Gelijkheid bij je kinderen!
Vaak hoor je dat het in sommige gezinnen niet altijd zo vlot verloopt.
Kinderen die dwars liggen,ruzie krijgen met broers en zussen...omdat de ene wat meer krijgt dan de andere.
Ik krijg er kippenvel van als ik zoiets hoor gewoon.
Tot nu toe verloopt tussen mijn kinderen alles normaal en ik hoop dat dit zo mag blijven.Men partner en ik hebben altijd getracht om elk kind de nodige mogelijkheden te geven in hun leven, aangepast aan hun eigen persoonlijke noden.Het is niet altijd makkelijk om de juiste balans te vinden hierin maar wij hebben altijd gehandeld vanuit ons gevoel zonder iemand te benadelen.
Door een gesprek met een vriendin zopas,waar het niet zo vlotjes verloopt blijkbaar,heb ik geprobeerd haar een beetje goede raad te geven.
Maar hoe zien jullie dat nu eigenlijk?
Naar mijn mening kan je alles niet zo netjes afmeten toch?
hoe was het ook weer
Als de opvoeding goed gaat ligt het aan de opvoeders, als de opvoeding problemen geeft ligt het aan wat anders.
Kort gezegd; wees blij maar denk niet dat het aan jou, je man of jullie opvoeding ligt. Het kan ook gewoon aan het karakter van de kinderen liggen of andere omstandigheden. Je kunt niet zomaar goede raad geven omdat het bij jou wel goed ging.
Kippenvel?
Waarom krijg je daar kippenvel van als jij geluk hebt maar het bij anderen gewooooon volgens het boekje des pubers gaat?
Hoe oud zijn je kinderen?
Waarom geef je goede raad als je zelf de ervaring niet heb dat het niet lekker loopt?
Geluk met kinderen ligt niet aan de opvoeding en ellende bij anderen net zo vaak ook niet.
Het heeft een beetje een tuttuttutgutgutgutochochoch-gehalte hoe het overkomt en ik denk niet dat je het zo bedoelt.
Geen kind en geen mens hetzelfde, geen kind reageert hetzelfde.
Een vriendin van mij vond zichzelf wel helemaal te gek als ouder, ze gaf graag ongevraagd advies en had veel kritiek op anderen. Ze vond dat ze met 10 jaar al een puber in huis had. Haar kind is losgeslagen, de mijne niet. Gewoon pech en geluk.
Karakterdingetje
Ik denk dat het onmogelijk is om het echt gelijk te trekken. Het ene kind heeft meer aandacht nodig, meer (dure) wensen, een veeleisender karakter... Bedoel je nu dat je het niet begrijpt dat het ene kind iets meer krijgt dan het ander, of dat er gedoe van komt?
Ik hoorde eens een verhaal van een ouderpaar met een groot gezin waarvan alle kinderen stuk-voor-stuk dachten dat zij een streepje voor hadden. Ze kregen apart van elkaar allemaal wel eens exclusieve aandacht of iets toegestopt, wat hen het gevoel gaf speciaal te zijn. Pas vele jaren later, toen de ouders al overleden waren, durfde één van de kinderen dit uit te spreken... En daardoor kwamen ze er dus achter dat ze allemáál dat gevoel hadden! Dat vond ik een heel bijzonder liefdevol verhaal. Maar zou je zo'n aanpak dan afkeuren?
Ik merk dat ik het ook wel heb met mijn kinderen. Een vriendin werd eens boos omdat ik een kind iets lekkers had gegeven omdat dat kind toevallig langs liep met koken. Ik had de anderen ook wat moeten geven... Dat begreep ik niet, als zij toevallig waren langsgelopen hadden zij het (ook) gekregen... maar ik had zelf niet het idee dat ik nu iemand voortrok. Ik denk dat juist als alles zo afgepast en afgemeten wordt, je gedoe krijgt.
zes kinderen
Ik heb zes kinderen en een daarvan is slechtziend en de rest gezond. De ene dochter krijgt meer aandacht in die zin dat we bij haar meer moeten nadenken of iets kan en hoe iets geregeld moet worden met school. De anderen vinden dat normaal en nu ze allemaal groot zijn (boven de 17) regelen zij ook dingen voor haar. Van het weekend hoorde ik twee met elkaar regelen wie haar zou ophalen toen ze in het donker alleen moest fietsen. in het licht gaat dat goed, in het donker in de grote stad met al die onvoorspelbare toeristen is dat lastiger. Was een leuk gesprek dat ik afluisterde.
Ik heb nooit iets van jaloezie daarover gemerkt en we hebben ook niet echt heel erg ons best gedaan om elk kind apart aandacht te geven. Dat ging redelijk toevallig door mee te gaan met sport, iemand eens ergens heen te brengen, met twee naar een museum waar de anderen niet heen wilden enzo.
Maar goed, misschien is het beeld vanuit de kinderen heel anders 
elk kind groeit op in een ander gezin
ook al is dat hetzelfde gezin. Elk gezinslid ervaart een bepaalde gebeurtenis op een andere manier. Je kunt daarom nooit alles 'gelijk' doen, alleen al vanwege het feit dat het uitmaakt of je de oudste, middelste of jongste bent. Ik heb me weleens afgevraagd hoe ze zich zouden hebben ontwikkeld als onze kinderen in een andere volgorde geboren waren. En hoe het was geweest als ik, toen ze klein waren, níet door slaapgebrek wat kort aangebonden en humeurig was geweest.
Er is er altijd wel een die iets bepaalds als oneerlijk ervaart. Daar kom je niet onderuit. Het leven is niet eerlijk. Wat Leanne schrijft, spreekt me aan: hoe meer je als ouders alles zo precies mogelijk uitmeet, hoe meer er door de kinderen gelet wordt op verschillen.
Wij hebben altijd geprobeerd mee te bewegen met wat elk kind nodig had en plezierig vond; daarnaast hadden we ook eigen (opvoedings)idealen waarvan ik achteraf denk dat ik dat wat meer had kunnen laten gebeuren. Zo gaan dingen. Er is van alles wat je vormt, terwijl je opgroeit. Ouders doen hun best, maar ze zijn gewoon mensen. Niemand is perfect.
