Hoe weet je dat de koek echt op is? over houden van?

Pfff, hoe ga ik dit beginnen. Ik heb 14 jaar een relatie en we hebben 3 leuke kinderen van 1 tot 7 jaar.
We hebben enorme downs in onze relatie gehad. Zoals:
-Ernstige spelletjesverslaving van mijn man waardoor
ik totaal alleen voor de opvoeding van mijn oudste dochter stond. Deze verslaving heeft hij nu gelukkig niet meer en dit is het enige in onze relatie waar ik ooit excuses over heb gehoord. Helaas mocht ik er na die excuses ook nooit meer over praten want dat resulteerde dan in een woedeuitbarsting van hem.
-Hij heeft me meerdere keren gigantich laten zitten (bij erge ziekte van mijn kant waarbij ik veel pijn had, nooit troost of een arm om me heen als ik verdriet had, echt intens verdriet heb ik het dan over, eigenlijk troost hij me nooit als ik verdriet heb)

Mijn man heeft een enorm egoistische instelling vind ik zelf. Het moet altijd gaan zoals hij het wil, wat een ander ergens van vind interesseert hem zo goed als niet, ben je gezellig weg en de kids hebben plezier en hij wil naar huis dan MOETEN we allemaal naar huis, denk maar niet dat hij zich eens naar ons aan zal passen. Er moet altijd gekocht worden wat HIJ mooi vind, ergens heengaan wat HIJ leuk vind. Rekening houden met anderen kan hij vrijwel niet.
Nooit geniet hij van de kinderen, ik heb plezier als hun plezier hebben en geniet dan. Hij niet, hij zit er met een lang gezicht als een dooie zak aardappelen bij zich te vervelen. Het is vaak net een oude vent, andere vaders zie je vaak gezellig dollen met hun kinderen. hij niet, hij zit er altijd met dezelfde gezichtsuitdrukking bij en laat mij met ze spelen en ze vermaken.
Hij is niet geinteresseerd in het gezinsleven, wil nooit ergens bij betrokken worden. Zoals gewoon eens een spelletje doen samen, gezellig met het hele gezin een film kijken. ALTIJD zit hij als hij thuis is achter zijn pc van alles en nog wat te doen (voornamelijk internetten).
Hij is als hij thuis is vrijwel altijd chagerijnig. De oudste zegt het ook: Papa is altijd chagerijnig.
Altijd om alles snauwen, bekken, niets kunnen verdragen van een ander, geen herrie kunnen hebben, mopperen op de kinderen, van niemand tegenspraak kunnen verdragen, alles gezeur noemen.
Het gekke is dat hij ook spaarzame momenten heeft dat hij heel lief voor de kinderen kan zijn en ineens van alles van ze kan verdragen, als ik dan eens ergens over mopper als ze vervelend zijn is het: Ach laat ze toch. En dan denk: Nouja, je moet jezelf eens zo vaak horen. Als ik dat dan zeg is dat niet waar en valt dat allemaal wel mee, is hij helemaal niet chagerijnig etc.
Hij wil totaal en dan ook totaal geen slechte eigenschap of fouten van zichzelf inzien, laat staan toegeven.
Van mij kan hij ook geen enkele tegenspraak verdragen, een normale gezellige discussie of overleg met hem is niet mogelijk. Dat noemt hij "ruzie scheppen" ik moet mijn mond dan houden anders wordt hij verschrikkelijk kwaad en begint me in het ergste geval voor rotte vis uit te schelden. Woorden als: Kankerhoer, takketrut, val dood en tering en zeikwijf vind hij dan heel normaal en dit kwetst mij uiteraard diep.
Ik kom wel voor mezelf op, maar dit maakt hem alleen maar kwader of zelfs agressief en hij zegt dan: Dan rot je toch op, dan flikker je toch op, donder maar op etc.
Een sorry voor alle scheldwoorden die ik heb moeten aanhoren heb ik nog nooit gehoord. Dat vind hij ook niet nodig want ik "lok" het zelf uit.
Er later over praten is niet mogelijk want het is altijd mijn schuld, ik heb het altijd gedaan, iedereen maakt het hem moeilijk, we houden met hem te weinig rekening en hij meer dan genoeg met ons. Hij krijgt te weinig aandacht, ik ben alleen maar met de kinderen bezig etc.
Hij is ook altijd eigenwijs, wil niets van een ander aannemen maar zit wel altijfd vol kritiek naar een ander toe: Die dit, en die dat, en zelf nooit een greintje kritiek kunnen verdragen!

Er zijn ook nog wel goede momenten. Dat we gezellig samen tv kijken of ergens heen gaan. Maar op de momenten dat het gezellig en normaal is voel ik niet meer dat ik van hem hou. Hoogstens wat vriendschap/maatje, meer niet. Geen liefde meer, laat staan verliefdheid. Daar komt nog bij dat hij ivm overgewicht niet erg aantrekkelijk meer is en door zijn hele houding en gechagerijn is het laatste waar ik zin in heb: Sex. Iets wat hij ook niet altijd leuk vind.
Ik mis hem ook niet als hij er niet is. Althans niet als persoon. Hij is (sorry als dat er lullig staat) zeg maar handig als er een klusje gedaan moet worden en om samen de kinderen op bed te leggen. Maar ik mis hem niet van: Oh wat ongezellig dat....er niet is. Verre van. Ik vind het gezelliger als hij er niet is dan wel.

De kerstdagen komen er weer aan en die verknalt hij werkelijk elk jaar. Vorig jaar op 1e kerstdag een vreselijke ruzie, de kinderen hadden een paar pakjes onder de kerstboom waar een toetertje en gitaartje bij zaten waar ze uiteraard even op wilden spelen. Van mij mocht dat, van hem uiteraard weer niet. Ik zei: ch joh, laat ze nou even lekker spelen. Dat was tegen het zere been, meneer stampte naar boven, lag een uur op bed te mokken, heeft me daarna compleet de huid vol gescholden dat hij wou scheiden etc en me de rest van de dag doodgezwegen. Ik krijg weer buikpijn als ik er aan denk
Het enige wat ik wil met kerst is een gezellige dag, samen leuke kerstfilm kijken, spelletjes doen, gezellig wat eten 's avonds onder een gezellig sfeertje. Maar dat moet ik allemaal alleen doen: Hij zit achter zijn pc. En zijn aanwezigheid remt me dan zo dat ik het niet echt meer gezellig kan krijgen.
Er zit heel veel woede en oud zeer naar hem toe om alles wat hij me de afgelopen jaren geflikt heeft, hij heeft me zo vreselijk vaak teleurgesteld, pijn gedaan, uitgescholden, me in de steek gelaten dat de liefde denk ik volledig op is.
Ik ben ook ergens diep van binnen altijd bang voor hem, bang voor zijn humeur, zijn reacties. Vaak al voorzienigheidje aan het spelen met de kinderen, ze zo min mogelijk herrie laten maken om een uitbarsting te voorkomen. Ik heb altijd een onderbuik gevoel als hij thuiskomt, ben nooit blij.
Ik ben alleen erg bang om bij hem weg te gaan. Sowieso voor de reactie van hem. De woede, het dwarszitten, het ontkennen van alles wat ik zal zeggen. Want wat ik ook zeg: Het wordt ALTIJD ontkend, of het "valt wel mee".
Dan nog omdat ik twijfel, komt de liefde niet weer terug, ben ik niet te haatdragend, er zijn ook goede momenten etc.
Verder heb ik een rugprobleem met vaak veel pijn, ik werk niet en ben helaas financieel afhankelijk van hem. Ik moet dan gaan werken wat al moeilijk wordt met veel pijn en ik weet echt niet hoe ik dat allemaal moet gaan bolwerken met 3 kleine kinderen.
We hebben nog niet zolang geleden een huis gekocht, iets waar ik toen al over twijfelde en nu spijt van heb. Hoe zit dat met een koophuis en scheiding? Ik zal de hypotheek absoluut niet in mijn eentje op kunnen brengen en we hebben nu een mooi groot huis, moet ik dan op een flatje achteraf gaan zitten met 3 kinderen en de kinderen ongelukkig maken?

Ik wil wel eens gewoon de mening van buitenstaanders horen wat ze van dit verhaal vinden. Zelf ben ik heus ook niet altijd perfect. Ik zal heus wel kunnen zeuren, de kinderen maken ook wel herrie. Maar van ons wordt dat allemaal niet verdragen terwijl we wel alles van HEM moeten verdragen. Ik vind het een zeer moeilijke man om mee te leven en ben gewoon niet echt gelukkig met hem.
Ook nog iets: Ik zit momenteel zelf tegen overspannenheid aan en voel me vaak best depressief (dit heeft overigens mijn verhaal niet gekleurd, alles wat hier staat is zoals het is) maar ook hier trekt hij zich niets van aan. Altijd zelf het beste nemen, zorgen dat hij kan uitslapen en nooit eens mij wat extra rust gunnen, mij alles laten runnen met de kinderen ipv ze eens mee te nemen en me even rust te geven. Ik heb letterlijk NOOIT rust, ben altijd bezig. ik mis het zo, iemand die eens om me geeft, die wat voor me over heeft, hij heeft niets voor me over waarbij hij zichzelf even weg moet cijferen Ik voel me daar zo intens alleen mee

Groetjes van een ongelukkige moeder.