Hoe lossen we dit op? (kwestie met vriendin)
Ik heb een vriendin die ik al heel lang ken. We spreken elkaar elke week wel een paar keer. Nou is er sinds we met elkaar omgaan altijd een spanningsveld rond hoeveel tijd we elkaar zien. Ik wil dat wat minder dan zij (maar, niet helemaal eerlijk: wil haar wel altijd kunnen bellen). Maar ik ben altijd nogal druk met dingen.
Als ze spontaan langskomt, vind ik dat ik haar best welkom heet "kom er in, wil je een bakkie etc." Maar ik zeg er ook vaak bij dat ik na een uurtje of anderhalf wel weer mijn dingen wil gaan doen (meestal schilderen). Dat doe ik ook omdat ik weet dat zij meer een plakker is. Ze gaat dan ook nooit na anderhalf uur, ze wacht totdat ik zeg dat ik weer wat wil gaan doen en dan zegt ze "ja ik ga ook hoor" maar dan wacht ze nog twintig minuten. Achteraf kan ze dan zeggen 'ja, je wordt er bij jou gewoon uitgegooid'. Dat vind ik tenenkrommend maar heb ik eigenlijk nooit uitgepraat want dat vind ik niet makkelijk met haar, ze ontkent namelijk altijd alles. Dan neem ik me voor directer te reageren in voorkomend geval.
Nu de volgende kwestie: op een gegeven moment heb ik haar aan de lijn. We hebben elkaar al anderhalf uur gesproken over een kwestie van haar, dus ik wil weer wat gaan doen. Ik moet diezelfde dag noodgedwongen voor een nacht mijn huis uit (vanwege herrie) naar een caravan. Daar wilde ze wel langskomen zei ze. Tja, ik wil nog wel tekenen, zei ik maar weer eens (mijn dochter was een dag bij haar vader en dat is het moment dat ik graag die hobby uitvoer). Toen begon zij dat ze het moeilijk vond dat ik dat zo vaak zei. Ik was een beetje beduusd. In het kielzog daarvan zei ze dat ik maar eens goed moest kijken naar wat voor plaats dat tekenen in mijn leven innam. Ik had namelijk eerder in dat gesprek gezegd dat ik niet wist wat ik met al die tekeningen moest.
Dat schoot eigenlijk in mijn verkeerde keelgat. Ik vind dat ze het moeilijk mag vinden dat ik dat vaak zeg maar ik ga me heel raar voelen als ze dan in dezelfde adem iets zegt wat een goede raad lijkt maar eigenlijk voor haarzelf bedoeld is.
Ze zit twee maanden in het buitenland en ik heb dat gemaild. Nou krijg ik een mail terug "dat het toch verschrikkelijk is dat ik het lelijkste denk want ja je kan het zo uitleggen dat ze het in haar voordeel gebruikt maar we kunnen toch altijd eerlijk dingen tegen elkaar zeggen over elkaars proces en dit was gewoon een inzicht en het zou een mooie boel worden als dat niet meer kon" etc.
Maar ik geloof dat gewoon niet. Ik weet gewoon nog goed met welke emotie en energie het gezegd werd. En ook dat het in dezelfde stroom verwijten kwam. Ik zou mezelf ontkennen als ik zei 'oh bedoelde je het zo nou soit zand erover'. Dus ik heb teruggeschreven dat het zo niet klonk en het weer opmerkelijk vind dat zij het zo uitlegt temeer daar ze het in dezelfde minuut zei.
Pff, het is gemier op de vierkante centimeter. Maar er zit veel achter. Ik heb veel passies in mijn leven, zij weet niet waarmee ze haar tijd wil vullen bijvoorbeeld. Ik wil haar niet kwijt maar vind het moeilijk op dit moment om mijzelf niet te ontkennen en toch de vriendschap te sparen. Ik vind dat dat ook komt doordat zij zo scherp de vertrouwenstroef trekt. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat zij zichzelf er nu van overtuigd heeft dat het echt om een scherp inzicht ging en dat ik dat lelijk uitleg als wat het een argument voor dat ik niet zoveel moest willen tekenen. Maar ik weet weer hoe het klonk.
Wat nu?
Marga
Marga
Je laatste posting had ik nog niet gelezen, daardoor valt het wel weer mee inderdaad, als dit alles is van 25 jaar. Kunnen jullie niet iets a la 'agree to disagree' doen wat betreft die kwestie met de rol van tekenen in jouw leven? Ik denk overigens (ik vul maar even lekker in) dat zij oprecht denkt dat ze het uit belangstelling zei, dat is zo'n soort passief-aggressief iets waar je echt niet doorheen komt.
Ja asa
Dat waren precies de woorden die ik in mijn hoofd had 'agree to disagree' maar dat zou dan ook voor twee kanten moeten gelden voor de opmerking over de plaats van het tekenen in mijn leven. En het is nu op zo'n punt gekomen dat dat wel eens moeilijk kan worden. Zij neemt het zeer hoog op. En ze gelooft volgens mij inmiddels ook dat ze het echt oprecht goed bedoelde. En sorry ik geloof dat nog steeds niet. Ja, inderdaad een passief-agressief iets waar je niet doorheen komt maar waar ik me toch van afvraag wat ik daar nou mee moet want ik kom dat steeds tegen in mijn leven. En het lijkt er ook steeds op dat als ik daar enigszins een vinger achter probeer te krijgen mensen, er niet over te praten valt en mensen onmiddellijk de handdoek in de ring gooien. Dat gecombineerd met het feit dat ik werkelijk door mijn situatie zeer weinig mensen heb waar ik een beetje mijn woordje kwijt kan (geen tijd door alle omstandigheden, geen familie behalve mijn zieke vader en kids die ook veel zorg behoeven door aangeboren afwijkingen) maakt dat dit me niet in de koude kleren gaat zitten.
Marga
Gelijk hebben
Niet alleen je vriendin neemt dit hoog op. Jij zelf neemt dit ook hoog op! Hoe belangrijk is het om gelijk te krijgen over jouw inschatting van de motivatie van haar gedrag? Je speculeert daar flink over maar in feite weet je het natuurlijk niet. Maar goed, ik wil best aannemen dat het waar is wat jij aanvoelt. Dan blijft nog de vraag: hoe belangrijk is dat voor jou? Kennelijk heel belangrijk want je wil per se erkenning van je vriendin hiervoor. Zij is beledigd doordat je haar van 'slechte motieven' hebt beschuldigd en jij wil haar geen stap tegemoet komen want je hebt tenslotte gelijk. Maar wie zegt dat je hieruit moet komen door te bakkelijen over wie er gelijk heeft? Doe eens iets geks! Zeg bijvoorbeeld: "Goh vriendin, ik ben echt aan het denken gezet door jouw opmerking. Ik heb me gerealiseerd dat het tekenen écht heel belangrijk voor mij is. Dankjewel voor dat inzicht. Ik vond het in eerste instantie trouwens best moeilijk om je vraag te horen omdat ik het als een aanval voelde. Ik vind het ook vervelend dat het zo'n toestand is geworden. Ik waardeer onze vriendschap en ik zou het jammer vinden als dit tussen ons in kwam te staan. Zullen we erover ophouden?" Mijn punt is eigenlijk: als mensen 'neurotisch' reageren en je ze daarop aanspreekt, is het een irreële verwachting dat ze je daarin gelijk geven. Ze vertonen dat gedrag nou juist omdat ze dat probleem niet willen erkennen! Maar het is hun probleem en niet het jouwe en als jij jouw deel van de straat schoonveegt, kun je met hun vast ook wel weer door één deur. Neem het alleen NIET persoonlijk op.
Groet, Jo Hanna
Jo hanna
Tja, ik geloof dat zij mij niet zozeer gelijk hoeft te geven, ik hoef ook geen erkenning dat zij fout zat of zo, ik wil alleen mijzelf niet ontkennen. En ik wil ook niet op zo'n manier gemanipuleerd worden of het gevoel hebben zo gemanipuleerd te worden. Ja doe eens iets geks is misschien wel de beste oplossing. En jouw voorbeeld van een antwoord zou ook nog kunnen want wat mij betreft is daar niets bij waarbij ik lieg.
Je hebt gelijk, ik neem het zeer persoonlijk op. Ik ga je antwoord even laten bezinken. Bedankt ervoor in ieder geval. Het geeft nieuwe inzichten.
Marga
Inderdaad een moeilijke situatie waar je nu in zit. Het klinkt (maar ik vul in vanuit eigen ervaring) alsof 'door het stof gaan' (althans zo zal het voelen voor jou naar mijn inschatting) de enige manier is waarop je het weer goed kunt maken met haar. En als je er veel bij te verliezen hebt is dat misschien wel de beste keus. Maar ik heb zelf bij zo'n vriendschap gemerkt dat het zich toch heeft opgestapeld, de frustraties over zulke akkefietjes, terwijl ik lang dacht die wel tegen de goede kanten te kunnen wegstrepen.
