuter was.
Het lijkt wel of ik in een andere soort fase kom....herkent iemand dit?
en..
Hoe is het dan met andere contacten?
En je schoonouders.. je hebt het alleen over hulp en bijstand van hun kant. Hoe is dat andersom?
vrienden, buren?
Zijn er misschien vrienden of buren die een speciale rol in het leven van jullie en jullie kinderen willen spelen?
een beetje
Een beetje zoals jij.
Geen contact met zus, op haar nooit uitgesproken verzoek.
Wel met ouders en mijn kinderen.
Niet meer met familie, zij gaven niet thuis en ik heb het opgegeven.
Geen vrienden meer over, wel aan het investeren in nieuwe vrienden maar dat kost enorm veel tijd en energie en je komt er niet makkelijk meer tussen.
Babyfoto's heb ik wel, bij mijn ouders.
Ik heb dus nog 4 vaste mensen in mijn leven en hoe dat voelt: als mensarm, als wees, als Remi.
Maar aangezien ik er niet als eerste het aandeel in heb gehad, weiger ik me een gevoel aan te laten praten alsof ik het niet waard ben. Ik ga nu op zoek naar mensen die mij wel goed behandelen en trouw zijn, ook naar mij ipv alleen andersom.
Het voelt raar, maar wat is normaal 
Vrienden
Hoe is het spreekwoord ook weer... vrienden kies je, familie krijg je. Ik denk dat veel mensen veel uit vriendschappen halen, bij gebrek aan een band met hun familie. Ik kan ook voor mezelf spreken. Sommige bofkonten hebben én én. Heb je wel vrienden waar je op kunt terugvallen?
Verder valt het me op in je posting dat het heel erg gaat over jouw behoeften. Een familielid die je helpt, bijstaat, langs de lijn naar je voetballende kinderen wil komen kijken, die eens wil oppassen... Maar realiseer je dat in de meeste contacten wel iets van een wisselwerking moet zijn, anders zijn mensen er snel mee klaar.
Neven en nichten
De relatie met je broer en vader is dus onherstelbaar verstoord. Maar zou je het contact met je verdere familie (tantes, ooms, neven en nichten) niet weer kunnen aanhalen? Al is het maar om een stukje verleden weer op te halen: wat weten zij nog van je moeder, van je vroege jeugd? Hebben ze misschien nog foto's?
Niet alleen voor jezelf leuk, maar misschien ook straks voor je kinderen. Het is dan een stukje familiegeschiedenis dat nu ontbreekt...
herkenning
Anno fijn die herkenning. Gelukkig hebben we een paar lieve vrienden waar ik (en andersom) op kan bouwen.
Kritiek had ik verwacht. Tuurlijk help ik mijn schoonouders. Help waar ik kan. Maar als mijn Hulp vaak afgewezen wordt dan voelt dat ook voor mij als teleurstelling. De band is verder prima maar wij moeten altijd naar hun toe en zullen nooit eens deze kant op komen. Das gewoon jammer dat de tijd en energie altijd van ons af moet komen. Het is dan toch ook eens leuk als zij initiatief nemen en interesse tonen in ons leven?
Neven en nichten...lastig. Heel stom maar ik weet niets van ze. Dan wordt het flink speuren. Misschien iets om eens over na te denken. Weet wel dat er ook veel verhuisd zijn.
En inderdaad wat is normaal. Ieder huisje heeft zn kruisje. Ben al blij met alle liefde die we krijgen van onze lieve vrienden!
neven en nichten
Die kun je vaak wel vinden via facebook, als je er één hebt kun je makkelijk contact krijgen met meerdere.
Verder: zie het allemaal niet te rooskleurig. Natuurlijk zie je wel eens een opa of oma komen kijken naar je kind maar dat wil niet zeggen dat elk kind dat heeft. Mijn kinderen weten niet meer dat ze bij opa en oma hebben gelogeerd, daar waren ze toen te jong voor en daarna is dat door oa overlijden, te ver weg en gezondheid niet meer voorgekomen en ze zijn nu 13 en 15. Bij eentje is er nog een opa geweest op de eindmusical in groep 8, en dat was het dan.
Tsja
Mijn ouders zijn overleden, mijn schoonouders ook, mijn oom ook, mijn broer woont ver weg, mijn schoonzus in het buitenland en mijn zwager is druk met zijn eigen leven. Mijn kinderen hebben dus geen grootouders. Toen oudste geboren werd vroeg ik me opeens af of ik borstvoeding had gehad, geen idee. Nu via via achter. Dat wel.
Eenzaam ja, triest en een gemis zeker. Gelukkig heb ik lieve vrienden, daar investeer ik ook bewust in. Er niet meer zomaar tussen komen herken ik niet, sommige vriendschappen zijn relatief pril, anderen sinds school/studietijd.
wees
Is ook zo...investeren in wat je wel hebt. Maar fijn dat meerdere het herkennen...voel ik me minder zo alleen.
Voel me soms ook best alleen. Met name bij ons huwelijk (geen moeder waarmee je samen een jurk uitkiest) geboorte van mn kinderen (al die vragen die je dan ineens hebt over je eigen babytijd) met name met speciale momenten voelt het weer even verdrietig. Gelukkig heb ik een hele lieve man die wel vaak op het voetbalveld staat en mn maatje is. Scheelt enorm!
ffzo
"Met name bij ons huwelijk (geen moeder waarmee je samen een jurk uitkiest)"
Als je er wel eentje hebt is dat ook geen garantie op iets leuks natuurlijk. Ik las dit en moest zó denken aan het bericht van mijn schoonmoeder gisteren. De trouwjurk van haar dochter had ze bij de bruiloft voor het eerst gezien, maar, zo was het bericht, ze had die van mij mooier gevonden omdat ik er een dikke buik in had gehad (cadeautje, noemde ze het). Schoonzus had een echte mooie witte bruidsjurk, ik gewoon een herfstpositiejurk. Stuitend, vond ik het, dat ze zoiets kon opschrijven. Het zal je moeder maar zijn; je zult nooit mooi gevonden worden omdat je niet van plan bent om een kleinkind uit te broeden.
Niet dat jij je dan minder alleen voelt...
Overigens was mijn moeder dan wel mee een jurk kopen, maar daar heb ik verder dan weer niks aan.
limi
Dat is ook zo limi. Heel kwetsend lijkt me.
Maar jij had wel iemand die met je meeging een trouwjurk uitkiezen. Jij had waarschijnlijk wel familie wat er was.
Ik was mega blij dat uiteindelijk mijn broer er was. Want de rest van mijn familie was er niet. Op de trouwdag.
Ik wilde ook gewoon een simpel jurkje want met wie moet ik een trouwjurk uitkiezen?? Ik heb er echt om gehuild. Ik weet zeker dat mijn moeder het een hele eer zou vinden om met mij mee te gaan. Ik had echt een moeder-dochter band. Mijn moeder is heel jong en heel plotseling overleden en dat blijft altijd nog aan me knagen. Zonder moeder, moeder worden . Tja dat doet pijn.
En ja ieder heeft zo zijn verhaal. En daar ben ik blij om. Want ieder heeft zo zijn pijn of verdriet. En ik ben blij dat mensen dat willen delen. Maakt het voor ieder wat draaglijker.
Ik besef me ook wel dat familie niet altijd het leukste is. Dat sommige er ook echt niet blij mee zijn. Ben ook erg blij na alles wat ik hier lees. Wat ik wel heb! Wat is het spreekwoord ook alweer?
Kijk alleen vooruit en niet achteruit?
je ouders
http://elsjelas.blogspot.nl/2011/01/hope-edelman-zonder-moeder-een-boek.html
Ken je dit boek?
Ik zag overigens ook een website 'moeder zonder moeder'.
Ook al is het pijnlijk de herinnering aan je moeder blijft je ook altijd bij. Ik denk dat het ook goed is om de herinneringen die je wel hebt over de tijd met je moeder om die te koesteren.
En natuurlijk ook de herinneringen over je vader. Ook dat is verlies. En er je kinderen over te vertellen.
Had je zelf geen opa's en oma's?
Deze mensen zijn er niet meer maar goed of slecht horen ze bij jou, ze hebben hun leven gehad, wat er ook moeilijk aan was, het is geweest. Misschien is het ook tijd om er met afstand maar ook met begrip naar te kijken. Mensen zijn niet zomaar goed of fout maar vooral ook mens met tekortkomingen en donkere kanten maar ook alle mensen hebben goede kanten en ze zijn wie ze zijn.
Al zijn ze er niet meer ze zijn ook van jou en een deel van je leven.
En natuurlijk ben je dankbaar voor de mensen die er wel zijn om je heen, maar je ouders zijn toch speciaal in je leven.
Ook wel herkenning
Ik heb in werkelijkheid een behoorlijk grote familie, van mijn moeders kant vooral, maar ik heb maar met heel weinig mensen contact. Dat heeft geen bijzondere reden. Ze wonen gewoon te ver om het contact echt goed te kunnen onderhouden. Ze leiden vaak ook een ander leven. Wij zijn bijvoorbeeld totaal niet 'kerks', zij wel. Van vaders kant heb ik nog een beetje contact met een neef. Dat is nog niet zo lang, maar goed, ik waardeer het wel. En een nicht heb ik een paar keer opgezocht en we zouden écht contact houden, maar dat is ook al weer een paar jaar geleden.
Dat wat de familie betreft. Mijn ouders heb ik 17 jaar geleden voor het laatst in levende lijve gezien. Ze zijn daarna geëmigreerd. Het contact was al moeilijk, maar dat is na de emigratie al snel nog meer verslechterd. Op een gegeven moment kwam mijn vader met het voorstel om het contact verder maar 'zakelijk' te houden. Ernstig nieuws zouden we elkaar nog wel vertellen. Maar ik heb al meerdere jaren helemaal niets meer van ze gehoord en wij vertellen de ernstige dingen niet aan hun. Wat heeft dat voor zin? Ze komen er niet voor naar Nederland terug.
Ik ben heel erg gewend aan deze situatie. Tijdens ons huwelijk, bijna 26 jaar geleden heb ik mijn ouders ook niet gemist eigenlijk. Ons huwelijk was de aanleiding van de verslechtering van het contact tussen mij en mijn ouders, wat weer voortkwam uit een andere ruzie binnen de familie. Later vroeg ik mezelf wel eens af of dat niet raar was dat ik hun aanwezigheid helemaal niet gemist had, maar zo was het nu eenmaal. Later hoorde ik dat mijn ouders op afstand hebben staan kijken. Ik vond dat nogal ziek eigenlijk. Ze mochten van ons komen, maar ze wilden niet vanwege de aanwezigheid van iemand uit de familie.
Er zijn momenten dat ik het gebrek aan contact jammer vond en vind. Zo zag ik vroeger oma's op het schoolplein hun kleinkind ophalen. Ik had dat ook wel eens leuk gevonden natuurlijk. Maar ik ontdek het gemis van gewoon moeder/dochter-contact ook door mijn eigen dochters. Mijn jongste dochter woont sinds kort op kamers en whatsappte een vraag over eten. Of ze ontdooit eten over 3 dagen nog zou kunnen eten. Iets heel banaals dus eigenlijk, maar zolang ik op mezelf woon heb ik dat contact niet met mijn moeder gehad. Wij hingen niet aan de telefoon voor leuke verhalen en ook niet voor vragen als 'hoe deed u dat?' Door de vraag van mijn dochter voelde ik dat gemis naar dát contact met mijn moeder weer even. Het is niet anders. Ik ben blij dat het tussen mij en mijn dochters hartelijker is.
Tot slot: ik heb weinig vrienden. Ik maak wel makkelijk contact, dus met collega's heb ik het heel gezellig, maar ik breng het niet snel meer tot echte vriendschappen. Ik heb een vriendin, waar ik over 2 jaar 40 jaar mee omga. Dat vind ik fijn. Iemand te hebben die je verleden kent en omgekeerd, dat is waardevol. Ik stuit wel eens op momenten dat ik wat meer vriendinnen zou willen hebben. Maar ja, daar pieker ik dan maar niet te lang over. Ik vind mezelf niet zielig met dit resultaat aan familiecontact en een wat schamele vriendenkring. Het is nu eenmaal zo gelopen. Ik put veel voldoening uit mijn gezin en het contact wat ik met mijn collega's heb én met de contacten die ik via internet heb.
vreemd toch, he?
"maar ze wilden niet vanwege de aanwezigheid van iemand uit de familie"
Ik vind het altijd vreemd als mensen zich daar niet overheen kunnen zetten voor het feest van een ander. Ik heb het alleen een beetje zijdelings meegemaakt: schoonzus ging nog wel normaal met haar ex om, maar mijn schoonouders waren zo beledigd dat hij het had uitgemaakt, dat ze niet op haar verjaardag kwamen als hij er was. Bij haar bruiloft was hij niet uitgenodigd, wel familie van hem, en mijn schoonmoeder sprak hier achteraf schande van tegen mij. (En ik maar denken: waarom gaan ze steeds bij mij in de buurt zitten, waarom mixen ze niet? Ik negeer ze meestal zo beleefd als mogelijk namelijk, wat nog versterkt was doordat mijn jongste ziek was en hij aandacht van oma niet kon waarderen en ze dat nooit snapt. Maar waarschijnlijk waren ze gewoon boos dat hun dochter haar eigen keuzes had gemaakt wat betreft de gasten, en deden ze geen moeite om ook maar een beetje sociaal te zijn.) Toen wij als eersten weggingen in verband met de bedtijd van de kinderen, bleken schoonouders ook maar weg te zijn gegaan, want 'ze kenden toch niemand'. Zucht. Je dochter heeft een nieuwe man, is nog met iedereen bevriend, daar zou je toch blij van moeten worden? (Het wordt me wel steeds duidelijker waarom deze mensen geen contact meer hebben met hun eigen broers en zussen.)
Limi
Als ik braaf meegewerkt had met mijn vader, dan was het probleem opgelost geweest, maar ik sta er nog steeds achter dat ik dat niet gedaan heb. Ik ga niet in opdracht van mijn vader mensen die ik er graag bij wil hebben uitsluiten van een dag die voor mij belangrijk is. En het was hier ook niet bij gebleven. Ze kunnen nu eenmaal moeilijk omgaan met mensen die niet net als zij zijn. Dus het was dan wel ergens anders spaak op gelopen.
anne-j en kaaskopje
anne j- dat boek ga ik zekers eens lezen! Bedankt voor de tip. En verder mooi verwoord en nee eigenlijk had ik 1 oma maar die is ook erg jong overleden...(was geloof ik 12). Ze heeft daarvoor ongeveer 5 jaar in een verpleegtehuis gewoond omdat ze tig hersenbloedingen heeft gehad. Mijn oma was dus eigenlijk al erg ziek toen ik heel jong was.
Mijn oudste zoon begint nu zo af en toe te vragen over mijn vader. Ik probeer er heel nuchter over te praten en ga zeker niet in op details. Als er een moment komt dat hij "opa" zou willen ontmoeten dan zal ik hem daar ook zeker niet in tegen houden.
Kaaskopje- tjee heftig verhaal joh. Kan me best begrijpen dat dit een moeilijke situatie soms is en dat je dan enorm dankbaar bent dat jij wel een echte moeder-dochter band hebt! En inderdaad het zijn momenten dat het ff pijnlijk is....voor een ander zo gewoon maar voor jou abnormaal...(of hoe je het ook zegt). Aan de andere kant moet je ook weer trots zijn op jezelf, want jij hebt dat wel wat jij gemist hebt bij je ouders. Ik probeer dat ook altijd zo voor me te zien. Wat ik gemist heb of juist niet leuk vond dat wil ik nu anders doen. En daar streef ik naar en ik ben trots op hoe ik het ("alleen") doe.
Een echte vriendin heb je nodig als je geen familie hebt (of geen contact mee hebt) en ik heb ook maar 2 echte vriendinnen hoor. Maar dat is genoeg, daar kan ik op bouwen en heb ik maar halve woorden nodig, die weten hoe ik ben, hoe ik me voel en daar kan ik alles mee delen.
Verder hebben we een vriendengroep. Contact is meer gebaseerd op gezellige dingen doen en elkaar ontmoeten. Helemaal heerlijk en dikke prima.
opa
"Als er een moment komt dat hij "opa" zou willen ontmoeten dan zal ik hem daar ook zeker niet in tegen houden."
Hoe oud is je zoon? Van mijn vader hebben we (als kinderen) niets meer gehoord sinds mijn ouders zijn gescheiden, maar mijn kinderen vragen er ook wel eens naar. Ik weet ook niet waar hij woont, dus ik zou ook geen contact met hem kunnen opnemen (als ik dat zou willen, of als de kinderen dat zouden vragen). Tegen de tijd dat de kinderen oud genoeg zijn om zelf iets te ondernemen, zijn we tien jaar verder en is hij in de 80, als hij er dan nog is.
Ik weet niet óf mijn moeder het contact zou verbreken als ik zoiets zou doen, maar waarderen zou ze het zeker niet. Heb ik straks weer van twee ouders ellende. Was ik net blij dat ik me daaraan ontworsteld heb, dus ik denk dat ik het de kinderen zou afraden
Hier zelf hierover ook een keer een draadje opgestart, zelf heb ik mijn ouders niet meer en contact met mijn schoonouders hebben we niet. Eigenlijk heb ik naast mijn gezin werkelijk bijna niemand meer als het familie betreft en onze kinderen dus geen opa en oma. Soms verdomd moeilijk. Zelf is het rustiger gezien mijn schoonouders onruststokers waren door oa drankgebruik enz. Maar toch had ik zo graag het anders gehad
ffzo
Ik ben heel erg blij dat het contact met mijn dochters beter is dan met mijn ouders. Het verleden met mijn ouders heeft de opvoeding van mijn dochters zeker 'gekleurd'. Voor alles mocht het niet zo gaan als bij mijn ouders. Juist ook nu, nu mijn dochters zelf relaties hebben en misschien nog zullen krijgen, stel ik me zo op dat ze weten dat ze bij me terecht kunnen, maar verder is het hún leven.
hier ook
Even een oud draadje opgerakeld....want het houd mij (weer eens) bezig.
Ik heb een beetje een vergelijkbare situatie als Kaaskopje: wel een grote familie -veel ooms en tantes, neven en nichten- die niet in beeld is. Geen broers en zussen, contact met mijn ouders stelt emotioneel gezien niet veel voor. De familie woont bovendien tamelijk ver weg, geldt ook voor schoonfamilie. Mijn man komt uit een gezin van 3 maar de band met zijn zussen is ook niet innig. Dat zij tamelijk kerkelijk zijn en wij niet, zal daar wel aan bijdragen, zij hebben toch een andere kijk op het leven en alles. Mijn ouders zien we nog redelijk regelmatig 1x per 4-6 weken), de schoonfamilie alleen bij verjaardagen.
Om mij heen heb ik allemaal mensen die wél allerlei dingen ondernemen met hun familie -met zijn allen weekendje weg-, eten bij opa/oma of broer/zus, kinderen die logeerpartijtjes hebben met neefjes en nichtjes.... en dan word ik wel eens verdrietig dat ik dat niet heb. Vooral als vríenden hun familiebanden weer eens aanhalen. Voor mijn gevoel komt vriendschap bij de meesten op de 2e plaats. En wat ook zo is, ik heb best wel wat (goede) vriendinnen, maar die kennen elkaar onderling dan weer niet, op 1 vriendinnengroepje na (maar die zijn dan weer niet zo close)
Als stel hebben we ook niet veel vrienden.
Ik heb gelukkig wel een fijn gezin met man en kinderen, maar mis daar (momenteel) een schil omheen.
Hebben meer mensen dit gevoel? En hoe ga je daarmee om?
Hier ook
Enig kind, ouders al lang overleden, mijn partner heeft een zus en een moeder. Zelf wel een grote extended family, mijn ouders hadden veel broers en zussen, dus ik heb (ergens) veel neven en nichten met gezinnen maar heb nauwelijks contact met hen. Geen ruzie, maar iedereen is gewoon druk met het eigen leven. Een aantal van hen zitten op facebook en mede om die reden heb ik mijn eigen account dat ik eigenlijk nooit gebruik, nog niet opgeheven. Zo krijg ik af en toe nog wat mee. Met een paar nichtjes heb ik iets hechter contact. Het is niet vreselijk, wel jammer.
Hoe ga ik ermee om? Het is zoals het is. Ik mis het niet actief, als ik erover nadenk is het jammer. Maar ik kan het niet forceren. Af en toe is er een begrafenis, die altijd heel gezellig is. Dan hebben we allerlei plannen voor reünies en zo, die er nooit van komen...
Toevallig ben ik laatst bij een familielid op bezoek geweest. Heel gezellig, maar deel uitmaken van een 'schil' rond mijn gezin zal er niet van komen. Te druk, teveel eigen vrienden, te ver uit de buurt.
Hoi
Ik herken je gevoel. Geen emotionele band. Ik voelde me altijd buitengesloten. Wat ik daaraan gedaan heb is therapie. En een soort van losgekoppeld geworden aan hun. Zie ze nog steeds af en toe maar bescherm mezelf door hun zo te accepteren zoals ze zijn.
Mijn zusje probeer ik meer contact mee te krijgen dus vaker te appe, bellen en contact te zoeken. Dat je zelf weet dat het vanuit mij moet komen, wanneer ik er behoefte aan heb.
Ze zijn je familie maar zo voelt het niet. Mijn huwelijk ligt momenteel ook geheel in puin ( draadje ontrouw)
Mijn schoonmoeder is terminaal en mijn schoonvader weet al jaren dat mijn man me bedriegt dus mijn band met hem is ook compleet kapot.
Dus je kunt je nog wel eens goed vergissen in het feit dat die mensen er wel voor je zijn. Terwijl het zelf ook een grote leugenaar is geweest.
Dus dan weet je pas wie je echte familie is. Dat zijn in mijn geval mijn vriendinnen. De mooie spaarpot die je door de jaren heen opgebouwd hebt.
Dat is een tip/ advies zoek mensen op, ga bij hobby clubs of vrijwilligers werk doen. Ik koester dat en dat moet je zelf doen. Niemand die het verdriet weg haalt.
Dus je zoekt de familie band maar soms is niets wat het lijkt, op betrekking op schoonvader.
mijn man
Mijn man heeft sinds 2 jaar geen contact meer met zijn familie. Zijn vader is toen overleden en zijn moeder kwam beloftes niet na en loog van alles bij elkaar, heeft diverse verkeerde keuzes gemaakt en daardoor heeft mijn man het contact verbroken. Helaas heeft zijn zus voor zijn moeder gekozen, terwijl ze ons begreep, maar ze vond het moeilijk en dus horen we daar niets meer van. En het doet pijn.
We wonen in een klein dorp en geregeld wordt er gevraagd hoe het met moeders gaat, of de pakketdienst vraagt of ze hier het pakketje van moeders af mogen geven en die kleine dingen..
Schoonmoeder heeft nu een nieuwe vriend, we hebben het via via moeten horen en de auto van die vriend staat er ook dag en nacht.. dat doet ook wel heel veel pijn.
ik las dit
en was vergeten dat ik er ook had mee geschreven. 'Had ik ook kunnen schrijven' dacht ik, en dat bleek ik ook gedaan te hebben. Bwahaha.
Maar dat van die neven en nichten zoeken op Facebook, ik dacht het eens te doen nu, maar ik kwam er achter dat ik niet meer wist hoe ze heten!
Niet dat ik iets mis, maar heel soms steekt het wel dat de rest van mijn familie (broers en zussen en ouder) wel op de hoogte is van elkaars leven en ik niet. Ze kunnen mij op Facebook goed volgen, maar doen er zelf weinig mee. Voor mijn gevoel informeer ik ze dus voldoende. Maar er komt eigenlijk niets terug. Ik ga ze ook niet allemaal afzonderlijk berichten via hun geprefereerde medium (wat dat ook moge zijn), want ik zou ze dan dagelijks of wekelijks moeten vragen of er nog iets staat te gebeuren of hoe het met ze gaat, want na 1x zit ik niet meteen in de inner circle die op de hoogte gehouden wordt. We gaan netjes de verjaardagen af overigens.
Blijkbaar informeren mijn zussen mijn moeder over alles. Als ze wat te doen hebben, komt oma dus kijken. Ik heb die behoefte niet. Dat is toch gek eigenlijk, denk ik dan soms wel. Overigens denk ik niet dat ze zo snel bij ons zou komen als ik haar wel informeerde, want dat is een half uur verder rijden (en dat is in het verleden al te ver gebleken bij verjaardagen en zo).
Het is een wisselwerking natuurlijk. Van mij uit komt niet zoveel meer, maar als er wel iets komt gaat er niemand op in en wordt het van mij uit nog minder. Laatst had mijn zus een idee voor een uitje dat ik wel iets voor haar vond, ik moest mee vond ze, en nog wat kennissen van haar. Ze was heel enthousiast. Ik heb wat dingen uitgezocht, een groep aangemaakt zodat we konden overleggen hoe als groep te gaan, en vervolgens bleef het stil. Als ze nog met haar kennissen heeft overlegd of gepland is dat achter mijn rug om geweest, want ze heeft ze niet aan de groep toegevoegd. En ik ken ze niet of nauwelijks. Ik ga nu met een andere groep die wel actief was. Het is zo jammer dat als ik iets probeer dat het gewoon weer op niets uitloopt.De volgende keer zal ik het niet meer zo snel doen.
geen familie
nee geen familie hier. Alleen een zoon die bijna volwassen is . En die gaan dan hun eigen gang en dat is ze meer dan gegund.
Maar jij hebt nog een partner en die heb ik niet. Dat maakt het erg alleen
beetje herkenning
Vader enigst kind, schoonmoeder enigst kind, moeder 1 zus waarmee geen contact (geen ruzie maar geen gemeenschappelijke interesses, die tante van mij moet 1 zoon hebben). De enigste die nog leeft is mijn schoonvader, zijn zus leeft nog maar zijn broer niet meer. Uit het huwelijk van mijn ouders ben ik de enigste , mijn vader had uit een eerder huwelijk 2 kinderen waarmee ik een verre oom/ tante relatie heb (toen zijn vrouw overleed waren zijn kinderen al getrouwd en hadden al kinderen en ik heb verplicht tante/ oom moeten zeggen tot ik 18 werd). We wonen niet bij elkaar in de buurt, hebben steeds minder contact met elkaar. Mijn man heeft 1 broer, die komt geregeld bij ons, net als zijn vader maar ook hier speelt afstand een rol. Met de verdere familie (neven en nichten was vroeger al weinig contact, zo 1x per jaar ongeveer bij een familiefeest, nu ongeveer 1x per 5 jaar).
Mijn oudste dochter had het laatst over denken aan trouwen maar er geen zin in hebben omdat er dan van onze kant maar een enkeling zou komen integenstelling tot de kant van haar partner. Daardoor heeft ze geen zin in een feest.
margaretha
"Mijn oudste dochter had het laatst over denken aan trouwen maar er geen zin in hebben omdat er dan van onze kant maar een enkeling zou komen integenstelling tot de kant van haar partner. Daardoor heeft ze geen zin in een feest."
Ach, dat is ook jammer. Nu zijn wij ook niet getrouwd, maar ik geloof ook niet dat er veel familie op onze bruiloft zou komen inderdaad. Aan de andere kant, ik denk wel dat ik ze zou uitnodigen, er zullen een aantal misschien toch best komen. Ik heb veel meer contact met vriendenkring..... maar die is niet zo vast, of hoe zeg je dat. Met sommige ben ik tamelijk close geweest, maar al jaren niet gezien doordat je kinderen krijgt etc. Zijn het dan nog wel vrienden? Familie blijft familie, zeg maar. En die kun je altijd wel weer terugvinden via ouders, oom en tante o.i.d. Vrienden van vroeger die zijn verhuisd, vind die nog maar eens. En nieuwere vriendinnen, daar deel je weer geen geschiedenis mee.
Nouja, dat gevoel.
En Miss:
"Ik herken je gevoel. Geen emotionele band. Ik voelde me altijd buitengesloten. Wat ik daaraan gedaan heb is therapie. En een soort van losgekoppeld geworden aan hun. Zie ze nog steeds af en toe maar bescherm mezelf door hun zo te accepteren zoals ze zijn."
Wat deed de therapie dan? Leren hoe je ermee om kan gaan dat die band niet is zoals je zou willen? Ook heftig voor jou, van je huwelijk dat in puin ligt en geen steun van familie...sterkte.
Ik sprak laatst nog iemand die een rake opmerking maakte, dat ze zich als gezin best alleen voelde. Dat voel ik precies zo. Je doet allerlei dingen vooral in gezinsverband, en anderen ook. Iedereen is zo ontzettend met zichzelf bezig, weinig saamhorigheid op een of andere manier.
schaamte
Ik ben dus heel alleen, ook geen partner meer, zie dat ik ook te kwetsbaar ben voor toxische relaties door de eenzaamheid. Echt hele weken dat ik geen volwassen mens spreek of dat iemand vraagt hoe het met mij gaat. En het rare is: ik schaam me daarvoor: blijkbaar ben ik een heel gek iemand die geen familie of nabije kring verdient (heb een paar vriendinnen maar die zie ik een paar keer per maand een uurtje, niet mensen waar je een leven mee deelt zeg maar, het blijft lief en gezellig en ben ik ook blij mee maar het is geen nabije band zoals je hebt me je man of ouders of zussen of broers) Eerlijk gezegd ben ik er best depressief onder. Misschien start ik wel een draadje erover (maar zie op tegen reacties als 'maar ga vrijwilligerswerk doen')
Maling
@Margaretha, Ik herken het gevoel wanneer je eigen kant uit zo weinig mensen bestaat terwijl zijn kant in verhouding talrijk is.
In een moeilijke situaties had ik ook nog het gevoel dat de band met zijn familie weinig voor te stellen. Dat ook nog.
Daarom heb ik bij de begrafenis van mijn vader gekozen voor begrafenis in familiekring en iedereen inclusief mans kant achteraf een rouwkaart gestuurd. Die kant wist van moeilijkheden binnen mijn familie, maar mogen zelf bedenken of er nog een andere reden leefde dat mij hiertoe aangezet heeft. Ik wil hiermee zeggen dat het ‘ hoe het hoort’ je kan klemzetten als je daar aan toe geeft.
Je dochter kan ook kiezen voor een trouwen in stadhuis in kleine kring en daarna een groot feest geven voor familie vrienden en iedereen die ze erbij willen hebben.
Vrienden zijn met z’n tweeën in Las Vegas getrouwd en gaven in Nederland alsnog een groot feest. Zijn ouders vonden deze variant iets minder, maar het kersverse echtpaar had daar maling aan.
Madelief
In de tijd dat ik niet eenzaam was maar me wel eenzaam voelde, was het groepje bejaarden dames, waar ik een vrijwilligers activiteit mee deed, mijn uitlaat waar ik heel veel aan had.
Ik had bij aanvang ook bewust gekozen voor een groepje, ipv 1:1 activiteit. Zo krijg je toch een bepaalde band en durf je meer met elkaar te delen.
En met mijn verjaardag, eet ik taart met dit groepje. Dan zingen die hoogbejaarden dames een verjaardagscadeau; zo bijzonder vind ik dat. Ik zou het niet willen missen. Ze vullen de gaten van eenzaamheid op.
Maar als je niet in die richting een verandering wilt zoeken, kan je ook denken aan de aanschaf van een hond. Zo moet je verplicht de deur uit en zeggen onbekenden je gedag. Alleen al het feit dat onbekenden je gedag zeggen, heeft een positief effect op je. Zo ervaar ik het tenminste.
