He is just not that into you....

Stappen

Ik zou een paar goede vriendinnen inschakelen om lekker uit te gaan en mijn verdriet te verdrinken. Even een avondje zwelgen in zelfmedelijden doet vaak wonderen.

En dan een volgende keer samen kijken of je nog leuke mannen tegenkomt!

Denise

Zachte heelmeesters... Want ik denk dat jij diep van binnen ook wel weet dat hij gewoon geen interesse meer heeft, maar sommige mannen draaien daar dus gewoon omheen. Zeggen het niet letterlijk, waardoor je gaat denken: wat moet ik doen om hem toch weer geïnteresseerd te krijgen? Want dat is wat je wil: dat hij je weer het gevoel geeft dat je bijzonder genoeg bent.

Mijn minnaar heeft jaren om de feiten heen gedraaid, en dat neem ik hem nu best kwalijk. Hij reageerde gewoon bijna niet meer op mijn mail en zei dat hij dat deed om zijn gezin een kans te geven. In werkelijkheid was zijn liefde voor mij allang weggeëbt, maar was hij daarover niet eerlijk. Daardoor bleef ik hopen. Tegen beter weten in. Pas toen hij verliefd bleek op iemand anders (hoppa, nieuwe minnares!), drong het tot mij door.

Ik heb geen tips, want tot op de dag van vandaag denk ik dagelijks aan hem (het is pas in januari duidelijk geworden dat zijn liefde voor mij echt over is) en hoop ik iets van hem te horen (mail of telefoon). Het is moeilijk te accepteren, maar je zei het zelf al: he's just not that into you... Balen dus gewoon. Ik hoop dat het verdriet dat je daarom nu voelt gauw slijt. Sterkte!

Groetjes,
Martine

Ik weet het...

Bedankt voor jullie reacties.
Het is ook precies zoals jij schrijft Martine. Had het niet beter kunnen verwoorden.
En het ergste is: ik wéét dat hij niet meer geinteresseerd is, maar het dringt op één of andere reden niet door...
Zit nu al allerlei smoesjes te verzinnen om hem toch maar te kunnen mailen. Terwijl ik weet dat ik dan belachelijk overkom en toch geen antwoord krijg.
Wat is dit toch??

Adrenaline?

Ik ken het zo goed en ik weet dat er tenminste één forumlid is die dit ook heeft meegemaakt. Over een langere periode. En hoe langer je niets van hem hoort, hoe meer je gaat broeden op quasi-nonchalante berichtjes waar je zogenaamd helemaal niets mee wil duidelijkmaken. Mij gaf het een constante adrenaline-kick, die helemaal niet prettig aanvoelde maar ik kon (lees: wilde) er geen afstand van nemen.

Het moet vanzelf weggaan. Maar je kunt wel actief iets ondernemen, zodat je je wat minder aan jezelf ergert.

Sterkte,
Fély

Boek/archief

Gabrielle, ja dat boek heb ik net uit...dat is ook het frusterende! Daardoor zijn mijn ogen geopend, maar ik doe er helemaal niets mee. Het wordt alleen bevestigd waar ik mee bezig ben. Ik heb jouw boek net op bol.com besteld. Ben benieuwd

Fély, onder welke woorden kan in het archief het verhaal van dat forumlid terugvinden? Ben nl. heel benieuwd hoe dat gegaan is en beter nog: hoe ze erover heen is gekomen!

Volgens "mijn" boek

Oke, ik heb dat andere boek net uit, dus ik zal even mijn leken theorie uit de doeken doen. Volgens mij moet je je italiaanse vriend duidelijk laten merken dat je ook niet (meer) op een relatie uit bent. Je kunt hem nog wel mailen maar dan vertel je over de dingen die je doet hier in Nederland. Je hebt namelijk een eigen leven en zit niet meer op hem te wachten. Laat hem duidelijk voelen dat je hem niet meer wilt of nodig hebt, grote kans dat je ineens zijn interesse weer wekt. En dan komt de truuk volgens dit boekje, je mag niet meer per omgaande reageren (je hebt het druk, en je hebt een eigen leven weet je wel, en zit zeker niet bij de computer te wachten) dus je mailt pas een paar dagen later terug. Idem met sms en telefoon, en als hij ooit weer af wil spreken kan je de datum die hij oppert beslist niet, gewoon een ander voorstel doen, voor een week of nog later. Volgens "mijn" boek, wek je dan weer het "jacht instinct" van de man op...die wil namelijk geen wachtende vrouw...dat is te veilig en niet spannend.
(zo even een behoorlijk gecharcheerd verhaal, maar daar gaat het ongeveer over, probeer het eens uit, mocht de situatie zich voordoen zou ik zo zeggen)

Niet in het archief

Ik heb ooit een draadje gestart over liefdesverdriet. Een lotgenoot zat in exact dezelfde positie en ook qua tijd en proces liep alles parallel. We hebben elkaar privé leren kennen. We hebben steun bij elkaar gezocht, hebben elkaar geschreven over waar die hang naar pijniging vandaan komt en na verloop van tijd zijn we stuntelig nieuwe relaties aangegaan. Die natuurlijk gedoemd waren te mislukken maar we hadden dat nodig kennelijk. Nu zijn we allebei gelukkig met een nieuwe partner. Het speelde zich allemaal zo'n kleine 2 jaar geleden af. Dus het is niet van vandaag op morgen over.

Peptalk

In dit draadje is al veel zinnigs gezegd. Je kunt jezelf ook nog voorhouden wat je in godsnaam moet met een matig geïnteresseerde vent in Italië. Als hij bij je in de buurt had gewoond was het vlammetje misschien wel blijven branden maar hij zit ver weg en nu het nieuwe eraf is vindt hij het waarschijnlijk toch niet zo handig, een vriendin in Nederland, en richt zijn aandacht op andere dingen/vrouwen. Je bent verslaafd aan zijn aandacht, ook jij moet je op iets of iemand anders richten. De eerste tijd zal dat wel tegenvallen want de gemiddelde Nederlander is minder uitbundig romantisch dan een Italiaan maar houd jezelf dan maar voor dat dit soort temperamentvolle types ook nadelen heeft, zo zijn ze vaak jaloers en winden daar geen doekjes om.

Ja hoor ik heb wel een voorbeeld

Laatste mail, hm nou vooruit. Succes en alle goeds voor de toekomst, ook oke. Maar dan niet op die zielige manier. Je wil me niet meer dus ik trek me terug en lik mijn wonden..boeh Nee joh. Gewoon IK wil JOU niet meer, bedankt voor de leuke tijd, ciao! Helemaal geen mail meer is het beste, maar ach dan is het zo on-af. Voor jouzelf is het beter om er nu een punt achter te zetten, dan kun je weer door.

Niet zielig doen, denk ook even aan je eigenwaarde. Als de afwijsmail zijn vuurtje weer oprakelt zoals iemand hier al vermoed (het is en blijft een man/italiaan) dan wel even poot stijf houden natuurlijk. Hij wil alleen sex en als dat niet jouw prio is, dan moet je weer eens verder gaan kijken.

Succes! Laat nog even weten wat je gemaild hebt!

Fély heeft gelijk

dat is de reden dat je een mail wil sturen. Omdat je hoopt dat hij reageert. Ik heb in januari ook zo'n aller-aller-allerlaatste afscheidsmail gestuurd waarin ik hem een goed leven wenste verder. Zijn reactie was iets in te trant van dat ik het niet begreep en dat mijn beeld niet juist was, maar dat hij er verder geen woorden aan vuil maakte en mij dus bedankte voor de mooie liefde en dat hij me alle goeds wenste.

En toen gingen de sluizen open en was ik niet alleen terug bij af, maar nog verder. Ik was er kapot van dat hij dus niet de moeite nam het uit te leggen. Maar toen ik hem in paniek meteen ging smsen, reageerde hij na het 3e paniek-smsje (ik was behoorlijk overstuur en in tranen) met de reactie: je had je laatste woorden geschreven, laat het daar dan ook bij.

Lieve Denise, dit wil je echt niet. Ik weet het, ik zeg het met mijn verstand, want ik zou hetzelfde doen in jouw schoenen. Sterker nog, ik doe hetzelfde. Dat komt omdat loslaten zo verdomd moeilijk is. Maar de anderen hierboven hebben gelijk: als je niets meer van je laat horen, is dat beter. Al zul je dat pas achteraf beamen.

Sterkte!
Martine

Martine (o.t..)

Ik kan niet meer op je oude draadje reageren dus dan maar hier: hoe is het met je? Lukt het je al wat beter de eer aan jezelf te houden en geen contact meer met je ex te zoeken? Je kunt de afscheidsrituelen eindeloos volhouden en net als in Monopoly eindeloos rondjes lopen om telkens weer terug bij af te komen maar eens zul je jezelf een ferme schop onder je kont moeten geven, niemand anders die het voor je zal doen, hooguit je man, maar dan loop je de kans dat hij je tevens het huis uitschopt.

Marlou en brunette

"En dan niet meer reageren mocht hij toch reageren"

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan! Ik was ook echt van plan niets meer van me te laten horen na mijn afscheidsmail, maar allemachtig, wat was en is dat moeilijk! Vooral omdat hij mij toch af en toe opzoekt. Hij zei dat laatst ook, dat zijn verliefdheid over is, maar dat hij me toch ook zelf weer opzoekt tijdens het sporten. Even met me praten doet hem blijkbaar goed. En mij ook wel, moet ik toegeven. Maar het maakt de weg naar vergeten verdomd lastig!

Brunette, hoe het nu gaat? Beter. In de zin dat de allesoverheersende pijn weg begint te raken. Soms lukt het me zelfs weer om "onze" muziek op de radio aan te horen zonder tranen of verdriet. Wel heb ik hem voor zijn verjaardag een kaartje gestuurd vorige week. Kreeg een bedankje via sms die hij dan weer afsluit met liefs en dan zijn naam. Blijft lastig dus. En ja, ik doe het mijzelf aan!

Groetjes,
Martine

Martine, vraag hem je niet meer op te zoeken

Moeilijk, ik weet het, het druist tegen je hart in, maar wees verstandig. Echt, zo heb ik het ook gedaan, anders blijf je erin hangen. En je had natuurlijk ook dat kaartje niet moeten sturen.

Maar toch doen he?

O jee, o jee. Niet alleen Martine-taferelen hoor. Fély kon er ook wat van. Het leidt nergens toe, maar dat weten we zelf ook wel. Geen boek, film of OOL-posting die daar tegenop kan. Tijd is je vriend.

Sterkte dames

Fély

Twijfel

Laat ik beginnen dat het heel fijn is om reacties van jullie te krijgen. Heb het gevoel dat deze waardevoller zijn dan die van mijn vriendinnen.

Ook jullie ervaringen lees ik graag. Maakt het meteen ook weer een stuk moeilijker, want inderdaad, ik zou waarschijnlijk toch weer op een antwoord gaan zitten wachten als ik die email stuur. Schiet dus niet op.
Maar aan de andere kant, wil ik 'de eer' aan mezelf houden, dat ik hem laat weten dat ik niet meer op hem zit te wachten. En dan is de circel weer rond, want natuuuurlijk zit ik te wachten.

Heb besloten de email (die al in 10 versies in mijn concepten staat) nog niet te versturen. Maar wat is dat moeilijk....

Je moet leren faken

Je zult echt de eerste niet zijn die doet alsof ze een man niet meer wil zien maar de man in kwestie stiekem toch nog mist. De truuk is dat je met je verstand een beslissing moet nemen al zegt je hart wat anders. Stuur die laatste mail en gun jezelf een paar terugvalletjes, je komt vanzelf op het moment dat je jezelf irritant en belachelijk genoeg vindt om het vol te houden. Een Oudhollands spreekwoord luidt: uit het oog, uit het hart. Daar zit echt wel een kern van waarheid in.

Goede voornemens

Ik herken het niet-contact-opnemen maar ondertussen niets zeggen ook van ex-vriendje. Ook ik heb hem regelmatig via volstrekt onschuldige mailtjes uitgenodigd contact te blijven onderhouden. De ene keer reageerde hij wel, de andere keer niet. Hij snapt mijn achterliggende bedoeling want hij kent me goed.

Ben zelf net als Martine ook al een tijd aan het loslaten met vallen en opstaan. Vallen: de enkele keer dat we elkaar zien smeult er nog heel wat van twee kanten. De liefde is niet helemaal weg. Opstaan: na een tijdje elkaar niet te hebben gezien voel ik me weer een stuk beter. Vallen: binnenkort is hij jarig - of toch opstaan: ik heb me echt heilig voorgenomen hem geen SMS met gefeliciteerd te sturen! Die dag zou ik eigenlijk mijn telefoon uit en in een kluis moeten leggen...

Nonima

Houd alsjeblieft de eer aan jezelf. Als ik die ex was zou ik denken: "Ha, ze geeft nog steeds om me. Toch wel geinig om te weten dat ik haar nog steeds in mij macht heb. Hmmm, zal ik haar antwoorden? Ik vind het eigenlijk wel een leuk spelletje, dat aantrekken en afstoten. Of nee, ik reageer denk ik toch maar niet, vind het een beetje sneu voor haar, het is best een lieve meid."

Wil je dat er zó over je gedacht wordt?

Brunette

Dank je wel Brunette. Nee natuurlijk wil ik dat niet. Spelletje gaat trouwens 2 kanten op, ik vind het ook leuk dat hij emotioneel wordt zodra hij mij ziet. En dat is niet goed, ik weet het. Beter is het om afstand te houden, ik weet het... Ik zal me dit keer niet laten kennen! Tijd is mijn grootste vriend. Net zoiets als stoppen met roken. En dat is me ook gelukt.

Stoppen met roken

Haha, dat was precies waar ik aan dacht toen ik de laatste postings las maar ik durfde het niet te zeggen, bang dat het te cynisch over zou komen.

Stoppen met roken

Oh oh, daar ga ik al...heb nooit gerookt

Denise

Een alternatief: nu eindelijk eens op dieet gaan en het ook volhouden? Of ben je er zoeentje die net als mijn magere lat-vriend alles kan eten maar geen gram aankomt?

+brunette+

Lijkt me een goed plan, ben een emo-eter, dus de circel is weer rond

Overigens nog steeds die email niet gestuurd. Weet niet precies waarom nu niet. Vorige week wilde ik hem zelfs bellen. Het gaat hier met vlagen goed. Ben toch bang dat ik mezelf belachelijk maak met die mail en dat ik geen antwoord krijg. Wat schiet ik er dan mee op? Maar als ik even 2 minuten wacht, typ ik hier weer een heel ander bericht...
Lijk wel een of ander labiel persoon...en dat wil ik helemaal niet!

Denise

Je bent vast niet zo labiel als je denkt, we hebben er allemaal last van. Heb zojuist een afscheidsscène met mijn latvriend achter de rug, compleet met uitwisseling van sleutels en teruggave van spullen die in elkaars huis lagen maar ik sta niet voor mezelf in of het dit keer ook echt definitief is.

+brunette+

Vervelend om te lezen. Sterkte!