Gevraagd als getuige, maar....
Ik ben gevraagd om getuige te zijn bij het huwelijk van mijn zus, maar.... ik ben helemaal niet gelukkig met haar keus. Dat ze voor hem kiest moet ze natuurlijk zelf weten, ik heb ook niet het voornemen dit haar te gaan vertellen. Tenslotte zou ik dergelijke bemoeienis in mijn relatie ook niet op prijs stellen!
Maar.. moet ik dan wel getuige zijn? Wat is "to be done"? Moet je als getuige puur en alleen: getuige zijn? Of moet je ook instemmen?? Ik weet dat niet? Daarnaast vind ik het raar om naast haar te staan als ik denk dat ze een grote vergissing begaat!!!
Help!!
toch maar anoniem even.
Verschil tussen gevoel en feiten
Feitelijk geef je geen goedkeuring, maar zet je gewoon een handtekening om te verklaren dat je aanwezig was bij de huwelijksvoltrekking.
Ik kan me echter voorstellen dat het anders voelt. Je zult een keuze moeten maken. Je zus trouwt toch, of jij nu naast haar staat als getuige of niet. De rol kan door een medewerker van het stadhuis vervuld worden, dus is in die zin niet speciaal. Maar het is doorgaans wel een eer gevraagd te worden. Wat doet het voor je band als je weigert?
Je zult moeten bekijken hoe groot je afkeer werkelijk is en of het waard is eventueel iets kapot te maken tussen jou en je zus, want het is nogal wat om te weigeren. Je geeft er wel een statement mee af en ik kan me zo voorstellen dat je zus ook doorvraagt om erachter te komen waarom je niet wil.
Mijn vriend heeft wel geweigerd toen zijn vader hem als getuige vroeg niet lang nadat hij zijn moeder bedrogen en verlaten had. Hij heeft hier nog steeds geen spijt van. Voor hem voelde het inderdaad als een stuk goedkeuring, al is het dat niet en wist hij ook dat het dat niet was. Hij wilde die rol niet vervullen, aanwezig zijn was voor hem moeilijk genoeg.
Sterkte met je keuze!
Wel doen
Als de band met je zus wel goed is, moet je het zeker doen. Je bent er voor haar in goede tijden en slechte tijden en ook als zij een capitale fout maakt. Ik hoop van harte dat je er naast zit, maar mocht je gelijk krijgen en trouwt ze mister no good, dan zul je als het mis gaat er opnieuw voor haar zijn (zonder wijzend vingertje). Wat is er mooier dan dat?
Getuige zijn is precies wat het woord zegt; je bent erbij en je hebt alles gezien en gehoord. Met mensen met wie je een sterke band heb wil je de hoogte en dieptepunten delen en dat is wat je zus je vraagt (en niet haar aanstaande) dus doe het voor haar.
Als..
als je het echt niet eens bent met haar keuze (en je dat ook enigszins kunt onderbouwen) denk ik dat je dat het beste met met haar kunt delen. Vooral als je elkaar zo na staat. Maar ik zou dat op een intiem, serieus moment eenmalig doen. En ook aangeven waarom je het doet, dat je zo veel om haar geeft en dat vanuit je gevoel verplicht voelt oid. Geef ook je twijfel aan om het te delen. En dat je, als zij toch voor deze partner, wil gaan, achter haar gaat staan. Natuurlijk wel als je het zo voelt 
)
En er verder gewoon voor haar zijn daarna, in goede en slechte tijden.
Wel doen
Je bent getuige van een belangrijk moment voor je zus. Je hoeft het niet eens te zijn met de keuze hoor.
Zakelijk
De rol van een getuige is zakelijk. Je doet geen belofte of ondersteuning.
Maar ik snap je gevoel. Mijn man werd 20 jaar geleden ook gevraagd om getuige te zijn bij zijn beste vriend. Zijn reactie:'Man, je staat op het punt een ongelooflijke stommiteit te begaan, maar het is JOUW stommiteit, dus ik zal natuurlijke getuige zijn'.
Het huwelijk liep binnen 3 jaar op de klippen. Gelukkig voor er kinderen waren. Daarna zijn er wel grappen gemaakt dat mijn man mede-aansprakelijk was vanwege zijn handtekening
Of je het moet zeggen? Ik denk het niet. Mijn man had al tig keer laten weten dat hij die vriendin slecht nieuws vond. Heel slecht nieuws trouwens. Ik denk niet dat je er wijs aan doet om voor het eerst te gaan melden dat je haar aanstaande niets vindt als ze in dit stadium zit.
Gewoon een keer diep zuchten en dan een stralende glimlach opzetten. Er zijn zelden mensen van gedachten veranderd vanwege goedbedoelende opmerkingen van buitenstaanders.
Tihama
Net besproken...
...in een clubje en bedacht dat je te laat bent om nu nog iets te zeggen... Dat had je (zoals Tihama's man) beter al eerder kunnen doen. Wel zou je als "standaard" vraag kunnen vragen of ze achter haar keus staat. maak er een leuk ritueel van of zo.. En dan huppetee en haar bijstaan tijdens de bruiloft en daarna in goede en slechte tijden..
Niet zeggen
Ooit had een vriend een nieuwe vriendin. Man en ik vonden haar hélemaal niets. Zeggen of niet? We hebben besloten om niets te zeggen. Gelukkig maar, ze zijn nu al 15 jaar getrouwd.
Getuige
als je een ongeluk ziet gebeuren, ben je getuige, maakt dat je ook verantwoordelijk voor hoe het verder loopt?
Ik schaam me dood...
maar ik zit toch echt ernstig te twijfelen of ik nu wel of geen getuige ben geweest op het huwelijk van mijn zusje... Ik was wel zwanger toen, zou dat mijn geheugenverlies verklaren? In ieder geval had ik de nodige twijfels en inderdaad bleek het huwelijk niet lang te duren. Ik heb niks gezegd over mijn twijfels; toen zij trouwde met haar toenmalige lief, wilde ik daar best getuige van zijn.
Oh, ik kan soms zo balen van mijn geheugen als een zeef...
Reactie
Allereerst: bedankt voor al jullie reacties!
Ik filter er uit, dat je als getuige niet 'verantwoordelijk' bent voor wat er gebeurt.
Het is ook niet zoals in de kerk: als je bezwaar hebt moet je nu spreken of voor altijd je mond houden, toch?
Mijn bedenkingen zitten 'm in allerlei dingen: ze kennen elkaar nog maar zo kort, en willen al gelijk trouwen. Wat is er mis met samenwonen en eerst eens kijken of de verliefdheid niet echt in liefde overgaat? Ze zitten nog echt in het kleffe knuffelstadium! Ik snap best dat het allemaal heel romantisch is, maar de relatie is nog pril.
Mijn zus is niet heel volwassen, zegt en doet allerlei ondoordachte dingen, geeft bakken met geld uit aan wazige hobbies, kan geen baan houden, is een allemansvriendin. Allemaal dingen die in een relatie toch best wel tot meningsverschillen kunnen leiden.
Ze heeft me toevertrouwd dat ze zo snel mogelijk zwanger wil worden. Ik houd m'n hart vast. Als ìets druk legt op een relatie, dan is het wel de komst van een kindje....
Het is niet zo dat ik dus tegen de relatie ben, of tegen haar vriend. Hoewel hij niet echt 'mijn tiep' is. Maar goed, dat kan. Ik zou alleen willen dat ze niet zo hard van stapel lopen.
Nu dat huwelijk in de pen zit, kunnen ze ook nergens anders meer over spreken. Mijn kinderen worden er helemaal in meegetrokken (oudste is 9) en krijgen allerlei informatie waar ze niks mee kunnen.
Ik ben zo bang dat als dit op een fiasco uitloopt, wij dan de scherven op kunnen rapen. Dat wil ik ook echt wel doen, maar liever zie ik dat ze het stap voor stap doen, en de tijd nemen om weloverwogen die grote stap te nemen.
Bedankt voor het meedenken. Als puntje bij paaltje komt, ga ik het wel doen, denk ik.
Het kan ook allemaal meevallen, en komt het wel allemaal goed.
Ook gedaan
Ik heb al vanaf mijn 12e een vriendin die toen ze 25 was ging trouwen met een man die ik helemaal niet zag zitten. Ik wist toen al met zekerheid dat hij vreemdging (hij had namelijk een andere vriendin van mij versierd in de kroeg. Beide vriendinnen kenden elkaar niet). ik heb toch ja gezegd op haar vraag of ik getuige wilde zijn. Het was haar dag en voor haar was die dag perfect met onder andere mij als getuige.
Ze is nog steeds met hem getrouwd en man en ik kunnen nog steeds niet door één deur en hij gaat nog steeds vreemd. Zij was ook getuige op mijn huwelijk en ik ben inmiddels allang weer gescheiden. Dus wie weet had zij toen ook al wel haar bedenkingen.
Man ook
Mijn man is bij zijn zus getuige geweest 16 jaar geleden. Niemand verwachtte eigenlijk dat het stand zou houden. Hij en haar beste vriendin zeiden nog voor de grap (met een serieuze ondertoon) tegen elkaar tijdens de plechtigheid: willen we hier wel voor tekenen? Maar ja ze hebben het toch maar gedaan. Is toch ook te hard om te zeggen dat je het niet wilt. Na 2,5 jaar was ze weer gescheiden. Nu gaat ze weer trouwen en nu hebben we er wel vertrouwen in, maar ja er zijn nu wel andere getuigen gevraagd. Dus dat is wel erg jammer.
Het is je zus, je hoeft haar niet op te voeden.
Beste ddwea,
Je hebt het over je zus, die hoef je niet op te voeden noch hoeft ze haar levensstijl aan de jouwe aan te passen om door jou geaccepteerd te worden.
Jullie zij waarschijnlijk gewoon twee mensen die er een heel verschillende levensstijl op na houden. Jij haalt zekerheid uit de tijd nemen, stapje voor stapje en rustig aan opbouwen. Zij is waarschijnlijk meer een passievol pluk-de-dag type, die daar geen enkele zekerheid uit haalt en het alleen maar tijdverspilling vindt. Beiden zouden jullie waarschijnlijk hoogst ongelukkig worden als je tot de levensstijl van de ander gedwongen zou worden.
Accepteer gewoon dat je zus zo is zo als ze is. Ze is nu volwassen, dat verandert toch niet meer. Door jou als getuige te vragen heeft zij al duidelijk gemaakt dat je een zeer belangrijke persoon in haar leven bent. Als je nee zegt breng je haar de boodschap over dat je dat alleen wilt zijn als ze zich naar jouw principes plooit ipv haar eigen leven te leiden.
Bovendien als je zus zo snel mogelijk een kind wil (en die gaat er dan waarschijnlijk ook komen, getrouwd of niet) is het juist zeer verstandig dat ze dan al getrouwd zijn. Dan is tenminste de boel in één klap wettelijk en financieel voor het kind geregeld en vooral voor een moeder die ogenschijnlijk geen baan kan houden lijkt me dat een zeer goed idee. Ik heb teveel ellende gezien bij relaties die mis gingen waarbij de partners niets op papier hadden gezet, juist vanwege het te langzaam stapje voor stapje doen.
Om eerlijk te zijn vind ik "we houden van elkaar, we willen een gezin stichten en dat zo snel mogelijk voor de rest van de wereld officieel vast laten leggen" een veel betere reden om te trouwen dan "ik wil volgend jaar in mei/juni trouwen, omdat het dan mooi weer is, het met werk wel goed uitkomt en ik dan een plaats op die mooie locatie kan reserveren".
Maar goed, ik ben dan ook getrouwd met een man die na één dag dat hij me kende al wist dat ik de ware voor hem was. Zo'n 5 maanden nadat we elkaar voor het eerst zagen waren we getrouwd. Nu zo'n dikke 10 jaar en 4 kinderen later zit ik nog steeds te wachten op het door ieders voorspelde einde van het "kleffe knuffelstadium". We blijven maar daarin hangen 
Groeten Primavera
Haha primavera en verder......
Wij zijn ook nog steeds erg gelukkig en klef na 22 jaar huwelijk..)Mijn zus trouwde een man die totaal mijn type niet is,en ik heb me weleens afgevraagd of het de juist man was voor haar.Maar ik ben mijn zus niet.Dus was ik haar getuige,geen probleem,en ben heel blij voor hen dat ze nu alweer 13 jaar gelukkig zijn.
