Gescheiden - wil terug naar ex maar zwanger van een ander

Mijn leven is een puinzooi en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik zal proberen mijn verhaal in het kort toe te lichten (als dat al mogelijk is):
Ik ben 12 jaar getrouwd geweest, mijn ex en ik zijn in totaal 15 jaar samen geweest. Vijf jaar geleden, na de komst van ons derde kindje, ging het niet lekker meer tussen ons. We zijn in de bekende sleur geraakt en zijn ieders ons eigen leven gaan leiden. Tot op het punt dat we ieders een eigen kamer hadden en we geen enkel lichamelijk contact meer hadden. Omdat we beiden in zagen dat het zo niet langer kon zijn we in relatietherapie gegaan. Daar bleek juist hoe ver we uit elkaar stonden. Onze ideeën over hoe we ons leven in wilde delen, de opvoeding van de kinderen, het omgaan met geld. Overal stonden we recht tegen over elkaar. Maar wat voor mij uiteindelijk de doorslag heeft gemaakt om weg te gaan bij mijn ex-man was de uitspraak dat hij alleen getrouwd was met mij omdat het de meest logische stap was, maar dat hij altijd getwijfeld had aan onze relatie, dat hij niet wist of hij van me hield en ook niet wist of hij dat ooit gedaan had. Ik heb hier zoveel verdriet over gehad want ik hield wel van hem en had dat altijd gedaan. En dus zijn we acht maanden geleden naar een mediator gestapt om een punt achter ons huwelijk te zetten. In die periode heb ik mijn troost gezocht bij een andere man. Hij hield me vast, zei dat alles goed zou komen en beloofde me gouden bergen (wilde oud met me worden en zou altijd van me houden). Precies wat ik nodig had op dat moment en wat ik wilde horen.
De gesprekken bij de mediator gingen goed, we waren er heel snel uit hoeveel hij voor de kinderen zou betalen en ik ben meer gaan werken zodat ik niet afhankelijk zou zijn van partneralimentatie. Daarmee had ik het recht daarop ook weg gewoven. De kinderen zouden we opvoeden in co-ouderschap (hij is altijd een goede vader geweest dus er was geen reden om dit niet te doen) en alles was in kannen en kruiken. Het enige euvel is een huis. Ik heb geen recht op een urgentie maar ook slechts een tijdelijke baan waardoor een hypotheek niet mogelijk is en ik niet in aanmerking kom voor een vrije sector woning. Om die reden is het convenant nog steeds niet getekend en proberen we een oplossing te zoeken. Tot die tijd leven we in het zelfde huis en voeden we de kinderen op volgens het birdnesting-systeem. Iets wat fijn is voor de kinderen.
Mijn ex en ik zijn nog steeds on speaking terms, sterker nog, nu alles weer rustig is trokken we steeds meer naar elkaar toe. We hebben allebei enorm veel moeite met het missen van de kinderen, maar ook elkaar en ons leven. Want achteraf gezien hadden we het best goed. Leuke vakanties, een mooi huisje, er altijd van op aan kunnen dat er iemand is en alles wat we samen gedeeld hebben (de kinderen, hoe ze er via de MMM gekomen zijn en alle keren dat ze ziek waren of jarig, ze hun eerste stapjes zetten, etc.). Zonder dat je het beseft deel je zoveel met elkaar.
De roes van de andere man was ook wel over... de intenties waren goed maar het liep al snel spaak op het feit dat hij erg veel dronk en dit niet erkende. Iets wat voor mij een enorm pijnpunt was gezien mijn alcoholische vader. Om die reden heb ik 3 weken geleden een punt achter die relatie gezet. En sinds twee weken praten mijn ex-man en ik over een eventuele verzoening. Ik weet dat het een hele harde dobber zal zijn omdat we niet voor niets uit elkaar zijn gegaan. Maar het lijkt alsof dit nodig was om beiden te beseffen wat we misten. Helaas kan hij nog steeds niet zeggen dat hij van me houdt, wel dat hij enorm op me gesteld is. Misschien dat dit een begin is, ik weet het niet. Ik weet alleen maar dat ik enorm verlang naar mijn gezin, elke dag bij mijn kinderen zijn, de rust, ons mooie huisje... Alles wat ik nu niet heb.
Alleen ben ik er acht dagen geleden achter gekomen dat ik zwanger ben, van die andere man. Hier over bestaat geen twijfel want met mijn ex-man ben ik al vier jaar niet naar bed geweest.
Toen ik het hoorde was ik met stomheid geslagen, ik wist echt niet hoe dit kon gebeuren. We hebben het altijd met condoom gehad ondanks dat hij dat niet wilde (hij wilde een kindje van mij). En nu was het toch zo... Mijn eerste reactie was complete paniek. En ik heb een kliniek gebeld voor een overtijdsbehandeling die ik aanstaande woensdag kan ondergaan.
Alleen nu zit ik te malen... Ik heb zo ontzettend hard moeten werken voor mijn andere drie kinderen en hou zoveel van ze... Het lijkt zo tegenstrijdig om dit zomaar te beëindigen (overigens ben ik geen tegenstander van abortus en die discussie wil ik hier ook niet aan gaan). Maar als ik het hou zullen mijn ex-man en ik nooit samen zijn. Een van de redenen dat we uit elkaar gaan is omdat hij de verantwoordelijkheid van drie kinderen enorm zwaar vind. Een vierde kindje, dat dan ook nog eens niet van hem is en er ook nooit voor door kan gaan omdat hij blank is en de vader Surinaams, is geen optie. Het alleen doen zou kunnen, alleen heb ik dan vier kinderen, geen huis (want dat is er gewoon echt niet) en geen inkomen (mijn baan is tijdelijk en solliciteren met een dikke buik in deze tijd... ik heb al een hele poos moeten zoeken voor ik eindelijk ergens aangenomen werd zonder zwanger te zijn) en voor het leven vast aan een man waarvan ik denk dat deze niet geschikt is als vader. Ik vind het echt een onmogelijke keus. Mijn verstand zegt dat ik dit kindje weg moet laten halen en door moet gaan met mijn ex-man indien dit nog mogelijk is. Maar zou mijn gevoel dit kunnen verwerken? En als ik er voor zou kiezen om dit kindje te laten komen, hoe doe ik dit dan in vredesnaam en hoe krijg ik het voor elkaar om de scheiding toch nog netjes door te zetten want ik kan me zo voorstellen dat mijn ex-man niet zo makkelijk zal zijn als ik hem straks vertel dat ik zwanger ben. Help! Ik hoop echt dat jullie me op een goede manier kunnen adviseren.