Help! ik ga in therapie
Na drie jaar "gehannes" in mijn relatie heb ik eindelijk een besluit genomen: ik ga in therapie. Morgen ga ik een afspraak maken.
Mijn man is fel tegenstander van dergelijke hulpverlening ("ik wil geen vrouw met problemen") en hij wil er helemaal niets mee te maken hebben.
Ik ga dit dus doen zonder het hem te vertellen. En ik vind het doodeng. Ik ben zo bang dat deze stap me uiteindelijk mijn huwelijk gaat kosten. Niet vanwege het verzwijgen van de therapie maar omdat ik bang ben dat ik uiteindelijk niet meer de persoon zal zijn die ik was. Dat ik niet meer de persoon ben die hij wil.
Wie steekt me een hart onder de riem?
Update
Inmiddels een paar sessies achter de rug en het voelt nog steeds goed. Blij dat ik de stap heb gezet.
Wat ik wel merk de laatste weken (en ik weet natuurlijk niet of dat met die gesprekken te maken heeft) dat mijn houding richting mijn man begint te veranderen. Ik ben eigenlijk niet zo aardig en voorkomend tegen hem. Als ik ergens geen zin in heb dan zeg ik dat gewoon en als hij iets doet wat ik niet leuk vind dan zeg ik dat ook gewoon.Vooral dat eerste zorgt voor wat zware stemmingen af en toe. Praktisch voorbeeld: hij deelt mee dat hij thuis werkt. Ik had op die dag wat dingen gepland waardoor we dan bijvoorbeeld niet samen kunnen koffiedrinken. Dan loopt hij gewoon zo te mokken. Maar gaat vervolgens wel gewoon tijdens de lunch weg (en laat mij dus al etend zitten met de kinderen en alle eet-rotzooi) omdat hij nog iets moet regelen. Dat vind ik dus raar en daar zeg ik ook wat van. Verbazing alom! Of hij wil vroeg naar bed, ik maak nog even iets af (zat iets te lezen op internet, verder niks belangrijks ofzo) waardoor ik niet meteen mee ga: mokken.
Ineens realiseerde ik me dat hij altijd gewend is geweest, en daar heb ik zelf misschien wel de grootste rol in gespeeld, om gewoon te doen waar hij zin in heeft. Niet dat hij geen rekening met mij/ons houdt, integendeel, maar dat weggaan tijdens het eten (of koffie drinken, of lezen tijdens het eten) is iets wat hij altijd gedaan heeft. En ik heb er gewoon NOOIT iets van gezegd. Belachelijk eigenlijk!
Maar ik geloof niet dat ik nu een erg aimabel mens voor hem ben.
Goed zo
Ik heb in een soortgelijke situatie gezeten. Mijn therapeut gaf mij een heel belangrijk inzicht: als jij zo omzichtig met hem blijft omgaan (omdat je vang bent voor de consequenties van een conflict) dan geef je hem juist de kans om jou als voetveeg te behandelen. Je bent dus goed bezig. Spreek hem aan op gedrag dat jij niet leuk vindt. Dat heeft niets met "niet aimabel" te maken, maar met respect. Hij moet jouw wensen en grenzen ook respecteren. Houden van is rekening met elkaar houden!
Marianne
Aimabel
Aimabel zijn heeft weinig te maken met wàt je zegt, maar meer met hoe je het zegt. Je kunt prima op een vriendelijke (aimabele) manier een punt maken.
Maar fijn voor je dat de therapie je verder helpt en inzicht geeft en wat je schrijft het "klinkt" ook goed. Lekker doorgaan zo!
Zorgen
Waar ik me wel een beetje zorgen over maak is het besef dat ik m'n man op sommige momenten niet aantrekkelijk vind. Soms fysiek maar soms ook als persoon. En dat heb ik nooit gevoeld. Ik hoop dat dat weer terugkomt.
Als hij aangeeft dat hij mij wel aantrekkelijk, leuk etc vindt, doet me dat eigenlijk niet zo veel. Soms irriteert het me zelfs.
Dat vind ik geen goede ontwikkeling.
Voelen en handelen
Wat je voelt kun je niet veranderen, wat je ermee doet wel. Ik kan me helemaal bij Zonnetje aansluiten: erken dat je voelt wat je voelt en probeer te achterhalen waarom je het voelt. Kijk dan of er iets aan te doen is. Sterkte!
Marianne
Voetstuk o.i.d.
Vastberaden, ik denk dat dit niet perse een ongezonde ontwikkeling is. Ik heb van het forum de indruk dat jij je man nogal met een roze bril hebt bekeken. Met die scharrel een paar jaar terug is hij al enigszins van zijn voetstuk gevallen, maar nu met de therapie vallen de schellen je helemaal van de ogen. Logisch dat je hem even helemaal niet meer zo leuk vindt. Maar er is een goede kans dat na deze fase je hem met nieuwe ogen leert zien en dat hoeft helemaal niet negatief te zijn.
Als je een goede therapeut hebt komt wellicht ook het moment de andere kant op. Dat je jezelf even helemaal geen leuk of aardig persoon meer vindt. Maar ook in dit geval; komt er een authentieker zelfbeeld voor terug en diepere waardering voor terug.
Die kritiek....
Het ging even eigenlijk best lekker tussen ons maar elke keer steekt die kritiek weer de kop op. En ik vind het zo moeilijk om daar mee om te gaan.
Huis netjes, was/hemden keurig gestreken in de kast, etc etc.... en dan toon ik te weinig betrokkenheid met het plannen van de vakantie, moet ik werken, heb ik over 2 weken iets met sporten gepland ("je hebt elke dag 6 uur de tijd om te sporten, waarom moet dat dan in het weekend, mijn weekend")....
Misschien is de kritiek helemaal terecht, ben ik veel te veel met mijn eigen activiteiten bezig, ik weet het gewoon niet meer.
Maar wat ik wel weet is dat ik me ontzetten eenzaam en ongelukkig (en ondergewaardeerd) voel op dit moment. Ik word er zo verdrietig van en ik wil dit gewoon niet meer.
Aanvulling
Even ter nuancering: mijn man vindt dat ik te veel bezig ben met het plannen van de dingen alleen voor mezelf en dat ik te weinig bezig ben met gezamenlijke activiteiten. Daar heeft hij wel een beetje gelijk in. Hij doet zelf niet graag dingen alleen.
Voor wat betreft dat sporten: daar hebben we altijd woorden over. Ik overleg het altijd ruim van tevoren en evengoed levert het altijd strijd op. Ik ga ook wel eens niet, gewoon omdat ik geen zin heb in gedoe.
Mijn man vindt het bijvoorbeeld heel leuk om in het weekend een stuk te gaan fietsen met z'n allen maar ik heb daar niet altijd zin in (andere dingen te doen of gewoon geen zin). Soms gaan we wel, soms niet en dan baalt hij. En de discussie die dan volgt is meestal: ja, als jij het halve weekend weg bent om te sporten kunnen we dus niet gaan fietsen met z'n allen.
Misschien sla ik ook wel een beetje door in het "dingen voor mezelf doen".
Nee, je slaat niet door.
Hoezo 'zijn' weekend? Is het weekend niet van jou? En dat bepaalt hij? Je hebt het minstens zo druk als hij: eigen baan, kinderen, en een huishouden dat perfect moet zijn. Volgens zíjn maatstaven. Jij hebt er nog meer recht op dan hij om de deur uit te gaan en te sporten. Omdat je thuis werkt, en je wereld daardoor klein is. Je meldt van tevoren wanneer je gaat sporten. Dat is een vaststaand iets. Je moet niet eens meer in discussie gaan met hem.
Bellefleur
Ja, het weekend is ook van mij. En ik ben misschien 4, 5 keer per jaar een dag in een weekend weg voor dat sporten. Tussendoor, als de kinderen op school zitten, ga ik ook maar daar heeft verder niemand last van.
En als ik even verder mag klagen..... Als ik dan aangeef`dat het voor mij heel belangrijk is om af en toe even de zinnen te verzetten (door te sporten) omdat mijn dagen best druk en vol zijn, krijg ik als weerwoord dat hij niet eens tijd heeft om te sporten omdat hij zo veel werkt, dat zijn dagen ook vol zijn.
Maar als ik de discussie niet meer aanga nadat we de plannen hebben afgestemd (wat ik van de week een keer deed) krijg ik een bak ellende over me heen, dat ik dus geen rekening hou met hem, hij heeft het ook druk, is vaak weg, is het eindelijk weekend ben ik weg, etc etc
Dan voel ik me een egoist.
Het lijkt GVD wel of ik 5 kinderen heb. Wat ongelofelijk vermoeiend!
Wat een herkenning
Ojee wat herkenbaar. Ik heb ook een echtgenoot die niet alleen kan zijn en zijn hobby's moeten wij ook leuk vinden. Wij hebben een zeilboot en ik vind het afschuwelijk. Heb de aankoop zo'n 2 jaar weten tegen te houden tot ik overstag ging (haha), maar het akkoord gaan met de aankoop was niet genoeg, nu moet ik het zeilen dus ook nog leuk vinden. En inmiddels zijn de kinderen ouder en die willen ook niet meer, die willen in het weekend gewoon lekker buiten spelen met vriendjes of hebben verplichtingen ivm sport en dan ligt die boot er dus maar.
Ook hij heeft altijd wat aan te merken op het huishouden. Ik heb een zeer drukke vrijwilligersbaan (ca 20 a 30 uur per week denk ik), waardoor wel eens wat blijft liggen. Dat hebben we toen uitvoerig besproken of ik het zou doen. En hij vond dat ik het vooral moest doen, dat we toch geen extra geld nodig hadden, maar dat het toch fijn was als ik me op deze manier maatschappelijk nuttig kon maken. Maar nu doet hij niks anders dan klagen als er wat blijft liggen. Als de schuur of de garage een bende is of als ik het gras niet heb gemaaid oid. Overigens maakt hij er zelf een bende van, als hij wat pakt legt hij het nooit op zijn plaats terug.
Volgens mij kunnen sommige mensen gewoon niet anders dan klagen, zoals je zegt dan is alles aan kant en dan is er toch weer wat. Dit heeft mijn man ook, overigens heeft zijn moeder dit ook. Sommige mensen zijn gewoon nooit tevreden. Weet nog vroeger toen we nog jong waren zonder kinderen en stukken minder geld lagen we met zijn broer en vriendin en nog een neef en vriendin op het strand tijdens de vakantie en waar hadden ze het over? Over de volgende vakantiebestemming. Hij kan gewoon niet genieten van wat wel goed gaat, hij wil altijd meer en beter.
En het gekke is dat hij dat juist zo irritant van zijn moeder vindt. Jaren geleden hadden we een nieuw huis en dan ben je druk aan het klussen. Dan komt zij kijken en in plaats van te zeggen dat we lekker zijn opgeschoten of dat het mooi wordt, gaat ze zeggen welke muren nog niet behangen zijn, ja dat weten we zelf ook wel. Ook gaat ze altijd vertellen hoe goed de kinderen van hun kennissen het maatschappelijk gezien allemaal wel niet doen, mijn man heeft dan het idee dat hij het niet goed genoeg doet.
En inderdaad, mijn man lijkt ook wel een van de kinderen. Gelukkig heb ik er in totaal dan maar 3 en geen 5. Maar wel weer een hond dan.
Toevallig van het weekend erover gehad dat hij zeer chagerijnig van aard is en dat is hij nog met me eens ook. Ik ben dus echt nooit chagerijnig en wat dat betreft echt het tegenovergestelde. Dat heeft hij echt van huis uit meegekregen hoor, zijn moeder kon soms dagen zwijgen als haar wat dwars zat. In het begin van onze relatie heb ik dat gewoon verboden. Toen werkten we beiden fulltime en dan viel er iets voor op vrijdag waar hij verbolgen over was, dan was hij het hele weekend chagerijnig. Heb gezegd dat ik dat niet meer wilde hebben dan hadden we eindelijk vrij na een week hard werken en dan ging hij het hele weekend chagerijnig zitten zijn om een onbenulligheidje. Daar is hij toen mee gestopt gelukkig. Maar de laatste jaren lijkt het weer terug te komen, vooral als hij het druk heeft op zijn werk is het vreselijk. Heb hem al gevraagd een rustigere baan te gaan zoeken, maar dat wil hij dan ook weer niet.
Zonnetje
Moest erg lachen om jouw bericht!
Ik vrees dat het laatste stuk van je posting exact is waar het bij ons om gaat.
De vraag is alleen: kom je daar ooit uit?
Het feit dat hij nu je ex is baart mij zorgen 
Stekker
Misschien hebben we wel dezelfde man, zonder het te weten
Maar ik zou mijn man niet als een klager willen omschrijven. Misschien klaag ik - zeker nu - wel meer dan hij.
Mijn man is heel kritisch. Zo van: als ik het zou doen...., ik snap niet dat mensen...., als ik het zelf niet regel wordt het een grote klerezooi, ik vroeg je wel dat te doen maar ik wist van te voren al dat het verkeerd/anders zou gaan...
Zijn moeder heeft dat trouwens ook. Ongevraagd kritiek op van alles, niet gehinderd door enig gevoel voor tact. "Laat je haar toch kort knippen, dat maakt je 10 jaar jonger."
Oh daarom
is hij zoveel van huis 
Heeft gewoon twee gezinnen. Nee kritisch/zichzelf geweldig vinden is misschien meer het juiste woord. En dan die schoonmoeder...Mijn schoonmoeder kwam hier vorige week binnen. Ik had een verstuikte enkel en ik ging samen met haar haar zus naar het ziekenhuis brengen, nadat ik nota bene al wekenlang met die zus dokters op en af loop. Ik had nog even snel boodschappen gedaan, die ik nog aan het opruimen was en de vorige dag nog gezogen, maar dat zie je nu eenmaal niet als je een hond hebt en ik was de vorige dag pas heel laat thuis na een vergadering waardoor de etensboel van de vorige dag er nog stond en alle kranten er nog lagen, zegt ze: "wanneer komt de hulp?" En bedankt he..
Ok ik zit wel in de luxe positie dat ik een hulp heb, afgesproken toen ik die intensieve vrijwilligersklus aannam, maar we hebben een groot huis, sporten heel veel hebben een hond en echtgenoot doet helemaal niks (ook niet de etensboel opruimen als ik 's avonds een vergadering heb, mag ik de volgende ochtend doen), dus dat is een druppel op de gloeiende plaat. De ene week doet ze de badkamer en de studeerkamer en de andere week de toiletten en de slaapkamer en elke week de trap zuigen, maar dat doe ik de andere 6 dagen ook, hoef ik tenminste eens een dag niet en soms nog wat kleins erbij. 't Is dat mijn zwager overleden is, anders zou ik me afvragen of je mijn schoonzus bent.
Fladerbeestje
Het is gedeeltelijk herkenbaar. Het "grappige" is dat de mogelijkheid tot instorten van zijn systeem geen issue is. Dat is namelijk het enige juiste systeem. Instorting is derhalve ondenkbaar
Hij heeft wel zijn angst uitgesproken over mijn therapie-traject. Hij is bang dat ons huwelijk daardoor (door die therapie en door de rare gedachten die ik door de therapeut ingeprent zal krijgen) kapot zal gaan.
Ik heb ook een aantal alleenstaande vriendinnen (o.m. mijn beste vriendin) en dat vindt hij helemaal niks.
Ik chargeer nu natuurlijk wel een beetje. Maar oh wat ben ik blij dat ik de stap naar therapie heb gezet.
Fladderbeestje, vraagje
Ook al kom ik jouw naam vaak tegen in deze rubriek vraag ik het toch (omdat ik het niet weet): wat heeft jou destijds doen besluiten dat je dat niet meer wilde? Dat het klaar was?
En had je toen al kinderen?
Verdrietig
Lieve Vastberaden,
Ik volg je al lang op dit forum en moet toch even kwijt dat ik er zoo verdrietig van word. Ik weet het, je hebt er helemaal niets aan dat ik dat zeg, maar ik word oprecht verdrietig als ik je berichtjes lees. Steeds verbaas ik me meer over het gedrag van jouw man. En het feit dat jij aan jezelf gaat twijfelen daardoor. En dan lees ik ook nog eens dat je niet de enige bent met zo'n vent.... Ik heb ook het nodige achter de rug in mijn relatie, maar als je toch zo met elkaar omgaat als jullie....dan is er...ja...dan is er toch gewoon niets aan? Ik moet er niet aan denken dat ik zo'n chagrijnige, kritische, weinig liefhebbende man zou hebben. Super dat je in therapie bent gegaan. Maar meid, wat gun ik jou een gelijkwaardige partner. Of dat nou je man is of iemand anders, dat is aan jou, de eerste stappen heb je gezet.
Sorry voor deze wat onsamenhangende post, sterkte met alles!
Ik ook
ik heb de hele draad niet gelezen en alleen de openingsposting. Maar ik ga binnenkort naar een therapeute, heb er ontzettend zin in. Lekker praten over mijzelf mijzelf mijzelf en dan hopelijk wat interessante vragen waar ik dan op kan broeden. Ja ik heb er erg zin in, lijkt mij juist erg positief. Nu heb ik geen grootschalige issues maar wil ik wat makkelijker met dingen omgaan en ik kijk er dus naar uit. Sindskort ben ik bezig met mindfulness en dat vind ik ook zo prettig, positieve nieuwe inzichten etc.
Succes en sterkte !
Anoniempje2
Er zijn momenten dat ik er zelf ook heel verdrietig van word. En ik word heen en weer geslingerd tussen en door mijn gevoelens. Het ene moment denk ik: we hebben het toch eigenlijk best leuk samen en met elkaar als gezin. En het andere moment denk ik: wat baal ik hier gigantisch van en wat word ik hier ongelofelijk moe en ongelukkig van.
Mijn man is niet alleen maar humeurig en hij kan ook zeker liefhebbend zijn. Maar in essentie komt er er wel op neer - en dat "inzicht" heb ik onlangs verworven - dat het leuk is zolang het gaat volgens zijn voorwaarden. Dat ik werk/sport/met vriendinnen afspreek/etc is prima, zo lang hij er maar geen last van heeft. Zo lang het (en "het" kan van alles zijn) maar aan zijn standaard voldoet.
Het gekke is dat hij me dus wel helpt met het regelen van dingen voor mijn werk (een goede computer uitzoeken, de kinderen naar school brengen) maar als ik dan een keer 's avonds te lang doorwerk, wordt hij chagerijnig. Hij verrast me met iets voor mijn sport maar het irriteert hem wel als ik een halve dag weg ben. Enerzijds ondersteunt en verrast hij me dus wel. Maar als hij er "last" van heeft keurt hij het af. Dat vind ik moeilijk.
En ik voel me dan ook vaak een ondankbare egoist. Dat zijn wel de momenten dat ik me afvraag of ik niet een beetje overdrijf of doorsla in mijn strijd om autonomie.
Kritiek
Ook mijn partner had altijd veel kritiek overal op. Toen we samen therapie hadden kreeg hij de opdracht om helemaal geen kritiek meer te geven. HIj moest dan maar op zijn tong bijten en zijn mond houden als hij het ergens niet mee eens was. Dat was ERG moeilijk voor hem. En mij ging het steeds meer opvallen dat hij ALTIJD overal kritiek op had. Zelfs de onderbroeken hing ik verkeerd aan de waslijn.
Maar daardoor heeft hij het wel een beetje afgeleerd en is het voor mij wat rustiger geworden.
En ik moest leren om te zeggen dat ik het vervelend vond als hij kritiek gaf. En dat vind/vond ik dan weer erg moeilijk. Vooral omdat het vaak pas na een tijdje doordrong als hij weer eens kritiek gaf, als eerste gaf het me gewoon een vervelend gevoel en kon ik er niet de vinger opleggen waarom precies..
Bij ons gaat het trouwens nog steeds niet goed. Ik merk dat ik steeds meer afstand hou en we doen steeds minder dingen samen. Nu is hij bijvoorbeeld voor zijn werk in het buitenland en ik mis hem niet eens... Ik merk eigenlijk amper dat hij er niet is.. zo weinig trekken we blijkbaar nog met elkaar op...
Ik hoop voor je dat het bij jou anders gaat.
Tja.....
Afgelopen weekend een bijzonder onderonsje met mijn schoonmoeder. Schoonouders hebben een zomerhuisje. Mijn schoonvader heeft wat gezondheidsproblemen de laatste tijd en hij is dat huisje eigenlijk zat. Dit heeft hij al een paar keer uitgesproken, ook naar mijn schoonmoeder toe. Tegen mij en mijn man heeft hij zich al een paar keer laten ontvallen dat hij dat huisje eigenlijk wil verkopen. M'n schoonmoeder wil dat niet want zij vindt het erg leuk. Maar voor haar staat een eventuele verkoop vooral ook symbool voor "het einde". Nu heeft mijn schoonvader, zonder verder enige vorm van overleg, het huisje te koop gezet. Mijn schoonmoeder heeft zelf die conclusie getrokken toen ze m'n schoonvader erover hoorde praten met een vriend.
Hierover luchtte ze tegen mij haar hart en ik kon merken dat ze het er erg moeilijk mee had. Vooral met het feit dat ze totaal niet betrokken is geweest bij dit proces. Ze heeft vaak behoorlijk moeite met het gedrag van mijn schoonvader en ze noemde wat voorbeelden. Afijn, lang gesprek en op een gegeven moment zei ze tegen me: nou ja, dit maak jij natuurlijk ook regelmatig mee want X (mijn man/haar zoon) is precies z'n vader......
En toen dacht ik: jeetje, deze vrouw zit in precies hetzelfde schuitje. Alleen door haar generatie, door haar persoonlijkheid, etc etc is ze al die jaren bij hem gebleven en ondergaat ze het. Maar ze voelt hetzelfde verzet. En toen had ik zo met haar te doen.
Maar goed, de appel valt niet ver van de boom.
Dat wist ik al maar dit gesprek opende wel mijn ogen. In de zin van de weerstand die ik voel.... die voelt zij ook.
Maar
ben jij dan ook precies zoals je schoonmoeder ?
dit is je enige leven, het is nu op dit moment. Wil jij wel op deze manier dat enige leven gebruiken wat je hebt ? Even los van die man. Ben jij wel bezig met jouw leven, met je eigen talenten, ambities, ontwikkeling ?
Ik denk dat je als mens altijd voor jezelf moet gaan, dat je daarmee een heel goede relatie kan hebben. En die partner is er niet voor om je op je plek te dwingen die hij of zij voor ogen heeft maar om naast je te staan tijdens al die dingen die je opzoekt en overkomt, hopelijk tijdens dat gezamenlijke leven. En als die ander daar geen getuigen (meer) van wil zijn, dan niet, dat is ook een keuze maar neem dan ook de consequentie en ga dan ook je eigen pad.
Dat jij bang bent voor je eigen ontwikkeling tijdens/na de therapie, en dan bang bent voor de eventuele afwijzing die je man gaat geven als jij meer jezelf word vind ik al heel betekenisvol. Ik vind dat geen liefdevolle relatie.
Manda
Nee, ik ben absoluut niet zoals mijn schoonmoeder! En dat zou ik ook nooit willen zijn. Zij neemt haar "lot" zoals het komt, denk ik altijd.
Je hebt gelijk: je hebt maar 1 leven. En dat gaat al zo snel. Mijn kinderen houden me wel bij de les. Ik wil ze gewoon heel graag in een gezin laten opgroeien.
Voor jezelf gaan
Dat vind ik nou net zo'n lastig onderwerp. Die balans tussen de dingen doen die je zelf leuk vindt en waardoor je lekker in het leven staat enerzijds en het rekening houden met je naasten anderzijds.
Ik moet voor mijn gevoel (dat is natuurlijk 1 kant van het verhaal) vaak hard mijn best doen voor mijn eigen dingen. Soms laat ik afspraken of activiteiten gewoon schieten omdat ik geen zin heb in gedoe. Maar soms zijn dat dingen die voor mij wel belangrijk zijn. Niet omdat de wereldvrede er vanaf hangt maar omdat het ervoor zorgt dat ik lekker in het leven sta. Of gewoon, om even op te laden.
Maar in wezen is dat natuurlijk niet de verantwoordelijkheid van mijn man. Ik doe dat zelf, om conflicten te vermijden.
Natuurlijk
wil je ze graag in een gezin laten opgroeien dat wil iedereen.
Persoonlijk kan ik niet leven in een relatie waar er geen onvoorwaardelijke liefde is, of wellicht minstens die intentie voelbaar is. Omdat ik anders kern-behoeften binnen mezelf uit zou moeten zetten en dan ben ik geen vrij mens meer.
De koers moet toch samen een beetje bepaald worden en als die ander niet wil dan moet je denk ik toch verder, misschien kan jij dat wel binnen deze relatie, ontwikkelen en daar blijven. MIsschien red je het dan net totdat ze allemaal op de middelbare zitten of een andere mijlpaal etc.
heel veel succes, maak er een mooi leven van !
Ook gesprek gehad met psycholoog
en ze kon eigenlijk niets voor mij doen, ze vond dat we er met zijn tweeen moesten zijn. Er komt dus geen vervolggesprek.
Ik zei haar dat ik nu niet wil gaan scheiden, omdat ik zeker weet dat ik binnen 2 weken weer terug ben. Of ik dat in de toekomst wil weet ik gewoon nog niet. In een boek over loslaten las ik een mooie vergelijking met fruit dat pas van de boom valt als het rijp is. Nu weer een heel leuk en gezellig achter de rug met mijn man en dat maakt het ook zo moeilijk.... Misschien is het wel typisch voor vrouwen dat wij altijd maar bezig zijn met onze relatie, mannen hebben dat volgens mij helemaal niet of veel minder.
Jeetje wat een herkenning in dit draadje...
...vooral dat "wat ik leuk vindt, moet jij ook leuk vinden".
Zie mijn draadje hieronder. Hij snapt helemaal niet, dat ik het niet leuk vindt om een hele dag bij zijn moeder te zitten en dat ik geen klik heb met haar. In zijn ogen ben ik daarom anti-sociaal. Hij houdt van haar, dus moet ik automatisch ook van haar houden, hetzelfde met zijn vrienden - als het zijn vrienden zijn, moeten het automatisch ook mijn vrienden zijn, anders ben ik anti-sociaal.
Wrong, ik vindt gewoon andere mensen leuk dan hem en andere dingen.
Hij vindt bijvoorbeeld terreinautos en dat soort dingen leuk, en als hij iets "leuks" plannt voor een weekeindje weg, is het altijd iets wat hij leuk vindt. Toen ik zei, dat ik het niet leuk vindt en ook iets anders wil doen - dan is het dat ik mijn genoegen maar eruit moet trekken dat hij er plezier in heeft.
Deze opvatting heeft hij ook over de bezoekjes bij zijn moeder - als ik het onbegrijpelijkerwijs al niet leuk vindt, kan ik toch plezier trekken uit het feit dat hij het wel leuk vindt?
Nu nee - ik ben "egoistisch" genoeg om ook zelfst plezier te willen hebben en schik me niet meer in mijn lot, dat hij bepaalt, wat ik leuk moet vinden.
De vraag...
Vanochtend vroeg ik me ineens af of de cruciale vraag soms is: wil/kan ik genoegen nemen met een relatie die niet meer onvoorwaardelijk is?
Los van de leuke momenten die je samen evengoed nog deelt: is dat eigenlijk wel voldoende? Soms lijkt het wel of ik er gewoon niet meer echt voor durf te gaan. Wil gaan. Lijkt het veiliger om een soort slag om de arm te houden. Misschien wel onaardig en egocentrisch te zijn zodat hij uiteindelijk eieren voor z'n geld kiest. DAn hoef ik zelf niet te kiezen.
Mag je iemand "afserveren" als partner omdat de onvoorwaardelijheid (en daarmee misschien ook wel de passie) uit je relatie is. Even los van de oorzaak?
Wat vinden julie?
Fladderbeestje
Je vraagt me: Niet meer. Is het er wel ooit geweest? En zo ja, wanneer/waarom is het weggegaan?
Ja, die is er wel ooit geweest. Althans, zo voelde het oprecht.
Een paar jaar geleden heeft mijn man een verhouding gehad met een andere vrouw. Dat heeft voor mij de voorwaardelijkheid uit mijn relatie gehaald.
Vervolgens ben ik zelf verliefd geworden op een andere man waarmee ik een keer over de grens ben gegaan (geen sex, maar toch).
Mijn man is zeker bereid om samen de onvooraardelijkheid terug te krijgen. Maar niet in die mate dat hij met me wee wil naar therapie om mijn "issues" uit de weg te ruimen. Dat doe ik dus nu alleen.
En er zijn veel momenten waarop ik het echt enorm zat ben. Als hij loopt te mopperen over alles, als hij leloijk doet tegen de kinderen, z'n stemmingswisselingen. Maar de leuke momenten zijn er ook. Alleen die diepe, gepassioneerde liefdesgevoelens.... ik voel ze eigenlijk niet meer.
Weggaan? Ik durf het niet, ik wil het (nog) niet, voor mijn kinderen. Voor mijn man. Hij doet echt z'n best. Ik voel me zo ondankbaar soms. Voor mijn gevoel heb ik er nog niet alles aan gedaan.
Inderdaad hele mooie stof tot nadenken.
