Geen relatie aan kunnen gaan

Koud

Ik word koud genoemd omdat ik niet van terugkerende lichamelijke aandacht houd. Constant aan me zitten in gezelschap vind ik heel vervelend. Ik ben geen autist. Heb genoeg vrienden en heb daar ook veel plezier mee. Voel me beperkt als ik met mijn partner op stap ben. Niet op een huisfeestje, maar wel op dansfeestjes en dergelijke. Ik flirt graag, maar ga nooit vreemd. Mijn partner weet dat en vindt het niet heel erg. Maar ik doe het niet omdat ik dat niet fijn vind voor mijn partner en eigenlijk vind ik het dan niets meer aan. Mijn partner is op mij gericht en ik op alle ander mensen....
Wat moet ik hier nu mee?

Op elk potje past een dekseltje.

Je moet een gelijkgestemde zien te vinden. Hebt de juiste nog niet gevonden. En als je niet zoveel ziet in een relatie, dan hoeft er niets mis met je te zijn. Herken veel in je verhaal, alleen heb ik zelf wel behoefte aan lichamelijk contact (hand in hand lopen, knuffels, seks).

Einzelganger

ook ik herken je gevoelens. Maar is het niet zo dat je vooral een aversie hebt tegen bezitterig gedrag? (aanraken, knuffelen in het bijzijn van anderen).

Als je niet blij word van een relatie denk ik toch dat het uiteindelijk niet de ware is hoor! Stel je hoge eisen? Ikzelf wil bijvoorbeeld voornamelijk relaties met onbereikbare mannen! Kan ook meespelen!

Partnerruil

Volgens mij moeten jij en Stephanie aan partnerruil gaan doen (zie draadje hierboven).

Die irritante iphone/ipad handtekening kan ook uit! Settings/OO/Handtekening

Gelukkig

Maar hoe leggen jullie dat nu uit aan vragende mensen die er niets van begrijpen? Of wordt er aan jullie nooit uitleg gevraagd?
Mijn partner is niet iemand die mij niet vrij laat, maar die vrijheid is soms nog niet genoeg. Ik heb misschhien nog wel meer ruimte nodig voor mezelf.

Klef en minder klef

hoewel ik mijn Lief erg lief vindt zijn wij beiden nog zeer blij met elk ons eigen huis.
Vragen erover pareren wij met de mededeling dat WIJ het zo prima vinden. En dat zij wellicht zo klef zijn, maar wij niet. Ieder zijn keuze.

Uitleg

Als ik snel van de discussie af wil zijn, zeg ik gewoon dat ik het prima naar mijn zin heb zonder partner. Wat ook zo is. Als mensen echt belangstellend zijn leg ik uit dat ik beter mezelf kan zijn zonder relatie, of in ieder geval zonder partner in huis. Ik heb de neiging om me in een relatie snel te verliezen, om de ander te veel tegemoet te komen. Waardoor er gegarandeerd een moment komt waarop ik (of de ander) daar ineens genoeg van heb en alle ruimte terug wil. De kunst is dan inderdaad om iemand te vinden met wie je dat precies in balans hebt. Als ik je postings lees, is dat in je huidige relatie niet het geval. Dus moet je daaraan werken, het bespreken, het verschil accepteren. Of de relatie beeindigen, omdat het een te groot verschil is.
Overigens zijn er nogal wat mensen die niet kunnen begrijpen dat sommige mensen echt liever zonder partner zijn of wonen. Die maar blijven vragen wanneer je gaat samenwonen, of die je tippen over vrijgezelle mannen of leuke datingsites. Dat vind ik dan weleens irritant. Niet vanwege het uitleggen, maar vanwege het niet willen begrijpen. Die niet open staan voor mensen die hun leven anders dan standaard inrichten.

Schuldig voelen

Ik voel me ook altijd zo schuldig. Vooral tegenover mijn partner. Voel me tekort schieten in de tijd die ik aan hem geef en dan wordt het bezoek aan elkaar op een zeker moment een loden last. Zo voelt het voor mij dan...
Mijn partner is eigenlijk heel begrijpend, maar vindt het niet leuk dat ik zo weinig tijd maak. Hij maakt daar ook af en toe wel eens een opmerking over.
Maar ik voel me ook schuldig tegenover mijn kinderen. Ze zijn groot en wensen hun moeder een fijne man die voor haar zorgt. Ze snappen niet dat ik eigenlijk veel liever de dingen doe die ik graag wil doen zonder een partner mee te nemen die er veel minder in geinteresseerd is. Eigenlijk wil ik geen compromissen sluiten in de karige tijd die ik naast werk en zorgtaken heb. Lauwe compromissen omdat je dan samen kunt zijn of samen iets kunt doen. Terwijl ik veel liever iets doe waar ik echt plezier aan beleef.
Ik ben denk ik een rasegoist..

Volgens mij

haal je twee dingen door elkaar. Als je niet houdt van gefriemel en gefrutsel is dat gewoon een voorkeur. De ene mens heeft nu eenmaal veel behoefte'huidhonger' en een ander wordt er iebel van.

Maar als jij geen zin hebt om uberhaubt veel tijd door te brengen met je partner dan denk ik dat je stomweg niet genoeg van die persoon houdt.

Nee joh..

Het maakt je toch geen ras-egoïst omdat je niet aan de verwachtingen van anderen wil voldoen? Je partner wil meer tijd samen doorbrengen, jij niet. Je kinderen wensen jou een man die voor je zorgt, jij niet. Het zijn hun verwachtingen en zegt alles over hen. Lief bedoeld maar niet overeenkomstig jouw behoeften. Daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Maar ja, makkelijker gezegd dan gedaan waarschijnlijk )

Joyeux

Ik ben een "bom-moeder", heb altijd hard gewerkt en voor mij en de kinderen gezorgd. Het lijkt mijn kinderen het ultieme genot voor mij als er een man voor mij gaat zorgen, zodat ik ook eens rustig kan gaan zitten en er iemand voor míj zorgt. Mijn kinderen kennen dat fenomeen alleen maar van bij anderen thuis.