Relaties Relaties

Relaties

vastberaden

vastberaden

01-03-2010 om 18:45

Help! ik ga in therapie


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Yvon Meijer

Yvon Meijer

23-03-2010 om 22:04

Aha!

Dus eigenlijk had de man van Vastberaden zíjn sexpak, driedelig, aan moeten doen voor wat actie!
Maar, Vastberaden, ik ben het wel eens met Morgana, en ik denk dat je man net zo verdrietig is als jij..

Morgana Fata

Morgana Fata

23-03-2010 om 22:25

Yvon

Nee joh, Vastberaden had zichzelf in een een sekspak moeten hijsen, evt. met gebruik van vaseline, want dat latex zit enorm strak(heb ik van horen zeggen hoor , in bed moeten gaan liggen, dan de bedschoenen aan, tenslotte je kan geen meter lopen op die dingen en dan haar man moeten plezieren. HIJ gaat tenslotte een paar dagen naar het buitenland. En hij mag ook al niet buiten deur eten. De vorige keer dat ze daar achter kwam was hij haar bijna kwijt. Ze heeft haar taak als huishoudster/kok/opvoedster/seksspeeltje gewoon niet goed gedaan. En nu is hij gefrustreerd. Dom vrouwtje, kan ook helemaal niks... Hij mag toch geen ander? Dan moet zij wel haar taak vervullen natuurlijk, anders loopt hij schade op.
Of dit alles voor de man van vastberaden geldt weet niemand natuurlijk niet. Maar er zijn zulke exemplaren van het menselijk geslacht gesignaleerd, gewoon onder ons, in de wilde natuur/beschaving. Veelal in combinatie met wat andere karaktereigenschappen die vastberaden heeft beschreven.

baas

baas

23-03-2010 om 22:59

Verantwoording afleggen

Het is al eerder gezegd, je man gedraagt zich alsof jij verantwoording af moet leggen over hoe je je tijd indeelt. Alsof hij je baas is. Het is toch zeker je eigen beslissing hoe je je wakkere uren indeelt. En als dat betekent dat je een half uurtje langer door moet werken is dat toch niet zijn probleem? Ik word echt plaatsvervangend iebel van je man, hij toont maar weinig respect voor jou als individu. Niet om je nog verdrietiger te maken, maar als voorbeeld hoe het ook kan: mijn man zou het leuk voor me vinden als ik spontaan een gezellig moment met een mede-ouder had gehad. Je hebt gewoon aan jullie sociale netwerk gewerkt, kan dat ook in je taakomschrijving opgenomen worden?

Maar hoe heb je gereageerd?

Ik zit me ook plaatsvervangend op te winden over die man, maar daar schiet je weinig mee op.

Toch... it takes two to tango. Blijkbaar kan jouw man "ongestraft" dit soort opmerkingen plaatsen waardoor hij het blijft doen. You teach people how they can treat you.

Heb je hem weer verteld hoe dit op jou overkomt, wat voor een gevoel je van zijn opmerkingen krijgt? Dat je graag een goed huwelijk wilt maar dat je op deze manier je opgelucht voelt wanneer hij weg is omdat je zo controleert en manipuleert?

Wanneer begint je therapie eigenlijk? Wat zegt je therapeut?

Ik heb anders alvast een paar boekentips voor je:

Civilised Assertiveness for Women

en

Non-Violent Communication.

Zet hem op! Blijf op een rustige manier weerwoord geven! Het is een investering zodat hij langzamerhand steeds minder van dit soort opmerkingen zal maken. Hij moet weerstand bij zichzelf gaan voelen dit soort opmerkingen te gaan plaatsen omdat er dan elke keer weer een serieus gesprek volgt en hij zich een zeikerd gaat voelen (zoals hij eerder heeft aangegeven).

Volgens mij zou je al genoeg hebben aan een assertiviteitscursus ipv alleen maar therapie.

Bellefleur

Bellefleur

24-03-2010 om 09:14

Vastberaden,

Je neemt als voorbeeld de vader die nog even iets bleef drinken, en waardoor alles wat later werd. Je man wordt daar boos om, en zegt 'waarom zit die kerel hier jouw schema in de war te gooien'. Weet je wat ik denk? Het was niet jouw schema, maar het zijne. Hij eet later dan normaal, en kan dat niet hebben. Jij moet alles doen om het hem zo gemakkelijk mogelijk te maken. Als ik dit zo lees, zijn jullie geen partners. Maar ben jij een moeder met een veeleisend, dreinend kind. En als ik zo lees wat jij allemaal verzet: je baan, vier kinderen, het huishouden, de belasting invullen... Dan denk ik dat je te goed voor hem bent. Je kunt beter krijgen.
Trouwens, als jij een klotedag hebt, krijg jij dan steun van hém?

Polly Shearman

Polly Shearman

24-03-2010 om 11:29

Je man vindt altijd wel een stok

jij doet vreselijk je best ( in mijn ogen belachelijk overdreven) om hem alles naar de zin te maken, overhemden recht wc schoon enz enz...
maar ondanks dat alles goed is heeft hij nog kritiek!

vrouwen die door hun man geslagen worden doen ook zo vreselijk hun best om maar te zorgen dat er niks verkeerd gaat waardoor hij weer gaat slaan. Hij slaat uiteindelijk toch...

het ligt niet aan jou, het ligt niet aan de overhemden, het ligt niet aan de wc of die wel of niet schoon is, het ligt gewoon aan jou man!

doet me erg denken aan een buurvrouw hier een paar jaar geleden: ik vertelde dat ik met vriendinnen naar de film was geweest en zij reageerde: mag jij dat van pollyman???!?!?!?!

paar jaar later waren ze gescheiden, en kwam ze nog eens koffie drinken.
ze zei: toen vond ik jou vreselijk raar, en een los bol, zomaar uit gaan en man en kinders thuis laten... Nu zie ik in dat IK juist raar was... mijn relatie was niet gezond. Want het is volkomen normaal dat je met je vriendinnen naar de film kan gaan als je daar zin in hebt.

vastberaden... waneer begint die therapie!

Primavera

Primavera

24-03-2010 om 14:09

Hij is niet je man maar je baas

Beste Vastberaden,
Ik lees al een tijdje mee en anderen hebben het al genoemd. Het grootste probleem in jullie relatie is dat je niet een partner hebt, maar een baas die iedere dag weer jouw werkzaamheden beoordeeld. Je loon hierin bestaat dan uit 'het ontbreken van zijn afkeuring'.
Doordat hij zich als jouw baas/meerdere voelt en jij je als zijn ondergeschikte opstelt wat goedkeuring van je huishoudelijke werk betreft, zijn jullie geen gelijkwaardige partners meer en komt er spanning op jullie huwelijk te staan.
Als je bij gewoon werk zo'n baas hebt, die nauwelijks tevreden is te stellen, vindt dat je chronisch te kort komt en bovendien zijn rothumeur door eigen problemen op je projecteert dan zoek je als werknemer een andere baan. Op een één of andere manier vindt jouw baas, pardon partner, echter dat je volgens hem een mondeling contract voor het huwelijksleven getekend hebt, omdat jullie eens een bepaalde werkverdeling hebben gemaakt. Bij die werkverdeling was overigens niet duidelijk dat hij daardoor je baas zou zijn en dat je dat voor eeuwig zou moeten doen.
Deze situatie gaat geheid vroeg of laat helemaal fout lopen. Omdat hij niet in therapie wil voor zijn eigen aandeel hierin is het enige wat je kan doen om jullie relatie te redden ontslag nemen. Dan is hij je baas niet meer en kunnen jullie weer wat gelijkwaardiger tegenover elkaar staan. De enige keus die jullie hierin zullen moeten maken is:
a) ontslag van jou als huishoudster en dan gaan jullie dat in het vervolg gewoon helemaal uitbesteden en jij gaat je gewoon meer richten op je eigen werk. (Ik meen tenminste dat je iets freelance deed).
b) zo doorhobbelen en op een ontslag als huwelijkspartner van één van de twee uitkomen.
Sterkte en wijsheid gewenst,
Primavera

vastberaden

vastberaden

24-03-2010 om 16:08

Wanneer is het genoeg geweest?

Dat is de vraag waar ik constant mee worstel.
Als het een paar dagen gezellig is denk ik: ach, ik moet me niet zo druk maken.... Maar als er dan weer een ruzie of een incident is geweest denk ik: hoe lang ga ik dit nog trekken? Ik sport veel dus ik ben fysiek fit maar ik heb soms last van een soort overslaande hartslag. ´s nachts transpireer ik me suf. Dat kan natuurlijk iets hormonaals zijn maar soms vraag ik me af of dat niet gewoon stress is.

De kinderen krijgen natuurlijk ook best wat mee van de spanningen tussen ons en ik zie aan het gedrag van onze oudste dat hij heel erg voorkomend begint te worden om de lieve vrede te bewaren (m´n man kan hem nogal op z´n huid zitten).

Steeds heb ik gezegd dat mijn huwelijk niet slecht genoeg is om uit elkaar te gaan. Maar ik voel me vaak echt verdrietig en eenzaam in mijn relatie. We hebben het op zich hartstikke goed (en dan doel in niet eens op de materiele kant maar meer op gezondheid, sociaal, kinderen doen het goed op school etc.).

Hoe slecht moet het worden voor je de stekker eruit trekt? Ik neem daarmee wel ook een beslissing voor mijn kinderen. Hun leven zal ingrijpend veranderen door een scheiding. Mijn eigen ouders zijn gescheiden en eigenlijk wil ik dat gewoon niet voor mijn kinderen. Ik zou het zo´n afgang, zon enorm falen vinden als ik dit niet op het goede spoor kan terugbrengen.

Maar wanneer begint je therapie?

Ik ben heel benieuwd wat je therapeut je aanraadt.

Lidie Schoonhoven

Lidie Schoonhoven

24-03-2010 om 16:18

Het goede spoor

" Ik zou het zo´n afgang, zon enorm falen vinden als ik dit niet op het goede spoor kan terugbrengen. "

Waarom neem jij in je eentje de verantwoordelijkheid voor je relatie? Is het niet ook een soort van arrogantie te denken dat jij in je eentje die relatie kan redden? In elk geval een vorm van slachtofferschap.

Issey

Issey

24-03-2010 om 19:03

Voorbereiding op je therapie

Beste Vastberaden,
Stop alsjeblieft met jezelf zand in de ogen te gooien (het is allemaal niet zo erg).
Ik geef je een link naar een serie artikelen waarvan ik denk dat die minstens herkenning zullen opleveren. Maar meer nog hoop ik dat het je helpt om grenzen te stellen om om vast te houden aan de dingen die voor JOU belangrijk zijn. Dat is heel hard nodig om jezelf niet kwijt te raken.
Hier is de link: http://www.infonu.nl/zoeken.php?zoekterm=narcisme
Kijk vooral naar Narcisme in relaties en naar Leven met een narcist.
Issey

spijker

spijker

24-03-2010 om 20:11

Falen

Tja falen. Ik vind dat er veel goede dingen gezegd zijn. O.a. je doet een relatie niet alleen.

Mijn ouders zijn pas gescheiden toen ik 18 werd. Ze bleven bij elkaar 'voor de kinderen'.

Er was heel veel ruzie. Maar dat vond ik niet het ergste. Nee. Het was de bekoelde sfeer, het onuitgesproken gevoel, de kilte en de onduidelijkheid waarin ik elke dag weer thuis kwam. Een moeder en een vader die beiden bijna dood gingen van verdriet want ze wilden het zo graag goed doen (denk ik).

Mijn vader ging gokken en drinken. Mijn moeder sliep, werd depressief en slikte pijnstillers. Maar dat allemaal omwille van de kinderen.

En ja ik houd van allebei mijn ouders. Ze hebben zo hun best gedaan. Alleen wat mij betreft hadden ze ook eerder uit elkaar mogen gaan hoor. Ik heb nooit gedacht dat het aan mij zou liggen. Maar ja het ironische is natuurlijk: het lag wel aan mij. Anders waren ze allang al eerder uit elkaar gegaan en hadden ze elkaar niet het leven (en dat van mijn incl.) zo zuur gemaakt.

Vastberaden: jij kan niet falen. Alleen je huwelijk kan falen. En daar is het op dit moment mee bezig. Daar hoef jij je helemaal niet voor te schamen want je hebt echt je best gedaan. Falen is trouwens niets anders dan gewoon iets proberen en zien dat het niet is gelukt. Zo erg is het niet. Je bent er nog steeds hoor. Iedereen mag gewoon fouten maken. En nog wel twee keer ook. En wat mij betreft nog vaker. Wees mild voor jezelf!

PS: een ik heb een leuk sekspak bij de HEMA gezien, geen geld.

amk

amk

24-03-2010 om 21:50

Bijna hetzelfde als spijker

al zijn mijn ouders pas gescheiden nadat ik het 'goede' voorbeeld heb gegeven.
Ik was toen 36. Zij 40 jaar getrouwd.
Ze hadden het veel eerder moeten doen. Dan waren ze misschien beiden onbeschadigd uit die relatie gekomen.

Mijn ex en ik zijn nu bijna 4 jaar uit elkaar, en kunnen omdat hij optijd de stekker er uitgetrokken heeft normaal met elkaar om gaan. En er samen zijn voor de kinderen. We kregen er gister nog een compliment voor van de juffen van onze dochter.
De kinderen raken niet beschadigd door de scheiding, ze raken beschadigd door hoe de ouders er mee omgaan.

Angie

Angie

24-03-2010 om 22:19

Stap, geen misstap

Vastberaden,

Alles wat je onderneemt voor je relatie, of het nu therapie is alleen of met zijn tweeen, of een assertiviteits cursus, lezen van websites en boeken, of het nu de voorbereiding is voor een scheiding of een andere beslissing ooit: alles is een stap, geen misstap.

Zie het niet als falen, alsjeblieft. Ik weet: je hebt als doel dat je bij elkaar blijft als je trouwt, maar je hebt ook als doel een gelukkig leven te hebben. En hoe je daar komt, dat is nog volledig onduidelijk wanneer je gaat trouwen. Dus komop, zet die stap in de goede richting, welke stap dat ook is. Voor jezelf, voor je kinderen, en zelfs voor je man. Als jij inderdaad vastberaden actie onderneemt, wie weet wat daar allemaal nog uitrolt.....Begin bij jezelf, hervat de normen en waarden die je bezat voor je ging trouwen, vind jezelf terug. En ja, daarbij zal je op verzet stuiten, want dat is verandering en dat is eng voor iedereen, maar wel nodig.

Stap voor stap.....

Angie

Stekker

Stekker

25-03-2010 om 09:32

Vraag me af

Beste vastberaden,
Volg de draad al de hele tijd en herken erg veel zowel van mijn eigen huwelijk als dat van een bekende dat onlangs op de klippen is gelopen. Hoewel sommige voorbeelden mij wel erg doen schrikken zoals de stapel overhemden die je man voor je neer gooit. En mijn man noch ik zijn vreemd gegaan. Ik vraag me af wat de achtergrond van je man is. Jij bent naar ik heb begrepen een hoogopgeleide vrouw die ervoor heeft gekozen thuis te blijven met de kinderen en nu langzamerhand weer wat werk ernaast begint te doen. Je ouders zijn gescheiden. Uit wat voor gezin komt je man? Zijn zijn ouders nog bij elkaar, zijn ze erg oud? Wat voor opleiding heeft hij. Wat denk ik bij ons een belangrijk verschil is is dat mijn man zijn ouders veel ouder zijn dan de mijne en een koloniale achtergrond hebben. Zijn ouders denken nog enorm in rangen en standen en mannen en vrouwen. Een duidelijk voorbeeld is dat mijn man zijn stiefoma zei toen haar man overleed na 30 jaar huwelijk ofzo, dat ze zo blij was dat ze hem nog zoveel jaar had mogen dienen (dan heb ik het over 1990 ongeveer). Mijn schoonmoeder vertelt ook wel eens hoe het vroeger ging als haar vader bijna thuis kwam. Alles werd snel opgeruimd, kinderen gepoetst en haar moeder trok wat appetijtelijks aan en werkte haar make-up nog even bij. Heb het nu over tussen 1945 en 1950 ongeveer. Ik denk/vrees dat mijn man hier nog veel van mee heeft gekregen. Voeg daar nog eens bij dat hij enorm verwend is door zijn ouders en dat ze enorm tegen hem opkijken omdat hij goed kon leren dan krijg je volgens mij dit soort gedrag. Mijn man is sowieso geneigd om snel op mensen neer te kijken vind ik. Zijn moeder heeft dit ook wel eens voorzichtig tegen mij gezegd dat ze hem sommige dingen maar niet verteld omdat ze dan weer zo'n denigrerende reactie krijgt. Dit heb ik wel met hem kunnen bespreken overigens.
Wat ik me verder afvraag is of je zijn superioteitsgevoel ook merkt in andere dingen, bijvoorbeeld een verbouwing doordrukken waar jij niet op zit te wachten. De beslissingen over vrijetijdsbestedingen, grote aankopen etc.
Tenslotte vraag ik me af hoe het was voor jullie kinderen hadden en nog samen werkten. En of je man probeert om jou zoveel mogelijk werk te bezorgen. Dit zag ik bij het gescheiden stel waar ik het over had. Daar mocht bijvoorbeeld geen wasdroger en vaatwasser in huis komen. Man vond dat echtgenote dat gewoon moest doen. Zo erg is die van mij nog niet. Die heeft daar zelfs met de betreffende man nog wel eens een flinke discussie over gevoerd.
De oplossing die ik heb voor ons huwelijk is een andere dan waar hier op wordt aangestuurd. Ik ga binnenkort weer studeren voor een baanzekere studie (onderwijs) en ga dan weer aan de slag voor zoveel mogelijk uren. In de tussentijd pas ik wat trucjes toe om gezeik te voorkomen. Strijk altijd eerst zijn overhemden bijvoorbeeld en leg de rest van de stapel uit het zicht. En doe altijd eerst die dingen die hij belangrijk vindt, dus eerst de garage opruimen bijvoorbeeld en dan pas de badkamer poetsen.
Net als jij ben ik een hoogopgeleide vrouw. Daarbij was mijn moeder een feministe. Ik vraag me af hoe ik ooit in dit jaren vijftig huwelijk terecht ben gekomen en wat er van mijn idealen en denkbeelden terecht is gekomen. Mijn man kan soms dingen zeggen over mij die ik totaal niet herken en anderen ook niet. Ik werd en word altijd erg gewaardeerd in mijn omgeving in banen of in vrijwilligerswerk dat ik nu doe. Hij is er stellig van overtuigd dat ik geen doorzettingsvermogen heb, dat ik een aansteller ben (je hebt zo'n lage pijngrens) en als er iets misloopt op het werk dat het dan aan mij ligt. 7 jaar geleden ben ik op een rotmanier weg gegaan bij mijn werk (onverenigbare verschillen noemen ze dat toch), elke dag hield hij me voor dat ik niet zoveel dat en meer dat had moeten doen. Op zich vind ik het goed hoor dat een partner je een spiegel voor houdt, daar is het ook je partner voor. Mijn vader bijvoorbeeld die praatte altijd met mijn moeder mee. Maar hij geloofde pas dat het echt niet aan mij lag toen hij mijn collega ontmoette die ook om dezelfde reden in de ziektewet zat.
Het gekke is dat we ook weer heel veel gemeen hebben. We vinden dezelfde dingen leuk om te doen in de vakantie. We vinden dezelfde mensen aardig. We hebben dezelfde mening over actuele zaken in het nieuws, daar kunnen we ook nog steeds urenlang over bomen en dan lijkt hij opeens mijn mening wel interessant te vinden. Ik geef ook heel vaak een mening over het gedrag van een van zijn medewerkers of collega's of over problemen met klanten en over zijn eigen rol/gedrag daarin en dan neemt hij me opeens weer heel serieus. Ik denk dat de traditionele rolverdeling geen goede basis is voor een goed huwelijk, dan krijg je uiteindelijk een scheve verhouding tussen de partners, waarin de werkende zich superieur voelt. Jouw probleem is dat je man niet terug wil naar de oude rolverdeling en dat je dat waarschijnlijk ook nog niet kunt zonder zijn medewerking. Mijn kinderen gaan bijna naar de middelbare school, dus die zijn wat minder afhankelijk. We hebben wel een hond, maar die wilde hij per se (kan ik lekker vaak stofzuigen), dus dat lost hij maar op.

Marielle

Marielle

26-03-2010 om 08:33

Slavernij

Misschien heb ik makkelijk praten met mijn geemancipeerde man, die 4 dagen is gaan werken en vaak thuis werkt om ook voor onze dochter te zorgen, maar ik heb bij Stekker en Vastberaden het gevoel alsof ze in een soort slavernij leven. Waarom geven jullie die echtgenoten zoveel macht?

jeetje

jeetje

26-03-2010 om 10:53

Stekker, herkenbaar!

Gek genoeg herken ik heel veel van wat jij schrijft. Waardoor ik me realiseer (of eigenlijk wist ik dat wel maar druk het weg) dat het bij ons niet altijd zo snor zit als ik wil denken. Ik hou mezelf deels voor de gek, denk ik.
Gek genoeg hier ook: hoog opgeleid, ben kleine zelfstandige, moeder ook feministe, ook mijn vader trouwens. Ben zeer zelfstandig en sterk, maar als ik soms hoor hoe mijn partner doet... Soms zo negatief en neerbuigend.
Het lijkt soms wel een soort campagne (onbewust) om mij klein te houden. Partner doet eigen was en kleding, is enkele dagen en nachten per week weg (heerlijk rustig dan). Moppert als het allemaal niet netjes thuis is, verwijt mij constant dat ik niet kan plannen, doet hetzelfde als de man van vastberaden. Als hij weg moet verwacht hij dat ik even snel en enthousiast als hij naar bed vertrek en als ik dan moet werken (wat vaak het geval is omdat ik nu een lange grote opdracht heb) maakt hij ook dat soort opmerkingen. Gezellig, moet ik weg, ga jij zitten werken. Ik vind natuurlijk ook dat ik baas ben over mijn eigen agenda. Maar als ik bv. post krijg die ik moet invullen en retour zenden krijg maakt hij constant opmerkingen waarom ik dat niet nu doe, waarom ik dan eerst iets anders doe, je zou toch...? Dat ergert me vreselijk. Zelf heb ik steeds meer het idee dat hij een vorm van (daar heb je het weer) autisme heeft. Nu de kinderen ouder worden kan hij dat steeds minder goed handelen, ze worden voor hem ahw ongeleide projectielen, en hij kan daar niet mee omgaan, wordt onaangenaam.
Hij is bv. in staat kind voor tv weg te sturen omdat hij wil kijken, iets wat ik zelf heeeeel erg oneerlijk vind (dit overkwam mij vroeger als kind altijd, en ik voel nog de machteloze woede over dat oneerlijke machtsmisbruik). Dan maak ik ruzie daarover.
Waar het op neerkomt: dit is slopend, telkens dit soort snerende, insinuerende (jij kunt niet plannen) opmerkingen, waarbij ik moet doen alsof ik het niet hoor.
Feitelijk run ik ook het hele huishouden, alle kinderen plus scholen, zoon met een diagnose, mijn werk, probeer ik de situatie tussen vader en kinderen glad te strijken. Nu krijg ik ook de situatie waarin hij in het bijzijn van de kinderen dit soort dingen gaat zeggen (je kunt niet plannen, je bent niet consequent, enz. enz.) wat ik heel erg vind, omdat dit volgens mij bij de kinderen in hun onbewuste wel sporen achterlaat. (En het gekke is, ik ben juist heel capabel, maar het lijkt net alsof hij me in een dergelijk persoon verandert...)
Pff, jeetje ik moet hier wel over gaan nadenken ...!

jeetje

jeetje

26-03-2010 om 10:55

Marielle

zo begon het bij mij ook: op basis van gelijkwaardigheid. Ik ben er niet uit hoe het precies zit...

Stekker

Stekker

26-03-2010 om 13:37

Jeetje en marielle

"Gek genoeg herken ik heel veel van wat jij schrijft. Waardoor ik me realiseer (of eigenlijk wist ik dat wel maar druk het weg) dat het bij ons niet altijd zo snor zit als ik wil denken. Ik hou mezelf deels voor de gek, denk ik."
Dat had ik dus ook met het schrijven van Vastberaden. Ik denk dat van de buitenwereld niemand door heeft hoe de vork in de steel zit, hooguit misschien zijn eigen familie. Denk dat die stilzwijgend het wel een beetje door hebben. Ook om wat ik al schreef dat mijn schoonmoeder soms bang is voor denigrerende opmerkingen.
En hoe het zover kon komen nav de vraag van Marielle. Is denk ik ook de aard van het beestje. Ik ben wel iemand die aardig gevonden wil worden en moeilijk nee kan zeggen. Ben hier in vriendschappen en in werk ook wel tegenaan gelopen. Heb wel ooit eens een intake voor een assertiviteitstraining gehad, maar dat was via maatschappelijk werk en dat zijn toch wat extremere gevallen. Ik denk dat de mensen die mij kennen in een deuk zouden liggen als ze hoorden dat ik zoiets zou volgen. Kom wel redelijk assertief over denk ik. Slavernij is niet het juiste woord denk ik, voor de buitenwereld ben ik een verwend vrouwtje vermoed ik. Werk niet, heb wel een auto en een hulp en ga een paar keer per jaar op vakantie. Zomervakantie, wintersport, lang weekend New York, meivakantie nog wat leuks etc, ons huis wordt elk jaar wel een keer verbouwd, iets dat ik overigens vreselijk vind maar dat voor de buitenwereld natuurlijk enorm leuk lijkt. Dat is dus zoiets dat man doordrukt dmv emotionele chantage.
Ik hoef dus misschien wel minder in het huis te doen dan de standaardhuisvrouw, daarom is het woord slavernij niet op zijn plaats denk ik. Hoewel als ik kijk naar andere gezinnen waarvan de man werkt en de vrouw niet, valt me op dat de man toch nog wel veel doet. De kozijnen verven, het gras maaien, belastingaangifte en misschien in het weekend nog wel een keertje stofzuigen ofzo. Mijn man doet helemaal niks, hij veegt de remsporen nog niet weg in het toilet na de grote boodschap en als we op zaterdagochtend uit bed komen en hij is eerder beneden dan gaat hij op de bank zitten wachten tot ik ontbijt maak. Zelfs als we snel weg moeten ivm sport ofzo. Meestal doe ik express extra langzaam, ga ik nog van alles doen, was ophangen, hond uitlaten en dan kom ik in de woonkamer en zit hij nog de krant te lezen. Als we 's avonds aan tafel zitten pakt hij de waterkan en schenkt alleen voor zichzelf in en niet voor mij en de kinderen. Idem dito met de rijst opscheppen. Hij is gewoon zo met zichzelf bezig.

jeetje

jeetje

26-03-2010 om 17:35

Expres, stekker?

Je schrijft dat je man op de bank zit te wachten totdat jij het eten maakt, waarop jij vervolgens expres langzaam bent, erg hoor, dat soort stilzwijgende strijd, zo slopend. Wat ik mij afvraag? Is dat dan expres van je man? Of is het voor hem omdat het nou eenmaal altijd zo gaat en hij niet anders kán?
Ergens denk ik dat laatste namelijk ook bij mijn partner. Voorbeeld: Mijn partner kookt, als hij er is, eigenlijk altijd. En daardoor doet hij meestal ook de boodschappen. Dat is bij ons zo gegroeid nadat we samen kinderen kregen, en hij, na veel geruzie van mij, uiteindelijk ging koken. Nou doet hij het graag, is het een hele hobby geworden. Waarom ik dit zo schrijf? Ik denk serieus van mijn partner dat hij iets heeft als pdd-nos. Als er eenmaal een patroon in is geslopen, dan blijft dat zo. Veranderen is uiterst moeilijk voor hem. Hij gaat dus niet vloeiend mee in het levend organisme dat gezin heet, voor hem blijft alles zoals we destijds hadden afgesproken. Dus eenmaal koken, is altijd koken. En hij vind dan dat hij zijn steentje toch bijdraagt. Als er dan toch iets moet gaan veranderen is het aan mij om het aan te kaarten, daar doe ik heel lang over, omdat het namelijk eerst leidt tot ruzies. En daar hou ik niet van, dat probeer ik uit te stellen. Tot het niet langer gaat, dan knal ik, het knettert een poos, en dan heel onwillig verandert er wat bij partner. Omdat het wel móét. Dan wordt die nieuwe situatie een vast patroon, en als dat uiteindelijk niet meer voldoet moeten we hetzelfde riedeltje van de ruzies weer door.
Hij is erg slecht in situaties die anders zijn dan anders, bijvoorbeeld kinderen die blijven logeren of zo, hij kan ze wel verdragen als ik het allemaal voor hem opvang.
Uiteindelijk is dat heel zwaar, want ik vang zowat het hele gezin op, regel de scholen, de problemen, als die er zijn, de sociale contacten (die heeft hij ook heel veel, maar dat zijn geen 'gezinscontacten' of vrienden zeg maar, het huis, de financiën. Enfin, ga zo maar door. Zwaar dus, waardoor ik op een gegeven moment wat steken liet vallen. De administratie ging achter lopen, ik ben ongeveer twee jaar uit de roulatie geweest waardoor ik geen inkomen had en ons spaargeld aan leefgeld is opgegaan. Dit verwijt hij mij en dat hoor ik dan nu nog, vandaar ook het commentaar op mijn planvaardigheden en mijn gebrek aan consequent-zijn. Toen ik door omstandigheden meer leerde over ASS-stoornissen begon mij wat te dagen. Ik denk dat mijn partner dat ook heeft. Het is zoals ik het zie een stuk onvermogen, maar met heel vervelende gevolgen voor mij op dit moment, in deze fase van ons leven.
Hij zal bv. als ik afhaak niet méér op zijn schouders nemen. Hij kán het eenvoudigweg niet, en hij raakt in paniek bij de gedachte dat ik het niet meer trek, vandaar zijn commentaar. Zo zie ik het inmiddels. Maar ineens, bij het lezen van dit draadje begon mij te dagen dat dit voor mij echt helemaal niet leuk is, erg slecht zelfs. En veel te zwaar natuurlijk. Ik doe de tuin (en na wat ruzie zaagt hij dan ineens een grote boom om die hij vervolgens midden in die tuin laat liggen omdat hij geen tijd meer heeft om die weg te werken, dat duurt dan waarschijnlijk weken. Het lukt mij dan uiteindelijk dat ding naar een plek te slepen waar die minder in de weg ligt, krijg ik daar weer commentaar op. Hij vergeet namelijk dat wij die komende weken (dat hij geen tijd heeft om die boom weg te werken) wel in die tuin zijn, en verwacht van mij doodleuk dat ik de kinderen dan wel uit de tuin houd, want die boom ligt er nu immers.
Nog iets, bij het pannenkoeken bakken bakt hij altijd dezelfde, juist degene die de kinderen het minst lekker vinden, omdat één keer die pannenkoeken wel goed vielen. Dat is bij hem blijven steken, waardoor hij nu telkens diezelfde pannenkoeken bakt, ook al zeggen wij telkens, dat hij nu toch ook eens andere moet bakken. Het zou lachwekkend zijn, als het niet tegelijkertijd zo ergerniswekkend is. Het lijkt nu ook heel verwend van ons, (hij kookt toch) maar het is heel raar als consequent de pannenkoeken worden gebakken die niemand meer lust.
Hmmm, ik hoop dat iemand hier wat van snapt?

amk

amk

26-03-2010 om 18:38

Quote

Vandaag kwam ik deze tegen en moest gelijk aan dit draadje denken:

Never allow someone to be your priority while allowing yourself to be their option”

vastberaden

vastberaden

27-03-2010 om 08:51

Amk

Da's een hele mooie!

Hier nog eentje:

Take life into your own hands and something terible happens: no one to blame.

vastberaden

vastberaden

27-03-2010 om 09:00

Nest

Even terug lezend denk ik dat het heel erg veel uitmaakt uit wat voor nest je komt.
Zelf kom ik dus uit een nest met een alleenstaande carriere moeder die me altijd verteld heeft dat ik NOOIT financieel en emotioneel afhankelijk moest worden van een man. Mannen zijn in haar ogen eigenlijk egocentrische narcisten en de bron van alle kwaad (ik chargeer even).

Mijn man daarentegen komt uit een gezin met een traditionele rolverdeling. Wat mijn schoonvader zegt, gebeurt en mijn schoonmoeder heeft noch een eigen leven, noch een eigen mening maar is daar eigenlijk niet echt happy mee (mijn schrikbeeld, zeg maar). Zij heeft`haar hele leven in dienst gestaan van haar gezin, is een perfecte huisvrouw die zelfs de washandjes en de onderbroeken strijkt.

Terwijl ik dit opschrijf moet ik ineens ontzettend lachen!! Goh, waar zou mijn man toch zijn ideeen vandaag hebben?!?!
Daarbij komt dat zijn ouders enorm trots op hem zijn en hem toch wel op een soort voetstuk hebben geplaatst. En in mijn ogen hebben ze hem ook nooit gecorrigeerd in bijvoorbeeld zijn woede uitbarstingen. Zijn moeder durft die confrontatie gewoon niet aan te gaan, ook niet richting haar man (mijn schoonvader dus).

vastberaden

vastberaden

27-03-2010 om 09:47

Correctie

Een narcist is per definitie egocentrisch geloof ik maar de strekking is hopelijk duidelijk

Issey

Issey

27-03-2010 om 11:10

Vastberaden

Lees ajb de links die ik je gaf over narcisme. Want het heeft er alle schijn van dat jij daarmee te maken hebt. En dan kun je maar beter heel goed weten wat kunt doen om jezelf daarin niet kwijt te raken. (jij noemt dat autonomie).
Groet van Issey

vastberaden

vastberaden

27-03-2010 om 12:18

Issey

Ja, die links over narcisme....

Eerlijk gezegd had een goede vriendin me al een keer attent gemaakt op deze "karaktertrekken" en toen heb ik er wel iets over gelezen maar niet echt serieus.
Die link over narcisme heb ik van de week wel gelezen en eerlijk gezegd schrok ik daar behoorlijk van. Ik schrok van de gedeeltelijke herkenbaarheid. Sommige dingen zijn wel erg erg heftig en die zie ik niet terug in mijn man (hij zegt bijvoorbeeld bijna altijd als eerste "sorry", ik ben erg koppig).

Wat op zich wel opmerkelijk was in dit verband, was dat mijn schoonmoeder onlangs iets zei in de trant van: Nou, als je bij die mannen van ons (haar eigen man en zoon dus) voor jezelf opkomt, gaan ze meteen wild om zich heen schreeuwen. Dus zij ervaart dat ook wel degelijk.

Maar om even terug te komen op dat narcisme, en als ik dan naar mijn eigen gedrag kijk, is het wel een zware klus. IN de zin dat het hard knokken wordt.

vastberaden

vastberaden

27-03-2010 om 12:23

Balans

Toch vind ik die balans best moeilijk. En ik vraag mezelf dus ook voortdurend af of ik de dingen nastreef omdat ik ze voor mezelf echt belangrijk vind, of dat ik het doe uit een soort koppigheid of opstandigheid (om een punt te maken).

Heel stom praktisch voorbeeld: ik wil heel graag naar een bepaalde theatervoorstelling en mijn man niet. Toen ik dat vertelde aan een vriend zei hij: nou, dan ga je toch alleen of met een vriendin. Ik durf gewoon geen kaartjes te bestellen. Bang dat hij zich gepasseerd voelt, bang dat hij het zonde vindt van het geld, bang voor gezeik eigenlijk.....

Issey

Issey

27-03-2010 om 12:52

Bang

Je bent bang voor de reactie van je man als jij kaartjes bestelt.
Wat dóet die reactie dan met jou dat jij daar zo bang voor bent?
Als je snapt waar die angst voor zijn reactie het aanhaakpunt vindt in jouzelf, dan helpt je dat om duidelijk te krijgen van van jou is en wat van hem. Dat kan helpen om je minder emotioneel chantabel te maken.
Issey

Maar vastberaden

Waar staat dan geschreven dat jij alleen naar voorstellingen mag die je man leuk vindt?

Dat heeft echt niets met koppigheid en halstarrigheid te maken, maar met autonomie. Dat je een volwassen vrouw bent, die heel goed in staat is haar eigen afwegingen te maken. In een gelijkwaardige relatie zou je echt niet de toestemming van je man moeten hebben om dit soort dingen te gaan doen.

Ik zie het meer als een van de vele verschijnselen dat er echt iets niet goed zit in de machtsverhouding. En de strijd met je man aangaan over dit soort dingetjes is een klein stapje naar meer autonomie voor jou.

Het gaat er dus niet om of die theaterkaartjes belangrijk zijn voor jou. Het gaat erom of je hem toestaat om dit soort beslissingen voor jou te nemen. Het gaat dus niet om dit ene geval, maar om het grote geheel.

Morgana Fata

Morgana Fata

27-03-2010 om 21:39

Hij of jij?

Dat je die kaartjes niet besteld, ligt dat aan hem of aan jou? Vraag het hem eens, zou ik zeggen. "Die voorstelling waar ik graag naartoe wil, heb je zin om mee te gaan of zal ik met vriendin X naartoe gaan?" Niet om zijn toestemming te vragen, maar om te peilen wat hij vindt. Misschien verrast hij je wel met zijn reactie. Misschien ook niet hoor, daar niet van .
Zelf heb ik ook het proces doorgaan waar jij nu middenin zit, dus misschien projecteer ik teveel. Maar ik merkte dat ik ook heel veel invulde. Juist door dit soort dingen eens open te gooien en te bespreken, verraste hij me soms enorm met zijn reactie. En vaak merkte ik dat hij het er eigenlijk niet mee eens was, maar dat hij ook wel wist dat hij er niks van kon zeggen. Wat mij nog het meeste geholpen heeft is praten met mensen. Niet over de problemen, maar over hun kader van wat wel en niet kan. Zoals die vriend, die je er op wijst dat het eigenlijk heel normaal is dat je dat soort dingen doet. Zo kwam ik er langzaam steeds meer achter dat er wel heel veel dingen scheef zaten in mijn relatie en durfde ik meer op mijn eigen 'onderbuikgevoel' te vertrouwen. Ik hoop dat jij dat ook krijgt. Dat is de eerste stap naar autonomie. En die zit dus in jezelf, niet in hem.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.