Hoe word ik handiger in de omgang?

Eens met merel

Op mij kom je ook over als iemand die veel te lang dingen slikt die je eigenlijk niet wilt. Maar je zegt er niets van. Totdat de irritatie zo hoog is opgelopen, dat er een heel vervelende sfeer ontstaat en vriendschappen kennelijk worden verbroken. Jammer!

Ik vind dat je vriendin over je heen is gewalst door haar vriend zo lang mee te laten gaan, maar volgens mij had je daar best iets over kunnen zeggen. Toen bleek dat hij één nacht zou blijven slapen, zou je best langs je neus weg hebben kunnen zeggen: hoe laat ga je morgen weer terug, met het oog op de plannen voor die dag? Dan had hij moeten zeggen dat hij nog een dag zou willen blijven en had jij kunnen zeggen dat je blij bent dat hij jullie heeft weggebracht en dat het prima is dat hij een nachtje blijft, maar dat dit een vakantie is van jou (en kinderen ) en jouw vriendin en dat je daarom liever hebt dat hij na deze nacht weer naar huis gaat. Eventueel had je dit gesprek met je vriendin kunnen hebben. Hiermee laat je in elk geval zien wat je werkelijke gevoelens zijn en kunnen anderen daar rekening mee houden (of niet, maar dat is dan heel bot). Maar als je niets zegt, weten ze ook niet dat je dit vervelend vindt.

Sowieso

Lijkt het me dat ze gewend is dat je je eigen grenzen niet verdedigt, anders zou ze nooit zoiets doen. Dus het is zeker zaak om bij jezelf te rade te gaan, hoe je in het algemeen je grenzen beter kunt bewaken.

Grenzen

Beste Maria, je slikt te veel en te lang. Daardoor krijgen mensen een onjuist beeld van jou. Als je het punt bereikt dat het je te gortig wordt, kun je 1) niet meer rustig en weloverwogen reageren en 2) schrikken die anderen van gedrag dat ze van jou helemaal niet verwachten.
Hoe komt het dat je zoveel slikt? Bang om de vriendschap te verliezen? Heeft het te maken met normen (zoiets als geven en nemen, of lieve vrede bewaren, etc.). Heb je niet goed geleerd om met conflicten om te gaan en zoek je daardoor dwangmatig naar harmonie?
In feite "leer" jij anderen hoe ze moet jou moeten omgaan. Als jij teveel ruimte laat, zullen anderen die ruimte innemen.
Dat jouw vriendin zo cru reageert komt volgens mij omdat jij het impliciete contract dat jullie hebben verbreekt. Volgens dat contract was het niet de bedoeling dat jij voor jezelf opkwam. Het viel buiten het verwachtingspatroon dat je boos werd. Het contract is dat jij je plooit naar je vriendin. Jullie contact was niet gelijkwaardig.
Ik vind het trouwens totaal belachelijk dat jij het je laat zeggen dat je overbezorgd bent. Jij bent ouder en heb de verantwoordelijkheid voor het wel en wee van je kinderen. Als er iets mis gaat draag jij daarvan de lasten. Beter overbezorgd dan onverantwoordelijk zou ik zeggen. Maar ook hier geldt weer: blijkbaar heeft jouw vriendin het idee dat ze dit soort opmerkingen tegen jou kan maken. Je hebt haar "geleerd" dat er geen tegengas komt en dat ze haar ongenuanceerde stuurman-aan-wal gezeur over jou kan uitstorten.
Mijn welgemeende advies aan jou is om te gaan uitzoeken waarom jij je grenzen niet goed aangeeft. Een haptotherapeut kan je daar heel goed bij helpen.
Groeten van Issey

Kop op!

Voor vrijwel iedereen met een getroebleerd verleden neigt het leven gecompliceerder te zijn, dan voor diegenen die van kindsbeen af wat meer bof hebben gehad in de interactie met hun naasten. Het verschil zit ´m natuurlijk in hoe men reageert op problemen. Daar waar het zondagskind problemen onbevangen en met frisse moed tegemoet kan treden, ziet de pechvogel die problemen eerder als een voortzetting of uitvloeisel van eerdere problemen. Negatieve levenservaringen zijn belastend; al helemaal wanneer men deze opdoet in zijn/haar jeugd.

Als je niet uitkijkt, dreigt je leven één deprimerende, voortdurende opeenstapeling van ellendige ervaringen te worden. Voor je het weet, ga je ellende zien als iets dat jou aankleeft, en waar je dus nooit meer vanaf komt. Om kort te gaan: je ziet problemen dan niet meer in het juiste perspectief; komt dus ook niet tot een (goede) oplossing ervan; en blijft domweg in die problemen steken.

Derhalve de confrontatie met jezelf aangaan d.m.v. zelfreflectie, is een heel verstandige keus. Het biedt een uitweg uit een uitzichtloze, onhoudbare en tot wanhoop drijvende levenssituatie.

Vooral een hooggevoelige, intelligente en ontwikkelde persoon komt eerder tot die keus, dan zijn/haar tegenhanger; vanuit het besef dat het een en ander is misgegaan in zijn/haar zogeheten ´vormende jaren´. Dit heeft al meer dan eens jouw redding betekend, schat ik zo in.

Ga maar eens na; wat als je GEEN therapieën had gevolgd en je NIET had bekwaamd in alle ins en outs van assertiviteit? Hoe had je leven er DAN uitgezien? Had je nog wel geleefd?

De breuk met de vriendin met wie jij al 30 jaar lief en leed deelt, betekent een grote tegenvaller in jouw leven; dat spreekt voor zich. Juist nu is het zaak om niet terug te vallen op oude, ingesleten, met de paplepel ingegoten denk- en gedragspatronen; maar om alles wat je in huis hebt gehaald aan sociale kennis, inzichten en vaardigheden van stal te halen. Denk maar zo: als iemand het kan, dan ben ik het!

De uitweg uit de impasse waarin jij je nu bevindt, lijkt mij al met al gelegen in het wat nuchterder, afstandelijker, frisser, onbevangener en positiever aankijken tegen de zaak. Oftewel: probeer eens te denken als iemand zonder een belastend verleden!

Dan denk je niet: ¨Deze breuk is ongetwijfeld definitief, want ik heb het al zo vaak meegemaakt, dat ik op zo´n manier in de steek werd gelaten¨; maar: ¨Wie weet is deze breuk met mijn vriendin wel tijdelijk en komt het op termijn wel weer goed met ons contact¨.

Dan denk je niet: ¨Hoe rampzalig, dat nu juist zij met mij breekt¨; maar: ¨Wie weet, ben ik uiteindelijk toch wel beter af zonder haar¨.

Dan denk je niet: ¨Het zal me nooit meer lukken om zo´n goede vriendschap te sluiten¨; maar: ¨Geen hand, maar een land vol potentiële goede vriendinnen¨!

Dan denk je niet: ¨Kennelijk lukt het me telkens niet om (tijdig) grenzen te stellen¨; maar: ¨Goed dat ik mijn negatieve gevoelens over hun wangedrag heb durven delen met mijn vriendin en haar vriend¨.

Dan denk je niet: ¨Denken helpt mij niet verder¨; maar: ¨Ik weet als geen ander, dat je met zwelgen in zelfmedelijden ook geen steek verder komt¨.

Ga deze strijd met jezelf maar eens aan! Je zult zien, dat dit je veel makkelijker valt, dan je zou denken.

Prettige sociale verhoudingen vereisen goede omgangsvormen. Een kwestie van beschaving dus. Teloorgang van het fatsoen dreigt altijd. Dit hoeft helemaal geen reden te zijn om treurig en spijtig bij de pakken neer te gaan zitten. Kurt Weill en Bertolt Brecht bijvoorbeeld hebben de om zich heen grijpende barbarij aangegrepen om er een prachtig stuk over te schrijven. Het heet: ´Die sieben Todsünden´.

Onrecht bestaat en wekt woede op. Die woede is volstrekt legitiem. Uiteindelijk gaat het er echter niet om, wat jij uit de wereld kan halen, maar wat je erin stopt. En dat is, als ik het goed heb, in jouw geval heel wat!

Rode krullebol

Ik bedoel denk ik hetzelfde als wat RK beschrijft: je reageert op een bepaalde manier vanuit een verleden waarin je bepaald gedrag hebt aangeleerd.
Ik heb echt met verbazing zitten lezen over hoe je denkt dat andere mensen denken Het zal je wellicht nauwelijks verbazen, maar dat interesseert mij nou helemaal geen lor. Ik heb dik over de 40 moeten raken voordat ik er door iemand op geattendeerd werd dat ik wel eens iemand zou kunnen kwetsen met de dingen die ik zei. En dat dat dan níet altijd per definitie aan de gevoeligheid van de persoon ligt en zelfs als dat zo is, dat ik daar dan best eens rekening mee zou kunnen houden. Nou, dat was wat We lachen er nog geregeld om.
En toch heb ik hele dierbare, jarenlange vriendschappen en ben ik ook al eindeloos lang getrouwd. Blijkbaar ben ik toch hanteerbaar, omdat er een soort kern van 'bedoelt het goed' in mij zit die mensen wíllen zien als ik mijn laarzen aantrek om door de porseleinkast heen te stampen. I'm blessed
De tijd die ik besteed aan het denken over hoe andere mensen over mij zouden denken of wat ze van mij zouden vinden kan ik op 2 handen tellen. En dan zijn het minuten

Tirza

Tirza

Wat andere mensen van je denken....jee dat is (en soms nog) heel lang mijn probleem geweest. Komt door mijn moeder, het is me met de paplepel ingegoten vanaf het moment dat ik kon communiceren heeft me moeder me dat voorgehouden, wat zal die en die er niet van denken (ook/juist voor haarzelf) en dat is er bij mij dus bijna niet meer uit te krijgen.
Ik wéét dat mensen echt niet zo met mij bezig zijn, maar toch is het vaak het eerste gevoel wat in me opkomt. Heb ik me goed gedragen? Hoe zouden anderen mij zien enz. enz... Vinden ze me wel leuk (erg belangrijk, aardig gevonden worden, terwijl ik weet dat het onmogelijk is om door iedereen aardig gevonden te worden) nou ja...ik denk dat dit voor veel mensen een issue is.

All men are equal; but some are less/more equal than others

Wat was het toch prettig geweest, als het liberale dogma ook echt waar was; dat binnen ons maatschappelijk bestel kansen voor iedereen gelijk zijn. De werkelijkheid bewijst echter keer op keer dat die vlieger, helaas, niet opgaat. Voor mensen als Maria, die hun afkomst niet mee hebben, had het een wereld van verschil uitgemaakt; zo kan ik u verzekeren als ´working class hero´ van het vrouwelijke geslacht.

En denk nu a.u.b. niet meteen, dat u met mij van doen heeft met een of ander kramakkelig exemplaar van de menselijke soort, die steevast in ´de´ slachtofferrol duikt! Mijn gebruik van het begrip ´working class hero´ wijst er al op: de rol van held ligt mij ook heel goed. Hetzelfde kan ik zeggen van de rol van aanklager, en van overigens zovele andere rollen die men in het leven kan spelen; niet in de laatste plaats die van moeder. Handelend vanuit het besef zelf (mede)verantwoordelijk te zijn voor mijn levenslot, neem ik de rol van slachtoffer eigenlijk alleen in, als dat passend is bij de situatie.

Sterker; net als onmiskenbaar ook het geval is bij Maria, ben ik eerder geneigd de rol van slachtoffer heel hard van mij af te duwen: ook als het wel degelijk passend zou zijn bij de situatie. Voor mensen die hun afkomst niet mee hebben gehad en werk hebben gemaakt van lotsverbetering, is het immers een waar schrikbeeld om ´terug naar af´ te (moeten) gaan. Deze grondhouding draagt echter het risico met zich mee, dat men zich soms (mede)verantwoordelijk opstelt naar het wangedrag van anderen, terwijl men er gewoon slachtoffer van is. Dit is voorwaar niet het juiste perspectief om tot een goede oplossing van het probleem te komen, dat je medemens zich naar je kan misdragen.

Vandaar mijn oproep aan Maria om zich eens op te stellen als een ander: iemand zonder een belastend verleden.

Nu is jouw keuze om de zaak hier op dit forum voor te leggen, ongetwijfeld ook ingegeven geweest door de behoefte eens te polsen hoe die ander een en ander zou beoordelen. In meerderheid vonden de deelnemers aan dit forum dat je zonder meer slecht was behandeld door de vriendin en haar vriend. Je had dus niet alleen gelijk in je woede naar hen; je kreeg het hier ook je gelijk. Maar tevens gebeurde hier nota bene iets dergelijks als tijdens je vakantie.

Suggereerden je vriendin en haar vriend zonder valide argumentatie dat je een slechte moeder bent; hier suggereren sommigen doodleuk dat je een Borderline persoonlijkheidsstoornis hebt; zonder over de benodigde gedegen opleiding en vakkennis te beschikken om zo´n diagnose te kunnen stellen. En dit, terwijl jij al had laten weten, dat psychiatrische hulp heeft uitgewezen, dat van zo´n stoornis bij jou geen sprake is.

Een dergelijke, gratuite, ronduit stigmatiserende bejegening geeft natuurlijk geen pas. Beide behelzen een daad van agressie. Typisch iets wat kan gebeuren in de hitte van een ruzie, zou je ter relativering kunnen aandragen. Het gaat dan echter wel om een uit de hand gelopen ruzie, voeg ik daar onmiddellijk aan toe. Typisch ook iets wat je kan meemaken als je afkomst niet mee hebt, voeg ik er dan bovendien aan toe.

Mede gezien jouw terughoudende reactie op de hier geuite aantijgingen aan jouw adres, betwijfel ik ten zeerste, of het uit de hand lopen van de ruzie met je vriendin aan jou lag. Ik zou zeggen: hoogstens ben je (iets) te goed voor je medemens; in het bijzonder voor de zich naar jou misdragende medemens. Voor zover mogelijk heb je hen grenzen proberen te stellen. Ongetwijfeld voor zover mogelijk op een assertieve manier. Zij bleken dit echter niet te accepteren.

Een open communicatie aangaan en onderhouden met mensen heeft als voordeel, dat je hen als geen ander goed leert kennen. Je lijkt je daarmee misschien nodeloos kwetsbaar op te stellen, maar nuchter beschouwd is het tegenovergestelde het geval. Door beter op de hoogte te zijn, sta je uiteindelijk veel sterker. Prijs jezelf erom dat jij een dergelijke communicatie aandurft. Dat is niet iedereen gegeven. Met haar sub-assertieve gedrag in jullie vakantie is jouw vriendin daarvan wellicht het levende bewijs.

Ik wens je tot slot heel veel sterkte met het opboksen tegen vooroordelen en discriminatie. Het is lastig, maar niet onmogelijk. Laat je niet wijs maken, dat ´de´ fout vanwege jouw afkomst wel bij jou moet liggen. Maak jezelf niet wijs, dat je niet jezelf was, toen je om de lieve vrede nog maar even je mond hield over jouw ongenoegen omtrent de gang van zaken. Je was vooral niet jezelf, toen je (met recht) in woede ontstak.

Rode krullebol - ot

Je kunt solliciteren naar de post van Beatrijs, je schrijft echt hetzelfde!

Issey

"Hoe komt het dat je zoveel slikt? Bang om de vriendschap te verliezen?" ja dat is het zeker. Ik heb heel veel eenzaamheid in mijn leven meegemaakt en ik ben daar een beetje bang voor. Ja maar je bent eenzamer met zulke contacten zullen veel mensen zeggen. Dat is misschien zo maar ik heb ook vaak gedacht 'dan maar alleen' en bracht dan jaren vrij eenzaam door. Daar krijg je ook op den duur genoeg van want het was dan niet zo dat zich nieuwe mensen aandienden. (ja soms wel toch maar dan ging ik toch weer in dat patroon omdat de angst voor eenzaamheid er zo stevig in zit). Dat is wel een soort kern van het probleem hoor, dat maakt mij chantabel en het wordt met de jaren erger. Geen familie, geen partner, maar een paar vriendinnen, heel eenzaam opgegroeid, dan doe je snel water in de wijn.
"Dat jouw vriendin zo cru reageert komt volgens mij omdat jij het impliciete contract dat jullie hebben verbreekt. Volgens dat contract was het niet de bedoeling dat jij voor jezelf opkwam. Het viel buiten het verwachtingspatroon dat je boos werd. " Nee hoor, vorig jaar hadden we ook het conflict over het moederschap. Maar nu kwam erbij dat met die vriend. Vorig jaar ging het slecht tussen hem en haar.
Hapto: ben ik mee begonnen. Die vond het hele levensverhaal erg pittig en eenzaam.

Nou tirza

"De tijd die ik besteed aan het denken over hoe andere mensen over mij zouden denken of wat ze van mij zouden vinden kan ik op 2 handen tellen. En dan zijn het minuten "
Daar zou ik wel wat meer van willen hebben dan. Begrijp me goed, ik ben ook een heel non-conformistisch tiep die vaak geen blad voor de mond neemt en op veel fronten het geen moer kan schelen wat mensen van me denken. Alleen met nabije relaties word ik onzeker. Maar dit is ook weer een kwestie van 'once bitten, twice shy"

Maria

Hoewel ik al lezende het idee krijg dat heel die vriendschap eigenljk al een verloren zaak was en dat dat mogelijk helemaal niks met jou te maken heeft (maar met hoe je vriendin erin staat en beïnvloed wordt), vraag ik me toch een ding af.

Had je niet daar aan het water toen je een beetje aan het redderen was met je kinderen en die twee grote kinderen naast je niks anders konden dan je stangen en voor gek zetten niet de behoefte om ze ter plekke met een lichte sneer even de mond te snoeren? Die behoeft zou ik namelijk hebben denk ik. Ik ben ook niet de assertiefste, maar van dit soort gedrag krijg ik plaatsvervangend pukkeltjes. Ik vind echt dat je vriendin daar een grens overschreden heeft. (En nog een paar meer hoor, maar dit vond ik wel een heel opvallende).

Zorg goed voor jezelf en je naasten

Eenmaal moeder is er geen weg meer terug. Hoe verweven verleden, heden en toekomst ook zijn; voor een moeder draait het in de zorg voor zichzelf en haar kind(eren) in de eerste plaats om het heden en (in aansluiting daarop) om de toekomst. Het verleden is per definitie minder belangrijk: zelfs als je, bijvoorbeeld, enigst kind bent geweest van een ¨bezettende moeder¨.

Daarmee is natuurlijk niet gezegd, dat de geschiedenis onbelangrijk zou zijn. Die is en blijft zeker van belang.

Zelf vind jij, Maria, dat vooral jouw persoonlijke levensgeschiedenis erg relevant is voor de onverkwikkelijke verwikkelingen in je sociale leven. Zoals je al hebt gemerkt, reik ik je graag een andere kijk op de zaak aan. Ik ben blij dat je dit op prijs stelt. Toch merk ik, dat mijn boodschap nog niet helemaal duidelijk (genoeg) is overgekomen. Daarom gooi ik het deze keer eens over een andere boeg.

Bezie het verleden in het algemeen en onverkwikkelijke sociale verwikkelingen in het bijzonder eens wat breder. Op welke constateringen stuit je dan zoal?

Het is triest; maar vele mensen zijn onheus bejegend om reden van hun huidskleur; Joden vanwege hun jood zijn; christenen, moslims en andere geloofsgroepen in verband met hun geloof; anderen juist weer om politieke redenen; homofielen omwille van hun seksuele voorkeur; en vrouwen op basis van hun geslacht.

Vraag me maar niet naar alle onheuse bejegeningen die ikzelf in de loop van mijn leven heb ondervonden. Je wilt het niet geloven! Zelfs mijn zo onschuldige, prachtige rode krullen zijn aanleiding geweest voor de nodige agressie. Als ik in de Middeleeuwen had geleefd, dan was mijn leven ongetwijfeld op de brandstapel geëindigd.

Naar aanleiding van excessen uit het verleden zijn in de moderne tijd waarin wij leven, nationaal en internationaal afspraken gemaakt over mensenrechten. Hoewel deze afspraken zelfs zwart op wit op papier zijn vastgelegd, loopt een ieder in principe het risico dat zijn/haar grondrechten worden geschonden, doordat men zich (individueel of collectief) niet aan die afspraken houdt. Elke seconde van iemands leven kan er wel een persoon opstaan, die jouw rechten met voeten blijkt te willen treden. Het daaruit voortvloeiende onrecht is de spreekwoordelijke andere kant van de medaille.

Als moeder riskeer je onheus te worden bejegend domweg wegens je rol als moeder. Het is mij overkomen, en eerlijk gezegd wil ik niet eens weten hoeveel moeders nog meer ...

Enfin: zoveel moeders, zoveel persoonlijke achtergronden en levensgeschiedenissen. Bij alle verschil hebben deze moeders gemeen, dat zij slachtoffer zijn geworden van onrecht. Net als die velen, die om geheel andere aanleidingen vijandig gedrag hebben ondergaan.

Stel dat zij allemaal hun persoonlijke achtergronden van groot belang hadden geacht bij het duiden van het probleem en het zoeken naar een oplossing ervan. Hadden zij hun belagers dan niet eerder in de kaart gespeeld, in plaats van zich adequaat tegen hen te verdedigen?

Immer is het heel erg pijnlijk en verwarrend als iemand jouw rechten (en dus jouw persoon) onvoldoende respecteert. Dit is al helemaal het geval, als het een vriendin betreft, met wie je zovele jaren lief en leed hebt gedeeld. Dan wordt het uiterst pijnlijk en verwarrend.

De schok, het verdriet en de verontwaardiging die jouw vriendin bij jou teweeg heeft gebracht zullen er vast niet minder om worden; maar hopelijk kan het bredere perspectief wel een ander licht werpen op de aard van je probleem en de oplossing ervan.

Aan misdragingen ligt altijd wel een of ander eigenbelang ten grondslag. Het spreekt voor zich, dat ik als buitenstaander de situatie niet helemaal (en dus niet goed) kan beoordelen; maar hou er rekening mee, dat jouw vriendin zich vooral heeft laten leiden door afgunst om je moederschap. Het is één ding om je te laten steriliseren. Het is een tweede, hoe je vervolgens reageert op de liefdevolle interactie tussen een moeder en haar biologische kinderen. Ook voor haar is er, zo neem ik aan, geen weg meer terug. Misschien heeft ze daar, wie weet hoe lang al, spijt van.

Niet slecht

"Daar sta je dan... een vriendschap van dertig jaar."

Joh ik wou dat ik vriendschappen van 30 j had.

Ik heb niet je hele verhaal gelezen, laat staan de draad, maar het klinkt alsof je er al bijna bent, bij de oplossing.

En je voorbeeld van vakantie met kinderen en anderen, ja dat is ook wel een van de meest uitdagende situaties die je kunt uitzoeken.

Ik denk dat die NL astronaut ook geen kinderen mee had gewild, hoe gebalanceerd hij ook mag zijn.

Uitdagend

' vakantie met kinderen en anderen, ja dat is ook wel een van de meest uitdagende situaties die je kunt uitzoeken.'

Helemaal mee eens! En dan nog op een krappe locatie ook. Ik kan me heel wat vriendschappen voorstellen die dat niet zouden overleven, terwijl ze in het dagelijks leven uitstekend functioneren.