Het wordt steeds zwaarder om met man te leven

Moeilijk

Vreselijk, dat klinkt echt heel naar.

Al je gevoel in een brief zetten en aan hem geven? Dat wil nog wel eens een gevoelige snaar raken als praten niet lukt. Luisteren doet hij blijkbaar al lang niet meer, jullie zijn in een cirkel belandt. Soms kan een brief ineens wel serieus worden genomen, daar waar praten allang niet meer wordt gehoord.

Met je vermoedens van een stoornis zou je zelf naar de huisarts kunnen gaan. Misschien dat hij/zij je wat handvatten kan geven, wellicht komt er toch op die manier hulp op gang want ik denk niet dat je hier zelf nog uitkomt.

Ik snap wel dat niemand dit weet, is nou niet bepaald iets waar je makkelijk over praat met anderen.

Je lijkt me wel strijdlustig om er iets aan te gaan doen, dat is mooi. Je hebt misschien lang alles gepikt maar bent nu op een punt beland dat het genoeg is. Jij moet ook gelukkig zijn he, je hebt maar 1 leven. En dat moet je zo leuk mogelijk invullen! Als hij niet mee wil...dan gaat ie maar alleen verder. Toch?

Herkenbaar

Het gedrag van je man zou heel goed een vorm van autisme kunnen zijn. Behalve PPD-NOS is ook Asperger een mogelijkheid.
Hier mijn theorietje over het verschil in gedrag tussen buitenshuis en binnenshuis: het heeft te maken met spanning. Hij wil buitenshuis kunnen meekomen met de andere mensen. Maar voor mensen met een autistische stoornis is sociaal functioneren een enórme inspanning. Als hij thuis is 'hoeft' hij die inspanning niet meer te leveren. En dan krijg jij te maken met een vermoeide autist met een heel kort lontje die vooral op zijn eigen eiland zit.
Dat het erger wordt met het ouder worden is ook verklaarbaar. Mensen worden vaak minder flexibel als ze ouder worden. En dat tikt bij autisten dubbel aan. Die zijn namelijk van zichzelf al weinig flexibel. Ook de energie - of het gebrek daaraan - kan een rol spelen.
Verder zijn mensen met een ASS stoornis vaak nogal egocentrisch. Ze kunnen zich moeilijk in anderen verplaatsen. Een begrip als gastvrijheid snappen ze vaak niet. Dat jij dus je moeder of je familie gastvrij ontvangt en ze laat zitten waar ze willen kan je man niet hanteren. Hij beschouwt het als een inbreuk op zijn persoonlijke leefruimte. En hij mist de flexibiliteit om daarmee om te gaan. Bezoek is zo-wie-zo al moeilijk. Eigenlijk haal je dan de buitenwereld naar binnen. Moet hij wéér performen.
Het gaat niet veranderen. Dus jij zult zelf een manier moeten vinden om het draaglijk te houden. Dat betekent dat je duidelijk moet zijn in wat je van hem verwacht. Tot in detail.
In aanvulling op Tops (geen smoezen verzinnen): ik zou ook met hem bespreken dat jij behoefte hebt aan familiebezoek. Overleg met je man hoe dat kan plaatsvinden zonder dat er elke keer conflicten over zijn. Als hij liever geen spontane acties heeft maar wel kan omgaan met gepland bezoek, regel het dan op die manier. En maak het ook duidelijk aan je familie en vrienden.
Sterkte, Eiland

Tippylee

heeft hij een eigen plekje in huis waar hij zich kan terugtrekken?
Ik kan me voorstellen dat dat een compromie kan zijn als je onverwacht bezoek krijgt van je zus bijv/. Hij hoeft re toch niet bij te komen zitten?

Zo herkenbaar

Toen ik je stukje las dacht ik gelijk dat lijkt mijn verhaal wel met mijn ex. Geen spontane dingen kunnen doen, geen band met zijn eigen familie. Altijd zijn zin doen. Zolang jij je flexibel opstelt en rekening met hem houdt gaat het goed. Maar na jaren heb je daar geen zin meer in en wordt het een steeds groter punt.... Bij ons kwam toen de scheiding. Ook wij hebben kinderen met een ASS en ik herken zoveel in mijn ex. Nu het mijn ex is en ik wat meer afstand heb en een nieuwe relatie met een man die zo anders is en wel rekening kan houden met mij zie ik pas hoe autistisch ex is. Hij weet het zelf wel maar doet er weinig mee. Voor mij is het fijn te weten dat hij autistisch is en zo behandel ik hem dan ook. Spontane dingen, afspraken die ineens veranderen ik probeer alles van te voren zo duidelijk mogelijk te maken en dan is het te doen. Maar ik ben o zo blij dat het mijn ex is! Het enige wat ik je kan aanraden is hem te behandelen als een autist. Geen spontane dingen meer maar de tijd hebben om hem voor te bereiden. Dus een spontaan bezoekje kan wel maar niet zo spontaan dat ze zomaar op de stoep staan. Ik wens je veel sterkte want ik weet hoe moeilijk het is!

Hier ook

Heel herkenbaar. Ik ben ook niet van etiketjes plakken, maar het lijkt inderdaad veel op een autistische stoornis.
In het begin van de relatie heb je dat nog niet door, juist door zijn anders dan andere mannen val je op zo iemand. Dat had ik ook. Hij hield wel heel veel van alleen zijn, maar dat vond ik niet erg. Achteraf, nu ook al ruim 20 jaar samen, heb ik de hele relatie als het ware in stand gehouden, alles moest van mij uit komen.
Geen initiatief, altijd moe van de indrukken van de buitenwereld. Het kost mensen met bijv. Asperger zo veel energeie om zich aan te passen aan andere mensen, aan de verwachtingen van anderen, van werken, dan zijn ze 's avonds doodop. Hier ook: 's avonds wil hij rust en kan er niet tegen als we onder het eten praten. Daar heb ik overigens wel een stokje voor gestoken.
Met het ouder worden wordt het echt veel duidelijker en zichtbaarder dat er toch iets aan de hand is. Vooral toen er bij ons kinderen kwamen was dat het punt waarop hij alles echt niet meer kon bijbenen. Hij kan slecht tegen veranderingen. En kinderen veranderen steeds! Vakanties, dat is al zo iets. Kan hij niet mee omgaan, iedere dag is anders.
Ik ben met hem in therapie geweest, maar daar sloot hij zich helemaal af en wil niets in onze relatie investeren, want hij heeft nergens problemen mee en vind het allemaal prima. Het was waarschijnlijk ook te confronterend.
Bovendien was er met hem niets aan de hand, met mij wel. Dat is ook wel weer typisch auti-gedrag.
Ik ben nu op het punt dat ik erg aan het twijfelen ben om nog wel door te gaan met deze relatie, want het is zo ongelofelijk eenzaam. Ik voed alleen de kinderen op, regel alleen het huishouden, voel me een alleenstaande moeder, terwijl er wel een man in huis is.
Nooit doen we iets samen, want hij heeft daar geen behoefte aan. Aan lichamelijk contact heeft hij ook al jaren meer geen behoefte. Ik wel, maar hij kan zich niet inleven in anderen. Kortom: het kost mij bergen energie.
De enige manier om het vol te houden is duidelijke opdrachten geven, van te voren zeggen wat je gaat doen. Het is als een groot kind.
Voordeel is dat ze heel eerlijk zijn en die van mij is erg handig in huis. Bovendien hebben de kinderen ook hun vader in de buurt. Dat is ook de reden waarom ik nog bij hem ben, voorlopig.
En ik zorg voor heel veel leuke dingen die ik met vrienden doe, zodat mijn levensgeluk niet alleen van hem afhangt.
Kijk eens op de site van de autismevereniging, daar is een forum voor partners van mensen (meestal mannen) met autisme. Autiforum heet het geloof ik. Je vind daar zo veel herkenbare verhalen en ook veel tips en troost.
Succes.

Goh wat klinkt dit allemaal bekend!

Ik maar denken dat hij gewoon een driftige hufter is, een slavendrijver. Een stugge Fries. Alles moet 's avonds op de goeie plek liggen en gedaan zijn.

Op zijn werk is hij een engel voor zijn klanten,... tegen personeel wat vervelend is word hij een beetje boos maar de volgende dag mogen ze na de grootste overtreding gewoon weer zijn auto lenen. Maar thuis krijg ik de wind van voren en al helemaal als de omzet ook weer niet meezit. Hij wilde ook geen kinderen. Gelukkig kreeg ik er wel 1. Hij houdt wel van haar maar nu ik werkeloos ben en hij in zijn bedrijf 6 dagen per week moet werken kan hij haar niet zien. Dat wordt mij verweten. Maar als ik voor hem ga werken dan doe ik daar weer niets goeds want hij kan dan thuis niets doen omdat mijn dochter er is.

Ga ik bij hem werken dan loopt hij maar rond en rond, peuk roken,,... klant helpen op de computer timmeren. Weer naar buiten voor een peuk,. weer rondjes lopen.

En dat noemt hij dan gezellig werken.

Thuis moet alles op de goeie plek liggen en de computer moet voor hem klaar staan zonder open pagina's van mij.

De afstandsbediening en de telefoon alles moet zijn vaste plaats hebben. Oh wee als de sleutels niet in de la liggen. Daarbij komt nog dat hij een alcohol probleem heeft. Op een slechte dag 5 biertjes en dan 2 grote flessen witte wijn. Daarna gaat hij zaniken. Midden in de nacht om bitterballen en dergelijke en zijn rug doet zeer en ik heb weer de hele dag niks gedaan. Moet ik zijn rug in smeren.

Ga ik ergens tegenin dan begint hij te schelden en te vloeken, dat ik niet deug omdat ik niet werk en dat ik altijd hier alles zoek maak en weet ik veel ga zo maar door. over het algemeen ouwe koeie uit de sloot halen.

Ik blijf hier totdat hij de boel laat ploffen. Of hij moet gaan slaan. Dan kan hij tenminste niet een ander wijsmaken dat ik de schuldige ben en dat heb ik financieel nu even nodig. Buiten dat verzet mijn dochter zich met hand en tand tegen de scheiding. Ze probeerd mij wel te helpen met alles op z'n plek zetten en wij hebben daar een rooster voor gemaakt en wij noemen het het papa allarm. Zij snelt naar boven en gaat slapen en gooit zijn pyama naar beneden.

Het is al zover dat ik er een minnaar op naast houdt. Speciaal voor die warme arm om mijn schouder. Hij is mijn ex van 25 jaar geleden. mijn zielsverwant die ong. in het zelfde schuitje zit als ik.

We kunnen elkaar maar 1 dag in de maand zien en ik leef eigenlijk sinds die dag alleen nog maar voor die ene dag.

Jane

Jane

"Het is al zover dat ik er een minnaar op naast houdt. Speciaal voor die warme arm om mijn schouder."

Ik ben niet voor vreemdgaan, maar ik kan dit zooo begrijpen... Ook ik heb verhalen die in dit topic passen en die ik al genoeg heb verteld.
Maar vooral die arm om je schouder, god, wat heb ik die al mijn levenlang gemist...
Een man die je niet alleen maar aanraakt als hij seks wil, maar echt liefde kan geven...

Ik kan niet zeggen dat ik vreemdgaan goedkeur, maar meid, ik begrijp je zo en ik ben stiekem ergens jaloers dat ik destijds niet de kansen heb gegrepen die ik kreeg, toen ik jonger was... Ook al zou het hartstikke fout zijn geweest. Maar dan had ik ook mogen voelen en meemaken wat échte liefde tussen mannen en vrouwen zou zijn. Ik ben achterin de veertig en ik heb geen idee hoe dat voelt, zo'n liefde...
Jane, je raakt me heel hard in mijn open wond met je bekentenis (nee, ik neem je niks kwalijk, dit hoort bij het verwerkingsproces waar ik doorheen moet) en ik kan alleen maar zeggen: "'t Is fout, maar meid, ik geef je gelijk..."

Weet je wat het is,..

Gewoon de erkenning dat je nog meetelt en dat er waardering voor je is,.. dat je opeens mooi gevonden wordt en niet de lelijkerd met de dikke buik. Sterker nog ik heb totaal geen zin meer in eten en heb energie voor 10. Ik slaap niet meer ik zit alleen nog maar te lachen. Ik voel mij 18 en dat voelt heerlijk op je 43ste! Ik kijk zelfs niet eens meer met afgruw in de spiegel. Ik heb gisteren met de computer foto's van mijzelf zitten maken en ik zie nu al het verschil. Ik word met de dag mooier. Niet alleen omdat ik nu weet dat ik niet meer de lelijkerd met de dikke buik en de luie reet. Nee ik ben een vrouw van vlees en bloed. Dit pakt mij niemand meer af.

Ik prijs mij gelukkig dat ik mijn ex weer heb ontmoet. Dat wij nog steeds een eenheid vormen. Dat wij zelfs geloven dat wij elkaar kennen van vorige levens en dat wij in het volgende leven weer zullen tegenkomen. Echt soulmates!

En dat hij precies hetzelfde denkt en voelt als ik. Ja jammer dat hij een vriendin heeft en twee kids. Maar dit is maar beter ook. Daarvoor liep hij de wereld rond met alleen maar het idee van wat moet ik hier.

Alles heeft zo moeten zijn als het op dit moment gaat en ik zie het wel. Maar nu ik dit hierboven lees bevestigd alleen maar dat er wel degelijk een gedragsprobleem is bij mijn man en Oh heerlijk ik ben niet de enige.

Jane

Jane

Wat ik me afvraag na het lezen van je posting: waarom blijf je nog? Je zegt wel iets over financiën, maar daar snap ik niks van. Waarom blijf je?

Complicated

Het is niet zo gemakkelijk te verklaren maar als je in gemeenschap van goederen bent getrouwd en er is ook nog eens een eigen zaak (die niet goed loopt). Dan is iets gecomplimenteerder dan gewoon zeggen van doei!

Buiten dat is er nog een dochter van 9 die kosten wat het kost niet wil dat wij uit elkaar gaan. Ook al weet ze heel erg goed dat de situatie hier niet goed is.

Ik moet eerst een baan zien te vinden zodat ik in ieder geval een plek voor ons zelf zou kunnen vinden. WIj hebben een eigen huis en daar wil ik wel mijn geld uit hebben. Het geld wat ik er zelf ingestoken heb. Verkopen is op dit moment erg moeilijk. Laat dat duidelijk zijn. Ik moet eerst zeker weten dat ik voor ons tweeen een goed onderkomen heb en de kosten kan verantwoorden.

Klinkt erg zakelijk maar zo be it!

Jane

Geld en verantwoordelijkheid

Je dochter is negen. Wat een verantwoordelijkheid voor zo'n jong meisje. Natuurlijk wil ze niet dat haar ouders gaan scheiden, geen enkel kind wil dat. Maar je kan niet verwachten dat zij overziet wat de gevolgen zijn van het wel of niet scheiden. Om de vergelijking maar even heel hard te trekken; incestslachtoffers willen ook vaak thuis blijven.

Dan blijft alleen je eerste argument over, uiteindelijk draait het alleen om geld? Je wilt niet weg omdat je bang bent je portie aan geld niet te krijgen. Omdat je dan opnieuw met helemaal niks moet beginnen. Blijkbaar weegt dat argument nog steeds op tegen de nadelen van je huwelijk.
Wat is de boodschap die je aan je dochter meegeeft? Voor geld moet ze zich schandalig laten behandelen? Geld is belangrijker dan eigenwaarde of een veilig thuis? Ik kan maar weinig begrip opbrengen voor je keuze eerlijk gezegd.

Morgana fata (ot)

Je oordeelt nogal hard over Jane.
Het is niet iedereen gegeven om op 43-jarige leeftijd zonder voorbereiding met een kind van 9 helemaal opnieuw te beginnen. Daar kun je je wel eens totaal in verslikken, met alle gevolgen van dien. Hoe goed is het voor je kind als je overspannen raakt bijvoorbeeld?
Ik zie het zo: bij Jane is de angst voor de gevolgen van een scheiding groter dan de overweging dat haar kind een verkeerd voorbeeld krijgt.
Een oordeel is zo snel geveld Morgana Fata. Het ziet er echt anders uit als je in de schoenen van Jane staat hoor. Dan praat het niet zo gemakkelijk meer.
Eiland

Eiland

Het is niet mijn bedoeling te (ver)oordelen. Ik vraag me oprecht af hoe iemand tot deze keuze komt en vertel daar eerlijk bij dat ik het niet snap.
Daarnaast reageer ik vanuit mijn eigen referentiekader. Ik snap dat zo'n situatie kan ontstaan. Ik snap dat je voorbereidingstijd nodig hebt. Maar Jane komt niet over alsof ze nog in een ontkenningsfase zit oid. En toch wacht ze nog steeds af met als voornaamste reden het geld. Dat snap ik simpelweg niet en ik vraag er dan gewoon naar. Met de argumenten die voor mij zouden gelden.

Nou begin met het huis

Dat zal verkocht moeten worden,.. daar zit mijn geld ook in. En dat is hier in het dorp niet zo gemakkelijk. Huizen staan vaak jaren te koop. En ik heb geen baan, ik zal mijn kind toch te eten moeten geven.

Ik weet hoe moeizaam het allemaal gaat want ik heb het zelf meegemaakt met een goede vriendin van mijn. Mijn zus zit in hetzelfde schuitje, voordeel ze hebben allebei een baan. Ik verdien bijna niets (uitkering).

Dat zijn dingen die ik eerst op de rit moet hebben, eerst die baan,.. dan de helft van het spaargeld, dan een huis zoeken en hij zal het huis moeten verkopen of mijde helft moeten geven wat er in zit. Probleem bij hem is dat hij binnenkort ook zonder baan zit.

Dus ja we moeten nog even roeien met de riemen die ik heb. En ja voor mijn dochter gaat het heel moeilijk worden.

Meubels en dergelijke zal ik van de spullenhulp moeten halen. Das geen probleem. En ik zal iemand moeten vinden die helpt mijn spullen te verhuizen en die van mijn dochter. Maar goed dat zal wel goed komen.

Jane

Maar we dwalen af van het onderwerp

Het gedrag van de man van Tippylee en het gedrag van mijn man. Neem gisterenavond. Hij haalt 3 bolletjes uit de vriezer en is nijdig dat het bolletjes van de supermarkt zijn. Er ligt ook gewoon brood maar dat is meneer te min. Staat hij vanochtend te schelden dat ze nat aan de onderkant zijn en droog aan de bovenkant. De vleeswaren voelen ook weer raar aan. Met andere woorden niks is goed genoeg.

Hij wil eigenlijk dat ik elke ochtend vroeg naar de bakker ga en vers brood haal aan de andere kant van het dorp,.. daarna vleeswaren, bij de slager en hij zegt altijd doe maar wat maar wat ik meeneem is altijd wel commentaar op. lust ik niet, getver dat weer,.. en wat is dit nu weer?

Oh ja de brievenbus legen weer aan de andere kant van het dorp. controleren ofdat er nog wel genoeg koffie en melk is. en Oh jee suiker. Alles moet altijd in huis zijn wanneer hij het wil hebben. Dat schema zit aardig in mijn kop maar ik eet allereerst geen brood, drink geen koffie en eet nooit vleeswaren.

Dus hij sjaggie weg en ik moet zo nieuw brood gaan halen en dat naar zijn zaak brengen. Oh ja het liefst even blijven hangen en helpen. En interesse tonen voor zijn werk. En daarna krijg ik weer een sneer voor wat dan ook. Misschien wordt ik wel naar de supermarkt gestuurd voor boodschappen. Dan als een speer weer naar huis. Dan hebben we nog even lol tot half 10 en dan komt hij weer thuis. Moet daarna eten wanneer hij het uitmaakt dus niet direct maar eerst de computer en dingen voor zijn werk. Biertje voor hem halen,.. gezeur aanhoren over de zaak en dan moet ik eten voor hem gaan maken.

Nou ja de voorbereidingen die we al hebben voordat meneer thuis komt staat op een schema want oei ik zou toch iets vergeten.

Ja misschien is het wel een autist. Helemaal sporen doet dit toch niet en het wordt met de dag erger. Ik moet er niet aan denken om straks met z'n tweeen thuis te zitten als hij de zaak moet opheffen.

Jane

Het verschil

In de posting van Tippylee lees ik onmacht, verdriet en radeloosheid. In de posting van Jane lees ik minachting en haat.
In een gelijkende situatie heb ik zelf mijn grenzen getrokken, in de hoop dat dat de situatie zou verbeteren. Dus ik sprong niet meer op om precies dat ene mes uit de la te pakken voor hem, niet alles lag op de plek als hij thuiskwam, ik deed niet meer mijn best de kinderen stil te houden tijdens het avondeten enz enz. Vanuit daar ging het van kwaad tot erger met uiteindelijk een scheiding tot gevolg. Toch denk ik dat je alleen je eigen grenzen in de hand hebt. Als hij je slecht behandelt kan je dat niet accepteren. Het lastige is natuurlijk dat je zoiets maar moeilijk kan veranderen. Iets wat er in is geslopen krijg je er maar moeilijk uit.

Dat verdriet

Dat verdriet en die machteloosheid heb ik al gehad. Iemand heeft mijn ogen geopend,... dat het nu toevallig mijn ex is van 25 jaar geleden doet er niet toe.

En ja ik heb hem verwend,... jaren en jaren en jaren. Als hij maar bij mij zou blijven. En iedereen zeggen tegen mij stomkop dat pik je toch niet???? 1 ontmoeting met mijn ex,.. die ik in al die jaren niet heb gezien. Heeft mijn ogen geopend. Het kan ook anders,.. Een deur voor iemand open houden, een tas aanpakken,... met respect praten en niet met afgunst. Nu ja veel meer maar in de decembermaand zijn mijn ogen open gegaan. En nu wil ik niet meer terug. Ik sluip stiekum al naar de bank omdat ik niet kan slapen van zijn ademhaling. Zodra ik de auto hoor is het niet meer hoera maar jakkes is hij er nu al?

Jane

Nee is niet nodig

Tenminste nog niet in dit stadium. Ik vond echter dat er overeenkomsten waren met de man van Tippylee en dat deed mijn ogen open gaan. En dat wilde ik even kwijt.

Maar het blijft Tippylee haar draadje,.. ik zal af en toe meelezen maar Tippy niet meer opzadelen met dat loeder wat bij mij thuis rondloopt.

Jane

Jaja

Al 3 draadjes, en dat terwijl er niets aan de hand is en alles heeeeel gewoon is!? hahahha

Niet zo aardig dames..

om hier zo hard over te oordelen. Volgens mij zijn er trouwens maar 2 draadjes waarin ze over haar probleem spreekt, namelijk haar eigen vaste (waar jullie ook al commentaar hebben geleverd) en hier.
Als je het niet met haar eens bent dan hoef je toch niet te reageren ? En ik begrijp al helemaal niet waar het voor nodig is om hier nog van die volstrekt overbodige sneren uit te delen die alleen maar kwetsend voor haar zijn. Bah !

Get a life

Minet en Lidwientje Walg,.. Het is zo eenvoudig te oordelen over een ander. Maar je weet pas wat je zou doen, op het moment dat je het zelf meemaakt.

get a life!

Jane

En als ik weet wat ik zou doen, omdat ik het zelf heb meegemaakt? Mag ik dan wel advies geven?
"get a life!" Been there done that, bevalt goed en ik adviseer je hetzelfde te doen .
Eigenlijk is mijn advies voor jou hetzelfde als voor Tippylee, stop met faciliteren. Natuurlijk breng je hem geen vers brood na als er wel gewoon brood was. Je haalt gewoon normaal vleeswaar want je kan geen gedachten lezen, als het een puinhoop is als hij thuiskomt haal je je schouders op en als hij uit zijn vel springt verzoek je hem om even buiten af te koelen. Alles in rust en kalmte van jouw kant. Vanaf daar kan het twee kanten opgaan. Of hij ziet zelf in hoe raar de situatie eigenlijk is en gaat kijken wat hij kan doen om het te veranderen. Of het escaleert nog verder waardoor je zeker nooit meer hoeft te twijfelen of je misschien had moeten blijven.
Ondertussen neem je alle voorzorgsmaatregelen om snel weg te kunnen. Alleen ,in tegenstelling tot Tippylee's situatie, denk ik dat jullie al veels te ver zijn om dit nog tot een succes te brengen. Neemt niet weg dat je het allicht kan proberen.

Jane

tot nu toe heb ik niet gereageerd, maar je wel gevolgd in diverse draadjes. Er zijn een paar zaken die ik je mee wil geven en ik hoop dat je daar voor open staat.

Ik lees telkens andere redenen waarom je niet je huwelijk zou kunnen beeindigen. Je dochter wil niet dat jullie scheiden, je hebt dan geen auto meer, je wilt jouw deel van de waarde van het huis. Allerlei zaken die zeg maar 'buiten jouw macht liggen'. Waar jij niks aan kan doen. Aldus zo denk jij....en daarom zijn dat volgens jou redenen om bij jouw man te blijven.

Verder lees ik allerlei benamingen die je aan je echtgenoot geeft. De meest vreselijke namen in mijn ogen. Als er zo door mijn echtgenoot geschreven werd op een forum zou ik dat echt afschuwelijk vinden. Een partner die je verafschuwt, die bij je blijft vanwege praktische redenen zoals geld, auto, huis. Ik geloof dat ik zou walgen van een dergelijke partner.

Pak jezelf bij je lurven, blijf niet zweven in spirituele baden, maar haal de kracht daadwerkelijk uit jezelf en zoek het niet buiten jezelf. Alleen jij kan deze situatie veranderen en niemand anders. En neem je eventuele verliezen in dit proces. Want ik zie eerlijk gezegd als het zometeen daar is dat jullie daadwerkelijk gaan scheiden, de postings hier al komen. Hoe onredelijke, gemeen en vreselijk je echtgenoot is en hoe benadeeld en zielig jij bent.

Groetjes van Purk

Amen purk

Ik kan me er volledig in vinden wat Purk en anderen hier schrijven. En voor ook ik toegeslingerd krijg dat ik niet weet waar ik over praat... helaas weet ik dat wel en op meerdere niveaus ook.
Wat ik wel nog zou willen toevoegen is de vraag over hoe jij, Jane, dit aan jezelf kan verantwoorden ten opzichte van je kind. Het feit dat jij zelf geen stap zet om uit deze zieke relatie te komen is jouw keuze. Maar is het ook eerlijk dat je kind hierin opgroeit? Enig idee wat de korte en lange termijn effecten zijn op een kind wat opgroeit in een ronduit vijandige gezinssituatie? Wat het zegt over gevoelens van basale veiligheid en de normen van een 'gezonde' relatie? Hoe moet jouw kind leren zichzelf te respecteren als vader en moeder elkaar en zichzelf ook niet respecteren?
Ik wens je alle kracht en wijsheid toe, en het inzicht dat geld en goederen NOOIT een reden kunnen zijn om een leven te leiden in minachting en agressie.