geen vriendinnen

Ik heb wel een vriendin maar daarmee trek ik 1 op 1 op, dus niet samen met haar en mijn man samen. Gezamenlijke vrienden die hier komen eten aan een lange tafel in de eetkeuken of omgekeerd, hebben we niet. Die eetkeuken trouwens ook niet

Ik herken het... maar helaas niet de berusting. Geen vrienden hebben betekent voor mij hetzelfde als: jij bent niet leuk genoeg om mee om te gaan. Het is een statussymbool. Heb jij veel vrienden, dan ben jij dus een leuk en spontaan mens. Soms is het best confronterend als ik me bedenk wie er op mijn uitvaart zou zijn. Een handjevol kennissen die elkaar verbaasd aankijken: is dit het?

Dat is dus enerzijds hoe ik ben opgevoed en mijn eigen mindset – dat realiseer ik me echt wel!

Ik herken wel het gebrek aan behoefte. Want natuurlijk is het niet zo dat het betekent dat vrienden altijd tijd hebben om af te spreken als jij je eens verveelt. Het is gewoon ook best een investering. Het betekent ook dat ze feestjes organiseren waar jij naartoe moet, of een beroep op je doen, of willen afspreken terwijl jij net zo lief op de bank zit en een film kijkt op Netflix. Ik moet ook niet zeuren, ik ben best gezegend met allebei mijn ouders nog, twee kinderen en dat handjevol oppervlakkige kennissen. Ik heb er ook absoluut vrede mee, maar het raakt wel een kern: het niet gezien worden, er niet bij horen, niet leuk gevonden worden. Misschien ook, heb ik dit wel zo ontwikkeld uit pure zelfbescherming.

Dit onderwerp laat een voor mij mooie kant van dit forum zien. Door al die verschillende belevingen word ik regelmatig met vooroordelen van mezelf geconfronteerd. Ik ben ook iemand die dat sneu vindt als iemand geen vrienden/vriendinnen heeft. Of beter gezegd 'vond'. Want dankzij jullie ben ik weer van een vooroordeel afgeholpen. Als ik lees hoe jullie dat beleven, kan ik dat ook helemaal volgen. Best erg dat je dan aan jezelf gaat twijfelen puur door de reactie van anderen, terwijl jullie misschien juist enorm leven naar wie je gewoon echt bent.

Ik had ooit zo'n collega die geen enkele behoefte had aan sociale contacten. Hij zat altijd heel stil in een hoekje te werken. Op teamuitjes was hij altijd 'ziek' maar omdat hij heel goed was in zijn werk werd dat gedoogd. Die man had ook geen vrienden of iets dergelijks, maar hij was zeker niet ongelukkig. Hij had een motor en daar toerde hij half Europa mee door.
Zelf heb ik wel wat vrienden, maar geen groepen en ook geen hele hordes. Wel veel contacten via verenigingen. Ik kan mezelf heel goed alleen vermaken of met mijn gezin. Ik ben overigens niet van mening dat ik geen leuk persoon ben. Het kan ook gewoon dat je interesses en behoeftes wat afwijken van het gemiddelde, maar dat betekent niet meteen dat je niet leuk bent. Het idee dat ik andere mensen nodig zou hebben om leuke dingen te doen en me te vermaken vind ik heel beklemmend en benauwend.

Het ligt er natuurlijk aan hoe intensief het contact is, maar met 10 broers/zussen/zwagers/schoonzussen zit je sociale leven als vanzelf al aardig vol. Wat ook belangrijk is, is dat je een gedeelde geschiedenis hebt met familie. Mijn partner is wel iemand die een grote kring om zich heen heeft. Vriendschappen die gestart zijn rond zijn 15-18e. Die gedeelde geschiedenis bindt hen. Als er iets is, dan staan ze er, hoewel ze elkaar niet vaak zien. Daar kan ik wel jaloers op zijn, hoewel ik op die leeftijd kennelijk ook de behoefte niet had. Ik denk dat het op latere leeftijd een stuk moeilijker is om van dat soort vanzelfsprekende vriendschappen op te bouwen.

Hier is het altijd zoete inval. We hebben zeer intensief contact met ouders en broers&zussen.
Daarnaast heb ik veel vriendinnen, die ik al jaren ken. En man idem met zijn vrienden. En we hebben dan nog gezamenlijke vrienden en natuurlijk ook nog kennissen. 
Ik heb dus wel zo'n eettafel, kan hem zelfs verlengen

En eens met Sidni. Door jullie reacties besef ik dat sommige mensen geen /minder behoeftes hebben aan sociale contacten. Ik vond dat ook altijd sneu. Maar als ik de reacties lees, was dat een groot vooroordeel van mij.

Sidni schreef op 12-09-2021 om 21:49:

Dit onderwerp laat een voor mij mooie kant van dit forum zien. Door al die verschillende belevingen word ik regelmatig met vooroordelen van mezelf geconfronteerd. Ik ben ook iemand die dat sneu vindt als iemand geen vrienden/vriendinnen heeft. Of beter gezegd 'vond'. Want dankzij jullie ben ik weer van een vooroordeel afgeholpen. Als ik lees hoe jullie dat beleven, kan ik dat ook helemaal volgen. Best erg dat je dan aan jezelf gaat twijfelen puur door de reactie van anderen, terwijl jullie misschien juist enorm leven naar wie je gewoon echt bent.

Voor mij persoonlijk is het een beetje omgekeerd. Ik ben opgegroeid zonder diepe vriendschappen doordat mijn ouders een bijzondere kijk hebben op vriendschap en sowieso contacten met anderen. Toen vond ik dat niet zo'n probleem, maar als ik terugkijk vind ik mezelf van vroeger toch best wel zielig zo nu en dan. Ik heb eigenlijk pas diepgaandere vriendschappen gekregen na mijn dertigste en ik twijfel nog steeds wie een goeie vriendin is en wie niet. En ik had graag die lange eettafel gevuld gehad, maar ik merk ook wel dat op stap gaan met hele groepen (meer dan 10 personen) niet persé mijn ding is. Eigenlijk ben ik mezelf nog aan het uitvinden op dat gebied.