Hoe word je een goede schoonmoeder?

Interessant

Maartje, ik vind het wel een interessante vraag en ik ben blij dat je hem stelt. In deze rubriek komt zo vaak een brij aan ellende over schoonmoeders tevoorschijn dat je je soms afvraagt of het wel eens goed gaat...
Ik ben zelf (nog) geen schoonmoeder en heb er ook nooit een gehad, dus kan niet uit eigen ervaring spreken. Wel zijn er een paar eigenschappen die meteen in me opkomen en waarvan ik hoop dat ik ze heb tegen de tijd dat er schoonkinderen komen: openheid, onbevooroordeeldheid, anders-is-niet-slechter-mentaliteit, rol op de achtergrond.
Ik denk dat het belangrijk is je kinderen de ruimte te geven hun leven op hun manier in te richten. Dat hoort voor mijn gevoel bij het volwassen worden van je kinderen. Jouw rol als ouder is grotendeels voorbij, de basis wordt (als het goed is) steeds meer die van gelijkwaardige partners. Je opvoeding is klaar, jouw huis en hart blijft open staan voor alle lief en leed, maar meer op basis van gelijkwaardigheid dan een moeder-weet-het-altijd-beter-houding.
Ik ben benieuwd wat ervaren schoonmoeders (Tonny??) voor adviezen hebben.
n@nny

Meer toegespitst

Nu ik mijn stukje teruglees, zie ik dat het eigenlijk alleen gaat over het omgaan met je volwassen kinderen, en niet zozeer over schoonkinderen.
Maar ik denk dat vanuit de houding van openheid en loslaten een heel stuk ruimte komt. Zolang je jezelf blijft zien als de belangrijkste persoon in het leven van je kind, kom je in het vaarwater van de relatie die je kind met zijn of haar partner heeft. En dat loopt denk ik altijd fout af (tenzij je in Italië woont natuurlijk, daar is het algemeen geaccepteerd )
n@nny

'openheid, onbevooroordeeldheid, anders-is-niet-slechter-mentali

Goeie tips!

Dat probeer ik ook van harte en veelal lukt het. Als schoonkinderen je liggen, is het ook helemaal niet moeilijk.

Maar ik vind dat toch wel lastig nu 'anders wél slechter' blijkt te zijn. Wat doe je dan? Je kunt niet anders dan 'op de achtergrond' blijven, maar het lukt me niet. Ik merk dat de 'eigen' helft van de relatie me nu begrijpelijkerwijs gaat mijden.

De eigen moeder ziet onverstandige dingen door de vingers (en dan heb ik het over financieel beleid, uitgaven voor hobby's/vrije tijd gaan ten koste van de noodzakelijke alledaagse uitgaven) en hoopt tegen beter weten in dat het goed komt. Ondertussen zie ik het schip stranden.

Wat moet ik nou om toch geen kwaaie schoonmoeder te worden?

Allebei

Ik heb twee schoondochters en een schoonzoon.

Waarom denk je dat dat een wereld van verschil is Pelle? Wat lijkt je lastiger?

Ik had een geweldige schoonmoeder

Misschien heb je daar wat aan? Mijn schoonmoeder was vooral erg lief! Niet alleen voor man, óók voor mij! En onbevooroordeeld. Ooit (in den beginne) hadden man en ik een meningsverschil over hoe ons geld te besteden. Man wilde het sparen, ik een nieuwe bank. Man stelde voor een tweede-hands te kopen, ik was het er niet mee eens, ik wilde een nieuwe. Man vertelde thuis ons meningsverschil....schoonmoeder was het met me eens. Natuurlijk wilde ik een nieuwe bank, we hadden nog nooit een gloednieuwe gehad en nu hadden we het geld er toch voor? Waarom sparen, we hadden toch verder alles redelijk nieuw? Als wasmachine etc. kapot zou gaan hadden we heus wel weer nieuw geld gespaard. Man was helemaal verbrouwereerd over zijn moeder die aan mijn kant stond en de nieuwe bank kwam er en schoonmoeder kwam 'm uitgebreid bewonderen,daarbij knipogend naar mij.
Schoonmoeder gaf alleen haar mening over huiselijke zaken als je ernaar vroeg, of advies vroeg. Ze bemoeide zich er nooit mee ongevraagd. En ze was er altijd als je haar nodig had, bood zich aan en niet te pushend, als je niet wilde ook goed. Graag of helemaal niet. Ze bood ook weleens spontaan haar diensten aan...(dan komen jullie op de terugweg lekker bij mij eten...) zoiets. Wil je niet eten en liever patat, ook goed, dat moeten jullie zelf weten. Was belangtellend zonder te veel te bemoeien. Vroeg ook altijd naar verloop van dingen die we verteld had. Soms verastte ze ons (bosje bloemen op tafel als wij op vakantie waren geweest ofzo of nieuwe trui voor kleinkind.) Schoonmoeder kon wel behoorlijk tegen man uitvaren als ze ergens niet mee eens was wat man betrof (b.v. belachelijk dat je niet gebeld had dat je met je collega's wat was drinken en later kwam....zoiets). Tegen mij deed ze dat zelden of nooit. Hoogstens dat ze me waarschuwde voor reacties van anderen (nogal explosief schoonzusje) zo van denk eraan...schoonzusje kan dat best verkeerd opvatten. Door haar gedrag werd schoonmoeder door alle schoonkinderen en kinderen op handen gedragen. We waren echt allemaal gek op haar. Idem de kleinkinderen.We hebben weken bij haar gewaakt en voor haar gezorgd,allemaal zonder dat het ons moeite kostte, ze verdiende het. Dus zo moet een schoonmoeder zijn.
Belangstellend, op de achtergrond, wel pittig en met humor, niet dat ze over zich heen laat lopen.
groeten albana

Ligt aan beide partijen

Ik had net zo'n lieve schoonmoeder als Albana, en mijn eigen moeder vind ik ook heel lief. Mijn man vind haar ook heel lief. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigenaardigheden, man en ik ook en mijn moeder dus ook. Maar niet dat er nou irritatie is. Maarrrr... ik heb een schoonzus die dus helemaal niet met mijn moeder kan opschieten. Zo'n bosje bloemen na de vakantie op tafel wordt als bemoeizucht gezien (terwijl ik het lief vind) en zo zijn er meer voorvallen geweest die man en ik leuk en aardig vinden en broer en schoonzus vatten het verkeerd op, die leggen alles in het negatieve uit. Dus ik weet het niet hoor, je kunt het bij sommige mensen vrees ik nooit goed doen, hoe leuk en aardig je zelf ook bent, het moet wel van twee kanten komen. Ik heb hier gezien hoe het mis kan gaan (ze hebben nu geen contact meer met elkaar) terwijl mij man en ik , en onze hele vriendenkring (je gaat toch twijfelen en rondvragen) mijn ouders hele leuk lieve mensen vinden.
Mijn schoonmoeder is er helaas niet meer, maar dat was ook een leuk mens. Lief en gezellig, beetje zoals Albana beschreef. Mijn schoonmoeder zei altijd over haar kinderen " je hebt ze maar te leen"... en zo is het denk ik wel. Je mag een tijd voor ze zorgen en daarna moet je ze loslaten en vanaf de zijlijn mag je meekijken en misschien ook wel eens helpen, als ze dat willen natuurlijk

Maartje: bij de dingen die mis gaan

Je hebt iig zelf een behoorlijk helder beeld.

En ik denk dat je het antwoord zelf ook al wel weet .... blijven zitten op die handen!

Echt, volwassen kinderen zullen altijd meer waarde hechten aan jouw vertrouwen dan aan je nuttige adviezen. Dat is nogal boud gezegd, maar ik moet de eerste nog tegenkomen die zegt "ik wilde A, maar gelukkig heeft mijn schoonmoeder me van B overtuigd".

Dat gedrag dat jij beschrijft met geld is alom tegenwoordig vandaag de dag. Mijn beste vrienden, nou ja, dat klinkt wat onvriendelijk, laat ik het zo zeggen, heel veel verder aardige mensen vertonen dat gedrag. Ze zullen toch echt zelf hun neus moeten stoten. En zelfs als ze hun neus stoten blijven ze er blind voor. Het is hun leven. Dat zou kunnen betekenen dat jouw kleinkinderen er last van krijgen. Hard om te zien. Maar nog steeds is het beter om er niets van te zeggen.

Moeilijk

ik weet het niet, het hangt er maar van af wie ze mee brengen. Als ik een schoonzoon krijg die mijn dochter af valt dan denk ik dat ik het heel moeilijk ga vinden niet daar iets over te zeggen. Ik zal er voor mijn eigen kinderen zijn, onvoorwaardelijk. Aan de andere kant wil ook voorkomen dat ik zo'n wantrouwende schoonmoeder wordt als ik zelf heb gehad.

Er zijn hier wat scheidingen geweest tja dan verandert er wel wat. Ik kies voor mijn kinderen, die mannen die ze tegen gaan komen, mee samen gaan leven, die zullen toch altijd op de 2e plaats komen.

Alleen advies geven als er om gevraagd wordt vind ik een hele goede tip.

Een goede schoonmoeder

Een goede schoonmoeder lijkt waarschijnlijk verdacht veel op een goede moeder. Je lijdt in stilte en houdt je klaar om puin te ruimen als ze daarom komen vragen
Mijn eigen schoonmoeder stelt vragen waaruit je eventuele zorgen (of onbegrip) zou kunnen opmaken, en waar ik wellicht als ik kwaad wilde bemoeizucht van zou kunnen maken, maar dat doe ik niet. Omdat ik wel beter weet (betrokkenheid is niet per definitie bemoeizucht) en omdat afstand bewaren en begrip van twee kanten moeten komen.
Ik denk dat een redelijke, goedwillende schoonmoeder met zorgen alleen een kwaaie schoonmoeder gemáákt kan worden, door het schoonkind. Dus ja, op je handen blijven zitten en straks de neiging bedwingen om 'ik zei het toch' te zeggen.

Jaaaa

De reactie van n@nny vind ik een hele goeie:

"openheid, onbevooroordeeldheid, anders-is-niet-slechter-mentaliteit, rol op de achtergrond"

Komen nog 2 dingen bij:

Accepteer de keuze van je kind! Je verliest niet een kind, maar krijgt er zelfs een schoonkind bij!

Schoonmoeder heeft altijd het idee gehad dat ik haar zoon had afgepakt!
Schoonmoeder is een arwanend type en heeft mij vanaf het allereerste begin nooit gemoeten. Dat voel je direct en dat is niet fijn. Ik kon het nooit goed doen in haar ogen.

2e: Gun als schoonmoeder je eigen kinderen hun eigen leven!! Gun het je eigen kind om een eigen leven op te bouwen en in te richten met zijn/haar partner. Dat heeft mijn schoonmoeder nooit geaccepteerd namelijk.

Mijn schoonmoeder vindt mensen die anders zijn dan zij, wel slecht en eng (zoals zij leeft en hoe zij denkt is het wel goed namelijk), ze roddelt, is niet open en bemoeit zich met zaken die haar echt niet aangaan!

Het gaat nu overigens een stuk beter omdat man en ik nu duidelijk onze grenzen stellen en bewust een stuk afstand bewaren naar haar toe (dus niet om de week langsgaan omdat schoonmoeder dat normaal vindt en dus eist). Ik had het liever ook anders gehad, maar we kunnen niet anders met haar omgaan zonder ons eigen leven te laten verzieken.

Zonder oordelen

Als ik bedenk wat de beste schoonmoeders zijn, dan zijn dat de personen zonder oordelen. Laat je kinderen doen wat zij willen hoe ze het willen. En oordeel daar niet over. Belangstelling is heel fijn, bemoeizucht een drama hahaha.
Ik probeer ook altijd zo om te gaan met vrienden. Niet iedereen is hetzelfde als jij en vind dezelfde dingen belangrijk. Ik zie de meeste relaties met schoonouders misgaan in het feit dat er gedacht wordt dat er maar één manier is om dingen te doen in het leven. Accepteer dat iedereen dingen anders zal doen.

Dorry

Interesse

Misschien al gezegd, maar voor mij is een goede schoonmoeder (oprecht) geinteresseerd in haar schoondochter (en niet alleen in haar zoon)- en idd dan zonder vooroordelen en bemoeizucht. (helaas heb ik niet zo'n schoonmoeder, ik voel me behang)
Ik vond de oma die altijd vroeg hoe het met me ging en wat ik deed ook zoveel aardiger dan de oma waarbij ik pootjes moest geven.

Maartje

Blijf voor je dochter wie je altijd was. Probeer ook de goede dingen te zien in je schoonzoon, die zijn er ongetwijfeld. Mijn schoondochter komt uit een totaal ander nest, werkelijk alles doet men daar zo totaal anders dan wij doen. Mijn zoon verteld daar weleens over, we praten erover, maar uiteindelijk moet hij zelf zijn leven doorbrengen met haar, en zijn weg hierin vinden( Uiteraard is het voor mij makkelijker, hij woont nog thuis, maar brengt de helft van de tijd bij haar door, en vice versa, dus ze is hier ook heel vaak.)

'blijven wie je altijd was'

dat ga ik proberen.

Maar dat is echt minder makkelijk als je niet meer onder een dak woont en bij elkaar 'op visite' gaat.
Tuurlijk heeft mijn schoonzoon ook goeie kanten, die benoem ik geregeld!

Schoonmoeders zijn net mensen

weet je, ik doe het er mee, ik heb er altijd veel voor gedaan, nu iets minder...maar dat eigenlijk allemaal uit liefde voor manlief. Het zijn zijn ouders dus voor hem doe ik dat.
Schoonvader is helaas overleden.

Mijn schoonmoeder is gewoon niet mijn favoriete type vrouw. Daar kan ik niks aan doen en zij ook niet. Dus al zou ze vreselijk haar best doen om een leuke goede schoonmoeder te zijn... wil nog niet zeggen dat ik haar leuk ga vinden... of lief..
het is net een mens.. ik vind ook gewoon niet alle mensen leuk.. tja

Zelfs

zelfs je eigen dochter kan opgroeien tot 'niet je favoriete type vrouw'. Raar maar waar. Je geeft niet alleen je eigen genen door.

Mijn schoonmoeder...

...is helaas alweer een tijdje overleden.

Ik kwam er al over de vloer voor ik verkering met haar zoon kreeg. Ze had het heel zwaar, met een behoorlijk dominante man en een roedel behoorlijk bewerkelijke zorgenkinderen (mijn ex was de minst heftige).
Dat was heel anders dan het bijna hyper-geordende bij mij thuis.
Het klikte, en we hadden zelden problemen. Ook haar andere (bijna)-schoondochters waren welkom, en je moest het echt bont maken voor je uit de gratie viel. Eén kon ze echt niet zetten, en toen de verkering uitraakte met (nu ex-)zwager werd al gauw duidelijk waaróm: wat een takketrol!

Schoonmoeder heeft een superzwaar leven gehad. Plat gezegd: ze was de "enige normale" in het gezin, en leefde continu zo in zorg, stress, en onder zo'n enorme druk (dankzij een echtgenoot waar men anno 2011 een paar goede diagnoses op los kan laten, maar zo ver was men toen nog niet...

Pas toen haar heftigste zorgenkinderen begeleid zelfstandig waren geworden, haar man naar een psych.linstelling ging en de andere kinderen een gezin hadden gesticht (schoonmamma ontpopte zich tot een pracht-oma!) kwam er een béétje meer rust in haar leven en langzaam maar zeker nam haar overspannen, jachtige aard een beetje af. Maar pas toen haar man, die ze elke dag trouw bezocht en van wie ze alleen maar rottigheid over zich heen kreeg (hoorde bij zijn "ziektebeeld"), was overleden, zakte haar stem een octaaf en begon ze wat meer te praten over het verleden. Over haarzelf, haar man en haar kinderen.
In die tijd begon ik ook steeds meer aan mijn huwelijk en de "toestand" van zowel man als kinderen te twijfelen, maar ik vond het zo moeilijk om met haar te overleggen, ze had het eindelijk iets minder zwaar nu haar man dood was, en dan zou ik weer problemen op haar matje leggen... Maar schoonmoeder gaf, via omweggetjes (rechtstreeks zijn had ze helaas afgeleerd tijdens haar leven, iets wat ik bij haar zoon had afgeleerd), aan dat ze me begreep en we kwamen steeds dichter bij elkaar.

En op een dag was ze dood... Zomaar opeens. Net toen we echt dichtbij elkaar kwamen en misschien zelfs wat wederzijdse herkenning bij elkaar ontdekten (mijn kinderen waren nog heel klein, maar ik wist toen al dat ze zich niet ontwikkelden zoals het hoorde... Zij was de eerste die, heel voorzichtig, dit ook begon te erkennen).

Er zullen maar weinig schoondochters zó gejankt hebben als ik, op de dag dat hun schoonmoeder begraven werd...

Ik had nog zo graag van alles met haar willen bespreken, herkenningen willen uitwisselen. Aan de andere kant: in de tijd dat zij leefde was er nog maar weinig bekend over autistische stoornissen, persoonlijkheidsstoornissen en andere dingen die via man en kinderen op haar leven zo diep hebben ingegrepen, zij heeft haar rust meer dan genoeg verdiend en had de sores van haar schoondochter, die in hetzelfde schuitje dreigde te raken (al had die minder kinderen) er misschien niet meer bij hebben.

Ik heb nog wel eens gehoopt op een seintje, een hint van haar. Ik mis de intiemere gesprekken die zo kort voor haar dood begonnen nog steeds. Aan de andere kant: haar leven stond volledig in het teken van de "capriolen" van man en kinderen. Ze heeft haar rust zo verdiend...

Handig vermogen

bij elke relatie waar moeizame gesprekken bij komen kijken: de kunst van het O zeggen. Geen waarom, geen snap ik niet, geen zou je dat nou wel doen, maar 'o' in eindeloze variatie. Werkt ook bij kleuters, en bij echtgenoten, is mijn ervaring. Dan praten ze zelf door, wegens gebrek aan sturende of remmende reactie, en voeren ze de hele dialoog, soms met gewenst resultaat, helemaal in hun eentje.
O? O! O... (klemtonen erbij denken).

Haha krin

Dat werkt idd! Mijn ASS-zoon heeft daar veel aan als ik zo doe, dan lost hij veel dingen zelf op.
Soms werkt het niet, dan wil hij juist input en lok ik met Oh ineens heftige reacties uit.
Wel een goeie tip om dit te blijven vasthouden voor later...
Ik ben trouwens wel heel benieuwd hoe dat gaat later. Ik heb één dochter en drie zonen, en soms ben ik wel een beetje bang dat ik de jongens zou 'kwijtraken' aan een partner. Dochter is oudste, en die heeft alweer een jaar hetzelfde vriendje, met een verschrikkelijke 'schoonmoeder' eraan vast...

Echt luisteren....en balans

Het lijkt me het lastigst om een balans te vinden tussen wat je zelf uit de relatie met je schoonkinderen wil (wat heb je van hen nodig) en wat willen zij. En om dat laatste in beeld te krijgen moet je denk ik als (schoon) moeder echt kunnen luisteren. Dus vanuit het standpunt van je (schoon)kinderen. Niet al de boel zelf in gaan vullen. Dat is nog wel eens (hoe goed bedoeld ook !) een struikelpunt. Maar ik vind ook wel dat je zelf ook wel wat te wensen mag hebben. Het kan niet alleen maar zijn u vraagt en wij draaien, moet in balans zijn; je hoeft jezelf ook niet weg te cijferen. Vragen mag, maar nee zeggen ook. Dat geldt voor (schoon)ouders en (schoon)kinderen.
Maar ja, niet bemoeien met de leefstijl van een ander koppel. Ze zijn volwassen en maken hun eigen keuzes, en zullen soms op de blaren moeten zitten, en daar leren ze van. Wat daarbij belangrijk is is om je eigen leven te hebben, niet te fixeren op het leven van de (schoon) kinderen. Loslaten dus.