Hoe ga ik om met mijn onzekerheid en de angst hem kwijt te raken?
Help, ik heb zo hard jullie advies nodig! Het is helaas een lang verhaal. Ik ben getrouwd maar heb een slecht huwelijk. We blijven bij elkaar voor de kinderen. Al 2 jaar geleden heb ik een geweldige man ontmoet. We zijn verliefd op elkaar geweest en stiekem ben ik dat nog. We hebben de verliefdheid naar elkaar uitgesproken maar we hebben er niets mee gedaan omdat we allebei voor ons gezin kozen. We zijn vrienden gebleven en we hebben inmiddels een hele hechte band opgebouwd. We zijn dol op elkaar maar we hebben een manier gevonden om er zo mee om te gaan dat er fysiek niets gebeurd. We sporten allebei op dezelfde sportschool en we komen elkaar daar vaak tegen. Bij de sportschool waar ik sport doe ik Crossfit. Het is een club met hele fanatieke en gezonde mensen die er heel serieus komen sporten.
Ik heb helaas 9 maanden geleden borstkanker gekregen. Hij steunt me enorm en hierdoor zijn we nog closer geworden. Onze band is ontzettend sterk en onze vriendschap is heel intens. We delen echt alles met elkaar.
Toen kwam er een nieuwe vrouw bij de club sporten. En het is zijn buurvrouw! Deze dame valt onder de categorie bloedmooi. En dan overdrijf ik het niet. Het is zo’n vrouw die overal nagestaard wordt en wanneer ze de sportschool binnenloopt hebben de mannen bijna een tijltje nodig om hun kwijl in op te vangen. Ik vond het wel grappig totdat ze met mijn vriend begon te flirten. Ze zijn buren dus kletsten veel. Logisch maar ik merkte dat ze heel vaak zijn aandacht zocht. Ze kleedde zich steeds sexyer en ze ging constant dichtbij hem en in zijn gezichtsveld staan. Ze was ook de hele tijd naar hem aan het staren en oogcontact aan het zoeken. In het begin was hij gewoon vriendelijk maar op een gegeven moment had hij het door en begon terug te staren. Ik vond dat heel moeilijk om te zien maar hij hoeft mij geen verantwoording af te leggen vond ik, dus ik zei niets. Op een gegeven moment ging het echter te ver. Ik was samen met hem aan het sporten en ze begonnen gewoon recht voor mijn neus te flirten. Zij ging recht voor hem staan in een naveltruitje en ging pull ups doen. Hij pakte er een bench bij en ging erbij zitten om de show te bekijken. Ik heb daarna toen aangegeven dat ik al het gestaar en gelonk naar elkaar geobserveerd heb en ik heb gevraagd aan hem of hij gevoelens voor haar had. Ik heb erbij gezegd dat ik geen verwachtingen van hem heb zoals in een relatie maar dat dit wel veel met mij deed en dat ik het ook ongepast en niet respectvol vond. Hij deed het af als onzin en dat hij alleen op zijn vrouw focust. Het frappante is wel dat het staren direct stopte en hij haar zelfs ging negeren.
Vervolgens kwam ik in een zware periode. 4 maanden geleden heb ik een zware operatie gehad. Mijn linker borst is met 26 lymfeklieren geamputeerd, bot weggehaald, ik heb bestralingen gehad en heb nu nog immuuntherapie. Ik ben 3 maanden niet naar de sportschool geweest. In die 3 maanden kon ik het inschrijfrooster van de sportschool gewoon zien. Al die 3 maanden bleef hij die andere vrouw op afstand houden. Als zij zich inschreef op zijn tijd dan schreef hij zich uit en zo zijn ze elkaar al die tijd niet meer tegengekomen. Inmiddels ben ik weer voorzichtig aan het sporten. Door mijn borstamputatie en de behandelingen is mijn lichaam nogal veranderd. Ik voel me geen vrouw meer, ik ben niet mooi meer en ik voel me erg onzeker als ik ga sporten. Maar juist nu is sporten ontzettend belangrijk voor mijn herstel dus ik moet het volhouden. En het is een proces waar ik doorheen moet om aan mijn nieuwe lijf te wennen en te accepteren dat het zo is. En nog steeds word ik ontzettend gesteund door hem en dankzij hem sleep ik me door deze periode heen. We hebben een vast schema gemaakt dat we samen gaan sporten. Zo kan ik het sporten goed combineren met mijn werk en mijn behandelingen. Helemaal prima zou je dus zeggen…. Alleen is daar die vrouw ineens weer. Ze schrijft zich precies in wanneer hij gaat sporten. Zij is weer heel erg aan het staren. Tot nu toe doet ie gewoon vriendelijk tegen haar. Maar ik hem wel weer zien staren. Ze is ook zo prachtig dat geen man kan wegkijken. Maar het triggert mijn onzekerheid heel erg. Als ik naast zo’n prachtige vrouw sta te sporten die helemaal fit en in shape is voel ik mezelf met mijn verminkte borst nog lelijker en dikker. Daarnaast ben ik heel erg bang dat ik hem kwijt raak. Zo’n mooie vrouw kan hij niet weerstaan. Ze is ook nog eens heel lief en aardig. Ik ben zo bang dat hij mij straks niet meer bijzonder vindt, dat onze band stuk gaat en zij naar elkaar toegroeien. Ik kan het niet winnen van zo’n geweldig mooie vrouw. Ik raak in paniek bij de gedachte dat hij haar straks leuker en gezelliger vindt. Ik kan daar niet stoppen met sporten. Ik ben te veel gehecht aan mijn coaches en andere leden om daar weg te gaan. Ook kan ik niet op andere tijdstippen gaan vanwege het werk en behandelingen. Daarom help! Hoe kom ik over mijn onzekerheid heen? En hoe ga ik ermee om dat een bloedmooie vrouw zijn aandacht wil en hij ook zeker onder de indruk is van haar mooie verschijning?
Pak een papier en doe dit het eventueel in bijzijn van een lieve vriendin die neutraal kan doorvragen en die van je houdt.
Zet op het papier wat je van jezelf vindt. Kies de pijnlijkste woorden op, ook in relatie met het kleine kind in je wat werd verlaten. Laat je vriendin je helpen te komen op het meest pijnlijke wat je van jezelf vindt.
Laat het tot je doordringen en voel hoe pijnlijk het is.
Zet dan boven dit alles: mijn gedachten over mijzelf. Dit zijn slechts gedachten over jezelf, die je bent gaan geloven en die je dagelijks laat bevestigen (ook in relatie met de sport-vriend). Het is niet de werkelijkheid, die verandert continue, soms doen we zo, dan weer zus,
Probeer deze gedachten niet te veranderen. Niet te herformuleren. Maar wel de draak mee te steken. Met je vriendin grapjes over te maken.
Jijzelf bent namelijk nooit-iets, niemand kan je vastzetten, ook jijzelf niet. Alleen weleens vastdenken.
Geen oordeel 
Nick90 kon dat maar zo simpel. Door mijn ziekte krijg ik specialistische en zeer intensieve begeleiding van mensen die ervaring hebben met sporten en kanker. Ik werk daar met topcoaches die mij erboven helpen. Ik ken ze al heel wat jaren en ze weten precies wat ik nodig heb. Dat kan ik bij een andere gym niet vinden. Mijn sportschema ligt vast en is helemaal afgestemd op mijn agenda en de agenda van de coaches zodat ik naast het sporten ook mijn werk etc kan opbouwen. Ik heb hem al een paar keer gevraagd of hij op andere tijdstippen wil gaan maar hij wil en kan daar geen rekening mee houden zegt hij. Bij hem zit ook een probleem om mij los te laten vrees ik.
Het staat hem idd vrij om vreemd te gaan. Maar als ik gezien onze geschiedenis voor mijn neus wat op zie bloeien dan is het toch best logisch dat dit iets met mij doet? En dat ik het ook niet netjes vind dat het zo in mijn face gebeurd? Kan iemand zich inleven dat gezien alle shit die ik doormaak en mijn kwetsbare positie het mijn zelfvertrouwen geen boost geeft? Heeft niemand dan zich ooit zo gevoeld hier? Het hoeft niet nog eens 100 keer gezegd te worden, ik bezit hem niet. We hebben geen verplichtingen naar elkaar toe. Het probleem is dat hun gedrag mijn gevoel van eigenwaarde beïnvloed. Daar wil ik zo graag vanaf. Als hij haar leuk vindt dan zo accepteer ik dat maar ik voel me er rot door en dat wil ik niet. Ik wil erboven staan. Ik zal met deze situatie moeten dealen maar ik heb geen knop waarmee ik mijn gevoel kan uitzetten.
Max88. Juist dat is de mindset die ik moet hebben. Ervan overtuigd raken dat ik hem niet nodig heb. Maar hoe? Zoals al gezegd kom ik hem meerdere keren per week tegen en wat heel bijzonder is, is ineens die andere dame er daar ook volgens mijn schema (of waarschijnlijker, zijn schema). Ik word er iedere keer mee geconfronteerd. Ik kan hen niet wegjagen en ik heb hem al vriendelijk gevraagd wat flexibeler te zijn. Nu dat niet gebeurd ga ik ze vaak tegenkomen. Het is aan mij dus om ermee te dealen en te stoppen met mij er zo rot over te voelen. Ik weet alleen niet hoe.
Titiv als ik nog een heel leven voor me zou hebben zou ik gaan scheiden. Maar ik heb niet zo lang meer. Wij gaan daarom niet de leventjes van mijn kinderen op zijn kop zetten voor die paar jaren. Ze hebben het al zwaar genoeg. We zetten alles op alles om de kinderen nog een aantal jaren zoveel als mogelijk een leuk en gelukkig leven te geven zonder zorgen.
Lizette39 schreef op 27-06-2023 om 08:58:
Nick90 kon dat maar zo simpel. Door mijn ziekte krijg ik specialistische en zeer intensieve begeleiding van mensen die ervaring hebben met sporten en kanker. Ik werk daar met topcoaches die mij erboven helpen. Ik ken ze al heel wat jaren en ze weten precies wat ik nodig heb. Dat kan ik bij een andere gym niet vinden. Mijn sportschema ligt vast en is helemaal afgestemd op mijn agenda en de agenda van de coaches zodat ik naast het sporten ook mijn werk etc kan opbouwen. Ik heb hem al een paar keer gevraagd of hij op andere tijdstippen wil gaan maar hij wil en kan daar geen rekening mee houden zegt hij. Bij hem zit ook een probleem om mij los te laten vrees ik.
Het staat hem idd vrij om vreemd te gaan. Maar als ik gezien onze geschiedenis voor mijn neus wat op zie bloeien dan is het toch best logisch dat dit iets met mij doet? En dat ik het ook niet netjes vind dat het zo in mijn face gebeurd? Kan iemand zich inleven dat gezien alle shit die ik doormaak en mijn kwetsbare positie het mijn zelfvertrouwen geen boost geeft? Heeft niemand dan zich ooit zo gevoeld hier? Het hoeft niet nog eens 100 keer gezegd te worden, ik bezit hem niet. We hebben geen verplichtingen naar elkaar toe. Het probleem is dat hun gedrag mijn gevoel van eigenwaarde beïnvloed. Daar wil ik zo graag vanaf. Als hij haar leuk vindt dan zo accepteer ik dat maar ik voel me er rot door en dat wil ik niet. Ik wil erboven staan. Ik zal met deze situatie moeten dealen maar ik heb geen knop waarmee ik mijn gevoel kan uitzetten.
Maar jij bent al de andere vrouw en nu vind je het niet netjes dat hij naar andere vrouwen kijkt? Je hebt deze man sowieso nooit gehad dus er valt niks kwijt te raken op dat gebied. Je zou ook zelf het contact kunnen afkappen. En ja dat is niet leuk maar blijkbaar wel noodzakelijk.
Wat een ontzettend vervelende situatie.
Je kunt misschien beginnen hem te zien voor wat hij is: een hork die geen respect voor de vrouwen in zijn leven heeft. Hij bedriegt zijn vrouw, en jou, en respecteert jouw volledig legitieme wens om op een ander tijdstip te gaan sporten niet eens. Hij gaat voor jouw ogen staan flirten terwijl hij weet dat dat jou pijn doet. Een lieve man en een goede vriend zouden dat nooit doen. Wat een kl**tzak. Bah!
Ik bedoelde het niet zo onaardig als het wellicht overkwam. Maar weet je: dit klinkt helemaal niet als een vriend, zelfs niet als een aardig persoon, En jouw belang heeft hij al helemaal niet op het oog.
Je vraagt hem om meer afstand en dat doet hij gewoon niet. In plaats daarvan gaat hij voor jouw ogen flirten met een andere vrouw.
Wat ik je gun is dat je kunt zien dat dit helemaal niet iemand is die jij nodig hebt en die invloed zou moeten hebben op jouw zelfvertrouwen en eigenwaarde. Dat je boos op hem kunt worden voor de wijze waarop hij weigert rekening met jou te houden.
Ik hoop dat je anderen om je heen hebt (familie, vrienden) die er wel echt voor je zijn!
Dankjewel Labyrinth! Wat een goed advies. Hier heb ik heel veel aan. Ik ga er mee aan de slag! Toevallig kreeg ik vandaag een boek van een lieve vriendin die hier ook precies op aansluit. Ik las meteen al een mooie uitspraak: wij vormen eerst onze gewoonten, en daarna vormen onze gewoonten ons. 🙏🏻
Wat je nu vertelt, dat jij hem gevraagd hebt om afstand te nemen van jou door op een ander tijdstip te gaan sporten en dat hij daar ‘geen rekening mee wil en kan houden’, dat klinkt heel anders dan hoe je jullie relatie in de eerste post beschrijft. Als hij een vriend is, zou hij daar toch ontvankelijk voor moeten zijn?
De dingen die jij hier vertelt, weet hij die ook? Weet hij dat je afstand vraagt omdat je nog te verliefd op hem bent om ontspannen met hem om te gaan? En zo ja, hoe kijkt hij er dan tegenaan?
Lizette39 schreef op 27-06-2023 om 09:26:
Dankjewel Labyrinth! Wat een goed advies. Hier heb ik heel veel aan. Ik ga er mee aan de slag! Toevallig kreeg ik vandaag een boek van een lieve vriendin die hier ook precies op aansluit. Ik las meteen al een mooie uitspraak: wij vormen eerst onze gewoonten, en daarna vormen onze gewoonten ons. 🙏🏻
Ik vroeg me af of je al begeleiding hebt om met je ziekte en alle gevolgen te leren dealen? Zo nee, doen! En plak daar dan meteen NLP aan vast, neuro-linguïstisch programmeren, om van je negatieve gedachten over jezelf af te komen en hem los te leren laten.
De kern van NLP is je gedachten te sturen. Je gedachten zijn niet per se waar, integendeel zelfs vaak, en ze bepalen in grote mate je gevoel. Als je je gedachten kunt sturen, kun je dus ook je gevoel sturen. Een groot goed!! Dat wens ik je echt toe, dat je die ‘knop’ vindt. Hij is er, dat ben je namelijk zelf!
Ik denk dat je aan de situatie zelf niet zoveel kan doen. Jij wilt daar blijven sporten. Je hebt aan hem gevraagd om op een ander tijdstip te komen en dat wil hij niet. En zij is zijn buurvrouw en gaat als hij er ook is. Hij is niet van plan om zijn tijd van sporten nu te veranderen. Het enige wat je dan kan doen is niet pal naast hem/hen gaan sporten, maar een beetje uit de buurt.
Ik begrijp denk ik deels hoe je je voelt. Als je lichaam zo ziek is geweest en het zo heeft laten afweten, dan is het heel moeilijk om daar weer vertrouwen in te krijgen en om daar zelfvertrouwen aan te ontlenen. Ook zonder mooie vrouw in de sportschool is dat al moeilijk. Jouw situatie is zo anders dan die van haar en dat is heel naar. Het contrast is zo groot. En dat voel je dan. Je hebt zo veel verloren. Je oude lichaam en je oude zelf komen niet meer terug. Ik denk dat je ruimte moet maken voor jezelf en jouw verdriet daarover. Het is rouw. Het is geen gelijke strijd met haar en het is sowieso geen strijd, want je had al besloten wat je wel en niet met hem wilt. Jij komt zo ergens anders vandaan, je bent blij dat je nog leeft. Laat het gaan, jij hebt andere dingen aan je hoofd.
To ik kan alleen maar zeggen dat je zorgen volkomen logisch zijn. Hij is al ver over de drempel heen wat betreft ontrouw. Zit in een verstandshuwelijk en is met jou al te ver gegaan. Nu komt er een leukere vrouw voorbij (en mannen zijn visueel ingesteld dus natuurlijk doet het hem wat). Hij kan met jou niet verder dus waarom niet met haar of anderen (dat is ook zeer goed mogelijk vergis je daarin niet!) Dit is geen betrouwbare man maar iemand die ook gewoon zijn behoeften heeft. En jij kunt daar niets mee. Hij mag doen wat hij wil en doet dat waarschijnlijk ook.
En sorry maar voor elkaar blijven vanwege de kinderen is echt niet ok. Jij leeft een schijnleven en uiteindelijk gaat dat mis. Het leven is kort heb je nu zelf gemerkt. Wil je werkelijk je man en omgeving hiermee voor de gek houden? Watvoor voorbeeld geef je de kinderen later als jullie alsnog gaan scheiden want dit gaat een keer verkeerd of wilde je samen 80 worden? Ook mentaal gaat dit tegen jou werken.
Richt je aandacht op je eigen gezin en ga scheiden. Het leven is te kort om niet daadwerkelijk gelukkig te worden. Beter voor je zelfrespect. Dat staat los van je echtgenoot of sportschoolman.
Niet scheiden voor de kinderen!!
Ik ben een kind van gescheide ouders, in eerste instantie vond ik het niet prettig eigenlijk alleen maar omdat je als kind denkt dat je ouders bij elkaar horen. Maar eigenlijk willen kinderen dat hun ouder gelukkig zijn als dat samen niet lukt dan maar alleen of met iemand anders, Toen ik mijn moeder weer zag stralen werd ik daar ook weer gelukkig van.
