Hoe kom je door die muur heen!
sinds enige tijd ben ik verliefd. Het is wederzijds. Maar hij is al meerdere keren gekwetst en afgewezen. Dit samen met onzekerheid, heeft er voor gezorgd dat deze man een muur om zich heen heeft gebouwd.
Als we samen zijn dan is het heel leuk en merk ik dat hij zich steeds vrijer begint te voelen en gaat spreken.
Maar zodra we weer ieder naar ons eigen huis gaan trekt hij de muur weer op. Dan is er niks meer over van het saamhorigheidsgevoel. Hij zegt er zelf ook over dat het gevoel dan weer te dicht bij is gekomen en hij zich weer afsluit. Dat dat makkelijker gaat als hij me niet ziet.
Ik ken dit gevoel niet. Ik ben juist een heel open persoon. Kan me goed kwetsbaar opstellen en kan ook veel liefde geven. Hij daarentegen heeft dat van huis uit niet mee gekregen. Hij heeft er ook moeite mee om iemand te vertrouwen.
Ik wil hem niet te veel op de huid zitten door hem vaak te bellen of te smsen. Ik wil hem wel de ruimte geven. Maar wat kan ik nog meer doen om het muurtje een beetje af te brokkelen. Tot nu toe heb ik heel erg veel geduld met hem gehad. Maar ik hoor net zo makkelijk enkele dagen niks van hem. Of ik krijg ineens drie zoenen op mijn wang in plaats van een zoen op mijn mond als we afscheid nemen. Daarbij komt ook dat hij nog graag een kind wil. En ik heb dat tijdperk al gehad. Dit zorgde ook al voor een eerdere verwijdering waar hij zelf weer op terug kwam. Maar hij geeft vervolgens wel aan dat hij die knop nog niet om heeft kunnen zetten.
Ik wordt er gek van !
Wat wil hij?
Vindt hij deze muur ook een probleem en wil hij er wat aan doen?
Als dit niet het geval is, dan zou ik ermee kappen, want dan wordt het een zinloze frustrerende toestand voor jou met een voorspelbaar pijnlijk einde. Als hij het wel als een probleem ziet én er wat aan wil doen, zou ik beginnen om hem te vragen wat hem helpt om dit op te lossen.
Dit is waarschijnlijk niet wat je wilt lezen, maar zoals je zelf al schrijft; hier wordt je gek van!
Tja
Hij is momenteel heel erg aan het 'werk' aan zich zelf.Dat is iets wat mij ook aantrekt in hem. Na een relatie van 13 jaar met iemand die absoluut niet nadacht over zich zelf, is dit heel verfrissend om te horen. Deze nieuwe man ziet zijn minpunten ( of wat hij zelf minpunten vindt) en ook dat hij een muur om zich heen heeft. Hij weet zelf ook hoe het komt maar kan het mij (nog) niet vertellen. ( als ik er naar vraag, zegt hij " niet doen" )
Of hij hier daadwerkelijk al iets mee kan doen vraag ik mij af. Het zal een proces worden wat lang gaat duren vermoed ik. Ook voor hij het vertrouwen terug krijgt in een vrouw. Als we samen zijn kan hij best open zijn over hoe hij was, hoe zijn karakter was en wat hij daar niet leuk aan vindt. Waar hij nu aan probeert te werken. Dat vind ik al heel knap van iemand. Inzicht proberen te krijgen in je zelf. De kinderwens ligt volgens mij daar ook in. Dat hij iemand heeft om van te houden, zonder dat hem pijn gedaan wordt.
Ik moet er wel bij zeggen dat hij ook wel n erg gevoelig persoon is.
Ter overweging
geen kritiek: ik weet het niet per slot van rekening. Maar de indruk die het op mij maakt, hoeft niet zo te zijn, is dat jullie leuke gesprekken hebben waarin jij een soort moederrol vervult of aan het vervullen bent. Is het dat jij dat zo (niet) ervaart dan wel dat hij dat zo ervaart ?
Hoe reageert iemand met een 'muurtje'
ik weet niet hoe hij het ervaart. Ik krijg niet de indruk dat ik een moederrol toebedeelt heb gekregen. Was het vrijen en het bij elkaar zijn, en praten eerst oppervlakkiger. Het wordt steeds intiemer en vertrouwelijker.
Maar hoe reageert iemand die een muurtje om zich heen heeft?
Wie heeft dat en kan mij vertellen hoe hij zich op stelt naar iemand anders. ( waar hij verliefd op is of andersom)
klopt het dat je dan een gedrag laat zien van aantrekken en afstoten? jezelf open stellen en vervolgens weer afsluiten?
En kan je zo iemand bereiken door te laten merken dat je er hoe dan ook voor diegene bent? of is dat te kort door de bocht gedacht..
Hoe lang?
Hoe lang zijn jullie samen?
Zo'n muur is niet in een paar maanden afgebroken. Als je slechte ervaringen hebt opgedaan in het verleden, kan het zomaar een paar jaar duren voor je volledig durft te vertrouwen op het goede verloop van een relatie. Bij de minste twijfel is het veiliger om je muur weer een stukje op te trekken. Ik vermoed dat mijn eigen muur nooit meer helemaal weg gaat. Ik heb nu wel weer vertrouwen en kan me ook open stellen, maar op de achtergrond heb ik altijd nog een veiligheid ingebouwd die ervoor zorgt dat ik niet compleet kapot ga als mijn vertrouwen (weer) wordt geschonden.
Eind januari
we kennen elkaar eigenlijk al een jaar of 25 van gezicht en hallo. Maar in januari van dit jaar is het pas gekomen tot een echt gesprek en daarna zijn we elkaar vaker gaan zien. De verliefdheid is gegroeid ( bij mij dan iig). Niet meteen pats boem hoteldebotel verliefd.
Wat wel leuk is, dat hij mij altijd al heel erg leuk heeft gevonden in al die jaren dat wij elkaar tegenkwamen. Maar het nooit tot een echt contact is gekomen. De maanden dat we elkaar nu zien staan helaas vooral in het teken van zijn jojo gedrag. Aantrekken/afstoten. gevoelens tonen/afstandelijk zijn. Wat ik zelf ook heel apart vind, is dat hij mij vorige week pas voor het eerst in het openbaar omhelst en gezoend heeft. Voor hem volgens mij al een hele grote stap.
Ponpon
"ik weet niet hoe hij het ervaart. Ik krijg niet de indruk dat ik een moederrol toebedeelt heb gekregen. Was het vrijen en het bij elkaar zijn, en praten eerst oppervlakkiger. Het wordt steeds intiemer en vertrouwelijker."
Heb je een moederrol op je genomen en vindt hij die prettig?
Dat 'intiemer' worden, is ook zo bij een moeder: dat een relatie intiem is (niet fysiek natuurlijk). En het kan best zijn dat hij jou voor een deel zo ziet en dat daar het verlangen van komt om nog een kind te willen. Hij vindt jou misschien wel een heel goede moeder!
"Maar hoe reageert iemand die een muurtje om zich heen heeft?"
Dat ligt aan de mate van muur, aan de mate van trauma binnen die muur, aan de mate van vaardigheden die een persoon heeft, aan de mate van volwassenheid.
"Wie heeft dat en kan mij vertellen hoe hij zich op stelt naar iemand anders. ( waar hij verliefd op is of andersom)"
Dat vind ik echt een onmogelijke vraag en ik denk de enige die daar iets zinnigs over zou kunnen zeggen een psycholoog is. Maar ik zou zeggen dat hij de enige is die dat kan en moet doen.
"klopt het dat je dan een gedrag laat zien van aantrekken en afstoten? jezelf open stellen en vervolgens weer afsluiten?"
Dat kan misschien wel ? maar komt op mij ook wat puberaal over.
"En kan je zo iemand bereiken door te laten merken dat je er hoe dan ook voor diegene bent? of is dat te kort door de bocht gedacht.."
Volgens mij kan dat niet. Iemand moet er zelf uitkomen. Pas op want anders wordt je zijn 'redder' (ken je de reddingsdriehoek: even googelen anders). Moeders zijn ook redders.
Wat ook kan
Het kan ook zijn dat hij het allemaal gewoon nog niet zo goed weet. Sinds januari is pas kort en daarnaast zit hij ook nog met die kinderwens die jij niet gaat vervullen. Ik kan me voorstellen dat als hij bij jou is, alles leuk en gezellig is, maar als hij dan thuis zit weer gaat nadenken of er toekomst in zit.
Ik vind dat je wel veel van hem verwacht, na 4 maanden.
Volgens mij
moet je hem accepteren en willen zoals hij nu is, helemaal met zijn (autistische) trekken, Je ziet volgens mij een muur welke je niet moet willen afbrokkelen, die hoort gewoon zo bij hem
Hij weet dat dat een moeilijk punt van hem is, dat jij iets wilt wat voor hem eigenlijk onmogelijk is,
Hij wil graag een goede relatie,maar ziet dat je hem wil veranderen, hij heeft daar al negatieve ervaringen mee achter de rug
dus..ik denk..voor een groot deel..te nemen of te laten..
Vic
Andersom is dat toch ook zo: na 4 maanden een kinderclaim op tafel leggen? Je kan het aandoenlijk vinden, lief, verzorgend, misschien zelfs 'rijp voor vaderschap' vinden maar het is toch een claim/voorwaarde. En daarnaast een muur hebben en nukkig gedrag vertonen.
Judith
Je hebt gelijk. Het draait ook helemaal niet om een schuldvraag. Probleem is dat deze blijkbaar man een 'muur' om zich heen heeft, en mijn ervaring (bij mezelf) is dat je die niet zo 123 weg krijgt (als dat überhaupt al gebeurt).
Hij weet t gewoon niet
dat klopt Vic. Dat weet ik ook wel . Hij weet het gewoon niet. En inderdaad dat zegt hij ook. Dat hij dan thuis komt en weer nadenkt. En tja, dan is het makkelijker voor hem om de knop om te zetten. Maar als hij me dan weer ziet komt de verliefdheid weer hevig terug. grr. ik snap het wel hoor. Ik wil hem ook niet veranderen. Helemaal niet. Ik vraag me alleen af of je inderdaad ooit een beetje door zo'n muurtje heen kan komen.
Zolang jij
de muur ziet als iets negatiefs, blijft hij bestaan. Zolang jij, of het nou verbaal of non-verbaal is, laat weten - zelfs maar doorschemeren dat een muur iets zou kunnen zijn wat voor hem/jou/de relatie iets negatiefs is, blijft hij bestaan.
Je moet eerst zelf af van het idee dat hij zijn muur af zou moeten breken om een leuker/beter/completer mens/partner te zijn.
Tirza
Muur?
Wat is er dan positief aan een muur? Iemand die beschadigd is (geweest) heeft een muur. Als iemand onnodig om de haverklap achter zijn muur duikt, dan kan je in een relatie al gauw krijgen dat zo iemand een slachtofferrol in neemt. Ikzelf zou het niet prettig vinden om met iemand een relatie te hebben die om de haverklap onbereikbaar is, niet in contact staat met zijn omgeving en ook niet wil staan, vindt dat ie daar het recht toe heeft. Daar heb je dus een 'manke' relatie mee. Maar hoe kan dat nu niet erg zijn ? Het komt op mij over alsof je zegt, ach joh je moet gewoon zorgen dat het je niets kan schelen. Ik zou zeggen: zorg dat het je wel kan schelen, zorg goed voor jezelf want zodra het je niets kan schelen is dat een teken van verwaarlozing.
Muur en relatie
Ik heb ervaren dat muren en relaties niet goed samen gaan. De enige die daar wat aan kan doen is degene achter de muur. Als hij/zij wil, of daaraan toe is.
Zolang die muur er is zal er altijd een aantrekken en weer afstoten zijn, in meer of mindere mate. Dat doen muren nou eenmaal.
Iemand schreef al over de dramadriehoek. En jij zegt "hij weet het gewoon niet" en staat toe hoe hij je aantrekt en weer afstoot, aantrekt en weer afstoot, als een jojo. Hartstochtelijk en dan weer afstandelijk en jij wordt er gek van. Zo klassiek...!
Ik heb hier een URL, die gaat over borderline, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat jouw vriend dat ook heeft of dat ik hem daarvan verdenk, laat dat duidelijk zijn! Maar er staat een geweldig stuk in over die dramadriehoek. Lees het maar eens...
Ben benieuwd of je de slachtoffer en de redder herkent 
(quote
De theorie van de dramadriehoek, die ikzelf geleerd heb in de verslavingskliniek.
Eén van de manieren van ordenen van gedrag kan aan de hand van de zogenaamde drama3hoek van Karpman.
De theorie van de dramadriehoek gaat uit van een drietal rollen, met een bepaald gedrag dat daarbij hoort en welke kunnen uitlopen op een dramatische afloop.
De drie rollen:
- de slachtoffer rol
- de rol van de redder
- de rol van de aanklager.
Deze rollen hebben een functie en kunnen natuurlijk van toepasssing zijn in bepaalde situaties, als je gevallen bent, ben je een slachtoffer, als je een slachtoffer helpt, ben je natuurlijk een redder. Als je iemand terecht wijst op iets wat niet had mogen gebeuren ben je een aanklager.
Deze rollen hebben dan een doel, een functie. Gezond, passend.
Er zijn mensen die moeite hebben met het uiten van gevoelens en moeite hebben met emotioneel zich te binden aan mensen, of niet geleerd hebben om emoties te uiten.
Vaak ben je bang je gevoelens te uiten, je emoties.
Toch heeft iedereen aandacht/genegenheid nodig.
Dus als je de beschrijving van de rollen gaat lezen, die nu gaan volgen, is het niet de bedoeling je schuldig te gaan voelen of met een vingertje naar anderen te wijzen, het kan ogen openen en gebruikt worden in de praktijk om op een gezonde manier te leren emoties te uiten.
Want aan de hand van deze rollen emoties te uiten of aandacht te vragen of juist de aandacht te verzetten heeft zoals al eerder genoemd, vaak negatieve gevolgen.....
Je kunt de dramadriehoek-theorie zien als een ezelsbruggetje.
Het herinnert je op een eenvoudige manier aan een aspect van je gedrag.
Je kunt je gedrag ruwweg opsplitsen in volwassen/gezond gedrag of in onvolwassen/ongezond gedrag.
Deze theorie kan helpen, patronen te doorbreken voor een gezondere omgang met elkaar.
Uitleg van de 3 dramadriehoek rollen.
de Slachtoffer rol.
favoriet gevoel: depressie
Kenmerken van de slachtoffer rol.
Passief gedrag, afwachtend, grote vragende ogen, toont zich hulpeloos, druipt weg, zit in een hoekje.
Uitspraken die er bij passen zijn: ik kan het niet, ik weet het niet, ik durf niet, wat moet ik doen?, ik kan er niets mee, ik ben zo bang, ik loop weg hoor, help me alsjeblieft, wat ben je toch geweldig!
Winst van de slachtoffer rol.
De persoon in deze rol hoeft niet na te denken, hoeft dus ook niet zelf te kiezen want hij heeft geen verantwoordlijkheid voor zijn gedrag. Deze wordt immers gedragen door de keuze van de redder, het gedrag van de redder, of de waarden van de uitspraken van de aanklager. Ook heeft de slachtoffer macht over de ander, op de redder en de aanklager.
De slachtoffer bepaalt hun posities en kan ervan genieten, dat een ander zijn best voor hem doet bijvoorbeeld, hem verzorgt.
Ook krijgt de slachtoffer op deze manier aandacht en genegenheid, hij mag als slachtoffer afhankelijk zijn, alleen op een manier waarbij de slachtoffer de situatie bepaalt en dus ook afhankelijk blijft!
Het is goed om je eigen verantwoordelijkheid te nemen en op een "volwassen"/gezonde manier hulp te vragen.
De redders rol
favoriet gevoel: triomf
Kenmerken van de reddersrol.
Meestal zit het al sterk in deze mensen de neiging om een ander te helpen, te verzorgen.
Alleen in de dramdriehoek wordt deze hulp ongevraagd gegeven. Het slachtoffer heeft niet op een "volwassen"/gezonde manier verteld/gevraagd wat hij nodig heeft.
Adviezen, goede raad, hulp hoe dan ook wordt automatisch gegeven in reactie op het gedrag van de slachtoffer. Dit betekent dat de redder de ander afhankelijk maakt van zijn hulp.
De redder bedenkt de oplossingen, denkt, voelt en handelt ongevraagd voor de ander.
Gedrag van de redder: bemoederend, belerend, denken voor de ander, beslissen voor een ander, adviserend, het leven van een ander organiseren en invullen.
Uitspraken van redder kunnen zijn: ik help je wel, ik doe het wel voor je, als ik jou was zou ik......, volgens mij kun je beter, het is in je eigen belang dat ik dit zeg hoor, ik probeer je alleen maar te helpen, ik zal je laten zien hoe het moet. En let op: vrijwel Ongevraagd!!
Een redder is vergelijkbaar met een rij-instructeur, die alsmaar zelf achter het stuur blijft zitten.
Winst van de redders rol.
Een redder kan laten zien hoe goed hij is. Alleen door te denken, voelen en te handelen voor een ander, hoeft hij niet na te denken over zijn eigen denken, voelen en handelen. De redder maakt zichzelf belangrijk, dingt bewondering af en maakt anderen afhankelijk van hem.
De redder vindt hierin een doel, een taak en ook voldoening uit, dit verhoogt ook het gevoel van eigenwaarde.
Het kan zelfs leiden tot hoogwaardige gedachten over zichzelf, als ik er niet was geweest...? hoe zou het dan wel niet met het slachtoffer zijn gegaan.
Belangrijk is dat deze rol ten koste kan gaan van het welzijn van de redder zelf.
Na enige tijd gaat vaak de redder in de slachtoffer rol zitten of het slachtoffer aanklagen en dus in de aanklagersrol zitten.
De aanklagers rol
favoriet gevoel: boos
Kenmerken van de aanklagersrol.
Gedrag van iemand in de aanklagersrol is vaak boosheid, bestraffend, verwijtend, daardoor irritant, met de beschuldigende vinger wijzend. Hij zadelt de ander op met schuldgevoelens. Vaak horen we uitspraken als: jij doet ook nooit iets goed, jij weet ook niks, het is met jou altijd hetzelfde.
Dit kan in duidelijke taal, maar ook in bedekkende taalgebruik, een aanklager is onkwetsbaar, probeer je hem op iets te wijzen, draait hij het altijd om, nee jij dan, jij doet dit, jij doet dat.....altijd dat vingertje.
Winst voor de persoon in de aanklagersrol.
Zoals al gezegt hij is door zijn gedrag onkwetsbaar. Ook houdt hij zo persoonlijk contact af, vergroot hij de psychologische afstand tussen hem en anderen en door deze opstelling heeft hij een vrijbrief om niet te hoefen bijdragen aan de verbetering van de relatie, doordat wat hij signaleert, bij de ander neer te leggen.
Hij stelt alleen de ander verantwoordelijk voor wat er in hun relatie gebeurt.
Hij weet alles beter en is daar heel tevreden over.
Het streelt zijn gevoel van eigenwaarde.
Hij voelt zich vaak beter als andere mensen.
Ook kan de man of vrouw in deze rol elke vorm van intimiteit, van directe emotionele gebondenheid aan de ander of emotionele uitingen, afhouden.
Ook staat zijn gedrag niet ter discussie.
Hij gaat als onkreukbaar door het leven (in eigen ogen).
Enkele kenmerken van het gedrag van de mensen in de drie rollen hiervoor beschreven.
- Geen van de drie besteedt op een volwassen manier aandacht aan zichzelf, z'n inbreng in de relatie, z'n eiegen problemen en eventuele oplossingen, of besteedt op een volwassen manier en effectievere manier aandacht aan de problemen van de ander.
- Problemen blijven daardoor intact, worden niet opgelost, ieder blijft in zijn rol en er onstaat zo een vicieuze cirkel.
- Het is enorm arbeidsintensief, kost veel energie en lost niks op, behalve dan dat de relaties in stand blijven op deze manier, dus bepaald vanuit de drie rollen
- Deze rolpatronen hebben het karakter gekregen van een automatisme, waardoor niemand op een serieuze manier over zijn eigen gedrag, eigen behoeften, eigen wensen hoeft na te denken.
- Intimiteit wordt vermeden! Betrokkenen hoeven gevoelsmatig zich niet bloot te geven tegenover elkaar en kunnen toch iets betekenen voor elkaar.
Hoe blijf je uit de drama driehoek?
- Door hem te signaleren. Wanneer je het geheel duidelijk maakt, kan er weer door iedereen serieus worden nagedacht.
Zo gaat er geen energie verloren en blijft er ruimte voor een bevredigend contact.
- Let er op wat er gezegt wordt en welk gedrag hierbij wordt getoond, bijvoorbeeld op een zielige manier boos zijn, op een kinderachtige manier adviezen geven...bijvoorbeeld
- Stel op een volwassen manier vragen en antwoord op een volwassen manier op gestelde vragen. Vraag op een directe manier wat je wilt en wat je nodig hebt.
- Laat je niet uitnodigen tot dit rollenspel, door bijv de strijd aan te gaan of op krenkingen in te gaan. Wees bewust van je eigen behoeften en probeer na te gaan wat de ander werkelijk wil en nodig heeft.
- Reageer positief op gedrag en contact dat buiten de drama driehoek blijft.
- Overdrijf de zwakke en sterke kanten van een ander en van jezelf niet. Door dit gedrag lok je anderen uit.
- Spendeer geen tijd aan roddelen of 'tactisch' gedrag, maar wel aan hetgeen je zelf bereiken wilt.
- Doe niets voor niemand die dat best zelf kan.
- Ga ervan uit dat jij oké bent en de ander ook!
Belle époque
Volgens mij draaf je nu een beetje door met je psychologische theorieën. Of ligt het aan mijn messed-up psyche dat ik helemaal begrijp waar het gedrag van deze man vandaan komt? Ponpon en hij hebben ongeveer 4 maanden een relatie. Hij is er niet helemaal zeker van of dit is wat hij wil, ook omdat hij een kinderwens heeft. Aan de andere kant blijft Ponpon aan hem trekken, zij vindt hem helemaal leuk, en wil graag zsm verdieping van de relatie. Hij vindt dat (misschien/waarschijnlijk/mogelijk) allemaal wat te snel gaan en houdt graag de opties open. Dat is natuurlijk niet helemaal eerlijk, en dat aantrekken/afstoten al helemaal niet. Grote kans dat als Ponpon er een punt achter zet, hij wel ineens weer op de stoep staat. Ik zie daar helemaal niets borderline of anderszins stoornisachtigs in. Hij is niet hoteldebotel verliefd, soit.
Vic, sorry
volgens mij heb je het verkeerd gelezen (of ik heb dat, kan ook). Zoals ik het begrepen heb gaat het om het mechanisme achter de reddingsdriehoek die ze 'toevallig' vond op een site over borderline. Nou is die driehoek een mechanisme van rollen die mensen aannemen, zelfs binnen eenzelfde setting, soms zelfs binnen een minuut kunnen mensen van rol verwisselen. Het is een mechanisme dat -als je de tools hebt om die te kunnen herkennen- je met enige regelmaat ken zien gebeuren, bij jezelf en bij anderen. Het is een valkuil, een spiraal, van 2 of meer mensen. Toevallig een zeer 'populaire' bij mensen met borderline maar ook bij verslaafden bijv. en ook bij jou en mij
Lézen, vic!
Ik heb dat verhaal van die dramadriehoek toevallig gevonden op een borderlinesite en heb er nadrukkelijk bij gezegd dat ik daarmee NIET wil suggereren dat er één of andere stoornis is. Integendeel! Quote: "Ik heb hier een URL, die gaat over borderline, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat jouw vriend dat ook heeft of dat ik hem daarvan verdenk, laat dat duidelijk zijn! Maar er staat een geweldig stuk in over die dramadriehoek. Lees het maar eens..."
Jouw ogen bleven waarschijnlijk bij het woord "borderline" hangen en meteen werd er een conclusie getrokken. Leg me geen woorden in de mond die ik niet gezegd heb en die een eigen leven gaan leiden, want voor je het weet gaat het opeens over één of andere stoornis. Terwijl ik het over iets heel anders heb, alleen komt het toevallig van een site over borderline. Puur toeval, is verder geen verband mee.
Snap je dat?
Single lady
"He's just not that into you"
Zoiets dacht ik ook. En ook dat is een muur plus een geweldige basis voor de eerder genoemde dramadriehoek. Niks psiegies of moeilijk.
Heel sneu, maar zoals ik al zei: muren en relaties gaan vaak niet zo lekker samen...
Goed dat je dat nog even duidelijk maakt. Maar ik zie niet hoe hier die driehoek van toepassing is. Wie heeft dan welke rol? Is Ponpon de aanklager?
Moet je wel door die muur heen willen?
Beste Ponpon,
Je verhaal doet me denken aan een vriendje die ik gehad heb. Ik was op deze gevoelige persoon gevallen juist omdat het zo welkome afwisselinging was van de egoistische bastaard waar ik eedaarvoor samen mee was. We waren verliefd op elkaar, we konden uren met elkaar praten, maar ik was eingelijk niet de vrouw die bij zijn toekomstbeeld paste en ik werd ook niet geaccepteerd door zijn omgeving.
Die situatie had ook een situatie van aantrekken en afstoten als gevolg. Talloze keren zette hij er een punt achter om daar vervolgens weer op terug te komen als we elkaar weer tegen kwamen. Hij kon niet met en niet zonder me. Zo hadden we het samen leuk en zo was er weer iets wat hem er met de neus op drukte dat hoe verliefd dan ook is was niet de vrouw die hij in gedachten had gehad om verliefd op te worden.
Zijn muur kwam pas naar beneden toen ik het weer eens definitief had uitgemaakt, wat hij aanvankelijk niet erg serieus genomen had, omdat we toch een soort knipperlichtrelatie hadden. Maar toen bleek ik ineens (voor hem tenminste) met een ander te gaan trouwen en toen pas besloot hij dat ik het waard was en heeft me nog gesmeekt om met hem te trouwen ipv de ander.
Ik krijg uit jouw berichtjes de indruk dat bij jouw vriend een beetje hetzelfde speelt. Hij was op zoek naar een (jongere) vrouw waarmee hij een gezin kan stichten en wordt hij zomaar verliefd op een vrouw die daar niet veel tijd meer voor heeft (zodat er haast is) en bovendien geen kinderwens meer heeft. Zijn droom en zijn verliefdheid botsen met elkaar, waardoor hij moeite heeft om zich helemaal te geven. Op deze manier bouw je weinig samen op, omdat hij het voor zichzelf niet toelaat.
Zijn muur krijg je waarschijnlijk pas naar beneden als hij echt het idee krijgt dat als hij niet voor jou kiest hij je definitief gaat verliezen. De vraag is of je dat wel moet willen. Wil je een relatie waarin je niet volledig jezelf kan zijn? Wil je een relatie waarin je voortdurend op eieren loopt om hem niet af te schrikken. Wil je een relatie waarbij hij bij ieder kind dat hij ziet kan denken dat hij die ook had kunnen hebben als hij maar niet op jou verliefd zou zijn geworden, maar ondertussen wel soft genoeg is om toch bij je te blijven?
Ik heb geen idee of het beeld wat ik van je vriend heb met de werkelijkheid overéén komt, maar ik weet wel dat ik achteraf ontzettend blij ben geweest dat ik de moed heb gehad om een punt achter mijn knipperlichtrelatie te zetten. Hij zou me nooit helemaal geaccepteerd hebben zoals de man, waarmee ik getrouwd ben, dat wel doet. Daardoor altijd een hindernis zijn geweest om vanuit de verliefdheid een werkelijke, langdurende, ieder jaar groter wordende, liefde op te bouwen.
Ik denk dat jullie ondanks verliefdheid gewoon niet de juisten voor elkaar zijn. Jammer, maar helaas. Jij verdient het om iemand te hebben waarbij je gewoon jezelf kan zijn en je je niet hoeft in te houden om hem ruimte te geven. Een persoon waarbij je niet constant bezig bent om allerlei strategieën te bedenken hoe je hem het beste kan 'helpen' om ten goede te veranderen. Hij verdient het om de kans te krijgen iemand te vinden waarbij hij wel zijn droom zal kunnen verwezelijken. Je hebt dikke kans dat jullie met elkaar afstevenen op een en-ze-leefden-nog-lang-en-ongelukkig relatie. Het zal wel lastig zijn om van elkaar los te komen, want voor beiden is iets beter dan niets tenslotte. Ik ben alleen bang dat dat iets uiteindelijk niet tot geluk gaat leiden en jullie kansen zal ontnemen die dat wel doen.
Groeten Primavera
Graag of helemaal niet
Zie bovenstaande zin. Ik heb een bepaalde gedachte: als het in het begin van de relatie al strubbelt, dan moet je er niet voor willen gaan. In het begin moet het makkelijk gaan. Je bent dan nog verliefd, en dat zou smeerolie voor alles moeten zijn. Als het in het begin moeilijk gaat, dan is dat een graadmeter voor de toekomst. Als het mét smeerolie al moeilijk gaat....dan is het een kwestie van tijd voor het echt moeilijk gaat worden. Precies zoals Primavera zegt: recept voor een lang en ongelukkige relatie.
Mijn hoogst persoonlijke eigen psychologie van de koude grond. Maar ik heb het eigenlijk door de jaren heen alleen maar bevestigd zien worden.
Tihama
Als tihama en primavera maar
Ik vind net als voorgaande spreeksters dat primavera een punt heeft met droom versus realiteit, en de worsteling die dat oplevert. En daar past ook Tihama's idee bij dat een moeizame start later alleen moeilijker wordt.
Maar ik heb wel een toevoeging uit eigen ervaring. Als je bereid bent om vol overgave en liefde tegen hem te zeggen: graag of helemaal niet, dan kan dat zijn ogen openen. Maar dan moet je bereid zijn een toekomst met hem te verliezen. Bij mij heeft dat bijzonder goed uitgepakt gelukkig 
Paradox
De paradox van het positieve van de muur is, dat hij hem heeft gemetseld om zich af te schermen tegen kwetsende dingen. Op het moment dat iemand dichtbij komt en hij gaat merken dat 'de muur' een last is, een scheiding - schiet hij in de stress. Want hij moet blijkbaar iets anders/nieuw/beter doen. En wat doe je als je in de stress schiet? Je valt terug op oude vertrouwde patronen. Lekker achter je muur. Heerlijk. Bij mij is achter mijn muur het gras ook altijd nog groener ook
De paradox is dat de muur voor hem iets positiefs is, wat nu door een ander negatief wordt gelabeld. En je erachter verschuilen is ineens fout ipv levensreddend.Kennelijk ben je, zittend achter je muur, niet goed genoeg, niet open genoeg, niet eigen genoeg. Tja, da's lastig. En bovendien, in dit specifieke geval, je kent hem al 25 jaar. En nu ineens zou hij moeten veranderen? Waarom dan? Toen je verliefd op hem werd had hij die muur toch ook al?
Tirza
Primavera
Ik denk dat het aardig in elkaar steekt zoals jij zegt ! En poeh wat is dat moeilijk. Hij is nu een aantal weken voor zijn werk naar het buitenland. Ik heb gezegd dat ik die weken ga gebruiken om van hem los te komen. Beiden vinden dat een goed idee. Maar ik mis hem nu al. Ik denk dat het alleen een kans van slagen heeft als hij de kinderwens naast zich neer kan leggen en hij wil zichzelf daar nog een aantal jaren de tijd voor geven om iemand tegen te komen die zijn droom kan verwezenlijken. Ik wil niet degene zijn die daar tussen staat. Ik heb hem ook altijd los gelaten. Maar dan staat hij vervolgens zelf weer voor mijn neus. Wat hij zelf ook aan geeft: ik kan dan weer wel afstand doen en dan weer niet. Ik wil bij je zijn en dan weer niet. De afstand die nu komt doordat hij weg is zal ons hopelijk goed doen. liefde is ook zo lastig...
Tirza
Hij hoeft voor mij niet te veranderen. Ik denk dat het hele plaatje wel duidelijk is ondertussen. Het enige wat ik eigenlijk af vraag is: is het wel mogelijk om iemand uit zijn muurtje te halen. Hoe kan je t vertrouwen van iemand winnen. En dan bedoel ik niet dat dat gelijk nu zou moeten. Maar gewoon in de loop van de tijd. Kun je dat doen door te laten merken dat je er hoe dan ook voor iemand bent? Ondanks het afstoten en aantrekken. Maar goed. Op dit moment is het niet aan de orde meer. zie mijnbovenstaande bericht. De tijd zal het leren of we voor elkaar kunnen kiezen. Hij heeft toch eerst nog een droom waarvan hij denkt dat hij hem nog kan verwezenlijken. Ik vraag mij alleen af of een baby in zijn geval de oplossing is. Als ik zijn verhaal hoor over de laatste jaren. Hij is in een enorm gat gevallen. Een aantal dingen die hij graag wilde zijn niet gelukt. Daarnaast is hij erg gekwetst. Hij is zeg maar van een de hoogste trede naar beneden gevallen en heeft een leegte om zich heen. Ik denk zelf dat hij die leegte denkt te kunnen opvullen met de liefde van een kind. Die is onvoorwaardelijk en zal hem niet kwetsen. Dat is wat ik uit zijn verhaal op maak. Ik vraag mij wel eens af of dit een realistische kijk is. Maar dat is iets waar hij zelf uit moet komen. Die ruimte heb ik hem gegeven en die zal ik hem ook geven. Op dit moment hebben we geen contact omdat hij naar het buitenland is en ik heb gezegd dat ik hem uit mijn hoofd wil krijgen. ik kan hem nu niet zien en dat maakt het waarschijnlijk makkelijker voor beiden om elkaar te vergeten. Maar wat is het moeilijk om vol te houden en niet een berichtje te sturen ! Nog 4 weken te gaan nu en ik moet er echt mijn best voor doen.
Die muur
daar kom je van buitenaf niet doorheen. Hoe harder je er doorheen wil, hoe meer muur erbij gebouwd wordt. Daarom is die muur er ook gekomen: om de buitenwereld op afstand te houden. Dat bleek een goede manier. En van (overlevings)strategie is het wellicht gegaan naar een 'gewoonte'. En op een gegeven moment gaat die muur in de weg staan, zoals nu. Bij jou is dat besef en hij heeft het jou horen zeggen. Maar misschien werkt die muur niet meer voor hem waar die voor bedoeld is. De muur geeft hem nog altijd dat gevoel van veiligheid. En veiligheid die niemand hem kan geven, ook jij niet. Want als het op overleven komt, redt iedereen eerst zichzelf (en ik hoop z;n kinderen) zelfs als dat ten koste van anderen gaat. De enige die die muur af kan breken is hij, van binnenuit zonder hulp van jou. Want je staat alleen krachtig genoeg zonder muur als het op je eigen benen is, niet met twee benen van een ander erbij. Dat zou schijn zijn. En hij moet ook leren dat hijzelf de voorwaarden voor het neerhalen van die muur moet kiezen en maken. Die muur heeft ook te maken met het niet nemen van verantwoording van je eigen acties die tot de muur hebben geleid. Zo te zien is hij niet ver genoeg. En misschien voelt hij aan dat hij in een bepaalde omgeving moet zijn om die muur neer te kunnen halen en kiest hij daarbij bepaalde mensen uit waar hij het kan.. en jij voelt misschien heel goed aan dat hij dit niet in z;n eentje kan.
Maar niet met jou, niet in de kroeg, niet bij de sportmaatjes etc. Daar zou hij mi echt een neutrale partij voor moeten vinden. Dadelijk ga je de rol van therapeute invullen en dan hebben we daar de reddingsdriehoek. En die muur, breek je niet af in een maandje. Daar gaan jaren overheen. De vraag is of hij niet te oud is om zijn gewoonte te doorbreken. De vraag is of jij niet recht hebt op iemand zonder muur, wellicht met bagage maar zonder muur.
Dank jullie
Ik heb de reacties door gelezen en ik moet zeggen dat velen mij wel aan het denken hebben gezet. Er zijn vele theorieen die door mijn hoofd heen gaan. Tja, ik denk dat ik vooral moet proberen af te wachten en verder mijn leven moet leiden zoals ik het leuk vind. Hij komt wel of hij komt niet. Zoals ik er nu naar kijk probeer ik hem even uit mijn hoofd te krijgen. Hij is er toch een aantal weken niet en dat geeft mij de kans om alles eens goed te overdenken. Ik vind namelijk ook wel dat ik iemand verdien die er voor 100 % voor gaat.
Aan de andere kant blijft dit ook trekken. Dat zal ook wel aan mij liggen.
dank jullie wel !
Ponpon
Je moet hier je eigen afweging in maken. In iedere relatie is wel wat. Mijn vriend (geen kinderwens, wel kinderen) zou het liefst een partner hebben zonder kinderen. Hij is niet op zoek, en verwacht ook niet dat hij zomaar tegen iemand anders aan loopt, en is heel erg dol op mij, maar dat 'dingetje' blijft. Zelf zou ik misschien wel liever een man hebben die helemaal blij wordt van mijn kinderen. Zo hebben we allebei niet 100% wat we willen, maar toch zijn we heel erg blij met elkaar. Ik weet ook zeker dat hij bij een ander niet gaat vinden wat hij met mij heeft, en ik denk ook dat hij dat wel beseft (heeft hij ook wel eens gezegd).
Nu weegt een kinderwens natuurlijk wel heel zwaar (schat ik in, vanuit mezelf bezien), maar blijkbaar geeft hij wel heel veel om je. Ik weet niet wat jij het meest zoekt in een relatie, maar zo te lezen hebben jullie het wel heel fijn samen. Dat is ook wat waard. En dat 100% voor iemand gaan vind ik altijd een beetje cliché-uitspraak. Ik heb genoeg gezien om te weten dat zelfs 20 jaar huwelijk geen garantie is op een happily ever after.
