Hoe lossen we dit op? (kwestie met vriendin)

Marga

Kan je echt nooit een dagdeel inplannen exclusief voor haar? Ja, dan zou ik als vriendin toch ook problemen hebben daarmee.

Of doe je dat al en heb je een claimerd die denkt dat de wereld om haar draait? Dat is lastig! In dat geval: strak je grenzen aan blijven geven. Je hoeft niet altijd vriendelijk te blijven bij geclaim. En als dat je vriendschap kost? Geloof me, daar raak je niks mee kwijt. Maar uit ervaring weet ik dat claimers (vooral van het slag "meer nemen dan geven") een erg lange adem hebben...

Ik denk, afgaande op jouw bericht, dat jouw vriendin wel wat claimneigingen heeft (gaat het gesprek vaak over "kwesties van haar"?). En zichzelf wel erg graag op de eerste plaats zet. Als je haar niet kwijt wil, stel haar dan voor op bepaalde momenten ook echt tijd voor haar in te plannen. Zonder op de klok te kijken. En zeg er duidelijk bij dat onverwachte bezoekjes echt niet uitkomen, maar dat je op die speciale momenten er écht helemaal voor haar bent.

Lukt dat, denk je?

Ik zit momenteel in een claimvriendschap waarbij ik echt mijn grenzen scherp moet aangeven en Siberisch koud moet blijven onder haar pogingen mij een schuldgevoel aan te praten. Zelfs tijdens mijn vakantie (die ik mede voor mijn gezondheid heb geboekt) viel ze me op een dag lastig met een sms-bombardement en deed ze heel moeilijk omdat ik geen zin had elke avond in een snikhete bar te gaan zitten skypen. Gelukkig wonen we uit elkaars buurt. Liefst maak ik een eind aan de vriendschap, maar we hebben nogal wat gezamenlijke banden waardoor dat nogal lastig is. Ik stel dan maar regelmatig mijn grenzen, plan af en toe een middagje exclusieve aandacht voor haar en heb ook regelmatig een boze vriendin omdat ik weiger in de houding te springen als ze dat wenst, maar de tijd dat ik me slecht of schuldig daarover voel is voorbij.

Snap het wel

Nu ben ik er natuurlijk niet bij, dus ik interpreteer het misschien verkeerd, maar ik vind het ook ietwat onaardig overkomen. Aan de andere kant zijn bij sommige mensen telefoongesprekken heel moeilijk te beeindigen, heb zo'n schoonzus en mijn moeder kan ook moeilijk zijn. Meestal zeg ik (als ze even ademhalen, wat al heel lang kan duren), dat de bel gaat, dat ik naar het toilet moet, dat ik een kind moet halen oid. Als een hobby of bezigheid je erg in beslag neemt, zullen je vriendschappen minder worden, er zit maar 24 uur in een dag, in die zin vind ik dat je vriendin wel gelijk dat je je dat voor jezelf moet afvragen welke positie alles in neemt. Zelf heb ik een tijd vrijwilligerswerk gedaan, dat me steeds meer in beslag nam, in het begin werd ik meegevraagd met vriendinnen om mee te gaan naar de bios, na een paar keer nee zeggen, stopte dat op een gegeven moment, ik kon toch nooit. Dat was eigenlijk wel waar en ik kon ze geen ongelijk geven, maar vond het wel jammer, maar ja je kunt maar op 1 plaats tegelijk zijn.

Wel claimgedrag van vriendin

Ik snap wel dat het gedrag van je vriendin je dwars zit. Ik vind dat ze claimt. En ik denk dat je nog beter grenzen aan moeten geven. En misschien moet je niet meer zeggen wat je gaat doen, want dat zijn haar zaken niet. Dan kan ze het tekenen ook niet tegen je gebruiken. En inderdaad af en toe een middagje speciaal voor haar vrij maken, maar niet meer dat aanwaai gedoe, want na meer dan 1,5 uur aanwaaien zou ik het ook zat zijn.

Belle epoque

Een dagdeel vrijmaken voor haar? Nee dat gaat echt niet. Dat heb ik ook niet voor mijn schilderen. Alleenstaand ouder, werk, sta alleen voor de zorg van zieke vader, kind met geboortedeficientie waarvoor ik vaak naar een ziekenhuis twee en een half uur reizen verderop moet en dan heb ik zelf ook nog een chronische ziekte. Dus je begrijpt, ik zit niet erg ruim bemeten in mijn tijd.
Maar ik ben eerlijk: als ik een dagdeel over zou hebben, zou ik daarvan twee uur willen schilderen en dan twee uur met haar afspreken. Overigens maak ik altijd tijd vrij aan de telefoon als er iets is met haar dochter, die een jongvolwassen zorgenkind is.
Maar zij maakt ook tijd vrij om naar mijn verhaal te luisteren hoor, dat moet ik haar nageven.
Ik weet niet of ze nou zo'n claimerd is. Niet zoals jouw vriendin in ieder geval.
Ik spreek het haar het liefste door de telefoon of op een terrasje of zo. Dan kan ik zelf ophangen of naar huis gaan. Hoewel... het is ook wel eens bij een terrasje dat ze toch meeloopt naar mijn huis, bij mij naar de wc wil en dan toch weer blijft hangen.

Marga

Yura

Nee het gaat juist bij de telefoon goed. Ik kan best ophangen, dat vindt ze geloof ik wel prima. Ik heb zelf dan ook het liefst een 'belrelatie' of 'ergens-een-bakkie-doen'relatie omdat ik dan zelf weg kan gaan. Dat is misschien niet mooi van mij, ik weet het niet.
Tja zoals ik al tegen Belle Epoque schreef, ik zit zelf nauw in mijn tijd. (Alleenstaand ouder, werk, sta alleen voor de zorg van zieke vader, kind met geboortedeficientie waarvoor ik vaak naar een ziekenhuis twee en een half uur reizen verderop moet en dan heb ik zelf ook nog een chronische ziekte. Dus je begrijpt, ik zit niet erg ruim bemeten in mijn tijd.) Schilderen heb ik al veel minder tijd voor dan ik zou willen. Op sommige momenten zou ik dat dan op moeten geven omdat zij zo uitgebreid wil 'hangen'.
De kwestie is dat zij nu zegt dat ze niet bedoelde dat ik maar eens moest kijken naar wat voor een positie tekenen in mijn leven in nam om de vriendschap. Ze zou het puur voor mij, voor mijn proces hebben gezegd. Ik geloof dat niet en dat ik dat niet geloof vindt ze lelijk van mij. En daar dreigt het nu op stuk te lopen

Marga

Marieke

Ik denk dat je gelijk hebt. Vriendin claimt niet zo zeer maar staat gewoon anders in het leven. Ik verveel me ook nooit als ik alleen ben, integendeel ik kom altijd tijd te kort voor wat ik allemaal wil en kan.
Toch heb ik dit al vaak uitgelegd aan haar. Zij zegt zelf ook dat ze er een probleem mee heeft dat ze niet weet wat ze wil met haar leven. In het groot en in het klein. Dus qua beroep en alles maar ook wat betreft haar daginvulling. En dat is ook precies waar ik het benauwd van krijg als ze bij me neerploft: een soort grenzenloos gevoel van vermaakt moeten worden en geen richting hebben waar je heen wilt gaan.
Ik ben trouwens best dol op avondjes babbelen met vriendinnen hoor, maar net zo dol op alleen andere dingen doen.

Joyeux

Tja als je het zo zegt, begrijp ik het ook wel weer en voel ik me ook schuldig. Maar later bedacht ik me dat ik dat eigenlijk alleen bij haar doe. Het is ook begonnen met dat zij die eindeloosheid aan de dag legde en maar niet wegging. Ik vind zelf dat ik haar welkom heette, meteen thee ging zetten etc. Maar als iemand dan je grenzen niet respecteert, laat staan uit haarzelf aanvoelt, is dat dan wel aardig? Maar goed het klopt dat ik me wel erg snel geclaimd voel. Aan de telefoon doe ik het trouwens niet hoor.
Het is meer zoals Marieke hierboven aangeeft: we zijn zo verschillend.

Marie-laure

Ze is meer claimerig op een soort ik-verveel-me-en-kan-ik-dat-hier-komen-doen- soort manier. Als ik trouwens iets anders dan tekenen noem, gaat ze me dat verwijten hoor. Maar precies wat jij zegt, na anderhalf uur ben ik het wel zat, is er ook niet meer zo veel te bepraten.

Marga

Ik snap je wel. Ik verveel me ook nooit, kom altijd tijd te kort. Misschien is ze jaloers omdat jij zo goed weet wat je graag doet? En als je dan zegt dat je niet weet wat je met je tekeningen moet doen en even later zegt ik stop ermee, want ik ga tekenen, dan heeft ze wat om te zeuren. Gewoon lekker doorgaan met tekenen, ik heb net lekker geschilderd op doek, geen muren!!

Hoe is haar leefsituatie?

Je schrijft vandaag hoe je leven eruit ziet. Druk met baan, kinderen, gezondheid, weinig vrije tijd en ook nog een persoon die zo nu en dan alleen moet zijn om bij te tanken. En hoe zit dat bij haar? Toen ik je laatste reacties zag moest ik denken aan een administratief bedrijf waar ik ooit secretaresse was. Regelmatig kwamen er mensen langs die iets moesten betalen of die uitleg behoefden over toegestuurde paperassen en vaak kwam daar een praatje uit voort. Best gezellig soms maar oh, wat heb ik me geërgerd aan alle gepensioneerden met tijd te veel. Die hadden de neiging eindeloos te blijven plakken en vergaten dat ik nog een heleboel te doen had. De meesten kreeg je met een subtiele hint wel weg maar er waren er die zelfs dan bleven hangen.

Marga

Dat is duidelijk.

Ik denk dat het met het claimen dan wel meevalt, maar ik vind het vanuit haar standpunt ook wel een beetje begrijpelijk dat ze het niet snapt, dat jij met de klok in je hand bezoek ontvangt.

Vanuit jouw (en mijn) standpunt begrijp ik dat weer wel. Maar... In jouw "positie" is het ook haast onmogelijk om een vriendschap te onderhouden. Dat klinkt heel hard, maar is wel zo.

Om te beginnen vind ik het heel verstandig dat je vasthoudt aan het tekenen. Juist als alleenstaande ouder van een kind met een zorgvraag komen dit soort dingen vaak ergens op de laatste plaats en dat is niet gezond.
Dit heeft, helaas, wel als consequentie dat het moeilijker is om te socialiseren. En niet iedereen voelt zich prettig om een vriendschap te onderhouden met een horloge in de hand. Ook al vind ik jouw verklaring heel duidelijk en begrijpelijk.
Is het echt niet mogelijk om bijvoorbeeld eens per maand of twee weken een echte vriendinnendag in te stellen, en heel duidelijk te maken dat je er dan 100%, zonder horloge, voor haar kan zijn? Dat is dan wel een beetje tekentijd inleveren, maar voor 1-2 x per maand, lukt dat?
Indien niet, dan is het, vrees ik, toch keuzes maken. En als zij dat niet snapt (wat ik ook begrijp want voor veel mensen is het onmogelijk voor te stellen wat het is om te moeten goochelen met je tijd), tja... Ik ben bang dat het dan toch lastig is om de vriendschap te handhaven.
Dat ligt niet aan haar, dat ligt niet aan jou, dat ligt aan de omstandigheden.

Tijd om eens goed na te denken hoe je dit wil oplossen. En ik denk, just my 2 cents, dat het heel nuttig is om eens om de tafel te gaan zitten (zonder horloge ernaast) en heel serieus te gaan praten over jouw plichten (alleenstaand ouderschap, dubbele mantelzorg, zelf ziek), jouw behoefte om die schaarse vrije tijd ook aan jouzelf te besteden in alle stilte en zo. En als ze daar niet mee akkoord kan gaan, tja... Heel jammer, maar ik ben bang dat deze vriendschap niet gaat werken, omdat jullie er allebei iets anders bij voorstellen.

Ik denk dat je echt heel goed met je tijd moet omgaan, en als het werkelijk niet mogelijk is om 1-2 dagen per maand voor je vriendin te reserveren, dan is het tijd om keuzes te maken. Ten koste van je vriendin, ten koste van jouw schaarse tijd-alleen. Alleen jij weet het antwoord.

Sterkte voor zowel je vriendin als voor jou, ik begrijp jullie beiden!

Euh belle

Ik reageer even op: "in jouw positie is het ook haast onmogelijk om een vriendschap te onderhouden"
Ik ben het er dus totaal niet mee eens dat je geen vriendschappelijke contact kunt onderhouden zonder daar regelmatig (1 - 2x per maand?!) een hele dag voor uit te trekken! Ik zie vriendinnen wel eens een enkel keertje langer dan een uurtje of 2, maar dan is dat met kinderen en/of partners erbij. Voor meer 1 op 1 contact heb ik geen tijd (en ook geen behoefte om daar wel tijd voor vrij te maken er zijn namelijk nog veel meer dingen die ik graag doe) Je kunt ook prima vriendinnen zijn als je elkaar af en toe een uurtje of 2 uurtjes ziet en spreekt. Waarom niet?

Ping-pong

Over het aspect vriendschap inrichten is al veel gezegd. Mij valt nog iets anders op:
"De kwestie is dat zij nu zegt dat ze niet bedoelde dat ik maar eens moest kijken naar wat voor een positie tekenen in mijn leven in nam om de vriendschap. Ze zou het puur voor mij, voor mijn proces hebben gezegd. Ik geloof dat niet en dat ik dat niet geloof vindt ze lelijk van mij. En daar dreigt het nu op stuk te lopen."
Laat dat toch rusten. Zij bemoeit zich met jou motivatie om dingen te doen. Jij bemoeit je weer met haar motivatie om dingen te doen. Als het schilderen belangrijk voor je is, neem je daar de ruimte voor en laat je haar interpretatie voor wat die is. Waarom is het zo verschrikkelijk belangrijk dat ze die publiekelijk intrekt? Laat haar daarvan overtuigd zijn. dat is haar probleem en het gaat vanzelf over. En als gelijk hebben over motivaties voor andervrouws gedrag zo vreselijk belangrijk zijn dan bekoelt de vriendschap op den duur vanzelf wel.
Groet,
Jo Hanna

Met irene eens

Misschien ben ik wel stiekem een kluizenaar, maar ik ken niemand, behalve mijn gezinsleden, die ik zo vaak zie. Zelfs mijn familie niet.
Nou ja, ik zie natuurlijk buren en ouders op het schoolplein en zo. Maar vriendinnen en zussen, zie ik gemiddeld een keer in de drie maanden geloof ik. En dan vaak maar een paar uurtjes, soms nog met heel veel drukte en kinderen erbij ook.
Het gaat om de kwaliteit, niet om de kwantiteit, toch?

Euh irene

Dat zeg ik toch? Ik zei zoiets als "probeer of je in ieder geval 1-2 x per maand 100% tijd zonder klok ernaast kan uittrekken".
Dat moet je echt inplannen, want als je al een heel druk leven hebt (dat bedoel ik met "in die positie") komt het er anders niet van.
En als die 1-2 x per maand er écht niet in zit, dán pas wordt het echt een probleem.

Dus misschien druk ik me onduidelijk uit, maar we zijn het eigenlijk héél erg met elkaar eens

Kwaliteit/kwantiteit

Ik denk dat ik me niet duidelijk heb uitgedrukt, maar inderdaad, kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. En zeker als je het zo druk hebt dat je geen tijd hebt voor "effe snel een bakkie doen" of met de klok in zicht iemand ontvangt.

Ik sprak al over die claimende vriendin die ik zelf heb, die me zelfs op mijn vakantie nog wilde dwingen te skypen terwijl ik het te ver vond gaan daarvoor elke avond (!) in een benauwde internetruimte te gaan zitten. En dit is maar een klein voorbeeldje. Ik merk zelfs dat die 1-2 x per maand volledige aandacht negatief werkt omdat ik de dagen daarna prompt weer meerdere sms-jes krijg die ik dezelfde minuut nog moet beantwoorden, anders krijg ik een sms-bombardement. Geloof me, dat is meer kwantiteit dan kwaliteit op een verkeerde manier.

Ik heb ook vriendinnen die ik soms zelfs maar 1-2 keer per jaar zie. Af en toe krabbel ik een mailtje of wat op hyves en op een gegeven moment spreken we in real life af om weer eens bij te kletsen. Ik weet dat zij een druk leven heeft, zij weet dat ik een druk leven heb, en als één van ons een sms stuurt met "heb je even tijd om te bellen", neemt de ander altijd genoegen met een antwoord als "nee, ik ben nu druk, maar kan ik je vanavond/morgen/dit weekend terugbellen?" Ook als die sms niet meteen beantwoord wordt.

Dat is het verschil

En als je leven door omstandigheden echt zo druk is dat je zelfs die enkele keer niet kan doen, dán wordt het dus echt moeilijk om een vriendschap te onderhouden. Maar misschien is het dan ook tijd om te zien of je je prioriteiten kan bijwerken (wat volgens mij verdomd lastig is met een dubbele mantelzorgtaak, zoals Marga, maar vast niet onmogelijk!).

Toch zoeken naar een mogelijkheid waarin je wat aandacht voor ha

Als je merkt dat zij het gezellig vind om samen wat te kletsen waarom spreken jullie dan niet rond etenstijd af. eerst gezellige samen koken en dan eten. je kind is er dan natuurlijk ook bij maar is dat een probleem. Zo kun je en gezellig kletsen en omdat je het combineerd met iets wat je toch dagellijks moet doen, keken en eten, kost het je niet heel veel extra tijd.

Belle

Juist in de periode dat ik alleenstaand moeder was speelden vriendschappen een hoofdrol in mijn leven. Nog steeds zijn vriendschappen voor mij heel belangrijk maar toen helemaal. Juist als alleenstaand moeder vond ik de volwassen gesprekken, het klankbord, samen lachen, aandacht hebben voor het elkaars leven en elkaar hulp bieden zo belangrijk. Ik zag mijn vriendinnen ook bijna dagelijks. Gewoon met de kinderen erbij. Zeker met vriendinnen die ook (semi) alleenstaand moeder waren had ik een hele hechte band. We waren toch elkaar support netwerk.

Marga

Jullie staan gewoon heel anders in het leven. Dat kan voor wrijving zorgen. Ik heb ook een hele lieve, dierbare vriendin waar ik heel dol op ben maar waarvan ik vaak het gevoel heb dat ik haar te weinig zie. Zij heeft veel tijd alleen nodig, heeft helemaal niet zoveel behoefte aan anderen om haar heen de hele tijd en ze heeft nogal de neiging om haar leven op te delen (tijd met alleen man, tijd alleen, tijd met die vriendin, tijd met andere vriendin). Ik ben anders. Ik heb graag en vaak mensen om me heen. Ik spreek niet altijd exclusief 1 op 1 af maar vaker met meerdere vriendinnen tegelijk (tenzij iemand natuurlijk iets persoonlijks wil bespreken) en nodig sowieso heel makkelijk mensen uit om mee te gaan als ik een dagje weg ga met het gezin of hier eten of zo.

Het ene is niet beter dan het andere maar het is gewoon anders. Mijn vriendin is zo iemand dat als je bij haar gaat eten dit dagen van te voren geregeld wordt en dat ze dan ook niemand anders uit zou nodigen. Ik nodig mensen vaak op dezelfde dag uit en als er dan toevallig iemand anders ook komt is het ook prima.

Wij hebben er met wat geven en nemen mee om leren gaan maar af en toe ergeren we on wel aan elkaar. Ik vind vaak dat ze te weinig tijd voor mij vrij maakt. Zij vindt dat ik soms te veel aandring en ze vindt het vervelend als er toevallig ook anderen bij zijn.

Het is wel belangrijk om het onderwerp bespreekbaar te maken tussen jullie beide zodat je meer begrip voor elkaars standpunten blijft hebben.

Maar belle

Ik vind 1 tot 2x per maand veel te vaak! Ja, prima om 1 tot 2 x om maand even een uurtje koffie te drinken. Dat vind ik dus vaak genoeg. Maar iets wat langer duurt dan even een uurtje, nou als dat een paar keer per jaar is vind ik dat al vaak (en dan is het dus ook nog meestal met kinderen en of partners erbij). Dat hoeft wat mij betreft ook helemaal niet en het is in mijn ogen en ervaring ook zeker geen voorwaarde om een vriendschap te onderhouden!

Irene

Die 1-2x is maar een voorbeeld en het lijkt me vanzelfsprekend dat ieder dat aan haar eigen situatie kan aanpassen. Voor de één 1-2x per week, de ander redt amper 1-2 x per jaar. Ik heb 1-2 x per maand als voorbeeld genoemd, omdat het anders helemaal zo'n rommelige posting wordt

Persoonlijk voel ik een diepere vriendschap bij de vriendin die ik inderdaad zo'n 3x per jaar zie, dan bij de nogal claimerige vriendin die het liefst elke dag haar tijd bij mij besteedt omdat zij niemand heeft om haar beslommeringen aan kwijt te kunnen (zegt ze zelf).

En ik dan?

Iedereen bedankt voor de reacties. Degenen die zeggen dat ik meer tijd voor haar vrij moet maken en/of er niet met de klok naast moet gaan zitten: ik vind dat ik al genoeg doe. Waarom moet ik naar haar norm opschuiven? Ik vind mezelf geen slechte of ontrouwe of erg-kortaffe vriendin. We belden zo'n twee drie uur per week, dan nog eens een paar keer per maand afspreken, een paar keer per jaar uit eten etc. En als er moeilijkheden in haar gezin zijn, sta ik altijd voor haar klaar. Maar ja, ik heb ook mijn grens. Mijn tekenen dan maar opgeven om er voor haar te zijn strijkt mij erg tegen de haren in. Mag ik ook nog iets voor mijzelf? Ik ben al genoeg voor iedereen aan het zorgen.

Dat wat jo hanna zegt (oftewel hoe eruit komen)

is eigenlijk het kernpunt waarom ik het draadje ben begonnen en ook waar ik nu in vastzit en graag raad bij wil.
Zij ging mij zeggen dat ik maar eens goed moest kijken naar mijn tekenen in mijn leven (overigens heb ik sinds ik haar niet meer spreek heel veel opdrachten nav tentoonstellingen gekregen). Begrijp me goed, Jo Hanna, ik heb haar geen commentaar gegeven over haar leven, dat deed ik hier als antwoord op vragen. Ik viel daarover want dat benauwde me enorm. Maar nu zegt zij dat dat lelijk van mij gedacht is want dat dat niet ging over haar verwijt aan mij maar dat het meedenken was met mijn kunstzinnige proces. Waarop ik weer reageerde van 'tja dat geloof ik niet als je dat in dezelfde zin zegt en met dezelfde verwijtende toon'
Nu vind ik Jo Hanna gelijk hebben dat dit geneuzel is. Maar het is nou eenmaal zo ver gekomen. Ik erken, mede doordat ik me aangevallen en geclaimd voelde. Maar nu hebben we een patstelling. Ego natuurlijk. En misschien is het ook ego dat ik niet kan zeggen: oh bedoelt je het zo? Nou sorry, dan heb ik me vergist. Dat zou liegen tegenover mijn eigen gevoel zijn.
En toch vind ik het jammer dat die afstand er is. Ik weet niet hoe die te slechten zonder mijzelf af te vallen of mijn woorden waar ik nog steeds achter sta, terug te nemen.

Marga

Marga

Ik ben tekenaar/autonoom kunstenaar van beroep. Veel mensen snappen niet wat dat inhoudt; dat je zelf aan het werk moet gaan zonder baas die op je wacht en zien niet meteen waarom je het doet. Ze denken dat je vrij bent. Heel veel mensen snappen ook niet hoe je er een inkomen mee kunt verdienen, en dat is vaak ook moeilijk dus daarom moet je gedisciplineerd en keihard werken. Ondertussen weten mijn vrienden en familie natuurlijk wel hoe het werkt en dat ze niet zomaar langs kunnen komen als ik aan het werk ben, dat gaat niet.
Ik zou de vraag van je vriendin niet als verwijt oppakken (al was die misschien wel zo bedoeld) maar er serieus over nadenken welke plaats het tekenen in jouw leven in neemt. Blijkbaar gaat het goed en moet je je tekenen naar een hoger niveau tillen en zelf ook serieuzer gaan nemen. Dus je tekenaarschap meer als je werk gaan zien, uit de hobbysfeer halen, en in een hogere versnelling zetten- wat nu dus eigenlijk al gebeurt. En dan zeg je niet meer tegen mensen dat je gaat tekenen, maar dat je aan het werk moet. Dit alles mits je dat wilt hè, maar wat is er nou mooier dan met je teken-werk je geld verdienen?
Met vriendin moet je het ingeslepen patroon doorbreken en duidelijk vertellen hoe je de vriendschap graag wilt, en zij moet ook aangeven wat ze van jou wil. Dan kan je vast wel samen tot iets komen wat voor beide werkt. Als ze alleen maar wil dat je er bent als zij het wil dan gaat het dus logischerwijs niet ,lijkt mij.

Ohja, nog iets

Als ik wil dat mensen met mij meedenken met mijn 'kunstzinnig proces' dan vraag ik ze er om. Ongevraagde adviezen als je een idee aan het ontwikkelen bent kan enorm destructief werken. Bedenk hoe en van wie je commentaar over je werk wilt hebben. Succes!

Reactie

Ja weet je wat het is Yvon, ik denk heel veel na over de plaats die kunst in mijn leven heeft. En dat deel ik ook altijd met haar. Het is nou niet een ontzettend nieuw inzicht waarmee ze kwam, ik ben daar altijd mee bezig. Daarom kwetst het me ook: ze gebruikt voor mij iets wat ik eerder in het gesprek haar vertelde en deelgenoot van maakte als 'wapen' om haar verwijt kracht bij te zetten. Ik kan ook niet meer terugdraaien dat dat me kwetste, ik heb het haar al geschreven en nu zegt zij dus dat dat lelijk denken van mij is. Maar ik ken haar goed genoeg om het verschil te horen of ze met mij meedenkt of iets inzet als verwijt. Bovendien was het met dezelfde emotie en in dezelfde minuut als waarin ze ging zeggen dat ze baalde dat ik nog wilde tekenen.
Nou had de discussie met haar misschien over andere dingen moeten gaan en niet over dit punt maar daar zijn we nu beland en het lijkt erop of de vriendschap daarop strand. Dat wil ik niet maar ik kom er ook niet uit. Daarom heb ik het hier op het forum gezet.
Weer gaan nadenken over mijn tekenen/ schrijven/ schilderen: dat is voor mij de richting en vraag in dit conflict niet. Daar heb ik super- en intervisie voor en daar ben ik zoals gezegd voortdurend mee bezig.
Overigens lijkt het niet te helpen om mijn bezigheden 'werk' te noemen: in de tijd dat ik als zzp'er thuiswerkte baalde ze weer dat dat zoveel tijd in beslag nam en vond ze dat ik dan maar minder voor mijn vader moest doen zodat ik meer tijd over zou houden.
Ooit, in onze studententijd wilde ze dat ik met haar ging sporten maar dat wilde ik niet want ik wilde blijven hardlopen (goedkoper). Toen zei ze ook 'dat ik maar goed moest nadenken wat voor plaats sporten in mijn leven innam'. Ik vind dat gewoon echt geen leuke manier van communiceren. Maar als ik dat zeg ontkent ze het en dreigt de vriendschap ten onder te gaan. Wat ik ook jammer vind hoor, houd me ten goede.
Dat geeft mij het idee dat ik mijn gevoel niet kenbaar mag maken. En toch: dat niet zeggen voelt weer of ik mijzelf verloochen. Pfft, ik zit er best mee.

Marga

Marga

Hoe meer ik lees, hoe meer ik toch het woord "claimen" in mijn hoofd krijg. En een heel nare manier waarmee ze je onder druk zet om toch haar zin te doen. Dat tekenen was dus niet de eerste keer dat ze zei dat je maar eens goed moest nadenken wat iets voor plek inneemt in jouw leven, maar erger nog, het wordt ontkent als je daarop terug komt.

Verder walst ze keihard over je heen. Thuiswerken is ook werk, of het nou iets administratiefs, iets IT-achtigs of iets creatiefs is.

Ik krijg hier een behoorlijk benauwd gevoel bij...

Belle epoque

Ja weet je wat het is, ik heb een bijzonder goed geheugen én ik ben bijzonder allergisch voor deze manier van communiceren. Maar het zijn drie voorbeelden die spelen gedurende 25 jaar. Het zijn dus de vriendschapsmomenten op zijn slechtst. Daarnaast zijn er een heleboel dingen wel leuk met elkaar: lachen, gedeelde wereldvisie, elkaar lang kennen. En ze doet toch ook heus wel leuke dingen voor me hoor.
Als je alleen naar deze drie voorbeelden kijkt, zie je een naar claimend type, maar dat is ze niet alleen maar. Ze zegt zoiets eens in de zoveel jaar dus eigenlijk valt dat wel mee. Daarom zou ik het ook rot vinden om de vriendschap hierover te verliezen. Maar aan de andere kant: ik ben zo overgevoelig voor deze manier van onder druk zetten en vervolgens ontkennen (waarschijnlijk omdat mijn moeder dat ook zo kon doen) dat ik er wel wat van móest zeggen, anders zou het toch blijven zeuren in mijn binnenste. Maar nu heb ik bijna spijt dat ik het niet ingeslikt hebt en dat is precies ook het hoge spel dat ze ermee speelt: door de gewetenskwestie te stellen (dat jij zoiets van mij kan denken als vriendin, dat verdien ik niet!) wordt het nu een halszaak.

Marga

Ik ben het helemaal eens met Belle, ik vind het ook claimgedrag. Ik krijg het al vanaf je eerste posting benauwd... en inderdaad (ik heb het ook meegemaakt) kom je dan in zo'n patroon met elkaar terecht waarbij de een afwijst en bot doet (door al bij begin vh bezoek te zeggen dat het niet langer kan dan... want...) en de ander dan toch probeert zo lang mogelijk te blijven hangen, of is gekwetst, of psychologiseert jouw gedrag. Allebei ben je in zo'n relatie niet jezelf. Hoe je er goed weer met elkaar uitkomt weet ik helaas niet!