Help! [man stelt ultimatum: doorgaan of einde huwelijk]

Sorry hoor

Ik krijg spontaan jeuk bij kreten als: scheiden is zo erg voor de kinderen, je zou bij elkaar moeten blijven voor je kinderen en het zo lang uitzingen totdat de kinderen uit de deur zijn. In sommige gevallen zal het werken, maar het kan ook anders lopen, als je voor je kinderen bij elkaar blijft.
Mijn ervaring: mijn man heeft zich op een avond helemaal volgegoten met drank vanwege een lullis voorval op zijn werk en mij, toen ik thuiskwam, vervolgens helemaal lens geslagen voor de ogen van de kinderen. Daarna heeft hij de kinderen gillend letterlijk onder zijn armen meegenomen en met een zatte kop heeft hij 150 kilometer gereden, voordat de politie hem eindelijk in het vizier kreeg en hem kon aanhouden. Mijn kinderen hebben daar een veel groter trauma aan overgehouden dan aan onze scheiding, die ik daarna onmiddelijk in werking heb gezet.
Ik ben een voorstander van het alles uit de kast halen om wat van je relatie te maken en ben me bewust dat mijn ervaring meer uitzondering dan regel is. Maar als er weinig vertrouwen is, er wat mis is met de communicatie tussen beide partners en je het gevoel hebt dat je jezelf meestal moet wegcijferen om de goede harmonie in huis te houden, dan is een scheiding lang niet de een slechte keuze die je kan maken.

@mark

Denk je nou echt dat de meeste mensen denken van het loopt even niet zo lekker, laten we maar gaan scheiden?

De meeste mensen die ik ken die gescheiden zijn en die samen kinderen hadden, hebben niet "gelijk de handdoek in de ring gegooid". Die hebben jarenlang geprobeerd een weg met elkaar te vinden! (Ik kan niet uit eerste hand spreken, want ik ben nog steeds gelukkig getrouwd met de vader van m'n kinderen). Ik ga ervan uit dat mensen die scheiden, echt beter uit elkaar kunnen gaan, omdat het echt niet loopt. Ik heb het dus niet over een relatiedipje.

Maar goed, de statistieken zullen wel gelijk hebben (ik heb nu even geen tijd om onderzoeken te lezen, ik kijk vanavond wel), en ik en m'n zussen zijn gewoon uitzonderingen dat we het fijner vonden met ouders apart dan samen.

Verder denk ik, maar dan moeten we op europeese schaal gaan zoeken, dat de kinderen in Nederland er bekaaid afkomen na een scheiding, doordat de moeders thuis blijven voor de kinderen. Na een scheiding moeten de kinderen vervolgens financieel een stap achteruit moeten doen, omdat de vader het absolute minimum meebetaald aan de opvoeding, en de moeder door gebrek aan werkervaring, geen goede baan kan krijgen. Dat was bij ons niet het geval. Mijn moeder was een vrij succesvolle zakenvrouw.

Weet je of dit meegenomen is in de onderzoeken?

Zonnetje en izar: jullie begrijpen me niet

Zonnetje en Izar: jullie begrijpen me niet. Ik ben juist de laatste die het standaard kerngezinnetje voor heilig zal verklaren. Ik stel juist vraagtekens bij de stelling dat echtscheiding an sich (bijna) altijd slecht is voor kinderen. Omdat je denk ik de groepen gescheiden en niet-gescheiden ouders niet goed met elkaar kunt vergelijken. Je kunt niet bij dezelfde (soort) ouders kijken wat de effecten zijn als ze wel of niet scheiden, omdat er altijd een oorzaak of reden voor een scheiding is. Je kunt geen experimentele opstelling maken... Natuurlijk kan er statistisch wel het e.e.a. "verrekend" worden (opleidingsniveau bijv.), maar met alle andere factoren rekening houden lijkt mij onmogelijk. Ook al zou het gecombineerd worden met een onderzoek naar de persoonlijkheid en relationele vaardigheden van gescheiden en niet-gescheiden ouders, dan nog vraag ik me af of dat soort meetinstrumenten toereikend zijn.
En ik heb het over gemiddelden. Stel dat er een groep "normale" gescheiden ouders is (wat is dat, normaal?). Dan zal er daarnaast toch ook wel een (kleine?) groep zijn die een enigszins geweldadige of slechte relatie hadden. Het lijkt mij dat onder gescheiden ouders meer slechte ex-relaties zijn dan onder niet-gescheiden ouders, dat is toch logisch? Gemiddeld! En ja lees het forum ex-scheiding en erna maar, verslaving van een van de partners kan ook een reden tot scheiding zijn. Waarbij natuurlijk helemaal niet gezegd is dat dat altijd zo is, maar het doet wel iets met het gemiddelde van die groep.
Ja je kunt misschien ook beweren dat juist gescheiden mensen gemiddeld intelligenter, kritischer en zelfstandiger zijn, kan ook. En misschien wordt een kind van kritische, zelfstandige en intelligente ouders niet gelukkig? Zou heel goed kunnen...
Wat ik wil beweren is dat de persoonlijkheid en de relationele vaardigheden etc. van de ouders misschien een grotere rol kunnen spelen bij het geluk van de kinderen, en dat dat misschien wel onmogelijk uit de echtscheidingscijfers te onderscheiden is...

En ik vind mezelf ook geen "makkelijk" mens maar ik ben nooit getrouwd en kan dus ook niet scheiden.... weer een andere categorie.

@zonnetje wie is hier nou lui? en dom?

"Maark heeft dus helemaal zelf nog niet gekeken en is na mijn vraag pas gaan googelen, terwijl hij schreef: "Er is veel onderzeok gedaan naar het effect van schedingen op kinderen en die zijn eensluidend: een scheding is zeer slecht voor het welzijn van kinderen, zelfs als de relatie tussen de ouders erg slecht was en er veel ruzie was."

Er is dus niks eensluidend, het stukje op Ouders Online waar jij nu een link naar geeft is uit 2006, wat OUD is voor wetenschappelijk onderzoek, het verwijst naar nog ouder onderzoek en (onder andere) naar Amerikaans onderzoek (daar is de sociale situatie toch wel anders dan hier) en de erin aangehaalde mevrouw is een kinderpsychologe die de kinderen onderzocht heeft die bij haar in de KLINIEK onder behandeling waren. "

Zo zeg, jij hebt twee seconden naar het artikel gekeken constateerd dat het uit 2006 komt, kraakt het af omdat het oud zou zijn en dat is dat.

Ik kan wel merken da tje geen wetenschappelijk opleiding hebt genoten. Hoezo is onderzoek uit 2006 of 2000 of 1990 niet relevant meer? Heeft onderzoek een houdbaarheidsdatum, net zoals vleeswaren? Is de relativietietstheorie van Einstein niet meer geldig omdat ie uit 1905 dateert? Wat een onzin. Lees nou eerst eens het hele onderzoek en geef mij één voorbeeld van een gedegen onderzoek naar de kinderen van gescheiden ouders waaruit zou blijken dat er geen negatieve gevolgen zijn voor de kinderen na de scheiding, kom op, doe je best!

Andere therapeut

Kruispunt, er komt nu in elk geval een einde aan je periode van twijfel: je moet nu een beslissing nemen.
Wellicht kun je hem vragen het nog een half jaar uit te stellen en ondertussen een andere therapeut te zoeken die je intensiever en beter kan helpen. er liggen nogal wat punten waaraan je zou kunnen werken.

Marieke merkt terecht op dat je een vrij rooskleurig beeld hebt over relaties (onvoorwaardelijk) en over geluk.

Ondertussen doe je nogal wat tegengestelde beweringen.
zo zeg je in je posting 'dank' dat het niet gaat om het feit dat hij jou bedrogen heeft, maar in je eerste posting begint het daar wel mee: 'Mijn grootste probleem is dat ik niet meer onvoorwaardelijk in onze relatie sta. Dit heeft een aantal oorzaken maar in mijn beleving is dit proces gestart nadat mijn man een affaire heeft gehad.'
In de analyse die je hier geeft leg je een onmogelijkheid neer, want jij bent degene die vanaf dat moment voorwaarden bent gaan stellen aan je relatie en eigenlijk zelfs een onmogelijke voorwaarde, namelijk dat het vreemd gaan niet zou zijn gebeurd (van je man dan, voor jezelf ben je iets vriendelijker en begripvoller).

Dan zeg je in je beginposting: 'Na drie jaar aankloten vond ik gisteravond dat ik mijn gevoelens en twijfels met hem moest delen.' Maar iets eerder zeg je: 'Al eerder hebben we dit soort gesprekken gehad.' Dus het is niet drie jaar in stilte aankloten en lijden geweest, maar al drie jaar lang in feite hetzelfde signaal uitblijven zenden, zonder dat er ook maar enige beweging in zit van jouw kant, zonder dat je duidelijk kunt maken wat een op-lossing zou zijn of wat hij zou moeten doen, behalve dan steeds weer het aanhoren van jouw twijfels en emoties en steeds maar weer begrip tonen. Mannen zijn meer doeners. Hij heeft drie jaar geleden al een beslissing genomen. Hij heeft al een keuze gemaakt. En hij heeft daarbij geen voorwaarden gesteld. Dat hij dan na drie jaar twijfels aanhoren die toch steeds op dezelfde oude koe gebaseerd zijn op een dag een tegenvraag stelt, namelijk dat jij nu eens een beslissing neemt, dat verbaast mij niet. Net als Marieke al zegt: ik zou er ook op een dag klaar mee zijn.

Jij wil geen keuze maken, waarschijnlijk omdat je droomt dat er nog steeds ergens roze wolken zijn, waarin twee mensen verliefd zijn en lang en gelukkig leven met elkaar, zonder dat ze ooit iets hoeven te doen voor hun relatie. Maar het zou ook goed zijn om eens uit te zoeken waarom jij ervoor kiest jarenlang in hetzelfde beetje-slachtofferige verhaal te blijven rondhangen. Een goede therapeut zou je daarmee moeten confronteren en vragen stellen om je te helpen helder te krijgen wat er nu zo aantrekkelijk is aan je huidige positie (want blijkbaar wil je liever dit, dan samen met je man de schouders eronder zetten of juist alleen verder gaan).

Je man hoeft inderdaad niet mee naar die therapieën. Het rondje waarin je jezelf neerzet heb je namelijk zelf gecreeerd en houd je zelf in stand, je schrikt er zelfs van als daar een einde aan zou moeten komen.

Dus mijn advies zou zijn: zeg tegen je man dat het inderdaad voor hem ook een vervelende situatie is, dat het inderdaad jouw probleem is en vraag om een half jaar tijd, zodat je zelf wat beter op orde kunt komen met een andere en betere therapeut. Vraag om een half jaar geduld (en zeur niet in die tijd) en plan alvast een dag met een uit-etentje samen waarop je jouw beslissingen en al je emoties vertelt. Mannen zijn niet geïnteresseerd in alle omzwervingen van emoties, wel in beslissingen waar ze iets op kunnen bouwen en verder mee komen. De rest bewaar je dan voor GTST, voor eindeloze gesprekken met vriendinnen of volgeschreven dagboeken, of natuurlijk eindeloze therapiesessies.

Tsjor

Hartgrondig eens met tsjor

Kruispunt, jij hebt jezelf muurvast gezet in een vicieuze cirkel. En je man erbij. Wordt eens een grote meid, zie het volgende onder ogen en schakel daarbij hoofd EN hart in: geen enkel mens is perfect, dus perfecte allesvervullende liefdesrelaties bestaan gewoonweg NIET. Dit blijven verlangen, of liever gezegd blijven eisen van zo'n roze droomhuwelijk doet erg onvolwassen aan. Jij eist het onderste uit de kan van jouw man en koestert ondertussen je wrok en twijfel. Daarmee geef je jezelf al die jaren permissie om in de slachtofferrol te blijven hangen. Kijk eens wat mij is aangedaan! Kijk eens hoe zielig ik ben met zo'n slechte man! Kijk eens hoe zwaar ik het heb, zo zwaar dat ik er zelfs voor in therapie moet. En dat terwijl ik toch RECHT heb op g-e-l-u-k... Dat jij tussen de bedrijven door precies hetzelfde als jouw man hebt gedaan, maar niet volwassen genoeg bent om hem dat te vertellen, maakt het beeld van het stampvoetende prinsesje compleet.
Je hoeft volgens mij geen andere therapeut te zoeken. Vraag deze therapeut jou de dramadriehoek uit te leggen. Een beetje proffesional kent zijn klassiekers. (Zo niet dan leg ik het hier met alle liefde uit). Maak wel een beetje haast, want jouw man staat op het punt om uit die dramadriehoek te stappen. En gelijk heeft hij! Maar dan sta jij alleen en zal het patroon gewoon doorgaan tussen de ex-en.
Onyx

Volwassenheid, perfectie etc.

Eigenlijk had ik niet het idee dat ik zo ernstig in de slachtofferrol was blijven hangen maar als ik de laatste postings eens goed doorlees (meerdere keren gedaan) moet ik wel even slikken.
Wat ik hier steeds opschrijf is uiteraard mijn versie van slechts een deel van het verhaal. Maar goed, tijd voor een serieus potje zelfreflectie lijkt mij.

Nogmaals dank voor alle reacties.

En we leefden nog lang en gelukkig