Help! ik ga in therapie
Na drie jaar "gehannes" in mijn relatie heb ik eindelijk een besluit genomen: ik ga in therapie. Morgen ga ik een afspraak maken.
Mijn man is fel tegenstander van dergelijke hulpverlening ("ik wil geen vrouw met problemen") en hij wil er helemaal niets mee te maken hebben.
Ik ga dit dus doen zonder het hem te vertellen. En ik vind het doodeng. Ik ben zo bang dat deze stap me uiteindelijk mijn huwelijk gaat kosten. Niet vanwege het verzwijgen van de therapie maar omdat ik bang ben dat ik uiteindelijk niet meer de persoon zal zijn die ik was. Dat ik niet meer de persoon ben die hij wil.
Wie steekt me een hart onder de riem?
Vastberaden vastberaden vastberaden
meisje meisje meisje, je hoeft het míj niet uit te leggen. Ik regeer mijn gezin vanonder, achter en tussen de bergen zooi (bij wijze van spreken). Wat jij mist is simpelweg gelijkwaardigheid en een soort lef. Dit gedoe (van je man) moet je er in het eerste huwelijksjaar uit zien te krijgen, daarna lukt het niet meer 
. Vlees te laat uit de vriezer, melk op, tjongejongejonge, waar gáát het over??
Ik snap wel hoe het werkt: hij ziet jouw taken als jouw werk en hij moet ook gewoon zijn werk doen, dus jij ook. Misschien moet je eens voorstellen dat je een dagje meegaat naar zijn werk en dan álles vragen (waarom leg je dat papier nou daar neer? en álles bekritiseren (gut, laat je altijd je vuile koffiebekertje staan??). Jouw werk is zichtbaar en publiekelijk, maar dat wil nog niet zeggen dat iedereen het maar mag afkraken. Dat doe je bij zijn werk toch ook niet?
Dit gaat niet over het huishouden. Dit gaat over macht, respect en controle.
Tirza
Tirza
Je zegt: "Dit gaat over macht, respect en controle."
Dat klopt. Helemaal.
Als het dan een paar dagen gezellig is, denk ik: zo kan het ook. Maar diep van binnen voel ik altijd een soort stress... oh jee, die schoenen liggen nu al 2 dagen bovenaan de trap, oh die overhemden........ oh dat onkruid... etc etc.
Je moet zeuren over het zeuren
volgens mij heb ik dat hier een keer gelezen. Dus elke keer dat je man weer kritiek gaat leveren weer rustig uitleggen waarom je daar niet van gediend bent. Hij moet een soort drempel gaan voelen om alweer een opmerking te plaatsen. Als jij het elke keer slikt, zal hij "ongestraft" zijn gang blijven gaan.
Beemer & kritiek
Jouw situatie is op dit punt wel herkenbaar, ja.
Het lastige is alleen dat mijn man een enorme afkeer heeft van alles wat met welke vorm van therapie dan ook te maken heeft. Fysiotherapie kan net zeg maar.
Een vorm van iets gezamenlijks zit er dus niet in. Omdat hij dat nooit zal doen. Hij accepteert min of meer dat ik hulp zoek omdat ik duidelijk heb gemaakt dat ik het hoe dan ook ga doen. Maar goed, het probleem ligt bij mij dus het ligt voor de hand dat ik degene ben die hulp zoekt 
En voor wat betreft dat zeuren over het zeuren... Dat is een lastig onderwerp. We hebben daar geregeld woorden over en de rode draden zijn dan eigenlijk altijd: ik heb het niet onder controle, ik kan niet tegen kritiek, dan kan hij dus nooit meer iets zeggen en ik geef hem het gevoel dat hij altijd loopt te zeiken. Zoiets...
Misschien duik ik ook wel te snel de verdediging is, moet ik daar eens op gaan letten.
Zeuren over het zeuren deel ii
ik heb het niet onder controle, ik kan niet tegen kritiek, dan kan hij dus nooit meer iets zeggen en ik geef hem het gevoel dat hij altijd loopt te zeiken. Zoiets...
Wat je zou kunnen antwoorden...
Je hebt gelijk dat ik hier niet altijd de boel niet altijd onder controle heb maar ik doe mijn best en ik zou het fijn vinden als je daar wat meer vertrouwen in stelt. Ik vind het vervelend om telkens op mijn vingers getikt te worden. Ik vind het jammer dat ik je het gevoel geef dat je telkens loopt te zeiken, maar ik wil ook hier graag ontspannen rondlopen en niet telkens het gevoel krijgen dat ik op mijn vingers getikt kan worden...
Echt... lees een boekje over assertiviteit, daar kun je goede tips krijgen. Misschien is bovenstaande niet helemaal goed, maar een paar dingen die telkens terugkomen zijn, goed naar de ander luisteren en herhalen wat ze zeggen en toegeven waar je vindt dat ze gelijk hebben, je zinnen met "ik" laten beginnen, praten over je gevoel, rustig je standpunt blijven herhalen... Ook een assertiviteitscursus is goed, kun je met rollenspelen dingen oefenen.
Je kunt je man niet veranderen. Je kunt echter wel jouw manier van communiceren proberen te perfectioneren zodat jouw man minder zin krijgt om telkens zo bazig te doen.
Mijn man had ook een fase waarin hij voortdurend kritiek op me zat te leveren. Hij vond zichzelf ook eerst zielig dat hij "niet meer zo maar alles mocht zeggen in zijn eigen huis", maar onze relatie is echt stukken verbeterd sinds ik assertiever ben geworden. Omdat hij nu minder zeikt, vind ik hem oprecht leuker.
Inzicht
Vastberaden,
Ik denk dat alles staat of valt met zelfinzicht. Jij bent daar nu hard mee aan het werk. Dat is heel goed! Goed voor jezelf. Maar voor het huwelijk is het toch echt nodig dat ook je man zelfinzicht krijgt en bereid is om mee te werken, en dat zie ik nog niet gebeuren. Zeker niet als hij halsstarrig blijft volhouden dat hij een afkeer heeft van therapie en daar nooit aan wil beginnen.
Wat Beemer beschrijft, is heel erg mooi en ik hoop voor jou dat het zo kan gaan lopen bij jullie. Maar zij heeft een man die bereid is om óók te investeren in de relatie en die accepteert dat zijn voorkeuren en behoeften niet per se ook de hare zijn.
Je schrijft ook: "Maar goed, het probleem ligt bij mij dus het ligt voor de hand dat ik degene ben die hulp zoekt "
Je bent niet de eerste en zult ook niet de laatste zijn die in therapie gaat terwijl de grootste problemen in de houding en het zelfinzicht van de partner liggen. Ook ik heb therapie gehad en ik kreeg ook te horen dat dit bijna normaal is bij dergelijke problemen. Ik hoop van harte dat je er samen uit komt. Maar ik ben niet verbaasd als dat niet blijkt te lukken.
Sterkte! C.
Maar ik zie wel mogelijkheden hier
je schrijft dat je man klaagt dat hij het gevoel krijgt door jou dat hij de hele tijd zeurt. Dan ben je toch al een eindje op de goede weg als hij dat gevoel krijgt. Je moet je alleen niet door dit soort opmerkingen laten afschepen en voor de lieve vrede stoppen met tegengas geven.
Er is een verschil tussen huisvrouw en meid!
"Maar diep van binnen voel ik altijd een soort stress... oh jee, die schoenen liggen nu al 2 dagen bovenaan de trap, oh die overhemden........ oh dat onkruid... etc etc. "
Ik las bovenstaande en trok mijn wenkbrauwen op.
Zijn het jouw schoenen? Zijn het jouw overhemden? Is het jouw of jullie tuin?
Hij gaat wel werken en jij niet. Hij wordt betaald voor zijn werk en hij zorgt voor jouw. Maar...
Als hij zijn schoenen eens zelf wegzet of zijn overhemden zelf aanpakt? Zijn baas betaald hem ook. Maar wat zou hij ervan vinden als zijn baas hem elke dag zijn overhemden laat strijken of zijn schoenen laat wegzetten?
Ik zie het ideale huis zo: ieder ruimt zijn eigen troep op. Vuile was in de wasmand, vuilnis in de vuilbak,... Ik kook dus zij wassen af. En de rest...doe ik. De ramen zemen, de vloer schrobben,... maar alleen als er geen troep ligt
Groetjes
PS. Er is een verschil tussen een huisvrouw en een meid! Een huisvrouw wordt door haar gezin geliefd en ondersteunt. Een meid wordt betaald...
Maar vastberaden mag van man niet delegeren...
niet iedereen is even sterk in het organiseren en ook niet iedereen vindt het leuk.
Volgens mij wil vastberaden meer delegeren in de vorm van huishoudelijke hulp, maar dat mag niet van haar man, want afspraak is afspraak, zij zou het doen.
Ik vind het flauw dat hij haar voor eeuwig aan die afspraak wil vastbeitelen. Als je baan je niet bevalt, dan zoek je toch ook een andere. Vastberaden werkt als freelancer, waarom mag een deel van haar inkomen niet voor hulp worden gebruikt?
Het gaat hier om iemand die ook erbij werkt. Daarnaast lijkt me een huishouden van 6 mensen moeilijker te runnen dan de doorsnee 4. Ik kan me best voorstellen dat het niet altijd lukt om alles helemaal onder controle te hebben. Vooral niet als je ook nog bedenkt dat de man van vastberaden regelmatig op reis is.
Emma b
Op zich kan ik me ook wel vinden in de gedachte dat ieder werk minder leuke kanten heeft en dat je soms gewoon even moet aanpakken. En als je afspraken maakt over de taakverdeling dat je dan allebei je taak naar eer en geweten moet invullen.
En ik vind ook dat mijn man best een punt heeft als hij zegt dat enige structuur in huishoudelijk werk (of wat voor werk dan ook) prettig of nodig is.
Het probleem is alleen dat wij allebei verschillende ideeën hebben over wat onder "zooi" wordt verstaan. En misschien ben ik wel makkelijker dan hij. Misschien moet ik ook harder mijn best doen. Maar soms voldoe ik gewoon niet aan het gewenste niveau, zeg maar. Dus als het een echte baan was, werd mijn contract waarschijnlijk niet verlengd
Ach, het staat vast voor iets heel anders. Een goed lopend huishouden is wat mij betreft zeker niet de essentie van een relatie.
Vastberaden,
als jullie het zo oneens zijn over het huishouden lijkt het me lastig om daar uit te komen zonder dat iemand water bij de wijn doet.
Ik kan zo niet tussen de regekls door lezen of je man leidt aan een lichte vorm van smetvrees, of dat er best wat inzit, in zijn commentaar, maar nu jullie de taken zo helder hebben verdeeld (hij het geld binnenbrengen, jij alles thuis) wordt de een natuurlijk wel geconfronteerd met de censequenties van hoe de ander zijn taak oppakt.
Als jouw man plotseling besluit om zijn glanzende carriere aan de wilgen te hangen om (ik noem maar een zijstraat) oude auto's te gaan opknappen en verkopen, tja, dan keldert wsch zijn inkomen, en zul jij als niet werkende partner aardig wat moeten gaan veranderen aan je manier vna leven. Zulke dingen stem je dus wel samen af. En als jullie denken dat je man dat echt moet gaan doen met die auto's, dan gaan jullie de taken misschien wel anders verdelen. Jij ook wat werken of zo.
Omgekeerd kun jij wel allerlei beelden hebben over hoe georganiseerd (of niet0 jij alles thuis laat verlopen, maar als jouw man daar andere ideeen over heeft zul je daar ook een compromis in moeten vinden. Hij doet full time andere dingen, dus het zou wel fijn zijn als het thuis ook een beetje naar zijn zin gaat. En wederom, als jullie daar niet uitkomen, dan moet je de rollen denk ik anders verdelen. Jij wat meer werken en minder huishouden? Hij wat minderwerjken en meer huishouden? Eventueel een deel uitbesteden?
Ervanuitgaande dat ie inderdaad geen smetvrees heeft vind ik wel dat hij iets mag vinden van hoe georganiseerd en schoon het thuis is. Net zoals jij iets mag vinden van de carrierekeuzes die hij maakt (als die significante invloed hebben op jullie manier van leven)
Dit even los van al jullie andere issues....
Ingrid
Oh, enne....
'Een goed lopend huishouden is wat mij betreft zeker niet de essentie van een relatie.'
hmm. Een (goed) betaalde baan buitenshuis is ook niet de essentie van een relatie.
Maar het moet wel gebeuren, allebei. En het ene ding is jouw job, het andere ding van je man. En dan weer...zie vorige posting...in zekere zin mag je dan best iets van elkaar eisen.
Eisen
Ja Ingrid, Ik denk dat je gelijk hebt als je zegt dat je best iets van elkaar mag eisen. En dat je van elkaar mag verwachten dat ieder zich aan de gemaakte afspraken houdt.
Misschien moet ik het ook allemaal niet zo zwaar opvatten en accepteren dat je in een (gelijkwaardige) relatie niet altijd blij met elkaar hoeft te zijn. Dat je het niet altijd leuk hoeft te vinden wat de ander zegt, vindt of doet. Misschien moet ik van zijn kritiek op mijn huishoudelijke vaardigheden niet meer maken dan dat. Dus het niet steeds zien als een totaal persoonlijk falen ofzo.
Maar op zich wil ik wel de ruimte hebben in mijn relatie om het af en toe (vanwege de kinderen, een opdracht, sport etc.) niet onder controle te hebben. Ik wil daar niet constant op worden afgerekend. Het is hier in huis gewoon best wel schoon en netjes namelijk. Vind ik. Ook als ik het vergelijk met vriendinnen etc.
Vastberaden,
dat 'iets eisen' moet natuurlijk niet uitmonden in eindeloos gezanik. Dat betekent nl dat jullie geen heldere afspraken hebben. Al heb jij andere ideeen over 'schoon' als je man, jullie zullen een of andere werkbare vorm van compromis meoten afspreken als jullie vasthouden aan de kostwinners-opzet. Dat betekent in jullie geval dat je iets grondiger te werk zou gaan dan je normaal zou doen. Maar niet dat je alles gaat doen zoals je man het zou doen. Da's de essentie van een compromis, toch? Dat je allebei wat water bij de wijn doet.
Als er daarna nog steeds gezeurd en gezanikt wordt dan betekent dat dus danwel dat jij je niet houdt aan wat jullie hebben afgesproken over 'schoon', danwel dat je man zich er niet bij kan neerleggen dat 'compromis-schoon' anders schoon is dan zijn schoon.
In beide gevallen is het duidelijk waar de schoen wringt, en wie eventjes weer moet bedenken wat de afspraken ook al weer waren.
Als dat steeds maar niet wil lukken...dan moeten jullie het rigoureuzer gaan aanpakken en gaan sleutelen aan de taakverdelingen qua werk en huishouden (wie doet wat, en besteden we evt iets uit).....
Ingrid
Meneer de manager
Ja, je mag van elkaar eisen dat je je best doet in de functies die je in onderling overleg hebt aangenomen. Maar zo te lezen is Meneer Vastberaden erg aan het micromanagen, en dat lijkt me niet de afspraak. Als kostwinner en thuisfrontwerker heb je afgesproken dat je allebei je eigen taak doet, niet dat de ene taak ondergeschikt aan de andere, en al helemaal niet dat de thuiswerker ondergeschikt is aan de buitenshuiswerker. En die situatie lijkt hier wel te ontstaan. Mevrouw Vastberaden zegt meneer niet wat hij precies op zijn werk moet doen en laten, ze gaat ervan uit dat hij weet wat hij doet (neem ik aan). Meneer Vastberaden heeft wel kritiek, zo te horen tot op details en op een manier alsof hij Vastberadens chef is, en dat vind ik scheef. Laat die werkster maar komen, zou ik zeggen, kan hij die commanderen.
Maar goed, dit is hooguit een deelprobleem. Belangrijker is dat Vastberaden de oude afspraken wil aanpassen, en dat Meneer Vastberaden dat niet wil omdat het hem zo veel te goed bevalt en hij bang is voor verandering. In mijn niet al te bescheiden mening.
Ik denk dat hij er veel bij te winnen heeft om mee te denken. Een leuke vrouw, om te beginnen.
Liefdestaal
Ik weet niet of je het boek 'de 5 talen van de liefde' kent van Gary Chapman, maar dat zou voor jullie misschien wel verhelderend kunnen zijn. Het gaat erom dat mensen verschillende manieren hebben om hun liefde te laten zien. Vaak is dat dan ook de manier waarop ze het willen ontvangen. Zoals ik het bij jullie lees is de typische taal van jou man 'dienen'. Bij dat hoofdstuk werd de situatie beschreven van een echtpaar die wel wat op die van jullie lijkt (zonder de vreemdgaanproblematiek overigens). Die man was ook steeds gefrustreerd als hij thuiskwam en het was in zijn ogen een troep. Het voelde voor hem dat zijn vrouw hem niet belangrijk genoeg vond om het een beetje netjes te hebben. En zij voelde zich door zijn kritiek ondergewaardeerd en gekleineerd. Zij hebben toen afgesproken dat hij 3 dingen mocht kiezen die hij heel fijn zou vinden als dat gebeurt was als hij thuiskwam. Dat was o.a. dat het gezicht van de baby schoon was (waar heb je het dan over denk ik, maar ik spreek vast een andere 'taal'
. Zij was niet verplicht om het te doen, maar omdat ze nu begreep dat dat voor hem belangrijk was om zich geliefd te voelen probeerde ze wel altijd die dingen voor elkaar te hebben. Hij mocht dan verder niet mopperen natuurlijk. Bovendien zou hij proberen haar in haar 'taal'aan te spreken.
Dit werkte voor hun heel goed.
Misschien kunnen jullie eens rustig op de bank gaan zitten en bespreken wat er voor zorgt dat je je geliefd voelt.
Ik hoop dat jullie uiteindelijk samen sterker uit deze periode komen!
Yep
"Ach, het staat vast voor iets heel anders. Een goed lopend huishouden is wat mij betreft zeker niet de essentie van een relatie."
Dat denk ik dus ook.
Overigens zou ik tegen mijn man zeggen dat ie dan voortaan het huishouden lekker zelf mag doen als ie denkt dat ie het beter kan. Maar ik schat zo in dat dat voor de man van vastberaden nog een stapje te ver is....
Verder vergeet Emma B voor het gemak dat Vastberaden ook een baan heeft. Ik wil niet beweren dat het dan anders ligt maar mij lukt het in ieder geval niet om naast mijn baan het huishouden perfect op rolletjes te laten lopen. En toch denk ik dat er met mij niet veel mis is. Ik hang gewoon heel erg aan de beginstelling van deze posting: qua prioriteit komen eerst mijn kinderen, dan mijn werk en mijn man en dan komt er een hele tijd niets en dan pas mijn huishouden. En overigens denk ik dat ik had moeten beginnen met "eerst kom ik zelf", maar dat vind ik vaak ook best moeilijk...
Emma (ot)
Ik persoonlijk vond de babyleeftijd het lastigste om enig huishoudelijk werk op de rails te krijgen,dagen konden echt in de soep draaien,met slechts een baby.
Bastet
Cursus time-management?
Ik begrijp het verband niet zo.
Ik bedacht vanochtend dat het ook niet eerlijk is dat van vastberaden volop flexibiliteit wordt verwacht: haar man is vaak op reis. Ik neem aan dat hij met zijn hoge positie ook niet elke avond op tijd thuis is. Als hij een keer meer werk heeft, dan vangt zij dat op. Ze gaat waarschijnlijk ook niet zeggen: "Nee, afspraak is afspraak, je moet om half zes thuis zijn."
Van zijn kant verwacht hij dat zij klaar is met haar werk op het moment dat hij zijn voet over de drempel zet.
Hoe gaat het trouwens nu vastberaden?
Lol zonnetje
Geweldige posting!
Maar hij is natuurlijk wél geschreven vanuit moderne management opvattingen. Het is maar te hopen dat de man van Vastberaden de theorie X van McGregor is ontstegen en volgens theorie Y weet te handelen. Bij theorie X gaat de manager er namelijk van uit dat mensen (medewerkers) van nature de kantjes er van af willen lopen. *slik*
Bij theorie Y gaat de manager ervan uit dat mensen (medewerkers) van nature de handen uit de mouwen willen steken. Daarom kan een manager veel aan haar of zijn medewerkers overlaten.
Maar eerlijk gezegd denk ik dat Vastberaden deze hele business discussie niet met haar man durft aan te gaan.
Daar is eerst nog flink wat emancipatie voor nodig. Therapie dus!
Groeten van Issey
Afspraken
Mijn ex en ik hadden een eerlijke verdeling qua huishoudelijk werk. We hadden ook allebei een fulltime baan.
Verschil was dat ik me niet moeide met hoe hij zijn deel van het werk deed. Hij daarentegen kwam me vertellen welke kop er op de stofzuiger hoorde als ik die plek zoog, hoe de handdoeken dienden opgevouwen te worden en zelfs, echt waar, hoe je een pak koffie hoort open te maken. Ik heb hem ook nooit een takenlijstje gegeven voor een vrije dag.
Je kunt afspraken maken over wie wat doet maar de uitwerking ervan is zaak van degene die het doet. Toch?
Even....
Mijn man vindt dat ik hem te weinig aandacht geef.
E.e.a. naar aanleiding van het feit dat ik gisteravond een half uurtje langer door wilde werken dan het moment dat ik had aangekondigd. Hij eerder naar bed, pissig, "zo gaan mensen met elkaar om die elkaar niet meer leuk vinden, lekker gezellig want ik ga 2 dagen weg naar het buitenland en dan kan ik alleen in bed gaan liggen".
Jullie zullen misschien denken: mens maak je niet druk. Maar ik ben zo moe van het constante gezeik. Liggen de overhemden een keer allemaal netjes in de kast, huis netjes, wc's schoon, keuken opgeruimd... wasmanden zo goed als leeg, belasting netjes op tijd aangegeven (wat natuurlijk al een wonder is voor iemand met een kutplanning
Hij is weg en ik voel me zo opgelucht en vrij. En zo verdrietig. Ik wil dit niet meer, ik ben het zat, ik wil rust, gezelligheid, het gevoel dat ik trots mag zijn op mijn werk. Op mezelf.
Nou ja, het is weer een lekkere klaagzang geworden. Sorry maar ik moest het even kwijt.
Emotionele chantage
Dat is wat het is Vastberaden.
Als doe je nóg zo je best, je zult het nooit goed doen. Hij zal altijd iets vinden om je verwijten te maken. Daar ligt zijn focus. Niet op wat er wél goed gaat.
Ik kan me voorstellen dat je dit heel erg zat bent. Dit put uit. Hier krijg je nul-komma-nul energie van.
Over aandacht gesproken: hoeveel aandacht heeft hij nou aan jou gegeven?
Ik denk niet dat hij zal veranderen. Dat is de realiteit die je onder ogen moet zien. Wil je blijven, dan zul je manieren moeten vinden om hiermee om te gaan.
Sterkte, Issey
Nou..
misschien wou hij gewoon sex? En als jij door zou werken zou dat er niet meer in zitten en werd ie daar chagrijnig van? Vooral met het vooruitzicht twee dagen zonder je te zijn?
Aandacht
Op zich doet hij wel z´n best, hoor. Hij doet boodschappen, regelt wat dingen voor m´n werk etc. Maar die voortdurende kritiek....
Het is trouwens altijd zo dat wanneer ik een opdracht heb waardoor ik ´s avonds moet werken (omdat de kinderen om kwart over 3 uit school komen), we woorden hebben. In ieder geval irriteert het hem altijd enorm en hij kan het niet nalaten om er lullig over te doen. Dat ik m´n prioriteiten niet goed heb enzo. En hij brengt het ook altijd in relatie tot zijn eigen werk en tot zijn afwezigheid door zijn werk. Zo van: lekker gezellig, ben ik morgen weg, zit jij te werken.. Terwijl hij altijd exact weet hoe mijn werk werkt, zeg maar.
Dat ik me vaak erg alleen voel en het gevoel heb dat ik de kinderen in m´n eentje opvoed omdat hij ongeveer 180 dagen per jaar weg is doet dan even niet terzake.
Bah!
Yvon
Dat klopt, dat was ook nog een punt van kritiek.
Hij kwam al chagerijnig uit z´n werk, had een klotedag gehad (bleek later), baalde van het feit dat ik iets had zitten drinken met een vader die z´n kind op kwam halen (waarom zit die kerel hier een beetje jouw schema in de war te gooien), eten later dan normaal, werken later dan normaal. Liep te schelden en te kankeren..... Dat, in combinatie met de stress die ik voelde om mijn klus op tijd af te krijgen is niet bevorderlijk voor mijn libido, dat klopt.
Nogmaals sorry voor mijn geklaag, hoor. Maar ik voel me echt zo klote.
Opmerkingen
Mijn inmiddels ex had ook van die leuke opmerkingen. Ik werk af en toe 's avonds, dat wist hij en in den beginne vond ie dat ook leuk, was trots enzo. Maar later werd het; ja hoor ga maar, laat ons maar weer alleen. Dat zei ie zo grappend tegen de kids. Leuk is echt anders, ik voel met je mee.
Meijer en families
ik weet dat ik me er eigenlijk niet mee moet bemoeien.
Maar.
Natuurlijk wil de man van vastberaden 'gewoon' alleen seks.
Hij heeft alleen nogal een beroerde manier gevonden om dat duidelijk te maken. En als vastberaden daar dan eindelijk tegenin omdat zij ook behoeftes heeft dan ligt het weer aan haar.
Ik geloof er zelf helemaal niks van dat de man van vastberaden op forums adviezen vraagt hoe hij zijn vrouw kan verleiden. Een bloemetje, onverwachts uitje of kadootje en ze is om. Dat kan hij overal lezen. Hij neemt alleen de moeite niet want zijn vrouw 'heeft hij al'.
HIJ wil seks. Ja. Maar vastberaden heeft niet meer het gevoel dat hij dat met haar wil. Dan is dat toch duidelijk? Elke poging tot verleiding wordt alleen maar zieliger. Nee, leuk, vastberaden, trek een mooi pakje aan en word weer onweerstaanbaar.
Iedereen die dat tegen je zegt en je die adviezen geeft leeft boven de wet. Kennlijk zijn die verheven ofzo. Of beneden de achttien. Kom op zeg, je bent een volwassen vrouw die het waard is om van te houden.
Het is afschuwelijk maar als je er achter komt dat je man niet meer van je houdt op de sprookjesachtige manier die je in je gedachten had dan kan je maar beter heel erg snel in de realiteit gaan leven. En volgens mij maakt vasberaden op dit moment zo'n proces mee.
Er zit nu eenmaal iets meer achter de hele vastberaden dan alleen een of ander sekspak en misschien, misschien, wil ze zelfs wel iets betekenen voor haar kinderen en de wereld om haar heen. En is ze niet alleen maar geschapen om de man van haar kinderen te plezieren.
Dus: Vastberaden: gefeliciteerd met je therapie, beste vastberaden. Het zal best tegenvallen want voor sommige kwalen zijn nu eenmaal geen wondermiddelen. Maar soms is het een enorm kado om de waarheid onder ogen te zien. Hoe hard en moeilijk dat ook is. Weet wel: ik leef met je mee (helaas hoor, ook niet uit eigen vrije wil). Maar ik weet wel zeker dat je er komt. Liefs, spijker.
Uh..spijker?
Ik snap echt geen biet van wat je allemaal zegt. Uit wat Vastberaden schreef dacht ik alleen maar: haar man wil nog even jeweetwel voor hij twee dagen weggaat. Dat ze zich dan meteen in een sexpak (wat is dat?) moet hijsen, nou nee dus.
Vastberaden en yvon
Vastberaden, zoals jij je man nu omschrijft zie ik vooral iemand die heel erg bang is. Bang omdat jij gaat veranderen, bang omdat je contacten legt met anderen. Hij heeft geen grip meer op de situatie en doet er alles aan (op zijn eigen lullige manier) om grip te krijgen. Herken je dit?
Yvon, een sekspak draag je met bedschoenen 
