gevoel dat ik er alleen voor te sta.
Ik ben een vrouw van 24 jaar. En 2 jaar geleden heb ik mijn vriend ontmoet en ben vrij snel bij hem in gaan wonen. Mijn vriend is nu 35 en heeft een dochter van 7. Zijn vrouw is 5 jaar geleden overleden. Dus mijn vriend stond er alleen voor met de opvoeding. Mijn vriend geeft ook toe dat hij zijn dochter te veel heefd verwend en ook te veel toe liet met de opvoeding amper grenzen geven etc etc. Hoewel mijn stiefdochter mij heel snel heeft geaccepteerd komt de opvoeding grotendeels op mijn schouders terecht. De laatste tijd ben ik meer bezig mijn stiefdochter te corrigeren en te straffen als ik haar voor straf naar de gang stuur gaat ze wel gewoon naar de gang. Mijn vriend verwent haar nog steeds en stel nog steeds geen grenzen en laat dat dus allemaal aan mij over. Als ik hem er op aanspreek reageert hij heel laconiek. Ben bang dat dit mij op den duur gaat opbreken.
Straffen?
https://www.ouders.nl/artikelen/opvoeden-zonder-straffen-of-belonen
De vader van je stiefdochter doet niet aan corrigeren en straffen. Kun je daar niet beter zelf dan ook mee ophouden?
Misschien kun je je er eens in verdiepen hoe dat ook anders kan. Je bent jong genoeg om zoiets te leren. En als je jong bent en geen kinderen zelf hebt gehad wil het ook nog weleens zo zijn dat je er te primair en te zwart wit over denkt hoe je met een jong kind, maar ook met oudere kinderen omgaat. En ben je vaak geneigd om te reageren op de publieke afkeuring van ouders en de publieke moraal van grenzen stellen en aanpakken. Allemaal kort door de bocht.
Kortom, je bent niet de opvoeder hoewel je wel veel tijd doorbrengt met zijn dochter en ik zou er toch wat meer naast gaan staan. En zeven jaar is ook niet echt klein en echt wel gevoelig voor een redelijke gesprekje en wat geduld.
AnneJ
Bedankt voor je reactie. En ook bedankt voor de link.
Heb toen ik bij me vriend en stiefdochter introk samen met mijn vriend afgesproken dat ik haar ging straffen als ik dat nodig vind. Dus mijn vriend is helemaal niet tegen straffen maar hij laat alles aan mij over. En toen ik bij hun introk ging hij net starten bij het bedrijf van zijn broer. Hij is dus ook vaak weg voor zijn werk. Het probleem is dat ik het gevoel krijg dat hij mij ziet als de kinderoppas.
De kinderoppas.
Het meisje was 2 jaar toen haar moeder overleed en ze was 5 jaar toen jij met haar vader ging samenwonen. Ze zal jou zien als haar moeder, begrijpelijk.
Zie jij haar ook als je dochter? Ik vind het best pijnlijk om te lezen dat je het idee hebt als oppas te fungeren. Werk je zelf ook buiten de deur of draait je hele leven nu alleen om dit kleine meisje? Gaat de relatie met je vriend wel goed?
Ouders verschillen wel eens vaker in hun manier van opvoeden, daar moet je samen over praten. Dat je vriend zo laconiek reageert is zeker iets wat je op gaat breken. Hij neemt je niet serieus, is niet geïnteresseerd. Opvoeden doe je samen, althans, dat is bij jullie wel de bedoeling.
TO, ik ben blij dat je het zelf schrijft. Dat is nl. precies wat ik dacht toen ik jouw post las.
Het probleem zit hem (wat jou betreft) niet in het al dan niet straffen, maar in het feit dat jij feitelijk nu zijn kind opvoedt. En dat voelt voor jou kennelijk niet goed.
Hoe is jullie (seksuele) relatie?
Heb je dit gevoel al met je vriend besproken?
Het lijkt mij heftig om voor een kind van 7 dat niet het jouwe is te zorgen als je 24 bent. Maar vooral als je het gevoel hebt als oppas te worden gebruikt.
De vraag is: hou jij (nog) van hem? En hij (nog) van jou?
Zo ja, dan is er werk aan de winkel, om te zorgen dat jij je niet meer als oppas gebruikt voelt. Jij moet aangeven wat jij wilt. En hij zal zich denk ik anders moeten gaan opstellen.
nou
Wil 40; ik vind het nogal wat dat jij nu eigenlijk deze jonge stiefmoeder ook nog een soort schuldgevoel aanpraat. vanuit het meisje gezien is het natuurlijk sneu dat zij zo jong zonder moeder doormoet, maar vanuit de vader gezien is het maar mooi makkelijk geregeld! En dat is iets wat nog buiten beschouwing lijkt te zijn.
Ik vind dat jonge stiefmoeder, haar vent wel eens mag aanspreken en van hem eisen dat hij een actievere rol aanneemt.
Als hij van haar wil dat ze veel met het meisje doorbrengt, en dt is niet eens het probleem begrijp ik, dan mag zij echt wel ven hem eisen dat hij de opvoeding ECHT met haar deelt, wat betekent dat je samen consequent bent en niet steeds de -boze stiefmoeder-rol krijgt toebedeeld.
Een stevig gesprek lijkt mij op zijn plaats. En ik vind het heel nobel van haar dat zij zich inzet voor het meisje!
Tante Sidonia
Ik ben het voor een groot deel met je eens, maar "En ik vind het heel nobel van haar dat zij zich inzet voor het meisje!"... is dat nobel? Ze wist dat ze met de man een kind zou krijgen die geen moeder meer heeft. Ze kreeg dus een volledige relatie met zowel man als kind. Het is ook niet nobel dat ze eten kookt voor haar vriend toch? Waarmee ik trouwens niet wil zeggen dat ik vind dat ze alles maar normaal en goed moet vinden. Vader lijkt zich niet te realiseren dat jonge stiefmoeder totaal onervaren een peuter toebedeeld heeft gekregen en kennelijk heeft hij het gevoel dat hij daarmee van een probleem is verlost. Een goed gesprek lijkt mij dus zeker op zijn plaats.
ze wist
dat ze een man met een kind kreeg, maar het is zeker niet vanzelfsprekend dat zij dan ook vaak op haar moet passen omdat man er niet is. Dat is iets wat je bespreekt voor je daaraan begint. Enja, ik vind het nobel als je daar JA op zegt.
En ik vind dat de vader dan zijn opvoedingsstrategie op een lijn moet brengen met haar. Je kunt niet verwachten dat zij als een dom vrouwtje zonder commentaar de opvoedingsmethode van vader hanteert, terwijl vader zijn vaste bezigheden lekker bijhoudt en dochter aan haar overlaat.
Jonge stiefmoeder
ik kan me voorstellen dat je dat gevoel hebt. Is er nog andere familie van je stiefdochter in beeld? (opa, oma, heeft je vriend broers of zussen, of de familie van de overleden moeder). Misschien kunnen zij ook wel eens bijspringen.
Je schrijft dat je vriend is begonnen in de zaak van zijn broer en nu vaak weg is. Hoe zit het met jou? Heb jij geen werk of studie? En wat is jouw 'status' als stiefmoeder? Ben je ook voogd van het kind, of voed je haar alleen op omdat je nu eenmaal de vriendin bent van haar vader? Als jij -even heel bot gezegd- 'niets' van haar bent, dan ben je misschien inderdaad niet meer dan de oppas. Het lijkt me dat daar een veel groter probleem zit, dan bij de opvoedingsproblemen die je noemt. Zorg eerst met je vriend dat dat helder wordt.
Het is ook heel goed mogelijk dat het meisje zich slecht gedraagt (dat maak ik tenminste op uit je opmerkingen over veel corrigeren en straffen), omdat zij een veilige basis mist. Haar moeder is er niet meer, haar vader is veel weg en ze brengt de meeste tijd door met een mevrouw die ze pas 2 jaar kent.
reacties
Bedankt voor jullie reacties. Ik zal proberen een aantal vragen te beantwoorden.
Wil graag benadrukken dat ik zeer gelukkig ben met mijn vriend en mijn stiefdochter. Ik hou zeker van hun en zij houden ook van mij daar twijfel ik totaal niet aan .Financieel hebben mijn vriend en ik het ook goed mede door zijn goede maar zeer drukke baan. Ik werk zelf als onderwijsassistent op de school van mijn stiefdochter dus daar kom ik haar ook vaak tegen. Had dolgraag naar de pabo gewild maar heb toen gekozen voor mijn vriend en stiefdochter.
Met de familie van de moeder van mijn stiefdochter is amper contact. Dat komt ook mede door de slechte relatie tussen haar moeder en haar ouders. En ze wonen ook niet in de buurt. Mijn schoonmoeder is ook voogd dus op papier ben ik dus de oppas ik ga het zeker met mijn vriend er over hebben.
Mijn vriend keurt mijn opvoedmethode niet af hij vind het juist makkelijk dat ik de boze strenge mama bent en hij de lieve papa. En dat wil ik echt gaan veranderen. Natuurlijk verwacht ik niet als hij er niet is dat hij haar dan achteraf straft maar als hij er wel is dat hij niet alles aan mij overlaat en haar ook aanspreekt op haar gedrag en zo nodig ook straft. Op zich is het gedrag van mijn stiefdochter niet zo ernstig ze gaat alleen net iets over de grens heen zowel thuis als ook op school. Waardoor ze ook wel eens straf krijgt op school. En ze is echt een hele lieve en sociaal meisje.
In ieder geval bedankt voor de reacties! En als jullie nog tips voor me hebben dan lees ik ze graag!
Ingewikkelde situatie
In de situatie dat de moeder van een kind niet meer leeft, kan ik me goed indenken dat de partner van vader de moederrol op zich neemt. In die zin snap ik helemaal dat jij mee-opvoedt.
Maar in jouw verhaal hoor ik twee dingen die me verbazen.
Allereerst dat je partner en jij niet samen opvoeden. Dat jouw partner het prima vindt dat jij dat vooral alleen doet. Dat snap ik niet vanuit het perspectief van de ouder: hij is de vader van zijn dochter en hij geeft heel wat uit handen. En ook niet vanuit jouw positie want jij hebt laten gebeuren dat alles op jouw bord terecht is gekomen.
Het klinkt niet als een situatie waarin je echt partners bent in de opvoeding, terwijl dat in mijn ogen wel zou moeten zijn als je binnen een relatie een kind opvoedt. In die zin laat hij je alleen en heb jij dat geaccepteerd. Je kunt je afvragen waarom dat zo is.
Daarnaast geef je het beeld dat dat opvoeden allereerst een kwestie zou zijn van verbieden en straffen. Het is echter eerst en vooral liefde geven, stimuleren, voorleven. Soms hoort verbieden en straffen daarbij. Maar jij beschrijft een situatie die voornamelijk bestaat uit boos worden en straffen.
Het klinkt mij niet liefdevol in de oren. Daar zou ik ook wat aan willen doen.
Aagje
Beroepsmatig
Eens gaf een ib-er toe vroeger bezorgde ouders maar irritant te vinden. Totdat ze zelf kinderen kreeg en het moederhart liet spreken.
TS iis onderwijsassisitent maar zelf nog geen moeder. Ik vraag mij af of haar houding naar het meisje soepeler zou zijn geweest, als het haar eigen kind was. Haar strengheid lijkt ingekleurd door haar opleiding.
Of is het iets persoonlijks: dat TS vreest door haar collega's hierop te worden aangekeken als iemand die een kind niet goed weet op te voeden? Gevalletje geschikt bevonden of niet, omdat het kind daar ook op school zit en men elkaar kent.
Tip: Als het meisje iets ondeugends doet, ga er dan alleen iets van zeggen als je dichter bij haar staat dan haar vader. Net als op schoolplein. Als iets gebeurd maar de dichtsbijzijnde leerkracht laat het zo, dan ga je die leerkracht ook niet ondermijnen door er wel op af te stappen. Dan zul je moeten vertrouwen dat die persoon er een goede reden voor heeft.
Ps Het meisje is pas 7 jaar. Bakken jullie wel eens koekjes?
Flanagan en Aagje Helderder
Wil graag even duidelijk willen maken dat het hier in huis absoluut geen strafkamp is. En het is dus echt niet zo dat stiefdochter elke dag uren op de gang staat. En natuurlijk onderneem ik leuke dingen met me stiefdochter zoals knutselen,shoppen en ja ook koekjes bakken. En op school laat ik alles over aan haar juffen over tenzij ik in de buurt bent.
Mijn vriend heeft toen hij er alleen voor stond amper hulp gekregen hij heeft ook in het begin zelf hulp afgehouden van zijn moeder. Heb wat dat aangaat enorm vee respect voor hem. Het zal je maar gebeuren dat je vrouw op eens er niet meer is. En in zijn verdriet heeft hij stiefdochter enorm verwent en amper grenzen gegeven. Dat geeft hij ook zelf toe maar dat zegt zijn moeder ook.
Opvoedfabel
http://www.bureauhoek.nl/creeer-je-door-te-verwennen-verwende-kinderen/
"Verwennende ouders is een opvoedfabel
De kern van de hype rond verwennende ouders wordt gevormd door een versimpeld verhaal waarin opvoedproblemen het gevolg zijn van tekortschietende ouders. Het gangbare idee dat verwenning uitmonden in een verwend kind heeft alles weg van wat Alice van der Pas een opvoedfabel noemt. In haar boek: ‘Opvoedproblemen nader verklaard’ zegt zij dat opvoedfabels het kind centraal stellen en het opvoeden wordt vereenvoudigd tot normatieve formules. In deze hype is de opvoedformule: gij zult u kind niet verwennen!"
Kinderen hebben jou nodig om ze houdingen en vaardigheden voor te doen en bij te brengen die ze nog niet beheersen. Het zijn zich enthousiast ontwikkelende mensen. Daar kun je beter wat respect voor hebben en niet in de valkuil van concepten als 'verwennen' of 'straffen' te gaan zitten.
Jonge stiefmoeder
Ik denk niet dat het bij jullie een strafkamp is. Maar laat je de keuze om een actie op te pakken ook over aan haar vader, of ben je haantje de voorste omdat vader wegkijkt en je vindt dat er iets moet gebeuren, conform je opleiding.
Misschien helpt het als je eerst tot 10 telt zodat vader zelf in actie komt. Kan het zijn dat jij zijn kooltjes uit het vuur haalt omdat het jou te lang duurt?
pabo
Jonge stiefmoeder, je schreef:
Had dolgraag naar de pabo gewild maar heb toen gekozen voor mijn vriend en stiefdochter.
Je werkt nu als klasseassistent, dat betaald heel wat minder als leerkracht. Je brengt een groot financieel offer voor je toekomst. Stel dat de relatie strandt? En weet je dat er ook heel veel moeders zijn die het volgen van een opleiding combineren met een gezin? Je man kan voor de tijd dat je scholing zou volgen ook kunnen kiezen voor een betaalde oppas, jij hoeft dit toch niet allemaal op te lossen?
ervaring
Het kind heeft dus ondanks haar jonge leeftijd iets heel naars meegemaakt. Zo'n ervaring vormt je. Is daar wel genoeg oog voor, zowel in het gezin als op school? Straffen helpt daar niet bij, praten wel. Vooral door haar vader.
Ik heb mijn oudste ook veel naar de gang gestuurd, omdat dat de aanbevolen opvoedmethode was. Daar had ik achteraf spijt van. Bij de anderen heb ik dat niet gedaan, maar die zijn zeker niet verwend geworden en gedragen zich prima. Wat bedoel je precies met verwend?
Als jullie het financieel goed hebben, kan je dan niet alsnog de PABO gaan doen? Ik vind het nogal heftig om die droom opzij te schuiven voor man en kind. Een kind van 7 hoeft echt niet de hele dag haar stiefmoeder om zich heen te hebben, dat kan prima naar de BSO en vindt dat misschien zelfs leuk. Dan zitten jullie gelijk wat minder op elkaars lip.
Hij maakt zich (terecht) minder druk
Jonge moeder" Mijn vriend verwent haar nog steeds en stel nog steeds geen grenzen en laat dat dus allemaal aan mij over. Als ik hem er op aanspreek reageert hij heel laconiek. Ben bang dat dit mij op den duur gaat opbreken."
Ik denk dat leeftijd en levenservaring tussen jullie een grotere rol speelt.
Jij bent jong en nog op de toppen van je best doen en eruit halen wat erin zit.
Het zijn zo van die wonderschone kwaliteiten die je gaandeweg de jaren een beetje kwijt raakt. Dat kan een probleem zijn als je piloot bent of hersenchirurg, maar opvoeden en grootbrengen heeft nu juist meer baat bij een wat relateer omgang.
Ik denk dat je moet proberen om anders naar de reacties van je vriend te kijken.
Hij respecteert jouw manier van omgaan, maar zou het zelf niet zo doen. Hij geeft je geen kritiek, zegt niet dat je het anders moet doen, maar neemt jouw manier niet over.
Je bent klassenassistent zeg je. Heb je daar een opleiding voor gehad? Je moet je goed bedenken dat dat wat voor het begeleiden van een groep geldt, niet automatisch voor thuis ook geldt. Zie ook de link van Annej. Op scholen wordt wel vaak gezegd dat dat wat kinderen op school doen voortkomt uit wat ze thuis niet krijgen (grenzen, straf ) of teveel krijgen (als prinsen en prinsessen), maar feitelijk is dat lariekoek.
Kinderen zijn geen honden. Ze hoeven niet overal en altijd hetzelfde behandeld te worden om te begrijpen wat er van ze verwacht wordt. Kinderen weten donderspoed dat ze bij de een meer mogen en kunnen dan bij de ander. Bedenk maar hoe je vroeger zelf thuis bij je ouders was en hoe dat verschilde van je gedrag bij oma.
Laat de schoolnorm op school en probeer thuis eens een beetje meer relaxed op te voeden.
Wegkijken is ook opvoeden. Een keer iets niet zien. Een keer iets laten gebeuren.
Hou de grenzen bij jezelf. Bij wat jou irriteert. Leg ze niet daar waar je denkt dat het moet of hoort.
Stop met proberen je vriend op jouw route te krijgen, probeer eens wat meer zijn route te kiezen.
Dat levert meteen al een beetje lucht op en misschien ook nog wel dat hij bij bepaalde dingen juist wel een beetje jouw kant op komt.
Bespreek dit probleem met je vriend als een probleem van jou. Het gaat over hoe jij je voelt. De gedragingen van dochter zijn voorbeelden die bij jou bepaalde reacties oproepen. Dat hij niet ook zo reageert, roept nieuwe reacties bij jou op. Je voelt je er eenzaam bij. Als eenling tegen twee misschien.
Geef aan wat jij gaat proberen om die situatie te veranderen. Maak concreet welke ondersteuning jij van hem zou kunnen gebruiken om je minder eenzaam te voelen.
De uitkomst kan natuurlijk niet zijn dat jullie het met zijn tweeën tegen dochter opnemen, want dan is zij alleen. De uitkomst is dat jij en je vriend een midden vinden waar jij je prettiger bij voelt. Daarmee wordt opvoeden ook makkelijker.
Tijd voor een goed gesprek
jij en je vriend moeten samen gaan beslissen hoe jullie dochter willen opvoeden.
Persoonlijk ben ik niet van het straffen. Een goed gesprek (kan ook met een 7 jarige) over afspraken en het nakomen ervan werkt vaak beter. Zeker als de relatie goed is.
Wat zie jij als verwennen? Ik weet dat iedereen dat anders kan zien.
jonge stiefmoeder
Ik vind jou juist erg lief en toegewijd klinken over de hele situatie. Dusdanig dat ik me zorgen maak of jij wel aan bod komt in deze situatie, of jij jezelf wel belangrijk genoeg maakt.
Dank je de koekkoek dat je vriend het wel gemakkelijk vindt dat jij streng bent en hij de lieve papa uit kan hangen. Ik zou daar echt eens een goed gesprek over voeren, dat is geen gezonde situatie en je maakt het jezelf niet echt gemakkelijk door je dit aan te laten leunen.
En dan nog iets. Ik schok er echt van hoor, dat je de Pabo nu niet door laat gaan. Ik vind het van je vriend erg jammer dat hij je niet meer stimuleert om door te leren. Hij weet vast heel goed hoe belangrijk dat is als hij een goede baan heeft. Pas op, in het slechtste geval gaat het uit, kun je eruit en heb je jaren je oppaswerk gratis gedaan, geen woonruimte en kun je geen goede baan in het onderwijs krijgen. Is dat echt wat jij wil?
Laat je niet gebruiken! Misschien bedoelt je vriend het helemaal niet zo, dat zeg ik ook niet, want hij heeft ook een zware tijd gehad, maar als het niet goed gaat ben jij straks de pineut!
reacties
Tante Sidonia bedankt voor je lieve en begripvolle reactie! Dat me echt echt goed. Komend weekend ga ik dus ook een goed gesprek met me vriend beginnen. En vraag ik ook aan hem dat hij ook een actievere rol gaat nemen in de opvoeding. Dus niet alleen cadeautjes geven (wat ik trouwens ook goed vind)maar ook gewoon durven optreden bij ondeugend gedrag. Heb natuurlijk ook naar mijn eigen rol gekeken en ik ga dat ook proberen te veranderen. Het zal niet leuk zijn maar dit gesprek moet want zo kan het voor mij niet verder.
goedzo
you go girl!
'Het kind heeft dus ondanks haar jonge leeftijd iets heel naars meegemaakt. Zo'n ervaring vormt je. Is daar wel genoeg oog voor, zowel in het gezin als op school? Straffen helpt daar niet bij, praten wel. Vooral door haar vader.' Dat is niet waar, praten helpt niet en werkt zelfs contraproductief.
Toen mijn vader overleed waren wij resp 6,5,3,2 en 1. De twee jongsten hebben geen enkele herinnering aan vader of aan het overlijden ervan. Daarover gaan praten met een kind van 5 betekent in feite dat je het kind het drama van de volwassene gaat aanpraten. Dat is traumatiserend, want een kind weet niet wat dat betekent, kent de emotie van volwassenen niet, kan die last geen plaats geven.
Later in haar leven kan dat allemaal wel ter sprake komen als het kind zelf vragen gaat stellen op basis van nieuwe ervaringen. Het is goed om die vragen af te wachten.
Persoonlijk vind ik het erg naar als volwassenen een kind gaan reduceren tot 'het kind waarvan de ouder overleden is' en dus als een kind dat iets naars heeft meegemaakt en dus als een kind waar extra zorg aan besteed moet worden door ouders en school. Zeker als je zelf nog niet de kans hebt gehad om te bedenkend dat er iets naars is gebeurd in je leven. Ik prijs me gelukkig dat school indertijd nog niet de behoefte had om hulpverlener te zijn, maar heel snel weer overging tot de orde van de dag. Natuurlijk heeft het een impact op je leven, maar geef een kind de kans om zelf uit te zoeken of dat zo is en op welke momenten en welke levensterreinen dat invloed heeft.
De grootste verandering die het kind mee heeft gemaakt is de komst van een nieuwe moeder. Zo te lezen reageert ze daar goed op, ook door ondeugend te zijn.
Tsjor
toekomst
Jonge stiefmoeder, geef niet te snel je ambitie op, je wilde graag de PABO doen, je bent nu al an het werk als onderwijsassistente, wellicht kun je in overleg met de school deeltijd-pabo doen, waarbij je werk en school combineert. Het is belangrijk dat je ook aan je eigen toekomst werkt en het is belangrijk dat je partner ziet dat jij ook een toekomst nodig hebt.
Blijkbaar is de moeder van je partner wel bereid om waar nodig in te springen. Ik hoop dat je een goed kontakt met haar hebt of kunt opbouwen, zodat je iets meer mogelijkheden krijgt om zaken op te lossen en te combineren. Misschien kan je dochtertje een keer een weekend daar logeren, zodat je partner en jij een weekend vrij zijn om samen weer eens alles op een rijtje te zetten. Zorg goed voor elkaar en voor jezelf, dan komt het met het dochtertje ook goed.
Tsjor
huh?
Dus jij vindt straffen wel beter dan praten? Prima, ik niet.
Nee
Waar zeg ik dat? Tsjor
Oei
Ik schrik eigenlijk een beetje van de hele situatie. Het doet me zo ouderwets aan. Woon je in een erg traditionele omgeving. Mijn oma's moeder overleed toen mijn oma 2 was, dat was in 1920. Zij en haar zusje gingen naar ooms en tantes, want een vader alleen kon natuurlijk niet voor zijn kind zorgen. Toen mijn oma 13 was kreeg haar vader een nieuwe vrouw en kwamen zij en haar zusje weer thuis wonen, want het was vanzelfsprekend als je met een weduwnaar trouwde dat jij de opvoeding op je nam, vader bemoeide zich daar verder niet mee. Mijn schoonmoeder hetzelfde in de jaren '50. Toen haar moeder overleed bleven de 8 kinderen wel bij vader. De twee oudste meisjes werden geacht de opvoeding en verzorging van de jongsten op zich te nemen (niet de oudste broer die boven hen kwam) en zij deden dit tot de oudste al getrouwd was (ging nog regelmatig langs om oogje in het zeil te houden). Daarna kwam er een nieuwe vrouw en die werd zonder meer geacht voor de 5 overgebleven kinderen te zorgen. Was vanzelfsprekend, opa werkte. Toen hij overleed zei ze: "ik ben zo blij dat ik hem nog 25 jaar heb kunnen dienen."
Ik schrik dat jij je toekomst hebt opgegeven om hem en zijn dochter te "dienen". Natuurlijk heel lief van je en zal ook uit liefde voortkomen. Maar je bent nog zo jong, zonder dat jij alles had opgegeven hadden ze het ook wel gered hoor. Dat lukte ook voordat jij in beeld was. Werk je parttime ook? Ik denk dat je toch wat meer voor jezelf moet kiezen. Verder je vriend aanspreken op het op één lijn staan.
Je bent pas 24 en je stiefdochter zeven, dat betekent dat als je een eigen kindje had gekregen de kans vrij klein was dat die nu al 7 was. Dan had je 17 moeten zijn. Dat is nogal wat. Mijn dochter is nu 18, ik hoop niet dat die over 6 jaar haar toekomsdromen op zo'n manier op geeft.
