Hoe het verder ging met stopcontact
Sinds ik weet dat ik wil scheiden, kan ik bijna niet meer nadenken. Ik kan wel dingen bedenken, maar van a naar b en een plan maken lukt mij niet meer. En het duurt allemaal zo lang. Het is heel anders dan vroeger, toen een relatie nooit langer duurde dan een jaar, en een cafebezoek en een gezellige nacht met een ex of vreemdeling gevolgd door een stevig ontbijt me er al bijna doorheen hielp. Plus dat ik toen vaker gedumpt werd, wat veel makkelijker te verwerken en te plaatsen was voor mij. Lekker snachts je kussen natjanken, zwelgen met bijpassende muziek, chocola eten.
Mijn ex-man in wording verzet zich hevig tegen de nieuwe ontwikkelingen. Ik maak hem kapot, zegt hij, en hij doet alsof ik een gemeente loket ben dat gewoon weer open moet, en zijn vergunning verlengen. Voor het eerst in mijn leven heb ik macht over iemand. Dat is wennen. Het is ook geen fijne macht, ik voel me te schuldig om haar te gebruiken. Als ik niet zo slap was, kon ik toekomstige ex-man nu allerlei moeilijke opdrachten laten uitvoeren en er foto's van maken, maar dat doe ik dus niet. Misschien is mijn talent om lol te maken ingedut door het huwelijk?
Lol maken, dat is denk ik wat ik nu vooral moet doen. Maar. Het soort lol waar ik aan denk vereist veel slankere strakkere ledematen dan ik nu heb. Ik weet dat ook lelijke mensen uitgaan en plezier maken en flirten en neuken, misschien zelfs wel veel beter dan mooie, maar toch denk ik steeds dat ik eerst buikspieroefeningen moet doen voor ik dat allemaal mag. Aardige ex B stelde voor me mee te nemen naar een hotel waar hij bijklust als nachtportier. Ex B is, was, de ideale man: bruin, een beetje te dik, stuurs. En heel dwingend. Je doet een rokje aan, dat net te kort is, bleef hij herhalen. Die herhaling had een heel rustgevend effect. Ik dacht, als ik op mn rug lig, zien mn borsten er nog heel goed uit. En als ik op mijn buik lig, zien mijn billen er nog heel goed uit. Ik moet dus ergens liggen, daar komt het op neer. En dat was precies wat hij ook vond. Maar ik durf het toch niet.
Het is ook moeilijker tegenwoordig om mooi te zijn. Als jong iemand had ik een mooi strak lichaam, waarschijnlijk was dat compensatie voor de kuttijden waar ik toen doorheen moest. Verwarring en onzekerheid. Ik had geen idee wat mijn plek in de wereld was. Nog steeds niet gelukkig. Ik droeg de kleinste jurken die ik kon vinden of ging uit in zwarte oudedamesonderbroeken met pijpjes van de hema met een jarretelgordel erbij. Dat kon toen. Toen ik jong was kon je kiezen uit punk, of de look van de middelbare schoolkinderen ( met een losse das) of als je in de mode wilde zijn een Spaanse, jaren vijftig, jongensachtige of pierrot-look. Als je maar wenkbrauwen had. Je kon ook een 501 opsjorren tot aan je kin met een riem. Tegenwoordig kan je geen riem meer stak aansjorren maar moet je lichaam zelf al die dingen doen zoals een taille hebben. Gelukkig gaan dikke tieten en slanke enkels nooit uit de mode. Nu nog een manier vinden om uit te stralen dat ik klein en pluizig ben in plaats van best wel lang en stevig en roomboter en Zeeuws. Vlak voordat ik in slaap val denk ik steeds dat het goedkomt als ik ballerina's en een kokerrok ga dragen.
Ik moet het ook aan mensen vertellen. Mijn vriendinnen vinden het leuk en spannend en kijken toe hoe ik sneltreinvaart richting betonnen muur race. Ze steunen me daarbij. Wat een kutsituatie, zegt A, als ik iets voor je kan doen moet je het zeggen hoor! Maar als ik savonds op de bank zit en niet kan lezen en niet kan denken en alleen maar reconstructies van bloederige moorden kijk met heel veel reclame ertussendoor op een vaag amerikaans kanaal, zitten zij thuis gezellig met hun man. Dus helemaal leuk is het niet. Ik moest het ook ook invullen op een formulier voor een peuterspeelzaal vandaag, en aan de juf vertellen.
Mijn kinderen zijn heel lief, ze hebben net nog met zn tweeën geprobeerd mijn borsten als balonnen op te blazen. Dat was vast een grappig gezicht. Je bent een rode moederballon, zei de oudste. Ik beaamde dat, en daarna zijn ze begonnen hun gezichtjes in te kleuren met watervaste viltstift. Ik ben steeds extra de luxe lief voor ze omdat iedereen weet en zegt dat het voor kinderen nooit goed is als de ouders uit elkaar gaan.
Ik probeer mijn blik te richten op de toekomst. Aangezien mijn geest de laatste tijd klepperende klapdeuren heeft en tochtige hoeken, in plaats van die ronde hermetisch gesloten kluisdeuren met schatten erachter, ben ik nu heel maakbaar. Ik zou mezelf bijvoorbeeld een identiteit kunnen aanmeten. De juiste boeken lezen, nadenken over dingen, een leuke gesprekspartner worden, geestig en diep en toch ook luchtig. De gezichtsuitdrukking die daarbij hoort zou er zelfs voor kunnen zorgen dat ik die fronsrimpel kwijtraak zonder botox. Het vervelende aan relaties is dat je samen met je wederhelft éen rommelige identiteit vormt na een tijd. In het begin was ik een beetje leuk en een beetje vervelend, en hij ook, en na een tijd was ik vooral alleen maar leuk of aan het zeuren en hij vooral heel saai. Omdat ik nooit kritiek kreeg ben ik gaan woekeren, en niet meer geschikt voor de maatschappij. Wat lastig is omdat ik een baan zal moeten gaan zoeken. Als ik tenminste geen bijstandsmoeder wil zijn. Wat woest aantrekkelijk is omdat ik dan niet hoef te werken, iets wat ik vreselijk vind. Ik ben in feite een echte huisvrouw, ik wil je slaaf zijn en appeltaart bakken. Vloeren dweilen en precies van iedereen weten waar ze van houden, welke kleren in de was zijn, mensen uitnodigen en voor ze koken.
Werken doet me denken aan neonlicht en lelijke bureaus en verkleurd tapijt. Ik zal een domme baan moeten vinden omdat ik geen studie heb afgemaakt. Op de universiteit dacht ik steeds weer dat mensen konden zien dat ik dom was, en pas later kwam ik erachter dat ze daarvoor teveel met zichzelf bezig waren en dat dom zijn geen punt is zolang je vaak bij je scriptie of werkgroep-begeleider langs gaat.
Maar ik dwaal af. Ik sta te trappelen om aan mijn nieuwe vrijgezelle levensfase te beginnen, ik voel me jong en veerkrachtig en baldadig. Maar met getrouwd zijn ophouden heeft wat voeten in de aarde, er moet van alles gebeuren, bijvoorbeeld mijn man ervan overtuigen dat ik wil scheiden. Hij vergeet het steeds na ongeveer een week, herinnert het zich dan weer als hij mij ziet en huilt dan in de tuin nadat hij met de kinderen een wandeling in de duinen gemaakt heeft. Het is zo moeilijk zonder jou, snikt hij, en neemt dan een trekje van een sigaret en huilt verder. Het is niet goed voor de kinderen, zegt hij en ik geloof dat hij zichzelf daar ook mee bedoelt. Maar hij heeft jarenlang met zn rug naar me toe gezeten. Hij hoorde niks wat ik zei. Hij wilde niet met me praten. Hij nam nooit vrienden mee. Hij zat daar maar, dik te worden, achter een computer, te kijken naar een vrouw in een bonten bikini die op het scherm voor hem uit rende en punten verzamelde en zwaarden en gewaden. Ik voelde me een mens en soms een werkpaard en soms een slaaf maar geen vrouw. Geen echte vrouw. Daar hielp geen dure lippenstift aan. En soms keek hij naar blote mensen, meestal een neger die een blonde vrouw van achteren nam. Hele verzamelingen korte filmpjes van vermoeid kijkende mannen en vrouwen die veel te weinig verdienen in de porneau.
Er staat nergens in een boek hoe lang je moet wachten voor je openlijk lol gaat beleven zonder ex-echtgenoot. Misschien is het het beste in het geheim vast wat lol te beleven en de rest uit te stellen tot hij een vriendin heeft. Ik hoop op een in ribfluweel gehulde toonschalen coach die macrobiotisch eet en zich zijn chakra's aantrekt.
Mijn dochters hebben een nest gebouwd van alle dekens en willen met mij in het midden zitten. Piep piep, moedervogel, zegt mijn dochtertje van twee. Tjiep, kindjevogel, zeg ik terug. Ik ga mijn vleugels om ze heenslaan en heel veel koekjes met ze bakken en slapen als een baby. Volgend jaar deze tijd lach ik hierom.
Fladderbeestje
En als ze toch een serie columns maakt, kan ze die in boekvorm uitbrengen. Het heeft menig ander schrijver ook geen windeieren gelegd. En zo is ook meteen het werkprobleem opgelost! 
Groetjes van Martine
Wat dacht je van
het opvolgen van Sarcas, bijv?
Stopcontact: je hebt schrijftalent! Er je hebt ongetwijfeld nog veel meer talenten, waarmee je je eigen boterham zou kunnen verdienen. Leg de lat voor jezelf niet zo hoog, maar ga door door door!
Anker gehesen
Ja, je hebt het anker gehesen, nu dobber je nog wat voort, maar hee, straks krijg je de wind in de zeilen en moet je jezelf dan eens zien! Je bent veel stoerder dan je zelf denkt.
Enne, d'r zijn zat echt leuke mannen die een grote, rondborstige zeeuwse wel zien zitten. In alle opzichten 
.
Wat een goede aardige reacties!
Nou wat een fijne reacties. Ik kneep em wel even toen ik mn 'verhaal' hier neerzette.
Ik krijg wel vaker te horen dat ik iets moet doen met schrijven, maar, hoe begint een mens daarmee? Dingen opsturen naar tijdschriften? En wat verdien je daar dan mee? Zou je daar van kunnen leven?
Ik wil natuurlijk best wel werken, alleen soms heb ik het gevoel van niet. Wat ik hier schreef was een soort gevoelsweergave.
Het is namelijk best veel tegelijk. Voorlopig zet ik steeds de ene voet voor de andere en als ik tijd heb regel ik iets van mn ' regel dit' lijst.
Ik voel veel potentiele blijheid en geluk, maar ben ook steeds een soort moe en afgeleid, toch zware periode en de kindjes waren ziek waardoor ik bijna niet sliep.
Maar..ik voel me niet alleen, mis hem niet, en kan het goed aan in mn eentje. Had dat namelijk al jaren geoefend! Moest ook wennen aan gebrek aan irritatie en ergernis, scheelt enorm. Het wordt ook zo een gewoonte, steeds boos zijn. De bonus die je krijgt is dat je steeds mag denken dat je gelijk hebt en het allemaal beter weet, maar dat is geen fijne bonus. Geef mijn portie maar aan Fikkie!
Ik zou het heel leuk en spannend vinden een column te schrijven voor Ouders! Horen jullie mij?
Scheiden, wat een actueel onderwerp!
nog eens bedankt voor de reacties...groetjes
Hulde!
Stopcontact; ik vind dat je erg goed schrijft en ik heb groot respect voor hoe je het doet!
Ik moest bij jouw laatste stukjes hierboven denken aan 'niet te verliezen en toch bang,' mijn lievelingsboek van dit moment, van Renate Rubinstein, omdat het ook vrij poëtisch is opgeschreven allemaal en heel eerlijk. Je eigen weg vinden, niet blijven hangen in het verdriet uiteindelijk en je winst nemen uit deze situatie. Dat is best 'eng' maar het is allemaal wel mogelijk, dat ervaar ik ook dagelijks. Het geeft nieuwe kansen he, dat je mag zijn wie je bent ineens. En dat je dingen gewoon in je eentje kan is ook erg stoer. Kapotte fietsen, uitpuilende plafonnieres, Exell installeren, buitenkraan aan de praat krijgen enz enz. Mijn nieuwe credo is: "Als hij het kan/kon, kan ik het zéker!"
En nu....
...en langzaam ploeg ik door...
Ik merk dat ik steeds wat sterker wordt, en soms gaat het goed. Man doet in het weekend en soms door de week dingen met de kinderen en we kunnen goed afspraken maken daarover. Maar....het gaat daarna vaak mis. Hij zou vorig weekend in ons huis ( hij woont/logeert al een tijd ergens anders) met de kinderen zijn, ik logeerde bij een vriendin. Tussen bedtijd van de kinderen en zeven uur de volgende ochtend kreeg ik iets van 20 smsjes en telefoontjes, hoe erg hij moest huilen, hoe het wel weer ging, etc. s'M orgens weer naar huis omdat hij de hele nacht wakker had gelegen en ik het niet meer leuk vond voor de kinderen. Hijhad ook mn oudste dochter opgezadeld met wat van zn eigen wanhoop: de rest van het weekend sliep mijn dochter slecht en wilde bij mij in bed. En het ging zo goed met haar! Ik was woedend. Gisteren hetzelfde, hij had teveel last van zn gevoel om een afspraak door te laten gaan....soms gaat het ook goed, maar hij wiebelt in een klein bootje op een wilde zee. Ik moet steeds voorzichtig met hem zijn omdat als ik dat niet ben, hij weer last krijgt van zn verdriet en mijn kinderen er last van hebben.
Ik wil de knoop doorhakken, met hem naar een advocaat, scheiding gaan regelen, maar wat als hij dan zo instort dat mn kinderen er weer last van hebben? Verdriet, dat kan ik begrijpen, maar in de armen van je vijfjarige snikken en haar beloven 'dat ik er alles aanzal doen om mama en papa weer bij elkaar te brengen', dat kan echt niet vind ik.
Als ik het zo lees is het misschien een goed idee een pauze in te lassen, het is misschien beter als hij ze een paar weken niet ziet tot het wat beter met hem gaat, en in diezelfde tijd stappen zetten...
Ik heb het gevoel dat ik allerlei bordjes in de lucht houd, en 1 heel vervelend groot bordje dat welliswaar verdriet heeft maar er ook niet voor terugdeinst dat verdriet te gebruiken om mij voor hem te zorgen, en niet bij hem weg te gaan. Hij weigert te zien dat ik eigenlijk al weg ben...
Fladderbeestje
geevt niet!
Ja vervelend hoor...het werkt inderdaad. De vervelende gewoontes van iemand die in paniek is blijven natuurlijk ongeveer hetzelfde, alleen intenser. Ik moet dus heel goed opletten, nadenken, dingen regelen, en dat met stampende hoofdpijn, schoonfamilie die hem opjut, en de twee kindjes die stabiel familieleven nodig hebben.
Ik vind iedereen die het voor elkaar heeft gekregen met een minimum aan schade echt een held.....want het valt niet mee! Oh wat zou ik hem graag een schop onder zijn kont geven, valse opmerkingen maken, laten zien hoe genoeg ik van de mails, het gedwing, het gezeur, het gehuil heb. Maar voor de lange termijn is dat niet handig. Dus ik doe de Kofi Anan. De Gandhi. Ik zou de Yoko Ono willen doen ( hem afschepen met een vriendinnetje)maar ik weet geen mogelijk vriendinnetje.
Over een paar maanden doe ik waarschijnlijk de Vreugdedans ( op een tafel, met mn vriendinnen die nog steeds geduldig hun oor tegen de telefoon houden) de Uit eten en de Grotemensen drankjes op Terras.
gelukkig is het zomer, en kan ik deze k*ttijd tenminste op blote voeten meemaken.....
Streng zijn
Hoi Stopcontact,
Ik vind inderdaad dat je man je enorm manipuleert en er nogal kinderachtig gedrag op nahoudt. Ik zou hem niet meer in je huis laten verblijven, alleen voorlopig even korte uitstapjes met de kinderen.
Ik zou hem expliciet verbieden tegen je kinderen te zeggen dat hij wil dat het weer goed komt. Heel duidelijk tegen hem zijn, en aangeven dat als hij weer tegen je kinderen zegt dat hij niet wil scheiden, je voorlopig geen contact wil.
Ook zeggen dat hij je niet moet smsen, en als hij het wel doet niet reageren. Ben je zelf echt heel duidelijk in je gedrag? Moedig je misschien ergens zijn gedrag aan? ga dat even heel scherp na bij jezelf, misschien doe je het niet bewust. Maar als hij snapt dat het hem niks oplevert, zal hij er heus mee stoppen.
Liora
Liora..
voor mijn gevoel ben ik streng, maar niet streng genoeg voor hem....het smssen is nu goeddeels gestopt, omdat we dat hebben afgesproken met onze relatietherapeut ( die vroeger hielp om bij elkaar te blijven, en nu helpt met afspraken maken) maar ik krijg nog best veel mail en ik zie hem regelmatig. Ik heb ook gezegd dat er niet meer wordt gelogeerd hier, dat dat soort dingen niet meer gezegd mogen worden, en als hij me dan toch een sms stuurt om te zeggen dat hij heeft gemaild ( ja werkelijk) reageer ik niet. Ik reageer alleen op vragen en opmerkingen over practische zaken. Hij wisselt hele zakelijke mails af met -in mijn ogen- vrij puberale beschouwingen over mij, hemzelf, hoe we in elkaar zitten, wat er mis is gegaan, etc. Op zich zijn die mails goed want ze sterken me in mijn gevoel dat ik klaar ben. Als ik hem zie en hij vraagt heb je je mail gelezen, zeg ik ja. Dat ik dan niet heel hard roep, en nou afgelopen met dat gezeur! komt omdat hij dan kindjes thuisbrengt en ik nog met hem moet praten over geld/huis/ etc. Ik doe dus zeg maar zuurpruimig, bot, en soms redelijk vriendelijk. ( nee, ik ben niet de juiste persoon om jou te troosten, kun je misschien een vriend bellen?)
Lastige materie!
Maar het gaat steeds een beetje beter...
Stopcontact
Hoi,
Klinkt inderdaad alsof je er alles aan doet. Lijkt me ook echt zo'n enorme afknapper dat hij zich zo gedraagt. Maakt het voor jou misschien wel weer makkelijker.
Succes ermee!
Liora
Stopcontact wordt bijna gek
ik wordt nu bijna gek....man wisselt aanvallen van redelijkheid, verdriet, en totale ontkenning af. Gister kreeg ik weer een mailtje dat hij over twee weken weer thuis komt wonen. Aangezien ik na een uur samenzijn met man al bijna gek wordt, is dat een vreselijk vooruitzicht. Ik vind dat hij als man met computer veel makkelijker kan rondlogeren dan ik als vrouw met twee kindjes. Hen lijkt het gezellig om weer thuis te zijn, want vroeger was het toch ook gezellig? Er is toch niks aan de hand? we hebben toch een fijn huis? Wat is er nou schatje, leg nou eens uit waarom je zo naar tegen me doet? Ik zei dat hij dat best wist. Tja zei hij, ik heb een beetje veel achter de computer gezeten, waarom heb je me niet gewoon een klap gegeven? Ik zei nog, je hebt me heel erg verwaarloosd, weet je nog? Nou we hadden anders wel seks hoor, zei hij opgewekt. Dat is toch ook aandacht?
En dat weer savonds laat zodat ik de hele nacht wakker lig. Het gaat de hele tijd heen en weer. Twee dagen geleden nog afgesproken dat ik hier twee jaar mocht blijven wonen. Nu is het twee weken. Ik hoop dat het nu tot hem doorgedrongen is.....help me hopen!
Niet hopen maar regelen
Hoi Stopcontact,
Je moet helemaal niks hopen, je moet een advocaat nemen en de zaken gaan regelen. Blijkbaar denkt je man toch dat je even een break nodig hebt, maar jij wil echt scheiden toch?
Ga het dan doen, en praat voorlopig alleen met hem als het de kinderen betreft. Ik zou als ik jou was totaal niet meegaan in zijn melodrama. Kan je dat? Of is er nog een deel van je dat het ook wel fijn vindt dat hij je niet zo makkelijk loslaat?
Liora
Niet fijn
Hoi Liora,
ik vind het helemaal niet fijn, ook niet stiekem. ben al bij advocaat geweest en ga woensdag as met man. Hopelijk gaat het allemaal snel. Ik denk dat officiële bevestiging veel voor hem kan betekenen, aangezien hij mij nauwelijks serieus neemt. Mijn hoop is dat het daarna heel duidelijk is en ik wat meer rust kan vinden.
Ik wil zeker weten of ik nog een tijd( je ) in dit huis kan blijven bijvoorbeeld, als dat nou eens zwart op wit stond! Dan slaapt stopcontact weer als een roosje...
Stopcontact moet columns gaan schrijven
dat weet ik zeker! Vraag me alleen niet hoe en waar.
Maar het blijft natuurlijk naar dat die toekomstige ex-man zich maar blijft gedragen als een klein kind die niet meer bj de club mag.
Veel sterkte en hopelijk slaat die advocaat spijkers met koppen.
