Gescheiden - wil terug naar ex maar zwanger van een ander
Mijn leven is een puinzooi en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik zal proberen mijn verhaal in het kort toe te lichten (als dat al mogelijk is):
Ik ben 12 jaar getrouwd geweest, mijn ex en ik zijn in totaal 15 jaar samen geweest. Vijf jaar geleden, na de komst van ons derde kindje, ging het niet lekker meer tussen ons. We zijn in de bekende sleur geraakt en zijn ieders ons eigen leven gaan leiden. Tot op het punt dat we ieders een eigen kamer hadden en we geen enkel lichamelijk contact meer hadden. Omdat we beiden in zagen dat het zo niet langer kon zijn we in relatietherapie gegaan. Daar bleek juist hoe ver we uit elkaar stonden. Onze ideeën over hoe we ons leven in wilde delen, de opvoeding van de kinderen, het omgaan met geld. Overal stonden we recht tegen over elkaar. Maar wat voor mij uiteindelijk de doorslag heeft gemaakt om weg te gaan bij mijn ex-man was de uitspraak dat hij alleen getrouwd was met mij omdat het de meest logische stap was, maar dat hij altijd getwijfeld had aan onze relatie, dat hij niet wist of hij van me hield en ook niet wist of hij dat ooit gedaan had. Ik heb hier zoveel verdriet over gehad want ik hield wel van hem en had dat altijd gedaan. En dus zijn we acht maanden geleden naar een mediator gestapt om een punt achter ons huwelijk te zetten. In die periode heb ik mijn troost gezocht bij een andere man. Hij hield me vast, zei dat alles goed zou komen en beloofde me gouden bergen (wilde oud met me worden en zou altijd van me houden). Precies wat ik nodig had op dat moment en wat ik wilde horen.
De gesprekken bij de mediator gingen goed, we waren er heel snel uit hoeveel hij voor de kinderen zou betalen en ik ben meer gaan werken zodat ik niet afhankelijk zou zijn van partneralimentatie. Daarmee had ik het recht daarop ook weg gewoven. De kinderen zouden we opvoeden in co-ouderschap (hij is altijd een goede vader geweest dus er was geen reden om dit niet te doen) en alles was in kannen en kruiken. Het enige euvel is een huis. Ik heb geen recht op een urgentie maar ook slechts een tijdelijke baan waardoor een hypotheek niet mogelijk is en ik niet in aanmerking kom voor een vrije sector woning. Om die reden is het convenant nog steeds niet getekend en proberen we een oplossing te zoeken. Tot die tijd leven we in het zelfde huis en voeden we de kinderen op volgens het birdnesting-systeem. Iets wat fijn is voor de kinderen.
Mijn ex en ik zijn nog steeds on speaking terms, sterker nog, nu alles weer rustig is trokken we steeds meer naar elkaar toe. We hebben allebei enorm veel moeite met het missen van de kinderen, maar ook elkaar en ons leven. Want achteraf gezien hadden we het best goed. Leuke vakanties, een mooi huisje, er altijd van op aan kunnen dat er iemand is en alles wat we samen gedeeld hebben (de kinderen, hoe ze er via de MMM gekomen zijn en alle keren dat ze ziek waren of jarig, ze hun eerste stapjes zetten, etc.). Zonder dat je het beseft deel je zoveel met elkaar.
De roes van de andere man was ook wel over... de intenties waren goed maar het liep al snel spaak op het feit dat hij erg veel dronk en dit niet erkende. Iets wat voor mij een enorm pijnpunt was gezien mijn alcoholische vader. Om die reden heb ik 3 weken geleden een punt achter die relatie gezet. En sinds twee weken praten mijn ex-man en ik over een eventuele verzoening. Ik weet dat het een hele harde dobber zal zijn omdat we niet voor niets uit elkaar zijn gegaan. Maar het lijkt alsof dit nodig was om beiden te beseffen wat we misten. Helaas kan hij nog steeds niet zeggen dat hij van me houdt, wel dat hij enorm op me gesteld is. Misschien dat dit een begin is, ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat ik enorm verlang naar mijn gezin, elke dag bij mijn kinderen zijn, de rust, ons mooie huisje... Alles wat ik nu niet heb.
Alleen ben ik er acht dagen geleden achter gekomen dat ik zwanger ben, van die andere man. Hier over bestaat geen twijfel want met mijn ex-man ben ik al vier jaar niet naar bed geweest.
Toen ik het hoorde was ik met stomheid geslagen, ik wist echt niet hoe dit kon gebeuren. We hebben het altijd met condoom gehad ondanks dat hij dat niet wilde (hij wilde een kindje van mij). En nu was het toch zo... Mijn eerste reactie was complete paniek. En ik heb een kliniek gebeld voor een overtijdsbehandeling die ik aanstaande woensdag kan ondergaan.
Alleen nu zit ik te malen... Ik heb zo ontzettend hard moeten werken voor mijn andere drie kinderen en hou zoveel van ze... Het lijkt zo tegenstrijdig om dit zomaar te beëindigen (overigens ben ik geen tegenstander van abortus en die discussie wil ik hier ook niet aan gaan). Maar als ik het hou zullen mijn ex-man en ik nooit samen zijn. Een van de redenen dat we uit elkaar gaan is omdat hij de verantwoordelijkheid van drie kinderen enorm zwaar vind. Een vierde kindje, dat dan ook nog eens niet van hem is en er ook nooit voor door kan gaan omdat hij blank is en de vader Surinaams, is geen optie. Het alleen doen zou kunnen, alleen heb ik dan vier kinderen, geen huis (want dat is er gewoon echt niet) en geen inkomen (mijn baan is tijdelijk en solliciteren met een dikke buik in deze tijd... ik heb al een hele poos moeten zoeken voor ik eindelijk ergens aangenomen werd zonder zwanger te zijn) en voor het leven vast aan een man waarvan ik denk dat deze niet geschikt is als vader. Ik vind het echt een onmogelijke keus. Mijn verstand zegt dat ik dit kindje weg moet laten halen en door moet gaan met mijn ex-man indien dit nog mogelijk is. Maar zou mijn gevoel dit kunnen verwerken? En als ik er voor zou kiezen om dit kindje te laten komen, hoe doe ik dit dan in vredesnaam en hoe krijg ik het voor elkaar om de scheiding toch nog netjes door te zetten want ik kan me zo voorstellen dat mijn ex-man niet zo makkelijk zal zijn als ik hem straks vertel dat ik zwanger ben. Help! Ik hoop echt dat jullie me op een goede manier kunnen adviseren.
Malen
Karen70, ik kan me voorstellen dat je aan het malen bent, want er komt wel heel veel samen. Ik geef maar wat opties aan, dan merk je vanzelf wel wat je in elk geval niet wil.
Mogelijkheid 1: ogen dicht en donderdag pas weer open doen. Foutje in de tijd, foutje van de natuur, niet gewild, niet gepland en niet voorbereid. Verder niks zeggen en donderdag het leven weer oppakken waar je gebleven was. Met een klein stukje in je hart dat pijnlijk blijft, maar misschien kun je dat een bijzondere plaats geven door ergens een boom te planten of een steen in de rivier te leggen.
Je zou daarmee heel veel pijnlijke gesprekken en pijnlijke situaties voorkomen. Maar je verliest ook wellicht de laatste mogelijkheid om nog een kindje te krijgen, mocht je dat al willen. Ik weet ook niet of je het aankunt om zoiets voor de rest van je leven te verzwijgen. Alternatief is dat je het achteraf op een geschikt moment wel vertelt aan je ex als duidelijk wordt dat de relatie een nieuwe kans krijgt.
Mogelijkheid 2: je besluit staat vast, maar voor die tijd bespreek je het toch met je man en de vader van je kind.
Het voordeel is dat je je pijn kunt delen, het nadeel is dat het kan zijn dat je moeilijke reacties krijgt, zowel van je aanstaande ex als van de vader van je kind. Uiteindelijk ben jij het toch die beslist, maar je bent dan wel open en eerlijk geweest en je weet dan ook wat je aan beiden hebt.
Mogelijkheid 3: Je gaat ervan uit dat de vader geen goede vader zal zijn en dat is gebaseerd op jouw ervaringen met hem en je eigen verleden. De vader wil wel een kind, dus wellicht wil hij het kind wel opvoeden. Dan zou je het kindje toch kunnen krijgen en zou hij ervoor mogen zorgen. Ik verwacht dat hij dat direct af zal wijzen, daarmee weet je ook zeker dat het jouw beslissing zal zijn.
Mogelijkheid 4: Je gaat ervan uit dat je een doorstart in je relatie wel kunt vergeten als je het kindje houdt. Dat zou je kunnen bespreken met je aanstaande ex. De kans is groot, maar wellicht kan hij over zijn eigen schaduw heen springen. Als hij echter drie kinderen al zwaar vindt wordt het niet gemakkelijker met vier kinderen.
Mogelijkheid 5: je kiest voor het kindje en weet dat de kans groot is dat je er alleen voor komt te staan, met twee exen/vaders, weinig inkomen, op den duur hopelijk wel een huis, maar toch voor ene langere periode simpelweg een zwaar leven.
Mogelijkheid 6: je kiest ervoor om het kindje te krijgen, maar staat het af voor adoptie. De kans is groot dat je dan zelf alleen verder moet, maar mogelijk accepteert en respecteert je aanstaande ex en de vader van je kind deze beslissing.
Kan je gevoel een eventuele overtijdbehandeling accepteren? Dat is lastig, want er komt zoveel bij kijken. Nu plots en onbedoeld zwanger tegenover alles wat je hebt moeten doen voor de drie kinderen die je nu hebt. Blijkbaar is de medische molen nodig binnen de relatie met je huidige man, maar niet binnen een relatie met een andere man. Kun je daarmee leven?
Het leven van een kindje beëindigen nog voordat het geboren is, dat is misschien wel het allermoeilijkste. Ongeboen leven is een unieke vorm van leven, omdat die slechts kan bestaan in het lichaam van een vrouw. Wij zijn geen passieve omhulsels, maar denkende wezens die beslissingen nemen en verantwoordelijkheid kunnen dragen. Wij kunnen (een deel van) het leven overzien dat we aan het kind geven. En we kunnen beslissen dat het op dit moment, op deze manier en onder deze omstandigheden niet goed is om een nieuw leven te laten beginnen. 'Kindje, het kan nu echt niet', zei een Surinaamse vrouw in een reportage over een abortuskliniek. Daar is later commotie over ontstaan, omdat het 'nu' samenhing met een reis naar Suriname waar ze vijf jaar lang voor gespaard en gewerkt had. Maar ik had respect voor haar, omdat zij weet dat leven meer is dan alleen geboren worden en omdat ze dat 'in dialoog' met het ongeboren kindje besprak. Niet alles kan, soms is het leven en de wereld te complex om een kind in te krijgen, niet zozeer omdat het leven dan waardeloos zou zijn, maar juist omdat het leven kostbaar is, veel vraagt aan inzet en inspanning. De beslissing om een kindje niet geboren te laten worden kan vanuit het diepe respect voor het leve, het besef van wat het leven vraagt en het ernstig nemen van de verantwoordelijkheden die daarbij komen gebeuren. Voor zo'n beslissing kun je volgens mij alleen maar respect opbrengen.
Een kindje krijgen, al zijn de omstandigheden nog zo beroerd, dat vraagt ook dat je bereid bent om de verantwoordelijkheden daarvoor te nemen. Sommige mensen zijn daar erg gemakkelijk daarin: waar er drie eten kunnen er ook vier eten etc. Alleenstaande vrouwen die ervan genieten om veel kinderen om zich heen te hebben, van een stuiver een euro kunnen maken, die het gedoe met alle exen en vaders tot hun dagtaak rekenen. Het kan. Maar het moet wel bij je passen. Je zou er dan wel van moeten kunnen genieten.
Een kindje krijgen waar je niet van kunt genieten, die de last draagt van een mogelijk mislukte en wel zeer gewenste doorstart in je relatie, die je koppelt aan een man waarvan jij niet zou willen dat hij de vader van je kind was, een kindje dat je herinnert aan een moeilijke periode in je leven, ik geloof echt dat ik dit het kindje zou willen besparen: Lieverd, het kan nu niet.
Ik denk dat ik zelf de beslissing zou nemen en dragen om de overtijdbehandeling te laten doen. En dan achteraf op een geschikt moment zou opbiechten aan je aanstaande ex en vertellen aan de vader van het kindje, met de reden.
Tsjor
Niets aan tsjor toe te voegen
ik had het niet beter kunnen verwoorden.
Toch nog een toevoeging
Karen70, ik hoop dat je de beslissing over je kindje en het verdere verloop van je relatie los kunt koppelen, in die zin dat het niet zo zou zijn dat je de overtijdbehandeling doet om je relatie mogelijk te maken. Of de relaie nieuw leven ingeblazen kan worden is een ander verhaal. Ik hoop het voor je, omdat je zelf schrijft dt je van je man houdt, ook al kan hij blijkbaar die woorden niet gebruiken.
Het zijn twee gescheiden beslissingen.
Minet en Izar, dank voor jullie reactie, ik vind het moeilijk om het goed te verwoorden. Ik hoop dat Karen70 er iets aan heeft.
Tsjor
Tsjor ook ot
Goh Tsjor, ik vind dat je altijd zulke scherpe analyses hebt. Je kan alles van een afstandje bekijken en ook de andere kant van een situatie belichten. Ik lees veel bij Ouders Online, schrijf niet veel maar denk wel soms, goh zou ik dit bij Ouders Online neerzetten? Zal ik het aan Tsjor kunnen vragen? Wat zal zij ervan zeggen. Zou ze me een andere kant kunnen laten zien, kan ze me helpen?
Ik schrijf hier eigenlijk nooit uit angst voor herkenning maar wil dus nu alleen even zeggen dat ik jouw input bij Ouders Online altijd heel zinvol vindt.
Karin70
Heb veel aan je gedacht afgelopen week. Ik hoop dat je overeind kon blijven in de maalstroom.
Tsjor
Update
Ik weet eigenlijk dondersgoed wat me te wachten staat... Afgelopen week heb ik afgezegd... Het was te vroeg heb ik me voor gehouden... Maar nu ben ik nog geen stap verder. Ik probeer er niet aan te denken, hopend dat het dan vanzelf weg gaat, maar dat gebeurd natuurlijk niet. Als ik het wel toe laat en denk aan de impact van het laten komen, de aardbeving voor de kinderen, het sociale isolement... Ik raak in paniek en wil dit niet door zetten. Maar de reden dat ik afgelopen week heb afgezegd is omdat ik bang ben voor de emotionele gevolgen. Dit is mijn laatste kans op een kindje, wat als ik er spijt van krijg. Aan de andere kant... Wat als ik het laat komen en ik krijg er spijt van! Dat het leven van mij en mijn kinderen niets meer dan een grote rotzooi is.
Ik vind het echt een enorme gewetensvrag.
En eigenlijk weet ik wat Mwe te doen staat. De vraag is of ik het durf door te zetten.
Thor, dank je wel... Ik heb zoveel aan je antwoord gehad.
Karin
Als ik zo je berichtjes lees, wil jij dit kindje eigenlijk gewoon houden, maar wil je de consequenties die eventueel erbij komen niet. Als je zeker zou weten dat je ex je terug zou willen met kind en al zou je er geen seconde over twijfelen om het te houden. En misschien als je wist dat financieel alles goed zat ook niet.
Om dit moment voel je het probleem als een gedwongen keus tussen je ongeboren kind en je ex. Je vraagt je af of je er spijt van zal krijgen. Als de verzoeningen met je ex toch niet zo geweldig uit zal pakken als je nu denkt, dan zul je die zeker krijgen, want dan heb je voor niks je laatste kans voor nog een kind opgeofferd.
Uit jouw berichtjes lees ik een enorme behoefte aan materiële zekerheid en ik vraag me af of je niet bang bent om alleen te zijn en vandaar van de ene man naar de andere en weer terug overstapt. Weet je zeker dat het niet deze angsten zijn die je terug willen doen keren naar je ex? Per slot van rekening is er eigenlijk niks veranderd sinds je beslissing om uit elkaar te gaan. Hij zegt nog steeds niet van je te houden, dus ik begrijp niet waarom je de illusie wil koesteren dat het 'op je gesteld zijn' van toen nu ineens een begin van houden van zou kunnen zijn. Sterker nog, ik wil je er voor waarschuwen. Een verbintenis aangaan met iemand, (ook als het de tweede keer is,) met de hoop dat diegene uit liefde wel gaat veranderen richting jouw ideale verwachtingen is gedoemd jammerlijk te mislukken. Als je naar hem terug wil, neem hem dan zoals hij is, met positieve en negatieve kanten. Mensen veranderen niet, hij is niet veranderd.
Wat er wel veranderd is, is dat jijzelf nu de onzekerheden van uit elkaar gaan hebt ervaren, en jullie beiden nostalgisch verlangen naar wat jullie nu moeten missen en de problemen die jullie hadden meer in de vergeethoek geraakt zijn of achteraf lichter worden gewogen. Nu zitten jullie beiden als 'logische stap' overdenken om het maar weer samen te proberen met de hoop dat deze keer datgene wat jullie bindt sterker zal zijn dan datgene waarbij jullie tegenover elkaar staan.
Maar ja, dat ongeplande kind gooit roet in het eten. Dat maakt dat je niet meer vrijblijvend kunt proberen of het deze keer wel goed zal gaan en net doen alsof er niks gebeurd is, maar vergt een grotere investering wat zwaardere verwachtingen schept. Of jij zet je kinderwens voor goed opzij en offert deze laatste kans op, voor de mogelijkheid om terug te kunnen komen op je keuzes of je kijkt of hij je genoeg op je gesteld is om je ook met kind van een ander terug te willen. Iets waarop je vermoed dat het antwoord al negatief zal zijn.
Ik vind je uitspraak: "en eigenlijk weet ik wat me te doen staat. De vraag is of ik het durf door te zetten" eigenlijk wat slap, alsof je een soort slachtoffer van de omstandigheden bent en een moedige opoffering moet doen om de zaak voor iedereen te redden. Wees tenminste eerlijk tegenover je zelf dat het hier alleen om jou en jouw keuzes gaat en verschuil je niet achter de kinderen. Je hebt een prima alimentatieregeling en contact met hun vader voor ze, wat niet gaat veranderen. Wat vooral gaat veranderen is of jou leven meer of minder luxe zal zijn (er bestaat altijd nog zoiets als bijstand) en jouw kansen om weer bij je ex terug te komen. Dat is niet hetzelfde als één grote rotzooi.
Op dit moment is je leven een grote puinhoop en de enige manier om die op te ruimen is een beslissing te nemen en de consequenties daarvan te aanvaarden en aan te pakken.
Tsjor heeft uitstekend alle mogelijkheden die je hebt opgeschreven, daar heb ik niks aan toe te voegen. Kies je voor abortus dan zijn er vast wel lotgenoten-ervaringen die helpen bij het verwerken van eventuele schuldgevoelens en ik denk dat openheid over die beslissing met beide mannen, vooral degene met wie je denkt je leven weer te kunnen delen, ook zou helpen. Zo'n groot geheim wat tussen jullie in staat lijkt me tenminste niet bevorderlijk voor een relatie. Als je denkt dat hij het zelfs niet zou accepteren als hij weet dat je zwanger geweest bent van een ander, dan zou ik nog maar eens grote vraagtekens achter zijn gevoelens voor jou plaatsen. Hou er ook rekening mee dat voor abortus kiezen niet automatisch betekent dat het met je ex weer helemaal goed komt, het maakt hoogstens de kans erop wat groter. Je kunt beide verliezen en ook dan moet je achter je beslissing kunnen blijven staan.
Aan de andere kant als je het kind besluit te houden, dan zul je het een tijd een stuk armer hebben. Misschien kan de natuurlijke vader alimentatie betalen of misschien niet. Maar als je prima zelf kan werken zullen deze omstandigheden wel tijdelijk zijn. Er zijn genoeg ervaringen van alleenstaande moeders die het prima redden en misschien ontmoet je in verloop der tijd wel een man die geen problemen heeft met kinderen van exen en die je niet hoeft te veranderen of jouw wil veranderen of misschien ook niet.
Je weet gewoon niet wat je te wachten staat. Hoe een bepaalde keus uitpakt kun je vaak pas jaren of tientallen jaren later beoordelen en dan weet je nog niet of de andere optie beter of slechter zou hebben uitgepakt. 12,5 jaar geleden heb ik besloten om bij een ongeplande zwangerschap mijn kind te houden en het heeft me geluk gebracht. Ik weet niet of ik bij de keus voor abortus misschien uiteindelijk wel net zo gelukkig zou zijn geworden en misschien nog wel rijker ook of juist heel ongelukkig zou zijn geworden met spijt wat ik daarvoor opgeofferd heb. Ik weet alleen dat als ik terug zou gaan in de tijd en ik de beslissing over moest maken, ik het zonder twijfel weer zo zou doen.
En dat is wat ik jou ook gun. Niemand kan je zeggen welke keus je moet maken, want niemand weet hoe het in de toekomst voor je uit zal pakken ook jijzelf niet. Het is een keuze, die je volgens mijn ervaring maar het beste met je gevoel kan maken en dan verder gaan met er het beste van te maken zonder om te kijken. En hopelijk kun jij dan ook over een aantal jaar denken dat als je de keuze weer zou moeten maken je hetzelfde zou doen, wat het gevoel geeft een goede keus gemaakt te hebben.
Sterkte me je keuze en probeer vooral om eerlijk tegenover jezelf te blijven en ook de minder leuke kanten van jezelf te erkennen en te accepteren. Als je nu niet eerlijk voor jezelf bent over je motivaties, angsten en wensen zul je je hele leven jezelf moeten blijven voorliegen wat meestal niet tot een gelukkig leven leidt.
Groeten Primavera
Kort berichtje
Ik ben verwekt (door probleempje pil/antibiotica) toen mijn ouders al in scheiding lagen. Mijn moeder heeft getwijfeld, me toch gehouden, en nooit spijt gehad van haar beslissing. Zoals zij zei, waar je voor 2 eten hebt, dan kan een derde er nog wel bij. Materiale zaken komen, ook al niet breed, toch altijd wel goed.
Voor mij geldt dat een abortus alleen een optie zou zijn als er geen enkele twijfel zou zijn. Bij twijfel zou ik liever een kindje hebben, dan een abortus plegen voor een man, waar de relatie al een keertje mis is gegaan. Als hij echt van je houdt, accepteert en respecteert hij je keuze. Zo niet, is hij het dan echt waard om voor tegen je gevoel in te gaan?
Begeleiding
Karin, heb je wel met iemand kunnen praten toen je de abortus aanvroeg en toen je het niet doorliet gaan? Ik bedoel dan iemand van de kliniek of van de medische staf of een maatschappelijk werker of een geestelijk verzorger?
Tsjor
Spijt
Karen, Ik heb ondertussen veel aan je moeten denken en voroal aan je angst om spijt te krijgen an een beslissing (welke beslissing dan ook). De kans dat je een keuze maakt die gegarandeerd geen 'spijt'gevoelens oplevert is erg klein, want het is allemaal, hoe je het ook wendt of keert, bijzonder spijtig. Misschien kun je jezelf afvragen met welke 'spijt' je verder kunt leven.
Tsjor
Karin
IK vind dat Tsjor het prachtig heeft verwoord in haar eerste posting. Wat ik me nog afvraag is of je ex wist dat jij een andere relatie had. Misschien maakt dat verschil, kan hij het accepteren dat je hierdoor zwanger geraakt bent en het kindje ook accepteren. Het zal absoluut niet makkelijk zijn, dat weet en geloof ik. Misschien ben ik hierin wel veel te naief.....
Hoe gaat het met je? Faith
En karin?
Het zou wel fijn zijn als je nog even kwam vertellen welke beslissing je hebt gemaakt.
Er zijn hierin geen goede of foute keuzes, alleen persoonlijke.
Sterkte Primavera
Eerlijk zijn
Jij en je ex komen van ver,jullie hebben samen een leven opgebouwd,kinderen enz...toch liep het grondig fout,anders zouden jullie niet de stap hebben gezet om uit elkaar te gaan.Het is best mogelijk dat vele koppels pas realiseren wat ze kwijt zijn en zullen moeten missen als ze bij elkaar weg zijn en hun eigen leven moeten gaan leiden.Jij en je ex overwegen om het weer te proberen,maar doen jullie dit om de juiste redenen?
Een scheiding zal altijd aanpassing vragen,dingen moeten leren loslaten en nieuwe dingen kunnen aanvaarden,dat hoort er dan wel bij,hoe moeilijk het ook zal zijn.Als ik je verhaal zo lees,dan krijg ik de indruk dat jullie eerder terug bij elkaar willen gaan uit gewoonte.Volgens mij is dat niet de goede reden.Als je bent uitgekeken op elkaar,het nergens over eens bent,dan zal het in de toekomst zeker en vast nog moeilijk worden.
En je bent zwanger van een andere man.
In de eerste plaats moet je ex dit weten.Je kan niet zomaar de draad van een verzuurde relatie weer oppakken met een geheim.Het gaat hier overigens over iets zeer belangrijks...een kind.De kans dat je ex boos gaat worden,zit er natuurlijk in,maar je bent dan tenminste eerlijk geweest tegenover hem én jezelf.Hoe hij hier dan mee omgaat,moet hij uitmaken.
Lieve meiden...
Het spijt me dat het zo lang duurde maar omdat ik momenteel geen vaste verblijfplaats heb ben ik zelden in de gelegenheid om in te loggen. Mijn ex is inmiddels op de hoogte, een toekomst met hem is absoluut uitgesloten hierdoor. Ik ben toch blij dat ik mijn hart gevolgd heb en het kindje heb gehouden. Vorige week heb ik een echo gehad, het kindje groeit goed en het hartje klopte als een bezetenen. Ik lig snachts wakker van de zorgen, heb geen idee hoe ik alles moet doen en vooral omdat de vader van mijn andere kinderen momenteel alles doet om het voor mij zo moeilijk mogelijk te maken. Momenteel is een huisje eerste prioriteit. Als dat geregeld is komt de rest ook wel goed, dan kan ik beginnen aan een nieuw leven met mijn kindjes.
... en daar ben je...
Middenin optie 5 (of 6) die Tsjor noemde...
Heel veel sterkte en moed gewenst. En dat je gauw woonruimte zult vinden.
Wat moeilijk allemaal!
Karin
veel sterkte en succes! ik denk dat je de juiste beslissing hebt genomen!
laat je nog eens van je horen?
Wat dapper!
Sterkte met alles.
Karin
"vooral omdat de vader van mijn andere kinderen momenteel alles doet om het voor mij zo moeilijk mogelijk te maken."
Dat klinkt alsof je de juiste keuze hebt gemaakt. Zou je de rest van je leven met zo'n man willen delen?
Heel veel sterkte! En hoe staat het met het vinden van een huis? Sta je op een wachtlijst ofzo?
Mwa
En voor welk van je kinderen gaat dit een leuke toekomst geven denk je? Of is dat niet zo belangrijk?
Irene heeft een glazen bol...
Tjsa hoe dit zal verlopen in de toekomst weet niemand natuurlijk. En dat die exman nu dwars doet, verdient ook geen schoonheidsprijs. Hij riep immers dat hij altijd getwijfeld had en niet zeker wist of hij wel van haar gehouden had, ook zo tof om te horen. Dus wie is is nu beter of slechter?
Men kan alleen maar leren van vorige fouten...
Nee hoor
Maar ik vind het onbegrijpelijk dat volwassen mensen zo'n rotzooi van hun leven kunnen maken. Karin heeft al een aantal kinderen om voor te zorgen en nu komt er nog een bij van een andere vader, en ze heeft nog niet eens woonruimte of niks. Ex gaat dwarsliggen (ik vind dat niet heel verrassend) en ook daar zijn de kinderen de dupe van.
Ik vind dat heel triest voor die kinderen. Zitten die te wachten op een brusje van een andere vader? En wat met het nieuwe kind. Die ziet straks de andere kinderen leuke dingen met hun vader doen, terwijl het zelf geen vaderfiguur heeft (maak ik op uit wat Karin over deze man schrijft). Ik kan dit niet dapper of een goede beslissing noemen hoor, eerder oerstom en onverantwoordelijk.
Maar ieder zijn mening, we hoeven het niet eens te zijn.
Sjonge irene
Je bent wel erg overtuigd van jezelf he? Zoiets zou jou natuurlijk nooit overkomen, jij hebt je leven helemaal onder controle en je voorziet alles. Nou, laat ik je iets nieuws vertellen: de meeste mensen doen wel eens iets oerstoms of iets in een vlaag van verliefdheid of roes of geilheid of wat dan ook maar. Dat is, hoe al ik het noemen, wat is het woord ook weer, ohja: menselijk.
De vraag hoe dit heeft kunnen gebeuren is overigens totaal zinloos in dit stadium. Het is nu eenmaal zoals het nu is. Karin heeft de keuze gemaakt om dit kindje te laten komen, zonder vaderfiguur, de andere optie was letterlijk: geen leven voor dit kind. Je zou ze de kost moeten geven, kinderen die er zijn ondanks dat er geen vaderfiguur is. Als dát een doorslaggevende factor zou moeten zijn?!?
En waarom zouden kinderen "niet zitten te wachten" op een brusje van een andere vader? Wat is dat voor vreemde, kwetsende vooronderstelling?
Ik vind jouw reactie getuigen van een enorm kortzichtige visie, helemaal als je die gebruikt als argument om het kindje toch beter niet te laten komen.
Tja
Zoals ik al zei, we hoeven het niet eens te zijn. Maar ik vraag mij oprecht af of iemand van de hier betrokkenen er beter van gaat worden. En ik zelf denk dus van niet. Ik vind het dan weer kortzichtig om zoiets dan maar dapper te gaan noemen.
Tsja irene
"Ik kan dit niet dapper of een goede beslissing noemen hoor, eerder oerstom en onverantwoordelijk"
Ben blij dat jij nooit in de problemen zal komen, en dat jij nooit zo'n keuze hoeft te maken, meen ik echt.
"Maar ik vraag mij oprecht af of iemand van de hier betrokkenen er beter van gaat worden"
Tsja ex dacht hier ook niet aan toen hij meldde dat hij niet meer van haar hield en dat misschien ook nooit had gedaan en wilde stoppen met de relatie.
Karin: ik wens je veel sterkte, en weet je, ik ben opgegroeid zonder vader, en ik ben niet verbitterd, vol haat of verdrietig, en ik ben blij dat mijn moeder voor mij gekozen heeft. Heb vertrouwen in jezelf, je kinderen en in de toekomst!
Euh welmoed
Wonderlijk dat je aan de hand van mijn mening denkt te weten voor wat voor keuzes ik gestaan heb of welke problemen ik gehad heb. Dat zou namelijk wel eens heel anders kunnen zijn dan jij denkt. Juist door wat ik heb meegemaakt en gezien denk ik nu: waar begint ze aan...
Ja wonderlijk hé
Terugdraaien kan niet meer, alleen maar kiezen vanaf nu. En wie weet hoe verrassend deze keuze zal uitpakken. De ene situatie is niet perse de andere (en wie weet spreek ik ook wel uit ervaring 
)
Het zou
mijn keus niet zijn en dapper zou ik het ook niet persé noemen. Voor sommige is het namelijk dapperder in deze situatie om voor abortus te kiezen omdat ze kiezen voor de bestaande kinderen. Voor anderen is deze keuze de juiste. Ik heb er geen oordeel over, wel vraagtekens of dit de beste keuze zou zijn maar dat is voor elk mens anders.
Gespot: een goed mens (hmm)
Irene, wat fijn voor je dat je altijd van die weloverwogen verstandige beslissingen neemt. Jammer dat je dan op zo'n rotmanier over anderen oordeelt en dat je jezelf een zoveel beter mens lijkt te vinden. Weet je dat ik echt een beetje misselijk werd van jouw eerste reactie, en dat heb ik niet vaak.
Ik denk dat Karin de juiste keuze heeft gemaakt. Haar nieuwe kindje gaat opgroeien met een lieve moeder en een heel stel brusjes die van hem/haar houden. Er moeten nog wat praktische hobbels genomen worden, maar ik hoop dat ze heel snel een huis vindt en haar leven weer op orde kan brengen.
Karin
Je hebt een beslissing genomen. Zelf zeg je dat je je hart gevolgd hebt. Ik hoop dat je ondertussen toch een met iemand hebt kunnen praten om goed te weten wat dat 'hart' nu eigenlijk wil zeggen. Emotioneel kunnen er zoveel motieven zijn om iets te doen, goede en minder goede motieven. Ik hoop dat je je hart hebt kunnen zuiveren.
Je zegt tegelijk dat je een hoofd vol zorgen hebt. Het is niet anders. Dat is inherent aan de situatie.
In reacties wordt gesproken over 'moed' en 'sterkte'. Sterkte wil ik je ook wensen. Je roept een beetje het beeld op van de heroïsche vrouw, die alleengelaten door de man(nen) zelf vecht voor haar kinderen. Dat zit vooral in dit zinnetje: 'Ik lig snachts wakker van de zorgen, heb geen idee hoe ik alles moet doen en vooral omdat de vader van mijn andere kinderen momenteel alles doet om het voor mij zo moeilijk mogelijk te maken.'. Het lijkt er nu op alsof je het moeilijk krijgt doordat je man het je moeilijk maakt. ik denk dat je eerlijk moet zijn tegen jezelf: de beslissing om je kindje te houden brengt met zich mee dat je in een zeer lastige situatie terecht bent gekomen.
Ik probeer me het omgekeerde voor te stellen: jullie relatie zat in een schemergebied, nog niet gescheiden, wel alles klaar daarvoor, maar tegelijkertijd ook weer voorzichtige stappen naar elkaar toe. Stel dat je man op een dag binnen was gekomen en had verteld dat hij een vriendinnetje had gehad, die nu zwanger van hem was, en dat hij (hij dus) het kindje graag wilde houden (dus samen bij zijn andere kinderen en jou, want het vriendinnetje zelf zou geen goede moeder kunnen zijn). Hoe gemakkelijk zou je het hem maken?
Ik denk dat je man evenveel tijd en energie heeft gestopt in de relatie als jij, alleen op een andere manier en met andere woorden. Het zwanger worden is voor hem net zo'n ingewikkeld en moeizaam proces geweest als voor jou en hij is net zo blij met de kinderen als jij. Wellicht leefde hij ook wel meer in de hoop op een doorstart dan in het proces van scheiding.
Je schrijft dat je nu geen vaste verblijfplaats hebt en dat je hoopt op een huisje om een nieuwe start te maken voor jou en de kinderen. Eerder schreef je dat jullie aan co-ouderschap wilden doen. Ik hoop niet dat je kinderen nu ook zonder vaste verblijfplaats zijn, maar gewoon thuis kunnen wonen. Wat heb je dan nog nodig? Op dit moment een kamer voor jezelf denk ik, en straks een kamer waar een wiegje in kan. En hopelijk toch straks goede afspraken om het systeem van 'birdnesting' voort te kunnen zetten. Maar ik kan me voorstellen dat daar enige tijd voor nodig is. Je man zal enige tijd nodig hebben voor zijn boosheid, boosheid omdat een mogelijke doorstart niet kan, misschien ook wel omdat deze z2angerschap zo voorspoedig tot stand is gekomen in vergelijking met alle medische problemen die jullie samen hadden, dat jij al een nieuwe relatie had (of wist hij dat?), dat het co-ouderschap nu ingewikkelder wordt met een vierde kindje erbij, dat jij nu wellicht weer minder gaat werken en hij dus toch partneralimentatie moet gaan betalen, nou ja, ik weet niet wat voor zorgen hij allemaal in zijn hoofd heeft, maar alles waar jij al enige weken mee bezig bent, dat zal hij nog door moeten maken en dan zonder dat hij daar nog enige beslissing in kan nemen. Niet iedereen heeft de grootsheid van Juliana, die de buitenechtelijke dochters van haar man accepteerde als ware het haar eigen kinderen.
Uit boosheid en frustratie zal hij heus wel nare dingen doen of zeggen, maar ik denk dat het toch te eenvoudig is als je daarin de oorzaak van je hoofd vol zorgen zoekt. Het beeld van de heroïsche vrouw die alleen staat voor de zorg van haar kinderen is een prachtig symbolisch beeld, het klopt alleen niet helemaal met je situatie.
Je hebt een beslissing genomen, ik hoop dat je ook de grootsheid op kunt brengen om die beslissing te dragen en daarbij de gevolgen zoveel mogelijk voor eigen rekening te nemen. Bij alle opties die er waren was er geen enkele, waarbij je alles zou kunnen behouden: én je vierde kindje, en een goede relatie met je man, en je werk, en je huis en je financiële basis. Je hebt gekozen voor wat je wilde behouden. Nu zullen de verliespunten komen. Ik hoop dat je de moed hebt om die te dragen en wens je veel sterkte.
Tsjor
Tsjor
wat kun jij toch dingen goed bewoorden. Ben het helemaal met je eens.
