Hebben jullie ook ouders die constant ruzie maken?

Mijn ouders zijn "gelukkig" al dood...

Het lijkt me dat je moeder er vreselijk onder lijdt dat ze niet meer zo gezond is als ze altijd was. Het beeld van een zieke die dankbaar glimlachend opkijkt naar zijn of haar Florence Nightingale komt veel minder voor dan we geneigd zijn te denken. Maar ja, daar was je zelf ook al achter.

Misschien kun je het patroon doorbreken door de zorg een beetje te delen? Dus dat niet alles op je vader neerkomt maar dat je zelf ook een steentje bijdraagt? "Die mensen zouden eigenlijk niet meer samen moeten wonen." Wat is het alternatief? Een verpleeghuis? Scheiden en je moeder in een eigen woninkje met externe thuishulp?

Het enige dat ik kan bedenken is dreigen dat je voorlopig niet meer bij haar langskomt als ze weer eens te veel zit te zeuren. Het contact met je vader zou je dan op een andere manier kunnen onderhouden.

Hulp?

Zal het misschien lukken om de situatie/gewoonte van mopperen, te doorbreken? Bijvoorbeeld door daar niet meer 'op visite' te gaan, maar je moeder mee te nemen ergens anders naar toe. Zodat je vader zijn handen vrij heeft.
Hebben ze uberhaupt nog activiteiten los van elkaar, of zitten ze de hele dag samen in hun huis. Die indruk krijg ik van je openingspost. Als dat klopt, dan zou ik daar op inzetten. Je vader klinkt als een overbelaste mantelzorger. Hij zou zich misschien beter voelen als hij tijd voor zichzelf krijgt.
En je moeder voelt zich misschien opgesloten in hun huis in hun situatie? Die zou zich beter kunnen voelen, als ze vaker mee op stap wordt genomen.
Misschien is het een idee om hen met iemand te laten praten over hun relatieproblemen? Een psycholoog bijvoorbeeld, of een geestelijk verzorger.
Vertellen ze wel eens hoe ze zich hier onder voelen? Onder dat gekibbel? Of blijven ze alleen maar hangen in het beschrijven van wat de ander fout doet? Je vertelde dat je je moeder er mee geconfronteerd hebt, maar dat is wat anders, dan vragen wat hoe ze zich erbij voelt.
Je zou ook kunnen proberen om te inventariseren waar nu precies de pijnpunten zitten, en daar dan een oplossing voor bedenken. Gaat het om de overhemden die niet goed gestreken zijn: laat dat door iemand anders doen; gaat het om iets wat hij niet snel genoeg voor haar pakt: organiseer de inrichting anders, zodat zij het zelf kan pakken.
Mijn moeder (81) is nu tijdelijk ziek, en mijn vader (82), die in principe alles zelf kan doen in het huishouden, krijgt toch heel veel praktische hulp van ons. Niet omdat hij het niet kan, maar omdat het allemaal anders te veel voor hem wordt. Alles deden ze samen en nu moet hij alles alleen doen, dat is teveel voor zo'n oude man. Oude mensen hebben vaak moeite met psychische veerkracht en kunnen depressief worden als ze hiermee geconfronteerd worden.
Ik zou er in ieder geval niet meer tussen gaan zitten. Dus bij bezoekjes, zou ik ze apart van elkaar willen zien. Desnoods om de beurt. Dan kan ieder zijn hart luchten, maar zit jij niet in een ruzie. Je kinderen zouden ook oma op kunnen halen om met haar te wandelen, of dat opa weg gaat als ze er zijn en hij even zijn 'handen vrij' heeft.
Ik vind dit soort dingen altijd heel verdrietig. Ik hoop voor je dat het lukt om hen te helpen. Sterkte!

Ja, boze schoondochter….

hoe rotter het huwelijk, hoe grootser het gevierd wordt, met nog grotere bossen bloemen en nog duurdere cadeau's. Zal niet bij iedereen zo zijn, maar het valt me wel op.

Vervaging van normen en waarden

Het hoort bij het proces van 'ouder worden'. Vervaging van normen en waarden. Zoals je benen het ook minder gaan doen en je haren grijs worden, zo hoort die vervaging van normen en waarden er ook bij. Niet bij iedereen, er zijn er ook die nog kwiek rondlopen op hun 95ste omdat hun benen het nog prima doen en zo zijn er ook die van dat vervaging van normen en waarden geen enkele last hebben.
Het kan gaan om mopperen en altijd klagen tot in je neus peuteren waar iedereen bij is en dan uitgebreid opeteten of mensen die uitgebreid hun gebit aflikken in gezelschap.
Dat de 'norm' is dat je dat eigenlijk niet hoort te doen zijn ze een beetje kwijt geraakt.
Vereenzaming en een beperkte leefwereld dragen daar aan bij.
Het wil ook helemaal niet zeggen dat ze 'vroeger' ook eigenlijk al zo met elkaar omgingen maar het niet uitspraken/deden en alleen dachten of stiekum deden. Door het ouder worden veranderen mensen gewoon.
Het wil niet zeggen dat jij er niet wat van kan zeggen. Dat moet je juist wél doen om ze te confronteren met wat ze doen. Ergens is een grens en die moet je aangeven.
Ik vind dat je best kan zeggen dat ze op moeten houden met dat gemopper en nu best even gezellig kunnen doen, al is het maar voor even. Dan kunnen ze als jullie weg zijn weer door gaan. Misschien is het ook een eye-opener voor hen. W.s. doen ze het ongemerkt, niet bewust dus.
Je kan ook aangeven dat je kinderen het bepaald niet prettig vinden om te komen. Ga eens alleen en wel zo vaak dat ze vragen waar de kinderen zijn.........dan heb je een leuke ingang om het gesprek aan te gaan. Zet ze aan het denken, daar is niks mis mee.Maar maak het niet té, houd in je hoofd dat zij er w.s. ook niet zoveel aan kunnen doen, dat het onderdeel is van hun ouder worden. Dat het niet zijzelf zijn die dit doen/willen. Niet hun karakter, maar een proces. Ook als je amper kunt lopen kan je best een uurtje erg je best doen om op de been te blijven. En zo kan je best je gemopper een uurtje aan de kant zetten en ermee ophouden als je dochter erom vraagt.W.s. is het al een opluchting om te zien dat ze in ieder geval hun bést doen.
groeten albana

Zie mijn oma

bijna 100 jaar! En die kan heel erg grof en beledigend uit de hoek komen, dat je er gewoon van verschiet, dat je denkt "dit versta ik verkeerd, toch?'. Er wordt nu gezegd"ouderdom", maar daar heeft het echt niets mee te maken. Ze deed dit 30 jaar geleden ook al, wellicht iets minder verward en beter bij te sturen maar het zat er toen ook al. Maakt de bezoeken heel onprettig kan ik je zeggen en ook wel genant, maar ik heb ook geleerd om er niet tegen in te gaan. kost me moeite, want ze vraagt veel bevestiging over wat ze zegt, maar meestal is een "och"of een 'mmmm' voldoende reactie.

Decorumverlies

Decorumverlies kan zich op allerlei verschillende manieren uiten en hoeft op zich niet het gevolg te zijn van dementie. Ik ken wel mensen die toch écht in gezelschap de vieste/raarste/beschamendste dingen doen en dan toch precies weten welke dag het is, wat hun programma is die dag en wie en waar ze zijn.
Ook het uiten van liefde dan het gevolg zijn. Dat mensen juist errug lief voor elkaar zijn, elkaar kussen in gezelschap, aan elkaar frutselen terwijl ze dat 'vroeger' écht nooit deden (tenminste niet in gezelschap w.s. wel als ze samen waren, hahaha) of constant hand in hand lopen.
De meest gehoorde kreet van kinderen die hun ouders oud zien worden is toch 'gut dat deden ze vroeger nooit'.
Dat kan ook (in onze ogen) positief uitpakken, dat die vader die toch eigenlijk altijd erg opzichzelf was en altijd alleen druk met andere dingen, zich onptopt tot een zorgzame mantelzorger. En dus ook de andere kant op dat die gezellige moeder veranderd in een mopperende ontevreden altijd klagende vrouw.
Het hoort toch echt allemaal bij het ouder worden proces.Ook zonder verschijnselen van dementie veranderen mensen. En ook zonder échte dementie vervagen normen en waarden. Vaak geven ouderen ook zelf aan 'dat ze het allemaal niet zoveel meer kan schelen wat anderen van ze denken', dat ze het 'hebben gehad' en ermee 'klaar zijn' met dat gedoe en hoe je je hoort te gedragen.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat iemand altijd al zo is en nog steeds zo is. Maar die indruk wekt ellen niet, ze vond het toch altijd gezellig bij haar ouders? En nu niet meer, dus ergens is er iets veranderd.
En ik denk dat de oorzaak toch meer ligt in het ouderwordingsproces en in de eenzaamheid en de beperkte leefwereld dan in haar karakter. Misschien speelt er ook een beginnen dementie mee(maar dat lijkt me te ver gaan om zulke dingen hier van de zijlijn te roepen).Anders was ellens moeder vroeger wel een héél goede toneelspeelster.
groeten albana

1 voorbeeldje

Pas geleden is er een mevrouw overleden die 98 jaar was en die ik al zeker 25 jaar zeer goed kende. Een zeer aktieve dame, die nog in de tijd dat een 'bejaardenhuis' voor je rust was bij ons kwam wonen. Had amper zorg nodig, wist alles nog zelf te regelen (ontbijt, schoonmaak, afwas etc.etc.) en regelde ook afspraken en finaciën nog zelf. Een keurige dame, van 'stand', sjiek.
Tot onze verbijstering begon ze ong. een jaartje of 3 terug nogal 'schunnige' opmerkingen te maken. Zo links en rechts, dat wij dachten 'horen we dat goed?' Sexitisch getinte opmerkingen....als: "stop 'm maar lekker in dat gaatje, giebel,de giebel" tegen een buurman die een boortje in de boor wilde doen.
Eerst dachten we dat we het niet goed snapten, dat wij te 'ver' doordachten in die opmerkingen, kortom dat het aan ons lag. Totdat haar eigen kinderen in een gesprek met dezelfde constatering kwamen.
Ze is met die opmerkingen doorgegaan tot ze overleed. En het werd schunniger en schunniger tot het iedereen opviel (ook medebewoners) maar dat maakte haar ook al niet uit. Als je vroeg waarom ze dat soort dingen zei, kwam er iets als : ' Dat kwam me in de gedachten' of 'daar had ik zin in', ze was niet te remmen erin.
Tot haar dood was deze keurige dame van stand die zeer mogogaam geleefd had 95 jaar en zelf haar eigen kinderen niet zonder blozen had kunnen voorlichten en altijd alles over sex vermeden had al die 95 jaar dus de laatste jaren als 'sexist' (volgens medebewoners) door het leven gegaan. Nog steeds goed bij de pinken en zeer aktief en 1 van de zelstandigste bewoners van het hele verzorgingshuis.
groeten albana

Albana! (ot)

Wat een heerlijk en herkenbaar verhaal! Ik werk zelf in de zorg en het spreekwoord klopt echt; hoe ouder hoe "gekker"
Of misschien wel; hoe echter. Dank je voor je voorbeeld, ik heb zitten gieren omdat ik er iemand in herkende vanuit mijn werk. De benidorm bastards maak ik iedere dag mee en ik vind het heerlijk!

Mijn ouders

Mijn ouders zijn nog niet zo oud (denk ik 63 en 65), maar ik vind ze ook echt oud worden. Ze leven echt volkomen langs elkaar heen. 2 jaar geleden wilde mijn moeder scheiden en dat was echt serieus hoor, uiteindelijk liep het met een sisser af. Ik begreep mijn moeder toen wel, mijn vader was een paar keer flauw gevallen en ze hebben niet kunnen vinden of er iets was (tia ofzo), maar sindsdien is hij wel veranderd. Hij ratelt echt maar als een kip zonder kop tegen iedereen en hij voelt ook niet aan dat mensen over willen naar het volgende onderwerp ofzo, hij blijft maar doorgaan. Hij gooit ook tegen elke wildvreemde zijn priveleven op straat, hij vertelt echt van alles, zelfs tot in detail bij wijze van spreke hoe ze hun hypotheek geregeld hebben. Maar sinds een jaar of 2 begint mijn moeder ook. Vorig jaar overleed mijn oma en ze heeft de begrafenisondernemer tot in detail verteld op wat voor slechte manier ze ooit 30 jaar geleden door haar werkgever is behandeld (was ook iets in de uitvaartbranche) en ze liet ook nog even de steunkous zien die ze moest dragen omdat ze net aan de spataderen was geholpen. Mijn zus was erbij (ik nog niet ivm lange afstand) en die vertelde later dat ze wel door de grond kon gaan. Afgelopen weekend waren mijn ouders hier (ik zie ze dus weinig ivm afstand) en ik heb echt niks kunnen vertellen, zelfs niet over de kinderen waar best wat over te vertellen is (groep 8 en brugklas), ze leek totaal niet meer in ons leven geinteresseerd. Mijn vader en moeder praatten door elkaar en hadden het over totaal verschillende dingen, die leven duidelijk totaal langs ons heen. Een keer wilde ik een verhaal beginnen waarvan ik echt dacht dat mijn moeder het interessant zou vinden, maar ze begon al weer te ratelen, dus ik hield na een paar woorden midden in een zin mijn mond. Toen keek mijn vader mij aan die had het door, mijn moeder totaal niet. Volgens mij is het wel degelijk zo dat je door ouderdom verandert, zonder direct dement te worden. Ik schrik er alleen van dat het zo jong al begint, maar misschien zijn mijn ouders gewoon vroeg oud. Mijn schoonouders zijn veel ouder (80 en 73), maar die zijn minder erg dan mijn ouders, hoewel ik met name mijn schoonmoeder vaak op uitspraken betrap waarvan ik denk: "dat kun je echt niet maken om te zeggen". Maar ik kan echt nog wel een goed gesprek met mijn schoonmoeder voeren. Ik moet altijd aan die oude moeder denken in Golden Girls, Sofia heette ze toch? Die zei ook gewoon alles wat in haar op kwam, zo van ik ben oud, wie maakt me wat.