Hoe reageren op beschuldigingen van (autistische) man

moeras/miriam

of allebei: autistische man en mishandelde vrouw. Het kan zomaar. Zelfs al is het uit onkunde, onmacht.

Elke vorm van miscommunicatie, langs elkaar heen praten komt voor bij stellen. Mannen en vrouwen zijn nu eenmaal niet hetzelfde. Mannelijke vrouwen zullen meer begrip tonen voor gedrag van mannen, vrouwelijke mannen kunnen zich beter inleven in vrouwen en de rest van de bevolking huppelt er tussenin.

"Sterker nog: hulp zoeken van iemand die wel ergens verstand van heeft, wil ze niet."
In post 76 staat dat ze 2 keer de hulp van een therapeut heeft ingeroepen.

Het is heel moeilijk iemand mee te krijgen voor onderzoek. Die van mij wilde ook niet en daarom ging ik zelf, voor mijzelf want het lag dan aan mij. Je gaat enorm twijfelen aan jezelf. Hij "was niet gek en dat hij niet communiceerde...daar had Hij geen last van."

Lees dat nog eens

Django, er staat: "Ik heb overigens 2x hulp van een therapeut ingeroepen, de tweede keer van iemand met veel kennis van autisme."
Hm, tja. Ik ben niet onder druk.

Man is nergens geweest, toch? Ze wil het onderwerp bij man niet aansnijden.

Als je vermoedens hebt van autisme bij je man, de gedragingen ernstig ingrijpen in je gezin en je eigen functioneren, dan moet je naar de huisarts. Die kan je helpen je eigen verwarring van die van hem te scheiden en het over die dingen te hebben die er toe doen.

Kun jij trouwens in #76 vinden welk gedrag er precies autistisch is aan dat van die man?

Ik denk dat TS al jarenlang zichzelf zand in de ogen strooit en ondertussen samenwoont met dat wat Freud ooit een narcist heeft genoemd. Die hebben namelijk wel last van ego, beledigen en beledigd voelen.

TS, ga naar je huisarts.
Die helpt je verder.

wat

Wat denk je dat een huisarts voor haar kan betekenen als de partner niet mee zou willen? Tips? Doorverwijzing naar een psycholoog? Dat heeft mijns inziens alleen zin als ze daar beiden heen zouden gaan om elkaar te leren begrijpen of als er eindelijk een diagnose (welke dan ook) zou komen. Verder kan de huisarts aanhoren en niet zo heel veel betekenen ivm beroepsgeheim tov haar partner. Als partner niets wil dan zal er niet veel veranderen vrees ik.

Pirata

"Waarom doe je niets met de suggestie om samen laagdrempelig hulp te zoeken?""
Pirata, jouw vraag komt verwijtend over. Schijnt ook in het woordje “Waarom” te zitten (is mij verteld) . Er waren nogal wat posts, kon niet op alles reageren bij gebrek aan tijd.
Maar jouw suggestie om samen naar een relatietherapeut te gaan heb ik jaren geleden al geopperd. Dat vond mijn man allemaal onzin. Flapdrollen. Hij is veel slimmer dan zij, wat kunnen ze hem nou leren? En bovendien, het ligt aan mij, al onze problemen, niet aan hem.

Ik wil het nogmaals voorstellen als ik binnenkort weer een gesprek. Hoop een therapeut te vinden die echt veel ervaring met ass heeft, want anders wordt het natuurlijk helemaal niets, want mijn man heeft een goede baan, komt charmant over (als hij zijn best doen), kan zeer overtuigend praten en mooi weer spelen naar de buitenwereld.

"Ook mijn suggestie om mindfullness te doen was serieus.”
Ja, dank je. Is een goede tip inderdaad. Ik ben al een hele tijd aan het mediteren. Helpt inderdaad voor mezelf. Maar lost mijn relatieprobleem niet direct op.

"Welke stap ga je nu zetten, behalve het starten van dit topic?"

Ik wil eerst een (relatie)therapeut vinden die veel verstand van ASS/Asperger heeft, maar bij voorkeur niet als zodanig herkenbaar is. Ga een draadje openen daarvoor. Overigens heb ik daar eerder zelf naar gezocht, maar niemand gevonden die een beetje in de buurt zit. Moeilijk hoor.

Ik wil in het nieuwe jaar een gesprek met man hebben en kijken of hij gezien mijn signaal dat ik mogelijk het ook niet veel langer meer trek, toch open staat voor (relatie)therapie. En dan wil ik iemand achter de hand hebben. Hem kennende zal hij niet alleen naar een therapeut willen en het is zeer de vraag of hij samen naar een therapeut wil zoals ik hierboven schreef.

Dingen hebben bij mij overigens tijd nodig (je klinkt wat ongeduldig, maar dat kan aan mij liggen), want ik werk veel (nu even lunchpauze), drukke feestdagen en voorbereiding en sowieso druk met allerlei andere (leuke en minder leuke) dingen die ook mijn aandacht vragen.

“ En pas op met schriftelijk communiceren, ook dat komt snel anders over dan bedoeld.”
Ja, realiseer ik me en denk daar dus meestal heel goed over na. Maar mondeling communiceren komt bij mijn man ook meestal anders over dan ik bedoel.

En daarom

Daarom stelde ik dus voor om iets laagdrempeligs te doen waarbij hij leert zich te ontspannen. Want volgens mij gaat het hier om een man die verkeerd omgaat met spanningen, waardoor het alleen maar eeger wordt. Je hoeft niet te zeggen dat hij volgens jou ASS heeft. Zeg dat het niet goed gaat in de relatie en dat jullie daar samen iets aan moeten doen. Samen iets letterlijk ontspannends. Dat kan van alles zijn, uurtje yoga in de week, mindfullness, haptonomie, zelfs een vechtsport.
Er gaat niet opeens een grote omwenteling komen in dit gedrag. Misschien wel een kleine als hij zich bewust wordt van de aggressieve uitingen en beter ontspant of dingen van zich kan laten afglijden. Klagen gaat het niet oplossen, dat is zeker.

gekruist

Berichten hebben elkaar gekruist zie ik.
Mooi dat je toch al een stapje verder bent.Mijn vorige bericht blijft staan als tip, samen leren ontspannen (voor hem dus nieuw, voor jou niet, maar da's niet erg).
Wat ik me afvroeg is of hij niet teveel op zijn bordje heeft. Werken, daarna de huiselijke zaken. Dat is voor alle mensen al pittig. Misschien helpt het hem als hij bij thuiskomt een half uurtje ontspant met fijne muziek, ongestoord.

naar de huisarts ga je voor jezelf

"Wat denk je dat een huisarts voor haar kan betekenen als de partner niet mee zou willen?"

Een huisarts kan je uitleggen of het zin heeft het probleem en dus de oplossing bij een doe-het-zelf diagnose over die man ligt, of dat het misschien toch zinnig is om zelf hulp te zoeken.

Even ano "En overigens ben ik (natuurlijk) allang naar de huisarts geweest, maar die wist ook geen gespecialiseerder relatietherapeuten"

Dan ben je met de verkeerde hulpvraag gekomen.
Ga naar je huisarts en hou het bij jezelf.

Overigens vermoed ik dat de relatietherapeuten gespecialiseerd in omgaan met een man met autisme in dezelfde school te vinden zijn als die die iets te melden hebben over omgaan met mannen met kleurenblindheid. Of linkshandigheid.

Overigens

Django:"of allebei: autistische man en mishandelde vrouw. "
Niet door die man dan.

Autisme kent geen 'expres'.
Iemand die autisme gebruikt om iemand anders te kleineren, vernederen, onderdrukken, beschikt over talenten die bij autisme juist niet voorkomen.

Zie ook wat Siens daar steeds maar weer over probeert te zeggen.

Ach nee Miriam

Ook autisten zijn net mensen. Het is op voorhand nooit goed te bepalen wat iemand nu precies drijft.
En etiketje is ook maar een hulpmiddel. Hoe je ermee omgaat, dat is bepalend.

ik zei

Dat het me niets uitmaakt door wat het komt, het resultaat is hetzelfde. Dan kun jij zeggen: jawel, maar ik zeg nee en dat blijft nee.

Ik leefde er met eentje. Je kunt zoveel besluiten in je leven, zelfs dat je bij een mishandelaar blijft; je keuze is altijd de jouwe. Ik heb ervoor gekozen om weg te gaan en de mijne was geen narcist, maar een autist. Ik denk dat je zelf moet ervaren hoe het is om in zo'n situatie te zitten en om echt te begrijpen hoe je je dan kunt voelen.

ja natuurlijk

kun je ervoor kiezen om een leven met een persoon met autisme niet voort te zetten. Dat is gewoon een keuze. Ik snap heel goed dat het zwaar kan zijn.

Het is wel nogal gemeen en de plank behoorlijk misslaand om acties van een persoon met autisme als 'mishandelend' te kwalificeren.
Bij mishandelen hoort een bepaalde intentie. Die mishandelende intentie ontbreekt normaal gesproken volledig bij een persoon met autisme. Zélfs als er sprake is van lichamelijk geweld. (Maar oke, ik snap wel weer dat het dan als mishandeling wordt gezien hoor)

Mijn zoon had een keer een kinderfeestje, waar een aantal moeilijke kinderen bij waren. Er waren wat strubbelingen en de een na de ander kwam bij me klagen over mn handtastelijkheden van mn twee jongens. Één daarvan was een jongen met (gediagnosticeerd) autisme en één jongen zonder diagnose.( ik als leek vreesde voor beginnende persoonlijkheidsproblematiek)

Uiteraard heb ik beide jongens aangesproken op hun gedrag. Bij de jongen met autisme hoefde ik alleen maar heel duidelijk te maken dat bepaalde acties (slaan etc) niet toegestaan waren. Dat was voldoende, verliep verder prima. De andere jongen heb ik meerdere malen aangesproken en toch verbeterde zijn gedrag niet. (Het was vooral joviaal jongens gedrag dat steeds weer uit de hand liep. Ik zag toen eigen zoon, die super vredelievend is en nooit een vlieg kwaad doet, op een bepaald moment zich heel duidelijk en krachtig fysiek verweren naar die vriend toe, dat maakte wel indruk! Ik heb daar, voor de vorm, zoon op aangesproken maar inwendig was ik er blij om..mn omdat ik zag dat zoon zich wel verweerde als het echt nodig was.)

Ik snap de dilemma's wel hoor.
Heb zelf ook de neiging mezelf vaak als slachtoffer te zien.
Mijn partner krijgt het klaar om een hele autoreis lang naar bijv zuid Frankrijk zijn mond te houden.
Maar toch, het voelt niet oke. Partner doet hierin niets moedwillig. Hoe ellendig het ook voor mij is. Hij wil niets liever, dan mij gelukkig zien. Maar bijv zo'n auto reis, dat is voor hem zoveel stress..voor mij onbegrijpelijk maar voor hem is het groter dan hemzelf.
Dat maakt het voor mij iei niet minder ellendig, zeker niet. Maar toch is het anders, dan wanneer iemand het doet om mij een rot gevoel te bezorgen. Het is een probleem, dat je samen kunt delen, (nou ja delen)

man/vrouw probleem

Als je je man niet meekrijgt is het handiger om jezelf er in te verdiepen hoe jij zelf je houding kunt bijstellen. Daardoor kan het gedrag van je partner soms ook niet alleen begrijpelijker worden maar je kunt beter confrontaties voorkomen en een nieuwe modus van echte communicatie vinden. Maar dat het moeilijk over het voetlicht te krijgen is herken ik maar al te goed. dat
Wordt ook weleens het Cassandra complex genoemd. Je zegt het maar je wordt niet geloofd.
Autisme wordt ook weleens een extreem mannelijk brein genoemd. Hoewel het allemaal heel paradoxaal is. Mensen met autisme hebben soms beslist ook iets heel feminiens omdat ze mijnder gevoelig zijn voor culturele context beinvloeding en meer vanuit henzelf optreden. En in werkelijkheid zijn mensen niet zo heel stereotyp mannelijk en vrouwelijk.

toch niet

Ik begrijp autisme redelijk goed, heb er veel over gelezen, gezien, over gesproken, adviezen gevraag. Mijn man had de diagnose, zo ook zijn familieleden, al hadden die niet allemaal een officiele diagnose. Ook mijn kinderen hebben wat meer aanwezigheid van die kenmerken dan de gemiddelde mens.
Wat ik bedoel is dat het kwetsende, van wát het ook komt (hiermee beschuldig ik dus geen mensen met hun stoornis, slechts het effect van bepaald gedrag), kwetsend blijft, of er nu wel iets of niets aan de hand is.
Als mijn man had meegewerkt aan communicatieverbetering, had het allemaal al veel milder geweest en had ik daar veel meer mee gekund. Want ik heb me aangepast en wilde dat nog meer doen, maar doordat dat van 1 kant kwam, verloor ik mijzelf.
Het driftige wat je las was geen drift maar frustratie en het onbegrip dat je zo vaak van de buitenwereld krijgt. Omdat ik zo graag in mijn huwelijk had gebleven, maar er ook andere dingen aan de hand waren. En ik zet die dingen zeker niet zomaar in het hoekje van autisme. Wel dat hij er zo laat mee kwam, met de oorzaak van het stranden van het huwelijk en dat stukje kan weer deels te maken hebben met zijn manier of juist geen manier van communiceren, wat weer te maken kan hebben met het autisme.

Heel eerlijk gezegd

Begrijp ik het niet, in sommige beschrijvingen. Ik geloof het wel maar snappen.... Als ik sommige verhalen zo lees dan denk ik: maar jullie hebben (bv) drie kinderen samen. En nu ben je behoorlijk pittig over zijn gedrag waarvan je aangeeft dat het er altijd al was. Erger werd met de komst van kinderen. Maar dan toch: man is moeilijke man.... maar je blijft bij hem.... er komt een kind.... man wordt moeilijker....maar je blijft bij hem... en dan komen er nog twee... En als ik dan nu lees is zo'n kerel echt een hork van de bovenste plank, blaft iedereen af en zwijgt iedereen dood, is onvoorspelbaar en onpeilbaar, niet sensitief, niet gezellig, niet lief. Dan denk ik: huh? Hij is toch niet ineens zo geworden? Of ben jij anders? Of druppelt zo'n emmer ongemerkt vol en zie je niet dat ie half vol is of driekwart en opeens stroomt ie over?

En als ik dan toch eerlijk ben over wat ik niet snap: waarom krijgt autisme nou zo vaak 'de schuld'? Alsof je met een man getrouwd ben en plop, opeens was dat autisme er en verziekte de boel? Zo'n diagnose -zeker een officieuze- is toch vooral nuttig om handvatten te krijgen voor aanvliegroutes in de omgang?

Nou ja, ik zal wel teveel alle verhalen op één hoop vegen en het daarom het allemaal niet snappen op deze fijne kerstavond

Moos

Ik snap je vraagtekens. Zeker. Maar in de praktijk gast dat vaak anders.je bent verliefd. Allebei. Dat is een roze wolk. En j je ontdekt in deloop van de tijd wat minder fijne trekjes. Maar er valt mee te leven. Je bent met zn tweeen, en overall genomen is het prima. En vooral: alle perikelen van een gezin (kinderen) spelen niet. Een totaal ander leven. Dan wil je kinderen. De basis is hoed genoeg. Maar dan ( en dat geldt in principe voor iedereen) krijg je een totaal ander leven. En in dat andere leven gebeurt er van alles. Her is niet te vergelijken.

Ja dat is het volgens mij

Dat zo'n emmer langzaam voldruppelt. En dat de sleet in de relatie komt.

Nou is mijn man geen grote hork. En ook geen echte auti. Gewoon een man van weinig woorden. En met een vol leven, veel verantwoordelijkheden en weinig echte eigen vrije tijd. Dan kan het emmertje wel eens vol zijn en is gezellig zijn soms net teveel gevraagd. Tel daarbij op dat het nieuwe er na ruim 25 jaar eigenlijk wel vanaf is en dat ik na een dag werken, zorgen en ploeteren ook niet altijd het zonnetje in huis ben. Dan kan het zijn dat je na een tijdje merkt: goh het is eigenlijk helemaal niet leuk meer hier.

Het zijn gewoon tropenjaren.

Moos

Vaak hoor je (en dat is bij ons ook geval) dat de periode voordat er kinderen komen, nog relatief makkelijk verloopt. Het is een bijzondere man, sommige aparte trekjes zijn misschien juist leuk, of neem je voor lief omdat je het samen verder goed hebt. Zelf heb je natuurlijk ook je eigenaardigheden.
Als er kinderen komen, wordt er opeens veel meer van je gevergd. Flexibiliteit, doorgaan terwijl je moe bent, enfin, ik hoef dat stuk niet uit te leggen denk ik. De combinatie werken en thuis inmiddels onvoldoende regelmaat, voorspelbaarheid et cetera hebben, zet iemand dan onder druk. En, zeker als de baby-jaren niet al te zwaar zijn, dan pas je je gewoon een beetje aan als partner. Man wilde opeens geen zorgdagen meer, hebben we indertijd een mouw aan gepast. Maar als ze groter worden, en zeker als het IADH-kinderen blijken, wordt het moeilijker en moeilijker. En zo kan het gebeuren dat je in een moeilijk huwelijk zit, met een goedwillende man die bijzonder in elkaar zit. Op wie de kinderen gek zijn en vv. Die niet mishandelt. Maar met wie samenleven toch heel moeilijk is geworden.
En waarom autisme? Dat komt niet uit de lucht vallen. Dit is een proces van jaren en jaren. Eerst probeer je het eindeloos zelf op te lossen. Door zaken te bespreken (lukt niet, man loopt weg), ruzie te maken (idem), grenzen aangeven, you name it. Dan zijn sommige gedragingen/situaties zo opvallend dat je gaat zoeken, googelen, lezen. Als dan twee van je kinderen ass blijken te hebben, en de behandelaars ogv hetero-anamnese het zeer plausibel vinden dat man dat ook heeft, heb je in elk geval een werkbaar model om je huwelijk te duiden. Om het vol te houden. Inderdaad zoals je zegt: handig om handvatten te krijgen.

Moos

In aanvulling op de reactie van Dagarada nog aanvullende reactie van mij.

"Als ik sommige verhalen zo lees dan denk ik: maar jullie hebben (bv) drie kinderen samen. En nu ben je behoorlijk pittig over zijn gedrag waarvan je aangeeft dat het er altijd al was. Erger werd met de komst van kinderen. Maar dan toch: man is moeilijke man.... maar je blijft bij hem.... er komt een kind.... man wordt moeilijker....maar je blijft bij hem... en dan komen er nog twee... "

Wij hebben 2 kinderen.
Na de geboorte van de eerst merkte ik misschien wel dat hij zich wel wat onttrok, maar het was nog niet overduidelijk, bovendien kon ik het in mijn eentje nog wel opvangen - met 1 kind lukt dat nog wel.
Na de geboorte van de tweede werd het in mijn beleving veel drukker. Ik heb altijd het gevoel gehad dat van 1 naar 2 kinderen veel zwaarder was dan van 0 naar 1. Waarom? (achteraf redenerend)Omdat het toen nog drukker en onvoorspelbaarder voor hem werd en hij zich dus nog meer aan allerlei taken ging onttrekken. Dus werd het niet alleen drukker met 2 kinderen i.p.v. 1 kind, maar ook nog eens veel drukker voor mij met zorg-, regel- en huishoudelijke taken.
Een derde kind heb ik dus ook nooit gewild.

Moos, het is een proces van jaren en je gaat je geleidelijk afvragen of het wel normaal is wat er gebeurt.
Ik ben van mezelf conflictvermijdend en wil graag helpen. Heb bovendien bovengemiddeld veel energie. Die combinatie maakt, dat ik jarenlang alle problemen (dingen die moesten gebeuren) veel zelf heb opgelost. Ook omdat als ik er wel over sprak hij boos en afwijzend kon reageren en dat dus niets oploste. En ik het voor de kinderen niet goed vond teveel ruzie te hebben (die bovendien later niet werd goedgemaakt). En gezien de goede kanten van hem een echtscheiding echt niet aan de orde was voor mij.

Er zijn veel mensen zoals jij die het niet begrijpen, vooral omdat die mensen met asperger zo mooi weer naar de buitenwereld spelen, maar thuis een heel ander gezicht tonen (wat buitenstaanders zoals jij dus niet zien). Heel erg moeten bijkomen van mooi weer spelen naar de buitenwereld en thuis zich laten gaan.

Ik heb jarenlang helemaal niet mijn man "beschuldigd" van autisme, omdat ik daar niets vanaf wist en al helemaal niet aan autisme dacht bij mijn man! Ik had gewoon een moeilijke man om mee samen te leven en probeerde daar zo goed mogelijk mee om te gaan. Omdat iemand mij een paar jaar geleden tipte over autisme (wat ik overigens toen meteen van de hand wees, kon niet waar zijn, hij had een goede baan etc. etc.) ben ik me daar meer in gaan verdiepen en herkende opeens heel veel dingen.

En weet je, misschien heeft mijn man geen autisme, we zullen het nooit weten (ik vermoed dat hij zich nooit zal laten diagnosticeren en dat hoeft van mij ook helemaal niet). Hij heeft echter wel gedrag dat zeer veel overeenkomsten vertoont met autisme en het helpt mij om hem en zijn reacties beter te begrijpen en dus ook hoe ik met hem om moet gaan. Dus precies zoals jij schrijft: ik geef zijn autisme niet de schuld, het geeft mij handvatten.

En daarnaast kijk ik al jaren naar mijn eigen rol, ik ben niet perfect (allesbehalve), alleen is het natuurlijk ook niet zo dat als het niet lekker loopt in onze relatie het alleen door mij komt, zoals hij keer op keer heeft beweerd. Dat is denk ik het grootste probleem: hij wijst alleen naar mij (aldoor kritiek). Ik zie problematiek bij hem en bij mij en probeer er samen met hem over te praten, maar dat lukt gewoon echt niet (zegt niets, loopt weg en/of wijst weer naar mij). Omdat ik niet wilde scheiden, heb ik vervolgens gekeken hoe ik zo goed mogelijk met hem om kan gaan.

Het is echt zwaar en ik denk onvoorstelbaar als je het niet zelf meemaakt.

Wat ik me daarbij afvraag

Zou ook niet gewoon het ouder worden meespelen? Als je ouder wordt gaat de rek er een beetje uit. Je wordt minder flexibel (van beide kanten). En kunt minder compenseren. Dit maakt dat de één typischer wordt in zijn gedrag en de ander minder kan of wil schuiven.

Herkennen jullie dit? Ik merk in ieder geval dat mijn energieniveau een stuk lager ligt dan een jaar of 10 jaar gekken.

Ginny

Natuurlijk, er spelen veel factoren mee. Bij mij zijn die alleen niet een reden van scheiden geweest, want dat gebeurt wederzijds. De ene krijgt een midlife crisis, de ander een zware overgang en dan sta je toch enigszins gelijk. De ene is onhebbelijk in de ochtend, de ander enz. Je wordt milder in je denken, maar minder flexibel in wat je wilt. Dat merkte ik ook bij mijn ouders, dat begon rond de 50, dat ze ineens "geen zin" meer hadden in bepaalde dingen doen of aanleren. Zelf ervaar ik dat ook wel.
Dat is ook helemaal niet erg, tenzij je er op vastloopt natuurlijk.

een beetje autistisch

is natuurlijk helemaal niet erg, vaak positief juist.
En dat 'beetje autistisch', dat is wat je in den beginne ziet.
Het wordt pas moeilijk als dat beetje uitgroeit tot iets groots. De mismatch groeit evenredig vaak.

Of dat beetje autisme uitgroeit tot 'te', of klein blijft of zelfs vermindert, dat weet je niet. Dat weet je nooit, we hebben allemaal zo onze autistische dingetjes.

langzaam

Ik denk dat dit gedrag inderdaad langzaam ontstaat in de loop van een relatie. Dus als het opknapt, zal dat ook langzaam gaan. Daarom, kleine stapjes om te verbeteren. Misschien kan Man aangeven op welke momenten het hem teveel wordt. En dan heb je al een ingangetje. Voor beide partners.
Ik wens jullie een fijne kerst.

Even ano #114

Jouw verhaal zou het mijne kunnen zijn, behalve op details. Aantal kinderen verschilt en zo...

Maar je basale verhaal is identiek! Bijna eng. Je verwoordt ook precies hoe het heeft kunnen ontstaan, hoe een soort scheefgroei is gekomen die steeds erger wordt.

Tropenjaren, inderdaad. Ik ben me inmiddels dringend aan het afvragen of ik dit nog wil voor de toekomst. Ik zie me zo niet oud worden...

Mirreke

Ik merk ook dat ik met bepaalde vrouwen/verhalen zeer veel herkenninf zie. Ik vind dat wel troostrijk.

Heeft jouw man autisme? Of vermoed je dat?

En hoe oud zijn je kinderen?

Ik twijfel ook al een tijd of ik dit nog lang volhoudt. Er is nu recenter wel wat verandert in onze relatie, waardoor ik meer ben gaan twijfelen over zijn commitment naar mij toe (ik vind het moeilijk om over liefde naar mij toe te spreken) en daardoor ben ik nog meer gaan twijfelen.

Ik wil over een paar weken een serieus gesprek met hem. Kijken hoe hij daarop reageert en of het dan beter wordt.

hier na

hier na de scheiding ineens een milder, vriendelijker man richting mij en dat maakt ons "na-huwelijk" goed/neutraal. (goed in die zin: beter dan in het huwelijk)
In het begin dacht ik: waarom nu een (relatief kleine) verandering?
Nu is het kwartje gevallen: ik ben niet meer de persoon met wie hij een dichtbij-relatie heeft. Hij hoeft thuis geen beter gezicht op te zetten, geen partner meer te zijn, er wordt op relationeel gebied niets meer van hem verwacht; de druk is er af).