Hoe word ik handiger in de omgang?

Jeetje...heftig!

Lijkt me een lastig probleem. Ik denk dat je zelf ook wel weet dat je op een bepaald moment boos wordt en je invloed doet gelden omdat je jezelf te lang hebt weggemoffeld. Dan voel je ineens weer de kracht en de invloed die je met jouw persoon uitoefent. Ik denk dat je maar ten delle door hebt hoe zeer je anderen doet met je uiteindelijk felle aanval, omdat je geen idee hebt hoe belangrijk je voor die ander toch bent.
Je draagt waarschijnlijk een zeer diepgewortelde onzekerheid met je mee, waar je nu niet uitkomt.

Mijn idee

Lastig, mijn theorie zou, van wat ik nu van je lees zijn, dat mensen je niet echt leren kennen. Ze leren een ander persoon kennen (die zich enorm aanpast aan de anderen) terwijl je zelf waarschijnlijk anders bent en misschien wel helemaal niet bij die 'vrienden' past.
Misschien, als je vanaf het begin jezelf durft te zijn, je hele andere mensen aan zult trekken, mensen bij wie je beter past, waardoor je helemaal niet de confrontatie aan hoeft te gaan. Maar ja, dat zul je pas weten als je het een keer probeert. Zou je het kunnen als je er heel bewust aan denkt dat je je dit keer niet teveel mag aanpassen/pleasen? Zoiets?

Nog een idee

Je kunt ook juist beginnen met iemand die je al kent en die je vertrouwt (als die er zijn). Die kun je dan gewoon vertellen over je project, en dat je aan het leren bent om vriendelijk kritiek te geven en dat die persoon niet moet schrikken als je ineens wat ongebruikelijk uit de hoek komt.
Maria

Klinkt als

borderline? Dat is toch juist de essentie, dat je jezelf verliest als je een ander toelaat? Ken je het boek van Femke Talitha, dansen op het ijs (ofzoiets)? Ik vond het erg interessant.

Tirza

Arme jij

Het eerste wat me binnen schoot, was hoe kun je van anderen verwachten dat ze je accepteren, als je dat zelf niet doet?

Ik ben zelf ook niet zo van de therapie, maar wat dingen die me geholpen hebben door de jaren heen: aarden. Er zijn mensen waarbij ik me heel erg emotioneel ga voelen. Soms zonder reden. Het helpt me enorm om dan goed te zitten en met beide voeten de grond te voelen. Dit kost wel wat oefening, maar doe ik nu bijna automatisch. Het scheelt bergen stress.

Ten tweede klinkt het alsof je nog heel wat te verwerken hebt. Geef jezelf daar gelegenheid voor. Spreek bijvoorbeeld af dat je elke avond een half uurtje om iets mag huilen, op een vast tijdstip.

Volgens mij zal het met andere mensen vanzelf makkelijker gaan als je leert weer een beetje lief voor jezelf te zijn. En bedenk dat andere mensen ook hun onzekerheden hebben!

Afstand nemen

Ik herken veel in wat je schrijft. Blijkbaar ben ik toch niet zo'n leuk, intelligent en sociaal dier als veel mensen in eerste instantie denken en dan moet ik erg op mijn tenen lopen, ik ga me ergeren (bijvoorbeeld aan oppervlakkigheid, aan mensen met twee gezichten, aan schijnheiligheid, aan de mensen die zo goed menen te weten hoe je met autistische kinderen om moet gaan....... Soms heel terecht, maar niet altijd!).

Daar zit wel een beetje een verleden aan vast van een milieu met "de schijn ophouden", maar dat kan niet altijd als excuus worden gebruikt. En het is ook helemaal niet nodig om die schijn op te houden, want aanvankelijk nemen ze me allemaal zoals ik ben. Tot het mis gaat.

Ik heb voor mezelf besloten dat ik, ook voor mijn kinderen, het best af ben zonder mensen om me heen. Dat is wel eenzaam, een sociaal vangnet is er niet, ik zou ook zo graag weer een vriendenkring om me heen willen hebben, maar de spanning die dat in me wakker roept wil ik niet meer. Voor de kinderen hoef ik het niet te doen, die zijn van nature al erg op zichzelf.

Ook ik heb therapie gehad, veel van geleerd, met name over verwachtingen en over cognitief denken. Dat hielp wel, maar contacten onderhouden blijft een brok stress voor me, zeker nadat ik mijn werk kwijtraakte terwijl ik leef in een omgeving waarin werk en carrière erg meetellen, en ging scheiden. Ik voelde me (absoluut onterecht) minderwaardig en (wel eens terecht) onbegrepen, en het kostte me teveel moeite om dit los te laten. Speelt zoiets ook bij jou mee, dat je aan bepaalde verwachtingen wil voldoen? In mijn geval: dat van de geslaagde werkende moeder. En dat dat je eigenlijk heel veel inspanning kost om toch geaccepteerd te worden, ook al word je allang geaccepteerd zoals je bent?

Ik had het graag anders gezien, maar voor mij is afstand nemen voorlopig het beste. Niet leuk, er gaan helaas teveel dagen voorbij dat ik niemand anders spreek dan de juf op school en het meisje van de bakker, maar positief is dat ik toch een boel spanning kwijt ben geraakt waardoor ik meer ontspannen ben naar mijn kinderen toe.

Of ik het over breng op mijn kinderen? Ze zijn autistisch, en sociaal niet bepaald handig. Een kluizenaarsmoeder lijkt me ook niet ideaal voor hun ontwikkeling. Maar op dit moment is het wel de minst slechte keuze.

Stella

Je schrijft: "Ik denk dat je maar ten delle door hebt hoe zeer je anderen doet met je uiteindelijk felle aanval, omdat je geen idee hebt hoe belangrijk je voor die ander toch bent."
Dat is misschien wel zo. Maar ik wil de ander echt niet kwetsen of zelfs maar te veel raken. Het is meer dat een overlevingsmechanisme: ik moet me wel laten gelden, anders stik ik. Maar ik weet niet hoe belangrijk ik voor die ander ben. Ik heb vaak de indruk dat ze me liever depressief dan kwaad hebben en dat is vanuit hun standpunt misschien heel logisch.

"Je draagt waarschijnlijk een zeer diepgewortelde onzekerheid met je mee," Ja dat is zeker zo. Ik heb het gevoel dat als ik echt mezelf ben, mensen me verlaten. dus dat durf ik niet. Het is ook onwaardigheid naast onzekerheid. En diep van binnen weer totaal niet. Dat is heel gek. Ik weet van binnen heus wel wat ik waard ben maar lijk dat op den duur niet in de sociale interactie in te kunnen brengen.

"waar je nu niet uitkomt." nou ik ben al aardig op leeftijd, misschien kom ik er wel nooit uit. Aan de andere kant ben ik al veel meer mezelf dan 30 jaar geleden. Véél meer.
Bedankt

Merel

"mensen je niet echt leren kennen" Ja dat is zo. Dat besef ik me ook en probeer daarom al jaren direct mezelf te zijn bij contacten. Maar toch lijkt het wel buiten mijn wil en bewustzijn om te gaan. Want er gebeurt steeds hetzelfde.

Chayenne

"Het lijkt erop dat je de anderen domweg te groot en te belangrijk maakt in je gedachten" Ja ik maak anderen te groot hoewel niet bewust in mijn gedachten. Ik let er juist op dat ik ook positieve dingen van mezelf denk en zie. Alleen als mensen dichterbij komen zie ik dat de basis ontbreekt om heel natuurlijk van mij zelf uit te gaan. Ik word schichtig en onzeker, ben mezelf niet meer zoals ik ben als ik alleen ben.

Psychiater

Ik wilde het niet hardop zeggen na je eerste bericht, maar nu ik meer lees moet ik toch Tirza achterna: heeft de psychiater het ooit gehad over een vorm van borderline? Ik heb een patiënt jarenlang van heel dichtbij meegemaakt, en veel aspecten herken ik bij jou.
Maria

" hoe kun je van anderen verwachten dat ze je accepteren, als je dat zelf niet doet?" Ja daar gaat het over, maar alleen in een bepaalde sociale interactie (langdurig en intensief). Ik waardeer mezelf in heel veel aspecten als ik alleen ben, eigenlijk vind ik mezelf een heel leuk iemand die de ander veel te bieden heeft. Kan ook lief zijn voor mezelf. Alleen als ik langer met mensen optrek word ik onzeker en bang en trek me terug.
Aarden: ja ik heb heel veel energiewerk gedaan en weet allerlei oefeningen en trucjes om meer bij mezelf te blijven. Maar toch... het haalt me steeds weer in.

Lastig

Dat klinkt enorm ingewikkeld allemaal. Te ingewikkeld om met een paar adviezen van buitenstaanders op een forum op te lossen, eerlijk gezegd.
Ik kan me moeilijk inleven wat er gebeurt in je langdurige vriendschappen. Lukt het je dan niet meer om je grenzen aan te geven? Of heb je ineens destructieve neigingen?
Zou het een idee zijn om langdurige vriendschappen op een lager pitje te zetten (niet vaker dan x keer per week/maand contact)? Zou het helpen als je met die vrienden over je gevoelens praat (dat ze van je "eten" en waar dat in het verleden toe geleid heeft) voordat het te laat is?
Ik wens je heel veel sterkte!
Maria

Eerder aangeven?

Je zegt dat dit gedrag zich voordoet bij langere relaties en vriendschappen. Kun je deze relaties niet hierop voorbereiden? Zo eerlijk als je het in je openingsposting omschrijft, zouden je relaties dit dan niet kunnen snappen?
Het lijkt me allemaal heel moeilijk, veel sterkte!

Ook

ai Ook, ik herken mezelf ook erg in jouw bericht. Wat ook wel weer een inzicht is: ik ga mezelf ook ergeren aan oppervlakkigheid, schijnheiligheid en dubbele gezichten. In die zin heb ik ook een hoge norm voor mijzelf: ik wil gewetensvol en zo eerlijk mogelijk door het leven gaan.
Ik heb ook niet het gevoel dat ik zozeer in een schijn zit op te houden, mensen nemen me ook redelijk hoe ik be maar ik word wel bang om mezelf te uiten: ik ben bang dat ik te veel ben. Ik ben ook bang dat ik mensen wegblaas en daarom ga ik mijn licht onder de korenmaat zetten.
"Speelt zoiets ook bij jou mee, dat je aan bepaalde verwachtingen wil voldoen?" Jawel, ik denk altijd dat andere mensen het normale leven leven en ik maar een beetje raar voor spek en bonen meedoe. Rationeel weet ik wel dat dat een beetje onzin is, veel mensen zouden opsnakken naar sommige trekken van mijn persoonlijkheid. ik kan die kwaliteiten zien, maar aan de andere kant zit er iets van 'wat hebben mensen nou aan mij'. Dat vind ik erg vooral omdat ik die onzekerheid ook tegenover mijn kind heb.
"Ik heb voor mezelf besloten dat ik, ook voor mijn kinderen, het best af ben zonder mensen om me heen." Tja, ik vind het heel fris om te horen dat je die keuze maakt. Dat ga ik eens op me in laten werken. Voor nu is het zo dat ik ook heel erg kan genieten van het contact met andere mensen, van samen om de tafel zitten en verhalen vertellen of grapjes maken. En dat kan ik soms ook heel goed. Ik mis het ook te erg als ik te lang geen andere spreek, dan mis ik de wisselwerking. Ik voor mij wil gewoon nog verder kijken wat ik kan bereiken in het proces van mijzelf kunnen zijn bij anderen. Ook omdat ik voel dat ik bij mijn kind ook te veel mijn licht onder de korenmaat zet om maar niet die ander weg te blazen.
Wat me ook parten speelt, is dat ik geen broers of zussen heb. Geen excuus maar wel een verklaring voor onzekerheid in de omgang. Ik ben onzeker over wat gebruikelijk is.

Een praktijkvoorbeeld (erg lang)

Ik zal eens een praktijkvoorbeeld geven van hoe zoiets dan werkt. Het is ook de directe aanleiding voor mijn vraag hier. Het gaat me niet zozeer om wie er nou gelijk had, die vriendin of ik. Het gaat me meer om hoe zoiets nou werkt bij mij.
Ik ging met een vriendin op vakantie. Kind van mij en diens een vriendje mee. Vakantie-voorziening is een kleine ruimte. Haar vriend brengt ons we. Wat ik fijn vind maar ik heb niet zo veel met hem. Hij heeft ons andere jaren ook weggebracht en ik het is gewoon niet zo mijn tiep. Nu had ze al eens tussen neus en lippen meegedeeld dat ze wilde dat hij een nachtje bleef. Vond ik niet heel fijn maar (ja daar ga ik al) ik vond het kinderachtig en ongastvrij om daar nou over te vallen. Ze was zelf vergeten dat ze het gezegd had en zei vlak voor de accomodatie; 'heb ik jou nou gezegd dat Piet een nachtje bleef'. Niet echt overleg dus. Maar goed, ik dacht een nachtje zing ik wel uit, en hij heeft ons per slot van rekening gebracht en de lunch betaald (die ik helemaal niet hoefde maar zij wilden zwaar gaan lunchen en dat gebeurde gewoon, daarin volg ik dan dus ook in het kader van zij hebben die auto enz).
Maar... die vriend ging maar niet weg. We kwamen vrijdagmiddag aan en hij bleef tot zondagavond. Dat vond ik helemaal niet leuk, ik heb niets met die man, sterker nog ik vind het een nare man, het was een hele kleine accomodatie, warm en met muggen, hij legt nauwelijks contact, gaat om half twaalf 's avonds de tour zitten kijken 50cm van mijn hoofdkussen (zat wel een borkartonnen wandje tussen). Daar zeg ik dan wel wat van maar dat wordt lachend weggevaagd door hem en mijn vriendin dat zij ook overal doorheen slapen en dat ik dat dus ook kan doen. Zij hebben ook iets heel erg gezamelijks en ik dacht dat ik met een vriendin zou gaan. Maar wat nog belangrijker is: mijn vriendin heeft een uitgesproken mening over moederschap. Ze is zelf geen moeder, heeft daar ook bewust voor gekozen maar ze heeft wel voor neefjes en nichtjes weekendjes opgepast e.d. En ze was een heus leuke begeleidster van jeugdkampen. Ze heeft dus wel wat ervaring met kinderen. Maar haar mening is dat moeders zich veel te veel met hun kinderen bemoeien en veel te bezorgd zijn etc. Ze zweert bij de Nanny en komt ook altijd met het voorbeeld dat zijzelf een vriendin had aangeraden twee stapeltjes kleren klaar te leggen voor haar zesjarige dochter zodat het kind kon kiezen ipv een drama te maken. Ik had al eerder gezegd dat dat wat mij betreft een wat zouteloos voorbeeld is want dat de ouders die ik ken al ver beyond het punt zijn van stapeltjes maar dat mensen tegewoordig ook heel weloverwogen en met de nodige introspectie in de opvoeding staan. Als voorbeeld noemde ik de discussies op dit forum. Ach zo'n forum betekende toch niks, klein groepje.
Dit als achtergrond voor wat er speelde want ik voelde dat vriendin en die vriend een hele erge mening over opvoeden hadden. Ik voelde me ook of ik niks goed kon doen, of ze samen zaten te wachten dat ik weer iets fout zou doen. Maar in plaats van dat ik iets heb van 'ja dag, ik ben hier de moeder, word ik slap, verdrietig, durf haast niks te zeggen tegen de kinderen. En nog ging het 'fout'. Na een dag gingen de kinderen met een roeibootje met buitenboormotor weg. Ze zijn elf. Ze hadden dit nog nooit gedaan en het was een grote waterplas met een vaarweg in het midden maar ik gunde ze het avontuur. Mijn vriendin + vriend beginnen dan al van: joh dat kunnen ze wel. Terwijl ik nog helemaal geen blijk ervan gegevan had daar niet in te vertrouwen. Op een gegeven moment zijn zo'n 700 meter weg en smst mijn zoon dat de motor is uitgevallen. Ik bel ze en hoor dat ze moeten lachen. Nou dat wordt roeien zeg ik. Vriendin en haar vriend beginnen onmiddellijk te roepen dat ze dat makkelijk kunnen. Eh ja, dat zal best dacht ik. Ik had een lichte bezorgdheid, maar niet heel intens, gewoon, zoals je als moeder hebt: en was een waterweg met veel verkeer, ze hadden wind tegen. Ik zei wel twee keer, 'zal ik ze een smsje sturen dat ze zich desnoods kunnen laten slepen' maar ik deed het niet want ik zag dat het goed ging. Ik voelde de argusogen van de anderen op mij gericht. Dat was veel naarder dan het hele roeigebeuren want hoewel er altijd iets kan gebeuren, zag ik dat ze het prima konden redden. Op een gegeven moment begon Piet zelfs van 'en moet je er nou niet naartoe? Maak je je niet bezorgd? Moet je ze niet gaan redden, quasi grappig. Dan kan ik hem wel van repliek dienen maar ik sla dat wel op.
Ik zei nog wel een paar keer 'ah kijk die schatten nou' maar dat is bij mij een teken van vertedering en liefde dat ze het zo goed doen, niks anders. Vriendin zei nog op het laatst: zie je nou wel dat ze het wel kunnen'. "Dat heb ik toch ook niet betwist' gaf ik als repliek en ik dacht dat ik daarmee me goed geweerd had.
Intussen voelde ik me steeds onzekerder, slapper en initiatieflozer worden. Vooral was ik onzeker over mijn moederschap.
Enfin maandag ontsloot zich de volgende ruzie: vriendin verweet mij dat ik zondag had gezegd; 'ik wil gaan fietsen maar ik vind dat er binnen tien minuten iemand bij de kinderen moet zijn als er iets is" Ik ken mijn eigen kind goed genoeg om langer alleen te laten maar het vriendje niet en ook de interactie (wilde spelletjes etc) ook niet. Zij had daaruit opgemaakt dat ik wilde dat zij en haar vriend oppasten, bovendien was het meer dan belachelijk dat ik wilde dat er iemand in tien minuten bij moest kunnen zijn. Dat had ik zo niet bedoeld maar ik gaf toe dat dat niet handig van mij gecommuniceerd was. Ik had bedoeld 'als jullie nu wat willen gaan doen, zeg dat dan, dan blijf ik in de buurt van de boot'. Maar goed, dat zei ik niet. Ik weet zelf ook dat ik dan al minder goed communiceer omdat ik een soort dweil ben, ik ben gewoon nauwelijks meer aanwezig.
Maar gedurende dit gesprek, waar ze met echt het vuur aan de schenen legde dat ik zo slecht communiceerde, voelde ik mijn kwaadheid en kracht al groeien. Ja en dan moet het er gewoon uit. Ik zei toen (nadat ik toegegeven had dat dat anders gemoeten had) dat het mij ook van het hart moest hoe het met Piet was gegaan. En dat ik het jammer vond omdat ik dacht dat ik met haar wegging. Zij begon dat ik een veel te bemoeierige moeder was want ik had wel twee keer een smsje willen sturen en had ook steeds 'ah die schatten' gezegd.
Ik voelde me erg onbegrepen en aangevallen en op zo'n moment slaat de depressie om in kwaadheid. Ik ga niet schreeuwen of zo maar ik voel een hele felle energie uit mijn buik komen. Eigenlijk voelt dat wel lekker, fris en pittig voor mijzelf dan.
Ik zei dat ik een beetje genoeg ervan had om steeds bekeken en gemeten te worden naar een maat van iemand die zelf geen kinderen had. Nou toen was het hek van de dam want dat mocht ik niet zeggen want zij had toch ook veel met kinderen gedaan. Ja dat was waar zei ik maar dat vind ik een hele andere dynamiek. Ik heb ook cursussen gegeven die mensen geweldig vonden maar als ik met diezelfde mensen zou samenwonen zou er een hele andere interactie ontstaan. En dat ik natuurlijk fouten maak als moeder maar dat dat mijn fouten zijn, waar ik op mijn tijd van mag leren en dat ik er voor pas aan een soort algemeen beeld te gaan voldoen zonder dat aan mijn eigen gevoelswereld te toetsen.
Op dat moment voel ik mijn kracht weer groeien en denk ik : dit wil ik niet kwijt. Ik mag moeder zijn op de manier die ik het beste vind, met zijn goede en fouten kanten. Het is gewoon mijn manier.
Toen kwamen de kinderen en hield het gesprek op. Vriendin zei dat we maar een ander moment verder moesten gaan. Dat vond ik prima en wilde zelf dat graag aangaan: eindelijk kon ik weer voor mijzelf opkomen. Ik voelde ook: nee ik wil niet meer terugzakken in zelfontkenning. Ik was meteen ook pittiger en initiatiefrijker met de kinderen.
Maar... daar kreeg de kans niet voor want vriendin was de volgende dag vertrokken. Bij nacht en ontij had ze de wijk genomen. Geen bericht of briefje achtergelaten, niets. Thuis bleek ook dat ze me van Facebook gegooid had. Daar sta je dan... een vriendschap van dertig jaar.
Dan voel ik me erg in de steek gelaten en onthust. Want op andere manieren heb ik vaker zo'n totale breuk meegemaakt. Ik ben niet, zoals vaak, gaan denken: oh had ik me nou maar niet verweerd. Nee dat zou schuldgevoel vanuit een oneigenlijke emotie zijn. Maar ik heb er wel verdriet van. En ik baal ook dat ik zo in elkaar zit dat het eraan bijdraagt dat het zo moet lopen.
Maar ik weet dus niet hoe het anders moet.

Buitenproportioneel

Sorry, dit zijn geen vrienden.
Je wordt gemanipuleerd in het acceptern van 1 extra persoon mee dat weekendje, daarna worden er opmerkingen gemaakt t.a.v je moederschap, en als e.e.a uitgesproken wordt, en jij tegengas geeft, en er besloten wordt om daar later over door te praten, "verdwijnen" je vrienden in het luchtledige.

Eh? wat is hier normaal aan? Het enige normale wat ik zie, is jouw gedrag... Namelijk verward boos en verdrietig omdat je je vrienden?? kwijt bent, en je niets van deze handelswijze snapt.

En jij voelt je schuldig? Nergens voor nodig.
Het gedrag van je "vrienden" is niet passend, en hun reactie op een verschilpunt buiten proportioneel.

Gr..... ik zit me hier plaatsvervangend woest te maken.

Heerlijk sindbads vrouw

Deze bijval. Doet me ook wel weer goed. Ja ik vind in dit geval ook wel dat ik gelijk heb, ik voel me niet schuldig. Die vriend van mijn vriendin is absoluut geen vriend van me. Maar met haar heb ik een diepe, lange band. Degene in mijn leven met wie ik het meest op vakantie ben geweest... nog meer dan met mijn ouders. En we konden altijd zo lachen...
Ja je hebt gelijk, het gedrag van vriendin (zeker het vlieden in de nacht) is buitenproportioneel. Maar waar het om gaat, is mensen mij vaker op deze manier in de steek laten. Nou zou je zeggen: dan moet je niet dat soort mensen als vrienden kiezen. Ja maar dertig jaar lang was ze niet zo.
Aan de andere kant zie je ook hier weer: ik loop me dagenlang af te vragen wat ik fout doe terwijl de ander haar schouders ophaalt en er niet aan verslijt (mijn interpretatie haar kennende). Ik kan ook hier weer niet denken: ja dag, ik heb gelijk je bekijkt het maar.

Je keuze

Wat hier fout gaat is denk ik je keuze om met dit stel op vakantie te gaan. Heb je geen eerdere ervaringen die je mogelijk hadden kunnen waarschuwen?
Samen op vakantie gaan kan veel van je verdraagzaamheid vergen, maar zeker als het verschil zo groot is en er zijn kinderen bij betrokken.
Veel huwelijken stranden na de vakanties. Dan hebben de advocaten een toestroom van zaken.
Iets meer afstand houden kan dan inderdaad een zegen zijn. Dat hoeft niet te leiden tot totaal sociaal isolement.
Zelf heb ik ook de nodige ervaringen dat er situaties zijn waar het niet handig is dat je je kinderen meeneemt omdat er andere ouders bij zijn die grotere kinderen hebben en vergeten zijn hoe intensief je ouderschap kan zijn als de kinderen kleiner zijn, of die er totaal andere opvattingen op nahouden over de opvoeding, of inderdaad mensen zonder kinderen die er hele expliciete opvattingen op na houden en dat niet kunnen relativeren. Ik heb bij mijn vrienden ook niet altijd dezelfde mening over opvoeden maar we zijn ons wel bewust dat dat een heikel punt kan zijn en dat we elkaar maar beter kunnen steunen en bevestigen en leuk met elkaars kinderen omgaan, zonder al teveel commentaar. Dat staat al snel op scherp namelijk.
Even goede vrienden, maar dan doe ik wel wat anders met ze zonder kinderen.
De tijd speelt ook een rol. Terwijl we in een samenleving zijn met een grote diversiteit en achtergronden doen we nog steeds alsof De Opvoeding in beton gegoten is en niet afhangt van achtergronden en omstandigheden.
Ik heb ook altijd bewondering voor mensen die soms heel fijntjes toch van zich afbijten als ze geconfronteerd worden met dominant en betweterig gedrag van anderen. Daar moet ik ook soms eerst over nadenken. Maar inderdaad bouw aan het zelfvertrouwen dat jij degene bent die het doet en het goed doet of goed genoeg. Je wilt best luisteren naar kritiek maar jij beoordeelt of het hout snijdt. Werk aan je zelfvertrouwen en zelfacceptatie.
En maak andere keuzes wat je doet met de mensen om je heen.

Spoor

Ik snap je niet zo goed eigenlijk... heb je autisme kenmerken ?
Ik zie in je tekst niet zo duidelijk wat hoofd en bijzaak is, begrijp het niet echt (zou het enkele keren opnieuw moeten lezen), je komt mij een beetje wereldvreemd over in interactie (bedoel ik niet negatief!) Versta je de lichaamstaal van je omgeving ? Lukt het je beter om te reageren na een pauze, iets eerst laten inwerken ?
Ik heb een kennis van wie ik weet dat ze graag contact heeft, maar ze durft (of kan?) zichzelf niet echt te laten kennen. Ze komt veel koeler over als dat ze zelf zou willen (en is), Organiseert graag iets (heeft dan alles zelf grotendeels in handen?) maar het loopt nooit vloeiend met haar... ik wil echt wel bevriend blijven met haar, maar het lijkt zo een wereldvreemd persoontje, soms lijkt het alsof ze zich eigenlijk niet wilt laten zien zoals ze echt in elkaar zit, maar misschien zou dat juist meer duidelijkheid kunnen geven, ik wil haar wel beter leren kennen...

Annej

"Wat hier fout gaat is denk ik je keuze om met dit stel op vakantie te gaan. Heb je geen eerdere ervaringen die je mogelijk hadden kunnen waarschuwen?"

Ja maar ik koos er helemaal niet voor om met dit stel op vakantie te gaan. Ik koos ervoor op vakantie te gaan met mijn vriendin die toen stelde dat vriendje een nacht zou blijven. Ik vond het kinderachtig dat te blokkeren maar het werd te veel toen dat een heel weekend bleek te zijn.

Met vriendin en mijn zoon ben ik wel al eerder op vakantie geweest, toen ging het redelijk goed. We hadden altijd wel zo'n discussie maar omdat we ook veel lol hadden kon dat er wel bij. Nu was er nog helemaal geen gezamenlijkheid tussen mij en die vriendin omdat ze het hele weekend met haar man was opgetrokken en ik hing er een beetje bij.

Kruispuntrelaties

Ooit heb ik ergens een artikel gelezen over kruispuntrelaties. Op een bepaald moment in je leven ontmoet je mensen (vaak op een BELANGRIJK moment, pubertijd, samenwonen, kinderen krijgen, scheiden, etc) waarmee je op dat moment iets deelt. En op dat moment, in die tijd, en op die plaats, vormt er zich een band gebaseerd op die situatie. Vanaf dat punt "wandel" je als het waren samen op dezelfde weg.

Zoals op elke weg, kom je kruispunten tegen. En dan kan het zijn dat er vrienden zijn die met je mee blijven lopen maar het kan ook zijn dat ze als het ware afslaan, en een andere kant op lopen.

Zo kan het dus gebeuren dat die vriendschap waarbij je geen woord nodig had, en waarbij alle behoeften vervuld werden, in eens niet meer voldoet. Omdat de een is afgeslagen, en de ander is rechtdoor blijven lopen...

Zo is het leven nu eenmaal. Hier haal je wat, daar laat je wat, Sommige vrienden blijven altijd mee lopen, anderen haken na verloop van tijd af.

En dat hoeft niet automatisch in te houden dat ze dan "slecht" zijn geworden, nee, het is domweg anders geworden.

Zoals ik dit lees, lijkt het erop dat je vriendin ergens op een kruispunt af is geslagen, maar dat jullie dat beide nog niet helemaal door hadden

Ik zie het dus ook niet als "in de steek laten" maar eerders als "een andere afslag nemen" , en bij die afslag horen andere normen en waarden, en een andere manier van doen.

En ja, ik snap dat dat verlies (want zo kan het voelen) en het niet snappen wat mensen bezielt (want ik heb de indruk dat je het domweg niet snapt wat haar drijft) aan je vreet, en dat je je afloopt te vragen wat je fout hebt gedaan.

Je hebt niets fout gedaan. Jullie hebben beide je eigen weg gekozen, en naar het nu blijkt, zijn het verschilllende wegen. Dat is niet fout, dat is niet verkeerd, maar alleen anders en verschilllend.

Het heeft dan ook geen nut om je dagenlag af te vragen waar de fout ligt. Die is er namelijk niet. Zij doet zoals ze doet, en jij doet zoals je doet. D'r is geen beter of slechter. D'r is alleen een anders.

Succes ermee

Verdraagzaam

Misschien heb je er iets aan maar ik herken wel iets in te lang laten gaan en dan vlammen.
Alleen heb ik er geen gebrek aan zelfvertrouwen bij. Ik kan veel van mensen accepteren. Ik betrek het niet allemaal op mezelf, de meeste mensen zijn toch vaak met zichzelf bezig en niet met jou denk ik dan, is niet mijn issue. Kortom ik ben ook niet de hele tijd van me af aan het bijten of mijn positie aan het handhaven, dat is mij niet natuurlijk gegeven. Ik heb echter wel een grens en als die overschreden wordt dan trek ik een streep. Vaak zien mensen dat niet aankomen, ik geef geen signaal, en dan ineens is mijn rug recht. Dat kan leiden tot grote verbazing, schrik en onbegrip. Iets handiger is dan om wat eerder het conflict aan te gaan, daar moet ik mijn best voor doen, vooral omdat ik dat ook harmonieus wil doen en niet te confronterend.
Ik heb zelf een grote hekel aan teveel drama. Ik heb een collega gehad die soms ineens uit onbegrip lelijk ging schelden. Verder best een aardig iemand. Ja, daar houdt ik afstand van. En daar wil ik niet naast op kantoor zitten. Wel gezellig mee koffiedrinken of een babbeltje maken, maar niet mee samenwerken.

Annej

Nee, schelden zou ik nooit doen, de confrontaties zijn niet zo grof. Het zijn meer pittige discussies.
Als ik jou zo hoor, zit je toch anders in elkaar dan ik. Mijn onzekerheid speelt me meer parten dan ik denk. Daardoor heb ik altijd het idee dat ik ergens aan moet voldoen.

Uitzonderlijk

Een wat uitzonderlijk karakter kan ook meespelen. Onlangs had ik een sollicitatie bij iemand die een nogal uitgesproken karakter heeft. Kan ik best wat mee. Alleen vroeg deze persoon om meer dramatisch en direct tegenwicht dan ik in mij heb en dat gaat niet gebeuren. Ik ben wel direct maar niet dramatisch en inderdaad niet de hele dag bezig mij te handhaven. Daar ben ik wat te overdreven redelijk voor. Ik maak liever een goede en effectieve afspraak rekening houdend met personen en zaken dan dat ik op mijn poot ga spelen. Ik had het idee dat deze mevrouw dan bang zou zijn dat ze zich in zou moeten houden en eindelijk eens iemand zou willen waar ze qua temperament mee door een deur zou kunnen, die zeg maar aan haar gewaagd zou zijn. Lastig, ze had er al diversen versleten. Misschien ben je dan wel meer geschikt voor een mediterrane omgeving denk ik dan. Of in de creatieve sector. Aanpassen is soms net iets teveel gevraagd. Er voluit voor gaan kan heerlijk zijn.
Ik moet soms zelf heel erg mijn best doen en ja, inderdaad, mij inhouden, als er zich onlogische, onredelijke, niet erg slimme, zaken spelen bij mensen. Dan kan ik best bot doen, een beetje meer geduld en meer vragende houding kan dan wonderen doen. En het is een enorme opluchting om dan eens een keer om te gaan met mensen die intellectueel en qua belangstelling aan mij gewaagd zijn.
Ik houdt mijn kinderen dan ook voor dat als ze menen zo slim te zijn dat ze goed moeten oefenen in geduld met andere mensen, dat is pas echt slim. Per slot gaat het vaak om de kwaliteit van de relatie en niet altijd om je gelijk. Maar ook om scherp te zijn op mogelijk gelijkgestemden en verandering van omgeving.
Ik vraag me ook af of je misschien een voordeel zou kunnen hebben van het feit dat je al zoveel, mogelijk noodgedwongen, aan introspectie en reflectie hebt gedaan. Je handicap omkeren in een positieve kwaliteit zeg maar. En daar meer zelfvertrouwen mee bereiken.
Die onzekerheid die je opgebouwd hebt door nare ervaringen in je jeugd kan heel basaal zijn, daar ga ik ook wel vanuit, maar ik denk wel dat je je weerbaarheid zou kunnen vergroten door succeservaringen in je tegenwoordige leven. Niet focussen op je onzekerheid maar juist op je zekerheden en aangename ervaringen. En ja, mensen zijn niet altijd een aanwinst. Mijn dochter heeft liever met dieren dan met mensen te maken, soort Brigitte Bardot, omdat mensen haar wat teveel negatieve ervaringen hebben gegeven en nog steeds geven. Maar zover is het volgens mij nog niet met jou. Het blijft zoeken naar een goede balans vooral als je door slechte ervaringen wat overgevoelig bent geworden.

Als je weet.....

...dat je onzeker bent in dit soort dingen dan zou ik zeker weten niet met een vriendin & kind in een piepkleine accomodatie samen op vakantie gaan. En al helemaal niet met een stoorzender-wederhelft er ook nog eens bij.

Anders plannen dus voortaan, met wat meer ruimte voor jezelf.

Los daarvan vind ik het gedrtag van je vriendin & ega vrij absurd. getver. ligt niet aan jou hoor!

Ingrid