hulp bij volhouden, vechten voor man en tegen affaire

aanvulling

en met "ik wil echt stoppen" bedoel ik dan dat ik gewoon wil dat dat verzwakte gevoel weg gaat. Dat ik me weer sterk genoeg voel in mijn eigen huwelijk, dat een ander (in dit geval die vriend) me niet meer zo raakt.
Als we het dan toch vergelijken met een 'verslaving', bijvoorbeeld met drank, dan zit ik nu in de fase dat ik gestopt ben met drinken, maar continu geconfronteerd wordt met drank op gezellige feestjes en denk dat 1 drankje misschien wel weer kan (in mijn geval dat ik er wel weer mee om kan gaan om de vriend tegen te komen en 'normaal' met hem om te gaan)...Ik denk dat ik er nog niet aan toe ben, nog te zwak ben. Dus zoek ik mensen die me helpen om dat 'drankje' nog even te weerstaan. Uiteindelijk is de vraag ga je nooit meer drinken of ben je sterk genoeg om er mee om te kunnen gaan en weer mate te houden?
Ik hoop ontzettend op de dag dat ik weer gewoon 'normaal' met deze man om kan gaan, met mijn fantastische man aan mijn zij, of dat ik er tegen kan dat dat een offer is geweest om mijn huwelijk te behouden.
Volgen jullie me nog?

Fay

Ik begrijp je...

...en bevind me er zelfs nog midden in. Ik ben nog te bang om er over te praten, zelfs hier. Ik weet hoe er over mij gedacht wordt en begrijp dat ook. Maar loslaten lukt me nog niet. Mijn situatie is vergelijkbaar met die van jou als ik het zo lees.

Het spijt me, je hebt niet veel aan mijn reactie, maar wilde toch reageren...

..dat kun je volhouden.
Al je woorden, motivaties klinken klip en klaar, nu nog je woorden in daden omzetten.
Hier iemand die juist aan de andere kant heeft gestaan.
Maar, van mij zul je geen kwaad woord horen.
Die 'dingen' gebeuren nou eenmaal aan de lopende band.
Het is maar net hoe je er achteraf mee omgaat.

Je kunt je zelf enorm verliezen en de weg kwijt zijn en dan in drijfzand terecht komen, iedereen is ook maar een mens!
Ik weet zeker dat als je weer toegeeft, je je daarna vreselijk zult voelen, weet ik van een vriendin die aan jouw kant ooit stond!
Alsof je in 1 keer een enorme zak chips naar binnen hebt gewerkt en die chips ook nog eens uit de supermarkt hebt gestolen, beetje rare metafoor want er is geen mens bij betrokken, maar je snapt ongeveer wat ik bedoel
Het gevoel voor de 'vriend' zal met de tijd slijten net als dat hier het gevoel slijt dat je met ontrouw te maken hebt gehad.
Ik vind het al heel stoer van je dat je het hebt verteld aan je man!

Bedenk je wat je veroorzaakt als je ermee door zou gaan. Ik weet er alles van, maar dan de andere kant
Jouw man verdient dit niet.
Succes!

dankjulliewel!

onwijs bedankt voor jullie lieve reacties! ik was toch nog bang voor verwijten, maar jullie reacties helpen me echt!! ik ga ze nog veel nalezen!

@Blommetje: toch al stoer dat je deze reactie dan durft te geven, dat is alvast een eerste stap! Als je behoefte hebt om er met iemand (anoniem) over te spuien dan mag dat! ik begrijp hoe geïsoleerd je je kunt voelen! De enige met wie je over je verwarrende gevoelens en ontrouw kunt praten is degene met wie je die gevoelens juist ervaart en dat is lastig. Maar we komen er wel. ook jij! lees mee en stuur ook gerust af en toe iets, ik zal nooit over je oordelen...

@kaaskopje: DANKJEWEL!!! vooral voor je vertrouwen, ondanks dat je me niet kent. wauw!

@miertje: dankjewel ook! Ik bewonder jouw reactie en deze helpt misschien nog wel het meest, juist omdat je aan de andere kant hebt gestaan! En ik vind je chips-metafoor fantastisch!

Ik had het topic geopend omdat we elkaar onlangs weer gezien hebben en ik merkte dat het nog niet ging zoals ik graag zou willen. Voorlopig staat er niks op de planning waarbij ik hem zou kunnen treffen, maarja, ik kan hem altijd spontaan tegenkomen. Ik voel me nu wel gesterkt en zal jullie raad in gedachten houden!

Ik heb goede moed! en ik hou jullie op de hoogte!

Blijf gerust reageren hoor! ook voor Blommetje die meeleest...

x Fay

x Fay

Miertje

Mijn aanleiding om het te vertellen was niet zozeer 'een biecht', maar ik had voor mezelf zitten puzzelen waarom ik de fout in was gegaan en zag dat er veel bij mij zat, maar ook bij mijn man. Ik heb bij hem aangegeven dat ik het nodig vond dat we zouden praten en heb daar ook echt een kindloze avond voor gepland. Ik heb veel gehuild, maar ben ook boos geworden (wat ik eigenlijk nooit word) het was voor ons allebei een wake-upcall! Hij schrok vooral van de impact die de hele situatie op mij had gehad en van zijn aandeel ook hierin (geen tijd en aandacht voor mij en de kinderen, ook niet na meerdere keren aangegeven). Hij snapte ook dat ik uit een diep dal kwam en zo mijn 'redenen' had om te vluchten (naar een ander). Hij was erg verdrietig dat ik het gevoel had gehad dat dat niet bij hem kon. Hij had gewild (terecht!!) dat ik naar hém toe was gekomen met mijn verdriet en pijn, maar hij besefte zich ook dat hij er schuldig aan was dat hij het niet aan me had gezien en er niet voor me was.

Hij heeft nooit gevraagd hoe ver het is gegaan en met wie, dat wilde hij ook niet weten. Ik was bereid geweest om hem dit te vertellen als hij dat had gewild, maar stiekem was ik wel erg blij dat het niet hoefde. Ik denk dat het voor ons allebei makkelijker en fijner was om ons te focussen op óns en op wat óns te doen stond. We hebben die avond, bij kaarslicht, samen gehuild en afspraken gemaakt voor de toekomst! Dat was toen ontzettend intens en fijn en op dat moment was het ook heel makkelijk om al het andere te vergeten.
Inmiddels zijn we alweer een tijdje verder en gaat alles weer zn gangetje. Vandaar dat ik nu pas toe kom aan het stukje 'loslaten' van de ander.

Ik ken de zwakke plek(ken) van mijn huwelijk inmiddels, mijn man ook. Hij zal er alert op moeten blijven om tijd en aandacht aan mij te besteden en ik zal er altijd alert op moeten blijven om met hem te blijven praten en op tijd bij hém aan de bel te trekken.

Fay

ps: hoe is dat bij jou gegaan eigenlijk? heeft je partner het ook opgebiecht? en hoe gaat het nu? als je dat wilt vertellen hoor.

Lief van je Fay

Dank je wel voor je lieve reactie. Situatie hier is ook gecompliceerd. Kan van alles aandragen over de redenen. Maar uiteindelijk ben ik er gewoon ingestapt. Zo totaal nooit verwacht van mezelf! Echt nooit! En het erge is: ik heb ooit zelf aan de andere kant gestaan...

Ojee, lang verhaal ...

Met dit thema kún je bijna niet kort van stof zijn om het genuanceerd neer te kunnen zetten.

Het is nu plus minus anderhalf jaar na de uitkomst.
Als ik jouw verhaal lees , lijkt het alsof Miertjeman het had kunnen schrijven.
Het gaat over gemis aan zijn kant naar mij toe.

Jarenlang (bijna) geen intimiteit op welk gebied dan ook meer, vanuit mijn kant.
Ik alsmaar druk met kinderen (2 stuks), werk en huishouden, beetje het gezinsleven aan het overleven.
Miertjeman draait(de) ook volledig mee hoor, met gezin en huishouden en we deden, doen en verdelen alles samen, daar lag het niet aan.
Maar in mijn hoofd was er geen plaats meer voor hem, het was full house daarbinnen.
Mijn totale focus lag op het gezin, in plaats van te genieten van wat we samen hebben en uit het oog verloren waarom we ooit voor elkaar waren gevallen.
Miertjeman heeft door de jaren heen vaak aangegeven dat hij mij zo miste: de Miertje van vroeger. Ook het aspect je niet meer geliefd en begeerd voelen kwam voorbij.
Maar hij dacht, het komt wel weer. Maar het kwam niet meer.
Ik zat op slot. Als hij weer eens een poging waagde, wees ik hem of af, of ik reageerde geïrriteerd en gestressed.
Ruzie maken we nooit, ook nooit gedaan.
Op een gegeven moment vroeg hij mij letterlijk of hij dan intiem met iemand anders mocht zijn, aangezien wij dat niet meer waren, hij had toen nog niks lopende met zijn 'Truus' (zoals de dames hier op het forum genoemd worden die 'onze mannen afleiden'
Je gelooft het niet: ik kop in het zand en heb gewoon niet gereageerd danwel geantwoord, oost indisch doof...
Langzaam aan is hij dat gedeelte gaan loslaten, hij wilde mij nergens meer mee lastig vallen.
Voor de rest hadden we een prima (platonisch) huwelijk.

Ik kan me dat nu totaal niet meer voorstellen; dat eeuwige gezwijg en gevlucht van mezelf.
Niet aan gewerkt, niet alleen en niet samen. Stom!

Miertjeman werd op een gegeven moment wel steeds killer en bij mij ging er een knop om.
De kinderen werden steeds minder afhankelijk en ik kroop weer een beetje onder mijn steen vandaan.
Ik dacht eindelijk me over van alles heen te kunnen zetten en er aan te gaan werken.
Maaaar, ik kreeg toch een soort van argwaan toen er op een avond een vergeten telefoon naar mij lag te lonken.
Misschien heb ik contact met gene zijde, maar een stemmetje zei me dat er wat in te vinden was.
En ja, een appdraad met, wat later bleek, een collega. En deze draad sprak boekdelen.
Oh, hell!
Dit was nu ook weer niet de bedoeling.
Nou, vanaf toen: de 8-baan in werking.
Jeetje, je wereld staat op zijn kop.
Kort gezegd kwam het hier op neer:
Man is niet verliefd geweest, kon gelijk stoppen, wilde mij nooit kwijt, danwel pijn doen, heeft nooit hoeven liegen want alles 'op lokatie na werk op zakenreis', maar was zó toe aan intimiteit.
Waarom Miertjeman dit niet zelf heeft opgebiecht: hij wilde mij immers nergens meer mee lastig vallen, want al zo vaak gedaan, maar wilde toch 'genieten' van zijn 'plastic fantastic' / 'friends with benefits'...Tja...
Ik heb het hem gelijk vergeven. Ik voelde mij zo schuldig over de afgelopen jaren. Hij heeft natuurlijk ook spijt betuigd.
Maar pijn deed het, heel veel pijn.

Ik ben er echt op een 'dames manier' mee omgegaan.
Vragen, vragen, vragen, malen, malen, malen, speuren op FB, heel veel huilen, maandelijkse hormonen die door je lijf gieren.
Jouw man wil gelukkig niks weten omtrent de details, had mij zo relaxed geleken als mij dat was gelukt

We hebben het hier (net als bij jullie) over een méga wake-up call.
Het gaat nu heel erg goed!
Ik ben goed bijgekomen, mede door het eeuwige geduld en het herstelde vertrouwen van en in Miertjeman.
De hartjes zijn weer compleet en samengesmolten.

Ook de vele (vergelijkbare) verhalen die je hier op het forum treft, of hoort van vrienden, kennissen, internet. Vele komen op hetzelfde neer: gemis, menselijk gemis, menselijke fouten en hoe ze te herstellen.

Nou, ik kan nog wel uren doorgaan.
Maar laat ik er maar een eide aan breien.
Zijn jullie nog wakker of al in slaap gesukkeld ??

Geen contact

Fay, ik heb niet de hele draad gelezen maar volgens mij is er maar 1 remedie. Geen contact met die man. Helemaal uit de weg gaan. Je komt 'm vaak tegen- dat is ingewikkeld maar het kan echt.
Ik stond ook aan de andere kant. We zijn in therapie gegaan waarbij peut 2 voorwaarden stelde man en mij. Aan mij dat ik het niet overal ging rondbazuinen omdat je daar later last van kunt krijgen (had ik al geen behoefte aan) en aan man dat alle contact verbroken werd. Niet meer ontmoeten, geen appjes oid. Dat was ook hier best ingewikkeld; we wonen dicht bij elkaar, konden niet om elkaar heen. En toch lukte het. Moet ik wel zeggen dat ook truus voor haar huwelijk ging dus ook haar best deed ons te ontlopen.
Nog steeds lijkt er de stilzwijgende afspraak te zijn dat als we beiden op dezelfde plek moeten zijn tussen bijv. 17.00 en 19.00 dat Truus en man vroeg op de stoep staan en wij laat. Ik vind het fijn.

Bij man was het met een paar weken over- ook omdat zichtbaar werd dat truus minder leuk was dan ze leek. En hij ging voor mij- onze relatie knapte op. Hierdoor was hij met een paar weken genezen.

Hou je doel voor ogen en voed je verliefdheid op geen enkele manier. Zoek afleiding. En aandacht van en voor je eigen man.

Van man zijn truus weet ik dat bij haar de heftige verliefdheid na hun breuk ook snel over was. Schellen vielen van haar ogen. Gelukkig maar.

Je was bang hier verwijten te horen. Natuurlijk vind ik elke truus een sukkel en elke man met truus idem dito. Maar misschien als je er zelf in zit word je milder- fouten maken is menselijk. Ik heb de manier waarop man zich daarna op mij richtte en op zijn eigen persoonlijke ontwikkeling enorm gewaardeerd. Dat maakte dat ik weer respect voor hem kreeg (mijn liefde voor hem is nooit over geweest). Zijn inzet voor mij- en duidelijk niet voor truus maakte het voor mij minder moeilijk om verder te gaan.

Omdat je hier post neem ik aan dat je kinderen hebt. Kijk naar je gezin- naar wat jullie in handen hebben. Daar kan die andere man niet tegenop. 'Alles wat aandacht krijgt groeit' zo ook je verliefdheid als je m blijft zien, spreken, contacten maar ook als je t in je hoofd blijft koesteren, eraan blijft denken. Zoek afleiding waardoor je je kan richten op andere dingen (kinderen, hobby's, werk, andere vrienden. )

Zet 'm op want het is het meer dan waard.

Hmm...

Sorry Fay, even een kick-ass

De 'vriend' heeft dus ook een gezin, hmm...

Weet zijn vrouw er van?
Stel ze weet het niet.
Jij, en haar man wellicht ook, weten niet hoe zij zal reageren als het uitkomt.
Misschien heeft zij voor zichzelf ooit besloten dat als ze er achter komt dat haar man vreemd gaat, het einde oefening is voor haar.
Die ellende wil jíj niet op je geweten hebben alleen omdat:
"Dan heb ik tijd om te denken en voel ik soms een beetje die 'leegte'..."

Die pijn die dáár mee gemoeid is, -met een ontrouw confrontatie-, daarvan kun je je niet voorstellen hoe die is als je zelf de vreemdgaande partij bent, hou dát voor ogen, als jij je 'zwakke moment' hebt!!!
Die pijn is 1000x erger dan 'jouw zwakke' moment.

Zet hem op weer !

Tip

Hey Fay,

Misschien helpt het nog om mee te lezen met het dichtsbijzijnde topic: "Verder na ontrouw deel 2".
Een kijkje 'in de keuken' van die andere kant.
Over het omgaan met- en het herstel na ontrouw...

Nog een tip

En misschien een (te) harde schop onder je jeweetwel: lees mijn draadjes (Help, ik zit muurvast). Het is echt de hel. Echt.

Vreemdgaan is een fuik die aantrekkelijk lijkt als je erin zwemt, maar die moordend is en uiteindelijk niets goeds zal brengen. Het is een illusie die je zelf in stand houdt.
Ik lees nog een bepaalde vrolijkheid in je berichten, toch nog iets van 'spannend'. Ik ken je natuurlijk helemaal niet, en veroordeel je in het geheel niet (echt niet!), maar misschien helpt het je om te achterhalen wat je zoekt in je vriend. Wat biedt hij dat jij jezelf niet kunt geven?
Erover lezen kan helpen. Ik ben een Mira Kirshenbaum-fan. Zij stelt dat vreemdgangers geen nieuwe liefde zoeken, maar een nieuw 'zelf'. Wat zoek jij dat je nu geen vorm kunt geven? Wat is de leegte die hij moet vullen?

Misschien helpt inzicht je om de ballon door te prikken. Maar wat je ook doet: blijf.uit.die.fuik. Die killt je.

moederziel

Moederziel, een reactie op jouw schop volgt nog! dit is namelijk een proces waar ik juist énorm ingedoken ben en dacht al wel een antwoord op te hebben, maar blijkbaar is er toch nog meer werk aan de winkel dan ik dacht. Dankjewel voor de tip en ik kom er zéker nog op terug!! Ik waardeer jullie respectvolle reacties echt!
Nu weer even een poging doen om me op mijn werk te concentreren.
x

Hou vol!

Fay wat goed zeg, dat je jezelf zo kwetsbaar durft op te stellen. Je vergelijking met een verslaving is denk ik een heel goede: je weet dat het 'slecht' is, dat je veel kapot maakt, maar die verleiding steeds... Knap dat je hiervoor durft uit te komen.

Ik denk dat het goed is als je dit forum gebruikt om van je af te schrijven als het allemaal lastig is. Er is (denk ik) altijd wel iemand online die je even een steuntje in de rug wil en kan geven.

Zet 'm op hoor!!

Schuldgevoel

Een mooi en waardevol gevolg van meer inzicht in je eigen drijfveren is dat je misschien ook met meer mildheid kunt aanvaarden wat er is gebeurd en hoe dat is gegaan. En dat je bent wie je bent - misschien wel een ander mens dan je dacht te zijn.
Ik begrijp je reactie heel erg goed, maar ben je gek, je bent mij of welke vrouw 'aan de andere kant ook' geen troost of schuld verschuldigd! Je bent een mens van vlees en bloed. De enigen die je verantwoording schuldig bent, zijn je partner en jezelf.

Lieve Fay, wees niet te streng voor jezelf. Spanning maakt dit alles misschien nóg groter, en dat is nu juist wat je niet wilt. Wees mild voor jezelf en accepteer je eigen tekortkomingen.

Rouwproces

"Ik moet steeds huilen, ben afwezig naar de kinderen en kan me niet concentreren op mijn werk".

Wow !

Ik lees mezelf, maar dan die andere kant.
Jij zit ook in een rouwproces.
Afstand (totale verwijdering eigenlijk) moeten nemen van 'de vriend', het moeten dealen met het schuldgevoel naar je man toe, het graven in jezelf naar achterliggende motieven en verdieping in jezelf zoeken.

Bij 'ons' zijn dat andere aspecten, maar heftig zijn ze.

De meest heftige gevoelens zullen met de tijd minder scherp worden, maar even de emoties opzoeken, ze volledig voelen en omarmen is goed.
Doe het maar. Beter dan wegproppen, dat gaat op een gegeven moment 'lekken', op een andere manier.
Dat je dit medium opzoekt om er mee te dealen siert je!

Maar zoals Moederziel zegt, doe het vooral voor jezelf, je man en je kindertjes!
Die zij zó enorm gebaad bij een stabiele relatie tussen hun mama en papa !!!

inzichten

Lieve meiden,

ik kan er bijna niet over uit hoe lief jullie voor me zijn! Ik heb een zware nacht gehad, maar ik denk dat ik wel (mede dankzij jullie!) tot een paar belangrijke inzichten ben gekomen.

Ik dacht het hele riedeltje van schuldgevoel/het duiken in het waarom/met mezelf aan de slag gaan inmiddels wel gehad had. Maar als ik het er zo openlijk met jullie over kan hebben blijkt dat dit nog niet helemaal het geval is. En ik herken daarin wel een patroon.

Ik heb in mijn leven een erg traumatische gebeurtenis meegemaakt (2 eigenlijk). hiervoor ben ik ook in therapie geweest en dat heeft me ook geholpen. Maar ook daar heb ik gemerkt dat ik het moeilijk vond om me er écht helemaal aan over te geven en in het verdriet te duiken en het rouwproces tot het einde te doorlopen. Elke keer ben ik er op een gegeven moment wel mee klaar en wil ik weer gewoon een leuk en vrolijk leven.

Ik ben een erg optimistisch mens en erg dankbaar ingesteld. ik ben er een kei in om lastige situaties om te buigen naar mooie levenslessen. Maar ik merk dat ook ik daarin een grens heb. dat ik het leven soms ook best even heel zwaar vind. En dat kan ik maar moeilijk accepteren van mezelf.
Ik ben ook niet zo grootgebracht; bij ons thuis stapt iedereen over zijn of haar eigen verdriet en was het motto "niet in blijven hangen, doorgaan!"
Mijn man is vooral erg nuchter en waar mij dat (als emotionele hormoonbom) meestal heerlijk in balans houdt, is dat in moeilijke situaties soms ook erg lastig. Soms wil ik gewoon even mogen huilen nog om wat er in mijn leven allemaal gebeurd is -tranen rollen nu dan ook over mijn wangen- en niet het gevoel hebben dat dat niet meer mag.

De vraag die ik mezelf nu alleen stel is, of het écht zo is dat alle mensen om mij heen zo denken en mij een zeikstraal vinden als ik 'weer' over mijn oude wonden begin. of dat ik dat misschien vooral zelf denk en ze eigenlijk niet de kans geef.
Misschien is het ook de angst om mezelf er in te verliezen als ik het verdriet toe laat.

het in een affaire duiken is ook een 'vlucht' natuurlijk. Ik vergeleek het al eerder met een verslaving. Het troost je even. Maar uiteindelijk heb je er nog een heel groot probleem bij. en dan overzie je het echt allemaal niet meer.

hoe nu verder weet ik even niet direct. Wel weet ik dat ik er dit keer niet te snel overheen moet stappen. De eerdere trauma's heb ik denk ik op zich wel 'verwerkt', alleen ik moet mezelf nog wel toestaan dat ze ondanks dat wel een deel van mijn leven zijn en dus ook nog af en toe langs zullen komen. omdat het bij me hoort.

Dat ik de fout in ben gegaan om een affaire in te duiken met een vriend is ook iets wat ik niet meer kan ontkennen of wegstoppen. Mijn man heeft me er voor vergeven. De hoop of wens dat de vrouw van me ooit zal vergeven moet ik loslaten. Ik denk dat het tijd word dat ik ga proberen mezelf te vergeven. mezelf te accepteren, met mijn fouten en mijn wonden. ik ben wie ik ben en ja, misschien is dat inderdaad wel iemand anders dan ik altijd heb gedacht. (zoals één van jullie dat zo pakkend omschreef).

Een hoop mooie woorden weer. nu nog doen.

Ik hoop dat jullie blijven helpen. ik heb nooit geweten dat een forum zo'n therapeutische werking had! Jullie zijn een mooi stelletje therapeuten bij elkaar! x

Fay

Wat doe je het knap, wat ben je eerlijk tegenover jezelf, wat een durf heb je. Bewonderenswaardig.
Zelfacceptatie, ik denk inderdaad dat het daarin zit. Ga ermee aan de slag, gebruik dit als 'trigger' om je neiging tot verslaving de baas te worden. Blijkbaar heb je nog steeds een 'vlucht' nodig. Hoe mooi zou het zijn als je licht en vrolijk kunt leven en tegelijk jezelf ten volle aanvaarden?

Ik schreef het eerder al (en deze wijze woorden zijn niet van mij, hoor : Een vreemdganger zoekt geen andere liefde, maar een ander 'zelf'. Neem de les ter harte die deze gebeurtenissen je leren. Gaat je lukken!

update

het gaat echt de goede kant op. het typen met jullie heeft me inzichten gegeven en vooral wat meer overzicht. ik wil stoppen met graven naar een waarom en streven naar een perfecte 'boetedoening' waardoor het verdwijnt. Zelfacceptatie blijft het sleutelwoord!

Een kleine kanttekening is wel dat ik niet overmoedig moet worden en daarom blijf ik jullie ook typen. hier, maar ik heb vandaag ook in wat andere topics meegepraat (wel spannend hoe dat laatste uitpakt nog trouwens). Als ik dan een paar dagen heb gehad waarin ik er weinig tot niet mee bezig ben geweest dan denk ik gelijk al weer een heel eind te zijn en daar moet ik mee uitkijken! op zo'n moment ga ik weer lopen dromen over een ideale uitkomst, waarbij alles weer helemaal koek en ei is en iedereen weer normaal met elkaar om kan gaan. En dan besef ik me gelijk dat ik er nog lang niet ben. Ik mag genieten van de momenten waarop ik me goed voel! met mijn gezin. De rest doet er niet toe.

Dromen van een 'goede' afloop met de vriend én zijn vrouw kan niet. Dat ideaalplaatje moet ik nog loslaten. Het hier uittypen helpt al. de woorden zwart op wit zien helpt. Ik zal hen, allebei, echt moeten loslaten. Het meest droom ik ervan dat ik het met haar kan goedmaken, zodat ik haar ooit weer normaal onder ogen kan komen. Ik las dat bij één van jullie in een ander topic, dat de 'truus' vol tranen haar excuses had aangeboden aan 'de vrouw' en toen dacht ik wel aan hoe graag ik dat ergens ook zou willen.

Maar deze vrouw weet van niks. En dat gaat denk ik ook niet veranderen. Hoe moet ik dan ooit 'normaal' tegen haar doen. Gelukkig zie ik haar maar zelden. Dat scheelt. Ik probeer het echt los te laten.

De focus ligt bij mijn gezin! Wat daar gebeurt is aan hun. en die paar x per jaar dat ik haar dan misschien zie zal ik weer even geconfronteerd worden met mijn wangedrag en op de baren moeten zitten. Misschien dat ook dat ooit slijt.

als jullie daar nog tips voor hebben hoor ik ze graag.

Iedereen

is op zoek naar de ultieme verwerking.
Sta je óf aan de ene kant óf aan de andere kant, het maakt soms niet uit.

Als vrouw zijnde hebben we het daar niet makkelijk mee
Wat vindt jouw man er van dat jij er nog zo mee zit, kan hij jou daar in bijstaan?
Hoe maf het ook klinkt, terwijl jij de vreemdganger bent.

Ik ken onze Truus niet en woont ver weg, maar heb wel contact gehad via mail.
Ze heeft spijt betuigd en gezegd dat het nooit had mogen gebeuren, maar het was in een tijd dat zij ook niet lekker zat in haar relatie en heeft er veel van geleerd.
Het heeft mij enorm geholpen!
Ik heb de spijt geaccepteerd en ook haar vergeven.

Zo te lezen zou jij, mocht het ooit zijn uitgekomen, ook zeker spijt hebben betuigd aan zijn vrouw en heel berouwvol zijn geweest.
Met díe wetenschap alleen al kun je jezelf al wat meer helen misschien.
Want ergens probeer jij, via 'ons' misschien ook een soort van vergiffenis op te zoeken?

Een vriendin van mij deed dit wel bij mij.
Zij was haar man 7 jaar geleden ontrouw. Het is nooit uitgekomen, maar zat net zoals jij helemaal stuk er over, ookal wist echt niemand er van, ook haar man niet. Ze zijn nog steeds bij elkaar.
Zij hoorde eerst van ons verhaal, een tijdje later biechtte zij dit bij mij op.
Dit was in de tijd dat ik zelf contact met onze Truus had.
Zij heeft voor mij onze Truus 'menselijk' gemaakt en ik kon mijn vriendin, het eigenlijk daardoor ook op de 1 of andere via via weg plaatsvervangend vergeven, gek hè, kweet niet hoe ik dat moet uitleggen, maar hopelijk snap je het.
Zij is daar ook erg mee geholpen geweest.

XX

Miertje

Ik begrijp je heel erg goed! -alweer!- En ik denk inderdaad dat ik daar ergens wel een soort van (op het wanhopige af) naar op zoek ben. En dan helpt het wel dat je dit zegt! mooi! en bijzonder ook weer.
Dankjewel!!
ik ervaar je als een bijzonder mens met een groot hart!
Wat zal je vriendin ook dankbaar geweest zijn voor dat gesprek met jou!!

x

voel me zwak

het was hier alweer een tijdje stil. ik reageer nog wel in andere draadjes en ik merk dat ik het ook nog steeds fijn vind om mee te lezen, mee te denken en te helpen waar ik kan. Maar ik merk ook weer onrust in mezelf.

Ik vertelde hier al eerder dat ik wat traumatische ervaringen heb gehad. vandaag las ik ergens een confronterend verhaal van iemand die iets soortgelijks had meegemaakt en ook zichzelf daarna zo kwijt was, vluchtgedrag vertoonde enz.

Ik schrik dan zo. Zou ik er dan nog altijd niet 'klaar' mee zijn? nog steeds niet verwerkt wat er gebeurd is? ik heb therapie gehad en erover gepraat, maar we zijn nu al zo veel jaar verder, het moet nu toch wel eens klaar zijn?!?!

Misschien past het niet meer in dit topic en moet ik eens ergens anders een nieuwe openen of zoeken wat meer hierover gaat.

Aan de andere kant. Er ligt wel gevaar op de loer. De 'vriend' heeft me onlangs een berichtje gestuurd met de mededeling dat hij me mist. Ik ben er niet op in gegaan, omdat ik weet dat dat het stomste zou zijn wat ik nu kan doen. maar help, wat is het lastig!

Misschien moet ik toch nog maar eens met mijn man om de tafel. een knuffel vragen. maar ik heb steeds het gevoel dat hij er al lang klaar mee is. hij geeft vaak reacties als "lieverd, laat het los. het is gebeurd. het is nu al zo lang geleden, kijk lekker vooruit" of soms zelf "jeetje, ben je daar nu nog mee bezig" enz. door dat soort uitspraken voel ik me dan een zeur. terwijl ik juist zo dankbaar in het leven sta. maar soms wil ik gewoon even die knuffel, erkenning, begrip, weet ik het. ik kan het zo lastig uitleggen. *snik*

sorry dat het zo cryptisch moet. als ik precies zeg waar het om gaat ben ik wel erg bang voor herkenning. Er zijn best wel wat mensen die weten dat ik iets ergs heb meegemaakt. laten we zeggen dat het wel een krantenbericht waard was. maar mensen vinden het ook lastig om er nog eens naar te vragen blijkt. En eerlijk gezegd heb ik me ook altijd sterker voorgedaan, dus is het ook een beetje mijn eigen schuld. En dan moet ik nu, jaren later, misschien ook niet nog er mee aankomen.

nou. in ieder geval toch fijn om hier even mn hart te luchten. en gek genoeg zijn jullie ook die extra stok achter de deur nog om niet op het berichtje in te gaan.

Fay

Fay; ik ga geen pleidooi houden dat je die vriend niet mag antwoorden of wat dan ook. ik weet dat jij zelf al heel goed weet dat hij de oplossing niet is, je noemt het een verslaving he...en daar ligt niet echt de oplossing. dus die weg wil ik niet opgaan.

ik lees wel nog veel onverwerkt verdriet. jouw trauma is nog niet klaar, jouw trauma is misschien nog wat de oorzaak van wat er nu gaande is. je weet het zelf zo goed lieve Fay, ga daar mee aan de slag. Praat met je man. zeg hem hoe dankbaar je hem bent dat hij het zo goed kan loslaten maar dat de dingen voor jou nog anders liggen. praat met hem, echt dat heb je nodig.
je bent een sterke vrouw lees ik. ik herken het deel van je sterker voordoen dan je bent. maar je komt alleen door een dal door er ook echt door te gaan, door de bodem te bereiken, die te willen zien, aanvaarden, verteren, bekijken, van gaan houden, wat dan ook ...om weer door te kunnen gaan.

die vriend is een symptoom, ga daar niet naar toe, zoek je oorzaak en ga daar naar toe.

x

dankje skihappy

"je weet het zelf zo goed lieve Fay"

ik weet het mooi te vertellen altijd ja. en ik heb op zich aan zelfkennis ook geen gebrek. Maar mijn verbale kracht in combinatie met de wil een sterke, stoere vrouw te zijn zit me soms ook zo in de weg.
"Fay red zich wel", "zij is zo'n sterke vrouw", "bijzonder, hoe positief jij in het leven staat". soms vind ik het heerlijk om te horen. maar soms wil ik gewoon als een klein meisje huilen en getroost worden. Ik ben niet zo sterk. Anders maakte ik niet van die stomme fouten ook.

Mijn man is veel weg dit weekend voor zijn werk, de kinderen vragen veel aandacht (want voelen haarfijn aan wanneer mama niet lekker in haar vel zit) en vriendinnen zijn op vakantie.

ik probeer zoveel mogelijk afleiding te zoeken, met de kinderen de knuffelen en spelen, naar buiten te gaan.maar mijn verslavingsgevoel steekt echt op nu! daarom dat ik hier maar weer even mijn verhaal doe. in plaatst van op mijn telefoon te kijken pak ik een fles bodylotion en geef ik mezelf maar een beetje aandacht. zucht.

Skihappy dankjewel voor je lieve berichtje! je hebt geen idee hoeveel dat helpt! in plaatst van een berichtje van een 'vriend' die me uiteindelijk alleen maar verder de put in gaat helpen lees ik nu jouw berichtje maar steeds.

x

Goeiemorgen!

Hey meissie,

Inderdaad, je kunt alles zo goed verwoorden, ik vind dat echt knap!
Maar natuurlijk schuilt daarachter dat kleine meisje dat gewoon zonder woorden even heel stevig vastgehouden wil worden en dan gaat het niet om de woorden maar om het 'hou me vast' gevoel en de onuitgesproken woorden dat het goed zit en dat je onvoorwaardelijk word liefgehad.

Je schrijft over je man:

"maar ik heb steeds het gevoel dat hij er al lang klaar mee is. hij geeft vaak reacties als "lieverd, laat het los. het is gebeurd. het is nu al zo lang geleden, kijk lekker vooruit" of soms zelf "jeetje, ben je daar nu nog mee bezig" enz. door dat soort uitspraken voel ik me dan een zeur...."

Nou ja, precies dat hebben we ook gehad in onze situatie.
Maar ik hoefde uiteindelijk geen woorden meer te horen, maar puur het gevoel dat je letterlijk word opgevangen, niets meer dan dat. Alles wás namelijk al gezegd en besproken. En dat voelt gewoon zo fijn!
Misschien voelt jouw man zich verplicht om er woorden over te zeggen, maar dat hoeft niet : "Hou me vast!" Dat is toch niet teveel gevraagd?
Of wíl je er zelf nog meer over praten? Dat zou ik tóch opnieuw iets anders opzoeken (maar niet je 'vriend

Je 'vriend' zegt dat hij je mist. Ik vind (ik weet niet of ik goed heb hoor) dat hij een beetje misbruik maakt van jouw zwakte, hij speelt daar feilloos op in....
Degene waardoor je nu getroost zou moeten worden is je man, nu ja, hij is even op pad, maar komt ook weer bij je terug.
Maar heel goed dat je op ander gebied afleiding zoekt, dat heb je al gewonnen.

Wat betreft je trauma, jeetje een krantenartikel, heftig. Als je op dit forum wat dat betreft hulp zou willen zoeken, dan zou ik een nieuw draadje starten, misschien onder een andere nick.
Ik denk dat wij je in dit draadje wellicht niet verder kunnen helpen.
Heb je al EMDR therapie gehad voor wat je hebt meegemaakt?

Sterkt lieverd!

Fay

Dan gooi ik er nog een bericht bij, gewoon ter afleiding voor jou

Ik volg miertje wel rond je vriend die nog berichten stuurt... ik kan een affaire tot op zeker hoogte plaatsten maar eens je weet dat het uitgekomen is, dat vaste partner op de hoogte is, dat je er weer voor gaat dan vind ik het wel echt heel respectloos om dan nog contact te zoeken in deze zin...in eerste plaats naar jou toe. want vriend maakt het jou nu weer lastig. als je ten volle iemand graag ziet dan respecteer je ook het grootste deel van die persoon haar leven, nl je gezin.
aan de andere kant...vraag ik me wel af waarom het je nog raakt, waarom het nog veel van je vraagt om er niet op in te gaan...daar moet je achter komen. zoals je het schrijft gaat het niet om die vriend maar eerder nog om jij die niet goed in je vel zit. of zie je het zelf nog anders?
ik zou het vandaag héél pijnlijk vinden moest het voor mijn man nog moeilijk zijn om geen contact te hebben. gelukkig is daar geen spraken van maar moest het wel zo zijn dan was het wel klaar wat mij betreft. vind ik dan weer erg voor je man...
en natuurlijk wil je graag vast gehouden worden! maar ik zou het zo benoemen naar je man, dat achter die sterke fay ook iemand zit die dat deel nodig heeft. is bij mij ook zo, ik herken wat je schrijft. maar bij man laat ik ook die ander kant zien, die kant die zijn armen nodig heeft, ook als ik het niet vraag. hij weet dat, ziet het en dat helpt. maar jouw man kan dat deel niet opvangen als jij het niet duidelijk maakt aan hem...weet niet of je dat doet hoor...ik denk gewoon maar wat met je mee.

ik denk echt dat vriend nu even opzij mag, laat hij je niet met rust dan blokkeer je de boel maar. ga verwerken wat moet verwerkt worden. zie die vriend dan als diegene die je daarin heeft wakker gemaakt. meer niet, dank je wel en klaar.

wat denk je?

x