Geen sociaal leven meer

Betere verdeling maken?

Ik lees dat je fulltime werkt, dus de uren die je overdag met de kinderen doorbrengt moet je dan in de avond inhalen. Ik snap dat er dan weinig tijd overblijft voor andere dingen.
Ik denk dat het toch om keuzes maken gaat, het schema wat je nu hanteert geeft geen ruimte meer voor je sociale leven, en dat is ergens best zonde toch?
Kan je niet een dag minder werken (in jouw geval is dat 8 uur minder werken, verdeeld over de week) zodat je gewoon eens een middag of avond tijd over hebt om naar je vriendinnen te gaan?

En een beetje belerend misschien maar het is zo'n goede quote die precies weergeeft wat ik bedoel; niemand zegt op zijn sterfbed 'had ik maar wat meer gewerkt in mijn leven"
Dus; maak tijd voor je vriendinnen en familie, ze zijn misschien wel belangrijker dan je werk toch? (tenzij je het anders echt financieel niet redt, dan houdt alles op)
En nog iets, je kinderen zijn over een jaar of 15 het huis uit (en over een jaar of 10 gaan ze al hun eigen gang) maar om tot die tijd je vriendinnen op een laag pitje te zetten is ook zonde

Tijd vrij maken

Ik heb altijd fulltime of bijna fulltime gewerkt naast de zorg voor de kinderen. In de jaren dat ik alleenstaand moeder was kwam ik inderdaad naast werk en de kinderen aan heel weinig toe. Nu ik weer een partner heb is er meer ruimte, ondanks een groter en drukker gezin (we hebben samen ook nog kinderen gekregen). Ik heb nu echter partner en daarnaast (schoon)familie die vlak in de buurt woont. Hierdoor is het makkelijk om oppas te krijgen voor de kinderen en ik heb dus ook meer tijd om af te spreken met vrienden.

Echter ook in de jaren dat ik alleenstaand was probeerde ik die tijd te maken. En het is deels echt een kwestie van prioriteiten stellen. Elke dag samen in de kroeg kan niet natuurlijk. Maar je kan bijvoorbeeld wel vrienden 's avonds thuis uitnodigen voor het eten en daarna samen praten, je kan lunchafspraken maken op werkdagen, na de werkdag even ergens vlug koffie gaan drinken met een vriendin of als je een keer wat later begint een ontbijtafspraak. Je kan ook in het weekend uitstapjes maken met de kinderen en vriendinnen meevragen. Mijn ervaring is dat als je weinig tijd hebt je dingen met elkaar moet combineren. Dat vraagt natuurlijk wel enige flexibiliteit van beide kanten. Met vrienden die altijd moeilijk doen, weinig tijd hebben, nooit zin lijken te hebben om af te spreken en niet bereid zijn om mee te denken is het een stuk moeilijker. Dan stopt de vriendschap vaak inderdaad. Je moet beiden bereid zijn om moeite te doen voor elkaar.

Als je vriendinnen ver weg wonen dan is het natuurlijk helemaal lastig. Een paar keer per jaar afspreken hoeft niet te betekenen dat de vriendschap niks voorstelt. Ik heb ook vriendinnen die ik door de afstand niet zo vaak zie. Maar toch zijn we hecht en delen we veel met elkaar en in noodgevallen staan we zo bij elkaar op de stoep. Dus dat hoeft niet verkeerd te zijn.

Herkenbaar

Ik vraag me af of je het echt jammer vindt, of dat je je vooral schuldig voelt.

Als je het namelijk echt jammer vindt, dan moet je je prioriteiten bijstellen. Ik gok dat je een aardig deel van je vrij beschikbare tijd kwijt bent aan het huishouden. Als je meer vrije tijd terug wil winnen, dan lijkt het mij zinvoller om meer huishoudelijke hulp te nemen. De meeste vrouwen hebben de vreemde gewoonte om dan minder uren te gaan werken om meer vrije tijd te winnen.
Mijn voorstel is altijd: eerst huishouden elimineren, daarna pas nadenken over minder uren werken.

Dus niet de tip die hierboven gegeven wordt om minder te gaan werken. Als je een workaholic bent die heel veel voldoening haalt uit het werk, dan werkt dat averechts.

Maar de vraag is of je het echt jammer vindt.

" Ik vraag me alleen af of anderen ook merken dat hun sociaal leven (tijdelijk?) zeer beperkt is door die combinatie."
Ja
"Of lukt het jullie wel allemaal daar ook nog tijd en energie voor vrij te maken? "
In mijn beleving ging het niet om tijd. Zeker als je je eigen baas bent heb je de tijd aan jezelf. Je kunt jezelf of een afspraak met een vriendin gewoon in je agenda zetten. Het punt was dat ik er in die tijd niet van genoot. Ik was lekker met mijn werk bezig. Ook in mijn hoofd.
Ik vond het dus leuker om met collega's of mensen met wie ik in een project zat iets te gaan drinken, dan met 'vriendinnen'.

Koop vrije tijd

Sociale contacten zijn echt een keus. Als je er veel plezier uit haalt zorg je gewoon dat je daar tijd voor hebt. Haal je er (voor nu) niet genoeg plezier uit en maak je liever andere keuzes dan is dat natuurlijk ook prima. Vriendschappen dien je wel te onderhouden. Anders verliest het na verloop van tijd z'n waarde. Althans, dat vind ik. Dat hoeft niet perse fysiek natuurlijk. Sommige vriendinnen zie ik minder vaak maar ik heb heb met vrijwel iedereen wekelijks contact. Al is het maar een snel appje.

Ik werk gemiddeld 50 uur per week. Flexibel inzetbaar. Dat scheelt een hoop. En ik vind m'n man enig, en onze 3 kinderen trouwens ook, maar ik hoef echt niet elke avond naast ze op de bank te zitten. We zijn allebei gemiddeld 1 avond in de week weg om iets met vrienden te doen. En zoals Tihama al zegt: koop vrije tijd. M'n schoonmaakster is de redder van m'n huishouden, m'n sociale leven en m'n huwelijk. En de appie, die wekelijks boodschappen komt brengen, doet ook een hoop.

Collega's

Op een ander forum las ik dat iemand schreef dat haar sociaal leven vooral met collega's was. Ik dacht: Maar hoe gaat het dan als je een andere baan krijgt?

Toen dacht ik terug op de afgelopen 38 jaar aan vriendschappen, dan zie ik dat ik langer bij eenzelfde werkgever was dan dat sommige vriendschappen geduurd hebben.

Ik deel met sommige collega's zoveel lief en leed dat ik eigenlijk mijn sociale leven al gehad heb. Meer hoeft niet.

Als je een relatie hebt, dan heb je ook een partner die ook je beste vriend is. In mijn geval tenminste wel. Weliswaar kunnen huwelijken stuk, maar uit ervaring weet ik dat vriendschappen dat ook kunnen. Dus vriendinnen 'onderhouden' om te voorkomen dat je ooit alleen komt te staan, kan statistisch een stuk minder rendabel zijn

Ik heb dus een paar vriendinnen, we zien elkaar af en toe (meestal prik ik dingen in een vakantieperiode, want dan heb ik tijd over). We appen af en toe. En via wat social media blijf ik een beetje op de hoogte van de belangrijke life-events.

Dus: ik herken het en nee, ik vind het niet erg dat het zo gaat.

Anders

Ik zit er echt anders in. Ik vind mijn werk leuk. Ik werk 32 uur maar privé is voor mij veel belangrijker. Mijn collega's zijn ook echt tof en we hebben een goede band. Leuk om een drankje mee te doen maar het haalt het niet bij de band die ik met vriendinnen heb die ik al 25 jaar of meer ken. Ik herken de uitspraak: vriendschappen kunnen stuk helemaal niet. Huwelijken gaan stuk en je kan je baan verliezen maar vriendschappen blijven. Ik ben daarom erg trouw in het onderhouden ervan. Ik weet nog van vroeger dat sommige vriendinnen ineens 100 procent van hun tijd in een nieuw vriendje stopte. Nooit meer met vriendinnen op pad gingen en dan werden ze gedumpt en waren ook de vriendinnen door gegaan met hun leven. Straks zijn je kinderen het huis uit en ben je met pensioen en heb je wellicht ook heb vrienden meer die om je staan te trappelen?
Maar goed dat kan geen reden zijn natuurlijk om nu iets met vrienden te gaan doen terwijl je daar geen zin in hebt. Ik vind het echt leuk en fijn met vriendinnen. Ik ben ook minimaal 1x per week in de avond weg. Of eten of sporten of ff snel een bak koffie. En mijn man en kinderen zijn ook heel leuk dus ik ben ook vaak thuis voor ze.
S avonds werken lukt me echt niet goed. Ik ben moe en niet scherp. Hooguit paar mails wegwerken. Maar als het niet hoeft dan doe ik het niet. Werk gaat altijd maar door. Er is altijd wel wat. Als ik het in 32 uur structureel niet gedaan krijg dan moet ik gaan praten met mijn baas denk ik dan. Dus sja jammer dat je privé leven niet zo leuk is dat je daar meer tijd in wil stoppen . (Beetje prikkelend bedoeld)
Ik heb nog nooit iemand horen zeggen als ie 80 is: had ik maar meer gewerkt......
Maar goed zoals gezegd. Ik vind mijn werk top, voldoendend en de dagen vliegen voorbij maar om nou te zeggen daar geef ik mijn prive/soc leven voor op? Nee Dan weet ik het wel.

Vrienden

Ik hecht zeer veel waarde aan vriendschappen. Met sommige van mijn vrienden ben ik al bevriend sinds de middelbareschooltijd en zelfs de basisschool. Andere vrienden heb ik later in mijn leven opgedaan tijdens mijn studietijd of daarna. Niet alle vriendschappen zijn uiteraard even duurbaar gebleken. Niet omdat we knallende ruzie hebben gehad maar omdat we uit elkaar zijn gegroeid door de tijd en de afstand en er minder over bleek dan wat ons bond. Misschien waren die vriendschappen al nooit zo sterk en waren het vooral gelegenheidsvriendschappen, toen de studie voorbij was, ik ontslag namen of we gingen verhuizen verviel de basis waarop we contact hadden en er was dan blijkbaar niet genoeg om op door te gaan. Soms ga je tijdens een bepaalde periode intensief met elkaar om en heeft het wel waarde maar om allerlei redenen trekt iemand zich terug. Maar er blijven genoeg vriendschappen over en er zijn genoeg vriendschappen die hopelijk echt voor het leven zijn.

Maar je moet daar wel in investeren. Er moet van beide kanten bereidheid zijn om elkaar op te zoeken en op andere manieren contacten te houden. Je moet er ook emotioneel voor elkaar zijn. Dat laatste is nog belangrijker dan fysiek tijd samen doorbrengen. En die energie moet je wel opbrengen. Als je dat niet kan/wil dan kan je vervolgens je afvragen hoe belangrijk die vriendschap voor je is.

Collega's kunnen natuurlijk ook vrienden worden maar er is voor mij wel een verschil. Ik heb een paar hele leuke collega's waar ik (nog?) geen vrienden mee ben maar het prima mee kan vinden. Ik heb ook collega's die wel vrienden zijn. Sommige van die vriendschappen zijn al van meerdere banen geleden. Andere wat meer oppervlakkige vriendschappen stoppen als 1 iemand van baan wisselt.

Sommige mensen zijn heel gelukkig zonder vrienden en hebben alleen misschien een paar kennissen waar ze af en toe mee afspreken. Voor mij zou dat kaal en leeg zijn maar andere mensen vinden dat prima. Ik ken iemand midden in het bos als kluizenaar leeft. Zij is daar heel gelukkig (denk ik, ze heeft er zelf voor gekozen) maar veel andere mensen zouden na 1 week al doodongelukkig zijn en wegvluchten.

In elk geval zijn vriendschappen voor mij persoonlijk heel belangrijk. Ik ben altijd blij mijn vrienden te zien. Ik spreek graag met ze af. Ik mis ze als we elkaar door de omstandigheden langere tijd niet kunnen zien. Ze voegen veel toe aan mijn leven. Vrienden kunnen ook fantastische steun zijn. Ik weet niet hoe ik de periode van de ziekte en het overlijden van mijn man doorgekomen zou zijn zonder vriendschap. Vrienden waren in die periode echt een enorme steun, zeker emotioneel. Maar het is natuurlijk niet alleen in zware periodes dat vrienden belangrijk zijn. we hebben ook gewoon veel lol en gezelligheid.

Maar

Via whatsapp hebben we trouwens wel veel contact. Hoewel dat ook verandert. Sommige periodes elke dag wel, soms kan het ook zomaar een paar weken stil zijn. Dan is er gewoon even weinig te vertellen of het komt er bij beiden niet van.

Verschil

behalve die ene vriendin die ik al 38 jaar ken, dateren mijn huidige vriendschappen van na mijn verhuizing, nu 19 jaar geleden.

Dat is dus echt korter dan mijn huwelijk.
Ik heb twee keer meegemaakt dat een heel goede vriendin, toch iets minder vriendin bleek te zijn toen ik 1 uur rijden verhuisde. En dat was niet omdat ik dat destijds losliet.
Daar staat tegenover dat ik in de stad waar ik nu woon, aan de lopende band nieuwe bekenden opdeed, waarvan sommigen uiteindelijk vriendinnen werden.

Gelukkig zijn dat allemaal vrouwen die net zoals ik een druk leven hebben. Er is ook geen verwijt of ergernis. Als we elkaar dan zien, dan is het goed. En we nemen ons plechtig voor elkaar vaker te zien. Met een grijns, want we weten dat dit niet gebeurt. Maar als we elkaar dan weer zien, dan is het alsof er geen tijd tussen zat.

Met een paar vriendinnen, hier in de stad, heb ik gemerkt hoe we wel degelijk direct voor elkaar klaarstaan als het erop aankomt. Ik heb het dan over situaties als scheiding en ernstige ziekte. Wederzijds. Die wetenschap is voor mij genoeg. Ik ben daar tevreden mee.

Tihama

Hoe ontmoet je die nieuwe vriendinnen nou, door werk? Ik heb nl door allerlei omstandigheden (vnl intensieve zorg) weinig vrienden overgehouden en ga op termijn naar een andere stad verhuizen. Schone lei dus. Ben benieuwd hoe zoiets je lukt!

Hoe dat gaat, voor Li

Toen ik wist dat we gingen verhuizen, was ons zoontje 2 jaar. Ik ben toen lid geworden van een mailinglist van jonge moeders in de stad waar ik heen ging. Dat klikte uitstekend. Toen ik net verhuisd was, heeft de mailinggroep een etentje georganiseerd zodat ik snel iedereen leerde kennen.
Deze actie was de enige actie die ik echt heel bewust genomen heb om weer een netwerk te krijgen na mijn verhuizing.

Andere contacten zijn op bijv. de volgende manieren ontstaan:
- Via de OO-chat.
- Vanuit landelijke vereniging met een stadgenoot
- Via het KDV
- Via de buurtpreventie in mijn wijk (ik ben vrijwilliger)
- Via Amnesty International (ook vrijwilligerswerk)
- Via de EHBO-vereniging (ook vrijwilliger)
- Via de verkeersbrigadiers van de basisschool (vrijwilliger)
- Via de zwangerschapsgym bij mijn dochter

De meeste van die activiteiten doe ik niet meer, maar er is van elke activiteit minimaal een vriendin/goede kennis overgebleven.

Ik ging die activiteiten overigens niet doen om contact te krijgen, maar omdat ik het onderwerp belangrijk vond. Maar dat is dus precies wat werkt, want je ontmoet andere mensen met gedeelde opvattingen.

Ik heb een paar collega's (en ik heb er een paar duizend) met wie de koffiecorner gesprekken zo leuk waren, dat we prive af gingen spreken. En dat klikte zo goed dat we elkaar ook regelmatig zien.

Dat initiatief komt dan van beide kanten. Ik krijg overigens vaker voorstellen van veel meer mensen om iets leuks te gaan doen, maar dat hou ik meestal af omdat ik gewoon niet meer tijd heb.

Ik vind het zelf ook helemaal niet erg als mensen weinig tijd hebben. Het komt wel weer, denk ik dan. Als we met pensioen zijn, of zo

Gedeelde opvattingen

Dat verbindt, en maakt contact duurzaam.

Het is wel praktisch iets te vinden in je eigen woonplaats. Dan is contact tussendoor - of later, als het werk op zich erop zit - minder tijdrovend doordat er weinig reistijd is.

Ik heb toen de kinderen klein waren veel tijd gestoken in landelijk vrijwilligerswerk, maar die contacten bleken, toen ik gestopt was, niet blijvend. We woonden te ver van elkaar.