Geëscaleerd bij relatietherapie
Partner en ik hebben 4 sessies relatietherapie gehad. Mijn vriend gaf tijdens de 5e zitting aan dat hij het niet meer ziet zitten. We waren het weekend wel met ruzie uit elkaar gegaan en tijdens zo'n ruzie roept altijd wel één van ons (meestal hij, maar ik ook steeds vaker) dat het 'uit' is. Maar deze keer was die uitspraak oprecht en weloverwogen. Hij zei wel dat hij er niet helemaal achter stond, maar hij stond er ook helemaal niet achter om door te gaan (?!).
Daarna vroeg de therapeute mijn reactie. Ik was er vrij gelaten onder. Mijn vriend zei hij later in het gesprek dat hij had gehoopt dat ik anders (wanhopig, verdrietig?) zou reageren. Best wel manipulatief eigenlijk (al heeft de therapeute dat laten liggen). Onze sessies staan bol van de stemverheffingen en wederzijdse verwijten en strijd om wie zich het meest aanpast en wie gelijk heeft. We blijven daarin hangen zodat er ook niks constructiefs is gebeurd. Misschien dat ze daarom ook wel zoiets heeft van: onbegonnen werk. Ze stelde voor om geen contact te hebben (we latten dus dat kan wel) en over 2 weken een afspraak te maken om te kijken hoe en of we onze relatie (en dus therapie) afsluiten.
We hebben nu bijna een week geen contact en over anderhalve week is de volgende afspraak. Ik lees me helemaal suf in zelfhulpboekjes en herken de valkuilen waar we steeds in vallen. Voor mijn gevoel hebben we die relatietherapie helemaal geen kans gegeven. Ik wil helemaal niet dat we het hierbij laten. Een van de problemen van mijn partner is dat hij last heeft van verlatingsangst. Ik weet niet hoe hij onze afstand ervaart. Het zou kunnen dat hij het als een verademing beschouwt, maar het zou ook kunnen dat hij in paniek is omdat hij denkt dat hij me kwijt is. In het verleden is gebleken dat hij altijd degene is die veel moeite heeft met afstand terwijl mijn leventje wel door blijft lopen. Ik ben bang dat ik hem laat zwemmen zo. Dat hij zo kapot is tegen de tijd dat we die afspraak hebben, dat hij echt niet meer verder wil.
Nu zit ik in dubio. Moet ik hem laten weten wat mijn standpunt is en hem wellicht 'geruststellen' (als ik ervan uitga dat hij inderdaad zei dat hij wilde stoppen om een reactie bij mij uit te lokken), of me aan de afspraak 'geen contact' houden en hem mijn standpunt pas vertellen als we weer bij die therapie zitten?
Hele andere boeg
pff voor mijn gevoel zitten jullie helemaal verward in een enerzijds/ anderzijds, welles/ nietes, ja maar hij/ ja maar zij... discussiegebeuren.
Ik zou het over een hele andere boeg gooien. Wat waardeer je van hem, van jullie van jezelf. Waarin houd je van hem? Ga daar over praten, laat hem dat weten. Praat alleen maar daar over en als dat niet gaat, neem even afstand. Met andere woorden: focus je helemaal op de liefde en waardering die vast nog wel ergens zit en ga daar mee verder. Voluit.
Therapeuten peuren alle misverstanden, ruzies en onenigheden tot op het bot uit. En wat je krijgt is alleen maar meer focus op de negativiteit. En wat gebeurt er: die wordt alleen maar groter, want je hebt het er steeds over en de ander zegt weer iets wat jou niet zint en dat was altijd al en jij moet altijd de kar trekken bla bla bla. er is een soort volgens mij foute premisse in therapieland dat alles uitgepraat moet worden. Onzin, verwijten worden volgens mij groter want het gaat om winnen en een houding tegenover de therapeut van 'zegt u er nou ook eens wat van'.
Nee, als je ergens in je hart gevoel voor hem hebt, laat dat blijken. Per sms, per brief, weet ik veel. Niet groots of romantisch of met vergeten wat er allemaal gebeurd is. Nee, gewoon, 'er is liefde en ik wil vandaaruit werken en niet vanuit conflict'
Dat doet volgens mij meer dan talloze sessies hoewel je volgens hier ook hulp bij kunt gebruiken. G
Mijn tip; zoek het kleine sprankeltje liefde. Ook al kunnen jullie dat maar een half uurtje per week en bouw dat uit.
M
B
Ja eerlijk zijn
vooral naar jezelf en ook naar hem, wat wil jij zelf nou eigenlijk.
Niet beredeneerd gaan handelen om een bepaalde reactie uit te lokken. Als jij van hem houdt en hij van jou dan is er nog heel veel om verder op te bouwen. Je moet ook je verwachtingen bij stellen, elkaar proberen te laten zijn zoals jullie zijn.
In spelen op elkaars angsten werkt niet. Zelfstandig zijn, jezelf zijn, die ander ook zichzelf laten zijn.
Niet dat ik het weet hoor, maar van een relatie moet je geen project maken.
Bijzonder
Je hoort eigenlijk nooit over latters die in therapie gaan, bijzonder.
Heeft de relatie wel eens goed gelopen? Wat was er toen anders dan nu?
Spel
Besef goed welk spel je nu aan het spelen bent! Het zou inderdaad zo kunnen zijn dat het dit keer écht uit is omdat je vriend er niet meer tegen kan.
Mijn ex had daar ook zo'n handje van: iedere keer het uitmaken omdat hij niet wist of hij nog genoeg van me hield, en daarna weer met hangende pootjes terugkomen. Uiteindelijk ben ik degene geweest die het definitief heeft uitgemaakt.
Gr. Poezie.
Reactie
@ Vic: We besloten om in therapie te gaan omdat we denken dat we de problemen die we in deze relatie tegenkomen ook in een volgende relatie zullen tegenkomen. Die hebben voor een groot deel te maken met hoe we (op elkaar) reageren. Dus kunnen we dat net zo goed samen aanpakken. Ik weet niet, is dat bijzonder? Ons gevoel zit nl wel goed. Maar m'n vriend beweerde die vijfde sessie dat hij zich zo veel moet aanpassen dat hij dan liever geen relatie heeft. Dan gaat het niet meer om gedrag, maar om de omstandigheden. Onze omstandigheden zijn een feit en het is een afweging, of je dat nog wilt.
Zeker in het begin zat het natuurlijk wel goed (in de euforie van de verliefdheid) en ook nu nog maar dan afgewisseld met hele slechte periodes die wel enorm escaleren bij ons. Er werd al snel gestreden om dingen waar we wat mij betreft wel uit moeten komen, maar waarvan hij de ene keer vindt dat het onoverkomelijke offers zijn en dan weer denkt dat onze liefde sterk genoeg is om dat aan te kunnen.
Hij wil graag zo veel mogelijk samenzijn, inclusief samenwonen. Ik ervaar dat soms als verstikkend, ook al heb ik die intentie ook, maar ik durf dat nu echt niet aan. Ik heb kinderen, hij niet. Ik ben vaak met de kinderen waardoor ik hem niet nodig heb (zegt hij, en enigszins klopt dat wel maar ook omdat ik er helemaal voor de kinderen wil zijn). Ik heb daarbij meer sociale contacten dan hij, dus ook dan heeft hij het gevoel dat hij zich aanpast. Hij voelt zich vanwege die verlatingsangst snel afgewezen. Best complex allemaal dus.
En @Poezie: Ik wil juist geen spel spelen. Ik vraag hier om raad (moet ik wachten om te zeggen dat ik er wel nog aan wil werken of moet ik daar de volgende therapiesessie mee komen). Hij zei tijdens therapie dat hij niet verder wilde, niet ik. Ik heb hem daar waarschijnlijk alleen maar in bevestigd, door nauwelijks te reageren. Voor hem heb ik daarmee besloten om ermee te stoppen, niet hij. De impact is bij mij pas na de therapie gekomen. Vaak kan ik na een ruzie ook niet meteen die omslag maken en zit hij ondertussen in de stress. Waarschijnlijk zit hij dat nu ook maar dat kan ik niet inschatten. Misschien heeft hij deze periode nodig om volgende week tot de conclusie te komen dat hij toch wel verder wil. Maar misschien is hij wel zo kapot gegaan dat hij er volgende week echt klaar mee is. We zouden moeten wachten tot we weer therapie hebben (vond de therapeute).
Ik heb
Heel andere ervaring met onze relatietherapeut. Dat welles nietes spelletje liet die van ons niet toe, die probeerde toch tot een soort van kern te komen. Mischien een andere therapeut.
Ik zou je lat partner niet geruststellen maar gewoon wcahten tot de volgende keer.
Muizemeis
