Heimwee naar vrijgezellentijd

Toevallig

zei ik het van de week nog tegen mijn man dat ik af en toe wel eens terug kan verlangen naar die tijd. Ik had wel eens vrijdags mijn boodschappen gedaan en dan dacht ik: heerlijk, nu hoef ik tot maandagmorgen niets meer te zeggen. Tegen helemaal niemand. Dat vond ik zo'n heerlijk vooruitzicht voor dat weekend! Niet altijd hoor, meestal waren er wel afspraken, maar soms vond ik het alleen zijn zo lekker. En dat is gewoon niet meer zo als je een gezin hebt.

Ik ook

maar of het echt een verlangen terug naar die tijd is...ik weet het niet. Ik voel het ook een beetje als heimwee naar alles van vroeger.
Mijn ouderlijk huis, waar nu andere mensen wonen. muziek, het ongecompliceerde van vroeger. volgens mij hoort het een beetje bij het ouder worden. Het besef dat die periode is afgesloten en nooit meer terug komt. Mijn moeder is overleden, stiefvader en oma overleden. allemaal herinneringen en het komt nooit meer terug. Ik wordt daar ook wel verdrietig van.
groetjs ponpon

Terugverlangen niet echt

maar idd dat experimenteren met recepten doe ik minder. Toch een beetje rekening houden met iedereen en ook misschien met het idee dat als het idd niet lekker is ( of mislukt) dan moeten er zoveel meer toch iets te eten krijgen. In je eentje is dat makkelijker. Verder zit je meer een verplichte dingen vast als kinderen moeten naar school. Je neemt niet zomaar een baaldag. Er is zoveel meer om voor te zorgen, meer personen en meer huis/was/eten enz.

Nee

Ik verlang niet terug naar mijn vrijgezellentijd. Ik ben blij met wat ik nu heb en vind dat ik een rijker leven heb met mijn man en kinderen.
Wat ik soms wel jammer vind is dat we bij bepaalde uitgaven toch rekening moeten houden met het feit dat we niet met ons tweeën zijn. Ik zou wel eens weer naar een concert willen, maar dat is zo duur voor twee personen dat ik dat niet kan verantwoorden. Dan is er altijd nog wel iets belangrijkers wat van dat geld gedaan kan worden. Nieuw bed voor een kind, nieuwe voetbalschoenen...

Tip voor de koks

hier in frankrijk wordt er kaas met brood gegeten na de maaltijd. Dus als de kinderen de helft niet eten van wat we hebben klaargemaakt, dan eten ze gewoon wat meer kaas en brood. Ze moeten enkel een hapje proeven, maar verder doe ik er niet moeilijk over. Het moet wel leuk en gezellig blijven.

Het eten...

Goh, het valt me echt op hoeveel dames reageren op de frase 'smaakbeperkingen'! En ik bedoel echt niet alleen de kinderen hoor, ook mijn man lust lang niet alles. Ik kook niet zo buitenissig, doodgewoon eigenlijk, maar ik hou wel van een karbonaadje bv. Lust niemand hier; alleen schnitzels, hamburgers en worstjes vinden genade, terwijl ik mee hou van 'echt' vlees
Nu kan ik soms natuurlijk voor mezelf wel een karbo kopen, of een potje rabarber opentrekken, dat is niet zo'n probleem. Maar pasta's met roomsaus, pesto en dergelijke schotels, die maak je niet voor je up. En pannekoeken met appel en spek enzo, er is er maar 1 die dat lust: zoonlief! Man en dochter vinden het om te gruwen.
Tjee, kaas en brood na het eten, ik moet er niet aan denken om na twee borden pasta ook nog brood met kaas te eten! Hoe krijg je het weg Natuurlijk doe ik het ook wel es, als er eentje niets lust; dan maar een boterham.
Ik ben geen superkok maar een beetje klooien en es wat nieuwe combi's proberen vind ik wel leuk ja, dat deed ik vroeger veel.

...en de rest

Natuurlijk is dat eten het ergste niet. Dat had Zonnetje wel goed gezien; het is mijn huwelijk waar ik me niet thuis in voel. Ik was gelukkiger toen ik alleen was. Ik ben vreselijk gaan vreten sinds we samen zijn, dik geworden, ik ben mezelf niet meer. Dat had ik wel eerder meegemaakt in langere relaties en ik viel gelukkig altijd weer snel af als ik de relatie verbroken had.
Ik denk dat ik maar een nieuw onderwerpje aanmaak hier om het daar eens over te gaan hebben, want ik vind het wel erg fijn om er eens met iemand over te praten. Ik wou dat míjn man me eens voorstelde een weekendje samen door te brengen! We hadden het in onze 'verkeringstijd' zo gezellig, maar dat is na de geboorte van de oudste nooit meer teruggekomen.
Maar als je zoals Ponpon je ouders en oma aan de dood verliest, kan ik me voorstellen dat je een heel ander verdriet hebt, scherpere heimwee. Wat erg joh!
Bedankt voor jullie reacties...en wat lekker stom van me om mijn tijdelijke nick te vergeten *bloos*
Gooi het maar weer op straat

Ik ben zeer gelukkig met mijn man en kinderen maar het is wel dat mijn leven grotendeels om hun draait. Ik mis het spontane van vroeger, de onverwachte ontmoetingen, de lange reizen, het ongereguleerde, nooit met iets of iemand rekening te moeten houden enzovoorts. Soms heb ik de behoefte om een vlucht te nemen naar een ver land en daar een paar weken te gaan feesten, dat gevoel van vroeger te herleven. Nu is het toch anders. Ik moet rekening houden met wat ik kook, wanneer ik thuis ben, hoeveel uren ik werk om alles van te onderhouden, alles moet afgesproken en gecoördineerd worden enzovoorts. Verder zit ik nu ook opgescheept met de schoonfamilie waar ik veel van hou maar die ook wel heel aanwezig zijn en veeleisend.

Ook kan ik niet zomaar meer verhuizen naar een ander land voor een andere baan of een paar maanden ergens heen gaan voor de lol of om een taal te leren. Ik zit hier echt vast. Laatst bijvoorbeeld kreeg ik de mogelijkheid om mee te helpen met het opzetten van een nieuwe onderneming in Quebec. Als vrijgezel had ik dat vast gedaan maar nu kan dat allemaan niet meer. Niemand zou mee willen en het is sowieso veel te onzeker.

Ik verlang ook nog wel eens (en dat begrijpen maar heel weinig mensen) naar de tijd dat ik alleenstaand moeder was. Ook toen kon ik zelf meer beslissingen nemen en had een soort permanent gevoel van vrijheid over me ondanks dat ik met twee kleine kinderen zat. Natuurlijk romantiseer ik dingen ook maar dat leven had ook zeker zijn aantrekkelijke kanten.

Gelukkig brengt het leven nu voldoende compensaties. Ik heb nu een familie om me heen terwijl ik dat nooit eerder heb gehad op die manier. Ik heb mijn kinderen die geweldige leuke momenten met zich meebrengen en ongelovelijk veel liefde en daarnaast natuurlijk mijn man. Dus opzich ben ik heel tevreden maar er zijn momenten dat ik uit zou willen breken en alleen maar meer mezelf zou willen zijn.

Maylise