Hoe leer je te accepteren en los te laten?

Mijn eerste gedachte

loslaten en accepteren van deze ronduit zware situatie lijkt me op dit moment wel erg hoog gegrepen. Je zit er middenin!! En hoe! Wat een ongelooflijke rotsituatie (en wat een weerzinwekkende actie van je man en die mevrouw om nu een relatie te beginnen!).

Ik denk dat je nu niet moet proberen om dit allemaal te negeren, of los te laten, daarvoor is het teveel en te moeilijk. Zoiets heeft veel tijd en afstand nodig (begrijp ik goed dat jullie in een huis wonen?).
Ik zou beginnen met accepteren dat het nu zo'n ***situatie is. Accepteer dat je je voelt zoals je je voelt. Vind niet van jezelf dat je dit nu allemaal al moet loslaten en accepteren. Dat zou haast bovenmenselijk zijn. Je hebt zoveel woede in je, walging, verdriet en teleurstelling en ook nog de aanstaande bevalling. Als je nu ook nog van jezelf al die gevoelens niet mag hebben, wordt het wel erg zwaar. Laat het zijn. Het mag er zijn, het is er. Ik denk dat als je dat lukt je al een heel eind bent!

Kan hij niet tijdelijk ergens anders gaan wonen? Dit lijkt me echt een onhoudbare situatie.

En die collega begrijp ik al helemaal niet. Je wilt toch niet iets met een man die een zwangere vrouw thuis heeft zitten?!

Teveel

Accepteren en loslaten zal waarschijnlijk in sneltreinvaart lukken als je niet in 1 huis woont met hem. Dat is echt teveel gevraagd als je én hoogzwanger bent én nog niet echt afscheid hebt kunnen nemen van een afstand én er een nieuwe relatie speelt onder je neus.
Er zit niets anders op: hij zal moeten vertrekken (misschien gezellig bij z'n nieuwe liefde in, niets is zo gezellig bij een nieuwe relatie als een niet afgeronde oude relatie en een aankomende baby), dan zit hij met het moeilijkste deel, al lijkt het nu even niet zo. Uiteraard met een hoop afspraken over wanneer hij op dient te dagen voor zijn kinderen.
Vraag niet teveel van jezelf, dit kan echt niemand. Jij dus ook niet.

Praktisch?

Hoi lieve Morgana Fata,

ik sluit me aan bij de bovenste schrijvers, dat zal je niet lukken, en ik zou er ook niet naar streven, want dan ga je jezelf ook nog frustreren dàt het niet lukt.
Is je (bijna ex-)man nog enigszins te benaderen? In dat geval zou ik je willen adviseren om heel praktisch en nuchter te gaan praten.

Kun je je voorstellen, man, dat dit voor mij een heel moeilijke situatie is? Zo nee, wil je dat dan gewoon als vaststaand feit aannemen? Kun je je telefoontjes met haar voeren waar ik niet bij ben, kun je rekening houden met mijn situtie?

Over de bevalling; bij mijn eerste bevalling ging ik uit van een ongeveer vergelijkbare situatie, vader wilde wel vader zijn, maar geen relatie met mij. Ik heb hem toen ook gezegd dat ik nog niet zeker wist of ik hem bij de bevalling wilde hebben. Ik heb toen ook mijn zus gevraagd of zij als stabiele factor er voor mij wilde zijn. Dat gaf mij wat ruimte. Uiteindelijk is hij er wel bij geweest, maar ik was heel blij dat mijn zus er ook was.

Probeer te kijken waar je ruimte nodig hebt en geef dat aan hem aan, het gaat niet alleen om jou maar ook om jullie kleintje, die is er toch ook bij gebaat dat zijn/haar moeder niet volledig gestresst is?

Ik wens je heeeeel veel sterkte en je krijgt een virtuele knuffel van me! {{Morgana Fata}}

Jons

Moeilijk

mijn eerste gedachte is: smijt hem eruit! Laat hem opzouten naar zijn vriendin en jou met rust laten zodat je enigszins tot jezelf kan komen en je kunt concentreren op de baby en de bevalling. Wat een ongeloofelijke looser zeg! Arrgh!
Maar goed, ik begrijp uit een eerdere draad dat het allemaal erg gecompliceerd ligt, met het huis en zo. Toch denk ik dat er uiteindelijk iets moet gebeuren met jullie woning, dit gaat niet werken. Dit doet veel te veel pijn en het wordt je dagelijks ingewreven. Hij moet snappen dat dit voor jou een onmogelijke opgave is en vertrekken, desnoods tijdelijk. Toch opzouten dus. Hij wil dit, maar sommige dingen kunnen gewoon niet. Probeer hem dat alsjeblieft aan zijn verstand te peuteren. Hoe kun je hem loslaten als hij op je lip zit gelukkig te zijn? Hem niet hoeven zien zou helpen.
veel sterkte!

Ik ben even

heen en weer gelopen naar de keuken. Kotsen lukte nét niet. Meid meid meid meid, wat een hórrorverhaal. Kun je echt niet terugkomen op de gemaakte afspraken? Dit is toch voor niemand meer leuk???

Tirza

Nou, eentje dan

Eén bemoedigende gedachte: dankzij deze voortslepende afschuwelijke fase in je leven heb je straks als je eindelijk apart mag wonen al zoveel voorschot op je verdriet genomen dat het dan wel aardig voorbij zal zijn. Je gaat dan volop genieten van de rust, je kinderen en de baby. Geen zwart gat meer voor jou!

Nog eentje

probeer je te bedenken dat de relatie met die mevrouw heel snel niet leuk meer is als de hormonen zijn gezakt bij hem of bij haar. Ik geef het een jaar of anderhalf. En dat ie dan spijt heeft als haren op zijn hoofd. Hij weet duidelijk niet wat hij zich op zijn hals haalt. Die nieuwe relatie is gedoemd te mislukken. Die vrouw heeft ook geen idee wat ze aanhaalt.

Holiday

Of anders

Zijn spullen in dozen stoppen en laten bezorgen bij snollie en haar ex.
Aanbevolen films: "The love and the life of a shedevil" en "Schatjes 2"
Serieus of niet kom in actie, bijt van je af, het zal je goed doen.

Mmm

dc, ik ga niet weg zonder kinderen, punt. En zeker niet naar een inrichting, dit ligt door meerdere oorzaken gevoelig, maar hij zal het zeker tegen mij gebruiken, ooit.

Marieke, ja, het kan allemaal, maar daarmee gooi ik dus mijn eigen ruiten in. Na zo lang een slecht huwelijk, kunnen die laatste paar maanden er ook nog wel bij.

Holiday en Yta Chalne, heel erg bedankt voor jullie bijdrage. Heerlijk om me dat soort dingen te bedenken...

Het valt me op dat iedereen het heeft over een gemaakte afspraak, bedoelen jullie dat ik tot na de bevalling hier blijf? En dat we samen gaan bevallen? Nou inderderdaad, die is van de baan. Ik ga weg zo snel ik kan, en meneer kan niet bij mijn bevalling zijn. Ik moet me wel veilig voelen natuurlijk.
Over wonen hebben we verder geen afspraak gemaakt, we gaan gewoon geen van beide weg. Hij niet als ik hem vraag, ik niet als hij mij vraagt... Alleen door bij de rechter een uitspraak te gaan halen, kan ik dat afdwingen. Maar hoe het dan precies verder moet. Ik werk niet, kan nu dus ook bijna niet, heb geen recht op bijstand, geen inkomen verder. Best een probleem dus.

Herkenning

Brrr wat een vreselijk verhaal. Er komen bij mij heel veel nare herinneringen boven. Ik was in die tijd niet zwanger, maar verder lijkt jouw situatie heel veel op mijn situatie van een paar jaar geleden. Wat en vreselijke tijd. En jij bent er ook nog zwanger bij! Wat moet dit een enorme zware tijd voor jou zijn.
Zowel mijn ex als ik konden in die tijd nergens naar toe. Alhoewel, achter af gezien had hij best wel bij vrienden of familie op zolder gekund maar ik wou net als jij absoluut niet zonder kinderen vertrekken. Mijn ex is uiteindelijk pas vertrokken toen zijn nieuwe vlam wat voor haar zelf geregeld had (ook nieuwe vlam woonde eerst nog samen en moest woonruimte regelen voor haarzelf). Hij zei trouwens ook dat hij niet gelijk met haar wou samenwonen maar dat bleek achteraf niet waar. Hier in de buurt zit een camping waar je ook buiten het seizoen een stacaravan kunt huren, heb jij dat misschien ook in de buurt? Het was wel erg duur en wij hebben er toen uiteindelijk geen gebruik van gemaakt. Maar het zou een mooie tussen oplossing zijn.
Wij hadden denk ik geluk met een hele goede advocaat/mediator. Zij heeft samen met ons naar een acceptabele oplossing gezocht. We hebben toen hele duidelijke afspraken gemaakt, wat ex allemaal nog voor het gezin zou doen. Hij deed bijv. nog alle boodschappen, kookte een paar keer per week en haalde de kinderen nog regelmatig van school tussen de middag als hij niet hoefde te werken. Ook als ik weg wou s’avonds kwam hij bij de kinderen en bracht ze naar bed en wachtte tot ik terug was. Ik moet zeggen dat ik er toen ook heel erg doorheen zat en gedreigd heb alleen weg te gaan als er geen verandering in de situatie zou komen. Ik weet niet of ik echt weg zou zijn gegaan maar er speelde toen vaak door mijn hoofd om gewoon veel geld van de bankrekening af te halen en gewoon weg te gaan, onderweg m’n mobiel uit het raam te gooien en ergens naar een strand te rijden om daar een paar dagen uit te waaien. Zonder dat er iemand wist waar ik was. Gelukkig is het zo ver niet gekomen.
Toen mijn ex uiteindelijk dus bij zijn nieuwe vlam introk vond ik het persoonlijk eigenlijk nog net zo moeilijk, omdat hij natuurlijk nog erg vaak in het huis kwam. We hadden wel afgesproken dat hij van tevoren zou aangeven wanneer hij zou komen, boodschappen doen en koken enz. maar hij moest natuurlijk ook nog mail checken en telebankieren, dus je blijft elkaar zien en spreken. Ik vond het pas beter worden toen ik daadwerkelijk mijn eigen huis kreeg. Pas toen kwam er rust in mijn hoofd. Al met al hebben we wel 5 maanden zo aan gemodderd.
Persoonlijk zou ik hem niet bij de bevalling willen hebben maar hem op de gang laten wachten voor het geval dat...
Heel veel sterkte

Tips

Lieve Morgana, ik sluit me aan bij alle reacties, wat een hel! Een heel klein beetje lijkt mijn situatie op de jouwe, gelukkig al weer een poos achter me. Mijn toenmalige man was tijdens de zwangerschap al overal behalve bij mij. Ik voelde aan mijn water dat hij een ander had, maar hij ontkende dit in alle toonaarden en gaf mij overal de schuld van onder de noemer "last van hormonen". Omwille van de lieve vrede liet ik het maar gaan. Die weinige keren dat hij er was wou ik ook geen ruzie, maar ik was altijd blij als hij de deur weer achter zich dicht trok, want de spanning was ondragelijk. Hij was wel bij de bevalling, althans voornamelijk buiten "belangrijke" telefoontjes aan het voeren (vriendin??), bij het praktische gedeelte (puffen) heeft hij me wel geholpen. Maar het was een hele onwerkelijke situatie. Wat me achteraf zo verschrikkelijk speet is niet dat hij er bij was (het is en blijft ook zijn kind tenslotte), maar dat mijn kraamtijd ook zo overschaduwd werd door deze k-situatie. Nu kun je niet om het feit heen dat het is zoals het is, maar alsjeblieft, schakel zo veel mogelijk hulp in voor die tijd. Vraag al je vrienden, vriendinnen, familie, lieve bekenden of ze er toch met jou een feestje van willen maken, ook omwille van de kleine nieuwe wereldburger die je ook wat anders gunt dan dit. Misschien nu het laatste waar je aan denkt, maar verwacht niets van je man, regel het zelf met iemand anders. Neem je leven zoveel mogelijk in eigen hand, en bij jou zit hem dat op dit moment in de kleine dingen. Dus zoek zelf dat geboortekaartje uit, zet zijn naam ergens onderaan. Emotionele tips: Denk in mogelijkheden ipv onmogelijkheden: hij kan misschien het huis niet uit, maar wel op de bank slapen enzovoorts. Bedenk ten alle tijde dat JIJ hier beter uit gaat komen, al is het alleen maar omdat je straks van hem af bent. Verzin een mantra voor jezelf en herhaal dit elke keer als het moeilijk wordt. Spreek met jezelf een tijd af waarbinnen je mag huilen, bijvoorbeeld elke avond onder de douche. Wees jezelf bewust van de cirkel van beinvloedbaarheid: alles wat je niet direct (of op dat moment) kunt beinvloeden moet je laten gaan, dus niet over piekeren.
En weet je, ik schrijf nu al deze "hoe pep ik mezelf op" tips voor je op omdat je daar om vraagt, maar eigenlijk wil ik ook het liefst die ongelovelijke ^&*^&( heel erg je-weet-wellen. Ik heb er geen woorden voor... Kom op meid, hou vol je kunt het!!! Maar beter is: voor het echt niet meer gaat, ga naar je huisarts, vroedvrouw, mediator...ZOEK HULP
Heel veel sterkte en liefs

Reacties

Beetje ervaring, veel goede tips, dank je wel. Ook over de kraamtijd. De datum komt ondertussen wat dichterbij natuurlijk, en ik zal eens goed gaan bedenken hoe ik het wil. Ik was eigenlijk alleen nog maar druk met de bevalling.

Purk, dank je wel voor je plaastvervangende woede . We hebben al kort even gepraat. Weet je, er komt zoveel meer bij kijken. Ik wil ook vooruit kijken, hoe ik wil dat het over een jaar is bijvoorbeeld. Hoe we het zo goed mogelijk voor de kinderen kunnen maken. En daarin kan ik alleen mijn eigen aandeel doen. Ik heb besloten dat ik me maar een struisvogel nek aanmeet. Ik doe alsof het niet zo is, alsof hij geen nieuw vriendinnetje heeft. En ik heb hem gezegd dat ik het zelfde van hem verwacht. Dat hij naar mij toe het verbergt en doet alsof het niet zo is. Natuurlijk is dit uitstel gedrag, maar het zorgt ook voor voor ruimte. En de tijd zal de pijn ook wat verzachten. Bovendien lijkt het me allemaal makkelijker te handelen als we niet meer onder 1 dak wonen.
Tanja, het is niet persee zo dat hij nergens naar toe kan, hij gaat gewoon niet.... er zijn echt wel wat plekken waar hij een kamertje kan krijgen, tijdelijk. Ander oplossing, die hij wel voorstelde was afwisselen. Dus hij van zaterdagavond tot dinsdag hier, en ik de rest. Ofzoiets. Maar ja, van al dat heen en weer reizen word ik ook niet echt blij. Maar het bijft een optie...
Pfff, ik wist niet dat scheiden zo'n ellende was...