Help! ik ga in therapie
Na drie jaar "gehannes" in mijn relatie heb ik eindelijk een besluit genomen: ik ga in therapie. Morgen ga ik een afspraak maken.
Mijn man is fel tegenstander van dergelijke hulpverlening ("ik wil geen vrouw met problemen") en hij wil er helemaal niets mee te maken hebben.
Ik ga dit dus doen zonder het hem te vertellen. En ik vind het doodeng. Ik ben zo bang dat deze stap me uiteindelijk mijn huwelijk gaat kosten. Niet vanwege het verzwijgen van de therapie maar omdat ik bang ben dat ik uiteindelijk niet meer de persoon zal zijn die ik was. Dat ik niet meer de persoon ben die hij wil.
Wie steekt me een hart onder de riem?
Keus maken
Hallo vastberaden,
Als ik het goed begrijp speelt de hele situatie al een paar jaar. Dat is lang! Ik heb je draadje wel gevolgd en volgens mij moeten jullie helemaal niet gaan scheiden. Maar ik ben verre van relatiedeskundig hoor. Wat ik echter wel weet, je maakt geen keus waardoor dingen maar blijven modderen. Echt relaxed genieten (op een mooie zondagochtend, op vakantie) is dan moeilijk. Ach waarom nu al aan zomervakantie denken, misschien ben ik dan al bij hem weg..En zo vliegen de jaren voorbij. Of niet? Is een voorbeeldje he
Waarom hak je niet gewoon de knoop nu door en zeg je, ik blijf. Ik blijf met volle overtuiging omdat ik weet dat ik nu toch niet kan weggaan. Ik blijf en ik neem het zoals het komt, ik accepteer mijn man zoals hij is maar binnen mijn eigen grenzen. Hij mag het strijkwerk voor mijn voeten smijten als hij zich machteloos voelt. Want ik begrijp op dat moment waarom hij dat doet. En ik weet (en hij ook) dat ik die stapel (hallo zeg) dan echt niet ga strijken. Zoek naar manieren om hiermee om te gaan. Blijf rustig als hij ontvlamt en zoek de juiste momenten bij hem om te "vechten". En dat zal niet zijn als hij net die stapel strijkgoed voor je voeten heeft gegooid.
Het maakt je krachtiger als je nu die knoop doorhakt en ervoor gaat zorgen dat je niet meer bang bent voor zijn reacties. Zijn reactie kun je toch niet voorspellen (het theaterkaartje viel ook mee achteraf). Iemands reactie is toch ook heel erg afhankelijk van zijn humeur op dat moment en op hoe jij het brengt?
Zou je dat kunnen, de knoop doorhakken, of kun je hier niks mee, voelt het niet goed?
Je mag na verloop van tijd, bij veranderde omstandigheden, altijd weer zeggen nu ga ik toch nog bij hem weg.
Holiday
Holiday
Een wijze raad. Ik probeer die ook voor mezelf toe te passen, maar dat valt echt niet mee. Ik zit een beetje in dezelfde situatie als vastberaden, al ben ik (nog net) niet vreemd gegaan en partner ook niet.
Ik ben al in therapie geweest, ook een tijdje samen en eigenlijk kwam eruit dat we samen niet zoveel hebben. Maar niet slecht genoeg om te scheiden (?)
Cathy
Ik ben echt zeer ondeskundig op relatiegebied. Maar ik denk, als je huwelijk NU niet slecht genoeg is om te scheiden, dan moet ook jij dus beslissen dat je NU even niet gaat scheiden. Maar je hebt gelijk het valt helemaal niet mee.
Je zit ff in een hele moeilijke fase. Misschien duurt ie nog drie maanden, misschien nog drie jaar. Maar deze fase gaat voorbij. Je leven verandert continu. Misschien verhuis je nog wel een keer, ander werk, kinderen groeien op etc. Je relatie verandert ook, probeer het te blijven waarderen dat je nog samen bent ondanks alle stormen.
Of...ben je verliefd op iemand? Als ik vragen mag..Dan ben je bij mij wel aan het juiste adres voor deze ene wijze raad: het gras is NIET groener aan de overkant.
Holiday
Wel geweest en dat vertroebelde mijn beeld behoorlijk moet ik toegeven.
Maar vertel eens waarom je dit zo stellig stelt. Daar ben ik namelijk wel echt benieuwd naar. Naar jouw verhaal.
Nee
Gelukkig niet meer verliefd.
Aan/In mijn relatie vind ik echter ook niet meer zoveel.Net als vastberaden moet ik veel assertiever zijn en me niet zo laten overheersen. Tja, makkelijker gezegd dan gedaan. En ik wil eigenlijk helemaal niet assertief moeten zijn als ik thuis ben...dan wil ik mijn eigen onzekere zelf zijn en iemand hebben die lief tegen me is...
Op je hoede
Dat is niet zozeer het gevoel hier in huis.
Maar wel het gevoel dat mijn man me altijd net een stap voor is. Als ik denk: oh ja, dat moet ik nog even doen... dan is het al gedaan. Soms is dat ook best wel handig omdat mijn man bijvoorbeeld nooit iets vergeet (sociale afspraken wel, vreemd genoeg). Maar meestal is het erg vermoeiend omdat ik daardoor nooit een initiatief kan nemen omdat het al gedaan is.
Misschien komt dat ook omdat mijn man van nature heel competitief is, gewoon de aard van het beestje. Ik vind het op zich een goede eigenschap, hoor. Maar van zo iemand kun je het dus nooit "winnen".
Overigens vind ik competitief iets anders dan fanatiek.
Maar ik wil binnen mijn relatie wel de ruimte hebben om mezelf te zijn met mijn tekortkomingen/onzekerheden. Binnen grenzen uiteraard. Ik wil er niet op afgerekend worden.
Leuke man
Vastberaden, toch krijg ik uit jouw beschrijving van je huwelijk en je man het idee dat je een leuke, spannende man hebt. Natuurlijk zijn er verbeterpunten, maar bij mij overheerst het gevoel dat jouw man bijvoorbeeld helemaal niet zo anders is dan mijn lieve, slimme, heftige, ietwat dominante, uitgesproken man. Alleen ben jij waarschijnlijk heel anders dan ik. Ik doe precies wat ik leuk vind, cijfer me zelden weg en ga confrontaties nooit uit de weg. Volgens mij moet jij helemaal niet gaan scheiden, maar vooral leren om beter voor jezelf te zorgen en minder van je man uit te gaan. Je moet je wat mannelijker opstellen, zeg maar 
.
Groet van Doornroosje
Doornroosje?
Wat vind je dan zo leuk en spannend aan vastberadens man?
Cathy
Ik chargeerde een beetje, maar wat ik bedoel te zeggen is dat haar man me helemaal geen verkeerde man lijkt. Ik begrijp dat hij wat dominant is (hou ik wel van), doortastend, charmant, ambitieus en betrokken bij de kinderen. En hij heeft in/na/bij een verliefdheid voor Vastberaden gekozen en dat getuigt van kracht. Ik weet dat ik een wat ander geluid vertolk dan gebruikelijk, maar zo kan je er ook tegenaan kijken.
Groet Doornroosje
Doornroosje
Nou, 1 ding is zeker: ik heb in ieder geval geen saaie man
Maar ik begrijp wel wat je bedoelt. En voor een deel denk ik dat je best een raak punt hebt want hij heeft ook zeker leuke, spannende en verrassende kanten. En wat ik zeker de laatste tijd merk, nu ik wat duidelijker voor mijn eigen zaken kies en de dingen doe die ik leuk vind (en natuurlijk hou ik daarbij rekening met hem en zijn schema), onze relatie ineens een stuk leuker en gezelliger is.
Ik moet er bij zeggen dat ik zijn kritiek op mijn huishoudelijke vaardigheden heel erg moeilijk vind. Maar soms heeft hij ook best gelijk ten aanzien van mijn complete gebrek aan structuur daarin. Ik zorg er nu voor dat zijn overhemden op tijd in de kast hangen. Hij vindt dat prettig en ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelf ook best fijn vind als dat soort dingen een beetje aan kant zijn. Niet omdat ik nou zo'n bevrediging haal uit dat stomme strijken maar omdat het me wel een soort rust geeft. Het gevoel dat ik niet constant achter de feiten aan loop te rennen.
Nogmaals, dit is niet vanuit het idee "als ik maar doe wat hij me vraagt heb ik geen gezeik en dan is iedereen een soort tevreden". Maar meer vanuit het idee dat ik het dan zelf een beetje in de hand begin te krijgen.
Wat bij mij nog wel een beetje blijft hangen is het gevoel dat het allemaal leuk is zo lang het gaat volgens zíjn regels. Dus dit is voor mij ook weer een soort testfase.
Het gevoel dat ik nu heb is dat ik nog zeker niet hoef te scheiden maar dat mijn assertiviteit het belangrijkste punt is om aan te werken. Gewoon om een gelijkwaardiger tegenwicht te kunnen bieden.
Ik ben ik
JIJ bent JIJ, en dát moet hij gaan accepteren. Het zal best, dat hij wil dat jij (o.a.) het huishouden perfect doet, maar als dat niet kan, dan kan dat niet en moet hij de leuke dingen in jou blijven zien.
Lukt hem dat niet, dan ziet hij blijkbaar niet voldoende leuke dingen in jou en houd het op.
Geen concessies dus!
Gr. Poezie.
Jeetje vastberaden
"Wat bij mij nog wel een beetje blijft hangen is het gevoel dat het allemaal leuk is zo lang het gaat volgens zíjn regels."
Ja, dat idee krijg ik zeker uit je laatste posting. Als zijn overhemden netjes gestreken in de kast hangen gaat het allemaal goed...
En ik herinner me ook je eerdere postings waarin je schreef dat je je eenzaam voelde in je relatie omdat je alles alleen moest doen en eigenlijk wel blij was als hij er niet was...
Wanneer begint je therapie?
Torenhoog
vastberaden het lijk wel alsof je torenhoog vastbesloten bent om iedere goedbedoeld advies in de wind aan het slaan bent.
Natuurlijk ben jij beter dan iedere zielige figuur die hier op het forum advies geeft aan jou. Maar kom op zeg.
Ergens heb ik het idee dat jij misschien wel dezelfde bent als Madlief (diegene die zonder pardon naar de rubriek echtscheiding en erna is verhuisd door de redactie).
Want hoe komt het dan dat jij totaal geen affectie geeft aan iemand die, toevallig, precies hetzelfde doormaakt als jij? Kijk je ooit wel eens verder dan je eigen straatje?
Of ben ik nou gek, in dat geval, dan zal ik daar eens een draadje over starten. Ik ben nu wel eens benieuwd want anders beste vastberaden zou je er niet verkeerd aan doen om een therapie te volgend voor obsessieve persoonlijkheden. Niet dat dat help waarschijnlijk.
Hmm tja
Ik volg beide draadjes en dat idee was nog niet in me opgekomen Spijker. Als je dit over Madlief zou zeggen, dan vind ik wel dat je een beetje gelijk hebt.
Van Vastberaden vind ik niet eigenlijk. Al denk ik wel dat de oplossing niet is dat Vastberaden er nu voor gaat zorgen dat manlief zijn overhemden voortaan netjes gestreken in de kast hangen. Juist NIET!
Verder vind ik het wel opvallend hoe de vraag over wanneer de therapie nu echt begint steeds ontweken wordt. Terwijl dat toch echt het onderwerp van de start van de draad was ?!
Spijker
Ik begrijp jouw reactie en vooringenomenheid niet helemaal en ik heb zeker geen zin om me in dat verband te verantwoorden of antwoord te geven op de vraag of ik wel eens verder kijk dan mijn eigen straatje.
Maar bedankt voor je suggestie, ik zal 'm overwegen
De therapie
Die is nog niet begonnen want ik sta op de wachtlijst. Binnen nu en 3 weken, hoop ik.
Zonnetje
Ik ga een rijtje maken van de drie dingen.
Dank je.
Nou wat me wel opvalt (spijker)
In zowel wat betreft het draadje van Madlief als het draadje van Vastberaden: het zijn ontzettend lange draadjes waarin heel veel adviezen worden gegeven. Beiden dames lijken nogal subassertief en willen daar op-den-duur iets aan gaan doen. Maar ja... de boosheid wil nog niet komen, confrontatie is eng, man luistert niet etc. Voor mij doemt er wel enigszins een gelijkenis op met vriendinnen die andere vriendinnen gebruiken om hun ei kwijt te kunnen en daarna door te gaan met hetzelfde gedrag. Zo lijkt de goedbedoelde aandacht juist te gaan leiden aan een bijdrage aan dat zelfde gedrag.
Maar goed dit is maar een theorette en iedereen heeft tijd nodig voor bepaalde processen. Ik wil niet iemand voor de schenen schoppen.
MR
Ik zie wel degelijk ontwikkeling
Vastberaden ziet volgens mij veel beter in wat haar eigen aandeel in de situatie is en wil daar nu aan werken.
Vastberaden heeft toch ook iets voor haarzelf ingepland (theater toch?) terwijl ze het eng vindt iets voor zichzelf te doen. Ze heeft toch ook een paar gesprekken met haar man gehad waarin ze haar gevoelens uitlegt. Ze gaat binnenkort met de therapie starten.
Ik zie dus allemaal ontwikkelingen en begrijp de kritiek niet zo. Die postings van Spijker begrijp ik sowieso nooit eigenlijk.
Liat
Gelukkig, ik dacht dat het aan mij lag
Dank. En dank voor je reactie.
Donderdag!
Dan is het eerste gesprek!
En ik vind het doodeng.....
Succes
Joh, die therapeut is er voor jou, om jou te helpen. Het valt vast mee. Succes!
Eerste keer het engste
Hoi,
De eerste keer is het engste vond ik. Je weet niet zo goed waar je moet beginnen enzo en zit een partij te hakkelen waarschijnlijk. Gelukkig weet zo'n therapeut dat en die kan met gerichte vragen je goed op gang helpen en je op je gemak stellen. De keren erna weten jullie al waar het over gaat (jij en de therapeut) en is het meer van hoe ging dit, hoe ging dat enz.enz. stuk makkelijker al, vond ik.
Succes,
Maxime
Therapie
Op zich ben ik bekend met psychotherapie (en zelf met relatietherapie 
maar dat dateert uit de tijd van voor mijn man.
Aan de ene kant denk ik dat ik goed kan verwoorden wat de aanleiding is om therapie te zoeken en wat de belangrijkste problemen zijn (ook mijn eigen aandeel daar in uiteraard). Maar aan de andere kant ben ik bang voor wat het met mij zal doen en met de manier waarop ik in mijn relatie sta.
Onlangs bekroop mij namelijk het gevoel dat als ik nu vrijgezel zou zijn en ik nu mijn man tegen zou komen, ik niet weet of ik nog echt op hem zou vallen. En daar schrok ik best van....
Ik vind het spannend en ik ben heel benieuwd naar het gesprek.
Hahaha, een humoristische noot!
Ik ben nu sinds 2 jaar vrijgezel en moest even lachen met het volgende: "Onlangs bekroop mij namelijk het gevoel dat als ik nu vrijgezel zou zijn en ik nu mijn man tegen zou komen, ik niet weet of ik nog echt op hem zou vallen. En daar schrok ik best van...."
Mag ik je mijn antwoord geven? NEEEEEEEEEEEEEE! Ik val nu op heel andere mannen. Lol
Groetjes
In je up in relatietherapie
Hoi 'Vastberaden',
Ik zag dat je 1 maart het besluit had genomen en nu, anderhalve maand later, het eerste gesprek nog krijgen moet. Het is al laat, dus ik ga niet meer uitzoeken hoe dat komt (door de hele draad te lezen). Maar ik reageer graag op jouw angst dat je door deze therapie je huwelijk op het spel zet. Uit enkele berichten begreep ik dat je niet tevreden bent over je huwelijk en je man geen vrouw met problemen wil, desondanks niet achter therapie staat, waardoor je jezelf genoodzaakt ziet het voor hem te verzwijgen.
Het lijkt me daarom erg belangrijk dat je voor jezelf één of meerdere doelen verwoordt, die je met deze therapie hoopt te bereiken. Eén van die doelen zou het verbeteren van je huwelijk kunnen zijn. Het komt immers vaak voor dat vrouwen wèl, maar mannen níet in therapie willen. Ook al lijkt het beter om het samen te doen, het is niet zinloos om het alléén te proberen. Maar geef het dan wel duidelijk aan bij je therapeut; je zou hem of haar duidelijk kunnen maken dat de optie 'echtscheiding' voor jou niet openstaat, zodat hij/zij je gerichter kan helpen bij je huwelijk.
Ik wens je alle wijsheid toe die je nodig hebt en hoop van harte dat jouw veranderingen een positieve invloed op je huwelijk, je man en je kinderen zullen hebben en jullie een hechter en gelukkiger gezin zullen worden hierdoor.
Oei, ik heb toch nog meer gelezen....
...en maak mijn excuus. Je hebt het prima op een rijtje. Vrouw, vrouw, wat griezelig herkenbaar allemaal. Het is nu twee uur 's nachts en dit draadje leest voor mij als een ware page-turner van een bestseller. En blijkbaar zijn er veeeeeel vrouwen die jouw, of liever, jullie problematiek herkennen.
Ik blijf je volgen, hoop ik (dat zal dan ook in de nachtelijke uurtjes zijn, vrees ik): ik vind dat jij je vele malen beter uitdrukt dan ik. Je nagelt je man niet aan de schandpaal, zoals mij in het verleden op dit forum meermalen verweten is, maar zoekt echt een kans om je huwelijk te verbeteren.
Voorrrrrrrral zo doorrrrrgaan (Barry Stevens) en sterkte!
En?
hoe was het?
Prettig
Het eerste gesprek was prettig. Aardige therapeut, maakte een grapje over het strijken van de overhemden Dat verraste me eigenlijk want de ervaring die ik tot nu toe had met therapie was dat de therapeut nooit ergens iets van vindt dus ik stelde me al een soort Dr. Rossi achtige taferelen voor....
Deze week ga ik weer en na een aantal wekelijkse gesprekken gaan we over naar tweewekelijkse bijeenkomsten.
Het voelde wel bijzonder, toch een hele concrete onomkeerbare stap in een onomkeerbaar proces. Een stap waar ik misschien wel 2 jaar over gedaan heb om 'm te nemen. Geen idee wat de uitkomst zal zijn maar ik heb er goed vertrouwen in.
Fijn!
Fijn joh, dat deze eerste stap voor jou prettig voelde!
Dat is alvast wat.
Sterkte voor de komende tijd>
Liefs, Nema.
