Grootouders
Mijn ouder en ouders van mijn man zij totaal niet begaan of betrokken met hun klein kinderen.
Ze wonen beiden een k.m of 150 van ons vandaan. Ook zijn ze de jongsten niet meer(77t\m 82)). Onze kinderen hebben eigenlijk niets met ze. Wel vinden de grootouders het "leuk "als dat de kleinkinderen op hun verjaardag verschijnen. Onze kinderen hebben daar geen zin in(en terecht).Als we er zijn is er weinig aandacht voor ze. Ook met verjaardagen zijn vooral mijun ouders niet aanwezig en sturen dan wel een kaart maar daar niets in. Hoe doen jullie ouders dat als ze niet kunnen komen en wel een kind jarig is?. Ik zelf zou een kaart sturen met geld of iets overmaken.
Komend weekend ben ik daar voor de verjaardag van mijn moeder en ik geef haar eigenlijk liever niets omdat mijn kinderten al drie jaar niets van hen krijgen met hun verjaardag!. Ik weet het niet meer het steekt mij zo dat ze mijn kindereden niets geven als ze jarig zijn (ze hebben geld zat). Heb er afgelopen jaar iets over gezegd en dochter kreeg toen wel wat. Zus heeft het er ook wel eens over gehad en vond het ook zo genant om he t er over te hebben.
Hoe moet ik nu mijn ouders op een nette mannier aan het verstand brengen dat de kleinkinderen het ook leuk zouden vinden dat er in dat kaartje wat geld zou zitten.
Ik en mijun man hounbeide grootouders op de ontwikkelingen hier en we komen ook daar wel een paar keer per jaar daar op bezoek.
Vragen je kinderen er zelf om?
Ten eerste zou ik met je kinderen bespreken dat opa en oma, opa/oma, inderdaad al oud zijn/is en daardoor veel vergeten/vergeet. Het lijkt mij geen kwade opzet. Ten tweede zou ik een keer met de grootouders bespreken dat het je opgevallen is dat ze nooit meer wat in een verjaardagskaart meesturen en of daar een reden voor is. Niet midden in de familiekring, maar bijvoorbeeld als je samen de afwas wegwerkt.
Bij mijn ouders werd een duidelijke reden aangegeven. Ze hanteren het 'voor wat hoort wat' principe. Als mijn kinderen geen persoonlijke band kweken met hun grootouders in de vorm van emailtjes, brieven of telefoontjes, dan hoeven zij geen cadeautjes meer te sturen.
Twee kanten
Geen idee hoe oud je kinderen zijn, maar relaties komen over het algemeen van twee kanten. Dat kun je kinderen ook best uitleggen.
Hebben de kinderen er behoefte aan?
Ik sluit me aan bij bovenstaande, het moet van 2 kanten komen. Als je eigenlijk geen relatie hebt met opa en oma (behalve dat het toevallig bloedverwanten zijn) heb je dan uberhaupt behoefte aan een cadeautje?
Mijn kinderen zien mijn ouders ook vrijwel nooit. Met de verjaardagen komen ze vaker niet dan wel. Wel wordt er altijd een bedrag over gemaakt (wat ik eigenlijk nooit vertel omdat ik dat meestal pas een maand later zie). (De kinderen zijn 4 en 6)
Maar eigenlijk hoor ik ze daar nooit over. Volgens mij beschouwen ze ze gewoon als vage kennissen, en is het kaartje wat ze krijgen een leuke bijkomstigheid.
Niet dus.....
Hoe moet ik nu mijn ouders op een nette mannier aan het verstand brengen dat de kleinkinderen het ook leuk zouden vinden dat er in dat kaartje wat geld zou zitten.
Je gaat toch niet om cadeautjes vragen???
en wordt 'totaal niet begaan of betrokken' louter afgemeten aan cadeautjes?
Jee
Ik probeer een vertaling te vinden van de openingsposting. Het beste dat ik kan bedenken is:
"ik ben een verwend nest en ik wil zo veel mogelijk geld uit mijn ouders en schoonouders trekken want dat is hun enige nuttige rol nog in mijn leven"
Kloof
Doordat opa en oma ver wonen, het leeftijdsverschil groot is en zij de kleinkinderen weinig zien is het contact kennelijk verwaterd.
Als ouders attenderen op de behoefte aan een enveloppe met inhoud lijkt me niet zo zinvol.
Beter zou het zijn wat energie te steken in wat quality time nu het nog niet te laat is; met elkaar een dagje uit, eventueel rolstoel mee, naar iets wat voor allen leuk is, openluchtmuseum bijvoorbeeld, dierentuin, zoiets. Samen eten. Wat meer van elkaar beleven.
Op een dag komen opa en oma te overlijden en het zo verdrietig zijn als ze de herinnering ingaan als de opa en oma van de kaart, al dan niet met een tientje erbij.
Volgens mij heeft het eigenlijk niets met een geschenk te maken
maar met interesse. Interesse van de grootouders voor de kleinkinderen. Ik denk dat dat toch als eerste van de grootouders zou moeten komen. Zij hebben tenslotte meegemaakt dat hun eigen kind zelf weer kinderen kreeg, en zij zouden denk ik toch in eerste instantie geïnteresseerd moeten zijn in het wel en wee van het jonge gezinnetje. En als er eenmaal een band tussen grootouders en kleinkinderen is komt de interesse en aandacht van de kleinkinderen (bv. op eigen houtje oma willen bellen) vanzelf wel.
Ik herken het wel, moet ik jammer genoeg zeggen. Hier is nog maar één oma over, en zij is werkelijk totaal niet geïnteresseerd in onze kinderen. En dan krijg je vanzelf dat die, als ik eens over haar praat, best nog wel redelijk vaak, gewoon niet meer geïnteresseerd zijn. Wat voor moeite zou het nou zijn, denk ik dan, als oma een keertje belde. Vragen hoe het nu gaat op de middelbare school, of nu jongste ook naar de basisschool is.
En als die welgemeende interesse ontbreekt, is het voor mij ook steeds moeilijker om de kinderen warm te maken voor oma. (Ik doe het wel hoor, maar telkens brokkelt er bij mij wel iets af...)
Dus ik begrijp het wel, en ik zie het totaal niet als iemand die opa en oma wil kaalplukken of zo.
Hier een oma die telkens roept dat alle kleinkinderen (het zijn er acht) elk 1000 euro krijgen als zij dood is. En ik maar denken (en we zeggen het ook tegen haar) waarom nou niet iets leuks doen met z'n allen terwijl oma nog leeft. Dat is toch veel bijzonderder?
Hoe minder je elkaar ontmoet
hoe meer de verbondenheid eronder lijdt.
Grotemensenvisites zijn voor kinderen gewoon niet zo boeiend. De grote mensen willen met elkaar praten (aandacht) en de kinderen willen aandacht, dat botst nou eenmaal.
Daarom ook zou ik niet zo hameren op die visites maar met elkaar iets gaan doen. Zoals dat dagje weg wat ik al noemde, met de rest van de familie.
Ik geloof niet dat onze oma's ooit belden om te vragen hoe het op school ging of zo. Vraag me ook af of kinderen erop zitten te wachten, typisch zo'n grotemensenvraag 'Hoe gaat het op school?' Net zo irritant als 'Tjonge, wat ben je groot geworden!'
Voor een leuk contact heb je wat anders nodig dan visites.
Wat niet wegneemt dat kinderen gewoon mee horen te gaan op een verjaardag. Ook als ze geen zin hebben. Als je je hele leven alleen maar doet waar je zin in hebt, wordt het allemaal knap vervelend!
Dan moet de rest van de familie
en dan natuurlijk met name de grootouders zelf, daar wel ook zin in hebben. Oma hier vliegt met het autootje van hot naar her, maar niet naar ons. En als ik aanbied om naar haar te komen (met kids, want ik denk dat is leuk, ziet ze ze ook nog eens) wil ze dat liever niet want haar huisje is zo klein en de kids zo druk (volgens haar dan). Enfin, logeren (bij ons) wil ze niet, heen en weer rijden is te druk, wij kunnen dus ook niet naar haar, en dagjes uit, daar staat ze ook niet om te trappelen. Blijft over, de telefoon...
Ach, het is niet mijn moeder, dus ik maak me niet meer zo druk. Maar het is wel hun oma, ik vind het zonde. En ze is pas 70 en fit en kwiek...
Tja
' Ouders van man doen altijd een bedrag in de kaart en de kinderen bedanken bij het bellen ook altijd netjes. Ook met deze grootouders is er geen band.'
Een kaart met inhoud helpt dus niks voor de onderlinge band.
Misschien zouden ze eens met opa en oma op MSN moeten praten, ik lees dat de grootouders computeren? Wie weet kan er zo iets ontstaan.
Goed idee dat je dochter samen met een nichtje bij de grootouders was, zoiets werkte bij ons destijds ook goed.
Ook hier een oma ver weg die zeker de laatste 15 jaar de autorit niet meer maakte, ook nooit geld in enveloppen stuurde trouwens. Kaarten stuurde ze wel en soms gaf ze pa wat mee voor onze kinderen als hij bij haar op bezoek ging.
Toen oma overleed, schreef onze oudste ons een brief vanwege het 'wie mis ik nu eigenlijk. Ik kende haar nauwelijks'.
Inderdaad een trieste constatering. Soms leef je het leven gewoon te ver bij elkaar vandaan, ook al ben je naaste familie.
Klopt
in mijn gezin zie ik dat ook, nu ze volwassen worden komt er een 'volwassen' contact. Mijn ene dochter ziet zelfs meer leuks aan oma dan ik 
150 km = ver weg?
Volgens mij is dat ongeveer anderhalf uur rijden. Moet toch eens in de twee maanden te doen zijn om een dagje op bezoek te gaan?
Een Argentijnse vriendin van me vertelde me dat je elke zondag bij je ouders op bezoek gaat zelfs al wonen ze zo'n twee uur rijden.
Balen zeg!
Ja dan duurt de reis wel lang.
Hier ook
Wij hebben hier ook 2 sets grootouders waarvan ik het ook heel jammer vind hoe ze grootouderen zeg maar. Een wil er niets van weten, een is te depressief (dus met deze beiden geen contact) en een kan zelfstandig de weg niet vinden en is snel neurotisch. Beide sets vinden dat kleinkinderen een taak hebben in het leven: nl hen geluk te verschaffen. En dat brengt weer andere dingen met zich mee. Wij laten ze daar liever niet zonder 1 van ons. En ook niet te lang. Voorlopig althans. Ik had het mijn kinderen anders gegund en mijn (schoon)ouders ook.
Het is niet anders. Met deze grootouders moeten ze het doen. Stel nu dat ik zou forceren, tegen beter weten in, dan zadel ik mijn kinderen op met grootouders met een manier van omgang. En dan krigen onze kinderen van alles voor hun kiezen. Uiteindelijk wordt niemand er gelukkig(er) van. Soms is weinig of geen contact ook beter. Afhankelijk van de reden.
