Hoe omgaan met houding vader / opa?

Eerste reaktie

Maxx.......waarom zoveel energie steken in het uitzoeken van wat de man mogelijk mankeert en waarom hij zo is als dat hij is.
Het lijkt me veel verstandiger om bezig te gaan met een stukje verwerking van JOUW verdriet over de situatie.
Ik denk niet dat je er ook maar iets aan hebt om exact te weten waarom hij zo is als dat hij is. Zelfs 100 oorzaken of diagnoses doen niets aan de pijn en het verdriet dat hij jou hiermee heeft aangedaan.
Ga nu voor jezelf zorgen, en laat achter je wat geweest is.
Sterkte! Minet

Minet

ff kort:
Vader/opa wil niet praten over zijn gedrag en de impact daarvan op anderen. Dat is geen nieuws. Maar vader/opa accepteert het ook niet als een ander (ik dus) grenzen trekt. Als hij zichzelf niet kan aanpassen, dan ben ik gedwongen om dat te doen. En dat leidt tot enorme conflicten met vader/opa.
Vader/opa uit ons leven bannen kan niet. Er is ook nog een oma waar wij veel van houden. En oma zien zonder opa erbij is een onmogelijkheid.
Dus ik zoek naar antwoorden. En ook naar een aanpak.

Minet

Toen ik en mijn zussen op een aantal beschrijvingen stuitten van o.a. asperger en narcisme ging bij ons een lichtje op. Wij achtten het heel goed mogelijk dat het gedrag van onze vader te wijten was aan een stoornis. Die gedachte was heel bevrijdend. Wíj waren dus niet gek, onze vader was degene die niet normaal functioneerde. Ik vind daarom dat het best waardevol kan zijn om te weten of je vader of moeder normaal gedrag vertoont of kenmerken van een stoornis, zo noem ik het maar even, laat zien. Juist die wetenschap kan er voor zorgen dat je het een en ander in het juiste perspectief kunt zien en eventueel achter je kunt laten. Het kan ook heel verhelderend zijn als mensen uit zijn familie eens een boekje open zouden willen doen. Dat is in onze familie ook gebeurd en werkelijk... de schellen vielen ons van de ogen. Ook hier grote opluchting bij ons. Het was dus echt niet vreemd dat wij overhoop lagen met onze ouders. Mijn vader was van jongsafaan al een vreemde man.

Maxx

Bovenstaande is uiteraard ook voor jou bedoeld.
Je zou ook eens kunnen lezen of je iets herkend bij de omschrijving van iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis: http://nl.wikipedia.org/wiki/Narcistische_persoonlijkheidsstoornis
Ik herken hier veel van.

Maxx

Je begrijpt niet dat iemand met een bovengemiddelde intelligentie qua gedrag zo over de schreef kan gaan. Maar dat is emotie, daar komt vaak geen ratio aan te pas. Verder heeft je vader zich zo gedragen toen je een weerloos kind was. Hij heeft het zich dus gewoon kunnen permitteren en ziet vast geen reden nu om ermee op te houden. Hij heeft wellicht een blinde vlek wat dat betreft. Ik hoop voor je dat je het een plekje kunt geven. Belangrijker dan dat je vader eventueel inziet hoe hij bezig is, is dat jij er mee leert om te gaan. Het is niet jouw schuld!

Groetjes

Een ander aanpassen

Het gaat je nooit lukken om je vader aan te passen. Dat heb ik jarenlang geprobeerd. Op een gegeven moment las ik over Asperger. Ik herkende mijn vader 100% in de beschrijving. Alles viel op zijn plaats. Al het gedrag dat hij vertoonde waar wij als kind heel veel last van hebben gehad: zijn starheid, zich volledig storten op een paar hobbies en nergens anders meer over praten, zijn botheid, de manier waarop er bij ons _niet_ over gevoelens werd gepraat, de kille sfeer, schijnbare desinteresse in de kinderen.
Ik heb nu geaccepteerd dat mijn vader met een grote waarschijnlijkheid Asperger heeft. En dat maakt erg veel uit in de manier waarop ik naar hem kijk. Ik zie nu dat hij op zijn eigen manier erg zijn best heeft gedaan. Ik bekritiseer hem niet meer maar adviseer hem hoogstens. Onze relatie is 100% verbeterd. Mijn zus kan er nog steeds niet mee omgaan, mede daardoor is de relatie tussen mijn zus en mijn vader op een dieptepunt beland. Mijn vader komt nu graag bij ons. Ik zeg 'm niet wat hij moet doen, itt mijn zus die hem de hele tijd zit te betuttelen, hem probeert op te leggen hoe hij volgens haar moet leven en zich moet gedragen. Van mij "moet" hij niets, het is een volwassen man die prima zelf zijn beslissingen kan nemen. En deze houding wérkt. Nog nooit heb ik zo'n goede relatie met mijn vader gehad als sinds ik heb geaccepteerd dat hij "iets" heeft.
Een pasklare aanpak heb ik niet voor je, maar wie weet heb je iets aan mijn verhaal.

Guinevere

Je reactie is zeer herkenbaar. Ook je aanpak trouwens.
Mijn vader was en is een zeer autoritaire man. Je laat het vanzelf wel uit je hoofd om die een advies te geven. In de afgelopen jaren ging het eigenlijk best redelijk. Je weet welke onderwerpen je beter niet kunt aansnijden. Of welke dingen je beter kunt laten.
Maar hij wordt ouder. Kan minder aan denk ik. Interne spanning is er natuurlijk altijd bij een Asperger (ik ben aardig ingelezen). En ik denk dat zijn leeftijd hier parten gaat spelen.
Nu zijn mijn kinderen geen ukkies meer. Ze krijgen steeds meer eigen persoonlijkheid. Dat betekent dat opa minder van zijn protocollen gebruik kan maken en meer te maken krijgt met eigen mening en voorkeuren van de kinderen. En daar loopt het dus fout.
Toen hij laatst de sport van mijn zoon volledig met de grond gelijk maakte door zijn ongefundeerde kritiek, moest ik daar wel op ingrijpen. Maar dan escaleert het. En nu zit ik dus - ongewild - in de rol die ik vroeger altijd had: het ligt altijd allemaal aan mij. etc. etc. Dat is allemaal nu niet meer zo erg (ik kan er nu beter mee omgaan dan toen ik zelf nog kind was). Maar ik wil graag weten waarom iemand die probleemloos een ander afz*kt, totaal uit zijn dak gaat op het moment dat je hem vertelt dat hij gedrag vertoont dat erg onplezierig is voor zijn omgeving.
Als het om mijn kinderen gaat, dan wordt het hele plaatje anders. Dan kan ik die stap opzij niet doen.
En verder vraag ik me af wat je met zo iemand moet. Zijn al die Aspergers in feite zulke egocentrische robots dat ze niet in staat zijn om van andere mensen te houden?

Kaaskopje

Ik heb je linkje gelezen. Maar ik weet zeker dat het geen narcisme is. Mijn vader is buitenshuis een vreselijk bange en onzekere man. Binnenshuis is dat heel anders. Daar is hij autoritair en dominant.
Je zou kunnen zeggen dat hij binnenshuis anderen zo domineert dat ze precies leven volgens de protocollen die HEM veiligheid en structuur geven.
Als de lunch om 13:05 is ipv 13:00, dan raakt hij totaal van slag (om maar eens wat te noemen). Dus bij hem thuis is dat de regel. Bij anderen kan hij het niet controleren. En dat levert dus angst en spanning op.