Gevoel zegt nee.... [gameverslaafde man]

Helder verhaal

Zo wil je het dus niet!
Hij doet echt dingen die niet kunnen en heeft blijkbaar bar weinig verantwoordelijkheidsgevoel en eigen aandeel-besef!

Ga eisen stellen, je hebt hem binnen gelaten maar dat wil niet zeggen dat alles weer bij het oude door kan gaan.
Maak duidelijk dat alles nu op jouw voorwaarden gaat en dat hij anders naar je kan fluiten.
- Hij blijft met zijn jatten van je af, zolang jij dat wilt!
- Laat hem nadenken over een plan hoe het verder moet, dit moet van hem uitgaan (hij mag jouw advies vragen, natuurlijk...)anders ligt alle initiatief weer bij jou en dat wilde je toch niet meer?

sterkte!; hou de touwtjes in handen

Verslaving

Jeetje stopcontact wat een triest verhaal. Je man is verslaafd. Hij moet hulp krijgen om hier van af te komen. En ik denk dat jij ook wel wat hulp kunt gebruiken. Al is het maar in de vorm van praten met mensen die je kunnen steunen (hier misschien)?

Moet je dit alleen oplossen? Dat kan niet hoor. Heb je familie, vrienden. Het wordt tijd voor aktie! Wat heb je op dat gebied al geprobeerd. Is bijvoorbeeld je huisarts op de hoogte?

Ik denk dat het bij een gameverslaving net zo is als bij drank- en gokverslaving. Zeer zeer moeilijk aan te pakken.

Het lijkt erop dat je man diep van binnen er wel vanaf wil. Maar nu is jouw gevoel even weg. Is logisch hoor, maak je daar geen zorgen over. Dat kan terugkomen.

Ik zou als ik jou was maandag naar de huisarts gaan.

Heel veel sterkte

Heftig

Dit is heftig,je man is heel duidelijk verslaafd.de vraag hier is; wat wil jij?
wil jij nog energie stoppen in deze relatie?
dan moet je nu eisen gaan stellen.Zet de pc uit en zeg dat je een gesprek wil,zeg hem keihard dat hij nu hulp moet gaan zoeken voor zijn verslaving en dat je er anders mee stopt.wil hij inderdaad hulp,steun hem dan waar je kan,een gameverslaving kan heel ernstig zijn,het zal niet gemakkelijk worden.Wil je er mee stoppen,schrijf je zo snel mogelijk in bij de woningbouw,maak je man duidelijk dat je er echt klaar mee bent,en vertrek,kies voor jezelf en je kinderen,want dit is geen leven.
veel sterkte met je keuze!

Nu eerst stopcontact zelf

Je klinkt eigenlijk volkomen overspannen. Je hebt een gezin draaiende gehouden, bent verhuisd, zwanger geweest, terwijl je arbeidsgehandicapt was. Dat ben je tegenwoordig niet vanwege een paar zweetvoeten, dus er zal iets serieus met je aan de hand geweest zijn. In de tussentijd ben je toch meer dan fulltime aan de slag geweest en liep je nog te sleuren aan een dood paard, namelijk een game verslaafde man. En nu is de koek op.

Ik denk dat je nu helemaal niet meer bezig moet zijn met je man. Verklaar jezelf overspannen en compleet burn out en schakel hulp in van familie en vriendinnen in om te bemiddelen en hem de deur uit te krijgen. Het maakt op dit punt helemaal niet meer uit wat hij wil of wat hij gaat doen, dat is een gepasseerd station. Jij moet al je energie in jezelf steken en je kinderen komen daar meteen achteraan. Er is helemaal niks meer over voor hem en zijn aanwezigheid maakt je alleen maar zieker. Je kinderen hebben je nodig en verder richt je je geheel op jezelf. Zelfs de toekomst van je relatie of het gebrek daaraan is iets van later zorg. Dit is een crisis en zo moet je nu ook gaan handelen. Sterker nog, als je nu niets doet gaan er ongelukken gebeuren.
Pas als jij weer jezelf bent en energie hebt, kun je gaan nadenken over hoe je relatie verder moet (of niet). Of je man zich in de tussentijd 24/7 met gamen bezig houdt of zijn problemen aanpakt is niet iets waar jij meebezig moet zijn, maar helemaal zijn keus.
Zet hem op meid. Kies voor jezelf en op een dag straalt het leven je weer tegemoed.
Marieke

Ja, dat kan

Of je gevoel voor iemand kan ophouden? Ja, volgens mij kan dat. In jouw geval vind ik het erg logisch zelfs. Je stelt je hart open voor iemand, investeert in de relatie en de ander doet dat ook. Hoe meer wederzijdse investering, hoe meer je bij elkaar een potje kunt breken. Maar er is een grens aan de veerkracht van je hart. Ik denk dat hij jou zo veel pijn gedaan heeft dat er echt iets stuk is.

Of het definitief is? Dat durf ik niet te zeggen. Als het kan helen, zal het heel veel doorzettingsvermogen van zijn kant vergen. En veel inspanning van jou. Want een deel van die verwonding heb je 'zelf' gedaan, doordat jij van hem van alles verwachtte zonder dat kracht bij te kunnen/durven/willen zetten. Jij zult dus moeten werken aan realistische verwachtingen van deze man. Hij zal heel vasthoudend moeten werken aan het terugwinnen van je vertrouwen. Misschien is het dan te helen. Maar dat je nu ervaart dat er iets gebroken is en je gevoel weg is, ja, dat kan zeker.

Veel sterkte!

Tja

bedankt voor reacties!

Ik weet het. het gekke is dat ik in een stadium ben blijven hangen. ben al bij relatietherapeut geweest, hij heeft nu ook een afspraak en ook met een psychiater. Hij gamed nu al de hele dag niet, maar eerlijk gezegd kan me dat niks meer schelen.

Waar ik zo gek van wordt is dat ik continue gestressed ben, en bang.
Ik had hem dus al met succes het huis uit , zodat ik aan kon sterken zeg maar, en voelde me meteen heel rustig en sterk, leuke dingen gedaan met de kindjes, gestudeerd, etc. Ik heb heel veel steun van vrienden en ouders. maar toch. Dat hij huilend binnen kwam vallen en er vreselijk zielig uitzag, heeft mij doen zwichten. Niet helemaal, hij is alleen maar binnen en merkt ook dat ik niet heel blij ben. Omdat ik nu weer heb gezegd ruimte nodig te hebben, ligt hij nu steeds in bed te lezen met een zielig gezicht. Ik wil inderdaad dat hij weggaat maar tussen droom en daad......je weet wel.
Misschien moet ik sherry gaan drinken uit een theekopje met een valium erbij, als een echte geflipte huisvrouw, en dan gewoon zeggen wat ik wil zeggen. Ik ben nu te bang. Niet voor geweld maar voor....ja wat?
Huilende mannen, vreselijk gewoon!
Bedankt voor jullie steun, nu moet ik een flip de beer stukje schrijven voor school...wat een timing.

.............

Ik ben bang dat ik echt weg wil. De implicaties zijn naar mijn idee enorm. Net huis gekocht, huizenprijzen enorm gedaald, in gemeenschap getrouwd, de tijd die we samen nog in dat huis moeten zijn voordat we echt uit elkaar kunnen, de woede en het verdriet van mijn man, die maar niet lijkt te snappen wat er is.

Ik vind het loeizwaar beslissingen te moeten maken terwijl ik me zo overspannen voel. Mijn idee is dan ook, dat hij een maand of twee ergens gaat bivakkeren, aangezien ik voor de kinderen zorg en graag wil dat er voor hen zoveel mogelijk rust en stabiliteit is. Dan kan ik ( en hij ook) tot rust komen en hopelijk helder nadenken.
Hij wil dat echter niet.
Gister was de sfeer te snijden en heb ik tegen hem gezegd dat hij te vroeg terug is gekomen, en dat hij weer weg moet. Hij vond dat het nu mijn beurt was , hij was al weggeweest en vond het 'om gek van te worden'.
waarop ik zei, dus ik en de kindjes moeten ergens gaan logeren? Ik zou in mn eentje zo gaan, maar voor de kindjes vind ik het niet goed.
Ik ben al weggeweest, was daarop weer het antwoord, waarop ik tas heb gepakt en vertrokken ben.
Ben nu bij een vriendin, voel me meteen veeeeel beter.
Ik ga straks wat mensen bellen om te vragen of hij daar kan logeren, het is idioot dat hij dat zelf niet kan maar het doel heiligt de middelen.
Ik ga maandag kinderen ophalen en weer naar huis zodat ze dinsdag naar school kunnen, en probeer dan weer man het huis uit te zetten.

Die angst is een hele lichamelijke reactie die ik voel zodra ik mijn huis nader en weet dat hij er is. Of die ik voel als hij thuis gaat komen. Ik denk dat het tussen ons helemaal scheef gegroeid is, en ik ben me steeds verantwoordelijker gaan voelen voor zijn welzijn, en hij is steeds meer gaan hangen. Relatietherapie ten spijt.

Dat over ook verslaafd zijn is helemaal waar, en dat merkte de relatietherapeut laatst ook fijntjes op.( ik was er in mijn eentje, nijn man was vergeten vrij te vragen)
Ik ben bang dat ik nu, als de druk blijft, echt wil scheiden, terwijl ik niet zeker weet of hij mbv therapie en een klap met een koekepan nog beter kan worden. Misschien is dat de verkeerde beslissing, maar besef ik dat over vijf jaar. Dat zou zonde zijn.

Ik ben niet bang voor alleen zijn, ik voel me heel goed in mn eentje en heb lieve vrienden en familie. Dat komt wel goed.Eerlijk gezegd lijkt het me heerlijk.

Bedankt voor de reacties!

Stopcontact

zorg dat je eerst weer thuis bent bij je kinderen voordat je je man iets vertelt. En als je weer weggaat, en je hebt al over je scheidingsplannen verteld, neem dan je kinderen mee.

En ook al ga je scheiden

dat geeft je dan nog niet een verbod op eventueel hertrouwen met elkaar, mocht je dit over bv 5 jaar willen. Mocht die klap met de koekenpan misschien toch komen. Ook op elk moment tijdens het scheidingsproces kun je de procedure stoppen natuurlijk. Al zal het nadat het bij de rechter is geweest maar nog niet is ingeschreven in het huwelijksregister lastiger zijn dan als het nog niet bij de rechter ligt.

Niet snappen

Dat hij het nog steeds niet snapt lijkt me een groot probleem. Wel een kenmerk van verslaving trouwens, die verdringing.Misschien dat de psychiater iets kan met die betonnen plaat?
Is het trouwens wel verantwoord om je kinderen achter te laten bij hem ? Je schrijft ergens dat je 2 jarige zomaar de deur uit is gelopen.Levensgevaarlijk.

Wat betreft het pas gekochte huis: dat is wel lastigmaar wat dat betreft is niets onoverkomelijk. Het is belangrijk trouw aan jezelf te blijven.

Damajo

Stopcontact

Geen idee waarom, maar ik wil graag even een reactie geven:
Wat betreft je man: hij is verslaafd, en dat komt niet uit de lucht vallen; verslaving is een ziekte die niet zomaar geneest, het is een langdurig moeilijk proces met veel vallen en weer opstaan, terugvallen en weer ietsje wijzer worden om vervolgens wéér terug te vallen, dat kan zomaar jaren gaan duren, afhankelijk van de onderliggende oorzaken, de kwaliteit van de hulp en de motivatie van je man. Wat betreft nu: hij lijkt zichzelf nu volledig opgeofferd te hebben aan zijn verslaving en al het andere heeft nagenoeg geen betekenis, huilen, boos zijn, lief zijn, het heeft allemaal maar één doel: ruimte maken voor zijn verslaving, het heeft helemaal niets te maken met genegenheid voor jou of je kinderen!! Dit is geen troost voor je, maar wel wat er nú aan de hand is.
Voor jou: ténzij jij een deskundige ben, en jezelf volledig kan toeleggen op zijn probleem, niet de zorg hebt van je huishouden of je kinderen, kan jij dit aan. In alle andere gevallen moet je hem loslaten. Het is niet anders. Heel vaak gebeurt het dat partners ongewild en onbewust meewerken aan het probleem. Moeilijk op alle fronten, maar er is bijna geen andere weg. Volwassen afspraken maken met een verslaafde is onmogelijk en zooo pijnlijk, voor jou, niet voor hem, want hij kan naar zijn medicijn, de p.c.
Misschien is gecontroleerd gebruik mogelijk maar doe dit in samenwerking met een deskundige!!!
Maar in alle gevallen, zoek hulp voor jezelf, onderneem actie en laat het niet op zijn beloop, want het een vreselijk moeilijk proces waar jij maar ook je man doorheen moeten.
Daarom heeeel veel stekte!!

Loura

Hallo,
de ex van mijn man denkt ook aan autisme....ik denk altijd dat dat veel te snel geroepen wordt maar wie weet. man gaat overmorgen voor een intake bij een psych, dan kan hij in elk geval hopelijk zichzelf beter leren kennen en krijgt hij steun.

verder...ik ben een tijdje aan t zwerven geweest en heb gebeld dat hij weg moest, aangezien ik met de kinderen thuis wilde zijn maar niet met hem samen. ( zonder kinderen was natuurlijk allang zelf ergens langer gaan logeren)
Hij zei dat hij had nagedacht en we kwamen overeen dat hij twee maanden weg zou gaan en in het weekend de kinderen kwam zien. Hij klonk heel redelijk en ik vond hem zowaar weer even aardig. dus ik met de kinderen naar huis, en om halfelf was hij er weer. Hij zei dat ik ziek ben, en naar de dokter moet. En dat wij samen moeten zijn, want we zijn getrouwd. Toen ik zei dat ik dan wel wegga, zei hij dat ik dat niet mocht want we waren getrouwd. Hij bleef dat met een gespannen gezicht steeds herhalen. na een paar minuten was het wel duidelijk dat het niet lukte om te praten en heb ik gezegd dat ik niet meer met hem wilde praten en nu op de bank op zolder ging slapen. daarna liep hij steeds achter me aan. kwam bij het bed staan. zei dat hij het niet begrijpt. Waarom ben ik zo gemeen. hij houdt van mij. Of ik alsjeblieft bij hem in bed kwam.
Ik wilde dat niet waarop hij helemaal flipte en heel hard begon te huilen. Ik naar hem toe, hij weglopen, deuren slaan, en dan een half uur op straat lopen. Kwam thuis, en we hebben gepraat. Uitgelegd ( weer) dat ik een deuk heb opgelopen door al dat gegame en al die uren naar zijn rug kijken, te lang aandacht gewild, en nu wil ik even helemaal geen aandacht, geven of nemen, maar tot rust komen. Etc. hij werd helemaal hysterisch en riep dat hij mijn leven verpest had. Hij ging zichzelf voor de trein gooien. wilde ervandoor, maar het was inmiddels 4 uur en ik had er genoeg van. hem op bed geduwd,vastgehouden tot hij rustiger werd, bij hem gaan liggen en geprobeerd te slapen. om vijf uur in slaap gevallen. Om halzeven weer op!kinderen naar school, daarna had hij besloten toch weg te gaan. zodra dat besproken was zonder ruzie begon hij alweer dat hij van me houdt, met me naar de film wil, of ik van hem houd, etc etc. heb het erg benauwd en voel me murw.
Hopelijk blijft hij nu wat langer weg.
Wat een soap! het lijkt alsof ik in een film zit waar ik helemaal geen zin in heb..Wat is alles toch totaal anders met kinderen erbij. anders zat ik allang ergens op een eiland zonder telefoon.

groetjes

ja ik vond het ook erg extreem...
ik kan me niet herinneren dat ik zelf ooit zo heb gedaan.
Ik vond het eerlijk gezegd eng en ik verloor ook wat respect omdat het theatraal op me overkwam. Omdat hij verdiet had, vergaat de wereld, zoiets.
Ergens vond ik het ook een kinderlijke reactie, trappelen met zn benen enzo, als een peuter. En ik die hem dan stil moet maken. Heel naar, heel vreemd.
Ik realiseer me dat er echt een probleem is met hem. Hij heeft vandaag de huisarts gebeld dat hij psychisch in de knoop zit, dus misschien dringt het nu ook tot hem door. Dat kan me nog schelen omdat hij vader is.

En zo gaat er steeds een stukje genegenheid weg..
Loura,
ik vind het wel heftig wat je zegt. Ik ga het opzoeken.
het is vreselijk moeilijk om je eigen weg te kiezen als er daardoor iemand anders zo stuk lijkt te gaan.
bedankt voor jullie reacties...

Of hij of jij en de kinderen?

"het is vreselijk moeilijk om je eigen weg te kiezen als er daardoor iemand anders zo stuk lijkt te gaan."

Ja, dat is dan 1 persoon, en niet 1 volwassene en een aantal kinderen die er ook stuk van gaan.

Het is niet makkelijk, dat zeker niet, maar deze vergelijking gaat wel een beetje mank. Het is kiezen tussen twee kwaden.

Angela

Twee kwaden

Het was geloof ik niet bedoeld als vergelijking.....het is zeker kiezen tussen twee kwaden. Niet zo lang geleden had ik er alles voor over bij elkaar te blijven, juist omdat ik heb gezien hoe lastig het voor kinderen is helemaal tot in hun volwassen leven.

Hopelijk blijft mijn man een flinke tijd weg en werkt hij ondertussen aan zichzelf.
Ik wil nu nog geen keus maken omdat ik dat in mijn huidige gemoedstoestand niet zo slim vind. Ik wacht tot we ( man en ik) in een wat rustiger vaarwater komen. Of tot ik me in het wat rustiger vaarwater voel, mocht hij het nog een hele tijd volhouden zo over zn toeren te zijn.
Voorlopig focus ik op het welzijn van mn kindjes en wil ik zo uitgerust en stabiel mogelijk zijn.

als ik ondertussen soms onzin opschrijf, ach.

Ik vind het wel heel fijn dat er zoveel mensen hun inzichten delen. Ik heb er heel veel aan!

Onzin?

mijn visie is dat je niet hoeft te kiezen tussen twee "kwaden", maar juist elkaar de ruimte willen gunnen om wegen te zoeken die kunnen leiden naar een verbetering voor jou, je kindjes én je man. Niets doen aan je huidige situatie en die onzekerheid én het initiatief over te laten aan je man is denk ik niet handig. Helaas is het meestal zo dat een verslaving ná een periode van clean zijn veel heftiger terugkomt. Bovendien: hoe verder je van huis gaat, hoe langer de weg terug is....

sterkte

Loura

Hallo Loura,
ik heb gister een beetje rondgekeken en gegoogeld op autisme, asperger, etc, en kwam een paar frappante dingen tegen....zoals de heftige reacties, het rare stijve loopje, 'gevoelige' handen, slechte fijne motoriek, etc etc.

Herkenning.
het geeft in elk geval aan dat het geen keus is van zijn kant. maar of dat helpt....

Hoeft niet

Ik heb ooit ook erg veel moeite gehad om een relatie te verbreken, ook al was die relatie helemaal niet goed voor mij. Ik herken veel in je verhaal, de loden last die op je neerdaalt zodra je thuis bent of zelfs maar het huis ziet. En dat je bang bent om het uit te maken omdat je wel weet hoe je partner zal reageren (heel emotioneel) en het dus steeds voor je uitschuift met allerlei smoesjes. Ik geloof niet dat mijn partner iets mankeerde, maar het was wel een ongezonde, te symbiotische relatie.
Uiteindelijk dacht ik: stel je voor dat ik tachtig ben en het gaat nog precies hetzelfde. Schrikbeeld! Toen al mijn moed bij elkaar geraapt en gezegd dat ik niet meer wilde. Partner trok ook alle registers open tot hysterie aan toe. Ik ben nergens op in gegaan, gewoon stug volgehouden dat ik niet meer wilde en twee weken later had ik andere woonruimte en kon ik verhuizen (gelukkig hadden we geen kinderen). Wauw, wat een opluchting! Er viel een ongelofelijke last van mijn schouders en ik heb drie maanden staan stuiteren van herwonnen levensvreugde. Naderhand heb ik hem nog een keer ontmoet omdat we iets moesten regelen, en toen dacht ik: heb ik me om hem nou zo druk gemaakt? Hij deed me helemaal niks meer.
Jouw partner kan nu wel zeggen dat hij van je houdt en dat hij je nodig heeft, maar waar was hij al die jaren toen je nog van hem hield en hem nodig had? Toen vond hij jou totaal onbelangrijk. Nu ben je er klaar mee en ziet hij zijn handige huissloof vertrekken. Als je een beter gevoel van eigenwaarde zou hebben, zou je dat nu niks kunnen schelen. Hij heeft kansen zat gehad. Jij verdient beter. Wat jij niet wilt toelaten, is je eigen woede. Je bent bang voor de razernij die je in de afgelopen jaren hebt opgebouwd. Nette meisjes schreeuwen niet. Stel je voor dat je net zo zou flippen als je partner. Wat zou hij dan doen? (laat me raden: weglopen) Gebruik die woede en zet je leven weer op de rails.
Sterkte, Margje (jaren later ging ik een mogelijk koophuis bekijken waar ze precies dezelfde deurklinken hadden als in de woning waar ik met die ene partner had gewoond, ik kon wel gillen en wilde meteen weg-weg-weg, alles kwam weer terug, kun je nagaan wat een invloed zo'n relatie heeft)

Spijker op zn kop

margje, je slaat de spijker op zn kop.
De angst die ik voel is inderdaad veroorzaakt door ingeslikte woede.
En ook wel voor alle dingen die er gaan gebeuren: ik heb net de woningbouwvereniging gebeld: je moet een half jaar aantoonbaar geen huis hebben ( rondlogeren) voor je recht hebt op een flat of etage. Ik vind dat voor mn kinderen echt vreselijk. Mijn familie woont in t buitenland, dus ik moet bij vrienden bivakkeren. ben al op zoek naar een redelijk/goed alternatief. Heb advocaat gebeld. Ga nu eigen bankrekening openen. Etc.

Voel me eigenlijk al best goed, maar er komen nog wat moeilijk confrontaties. Hoop dat ik die nog even kan uitstellen tot ik een en ander heb voorbereid. gelukkig lieve vriendinnen die willen helpen...
Bedankt voor je lange bericht!

Het lukt je wel!

Ja, het is ook best eng om weer van voren af aan te moeten beginnen. Ik kon destijds ook niet direct woonruimte vinden via de woningbouwvereniging, maar wel particulier. Dat was een heel klein en krap 1-kamer appartementje, maar dat kon me helemaal niks schelen. Ik was zooooooo blij dat ik weg was. Mijn doel was toen om binnen vier weken weg te zijn, als ik die aanbieding niet had gekregen was ik desnoods op de camping gaan staan! En 2,5 jaar later kreeg ik wel een leuke, goedkopere flat via de woningbouwvereniging. Echt, materieel afzien is niets vergeleken met je constant doodongelukkig voelen (ik werkte destijds als uitzendkracht). Met kinderen is het misschien moeilijker, maar je kunt het ook als een groot avontuur brengen . Dat is het namelijk ook .
Ik zou zeggen: zo min mogelijk confrontaties, zo snel mogelijk weg. Het lukt je wel!
Margje

Practische zaken en andere

ben er nu wel achter dat de practische zaken heel lastig zijn. Ik zit er niet mee een tijdje geen cent te hebben, zolang we kunnen eten en naar de speeltuin en de bieb komen we er wel. En natuurlijk een ziektekosten verzekering en en en ...

Maar jeezus,de gevoelens. Vandaag met man afgesproken ergens ( wilde even niet huis, wil geen scenes meer in huis) zodat hij de kindjes kon zien. Hij heeft nu wel echt met ze gespeeld, keek steeds naar ze , etc.
Maar oei wat ziet hij er verdrietig uit. En dan het afscheid. Waarom moet papa logeren? Vraagt mijn oudste. slik. Papa kom je ook bij ons eten? Nee, zegt de strenge moeder, want ze doet het in haar broek bij de gedachte dat ze 's avonds thuis is met die papa, en hij niet meer weggaat en een gesprek en een huilbui begint.

Ik voel me ontzettend schuldig..mijn jongste lijkt er niet mee te zitten maar de oudste moest echt even huilen.. Dat ging me door merg en been. En dat allemaal omdat ik er niet meer tegen kan met hem samen te leven.
Voor iemand die het moeilijk vind voor zichzelf op te komen is dit wel heel lastig.

Ik heb wel eens eerder het eind van een relatie meegemaakt waarbij ik opgelucht was en de ander niet, maar kinderen aan het huilen maken door je eigen wensen op relatiegebied is nieuw voor mij. Au!

Ik heb tegen mn oudste gezegd dat ze als ze papa wil zien dat gewoon kan zeggen en dat we hem dan bellen om iets gezelligs met haar te doen. Dat hij heel veel van haar houdt. Niet precieze bewoording maar wel de strekking.

Voor jezelf opkomen

Is niet makkelijk als je gewend bent om altijd (te) aardig te zijn. Toch is het wel gek, dat meten met twee maten. Want jij zag er de afgelopen jaren ook vast wel eens verdrietig uit. En trok je man zich daar iets van aan?
Ja, voor de kinderen is het heel verdrietig. Dat verdriet zouden ze ook nog hebben als hun vader een mishandelend drankorgel zou zijn, wat hij dus beslist niet is. Kinderen zijn nu eenmaal tot hun laatste snik loyaal. Als die gevoelens er mogen zijn denk ik dat ze wel over een scheiding heen komen, zeker als ze de ouders vaak kunnen zien.
Als je een bepaalde karaktertrek, zoals te aardig zijn, wilt veranderen, betaal je duur leergeld. Maar dit gaat jou gewoon nooit meer overkomen, toch?

Beh

Hier een update voor wie het wil lezen....
Het gaat helemaal niet lekker.
Man logeerde ergens en deed in het weekend vreselijk zn best met de kinderen. Zondag met de oudste weg geweest, en bij het thusibrengen ontstond een emotionele situatie waarbij mijn oudste hem de weg versperde, hem niet de deur uit wou laten, toen dat voorbij was, is ze achter hem aangerend en kwam hij haar terug brengen, hij huilen, zij huilen. Narigheid. Toch afscheid, wij even later aan tafel.
Kind helemaal stil en bleek. bleef maar vragen wanneer hij terug kwam. Ik merkte dat ik het niet aankon, en heb hem gebeld dat hij terug kon komen, voor haar. dat ik nog geen seks kan hebben etc, maar dat ik op mijn manier wel mee wil werken om voor een laatste keer ons huwelijk te redden. Ik heb allemaal voorwaarden genoemd en we hadden een goed gesprek - waar ik me vreemd genoeg helemaal niks van herinner, maar op dat moment leek het alsof we contact hadden- en een paar uur later kwam hij thusi. Kinderen helemaal blij. ik een soort van opgelucht want enorme spanning maakte plaats voor een daarbij vergeleken rustig down gevoel.
Nu een paar dagen later merk ik dat ik maar down blijf, ik beweeg zelfs langzaam, ik voel me zo kut. Heb het hem erover gehad, dat het voormij nog erg moeilijk is. Hij dacht toch eigenlijk wel dat het heel snel goed zoukomen en nu is hij op zijn beurt somber en loopt steeds te zuchten en kan niet slapen etc.
Wat een rotsituatie.
Ik zag even later ook in dat hetverdriet van mijn dochter natuurlijk ook door zijn verdriet kwam en dat ik dus eigenlijk ook op zijn verdriet heb gereageerd.
ergens wil ik het echt een kans geven, een intact gezin is een groot goed, maar ik merk dat het zo moeilijk voor me is. De spanningen zijn me teveel geworden.
Ik heb geprobeerd een afspraak te maken met maatschappelijk werk maar sta op een wachtlijst. Ik heb een psycholoog gebeld waarmee ik in het verleden een goede ervaring had, zij is op vakantie. We hebben een afspraak met de relatietherapeut, dat is pas over een maand.
Wat is dit moeilijk! ik heb het gevoel dat ik fout op fout stapel en het voor iedereen erger maak inclusief mezelf.
Mijn emoties zitten me in de weg.

Stopcontact

Hoi Stopcontact,

Heel begrijpelijk wat je hebt gedaan, maar het lijkt me heel angstig voor je dochter dat zij op deze manier bepaalt dat haar vader weer terugkomt.

Ik begrijp dat jouw krachten nu op zijn, maar je man moet gewoon zich nu echt volwassen gedragen en jullie moeten gaan uitstralen beiden achter de beslissing te staan. Ook al doet hij dat niet, voor je kinderen is het veel beter dat gevoel te hebben denk ik.

Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel wat hulp krijgt, want dit is echt te zwaar denk ik!

Liora

Brave meisjes komen in de hemel,

brutale overal. Het is de titel van een boek van Ute Ehrhardt. Het motto voorin komt van Plato: ik ken geen zekere weg naar het succes, alleen een naar de zekere mislukking - het iedereen naar de zin willen maken. Lees vooral de hoofdstukken over de tamme vrouw, dat begint met het onderwerp 'onbewuste zelfsabotage'. Daar ben jij namelijk nu mee bezig. Je berooft jezelf van je vrijheid, je bent onderdanig. Dat vreet aan je gevoel van eigenwaarde, tot er niets meer van je overblijft. Ik denk dat je er met behulp van een psycholoog achter moet komen waarom je van jezelf zo moet afzien. Want dat is het toch? En je man maakt er lekker gebruik van. En waarom ook niet, je biedt het hem toch zelf aan?
De hamvraag is natuurlijk: waarom doe je jezelf dit aan? Kom op, pak jezelf bij de kladden! Dit is geen tijd om te verzinken in zelfmedelijden. Het is jouw leven, doe er wat aan!
Margje

Margje, en de anderen....

Kan het niet laten nog even op je te reageren: je reactie was heel logisch.
Ik had het kennelijk nodig nog eens te ondervinden hoe het was en werd binnen de kortste keren heel ongelukkig.
Maar nu toch het gesprek gehad. Het Gesprek. Ik moet zeggen dat het, ondanks hoge pijngraad voor ons allebei, heel goed ging. We leken wel volwassenen.
Eerlijk geweest, enorme opluchting en ook voor het eerst gevoelens van verlies en verdriet. We gaan uit elkaar. Ben nu alleen met de kinderen. We hebben ook al een soort omgangsregeling en ik moet heel veel regelen, maar de opluchting is groot. Ik slaap weer snachts!

Bedankt voor al jullie reacties, het was heel fijn om dingen van me af te schrijven, daardoor wat minder spanning te voelen. En aan de feedback heb ik veel gehad.
Liefs van een stopcontact dat niet meer onder hoogspanning staat....x