gezinsleven met partner met ADHD, ben helemaal op.... ervaringen / lotgenoten gezocht
Lieve allemaal,
Ik ben eind 30 en al bijna 20 jaar samen met mijn (ADHD)partner. Samen hebben we een leuke, lieve (maar soms ietwat pittige) dochter van 8.
Het samenleven met mijn partner is (zowel voor als na de geboorte van onze dochter) nooit makkelijk geweest. Maar op zich ben ik een doorzetter van nature en ga ik geen extra uitdagingen uit de weg. Maar ik merk vooral de laatste tijd (en dat wordt steeds erger) dat ik steeds vaker me stoor aan bepaalde 'trekken' van mijn partner, dat ik er klaar mee ben dat ik overal volledig zelf de kar in moet trekken en ben ik inmiddels toch wel overspannen aan het worden van het altijd maar zorgen voor iedereen in het gezin. Normaal gesproken in een relatie zouden de zorgen gedeeld moeten worden door 2, maar in ons (of in ieder geval in mijn geval) is dit maal 2. En dat breekt me op, ben uitgeput en merk dat ik steeds minder mezelf ben en mezelf ook meer afsluit ten opzichte van mijn partner (ik vermoed vanuit zelfbescherming). Ook ben ik niet de gezellige moeder meer die ik voor ogen heb die vol energie met haar dochter dingetjes kan ondernemen.
Om uit te leggen wat er allemaal speelt (en heeft gespeeld) weet ik bijna niet waar ik moet beginnen en het zal best een lang verhaal worden. Ik hoop toch dat jullie de moeite willen nemen om mijn verhaal te lezen en hoop ik op herkenning, advies, steun, reacties van lotgenoten (positief of negatief)....
Zoals gezegd is het nooit makkelijk geweest. Mijn partner heeft ADHD wat pas echt officieel is vastgesteld een jaar voor de geboorte van onze dochter. Maar dit was altijd al overduidelijk en al vanuit zijn jeugd aanwezig. Zijn ouders konden hier erg slecht mee om gaan en hij heeft nooit goede begeleiding gehad. Hij was overal altijd het 'rotjong', 'de drukke' en moest altijd maar 'gaan gymmen' op school en 'naar zijn kamer' thuis. Hij heeft dus ook met moeite alleen de lagere school gedaan en een stukje VSO waar hij ook veel gepest is (terwijl hij van zichzelf echt wel over een gezond paar hersenen beschikt). Best een traumatiserende jeugd dus en hartverscheurend.
Al vanaf het begin van onze relatie waren de typische ADHD-trekken aanwezig: druk, niet stil kunnen zitten, chaotisch in het hoofd, impulsief, verslavingsgevoelig (hij is voor ik hem kende verslaafd geweest aan cocaïne maar heeft door een verhuizing hier zelfstandig mee kunnen stoppen. En heeft tot 2 jaar terug dagelijks geblowd), uitstelgedrag, vluchtgedrag, verantwoordelijkheden niet nemen, stemmingswisselingen...... Als ik het zo lees denk ik 'waarom ben ik in godsnaam hierin meegegaan'? Maar liefde maakt blind en hij was op zijn goede momenten ontzettend gezellig, lief, romantisch, spontaan en energiek. En bovendien kwam ik toen nog niet zo goed voor mezelf op en was slecht in mijn grenzen aangeven (daar ben ik overigens wel ontzettend in gegroeid 🙂). Er werden vaak beloftes gedaan en dat geloofde ik naïef als ik was ook allemaal. De meeste beloftes werden uiteraard niet nagekomen, wat altijd veel teleurstelling heeft teweeggebracht bij mij. Maar steeds wonnen de ups het weer van de downs.
Het is een tijdje beter gegaan en toen hebben we samen een huis gekocht. Bij ons allebei lag de focus op werk icm leuke dingen ondernemen. Uiteraard bleven wel de ADHD-trekken aanwezig wat wel vaak voor wrijvingen zorgde, maar niemand is perfect dacht ik altijd maar als ik de volgende teleurstelling weer te boven was. Onze liefde voor elkaar overwon en we besloten om voor gezinsuitbreiding te gaan. Onze dochter werd geboren en mijn partner was in de wolken. De meeste trotse vader ooit! Tegelijkertijd vond hij de babytijd wel erg moeilijk (wat ik van meer mannen hoor). Hij blijkt overgevoelig voor (hard of hoog) geluid en kon absoluut niet tegen huilgeluiden. Ook vond hij het lastig dat een baby natuurlijk niet aan kan geven wat ze wil. Hij vond het gewoon moeilijk om voor een baby te zorgen. Ik heb dan ook 95% voor de zorg van onze dochter gedaan (en eigenlijk nog steeds). Met 4 maanden bleek onze dochter een ernstige vorm van heupdysplasie te hebben waarvoor ze 2 jaar behandeld is icm ziekenhuisopname, gipsbroek, spreidbroek etc. Lastig, maar onze dochter sloeg zich daar met een lach doorheen. Ze was echt een supermakkelijke en vrolijke baby. Wat het voor een ouder beter te behappen maakt. Voor mijn partner bleef het lastig. Hij is bijvoorbeeld tijdens de 2 weken ziekenhuisopname geen een keer bij onze dochter blijven slapen (wel op bezoek geweest uiteraard), ik heb daar 2 weken geslapen en was bekaf. Had het fijn gevonden als hij me ook eens had afgewisseld, maar dan weet hij zich dus geen raad als ze huilt.
Net na de 1e verjaardag van onze dochter ging het slechter en slechter met mijn partner. Hij bleek ontzettend depressief en zag niks meer zitten. We hebben begeleiding gehad van een ADHD-coach en hij kreeg medicatie. Heeft zowel Dexamfetamine als Ritalin geprobeerd maar van beide had hij teveel bijwerkingen en had hij een te hoge dosis nodig. Dat was dus geen optie. Volgens hem was het beste 'zelfmedicatie' dmv blowen. Dat deed hij overigens al toen ik hem kende, maar dat was toen in mindere mate en daar had ik toen minder problemen mee. Ik kon wel begrijpen dat hij rust wilde in zijn hoofd en dat het blowen hem die rust gaf. Nadeel ervan was wel dat hij bijna ieder weekend een gat in de dag sliep en er meestal pas in de middag een keer uitkwam. Wat ik niet vind kunnen als je ook een gezin hebt. Als jij er namelijk niet uitgaat betekent dat automatisch dat de partner (ik dus) alles kan doen.
Uiteindelijk is het na de ADHD-coaching wat beter gegaan. Maar is hij in de loop van de jaren van baan naar baan gerold waarin hij steeds opnieuw weer niet happy was en te veel stress heeft ervaren. Uiteindelijk heeft dit geresulteerd in een burn-out en weer een depressie. Al die tijd heeft hij flink doorgeblowd wat ook steeds meer werd. Onder mijn druk heeft hij vaker geprobeerd te stoppen, maar dit lukte nooit. Uiteindelijk heeft de huisarts nav zijn depressie aangegeven dat hij moest stoppen met blowen omdat dit ook een negatief effect heeft op de psyche. Daar was mijn partner het gelukkig mee eens en hij is dmv een hulptraject in de verslavingszorg ook gestopt met blowen. Ik heb gedurende dit traject hem heel veel gesteund en ben naar alle afspraken mee geweest icm de zorg thuis voor onze dochter. Dit is ontzettend zwaar voor me geweest. In die tijd is ook nog mijn vader ziek geworden en plots overleden, heeft onze dochter een complexe heupoperatie moeten ondergaan en hebben we natuurlijk ook nog de corona thuisscholingsperiode achter de rug. Mijn partner zat in die tijd in een dagbesteding traject en deed vrijwilligerswerk op een zorgboerderij om zo ritme en continuïteit te behouden. Dit heeft hem goed gedaan en goed op de been kunnen houden. Echter vind ik wel dat hij prima een extra hulp had kunnen zijn in deze thuisscholingsperiode omdat hij dus werkte op vrijwillige basis, maar na een kwartier proberen onze dochter te helpen werd de handdoek al in de ring gegooid. Daaaag, dit kan ik dus niet en ga ik niet doen. Met als resultaat dat ik thuis 28 uur per week moest werken icm iedere dag onze dochter scholen. Niet te doen, maar het moest wel....
Dit typeert wel een beetje het gedrag van mijn partner. Bij het minste of het geringste wat tegen zit of te moeilijk is wordt de handdoek in de ring gegooid. Ook heeft hij last van ontzettende stemmingswisselingen en woedeaanvallen als dingen dus niet lopen zoals gepland / verwacht. Hij kan dan ontzettend tegen mij of onze dochter tekeer gegaan. Of als bijvoorbeeld iets tegenzit bij het opstaan (hij wordt altijd moe en met pijn wakker) dan vloekt en tiert hij het hele huis bij elkaar. Met als gevolg dat ik stijf van de stress rechtop in bed zit en geen oog meer dichtdoe en soms onze dochter ook wakker wordt. En de buren ook vrees ik. Hij kan dan zelfs als hij de hond uitlaat buiten hardop tegen zichzelf vloeken en hele gesprekken voeren. Ik schaam me dan kapot, dat moet de rest van de buurt toch ook horen....
Ook heeft hij de irritante neiging als ik dan tegengas geef of commentaar om naar zijn bed te benen en daar dan vervolgens de rest van de dag niet meer uit te komen. Ook als hij niet lekker is (wat hij vaak is omdat hij ook fibromyalgie heeft, wat echt superrot is voor hem!) heeft hij altijd de neiging om op bed te gaan liggen /in bed te blijven liggen. Wat ik overigens deels kan begrijpen, maar niet voor de hele dag. Want ook dan houdt het automatisch in dat ik verder alles alleen moet doen. Maar ik vind het voor onze dochter toch wel het lastigst. Ik kan duidelijk merken dat zij mij als haar veilige haven ziet en bij haar vader is ze toch een stuk onzekerder. Ze is niet bang voor hem (dan zou ik geen twijfel meer hebben over onze relatie en het beëindigen!) maar ik merk dat ze het niet prettig vindt als ik er niet ben omdat zij natuurlijk ook niet weet wat ze bij haar vader kan verwachten. De ene keer is hij vrolijk, gezellig en is het lachen gieren brullen samen. Maar hij kan net zo goed een chagrijnige bui hebben waarin hij niks kan hebben en veel moppert. En dat gaat me echt aan het hart. Aan de ene kant wil ik een gezin met papa en mama samen (het is namelijk ook niet dat we dagelijks ruzie maken met elkaar ofzo), maar ik kan me voorstellen dat deze onvoorspelbare stemmingswisselingen op lange termijn ook schade aan zal richten bij haar. En dat wil ik absoluut voorkomen!
Ook voel ik me de laatste tijd toch wel vaak alleen in onze relatie. En dat heeft niet alleen betrekking op het managen van ons gezin. Ook mis ik meer en meer een connectie tussen ons. Voor mijn gevoel zitten we emotioneel niet op hetzelfde level. Ik vraag altijd wel hoe zijn dag is geweest, hoe een bepaalde afspraak is verlopen, hoe een uitje is geweest bijvoorbeeld. Dit voelt een beetje als eenrichtingsverkeer. Ik krijg deze vragen namelijk heel vaak niet. Ook vergeet hij het vaak als ik iets speciaals heb gedaan of belangrijke afspraak heb gehad. Hangt ook wel beetje samen met zijn humeur denk ik. Bij een vrolijke bui volgen vragen, bij een chagrijnige stemming geen interesse.
De laatste tijd 'irriteert' me ook steeds meer dat we zoveel verschillen. Ik ben heel positief ingesteld. Hij kan in vlagen heel negatief zijn. Dan zijn mensen stom, de wereld stom, het nieuws kan hij dan ook niet kijken. Hij is onrustig en chaotisch, ik ben rustig en heel precies. Ik kan prima voor mezelf zorgen, hij heeft daar echt moeite mee (verslaapt zich dan….moet hem heel vaak uit bed halen, vergeet belangrijke afspraken, maakt geen gezonde keuzes voor zichzelf) . Hij gaat om alles in bed liggen, mij vind je overdag alleen in bed als ik echt maar dan ook echt ziek ben. Ik hou van feestjes, carnaval, festivalletjes, hij houdt niet van drukte. Ik ga dus altijd met vriendinnen naar feestjes. Ik ben hoogopgeleid met een drive me verder te ontwikkelen. Hij is laagopgeleid en redelijk passief op dat gebied. Ik ben goed met taal, hou van lezen, hou alles goed bij op gebied van actualiteiten en ontwikkelingen op gebied van social media ed. Hij kan heel slecht lezen en schrijven, kan nog geen brief schrijven (heb bijvoorbeeld altijd zijn sollicitatiebrieven moeten schrijven en doe alle administratie) en vindt bijblijven op gebied van technologie en social media niet nodig.
Ook zit ik vaak alleen. Hij pokert graag, wat ik hem ook gun uiteraard. Dat doet hij nu eenmaal graag, prima! Maar ik zou graag zien dat hij dat 1 zaterdagavond in de maand doet, omdat ik anders iedere zaterdagavond alleen zit. Dat snapt hij zegt hij en zegt minder te gaan pokeren, maar uiteindelijk is het bijna iedere zaterdagavond prijs. En dan kan ik zeggen wat ik ervan vind, maar hij trekt uiteindelijk toch zijn eigen plan en zit ik wederom alleen. Bovendien gaat hij doordeweeks ook vaak heel erg vroeg naar bed (rond 9.30 uur) en dan zit ik wederom alleen. Hij heeft veel meer slaap nodig dan ik en dan is het natuurlijk prima dat hij eerder gaat slapen, maar gezellig is anders......
Vanuit zijn impulsiviteit doet hij ook nog wel eens stomme dingen. Laatst nog was hij bij vrienden geweest en zou diep in de nacht thuiskomen. Geen probleem. Ik had wel aangeven de volgende dag om 12.30 uur weg te moeten naar een lunchafspraak met een vriendin, dus hij zou wel een relatief korte nacht hebben. Word ik de volgende dag wakker, geen partner naast me. Dan zal hij daar wel zijn blijven slapen dacht ik nog, is ook niet verstandig om met zo weinig slaap een eind te moeten rijden. Om 10.30 uur nog niet thuis, begon toch wel ongerust te worden. Diverse malen gebeld naar zijn mobiel, wordt niet opgenomen. Uiteindelijk na 10x bellen meneer te pakken gekregen. Waar ben je vraag ik. Krijg ik als antwoord: weet ik niet. Ik: hoezo dat weet je niet?? Wat blijkt. Meneer heeft met vrienden zitten blowen, is naar huis gaan rijden, werd moe, heeft auto aan de kant gezet om te slapen geen idee hebbende waar hij was. Hij was uiteindelijk om 12.30 uur thuis. Daar zakt dan echt zooooooo mijn broek van af. Vind dit zo onverantwoordelijk gedrag. Kan daar zo ontzettend pissig van worden. Zelfs onze dochter werd ongerust omdat ik ongerust was en onrustig werd. Hij heeft echt wel zijn excuses aangeboden, maar voor mij is eigenlijk de kous er nog niet mee af. Voor hem wel helaas en ik merk dat hij geïrriteerd raakt als ik het er weer over heb 🙁.
Om een heeeeel lang verhaal kort te maken ben ik heel erg aan het twijfelen geslagen wat nu goed is voor MIJ en daarbij onze dochter. Heeft deze relatie uiteindelijk nog wel kans. Wordt IK hier nog wel gelukkig van of ben ik toch beter af alleen (met onze dochter uiteraard). Gaat het hebben van een partner met ADHD wellicht toch mijn pet te boven? Staat wel tegenover dat mijn partner de laatste tijd wel duidelijk meer zijn best doet en op alle vlakken echt meewerkt in alle professionele begeleiding die hij krijgt. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat de positieve veranderingen altijd maar van korte duur zijn (dat is namelijk altijd zo geweest). Heb bij hem kenbaar gemaakt sterke twijfels te hebben en dat er toch echt het nodige veranderd moet worden wil ik verder willen. Wil eigenlijk gewoon een gelijkwaardige en stabiele partner. Heb inmiddels van mijn kant ook hulp gezocht bij een relatietherapeut en 1e sessie gehad. Zij gaat mij ook helpen met mijn keuze, maar ben ook erg nieuwsgierig naar de ervaringen van andere mensen met een relatie met iemand met ADHD. Wie herkent dit? En wat doen jullie hieraan? Of heeft dit uiteindelijk toch de kop gekost? En ook vanuit een gezinssituatie gezien….wie herkent dit? Kan het niet gewoon zijn dat mijn partner het gezinsleven eigenlijk gewoon niet goed aan kan? Dat het teveel prikkels en stress met zich mee geeft...
Super bedankt allemaal alvast voor het nemen van de moeite om te lezen en te reageren!
Wat een bekend verhaal! Ik zit eigenlijk in zo’n zelfde situatie. Heel moeilijk, je gevoel gaat van links naar rechts. Ik begrijp jou helemaal. Was er maar een oplossing voor, maar helaas vrees ik dat de oplossing bij ons ligt. Zij veranderen niet…
Ik ben heel benieuwd hoe het nu met de topicstarter gaat?
Hi Fay123. Sorry voor de late reactie, ik krijg geen meldingen als er een nieuwe post is. Ik keek toevallig terug op mijn post, en zag je vraag. Lief dat je het vraagt!
Ik ben na mijn 1e post inmiddels bijna 1,5 jaar verder en ik kan zeggen dat het op zich goed met me gaat. Ik heb het nog steeds heeel erg druk en het is ontzettend buffelen in mijn eentje, maar ik zit ondanks vermoeidheid wel een stuk beter in mijn vel weer en er heerst weer rust in huis. Dat is erg fijn!
Mijn ex-partner is heel erg schappelijk geweest met het uit elkaar gaan en omdat hij lange tijd zoveel heeft geblowd waar heel veel geld heen is gegaan (ook mijn geld dus) heeft hij een kleinere uitkoopsom geaccepteerd dat waar hij eigenlijk recht op had. In de eerste plaats zodat we er op deze manier voor konden zorgen dat onze dochter in het huis (haar veilige en bekende plek) kon blijven wonen met haar school en vriendinnen in de buurt. Maar ook om naar mij toch nog iets goed te kunnen maken. Een half jaar na onze breuk was alles rond en heb ik ons huis op mijn naam kunnen zetten. Een verhuizing erbij is ons dus bespaard gebleven. Daar ben ik heel blij mee en echt dankbaar voor. Hij had natuurlijk ook op zijn strepen kunnen gaan staan.....
Ik kan inmiddels concluderen dat ik echt de juiste beslissing heb gemaakt. Overall gaat het met ons alle drie (dus ook met mijn ex-partner en mijn dochter) goed.
Mijn ex zit nog steeds in zijn zorg-traject met veel begeleiding. Hij woont nog steeds op de zorgboerderij en zijn indicatie zal nog met een half jaar verlengd gaan worden. Ook hij zit beter in zijn vel, is positiever en heeft minder lichamelijke klachten nu de grote stress is weggevallen. Hij is absoluut op de goede weg, maar tegelijkertijd is hij er ook nog niet. Hij is wel nu met een werk-coach in samenwerking met het UWV weer langzaam aan het kijken naar het stukje 'werk'. Daarin gaan ze kijken: wat vindt hij leuk, wat kan hij, wat zijn z'n beperkingen hierin, etc om ervoor te zorgen dat hij straks een passende baan kan krijgen die hem zo min mogelijk stress oplevert. Zodra de baan er is gaan ze meehelpen voor een woning, zodat hij zelfstandig (desnoods met extra hulp van een coach of iets dergelijks) kan gaan wonen.
Dat zal ook het moment zijn dat er gekeken gaat worden naar de verdeling van de zorg voor onze dochter. We zijn er allebei al wel over uit dat dit niet meer zal gaan worden dan om de week een weekendje. En dan ook meer voor de onderlinge band, gezellige dingen samen doen, etc. Echt het opvoedingsstuk blijft bij mij liggen, hij vindt dat te moeilijk. Maar liever op die manier en dat ze dan toch een fijne band kan hebben met haar vader dan iets anders wat iedereen uiteindelijk toch meer stress oplevert en waar dochter dan de dupe van wordt.
Op dit moment ziet onze dochter haar vader 1 à 2 keer in de week. Vaak gaat ze op de zondag een paar uurtjes naar de zorgboerderij en doen ze wat leuks samen. En de andere dag komt hij hier en eet hij mee.
Zoals al eerder gezegd zijn we uiteindelijk op een goede manier uit elkaar gegaan en hebben we ook nog heel erg goed contact met elkaar. Dat is voor ons fijn, maar in de eerste plaats ook voor onze dochter. Zij heeft eigenlijk nagenoeg niet te lijden gehad van onze breuk zelf. Ze zit heel goed in haar vel, is vrolijk en kan thuis ook echt weer lekker haarzelf zijn. Ook op school doet ze het supergoed. Vaak hebben kinderen na zoiets wel iets van een dip in de resultaten op school en valt het ook in het gedrag op te merken, maar dat heeft bij haar helemaal niet gespeeld.
Met de kerst ben ik met haar ook lekker een weekendje weg geweest naar Brugge en heb ik er met haar ook op een ongedwongen manier tijdens een hapje eten naar gevraagd. Hoe zij nu vindt dat het gaat, wat ze prettig vindt en of er ook dingen zijn die ze graag anders zou zien. Ze gaf zelf aan dat ze het zo hoe het nu gaat gewoon heel erg fijn vindt. Dat was voor mij heel fijn om te horen. En ben ook ontzettend trots op haar hoe zij met de situatie is omgegaan.
Uiteraard vind ik het soms ook nog wel lastig, mijn ex blijft iemand met een gebruiksaanwijzing en echt verantwoordelijkheden nemen doet hij niet. Maar in principe komt hij nu wel zijn afspraken na mbt het zien van zijn dochter en voor de rest heb ik besloten de dingen van me af te laten glijden. Het heeft geen nut me over alles druk te maken. Hij kan nog steeds erg wispelturig zijn, zijn grillige momenten hebben en in vlagen erg aan me hangen als hij ergens hulp in nodig heeft, maar ik kan me voorstellen dat dat voor hem ook tijd nodig heeft. Dus dat laat ik gaan en probeer mijn hulp daarin steeds een beetje af te bouwen zodat hij op andere manieren zijn hulp gaat zoek als hij dat nodig heeft.
Ik ben om mijn huis te kunnen behouden wat extra gaan werken (werk nu 4 dagen in de week) en dat is icm met 99% van de zorg voor onze dochter (en hond) echt wel erg pittig. Maar ik bewaak nu wel mijn grenzen beter en is het beter te handelen nu er rust op de achtergrond is. In principe zou ik 2 dagen vanuit huis en 2 dagen vanuit kantoor moeten werken, maar de volle 2 dagen op kantoor werken red ik niet altijd. Op mijn werk zijn ze nog steeds erg begripvol en zien ze ook in dat het voor mij (ondanks dat de breuk al even geleden is) op privévlak nog steeds erg pittig is met deze nagenoeg volledige zorg in mijn eentje. Daarom werk ik nu nog wat meer vanuit huis dan op kantoor, dat scheelt mij weer een hoop haast en stress en kan ik mijn werk gewoon in rust toch gedaan krijgen. Waarschijnlijk komt er wat meer lucht als er tzt een om-het-weekend- regeling gaat komen met mijn ex waardoor ik om het weekend dan een beetje bij kan tanken. En wie weet komt er ooit wel een leuke en lieve nieuwe partner op mijn pad waarmee ik de zorgen een beetje samen kan gaan dragen.....
Dat was even in een notendop hoe het nu allemaal gaat 
.
Dank voor je update. Ik heb veel bewondering voor je ( jullie) dat jullie dit zo hebben kunnen oppakken. Tekent ook je ex wel dat hij wel wil maar het echt niet kan en dat blijkbaar ook wel goed inziet. Hopelijk kan hij nu toch ook weer iets zelfstandig opbouwen.
Het ga je goed twijfelaar ( niet zo'n geschikte nickname meer!) ik hoop voor je dat je de zorg binnenkort weer meer kan gaan delen en ook dat je een nieuwe liefde krijgt. 
