Relaties Relaties

Relaties

Help! Uit elkaar?

Hoi,

Ik plaats eigenlijk nooit iets maar ik zou heel graag jullie mening willen hebben. Nu is het zo dat ik al zo'n 18 jaar een relatie heb met mijn vriend. Eigenlijk altijd een leuke relatie gehad totdat onze oudste vijf jaar geleden werd geboren. Hij werd zo'n ander persoon en was niet meer bereikbaar. Eerst dacht ik heel lang dat het aan mij lag, daarna heb ik lang gedacht dat hij een narcistische stoornis had en nu denk ik dat hij wellicht een depressie heeft gehad. Ik heb er zoveel over gelezen en wilde hem graag helpen maar hij stond er niet voor open. Ook niet om aan onze relatie te werken. Toen ging het een tijdje beter, al zei hij zelf dat hij tegen een burn-out aan zat op zijn week. Toen werd onze tweede dochter geboren. Ook niet de makkelijkste maar zijn gedrag begon weer van vooraf aan. Hij zei de meest vreselijke dingen over mij en de kinderen. Maar goed, ik dacht het komt door al het slaapgebrek. Ik zei wel dat ik het niet normaal vond maar heb het verder ook wel genegeerd. De laatste maanden leek het beter te gaan maar nu zei hij weer in een ruzie - naast vreselijke andere dingen - dat hij niet meer van me houd en ook niet met een relatietherapeut aan de slag wil. Als ik het verhaal zo beschrijf besef ik me ook wel dat het geen gezonde situatie is en redelijk uitzichtloos. Ik heb naar mijn idee al zoveel gepikt. Dus ik heb het idee dat ik niet ander kan dan uit elkaar gaan, alleen ik vind het zo moeilijk. Vooral voor de kinderen. Ze zijn allebei zo gevoelig en vinden nieuwe situaties moeilijk, maarja misschien dus ook wel gevoelig voor de sfeer in huis. Ik wil het ze eigenlijk niet aandoen en mijn vriend wil het ook niet (wil voor de kinderen bij mij blijven maar niet aan de relatie werken), maar ik vind dit eigenlijk geen goed voorbeeld. Ergens moet er toch een grens zijn. Als iemand anders dit schreef zou ik waarschijnlijk denken ga bij die man weg, maar in de praktijk is het nogal lastig als je weet dat het misschien wel slechter is voor de kinderen. Hij zegt ze dan ook niet meer te willen zien terwijl hij nu wel een betrokken vader is. Jee ik weet echt niet waar ik goed aan doe. Wat zouden jullie doen, wel of niet uit elkaar gaan?

rode krullenbol

rode krullenbol

30-01-2019 om 12:55

Ter info

Misschien kun je die afweging beter zelf maken, als je het vanuit het volgende perspectief bekijkt:
The little shaman, Protecting Yourself From Narcissists:


https://youtu.be/JLx2z0LSTaM

Mari

Mari

30-01-2019 om 12:58

Stella

Waarom denk je dat hij narcist is?

Levina

Levina

30-01-2019 om 13:54

Depressie klinkt plausibel...

Dag Stella,

Wat akelig voor je. Waar dit gedrag ook vandaan komt bij je man: iedereen is en blijft verantwoordelijk voor het eigen gedrag. Dat hij vreselijke dingen zegt over jou en de kinderen, daar bestaat geen excuus voor.

Tegelijkertijd klinkt wat je zegt over een depressie wel plausibel. Wat voor achtergrond heeft hij? Kan er een reden zijn dat kinderen krijgen voor hem veel rauwer op z'n dak valt dan hij had ingecalculeerd? Is er iets aan de hand (gezondheid van de kinderen, te veel lawaai, te weinig rust) dat bij hem de lust tot weglopen opwekt? Het klinkt een beetje alsof hij uit paniek verbaal om zich heen aan het schoppen en slaan is.
Ik wil je niet nog meer begrip voor hem opdringen, maar zie je er nog brood in om op die fiets te gaan? Proberen het gesprek aan te gaan over hoe het voor hem is kinderen te hebben en waarom dat zo is? Wellicht breekt hij en komt er een opening?

Uit elkaar gaan kan altijd nog, hoewel je natuurlijk niet moet wachten tot het water je aan de lippen staat.

Veel sterkte.

Als ik jouw topic lees ...

... dan lijkt het me te zijn gerelateerd aan het krijgen van jullie kinderen : het begon na de geboorte van het eerste, en dan terug opnieuw bij de tweede ...

Misschien niet zo'n denderend idee om na het gedoe met de eerste nog een tweede te krijgen, maar dat wil je wel niet horen.

Ben je wel zeker dat hij ook graag kinderen wilde ?

Stella

Je schrijft dat de kinderen moeite hebben met nieuwe situaties. Kan het nog zijn dat het autisme is bij je man?

Je hebt gedacht aan narcisme. Mari vroeg waarom. Ik ben dan ook benieuwd waatom je het later niet meer dacht.

Je verontschuldigt je voor het feit dat je nog overweegt bij hem te blijven. Ik snap dat wel. Bij mij is dat ook een item, te ingewikkeld om nu te vertellen. Maar dat jer er meer aan went dan normaal komt denk ik ook omdat het gedrag van je man beide keren ging opspelen na de geboorte van een kind. Dan ben je als moeder heel erg gericht op liefde geven en de boel bij elkaar houden. Zonder het er nog over te hebben wat je moet doen, is het ook wel goed om mild voor jezelf te zijn dat het zover gekomen is.

Ik zou meer tips willen geven.. wat ik nu kan bedenken is dat je voor jezelf probeert duidelijk te krijgen wat je wel en niet wilt accepteren van hem. En dat je dat ook duidelijk maakt. Ook als het gedrag niet verandert. Dat ten eerste. En dingen doen waar je energie van krijgt, je kunt dan namelijk ook beter nadenken over je situatie.

Stella123

Stella123

30-01-2019 om 20:20 Topicstarter

Zo lastig!

Wat een ontzettend fijne reacties, dankjewel!! Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat nog normaal/acceptabel is, waar de grens ligt en wanneer je de juiste keuze maakt. Uit elkaar gaan lijkt me zo vreselijk voor de kinderen, maar bij elkaar blijven terwijl iedereen op z'n tenen moet lopen (al vind ik dat bij de kinderen lastig inschatten) en continue te horen te krijgen dat je niks goed doet, vind ik ook geen voorbeeld. Al vijf jaar lang denk ik dit kan echt niet, maar de knoop doorhakken doe/durf ik blijkbaar niet. Ik heb een prima opleiding, salaris en spaargeld dus dat is de reden niet om het niet door te zetten. Het is denk ik toch dat ik bang ben om de verkeerde keuze te maken omdat hij de eerste tien jaar echt een ander persoon was en het na het krijgen van kinderen zo veranderd is.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat er met de kinderen heel veel gedoe is geweest. De oudste had reflux, koemelkallergie en sliep 1,5 jaar lang niet. Zeker 30 keer per nacht eruit. Bij de tweede dachten we dat het niet erger kon, maar het was erger. Ook de jongste had koemelkallergie, reflux en kreeg een hersenvliesontsteking maar vanaf een halfjaar was eigenlijk alles goed. Ik begrijp dus ook wel dat dit icm zijn perfectionistische eigenschappen heel lastig is geweest. Er zijn tijden geweest dat ik en zijn moeder zelfs bang waren dat hij zichzelf iets zou aandoen.

Enerzijds begrijp ik dus wel dat dit voor hem heel lastig is geweest en het zou een reden zijn om toch door te zetten. Van de andere kant irriteert het me dat hij niet naar zichzelf wil kijken, de schuld bij mij legt en niet in therapie wil. En nu ook gewoon zegt dat hij niet meer van me houd en me een vreselijk persoon vindt. Zijn irritatiepunten zitten echt op onbenullige dingen zoals dat ik iets verkeerd in de vaatwasser heb gezet. Tsja, ala hij niks wil doen waarom zou ik dan doorgaan? En wanneer verbetert er dan wel iets? Dat gaat ook niet zomaar. Zullen we toch iets voor moeten doen.

William: Ja, hij was eigenlijk altijd degene die sneller kinderen wilde dan ik en ook bij de tweede zei hij dat we het anders gingen doen. Als hij had gezegd dat hij het niet aankon, hadden we het niet gedaan. Maarja ik had het bij de tweede natuurlijk ook wel kunnen voorzien en ik heb het waarschijnlijk goed gepraat naar mezelf toe omdat ik graag een broertje/zusje wilde voor de oudste.

Levina, mooi hoe jij het omschrijft, van dat in paniek om zich heen slaan, dat idee heb ik ook. Vooral omdat hij niet in therapie wil, niet aan ons wil werken en steeds weer zegt dat ik toch niet durf (wat ook zo is). Als hij zou willen dat de situatie zou verbeteren, dan zou hij toch ook wel een poging tot verbetering willen wagen lijkt me. Hij heeft vaak uitgesproken dat hij rust wil. Van de andere kant zegt hij dat uit elkaar gaan van hem niet hoeft omdat hij het fijn vindt met de kinderen, maar niet meer met mij. Het is nogal tegenstrijdig allemaal. En over de periode na de geboortes heeft hij vaak gezegd dat hij het in mijn plaats niet zo lang had volgehouden. Ik snap daar echt niks van en kom er in een gesprek met hem ook niet achter.

Ik heb heel veel gelezen over narcisme omdat ik er veel van herken. Vooral altijd negatief over mensen praten, mij en de kinderen de grond in boren, ijdel etc. Nouja hij voldoet aan een groot deel van de 'symptomen', maar langzaam maar zeker heb ik ook gelezen dat het wel eens verward wordt met autisme en hooggevoeligheid. Nu zijn onze kinderen ook heel gevoelig en dat controleerbare van narcisme heeft hij niet, dus vandaar dat ik later toch weer dacht dat het ook hooggevoeligheid of autisme zou kunnen zijn. Nouja ik ben natuurlijk geen therapeut maar denk wel dat hij in ieder geval een van die drie dingen heeft.

Ik weet wel dat ik zelf het besluit moet nemen maar ik vind het toch wel heel fijn om te horen of jullie nog zouden doorgaan. Hoe lang moet je een situatie aankijken? Ik vind het zo lastig!

Ps. Bedankt dat jullie de moeite hebben genomen mijn hele verhaal te lezen en te reageren. Heel fijn!

pas op

met het ‘diagnostiseren’ van je man. Je kan niet in zijn hoofd kijken en het lost niks op. Bij elkaar blijven voor de kinderen ook niet. Het lijkt erop dat je man inderdaad de stress niet aankan en dat afreageert op jou. Dat heb ik ook ervaren, evenals het zoeken naar een diagnose bij de man. Al zou hij die hebben, als hij er zelf niet aanwil dat er iets moet gebeuren is het een verloren zaak. Sorry.

Mari

Mari

30-01-2019 om 22:16

Stella

Hier een test waarbij je kan kijken of er narcistische trekken in je man zitten. Hoe meer ja, hoe meer waarschijnlijk. Het is geen diagnose middel, het is een richtingaanwijzer. Daarna kan je verder handelen mbv deskundigen

Ik vind dat je wel degelijk moet overwegen of er sprake is van narcisme of autisme. Ook al wil iemand er niets mee, dan juist maakt het jouw positie duidelijker. En ook als je juist bij weinig ja's uitkomt, kan je dat terzijde leggen.

https://www.psychologytoday.com/us/blog/the-legacy-distorted-love/201412/is-your-partner-narcissist-here-are-50-ways-tell

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.