Help! [man stelt ultimatum: doorgaan of einde huwelijk]
Even een andere nick die iets beter past bij de situatie waarin ik mij bevind.
Gesprek met man gehad waarin ik heb aangegeven niet gelukkig te zijn en waarin ik mijn twijfels heb uitgesproken over het voortbestaan van ons huwelijk. Al eerder hebben we dit soort gesprekken gehad. Mijn grootste probleem is dat ik niet meer onvoorwaardelijk in onze relatie sta. Dit heeft een aantal oorzaken maar in mijn beleving is dit proces gestart nadat mijn man een affaire heeft gehad. Het is helemaal niet mijn bedoeling om constant oude koeien uit de sloot te halen maar mijn gevoel ten opzichte van mijn man is erg veranderd. Inmiddels ben ik een tijdje bezig met therapiegesprekken. Dit doe ik in 'n eentje, m'n man wil niet mee (omdat het mijn probleem is).
Na drie jaar aankloten vond ik gisteravond dat ik mijn gevoelens en twijfels met hem moest delen. Dit viel niet in goede aarde. Om een lang verhaal kort te maken heeft hij me voor een ultimatum gesteld: ik moet zo snel mogelijk zeggen of ik wel of niet met hem verder wil anders gaat hij weg. Einde huwelijk dus.
Dat was niet helemaal het scenario dat ik in gedachte had dus ik ben er behoorlijk van geschrokken. Wat me het meest geraakt heeft is dat hij tegen me zei: ben je lekker laat mee, als je dat nou 3 jaar geleden had gezegd dan had ik een andere keuze kunnen maken.
Mijn intentie was om mijn gevoel met hem te delen en te bespreken maar volgens mijn man heb ik een bom onder ons huwelijk gelegd en hij wil dat ik zo snel mogelijk kies.
Ik weet gewoon even niet wat ik moet doen.
Even laten berusten
Ik zou tegen je man zeggen dat je begrijpt dat het hem koud op z'n dak is gevallen, maar dat je het nodig hebt om dingen met hem uit te werken, dat je er in je eentje niet uitkomt. En dat hij moet laten weten wanneer hij klaar is voor een echt gesprek.
Ik zou me even niets aantrekken van opmerkingen die hij op dat moment gemaakt heeft. Als mensen gekwetst worden, kunnen ze vaak kwetsend terugreageren. Als het hem koud had gelaten, dan zou ik me pas echt zorgen gaan maken!
Had je niet verwacht?
Was het niet jouw man die tegen therapie was omdat hij geen vrouw met problemen wilde? En hij voorzag toch ook al dat die therapeut je allerlei problemen zou aanpraten en een bom onder jullie huwelijk zou leggen? Met dat in gedachten vind ik de reactie van je man niet zo verrassend. Hij wil helemaal niets veranderen, en ziet het liefst dat jij ook weer 'normaal' gaat doen. Ik zou niet weten hoe je dit zou kunnen oplossen.
O jee..
Zoooo joh, ja dat is schrikken. Ik ben niet verbaasd. Heb je topics wel gevolgd. Hij was allang klaar met dit onderwerp en jij blijft maar doorgaan. Zo ziet hij dat.
En hij kan er niks meer mee. Dat is ontzettend balen voor jou en bijzonder lullig van hem maar het IS gewoon zo. Je verandert er met geen tien paarden nog wat aan.
Je moet echt stoppen met steeds maar weer proberen om dit probleem tussen jullie op te lossen. Drie jaar? Joh, je stelt je afhankelijk op door nu weer zijn advies te vragen bij "jouw" probleem. Zo beleeft hij dat misschien wel. Dat is toch erg. Schat ik weet maar steeds niet of ik wel met je verder wil, wil je me helpen met uitzoeken?
Op dit kruispunt kun je wat mij betreft 3 kanten op, dus het is een T-splitsing 
Linksaf is scheiden, nee!
Rechtsaf is doorgaan met zuigen en wroeten, NEE!!
Kies nou voor rechtdoor. Schouders eronder, afsluiten nu en deze 3 kl*tejaren in een verder normaal huwelijk heel gauw achter je laten. Hebben we allemaal, of dacht je van niet soms? Krijg je er gratis bij, allemaal levenservaring. Die therapeuten verdienen goed aan ons maar je moet het toch zelf uitvechten.
Kom ga nou genieten van de dingen die goed gaan, van je kinderen, je huis, je werk, je vakantie. Je hebt het toch verder goed? Het leven is zo kort!
Het wordt nooit meer zoals het was. Nee klopt, ook niet als je gaat scheiden.
Tot zover mijn (harde) reactie. Maar wel recht uit mijn hart om je te helpen!
Hee holiday!
De spijker op z'n kop: 'Het wordt nooit meer zoals het was. Nee klopt, ook niet als je gaat scheiden.'
Je hebt groot gelijk.
We doen allemaal een berg levenservaring op en tja het is allemaal niet zo veelbelovend en romantisch als we dachten toen we 17 waren.
Sterkte, zet 'm op, rechtdoorzee!
Ga linksaf
Als ik de topics van de laatste jaren lees dan denk ik dat het trekken aan een dood paard is. Deze relatie vreet energie en levert weinig op.
Linksaf
het is keihard, maar ik ben het eens met Minke.
En sorry, maar jouw man lijkt me een gigantische hork. Ondanks dat jij hem altijd verdedigd denk ik dat. Ik ben bang dat je man heel moeilijk gaat doen als je bij hem weg zou gaan. Je problemen zouden dan pas beginnen.
Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar ik vind hem eng. Ik denk dat je zonder hem veel gelukkiger zult worden, al zul je eerst door een diep dal moeten.
Veel sterkte!
Eens
Ik denk ook dat je linksaf moet. Je bent nu al zo lang in je eentje bezig om jullie relatie te veranderen, je bent al zo lang ongelukkig en je man geeft al zo lang geen centimeter toe. Ik denk dat je een stuk gelukkiger wordt als je alleen verder gaat. Scheelt je in elk geval bergen energie!
Overigens moet je voor zo'n beslissing wel gewoon de tijd kunnen nemen. Het is nogal onrealistisch van je man om te verwachten dat je zo'n besluit van het ene op het andere moment neemt.
Ook
Ik heb vaak meegelezen op je topics, maar nog nooit gereageerd, tot nu toe. Ik sluit me aan bij de vorige schrijfsters. De opmerking van je man "had je dat niet 3 jaar eerder kunnen bedenken, dan had ik een andere keus kunnen maken" vind ik ver beneden peil, maar ook tekenend voor hoe hij in elkaar zit.
Veel sterkte, het zal niet makkelijk zijn om een besluit te nemen.
Kruispunt,
ik denk dat je dit nu het beste kunt bespreken met je therapeut.
"Wat me het meest geraakt heeft is dat hij tegen me zei: ben je lekker laat mee, als je dat nou 3 jaar geleden had gezegd dan had ik een andere keuze kunnen maken."
Dus als je toen weg was gegaan was hij gebleven bij zijn vriendin. Maar jij bent gebleven en toen heeft hij voor jou gekozen (alsof HIJ het recht heeft om te kiezen).
Ik zou er zo verschrikkelijk klaar mee zijn......alleen omdat ik hem met recht een enge man vind (sorry) weet ik niet wat hij gaat doen als jullie gaan scheiden. Het kan zijn dat hij het je heel erg moeilijk gaat maken (maar dat weet je natuurlijk niet zeker).
Hij zet je nu zo verschrikkelijk onder druk dat je hem eigenlijk hetzelfde zou moeten laten doen: kiezen.
Vraagje...
Wil je oud worden met hem, wetend dat hij toch niet verandert?
Ik vind het nogal een klap in je gezicht, die opmerking. Nou, nou, wat gaat die man voor je! *NOT*!
Hoeveel excuses en redenen heb je nog nodig voor je écht voor jezelf kiest? Aan een dood paard kan je niet trekken...
Misschien zou ik er ook wel klaar mee zijn
Jij blijft maar steken op het punt dat hij ooit vreemd is gegaan. Dat jij hem hetzelfde hebt gelapt weet hij niet, maar jij wel. En toch blijf jij terugkomen op dat ene punt waarop jij wereldbeeld als een kaartenhuis in elkaar stortte.
Ik kan het wel begrijpen dat je man er onderhand klaar mee is. Hij kan het niet terugdraaien en jij blijft er op terugkomen. Hij heeft voor jou gekozen, maar jij laat hem al 3 jaar bungelen met "ik weet niet of ik nog met je verder wil".
Het is een hele lompe en kwetsende opmerking van je man, maar ik kan begrijpen waarom hij het maakt. Op een goed moment moet je weer verder met je leven.
Kruispunt
Eigenlijk ligt het probleem en de oplossing voor het merendeel bij jou.
De oorzaak van het probleem heeft je man veroorzaakt: hij heeft een affaire gehad. Gedane zaken nemen echter geen keer.
Het probleem zelf is dat je niet meer gelukkig bent, je twijfelt over het voortbestaan van je huwelijk, je niet meer onvoorwaardelijk in jullie relatie staat, ...
En de oplossing is dat ... je die zelf zal moeten vinden.
Je man heeft je bedrogen en je vertrouwen in hem is zoek. Hij heeft niet genoeg moeite gedaan om dat vertrouwen terug te winnen.
Het is niet het 1ste gesprek dat je hierover met je man gehad hebt. Je gaat ook naar een therapeut. Je staat echter alleen in dit verhaal. Je man deelt je probleem niet. Het is begrijpelijk want de oorzaak van je probleem lag bij hem én hij wil niet herinnerd worden aan zijn fout. Hij denkt misschien ook: ik bedrieg haar niet meer dus moet ze die fout maar vergeten. Je hebt het hem waarschijnlijk al wel vergeven. Alleen iets akeligs vergeten, is dikwijls iets dat niet zomaar lukt.
Tja Kruispunt,
hij is grof uit de bus gekomen. "als je dat nou 3 jaar geleden had gezegd dan had ik een andere keuze kunnen maken".
Je hebt hem toch geantwoord dat "als hij dat voor jullie trouwdag had gezegd, je toen ook een andere keuze had kunnen maken"?
Ik snap wel niet hoe je nu al zo 3 jaar lang hebt kunnen leven? Na een half jaar in jouw schoenen staan was het bij mij afgelopen. Ik kan niet spreken over wat ik zou doen als ik hem was, die ervaring heb ik niet.
Maar ik weet wel dat als ik mijn partner 3 jaar lang ongelukkig zie, dat er ook iets moet veranderen. Misschien vindt je het verschrikkelijk dat hij een ultimatum stelt maar hij is misschien zelf bang om de beslissing te nemen. Stel dat hij verkeerd beslist?
Ik snap wel niet wat je te kiezen hebt?
Misschien heb je er iets aan misschien niet maar misschien moeten jullie een tijdje apart gaan wonen? Zie of jullie elkaar missen, misschien komt de communicatie ook weer beter,...
Dikke knuffels
Dank
Dank voor de (confronterende) reacties.
Natuurlijk moet je na vervelende gebeurtenissen (en wie weet hoe veel er nog gaan volgen) op een gegeven moment de draad weer oppakken. Het gaat mij helemaal niet om het feit dat hij mij destijds heeft bedrogen. Dat is gebeurd en op een bepaalde manier kan ik ook wel begrijpen dat je in zoiets terecht komt. Ik ben zelf immers ook op een gegeven moment verliefd geworden op een andere man.
Waar ik nu steeds tegenaan loop is met mijn twijfels over onze relatie. De komen deels voort uit onze crisis van toen (vertrouwensbreuk, gekwetste trots etc) maar voor een groot deel ook uit hoe onze relatie daarna is verlopen. Ik wil beslist geen oude koeien uit de sloot halen maar ik ben wel anders tegen onze relatie aan gaan kijken. Zijn kritische houding, de onmogelijkheid om te praten over gevoelens, zijn afwijzende houding ten opzichte van therapie, mijn gevoel van eenzaamheid, zijn meten met twee maten. En ik heb zelf ook zeker mijn tekortkomingen.
Maar de vraag die ik mezelf stel is: wil ik genoegen nemen met een relatie die niet onvoorwaardelijk voelt, waarin ik niet mijn gevoelens kan bespreken en waarin eigenlijk weinig ruimte is voor mijn eigen autonomie en waarin ik rust heb als ik alleen ben. Ik hou van hem en we hebben het best heel leuk samen. Maar er is geen passie en verbondenheid (meer).
Misschien was het naief en misschien ben ik wel haatdragender en koppiger dan ik wil toegeven. Maar ik hoopte dat het bespreken van mijn twijfels etc ons tot elkaar zou brengen. Het tegendeel gebeurt nu.
Bedankt voor jullie reacties. Ik moet zelf een beslissing nemen.
Eigenlijk is het heel simpel
Zo'n keuze lijkt heel ingewikkeld, maar eigenlijk is het heel simpel. Je man verandert niet, dus stel jezelf de volgende vraag: wil ik verder met deze man leven op deze manier, zonder passie of verbondenheid en misschien zelfs ongelukkig? Is het antwoord "nee", dan staat er een nare scheiding voor de deur, maar daarna ben je wel van hem af en krijg je rust. Misschien is er in de toekomst dan plaats voor een andere man, waar je wel die passie en verbondenheid vindt. Is het antwoord "ja", tja dan verandert er uiteindelijk niets en heb je dat te accepteren.
Geluk moet je bij jezelf zoeken, niet bij iemand anders. Veel sterkte!
Geluk en het recht daarop
Daar ben ik het wel mee eens: geluk moet je bij jezelf zoeken. Be your own prince....
Wat ik evengoed een hele moeilijke vraag vind is of je als mens het recht hebt om voor je eigen geluk te kiezen als je anderen (je partner, je kinderen) daar verdriet mee doet.
Of ik de "nee" optie kan accepteren.... dat is mijn dilemma op dit moment. Kan ik daar mee leven, die status quo accepteren als hoogst haalbaar. Mag/moet je alles willen?
Nou
"Wat ik evengoed een hele moeilijke vraag vind is of je als mens het recht hebt om voor je eigen geluk te kiezen als je anderen (je partner, je kinderen) daar verdriet mee doet."
Je kinderen zijn het gelukkigst als hun ouders goed in hun vel zitten. Of dat nu bij elkaar is of niet, zolang jullie de zaken maar goed regelen, zonder de kinderen in ruzies te betrekken.
Wat betreft je partner, je kunt hem beter nu kwetsen, nu hij nog de mogelijkheid heeft liefde bij een ander te vinden, dan tegen heug en meug bij hem blijven, en hem die kans ontzeggen. Als je voor hem gaat, dan moet je ook ECHT voor hem gaan!
Dr. phil
Of, zoals Dr. Phil zou zeggen, children rather come fróm a broken family then live in one.......
Tirza
En zo praten wij iemand een echtscheiding aan
Dc en Tirza weten het wel: Kruispunt moet nu eindelijk van die vent af. Ik vraag het mij af. Als ik de postings zo de jaren door gevolgd heb, verbaast het mij hoe groot de klap is voor radeloos/kruispunt dat haar man een (bijna) affaire heeft gehad. En het verbaast mij nog meer dat zij hier niet overheen kan komen, ook niet nadat zij het zelf ervaren heeft.
Ik weet inmiddels dat zij zelf uit een gebroken gezin komt en zich had voorgenomen dit haar kinderen niet aan te doen. Inmiddels heb ik de indruk dat zij haar huwelijk met een roze bril bezag en heel hard van haar roze wolk is gedonderd; zo hard dat zij daar nog steeds niet overheen is. Ieder incident met haar man wordt hier in geuren en kleuren besproken, maar zij geeft zelf aan het ook leuk met hem te hebben. Dit lezen wij hier niet (hoeft ook niet). Na jarenlang verhalen over de horkerigheid van haar man gelezen te hebben roept iedereen dat ze nu eindelijk weg moet gaan, maar ik vraag het mij dus af. Het leven heeft zo zijn stekelige kantjes, met relatie en zonder en ook een nieuwe relatie zal die weer gaan vertonen. Misschien moet zij investeren in haar vermogen hier mee om te gaan.
En mijn laatste en grootste vraagteken is wat zij in vredesnaam in die therapie doet (hoeft zij hier natuurlijk niet op te schrijven) want volgens mij schiet het niet op. Het lijkt mij heel goed als zij haar ideaalplaatjes en de realiteit in verleden en heden eens met die peut gaat bespreken.
En pas op met "kiezen voor jezelf" want het kan ook zijn dat je tot de conclusie moet komen dat die "zelf" zo op haar uppie helemaal niet zo'n prettig en inspirerend gezelschap is.
Marieke
Integendeel. Ik ben absoluut geen fan van echtscheiding, alhoewel ik er zelf eentje achter de rug heb. Maar toen had ik nog geen kinderen. Ik gaf antwoord op haar vraag of je kinderen een scheiding aan mag doen. Ik begrijp uit haar postings dat het thuis niet leuk is en dat lijkt me een goeie reden. Dat laat onverlet, dat ze haar eigen aandeel goed onder de loep moet nemen.
Tirza
Marieke
Heb je mijn eerste reactie ook gelezen?
Ik vind helemaal niet dat ze moet gaan scheiden, maar je moet ook niet bij iemand blijven voor de verkeerde redenen. Dat wilde ik zeggen met mijn laatste post.
En niemand kan het hele plaatje zien, ik neem aan dat ze niet gaat scheiden omdat iemand die ze niet kent op een forum vindt dat ze dat zou moeten doen! (Wat in mijn geval dus niet waar is, zie reactie 1)
Dezelfde plaat
Wat mij opvalt in jouw verhaal (ook ik lees al drie jaar mee), is dat er bij jouw man geen beweging in lijkt te zitten. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar jij hebt er duidelijk wel een probleem mee. Je zult m.i. onder onder ogen moeten zien dat DIT jouw man is en dat hij niet zal veranderen. Je zegt 'Mijn intentie was om mijn gevoel met hem te delen en te bespreken.' Die plaat hebben we al eerder gehoord. Het lijkt er gewoon niet in te zitten. En hoe meer jij daarop hamert, hoe krampachtiger de situatie wordt.
Om dr.phil nog maar eens te quoten
(speciaal om Marieke gerust te stellen): een echtscheiding (als er kinderen in het geding zijn) moet je verdíenen. Pas als je er allebei álles aan gedaan hebt, pas als je alle emotionele strubbelingen hebt doorleefd en op een normale manier met elkaar om kunt gaan (zonder afzeiken en wrokkige achterafacties) dán mag je scheiden.
Tirza
Mee eens
"(speciaal om Marieke gerust te stellen): een echtscheiding (als er kinderen in het geding zijn) moet je verdíenen. Pas als je er allebei álles aan gedaan hebt, pas als je alle emotionele strubbelingen hebt doorleefd en op een normale manier met elkaar om kunt gaan (zonder afzeiken en wrokkige achterafacties) dán mag je scheiden."
Ik ben het hier mee eens, ik heb nogal eens het gevoel dat er veel te gemakkelijk gescheiden wordt als er kinderen zijn. Er is veel onderzeok gedaan naar het effect van schedingen op kinderen en die zijn eensluidend: een scheding is zeer slecht voor het welzijn van kinderen, zelfs als de relatie tussen de ouders erg slecht was en er veel ruzie was. Het moet wel bar slecht zijn wil een scheiding goed zijn voor de kinderen (mishandeling en misbruik als goed voorbeeld). Het verhaaltje dat het voor de kinderen ook veel beter is om de ouders gelukkig te zien is eigenlijk een mooi praatje om het eigen geluk van de ouder op de eerste plaats te zetten, goed te praten
Verhuizen, veel werken en gezinsuitbreiding
zijn niet te vergelijken met een echtscheiding, ook al zijn het (soms) ingrijpende veranderingen.
De kinderen blijven beide ouders vaak zien, wonen in hetzelfde huis, delen hetzelfde leven. Dat is na een echtscheiding totaal anders.
En dan heb ik het nog niet eens over nieuwe partners, stiefbroers/zussen etcetera.
Hoe zou het zijn?
Grappig ik vroeg me al een tijdje af hoe het met je zou zijn. Ik denk dat je met een man als deze nog veel slechter af bent als ex dan als echtgenoot, dus volgens mij moet je er gewoon het beste van maken in ieder geval tot de kinderen de deur uit zijn, zoals Marc ook schetst, daar ben ik het mee eens. Wen er gewoon aan dat je man er niet is om je gevoel mee te delen, dus dat doe je gewoon niet meer. Geniet van de momenten dat hij weg is en jij jezelf kunt zijn. Zet een knop om richting je man, ik ben ervan overtuigd dat al die 50 en 60 jarig huwelijken op dezelfde manier hebben gewerkt. Die mensen zijn echt niet 60 jaar lang soulmates geweest, nee dat was een gewoon een praktische overeenkomst en in het gunstigste geval vonden ze elkaar misschien aardig of gezellig, het huwelijk en de liefde werken niet zoals op tv of zoals het bij bekenden aan de buitenkant lijkt. Ik heb de laatste tijd zoveel mensen zien scheiden, die 15, 20, 30 of 40 jaar getrouwd waren, die mij nou zo ontzettend leuke stellen leken en dan komen de verhalen en die lijken allemaal zo ontzettend op elkaar en op die van mij en jou.
Inderdaad
ik kom zelf uit een gescheiden gezin, en het enige vervelende was al het medelijden van ouders van vriendinnetjes. Alsof ik me wel slecht moest voelen in zo'n situatie!
Ik vind het kolder. Het enige echte slechte bij een scheiding is ruzie maken om en over de kinderen heen. Net zoals dat heel slecht is binnen het gezin.
Dus ja, graag verwijzing naar een goed modern onderzoek over de nadelige langdurige gevolgen van een scheiding.
Ik ben trouwens geen voorstander van snel scheiden hoor, maar ik ben gewoon tegen het melodramatische gedoe eromheen. Alsof mensen die tegen heug en meug bij elkaar blijven een goed voorbeeld zijn voor kinderen. Wat leren ze daar nou van?
Ook inderdaad...
Zo stond er laatst een bericht op nu.nl: 'Helft vroegtijdige schoolverlaters komt uit gescheiden gezinnen' Euh, ja, duh? en de andere helft dan? Je zal nooit eens een kop zien met "Helft vroegtijdige schoolverlaters komt uit kerngezinnen".
Ik had zelf niet willen scheiden maar wilde dat mijn ouders het wel gedaan hadden. Maar goed, je moet ergens aan verslijten. Er heerst wetenschappelijke ideologie die onderzoekt waarom kerngezinnen slecht voor de ontwikkeling van kinderen zijn omdat het gezin de norm is. En dat zou te bewijzen zijn met statistieken. Er staat hier een boekje in de kast " how to lie with statistics". Ik kan me zo voorstellen dat je ook kan aantonen dat gezinnen niet altijd zo goed zijn voor kids.
Martina
@zonnetje link
"En ik ben wel benieuwd naar dat onderzoek waaruit zou blijken dat een echtscheiding altijd slecht is, behalve als er mishandeld werd ofzo. Graag een link! "
Wat dacht je van deze : http://www.ouders.nl/mdiv2006-echtscheiding.htm
Uit dat artikel een klein stukje:
"Conflicten in het gezin
Anderzijds valt niet te ontkennen dat ook chronische of heftige conflicten tussen de ouders ernstige gevolgen hebben voor de kinderen. In gezinnen met veel ruzie en geweld kan een scheiding wel degelijk beter zijn voor de kinderen.
Ook in Nederland is hiernaar onderzoek gedaan. Jaap Dronkers toonde in een onderzoek onder meer dan 9000 middelbare scholieren aan dat alleen bij zeer frequente en zeer ernstige ruzies tussen de ouders, kinderen beter af zijn na de scheiding (Dronkers, 1999). "
Verder zou ik zeggen,doe eens je best en type "effecten van echscheiding op kinderen" in Google in en dan de link naar wetenschappelijke artikelen en dan heb je genoeg leesvoer voor de komende weken.
Scheiden is grosso modo slecht voor kinderen, de mate waarin wordt betwist, maar stellen dat de kinderen gelukkiger zullen zijn omdat de ouders gelukkiger zijn na een scheiding (op zichzelf al vaak onwaar) is regelrechte onzin.
Als je als ouders per se wil scheiden, prima, maar probeer niet het effect daarvan op de kinderen te bagatelliseren.
Maar goed, ik ben benieuwd naar de literatuur waar jij mee op de proppen komt om aan te tonen dat een scheiding voor kinderen niks erger is dan een keer verhuizen. Veel succes!
@dc
"Alsof mensen die tegen heug en meug bij elkaar blijven een goed voorbeeld zijn voor kinderen. Wat leren ze daar nou van?"
Bijvoorbeeld da tje neit gelijk, als het tegenzit in een relatie of in 't leven de handdoek gelijk in de ring gooit. Dat je er het beste van probeert te maken i.p.v. snel op te geven, dat je voor je ooit gemaakte keuzes staat. Ik kan nog wel een paar dingen noemen.
Wat betreft je verwijzing naar modern onderzoek: zie mijn vorige posting, in 1 minuut gevonden via google.
@martine
"Zo stond er laatst een bericht op nu.nl: \'Helft vroegtijdige schoolverlaters komt uit gescheiden gezinnen\' Euh, ja, duh? en de andere helft dan? Je zal nooit eens een kop zien met "Helft vroegtijdige schoolverlaters komt uit kerngezinnen". "
Sorry hoor, maar deze opmerking is echt een gevalletje van "ben ik nou zo slim of jij nou zo dom" Ik vrees 't laatste.
Ik mag toch aanemen dat je wel weet dat bij lange na niet de helft van de kinderen opgroeit in een gescheiden gezin? Momenteel groeit 17% van de kinderne op in een éénouder gezin, met nog een klein percentage aan stiefgezinnen (niet allemaal het gevolg van een scheiding) groeit nog altijd 75% van de kinderen op in een standaardgezin. Kortom, kinderen van gescheiden ouders hebben minstens een tweemaal zo grote kans om vroegtijdige schoolverlater te worden.
Nog een linkje vor je als je 't nog niet wil geloven: http://www.kennislink.nl/publicaties/echtscheiding-het-kind-krijgt-de-rekening
