Heeft relatietherapie wel zin?
Mijn vrouw en ik leven al jaren samen in een soort broer-zus relatie. Zij vind het best zo (ik zorg voor het geld, zij voor de kinderen), maar ik wordt depressief bij de gedachte dat het verwekken van ons laatste kind, onze laatste keer seks geweest is.
We hebben er al vaak over gepraat, maar zij vind het best zo, bovendien denkt ze dat er nu toch niet meer in zit, omdat we het veel te druk hebben met drie kleine kinderen. Ik kan er niet mee leven, slaap er slecht door en wordt daardoor chagrijnig. Ik ben gewoon bang dat mijn leven voorbij kabbelt zonder seks.
Op zoek naar een oplossing komt natuurlijk relatietherapie ook naar voren. Mijn vrouw vind het zonde van het geld, mij maakt dat niet zo veel uit. Echter wanneer ik de websites van de relatietherapeuten bij ons in de omgeving bekijk, dan lijkt het er op dat de therapie er vooral op uit is het gesprek op gang te brengen en conflicten bespreekbaar te maken. Echter in ons geval praten we wel met elkaar, maar de prioriteiten liggen gewoon anders.
Ik ben benieuwd naar jullie ervaring met relatietherapie in een vergelijkbare situatie, of dat er een andere/betere aanpak is?
Achtergrond
Ik denk dat het met name afhangt van de vraag waarom je vrouw geen behoefte meer heeft aan seks en of ze openstaat om dit te bespreken en een oplossing te zoeken.
Ik heb hier 2 kleine kinderen rondlopen, derde op weg, maar ik wil nog steeds geregeld seks. Wel wat minder uitgebreid dan voor de kinderen, en minder vaak (1 keer per week ongeveer), maar zonder? Echt niet.
Ik vind dat seks toch wel bij een relatie hoort, en als 1 van de partners tijdelijk of lang niet meer kan (Na geboorte weet ik dat ik zo'n 7 maanden geen seks kan hebben), die partner wel eerlijk moet uitleggen waarom.
Is ze eigenlijk frigide en heeft ze zich voorheen altijd gedwongen? Vind ze je niet meer aantrekkelijk (was je je niet genoeg, ben je veel dikker geworden, stink je uit je mond?, allemaal dingen die erg averechts kunnen werken op libido), heb je haar emotioneel onder druk gezet toen ze even niet kon, en kan ze het nu echt niet meer opbrengen? Heeft ze een ziekte of ijzertekort onder de leden waardoor ze eigenlijk altijd moe is? Heeft ze het gevoel dat ze alles alleen moet doen en je enige interesse in haar de seks is? (werkt ook erg averechts voor libido).
Het probleem is dat ze wel open moet staan om erover te praten en een oplossing te vinden, anders werkt het echt niet. En als ze echt niet wil, ja, dan zul je echt moeten kiezen of je zo verder wil of er een punt achter gaat zetten. Want als ze echt niet wil, dan kan geen therapie dat veranderen.
Verkeerde rubriek?
Volgens mij past dit in relatie problemen
Relatie na kinderen
Misschien ligt het meer in de sfeer van intimiteit zoals DC schrijft (intimiteit met praten, rekening houden met, tederheid en ook seks) ipv een groot onverkwikkelijk misverstand of gebeurtenis. In het laatste geval kan praten helpen, in het eerste kan je denken aan iets praten+begeleiding.
Ik schrik..
..altijd een beetje van dit soort berichten. Geen sex meer! Lijkt mij persoonlijk verschrikkelijk, hoewel wij het ook gekend hebben met name vlak na de geboorte van een kind en dat kon dan ook rustig een half jaar duren.
Maar ja, dat zijn fases en in jouw geval krijg ik de indruk dat het probleem bij jouw vrouw meer structureel van aard is? Ik zou denk ik eerder naar een Seksuloog gaan, en als je alles uit de kast hebt gehaald en niks mag baten dan zou ik (en nu krijg ik vast iedereen over mij heen ) buiten de deur gaan 
en mij absoluut niet schuldig voelen.
(Ik zou er ook depressief van worden...)
Spatie
Waarom niet eerst weer om de tafel, kijken voor een compromis? Missschien voorstellen om met "toestemming" seks bij een ander halen. Is er geen compromis mogelijk, misschien is de relatie dan wel over...?
Waarom altijd maar dat stiekeme vreemdgaan, en blijven in een relatie die niet meer werkt. Voor de kinderen? Persoonlijk vind ik dat een slecht voorbeeld, net als liegen en bedriegen.
Alsof er dan nog maar 1 optie is....
Welke er varing hebben jullie?
Dank jullie voor de reacties.
Ik denk dat het bij ons een combinatie is van factoren die dc noemt en dat maakt het ook zo lastig: mijn vrouw is altijd wel enigszins frigide geweest, ze is in de loop van de jaren wel een aantal kilootjes zwaarder geworden (wat ze niet fijn vindt), ze is vaak moe (maar ik weet niet of het een ijzertekort is),ze staat wel voor veel zaken alleen (het gevolg van onze keuze dat ik voor het geld zorg omdat mijn inkomen het dubbele was en zij werken toch niet leuk vond). Ik heb het gevoel dat als ik aan het ene punt werk, dan is het andere weer niet goed (helaas is tijd altijd een beperktende factor). Het zal een combinatie zijn van intimiteit en niet goed kunnen leven met de concessies die je naar elkaar toe moet maken in een relatie.
Trouwens om de tafel kijken? Nee dus, ik wil dingen samen doen en buiten de deur is het koud!
Blijft voor mij de vraag open of een relatietherapeut je verder kan helpen. Ik kan mij voorstellen dat een therapeut kan helpen om een analyse te maken waar de knelpunten zitten, maar ik denk dat we dat bewust of onderbewust wel weten. Maar kan een therapeut je ook helpen de stappen te zetten in het oplossen daarvan. Bijvoorbeeld zoals in ons geval van dat er gewerkt moet worden aan intimiteit en dat je vrede moet hebben met de keuzes die je samen maakt?
Brave hendrik
"ze staat wel voor veel zaken alleen (het gevolg van onze keuze dat ik voor het geld zorg omdat mijn inkomen het dubbele was en zij werken toch niet leuk vond)"
Mijn man is nu degene die werkt, en ik ben thuis, maar hij geeft me absoluut niet het gevoel dat ik alles alleen doe. Zij wel? Als je thuis op de bank ploft en bedient wil worden, en in het weekend de hele tijd achter de computer zit bijvoorbeeld, dan zou je het verder bij mij ook kunnen vergeten 
Als ze vaak moe is, dan lijkt het me handig eens een bloedtest te doen. Ik had na de geboorte van jongste een enorm ijzertekort, en ben daardoor in een postnatale depressie gekomen. In tegenstelling tot een gewone ben je dan de hele tijd geirriteerd en kan je partner niets goed doen. En vergeet seks dan maar!
"enigszins frigide" bestaat niet. Je bent het of je bent het niet. Je bedoelt dat ze niet zo van seks houdt? Dan kan een seksuoloog helpen als jullie daar beiden voor open staan.
Sluit mij aan bij dc
Ik heb ook wel eens momenten gehad dat ik er even helemaal doorheen zat. Toen mijn jongste net geboren was, had ik veel last van ijzertekort en kon ook niet meer zo goed tegen de pil. Ik was doodmoe en als dan mijn man thuis kwam en ook nog eens aandacht wilde, had ik daar totaal geen zin in. Heel de dag kinderen aan je lijf en 's avonds ook nog eens een man. Mijn lijf moest even weer van mij worden.
Tijdelijk is mijn man veel meer gaan doen in huis, en ik ben meer de deur uit gegaan (of man nam de kinderen ergens mee naar toe, hoe zalig kan even rust in huis zijn). Iets leuks doen, alleen en met vrienden en later zijn man en ik ook vaker iets samen gaan doen. En dat ook gaan volhouden.
Fijn om te lezen dat je dit samen wilt doen en je niet gelijk stort op een ander. Therapie lijkt mij een goed, maar blijft vooral praten, vraag wat zij nodig heeft en vertel wat jij nodig heb. Dus om die keukentafel
Ohja, wat ook hielp was een tijdje rustig de intimiteit opbouwen, niet iedere knuffel of kus als aanleiding voor meer te zien, ook al komt die van haar. Beetje laten groeien en bloeien weer.
Moeilijk voor je zeg...
Enerzijds herken ik het gevoel van je vrouw ook wel. Ik vond het ook altijd vrij zwaar er zoveel alleen voor te staan met de kinderen en zag daarom niet altijd wat mijn man eigenlijk wel allemaal voor mij deed.
Ik ben net seizoen twee van "In therapie" aan het kijken (Amerikaanse versie). Daarin vertelt de psycholoog ook aan zijn psych dat hij zich herinnert dat zijn moeder een zelfmoordpoging deed en dat hij alleen erbij was. Later hoort hij van iemand anders dat zijn vader erbij was. Ik geloof dat het normaal is dat als je het leven als zwaar ervaart je niet ziet wat de ander allemaal voor je doet.
Misschien moet je meer hulp voor je vrouw zorgen. Huishoudelijk hulp bijv. maar ook met haar praten of zij zich wel gelukkig voelt en of dingen voor haar niet veranderd moet worden. Misschien voelt ze zich depressief omdat ze niet werkt. Misschien zou een therapie haar goed doen.
Ik denk dat ze eerst beter in haar vel moet zitten om weer zin te krijgen in seks.
Sterkte!
Hmm... ondertoon?
Het lijkt of er toch een beetje een ondertoon te horen is in je posting: "kunnen leven met de concessies die je naar elkaar toe moet maken in een relatie" , vrede hebben met de keuzes die je samen maakt" ?
Het klinkt mij een beetje alsof je vindt dat je vrouw thuis wel alles alleen moet doen , maar dat dat heel gewoon is, omdat jullie daar nou eenmaal voor gekozen hadden, ze moet er maar mee leren leven. Of zie ik dat verkeerd?
Soms vallen keuzes tegen en een man die alleen voor het inkomen zorgt en verder niet thuis geeft is niet altijd zo aantrekkelijk. Ga eens om de tafel zitten en vraag hoe het leven leuker zou kunnen worden voor haar? Meer meewerken in huis, haar dingen uit handen nemen en zorgzaam voor haar en de kinderen zijn zou best kunnen helpen om meer intimiteit te scheppen.
Overigens antwoord je alleen over haar uiterlijk, maar ben je zelf niets veranderd?
Nog een keukentafelvoorstander
Tja, er zit niets anders op dan er eens goed over te praten. Er is al van alles aangehaald, en inderdaad, ergernissen en een gebrek aan geestelijke intimiteit zijn vaak enorme libidokillers. Maar zou het ook kunnen liggen aan de manier waarop jullie vrijen? Ik noem dit met name omdat je laat doorschemeren dat je vrouw niet zo van seks houdt. Ik wil je geen complex aanpraten maar misschien doe je iets niet helemaal goed? Heeft ze een andere aanpak nodig? Ook dat krijg je alleen met een gesprek boven water. Maar het kan ook zijn dat vrijen niet "haar ding" is, die mensen heb je. In dat geval is een minnares met toestemming misschien toch een optie, al heb ik van heel dichtbij meegemaakt dat wanneer de jaloezie toeslaat het libido opeens omhoog schiet. Enfin, werk aan de winkel.
2 dingen
Dat zij overbelast is of zich te weinig gesteund voelt en sex zijn 2 verschillende dingen. Goed dat je opmerkt dat zij niet goed in haar vel zit en er wat aan wil doen. Bespreek dat inderdaad.
Helemaal los daarvan zie ik sex, ik zou dat niet bespreken, maar er meer gelegenheid voor zoeken, samen, zonder kinderen iets gaan doen en zeker niet vragen wat zij aan te merken heeft, dan wordt het erg beladen. Gewoon eens kijken wat er gebeurd als je iets probeert.
Eh, man
"Dat zij overbelast is of zich te weinig gesteund voelt en sex zijn 2 verschillende dingen."
Dat zou volgens mij geen vrouw zeggen. Die dingen zijn voor mij wel degelijk heel erg gerelateerd. Als mijn man me niet steunt, of ik het gevoel heb dat hij dat niet doet, dan zou ik seks met hem echt verafschuwen, tot misselijk aan toe!
"en zeker niet vragen wat zij aan te merken heeft, dan wordt het erg beladen."
En maar blijven raden? Misschien stinkt hij wel heel erg uit zijn mond, daar moet hij dan toch echt wat aan doen lijkt me, maar zij zal het dan toch echt moeten zeggen.
Of misschien vindt hij seks wel 5 minuten aan borsten frummelen onder het mom van voorspel, hupsakee erin, klaar, en slapen. Dat doe je bij mij 1 keer, en dan heb je verder ook geen seks meer met me. Er zal toch echt gepraat moeten worden over wat nu precies het probleem is!
Joep, grijns
Je gesteund voelen, dus verbonden voelen en sex heeft wel degelijk met elkaar te maken. Een man die (uit zichzelf liefst ook nog) meewerkt en -zorgt is hier enorm libidoverhogend, eentje die gaat zitten niet.
Ik ben toch echt een vrouw
en ik denk er toch echt zo over.
Ik denk dat dat voor brave hendrik ook niet makkelijk is, er zijn vrouwen als jij, maar ook als ik.
Dc: dat bedoel ik nou.
Misschien is Brave Hendrik gewoon wel niet de minnaar die zijn vrouw nodig heeft. Andere varianten, behalve het door jou genoemde afraffelen: te bangige minnaar (misschien wil ze ondanks geen-zin-verhaaltjes graag stevig genomen worden) of ben je te veel je best aan het doen om haar een orgasme te bezorgen, soms heeft een vrouw gewoon geen zin in klaarkomen, te veel gedoe.
En weet je zeker dat er niet een of ander nare ervaring uit een ver verleden meespeelt?
Waar loopt ze wel warm voor?
Brave Hendrik, ik lees alleen maar in postings wat je vrouw niet leuk vindt; sex, vroeger haar werk, haar lijf (want aangekomen). Maar is er ook iets waar ze wel warm voor loopt, enthousiast van wordt?
Therapie gaat niet helpen als je niet bereid bent om naar elkaar te luisteren. Als jij zegt dat je van een leven zonder sex depressief wordt en zij vindt dit geen probleem dan kom je niet verder. Wat delen jullie nog wel samen behalve een huishouden en kinderen? Is er ergens nog wel intimiteit en plezier in de relatie? Kunnen jullie nog samen lachen? Plezier maken is een prima opstap naar meer intimiteit en sex. Maar als dat er allemaal niet meer is en er geen bereidheid is tot luisteren naar elkaar en veranderen, dan gaat relatietherapie je ook niet meer helpen.
By the way; hoe oud is jullie jongste? Drie weken, drie jaar of een puber?
Man of vrouw...
wat joep zegt wordt iig niet gestaafd door onderzoeken. Volgens mij is allang onderzocht dat mannen hun vrouw het bed in kunnen krijgen door meer mee te helpen. Dit niet als regel, een ongelikte beer kan razend aantrekkelijk zijn. Maar in een geval waar de libido langzaam is opgedroogd en de taken erg ongelijk verdeeld zijn is dat volgens mij een, zo niet de meest beproefde methode om de slaapkamer weer wat levendiger te krijgen: gewoon de vaatwasser (uit jezelf) leegruimen!
Ietsjes nuanceren dan
Wordt ook steeds onderbroken, dus ik stuur half afgemaakte berichten weg.
In ieder geval ben ik het met jullie eens dat hendrik zijn vrouw flink tegemoet moet komen in de opvoeding en huishouding, zodat zij zich minder moe voelt. Van voor kinderen zorgen wordt je veel moeier dan van werken.
Wat betreft sex, zou ik het geen aanrader vinden om er uitgebreid over te praten, daar wordt het een kunstje van. Dat moet je gewoon doen. Als het er 1 keer van is gekomen ligt de drempel een stuk lager, dus drink samen een fles wijn leeg (2 zonodig) en kijk hoe je elkaar dan vind. Of probeer wat tussen slapen en wakker, dan lijd je geen gezichtsverlies als het niet op prijs gesteld wordt, dan doe je gewoon net of je nog slaapt.
In ieder geval: Ik houd persoonlijk niet van mannen die over sex praten en het zou mij absoluut niet motiveren.
Praat je niet alles dood?
Even een paar reacties.
Het klopt dat mijn vrouw overdag voor veel zaken alleen staat en ’s avonds is er vaak ook geen tijd om te praten. Overigens zodra ik thuis kom draai ik wel voor 200% mee. Ik denk dat ons leven er voor een groot deel uitziet uit werken en zorgen. We komen daardoor nauwelijks toe aan leuke dingen samen doen.
Of ik zelf uiterlijk ben veranderd? Voornamelijk een paar grijze haren, maar die hoef ik niet te kleuren van haar. Dankzij wat sport blijf ik redelijk in conditie gezien mijn 43 jaar. Belangrijker is dat mijn voorkomen minder stevig is geworden. Dankzij alle sores ben ik niet meer de kordate, stevige kerel die ze 20 jaar geleden leerde kennen. Dat is ook een van haar grote problemen. Natuurlijk kan je zeggen dat ik dan eerst die problemen moet oplossen maar het is best lastig om je hormonen lange tijd weg te cijferen. Overigens weet ik dat seks een eindresultaat is van intimiteit.
En brunette of het aan mijn techniek ligt. Ondertussen niet meer want er gebeurt niks meer want als ik een vinger uitsteek slaat ze op slot want ik zal wel seks willen. (en daar heeft ze natuurlijk gelijk in ook). En natuurlijk als je lang stil staat, dan raak je als er toch iets gebeurt op een gegeven ogenblik je controle kwijt. Overigens logisch want wanneer ik mezelf onder controle wil houden, dan is alle spontaniteit weg.
Dankzij al jullie reacties, waar ik blij mee ben, hebben we in ieder geval een aantal zaken waar we over moeten praten: ijzergebrek (echter niet meer nav de bevalling want dat was 3 jaar geleden), relatietherapie om beiden te leren om te gaan met de concessies die we moeten doen (seksuoloog pas op de tweede plaats). Verder hebben we een zetje in de rug nodig om samen leuke dingen te gaan doen. Daarnaast ga ik over ouderschapsverlof praten, maar dat zal wel niet in goede aarde vallen, want ik heb een leidinggevende baan in een traditioneel bedrijf. Ik hoop echter dat therapie verder gaat dan een analyse, want dank zij al jullie opmerkingen kan ik die zelf al redelijk maken. Verder merk ik dat over problemen in bed praten mij niet echt spannender maakt.
Nee
"Praat je niet alles dood? "
Het is toch al dood? Zolang je maar niet je gevoel voor humor en zelfspot vergeet bij de gesprekken en het niet een heel groot melodrama maakt.
Wat betreft het ijzergebrek en de bevalling, ik ben na de laatste bevalling echt meer dan 2 jaar heel erg moe geweest. Ik voelde me net weer een beetje mens, en hup, toen werd ik weer zwanger... Het ijzergebrek in combinatie met gebroken nachten en drukke dagen kan echt heel lang doorwerken. Kijk of je vrouw niet af en toe een weekend alleen kan bijtanken ofzo. Wat zou zij willen? (Mijn man vraagt steeds of ik niet ook een weekend naar vrienden wil, zoals hij zo nu en dan doet, maar daar heb ik echt geen zin in. Waar ik van droom is een weekend helemaal alleen met een leuk computerspel en een goed boek!!)
's avonds is er bij ons vaak ook geen tijd en puf om te praten, maar wel om te knuffelen als we beiden uitgeteld op de bank hangen. Spreek af dat er dan geknuffeld kan worden, en dat je dan niet verwacht dat er seks van komt. Dat is dan alvast een beginnetje terug naar intimiteit. En kijk eens of je zo nu en dan lekker met z'n tweeen uit kan. Dat vindt vooral mijn man heel erg belangrijk, en hij heeft wel gelijk. Zo komt een heleboel ontspannen op tafel en komen we weer wat dichter bij elkaar. We gaan nu op z'n minst 1 keer per maand uit eten.
En ik vind het trouwens top hoe je reageert! Ik heb het idee dat je echt op een positieve manier naar een oplossing zoekt.
Nog na een jaar
Ruim een jaar na de bevalling moest ik er niet aan denken, aan seks dan. Want het gevoel dat mijn lijf niet van mij was maar in dienst stond van kind (borstvoeding, slechte nachten, veel in de weer). Dus 's avonds wilde ik alleen maar rust. Misschien had ik b12 of ijzer nodig maar het gevoel dat het mij teveel was overheerste. Je had mij toen het meeste kunnen ontlasten als ik af en toe rust had gehad (om te slapen of te lummelen). Misschien ontbreken die basisvoorwaarden bij jouw vrouw ook. Je voelt je pas vrouw als je je mens voelt. Ik kon het niet hebben dat m'n man aan mij zat: daar werd ik heel benauwd van. Want ja, ik wist wel wat hij wilde. En op een gegeven moment werd alles zo beladen. Het zorgde uiteindelijk voor meer afstand dan toenadering. Maar wat ik nodig had was steun/ondersteuning en liefde en wat zorg.
Brave Hendrik als ik je verhaal lees moet ik steeds denken aan een documentaire waarin een koppel moest communiceren zonder te praten. Daarbij kwam de aard van de communicatieproblemen heel snel naar voren. Misschien moet je wel praten bij een relatietherapeut of juist praten bij een seksuoloog (waar het juist ook over intimiteit en behoeftes gaat zonder/buiten de seks).
Hoezo doodpraten?
Ik begrijp de titel van je posting niet. Hoezo dingen doodpraten? Uit je postings maak ik op dat het vuur in je relatie zich al zwaar in de terminale fase bevindt, dus praten zal het niet verder doven lijkt mij.
Aan de ene kant schrijf je dat je er al veel over gepraat hebt, maar dat je vrouw geen reden ziet om iets te veranderen. Therapie heeft geen zin als je niet wilt veranderen. Later schrijf je ook dat jullie geen tijd hebben om te praten. Hoezo niet? Heb je pubers in huis of staat de tv altijd aan? Of ontloopt je vrouw het gesprek met klusjes en moe zijn? Wat wil zij en luister jij wel echt naar haar? Je schrijft hier nergens hoe de situatie voor haar is. Heb je dat wel eens aan haar gevraagd (en doorgevraagd). Wat maakt jullie huishouden zo zwaar en moeilijk dat jij 's avonds voor 200% moet bijspringen terwijl zij al de hele dag thuis is. Of betekent die 200% dat jij de afwas doet en de kinderen in bed stopt? Ik kan mij er geen beeld bij vormen wat nu maakt dat er geen tijd en energie is voor elkaar.
Je wil een therapie die verder gaat dan een analyse, maar wat zoek je dan? Ik zou niet op voorhand ervan uitgaan dat je zelf de analyse wel kunt maken, want juist als situaties vastlopen blijken mensen enorme blinde vlekken te hebben en daar kan een therapeut je juist verder helpen. Maar je moet dan ook bereid zijn om kritisch naar jezelf en jouw rol te kijken en dat kan behoorlijk pijnlijk zijn.
Je praat over de concessies die jullie moeten doen en daarmee zet je de situatie al in een kader van tweede keus. Waaraan moet je concessies doen? Aan het ideaalbeeld van jong, mooi, dynamisch en probleemloos of zijn al je idealen inmiddels in de kliko beland? Geloof je zelf diep in je hart dat een bloedeloos huwelijk de prijs is die betaald voor het gezinsleven? Vind je het leuk om vader te zijn of valt het hele gezinsleven je enorm tegen? Er zijn hier veel tobberige reacties gekomen van hoe zwaar vrouwen het hebben na de bevalling. Ik herken mij daar maar zeer gedeeltelijk in. Natuurlijk is het leven met een jong gezin vermoeiend en druk, maar er zijn ook oplossingen. Je kunt ook je kinderen een dag lekker buiten laten draven, om 7 uur in bed knikkeren, dan de kaarsjes aansteken en een gezellige avond beginnen. Om vervolgens om half 10 te slapen Je kunt ze uit logeren sturen, een ochtend vrijnemen als ze op school en peuterspeelzaal zijn en dan tijd voor elkaar inplannen. Maar je moet het wel willen en elkaar opzoeken. Een dip in je sexleven en een uitgebluste relatie is geen noodzakelijke prijs voor het hebben van kinderen, maar wel de valkuil als je vergeet aandacht en tijd voor elkaar over te houden.
En praten over problemen kun je overal doen, maar NIET in bed of de slaapkamer.
Praktische maatregelen
Mijn relatie en bijbehorend sexleven stelde na de geboorte van ons tweede kind ook niet meer veel voor. Alleen als we beiden in de auto ergens naar toe reden, kwam het nog tot een fatsoenlijk gesprek. Tussen de lakens gebeurde helemaal niks meer. Intussen gaat het weer goed. We hebben nu een of twee keer per week 's avonds een oppas en mijn favo uitstapje is gewoon wandelen. Na anderhalf uur ben je bijgepraat en al lopend over problemen praten gaat gewoon veel makkelijker dan aan een keukentafel. Ook durf ik dan sneller vragen te stellen als: wat vind je nu eigenlijk van je leven, wat zou je anders willen, waar loop je tegenaan etc. Zo krijg je weer belangstelling voor elkaar en dan is het ook makkelijker om intiemer te worden. Ons ingedutte sexleven is weer opgebloeid toen ik elke week iets speciaals voor mijn man ging doen. Iets wat je in het begin van je relatie ook doet, als je pas verliefd bent. Extra lekker zijn lievelingsgerecht koken. Een belangstellend sms'je als er iets spannends op het werk was. Briefje in zijn jaszak. Gestreken zakdoeken. Geen dingen die direct verband hadden met sex, maar een extra stapje om te laten merken dat je om iemand geeft. Op een of andere manier maakten die kleine dingetjes die ik voor mijn man deed, mijn man ook leuker/aantrekkelijker voor mij. We hebben het nu weer heel goed samen. Op deze manier hebben we helemaal geen therapie nodig gehad.
Sense of urgency
Ik denk dat het relatietherapie zin heeft omdat het je vrouw duidelijk maakt dat de relatie serieus op het spel staat. De kloof tussen jullie is (in ieder geval in jouw waarneming) gigantisch. Zij 'vindt het best zo'. Jij 'kan er niet mee leven'. Ik denk eerlijk gezegd dat zij dat niet gelooft zo lang je het iedere dag braaf zonder veel te morren blijft doen. Als jouw waarneming klopt, neemt ze je voor lief en heeft ze weinig oog en belangstelling voor jouw wensen en verlangens in het leven. Het kan haar kennelijk niet schelen dat jij ongelukkig bent? Mooie liefde is dat. Dit soort dingen komen aan de oppervlakte in een goede relatietherapie en dan zal zij haar prioriteiten moeten stellen. Als ze nog van je houdt en je werkelijk waardeert in het leven, zal ze een inspanning moeten doen om er echt samen met jou uit te komen. Dan volstaat 'ik vind het best' niet. Als je in therapie gaat, zal dus blijken of ze daartoe bereid is. Aan jou de vraag of je daar echt achter wil komen.
Groet, Jo Hanna
Marieke -kinderen
"Je kunt ze uit logeren sturen, een ochtend vrijnemen als ze op school en peuterspeelzaal zijn en dan tijd voor elkaar inplannen. Maar je moet het wel willen en elkaar opzoeken."
Mijn jongste gaat niet naar de peuterzaal, dus ik kan niet even vrij nemen van hem (we kunnen het niet betalen), uit logeren is moeilijk, geen familie in de buurt. Je denkt er wel makkelijk over moet ik zeggen.
Verder vind ik wel dat je hele goede vragen stelt!
Een ochtend in de maand?
En dan 4 uurtjes, komt bij een gemiddelde oppas uit op zo'n 12 euro per maand. Het is ook maar net hoe graag je zoiets wil. Tuurlijk kun je die 12 euro ook aan een heleboel andere dingen uitgeven, maar wat is er mis met af en toe ook even kiezen voor jezelf? Als is het maar een ochtendje in de maand.
Nu zullen er ook best mensen zijn die zelfs die 12 euro niet kunnen missen. Maar ik denk toch dat het bij de rest meer een kwestie is van daarvoor niet willen missen.
Doodpraten
Wat ik bij Hendrik voel is dat hij het niet helemaal voor zich ziet, zo´n gesprek. Om de keukentafel gaan zitten roept een beeld op van: kinderen naar boven, afwas gedaan, gaan zitten met een kopje koffie en dan een aantal onaangename agendapunten afwerken. In de praktijk gaat het meestal anders, op een dag is de sfeer er toevallig naar, of je schept die zelf (boswandeling). Zelf ben ik ook een kei in het uitstellen van heikele onderwerpen. Hendrik lijkt me net als ik een meegaand type, vandaar dat Brave erbij. Zelf heb ik deze week een slepende sekskwestie opgelost door middel van een knallende ruzie, ik voelde me al een tijdje niet meer helemaal op mijn gemak in bed, een opvoedingsconflict deed de bom barsten, er kwamen discussies over van alles op gang en op een gegeven moment kwam ook deze aap uit de mouw: ik vind het de seks met jou niet meer zo leuk, want... We hebben sindsdien niet eens met elkaar gevreeën maar ik weet nu al dat het weer goed komt. Ruzie heeft als voordeel dat je op een gegeven moment niet meer beleefd de ander probeert te ontzien en dus opener bent, het nadeel is dat het taalgebruik op zulke momenten nogal kwetsend kan zijn. Dus jammer maar helaas, je zult het onderwerp toch zelf moeten aansnijden. Als je zelf door de zure appel heen durft te bijten heb je ook geen therapie nodig (wachtlijsten of duur), dat kan altijd nog als het echt vastloopt. De tip om er niet in de slaapkamer over te beginnen vind ik een goede. Praat erover maar ga daarna niet geforceerd vrijen, laat het gesprek een aantal dagen of desnoods weken bezinken, heb het er verder ook niet meer over. Je kunt er ook een periode (maanden!) bij afspreken waarin je belooft alleen te knuffelen of te masseren zonder dat je meer verwacht. Vindt ze het erg als je in haar bijzijn masturbeert?
Niet makkelijk, maar creatief
DC, je slaat de optie van afdraven in de buitenlucht en om 7 uur in bed, zodat je van half 8 tot half 10 een wilde nacht kunt beleven, over
Maar het is natuurlijk niet mijn bedoeling om pasklare oplossingen aan te reiken, zodat Brave Hendrik lui achterover kan leunen en ze allemaal als onbruikbaar van de hand doen. Het gaat erom zijn verbeelding en creativiteit te prikkelen zodat hij zelf zijn beste oplossing bedenkt.
Ik denk vaak dat die ouders van jonge kinderen eens bij de vreemdgangers in de leer moeten. Die vinden altijd gelegenheid voor intimiteit, aandacht en sex, waarom zouden jonge ouders dat niet kunnen?
Afdraven?
Wat heb jij voor watjes?
Ik kan mijn kinderen de hele dag laten draven (hebben zelfs een trampoline voor dit doel), maar ze laten zich niet echt afvoeren voor acht uur, en daarna ben ik helemaal op! Mijn man gelukkig ook
Gelukkig is mijn liefdesleven en seksleven erg goed, ook met jonge kinderen (er komt niet voor niets een derde aan, hihi), maar ik heb af en toe echt rust aan lijf en hoofd nodig om me een beetje vrouw te blijven voelen. Heb laatst een keer een nacht in een hotel doorgebracht met een goed boek, helemaal alleen, was echt HEERLIJK!
Ik vind het trouwens jammer dat we maar 1 kant horen van dit verhaal, want iemand die gewoon echt geen zin en behoefte heeft aan seks, daar moet iets serieus achter zitten.
