Graag jullie mening ("familieruzie")

Ligt eraan

Wat vinden jullie? Moet je elkaar kunnen zeggen waar het op staat (met het risico dat het uitdraait op een ruzie) of moet je maar stilzwijgend alles goedvinden?

Dat hangt er maar net van af. Zijn het dingen die jou eigenlijk niets aangaan zoals een slordig huishouden, niet gezond bezig zijn, niet sporten, lelijk kapsel ed of iets anders.

Geef eens een voorbeeld?

Ligt eraan

of het belangrijk is.
Mijn schoonouders (in de 80) zijn van het type: 'als je het niet met me eens bent lig ik daar nachten van wakker en dat is dan jouw schuld' (wat wij vaak 'subtiel' via schoonzus horen) ik heb daar geen zin in en haal vaak mijn schouders op. Nou hebben we daar ook geen echt diepzinnige gesprekken en heb ik daar ook geen moeite mee.
Maar als het gaat om iets wat voor jou echt belangrijk is vind ik dat je moet kunnen zeggen wat je wilt. (binnen redelijke grenzen dan, maar dat deed je al) Probeer het (voor zover je dat niet al deed) wel 'bij je zelf' te houden. Dus 'ik vind ...' ipv 'het is zo dat...'

Magnolia

Ik ben het zo heel erg eens met jou! Je hebt het mooi verwoord, vooral het stukje van wat je doel is met steeds maar weer ergens voor gaan staan...
Erg herkenbaar en bruikbaar...

Oh ja...

ik herken veel in deze verhalen. Ook bij mijn schoonfamilie is het zo dat iedereen zijn mond maar houd om de goede vrede maar te bewaren.
Heeft mijn schoonmoeder voor de zoveelste keer een pesthumeur (en dat laat ze weten ook) dan moest ik dat maar vooral accepteren en er vooral niets van zeggen want anders zou de bom barsten. Mijn man heeft dat aan het begin van onze relatie zelfs duidelijk uitgesproken naar mij. Geef mijn moeder maar gelijk en houd altijd je mond dicht want anders.......

Ook als er duidelijk aan mij gevraagd werd wat ik van iets vond en ik zei dat gewoon en het was toevalling niet wat zei dachten, dan had ik het gedaan.

Ik heb nu zoiets van: ze nemen me maar zoals ik ben. Ik ga me niet anders voordoen en sociaal gewenste antwoorden geven als mij nadrukkelijk om mijn mening wordt gevraagd in de trant van: "dat vind jij toch oooook?" Nee, dat vind ik dus niet.
Heeft schoonmoeder weer eens een pesthumeur en moet de rest er weer van meegenieten? Dan drink ik mijn bakkie koffie op en ben zo weer vertrokken.

Zoals Scarlet het ook al verwoordde: ik praat meestal over koetjes en kalfjes en ga nooit uit mezelf een discussie aan. Ik houd de gesprekken simpel en oppervlakkig (ze zijn toch maar al te vaak totaal niet geinteresseerd in verhaal en presteren het zelfs om midden in mijn verhaal ineens prompt over te gaan op een totaal ander onderwerp...). Pas als ze mij zelf duidelijk om mijn mening vragen, dan geef ik die en dat is helaas niet altijd wat ze willen horen. Pech dan voor ze.