Hoe ervaren jullie het huwelijk van jullie ouders?

Nee

Mijn ouders zijn gescheiden na 30 jaar huwelijk. Het bleek vooral de laatste jaren minder harmonieus dan ik dacht, met name mijn moeder wilde uit het huwelijk stappen. Mijn pa heeft dit niet zien aankomen. Wat betreft je vraag:En hebben jullie ook het gevoel met een erfenis van verdriet en levensgroot gebrek aan emotionele vaardigheden rond te lopen in je eigen relaties?
Nee, beslist niet, ik ben al 20 jaar heel gelukkig getrouwd. Ik zie het als iets tussen mijn ouders,waar wij als kind weinig van merkten.

Hier

bij mijn ouders was mijn moeder de 'grommelpot', naar ons maar ook naar mijn vader, ze waren zelfstandigen, heel erg druk bezig, en ze grommelde haar stress over ons uit. Maar ze heeft wel altijd gezegd niet zonder onze vader te kunnen. Ik ben deels het huis uitgevlucht (was toen wel al 23 j) en ben getrouwd, nu reeds een kwarteeuw met m'n man samen. Wij hebben ook een zware periode achter de rug, een huwelijk met ups en downs, maar nu is het hier rustiger, de kinderen bijna volwassen, we doen terug vooral fijne dingen samen en zijn ook terug verliefd op elkaar als vroeger,Lopen steeds hand in hand, knuffelen vaak, slapen steeds in lepelhouding, maken fijne reisjes, ...kan mij geen betere relatie voorstellen
Ook hou ik m'n hart vast voor als m'n vader zou sterven, m'n moeder kan niet zonder hem, denk ik
dus hier zowel ouders als ikzelf met de nodige ups en downs een blijvend gelukkig huwelijk (en misschien zelfs hoe ouders we worden, hoe mooier, fijner en intenser !!

Generatie verder

Welk huwelijk van mijn ouders bedoel je? Ze hebben beiden er al zoveel achter de rug dat ik de tel kwijt ben geraakt en het lukt ze maar niet om langer dan 10 jaar (meestal korter) gelukkig met iemand te blijven.
Mijn ouders hebben misschien door hun psychologische erfenis van grootouders die een tot-levenslang-veroordeeld-huwelijk hadden nooit de essensiele emotionele vaardigheden ontwikkeld om ook samen met iemand in een relatie te kunnen groeien.
Na een generatie ongelukkig getrouwd en vervolgens een generatie ongelukkig gescheiden lijkt het tot nu toe erop dat deze generatie het wel lukt om gelukkig te blijven met dezelfde partner. Alleen om zeker te weten dat we eindelijk van de fouten van onze ouders en grootouders geleerd hebben zal er nog enkele decennia overheen moeten gaan. Per slot van rekening zijn er ook echtparen die pas na 30 jaar besluiten te scheiden, dus het is nog niet helemaal zeker of we aan de familiekwaal ontsnapt zijn.

Huwelijk van mijn ouders

Ik zou willen dat ik wist hoe mijn moeder écht over hun huwelijk denkt. Mijn moeder is vroeger een keer in het bijzijn van een zus van mij en van mij in opstand gekomen over iets van ons en kreeg toen de keus 'of de kinderen, of ik'. Ze heeft toen voor mijn vader gekozen. Voor haar was dit misschien de beste keus, tenminste zo zal ze het gevoeld hebben. Ik, als dochter, ben van mening dat ze toen voor haar kinderen had moeten kiezen. Dit zou uiteindelijk voor haarzelf ook beter zijn geweest. (Door deze ervaring heb ik mijn man al heel snel duidelijk gemaakt dat onze kinderen áltijd voor zullen gaan als ik een keus moet maken.) Ik vermoed dat mijn moeder een leuker mens was geworden als ze zonder mijn vader verder was gegaan op dat moment. Momenteel zijn ze op elkaar aangewezen, ze hebben niemand anders meer. Voor zover ik weet zorgt mijn vader wel goed voor mijn moeder en omgekeerd en hebben ze het gezellig met elkaar, maar dan ook echt alleen met elkaar. Heel eenzaam...

Dubbel

Mijn ouders zijn al veertig jaar bij elkaar. Dat gaat niet zonder slag of stoot, er is heel veel gebeurd in die veertig jaar en ze zijn allebei enorm veranderd (en ook weer niet). Inmiddels is het huwelijk in rustig vaarwater en is duidelijker dan ooit waarom ze nog steeds bij elkaar zijn, ondanks alles. Ik vind dat ik een realistisch beeld heb gekregen van een huwelijk: de lusten en lasten, de ergernissen en de lieve gebaren, de innige zoenen maar ook het glas dat uit de keukendeur viel toen die iets te hard werd dichtgesmeten. Ik heb er met mijn neus bovenop gestaan terwijl mijn ouders elke keer weer hun huwelijk opnieuw uitvonden.
Mijn grootouders hadden een afgrijselijk huwelijk. Het was een 'moetje' en mijn opa heeft mijn oma haar hele leven onderdrukt. Zij op haar beurt haatte hem - hoe erg werd pas duidelijk na haar dood, toen we haar dagboek vonden. De andere grootouders waren vooral murw door armoede en veel ellende. Ook mijn schoonouders hebben in mijn ogen maar een matige relatie, zij heeft niets in te brengen, hij komt overal als laatste achter omdat iedereen bang is voor zijn reactie. Brrr.
Kortom, ik heb van alles gezien, maar wat me vooral is bijgebleven van het huwelijk van mijn ouders is dat het kan, als je er allebei maar je schouders onder blijft zetten. Het gaat niet vanzelf. En als de een er even geen zin meer in heeft, of het niet kan opbrengen, moet de ander even de sterkste zijn.

Gekozen

Mijn ouders hebben - in een tijd waarin dat nog totaal niet gebruikelijk was- ervoor gekozen om via een huwelijksbureau een partner te zoeken. Dit bureau selecteerde kandidaten en daarna volgde enige tijd correspondentie. Mijn ouders zijn binnen een jaar na kennismaking getrouwd (mede vanwege de reisafstand; er was toen nog geen vrije zaterdag (!!!) dus er was niet zoveel gelegenheid elkaar live te leren kennen.). Mijn moeder heeft toen een enorme stap van de stad naar een gehucht op het platteland gemaakt. Heel dapper voor die tijd.

Ze waren geen verliefd stel. Maar ze waren wel erg op elkaar gesteld, ze waardeerden en respecteerden elkaar.

Ik merk dat ik dat nog steeds belangrijke waarden vind voor een duurzame relatie. Verliefdheid gaat sowieso voorbij. Dat je het in goede en slechte tijden goed met elkaar kunt vinden is veel belangrijker.

Ze waren al aardig middelbaar toen ze trouwden, mijn vader is helaas niet oud geworden dus het huwelijk eindigde redelijk vroegtijdig door de dood. Ik was toen 22.

Jessica

Jeugdliefde

Mijn ouders waren jeugdgeliefden, ze hadden elkaar gevonden op dansles. Mijn vader was van het "vrouwen horen hun man te bedienen" type en mijn moeder leek haar rol te accepteren. Achteraf gezien vind ik het een wonder dat ze hem destijds nooit heeft verlaten. De grote ommekeer van hun huwelijk kwam, toen mijn moeder onverwachts 6 weken in het ziekenhuis kwam te liggen in het buitenland. Mijn vader kon door omstandigheden niet bij haar zijn en ze hadden alleen telefonisch contact. Ik was toen 14 en heb gezien hoe bezorgt hij was en hoeveel verdriet hij had. Dat was de eerste keer dat ik zag dat er sprake van liefde voor mijn moeder was bij hem. Mijn moeder kwam terug als een sterke vrouw, ze was tenslotte 6 weken op zichzelf aangewezen geweest in een vreemde omgeving. Mijn vader is zijn uiterste best voor haar gaan doen, is naar haar gaan luisteren, gaan helpen in het huishouden en haar op handen gaan dragen. Ze zijn nu bijna 45 jaar getrouwd, echte maatjes en onafscheidelijk. Het is zo'n bejaard stelletje dat hand in hand loopt en waar de man nog de deur opendoet voor zijn vrouw.
Ik leerde mijn eerste man ook kennen op dansles en hij was zo'n beetje hetzelfde als mijn vader was. Ik had niks te vertellen, zijn wil was wet. Ik heb altijd voor ogen gehouden dat het ging veranderen, ik had tenslotte mijn ouders als voorbeeld. De geschiedenis zou zich herhalen. Na 15 jaar werd het mij eindelijk duidelijk dat het een nogal naieve gedachte was, ik werd ondertussen ook fysiek mishandeld en heb vervolgens een punt achter het huwelijk gezet.
Uiteindelijk ben ik opnieuw getrouwd met een fantastische man, we hebben een gezonde relatie, gelijkwaardig en we maken elkaar gelukkig. Ik hoop dat mijn huwelijk nu een goed voorbeeld is voor mijn kinderen.

Wat is gelukkig

Of mijn ouders een gelukkig huwelijk hebben weet ik niet. Mijn ouders zijn geen mensen die over hun gevoelens praten en ze zijn door een moeilijk leven allebei getekend en vroeg oud geworden. Mijn vader is een hele moeilijke man in veel opzichten. Hij leeft voor zijn bedrijf, hij is alcohol verslaafd en hij kan behoorlijk opvliegend zijn. Hij en mijn moeder hadden vooral vroeger behoorlijk veel ruzies. Ruzies waarin het niet echt mild aan toe ging maar waar ook wel fysiek geweld in voor kwam. Tegenwoordig is mijn vader rustiger geworden. Milder in veel opzichten. Ze hebben nu veel minder vaak ruzie en al helemaal niet meer zulke hele heftige ruzies.

Scheiden hebben ze nooit overwogen. Mijn ouders zijn allebei zeer gelovig (vooral mijn moeder) en scheiden is iets wat in hun beiden niet op zou komen. Daarnaast weet ik ook niet hoe ze het praktisch voor elkaar hadden gekregen. Twee huishoudens zijn duurder als een huishouden en nu hadden ze al te veel kinderen en te weinig geld om rond te komen. Toch weet ik zeker dat zelfs al zou dat een optie zijn geweest ze het toch niet hadden gedaan.

Ik ben trouwens zeer blij dat ze bij elkaar zijn gebleven. Mijn vader was geen fijne man om mee in een huis te wonen maar een scheiding zou onze situatie ook niet hebben verbeterd. Daarnaast heb ik zeer veel bewondering voor met name mijn moeders doorzettingsvermogen, haar bereidheid om zich altijd in te blijven zetten voor haar man en kinderen en haar standvastigheid. Door haar houding heeft ze me veel geleerd over de werkelijke waarde van een huwelijk en wat een huwelijk kan vragen.

Nu mijn ouders wat ouder zijn is hun huwelijk rustiger geworden. Een groot deel van de zorgen van vroeger zijn weg. Er is meer geld. Ze hoeven zich geen zorgen meer te maken hoe ze rond kunnen komen. Mijn vader drinkt vele malen minder dan vroeger. Misschien omdat er minder spanningen zijn. Ik zie dat ze meer ontspannen tegenover elkaar staan. Ze maken grapjes naar elkaar en ze raken elkaar soms aan. Laatst kwam mijn moeder achter mijn vader staan en legde haar handen op zijn schouders. Dat gebaar ontroerde mij zo. Mijn ouders tonen zelden affectie naar elkaar toe. Op zo'n moment merk ik dat ze toch van elkaar houden.

Of ze gelukkig met elkaar zijn weet ik niet. Zelf weten ze dat niet eens waarschijnlijk. Mijn moeder heeft wel een gezegd dat het geen zin heeft om jezelf zulke moeilijke vragen te stellen over of je gelukkig bent. Daarvoor is geluk te ongrijpbaar. Hun huwelijk is gewoon. Het is de onveranderlijke factor in hun leven. Het gevolg van een keuze die ooit is gemaakt en waaraan nooit meer getornd kan worden.

Lijkt me heel interessant ingridt

Dat je partner je blijkbaar zo kan beïnvloeden. Ik ben benieuwd...

Een weinig concreet antwoord

Mijn ouders: een jeugdliefde die eindigde in een scheiding toen ik vijftien was. Ik heb redelijk inzicht in waarom het is misgegaan omdat mijn moeder me nogal veel heeft verteld over het hoe en wat. Voor mij is hun huwelijk een voorbeeld van hoe het niet moet: ook daar heb je iets aan voor het ontwikkelen van een eigen liefdesleven. Niet dat ik het zelf zo geweldig doe (meerdere stukgelopen relaties) maar ik weet niet of dat komt door het slechte voorbeeld van mijn ouders, mijn eigen fouten, verkeerde keuzes of gewoon een kwestie van pech.

Warm en liefdevol

Dat was het huwelijk van mijn ouders. Hoewel mijn vader nogal dominant was, hadden ze een gelukkig huwelijk.
Helaas is mijn moeder in 1991 overleden en mijn vader is nu hertrouwd met een lieve vrouw, die haar niet de kaas van het brood laat eten. De rollen zijn nu min of meer omgedraaid.Toch hebben ze een liefdevolle relatie en is mijn vader weer gelukkig. Hij is milder geworden met de jaren.

Slecht

Het was slecht. Ze zijn gescheiden vlak voor ik eindexamen deed. Ik heb geen waardering voor hoe mijn moeder de zaken heeft aangepakt en nog minder voor hoe zij de geschiedenis in haar hoofd heeft herschreven. Ze vindt dat ze ontzettend sterk is geweest en maakt mijn vader helemaal zwart, alsof zij absoluut nergens schuld aan had (hij was denk ik op mijn minst toch wel donkergrijs hoor, maar zo als zij het doet voorkomen is wat ongelooflijk). Ik wéét dat ze niet sterk is geweest en dat ze bovendien mij als jonge tiener veel te veel belastte met de huwelijksproblemen. Ik heb afstand genomen. Helaas was ik als oudste van de kinderen de enige die daar veel van mee heeft gekregen en de jongere kinderen snappen dus absoluut mijn slechte band met mijn moeder niet. Ik zou me bijna afvragen wat mijn vaders verhaal is, maar die heeft zelf nooit meer contact opgenomen met ons, dus ik denk niet dat ik dat wil weten eigenlijk. Ik hou het er maar op dat ik mijn moeder niet geloof als ze weer eens een anecdote heeft.

Dus ik heb niet echt ouders meer, vind ik.