Hoe om te gaan met deze situatie?
Sinds 1,5 jaar heb ik een relatie met een man en hij heeft een dochter van 16.
De moeder is nog wel in beeld maar woont op 1,5 uur rijden.
De ouders zijn al sinds haar 6de gescheiden en zij heeft nooit heel veel moeite gedaan voor haar dochter en laat haar een beetje links liggen.
Sinds een paar maanden wonen wij samen. De dochter is fulltime bij ons, want ze heeft aangegeven even een tijdje niet naar haar moeder te willen.
Echter, sinds 2 maanden heeft de dochter aangegeven heel somber te zijn (donkere gedachten etc.) en dat zij denkt dat ze ADHD heeft.
Niet dat zij alle dagen heel druk is, maar het is altijd druk in haar hoofd.
Sindskort is dat ook vastgesteld dmv een test een heeft zij medicatie.
Dit in een notendop de voorgeschiedenis.
Nu komt mijn vraagstuk:
Haar vader heeft haar heel beschermend opgevoed, wat misschien ook logisch is.
Alleen nu is de zelfstandigheid echt heel ver te zoeken.
Ik was vroeg zelfstandig en kan mij dus niets bij voorstellen dat je alles nog moet vragen. Overigens hebben zij en ik een soortgelijke jeugd gehad. Dus ik weet waar ik over praat en wat zij meemaakt.
Daar komt nog bij dat zij een enorm lastige eter is. Zij lust bijna niets en alles moet (bijna autistisch) op dezelfde manier gemaakt worden. Als er ook maar 1 groen dingetje in zit dat ze niet kent, hoeft ze het niet meer.
Door haar depressie en ADHD vergeet zij heel veel dingen (douche, schone onderbroek, water drinken, eten, tandenpoetsen etc). Maar tiktok, insta, gamen en muziek luisteren dat vergeet ze niet. Dingen voor school worden vergeten, afspraken die wij maken vergeet ze. En dan wordt het excuus gebruikt, ja maar ik zit ook gewoon niet goed in mijn vel. En dat snap ik echt. Probeer overal begrip voro op te brengen.
Alleen ik merk, dat dit alles zijn tol begint te eisen. ik irriteer mij aan haar en haar gedrag. Wat brengt dat ik mij irriteer aan mijn vriend (haar vader) hoe hij dingen nog steeds met fluwelen handschoenen aanpakt. Ik wil hem niet contstant lastigvallen met wat ikervan vindt. Dan zegt hij: niet iedereen is zoals jij. Ze maakt al stappen etc etc.
Hoe kan ik deze enorme irritaties wegnemen. Want wij hebben het echt wel leuk samen. Alleen lijkt nu elke dag een strijd hoe om te gaan met de irritaties ipv hoe om te gaan met onze relatie.
Let wel, ik heb zelf geen kinderen. Ik ben dus ineens stiefmoeder van een tienerdochter.
Misschien beetje onsamenhangend verhaal, maar tis ook zoveel dat ik niet weet wat op te schrijven en wat niet.
CharlotteD schreef op 10-10-2022 om 15:35:
[..]
Nee er is geen proefperiode afgesproken.
En ja de problemen van dochter komen nu pas aan het licht.....
Ik zou die dochter zoveel mogelijk aan de pa overlaten, over een paar jaar gaat ze sowieso haar eigen weg.
Dit meisje heeft dus moeten verhuizen, andere school, ander huis, stiefmoeder erbij. Dat is nogal wat, nog los van de problematische relatie met haar moeder en haar psychische problemen.
Wat betreft koken zou ik niet alles gaan aanpassen aan een puber met een zeer beperkt eenzijdig dieet. Opvoedingsissues zou ik met je vriend bespreken. Niet iedereen is even vroeg met zelfstandig worden, maar er zijn echt wel dingen die je met 16 mag, kan en moet kunnen verwachten. En een kind mag op die leeftijd best gaan ervaren dat gedrag consequenties heeft (bijvoorbeeld afspraken vergeten).
Dingen als ADHD en autisme en depressie zijn weliswaar lastig, maar geen reden om geen enkele verantwoordelijkheid te nemen of af te dwingen dat heel haar leven aan haar wordt aangepast/afgestemd.
MamaE schreef op 10-10-2022 om 15:38:
Dit meisje heeft dus moeten verhuizen, andere school, ander huis, stiefmoeder erbij. Dat is nogal wat, nog los van de problematische relatie met haar moeder en haar psychische problemen.
Wat betreft koken zou ik niet alles gaan aanpassen aan een puber met een zeer beperkt eenzijdig dieet. Opvoedingsissues zou ik met je vriend bespreken. Niet iedereen is even vroeg met zelfstandig worden, maar er zijn echt wel dingen die je met 16 mag, kan en moet kunnen verwachten. En een kind mag op die leeftijd best gaan ervaren dat gedrag consequenties heeft (bijvoorbeeld afspraken vergeten).
Dingen als ADHD en autisme en depressie zijn weliswaar lastig, maar geen reden om geen enkele verantwoordelijkheid te nemen of af te dwingen dat heel haar leven aan haar wordt aangepast/afgestemd.
Met 16 is de opvoeding verder eigenlijk wel klaar denk ik.
Battle-Royale schreef op 10-10-2022 om 15:41:
[..]
Met 16 is de opvoeding verder eigenlijk wel klaar denk ik.
Dat ben ik niet helemaal met je eens, maar dat is prima
MamaE schreef op 10-10-2022 om 15:38:
Dit meisje heeft dus moeten verhuizen, andere school, ander huis, stiefmoeder erbij. Dat is nogal wat, nog los van de problematische relatie met haar moeder en haar psychische problemen.
Wat betreft koken zou ik niet alles gaan aanpassen aan een puber met een zeer beperkt eenzijdig dieet. Opvoedingsissues zou ik met je vriend bespreken. Niet iedereen is even vroeg met zelfstandig worden, maar er zijn echt wel dingen die je met 16 mag, kan en moet kunnen verwachten. En een kind mag op die leeftijd best gaan ervaren dat gedrag consequenties heeft (bijvoorbeeld afspraken vergeten).
Dingen als ADHD en autisme en depressie zijn weliswaar lastig, maar geen reden om geen enkele verantwoordelijkheid te nemen of af te dwingen dat heel haar leven aan haar wordt aangepast/afgestemd.
Daarom, ik weet wel dat het allemaal niet niets is. Ik heb overigens echt een hele goeie band met haar, laat dat nog wel even duidelijk zijn.
Ik vroeg mij gewoon af hoe andere (stief) ouders hier mee omgaan. En heb al hele bruikbare tips. Ben ik blij mee!
Battle-Royale schreef op 10-10-2022 om 15:41:
[..]
Met 16 is de opvoeding verder eigenlijk wel klaar denk ik.
Dat ligt er aan. Kind is niet zelfstandig en wereldvreemd volgens TS. Dan lijkt me er nog best wat werk aan de winkel. Dat is overigens niet haar verantwoordelijkheid, maar ze kan er wel een standpunt in innemen. Bepaalde zaken niet meer regelen of doen voor haar, omdat dat op die leeftijd eigen verantwoordelijkheid is.
MamaE schreef op 10-10-2022 om 15:45:
[..]
Dat ligt er aan. Kind is niet zelfstandig en wereldvreemd volgens TS. Dan lijkt me er nog best wat werk aan de winkel. Dat is overigens niet haar verantwoordelijkheid, maar ze kan er wel een standpunt in innemen. Bepaalde zaken niet meer regelen of doen voor haar, omdat dat op die leeftijd eigen verantwoordelijkheid is.
Ik probeer haar zeker dingen mee te geven zoals ik ben opgevoed en hoe ik ben. En soms neemt ze dingen van mij aan en over. En ik laat haar meer dingen zelf doen.
Ik zou alles bij de vader laten liggen en me alleen concentreren op een vriendschappelijke band op te bouwen. Ik zou geen eisen gaan stellen, alle vragen terugleggen bij de vader, hulp verzoeken zoveel mogelijk bij vader laten...
Qua eten zou ik een gesprek aan gaan met je vriend en eens kijken of hij wat vaker kan koken aangezien hij dan met zijn dochter rekening kan houden. Je kan ook wat vaker gescheiden eten (dus ipv 1x week 3x per week.) Ik zou het gesprek zo pragmatisch mogelijk houden en gewoon praktische oplossingen bedenken voor de problemen. Dus niet gaan zeggen dat ze beter moet leren eten (ja, dat is zo maar daar dat is tussen vader en dochter.)
Kortom, ik zou mijn leven zo indelen dat ik zo min mogelijk last van haar zou hebben en de ruimte die ontstaat gebruiken om af en toe samen wat leuks te doen (een film kijken, stad in, ergens koffie drinken) en zo hopelijk vooral een positieve band samen op te bouwen.
Asha schreef op 10-10-2022 om 16:25:
Ik zou alles bij de vader laten liggen en me alleen concentreren op een vriendschappelijke band op te bouwen. Ik zou geen eisen gaan stellen, alle vragen terugleggen bij de vader, hulp verzoeken zoveel mogelijk bij vader laten...
Qua eten zou ik een gesprek aan gaan met je vriend en eens kijken of hij wat vaker kan koken aangezien hij dan met zijn dochter rekening kan houden. Je kan ook wat vaker gescheiden eten (dus ipv 1x week 3x per week.) Ik zou het gesprek zo pragmatisch mogelijk houden en gewoon praktische oplossingen bedenken voor de problemen. Dus niet gaan zeggen dat ze beter moet leren eten (ja, dat is zo maar daar dat is tussen vader en dochter.)
Kortom, ik zou mijn leven zo indelen dat ik zo min mogelijk last van haar zou hebben en de ruimte die ontstaat gebruiken om af en toe samen wat leuks te doen (een film kijken, stad in, ergens koffie drinken) en zo hopelijk vooral een positieve band samen op te bouwen.
Dank je wel Asha. Zelf had ik dit idd ook wel bedacht, maar ik vind het fijn om te lezen dat andere mensen ook met deze tips komen.
Sommige kinderen hebben wat langer een sturende hand nodig, of ze nu iets mankeren of niet; het is te kort door de bocht om te zeggen dat het klaar is of dat ze net zoveel moet kunnen als andere 16-jarigen.
Ook ik zou inzetten op warmte en een goed contact. De rest is aan vader; ze hoort nu eenmaal bij hem en nu ook bij jou. Soms gaan vaardigheden wat langzamer en sommige volwassenen kunnen het nog steeds niet; het gaat zoals het gaat.
Ik zou me ook echt terugtrekken uit de ouderrol. Ik vind het hele proces echt veel te snel gegaan voor een meisje van die leeftijd en met die problemen. En nu ben jij al zover dat je je dagelijks irriteert aan haar en je partner.
Nu vind ik sowieso dat het doorkomen van pubertijd van je kinderen voor minstens 90 % een zoeken naar manieren is om je niet te irriteren.
Dit meisje heeft behoorlijk wat problemen en die worden wrs verergerd door pubertijd.
Dit kunnen pittige jaren worden en die ga je niet leuk doorkomen als je niet rigoureus een stapje terug doet en zoals anderen al zeiden puur focust op een goede band met haar enz.
Hier kieskeurige eters in huis en we hebben altijd een hoop gelaveerd hierin. Meestal simpel een kwestie van knop omzetten en net wat uitgebreider koken en aanbieden, bijv ook rauwe groente en fruit, stukje stokbrood erbij aan tafel of verschillende soorten warme groente.
Asha schreef op 10-10-2022 om 16:25:
Ik zou alles bij de vader laten liggen en me alleen concentreren op een vriendschappelijke band op te bouwen. Ik zou geen eisen gaan stellen, alle vragen terugleggen bij de vader, hulp verzoeken zoveel mogelijk bij vader laten...
Qua eten zou ik een gesprek aan gaan met je vriend en eens kijken of hij wat vaker kan koken aangezien hij dan met zijn dochter rekening kan houden. Je kan ook wat vaker gescheiden eten (dus ipv 1x week 3x per week.) Ik zou het gesprek zo pragmatisch mogelijk houden en gewoon praktische oplossingen bedenken voor de problemen. Dus niet gaan zeggen dat ze beter moet leren eten (ja, dat is zo maar daar dat is tussen vader en dochter.)
Kortom, ik zou mijn leven zo indelen dat ik zo min mogelijk last van haar zou hebben en de ruimte die ontstaat gebruiken om af en toe samen wat leuks te doen (een film kijken, stad in, ergens koffie drinken) en zo hopelijk vooral een positieve band samen op te bouwen.
Maar de vader doet dus niets.
Ik heb een situatie gehad (topic is hier nog wel ergens te vinden), waarin ik me ook enorm heb geërgerd aan het gedrag van twee puberende kinderen van mijn toenmalige vriendin.
Dat was nog in de LAT-fase, maar kwam erop neer dat we uiteindelijk gingen eten waar zij iets vonden wat zij wel lusten. Wat zij wel lusten, dat was beperkt tot fastfood. Van een burger bij de Burger King moest de salade en de tomaat zelfs vanaf, dus wel herkenbaar wat de topicstarter hier schrijft.
Als dochter bij topicstarter en vader woont, dan heeft zij er ook wat over te zeggen. Wel is het tijd voor eerst een serieus gesprek met de vader. Die moet echt de puntjes op de i gaan zetten.
Maar uiteindelijk moet wat topicstarter eet niet afhankelijk zijn van of vader dat wel doet en het zeer beperkte menu van zijn dochter. Denk dat het ook lastig is om in de situatie van topicstarter nog te doen alsof je neus bloedt, ergernissen te parkeren en maar een beetje leuk te gaan doen. Als je onder een dak woont, dan spelen die ergernissen elke dag.
de jongere in kwestie heeft een flinke rugzak. Juist aan de dingen die ze kent heeft ze houvast. Met deze rugzak kun je er vanuitgaan dat de ontwikkeling wat trager verloopt.
Waarschijnlijk verwacht je te veel van haar.
Doe een paar stappen haar kant op bv met eten. Kook voor jezelf en je partner wat jullie lekker vinden en voor haar iets aangepast. Dat geeft haar rust in het hoofd. Is meer werk maar helpt wel.
Dat op bepaalde tijdstippen iets doen is een vorm van structuur en controle inbouwen om alles wat moet te kunnen onthouden en af te ronden. Heel herkenbaar bij adhd.
Dit kind heeft het heel erg moeilijk. Wees zo positief mogelijk, leg geen druk, biedt wel hulp aan en doe dingen die zij leuk vindt. Dit is enorm lastig voor de vader, steun hem in plaats van je te ergeren.
Bij een kind dat zo diep zit, kun je niet opvoeden. Het heeft ook helemaal niks te maken met opvoeding. Mijn kind, dat altijd zelfs al vanaf heel jong s ochtends vroeg opstond, alles zelf regelde altijd op tijd op school was, kwam ook in de put te zitten door adhd in combinatie met corona. Kwam nergens meer toe. Buitenstaanders zeiden wel eens dat hij lui was, maar dat is hij niet. Hij is juist van zichzelf heel actief.
Inmiddels gaat het een heel stuk beter. Dat hebben we bereikt met coaching, mindfullness en vooral zoveel mogelijk positieve dingen van hem te benoemen. Hoe klein ook, benoem het en je zult zien dat het effect groot is.
Hi, wat sneu dat je stiefdochter het zo moeilijk heeft. Ik snap dat dat het voor jou extra moeilijk maakt om je plekje te (her)vinden. Voor wat het waard is; ik ben ook stiefouder en ben het eens met de adviezen om vooral te concentreren op het leuke en veel dingen waar ergernis uit voorkomt een beetje te omzeilen. Luister anders eens naar de podcasts van Omdenken en probeer daar iets van toe te passen. Ik denk dat lucht kan geven.
Qua eten, ik ben hier thuis de enige die van bepaalde gerechten houdt en die maak ik voor mezelf in grotere hoeveelheden en eet daar meerdere keren van en/of vries ze in. Sommige gerechten worden ook lekkerder als ze even staan zoals sommigen soepen enzo. Eet ik gwn mijn eigen prakkie, iedereen blij 😀
