Relaties
rotkind
11-03-2011 om 23:50
Ik ben een rotkind (denk ik)
De relatie met mijn ouders is nooit noemswaardig geweldig geweest. Al heel lang. Inmiddels is moeder geestelijk niet meer op deze wereld. Vader nog wel, maar mankeert lichamelijk van alles. Voorzover mogelijk probeer ik wel mijn steentje bij te dragen in wat mantelzorg, maar ik merk dat het best een opgaaf is en ik het ook meer doe uit een soort plichtsgevoel dan uit liefde. Dat maakt ook dat ik niet op elke gril reageer. Ook niet als het zorghuis waar hij woont belt. Soms om kleine dingen, soms grote. Vanavond weer, dit keer een groot ding. Huisarts was bij vader, vertrouwde het niet, hij is benauwd, en hij moet naar het ziekenhuis. Mijn man niet thuis, kinderen nog jong, kan ze niet alleen laten. Oppas regelen is niet mogelijk gelet op de beperkingen van de kinderen.
En dus zei ik dat ik niet kon komen. Zuster snapte er volgens mij niks van, bleef maar aandringen op oppas regelen. Ik nogmaals dat het niet kon. Daarop de verzuchting, dan moet hij maar alleen.
En hoewel ik nog steeds achter mijn beslissing sta, knaagt het plichtsgevoel nu toch weer aan me. Ik vind het zo moeilijk, jong gezin, met beperkingen, en daarnaast zorg voor 2 al oude ouders. Terwijl ze allebei in een instelling zitten, juist om veel zorg uit handen te geven.
Katinka
14-03-2011 om 10:23
Plichtsgevoel
Plichtsgevoel kan een raar ding zijn. Mijn schoonouders blinken ook niet uit in familiegevoel. Het is een wonder dat mijn man nog zo goed door zijn jeugd gerold is. Hij heeft een paar keer op het punt gestaan om de relatie maar volledig te verbreken. Maar in de diepe ziekenhuiscrisis van een paar jaar geleden hebben we toch ons gezinsleven omgegooid, maandenlang gezorgd en geholpen, tot ons eigen gezinsleven er bijna aan kapot ging en ik zelf bijna overspannen was. De andere kinderen hebben dat niet gedaan, omdat ze het niet wilden. Dat was een grens. We hebben er sindsdien beter op gelet.
Toch hebben we nog contact met ze. Niet omdat er nu iemand zo verschrikkelijk veel van ze houdt, hoe koud dat dan ook mag klinken in de oren van Sera ea. Maar uit plichtsbesef en, hoe paradoxaal ook, uit medelijden. Als mensen hun vriendschappelijke en familierelaties zozeer weten te verkloten dat niemand echt graag daar over de vloer komt, hoe eenzaam moet je dan wel zijn. Daarom blijven we komen en hun ontvangen. En dan zeggen andere bekenden wel eens, wat voor aardig mens die schoonmoeder van mij toch wel is. Meestal knik ik dan vriendelijk en ga er niet op in, want de schijn ophouden kan ze prima. En dan kijken we er maar niet meer van op als we weer eens horen dat een van hen twee weken geleden in het ziekenhuis heeft gelegen en dat het nu goed gaat. Geen idee hoeveel we niet horen. En als het bloedernstig is, dan horen we vanzelf een noodkreet. En dan komen we. Of niet, want ik ga niet nog een keertje op die manier mijn gezinsleven op het spel zetten. Daar is het te kostbaar voor.
Als verpleegkundige of anderen of buurvrouwen die alleen hun kant van het verhaal kennen ons dan rotkinderen willen vinden, so be it.
Niemands Dochter
14-03-2011 om 11:26
Eleen
'Ik ben een instrument in hun leven'.....
Zijn dit dan misschien de woorden die ik zoek om de band met mijn ouders te omschrijven? Zou je mij eens beter kunnen vertellen wat je daarmee bedoelt? Zodat ook ik het misschien een naam kan geven wat dat toch is met die ouwelui van me?
Vertigo
14-03-2011 om 12:42
De wandeling
De vorige aflevering van 'de wandeling' ging over een situatie die me aan dit draadje/ de situatie van niemandsdochter doet denken. Misschien de moeite om nog via uitzendinggemist te kijken?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Eleen
14-03-2011 om 17:48
Niemands dochter
Ik ben voor hen geen mens met een eigen persoonlijkheid. Ik wordt geacht hun leven te leiden; op hun manier te leven. Hen te bevestigen in de keuzes die ze maken. Maar ook: weggestopt worden op momenten dat ze zich voor je 'schamen'. Opgepiept worden als ze trots kunnen zijn. Ik word ook als excuus gebruikt om onder andere afspraken uit te komen. Verzinnen ze dat ze niet kunnen komen omdat ze bij mij moeten oppassen. Krijg ik ervolgens van die vrienden het verwijt dat miijn ouders bij mij moesten oppassen. En als ik daar iets van zeg dan 'moet ik niet zo flauw/moeilijk doen'. Dan is die kennis 'gek' en had die dat niet tegen mij moeten zeggen.
Met elk voorval op zich zou nog wel te leven zijn, maar de optelsom en het besef dat er eigenlijk geen sprake is van liefde, nekt me op dit moment.
Tirza G.
14-03-2011 om 19:12
Tja sera
Daar denken we dan echt structureel anders over. Mijn ouders hebben voor mij gezorgd, ik zorg nu voor mijn kinderen. Dát hebben ze aan me overgedragen. Ik ben wel eerste aanspreekpunt voor mijn schoonmoeder in een verzorgingshuis, woon er ook maar een paar honderd meter vandaan, maar sta echt niet bij elk belletje op de stoep. Integendeel.
Tirza
Sera
14-03-2011 om 21:47
Tirza
Wie dan? Als je man niet de eerst verantwoordelijke is voor de zorg voor zijn oudere moeder die niet meer voor zichzelf kan zorgen wie is dan verantwoordelijk?
Kind (voorheen rotkind)
14-03-2011 om 22:00
Hoho
verantwoordelijk is wel even iets anders dan aanspreekpunt zijn hoor. Ik ben zeker niet verantwoordelijk voor mijn ouders, en zeker niet voor mijn vader, die er zelf voor zorgt steeds in het ziekenhuis terecht te komen, omdat hij heel slecht voor zichzelf zorgt, niet fatsoenlijk eet, teveel alcohol nuttigt enz. Dus nee, ik ben absoluut niet verantwoordelijk voor hem Ik ben aanspreekpunt om dingen te overleggen, meer niet!
nog zo'n kind
15-03-2011 om 09:39
Sera
"Als je man niet de eerst verantwoordelijke is voor de zorg voor zijn oudere moeder die niet meer voor zichzelf kan zorgen wie is dan verantwoordelijk?"
Geen idee, maar je kunt daar een kind toch niet verantwoordelijk voor stellen? Zo'n ouder heeft járen de kans gehad zichzelf onverantwoordelijk te gedragen en dan mag je als kind de brokken opruimen? Nee dankje. Mijn vader is bijvoorbeeld alcoholist en ik heb hem al 15 jaar niet gezien. Ik moet er niet aan denken dat ik dan ineens verantwoordelijk voor hem word. Ben je van die vent af, word je jaren later wéér gestraft.
En wanneer kun je niet meer voor jezelf zorgen? Dat verschilt ook per familie. Ik lees wel vaak (op andere fora) dat er kinderen zijn waarvan veel verwacht wordt en die dat dan ook allemaal doen. Oma's van 60 die moeten worden opgehaald en niet meer met het OV kunnen, bijvoorbeeld. Je maakt mij niet wijs dat dat echt niet kan. De kinderen die zijn opgevoed om dat normaal te vinden zijn dan geschokt dat anderen dat niet doen, en vice versa. Maar het is geen kwestie van oma laten aanmodderen, maar vaker een kwestie van actieve onafhankelijke oma's bij wie het niet eens opkomt om zich te laten halen. Zoveel is gewoon instelling en opvoeding, totdat ze echt 95 en blind zijn, bij wijze van spreke.
sassie
15-03-2011 om 10:03
Helemaal mee eens
hier een moeder (64) die, ondanks haar medische indicatie, nog van alles doet en ook voor anderen en dat ook doet als ze zelf haast letterlijk op haar tandvlees loopt. Aan de andere kant een schoonmoeder van 62 die nooit wat heeft en naar de buitenwereld toe altijd zwak ziek slap en misselijk is, honderduit klaagt over elk geluidje en pijntje….en inderdaad…..altijd gehaald en gebracht moet worden….omdat ze gewoon lui is en dat altijd is geweest. Tenzij….ze met dochterlief naar de stad gaat om te winkelen…dan kan mevrouw ineens wel met de trein en metro reizen….Mmmm, raar. Kwestie van mentaliteit denk ik.
Marijke
15-03-2011 om 10:18
Geen sprake van
Ik was ook onder de geschetste omstandigheden beslist niet naar dat ziekenhuis gereden. Ook niet voor mijn vader, waar ik veel van houd. Volkomen absurd verzoek van die verpleegster. A: als mijn vader met spoed naar het ziekenhuis moet (lees: noodgeval), dan moet er acuut een ambulance komen en moeten ze niet gaan zitten wachten tot ik eindelijk eens gearriveerd ben met mijn kinderen. Bovendien, als'ie in de auto op weg naar het ziekenhuis het loodje dreigt te leggen, wat doe ik dan??? Lekker trauma voor de kinderen: opa ging dood op onze achterbank. B: kom je met veel pijn en moeite in het ziekenhuis, blijkt het geen noodgeval, nou dan kun je lekker wachten tot de dienstdoende dokter morgenochtend weer tijd voor je heeft. Is het hele circus voor nop.
Ik zou hartstikke chagrijnig zijn dat ik hiervoor zou worden gebeld.
Niemands Dochter
15-03-2011 om 11:14
Elena en nog zo'n kind
Elena, ik snap nu wat je bedoelt: ze gebruiken je voor hetgeen ze je nodig hebben en voor de rest kun je oprotten. Tienduizend procent herkenning. Ook die van mij konden vaak niet doen wat ze moesten doen, vanwege de 'begeleiding van dochter' (ik). Alleen heb ik altijd alles hopeloos alleen gedaan en de enkele keer dat je om hulp vroeg lieten ze je genadeloos barsten. En als mensen het dan zat waren dat ze nooit konden, dan had ik het nog gedaan ook. Ze deden immers zoveel voor mij. Met die boodschap strikten ze dan weer nieuwe mensen die ze eerst paaiden en dan 'moesten' laten vallen vanwege zorgtaken. En wie wordt er met de nek aangekeken? Juist.
Nog zo'n kind, deze zin gaat mij door merg en been: en weer word je gestraft. Ook dat herken ik zo. Je wordt steeds ingehaald door wie je ouders zijn en hun tekortkomingen. Al doe je zelf nog zo je best.
Jolanda123
15-03-2011 om 12:06
Vraag is ook...
Hoelang moet je doorgaan met het verlenen van zorg? Wanneer houdt het op?
Simpel voorbeeld: Kun je een 73-jarige "verplichten" om de complete zorg voor haar 94-jarige schoonmoeder op zich te nemen?
Of is het dan wel redelijk dat schoondochter "nee" zegt?
Sera
15-03-2011 om 14:21
Jolanda
Ik vind het inderdaad de verantwoordelijkheid van kinderen om voor hun ouders te zorgen maar het hoeft niet altijd fysieke zorg te zijn. Als je het over een dochter van 73 en een moeder van 94 hebt kan ik me voorstellen dat dochter fysiek niet meer in staat is zorg te geven. Dat kan je uitbesteden aan thuiszorg of aan een verzorgingsinstelling. Ik vind ook niet dat je perse zelf de fysieke zorg voor je ouders moet nemen, zeker niet als je dat zelf door ziekte niet kan. Ik vind het echter logisch dat je het eerste aanspreekpunt bent en degene bent die de uiteindelijke verantwoordelijkheid voor het coordineren van de zorg op zich neemt. Want zoals ik zeg wie anders?
Sera
15-03-2011 om 14:26
Nog zo'n kind
als je om een bepaalde reden geen contact meer hebt met je ouders is het een ander verhaal. Ik kan me voorstellend dat als je zelf vroeger mishandelt bent dat je dan niet meer je moreel verantwoordelijk wil of kan voelen voor je ouders.
Echter het gaat hier natuurlijk om ouders die je nog wel ziet en waar je wel contact mee hebt. In eerste instantie begon rotkind/kind ook niet over de slechte band met haar ouders maar ze had gewoon een verhaal over een situatie. Niet over jaren verwaarlozing als kind of iets dergelijks. Dat kwam pas later naar voren.
Daar heb ik ook verder geen idee over want ik ken de situatie niet. Ik weet niet hoe ernstig het is en alles.
Ik kan me voorstellen dat als je al 15 jaar geen contact hebt met je vader dat je ook niet meer vind dat je de morele plicht hebt om voor je ouders te zorgen.
Sera
15-03-2011 om 14:32
Marijke
Dus dan moeten ze maar niet bellen? ik ben het helemaal met je eens dat in noodgevallen het eerste telefoontje naar de ambulance moet zijn maar het tweede hopelijk naar mij. Als het immers echt ernstig is dan wil je toch gelijk naar het ziekenhuis om erbij te zijn? Natuurlijk wil ik een doodziek iemand liever per ambulance naar het ziekenhuis laten gaan dan die persoon zelf te brengen omdat de ambulance beter is toegerust dan mijn eigen auto. Aan de andere kant heb ik liever dat mijn vader zou sterven waar ik erbij dan omringt door vreemden. In noodsituaties verwacht ik dus wel een telefoontje maar nadat het transport naar het ziekenhuis als eerste is geregeld.
In niet ernstige situaties zou ik ook meegaan. Ik weet hoe ontzettend vervelend het is om urenlang te wachten op de eerste hulp tot dat je eindelijk gezien kan worden door een dokter. Ik zou mijn ouders niet alleen laten wachten. Of althans als ze samen zijn wel maar in het geval van een alleenstaande ouder dan zou ik zorgen dat ik samen met hun kan wachten. Desnoods neem ik de kinderen mee als mijn man niet thuis is.
nog zo'n kind
15-03-2011 om 14:53
Ingehaald
Ja, zo voelt dat wel ongeveer.
Toen ik op kamers zat en me dus redelijk had ontworsteld aan de thuissituatie ben ik eens volledig ingestort na een verjaardagsbezoek van mijn moeder. Waarom moest ik twee van zulke ouders hebben en laat me alsjeblieft niet op ze lijken!
Ik ben de oudste thuis en de jongeren hebben geen problemen met onze moeder. Voor mij verklaarbaar omdat ze destijds al haar serieuze huwelijksproblematiek bij mij neerlegde (mijn vroegste herinnering daarvan is toen ik 8 was, een jaar of 10 later zijn ze gescheiden), voor haar verklaarbaar omdat ik gewoon raar ben. Ik heb het wel eens geprobeerd uit te leggen aan ze, maar de jongere zussen snappen het echt niet. Het is niet waar, ze bedoelt het goed, of ik beeld het me in. Mijn moeder heeft zelf die jaren compleet herschreven. Die gaat echt niet tegen iemand vertellen dat ze ooit tegen haar kind van een jaar of 11 heeft gezegd dat ze was weggelopen om voor een auto te springen, maar dat hij helaas remde en ze zodoende maar weer naar huis was gegaan. (Vader was op dienstreis; kind van 11 zou er alleen voor hebben gestaan met een rits jongere kinderen. En ja, die denkt dat echt!) Oo, ik kan me er echt over opwinden als ze weer eens zegt dat ze het zo zwaar had, maar dat ze zo sterk is geweest en waarom ben jij nou zo egoïstisch en horen we niks van jou? Je doet mama zo'n pijn.
Ik wil echt van de melkboer zijn. En van de melkboerin ook graag. Gelukkig voor mij zijn er dus nog jongere kinderen die dingen voor haar kunnen en willen doen. Die hebben immers geen problemen met haar.
Eleen
15-03-2011 om 15:02
Nog zo'n kind
Hoe herkenbaar. Ik zal ook acht zijn geweest (of negen) toen mijn moeder begon haar huwelijks- en andere problemen bij mij neer te leggen. Ik heb het hierboven over mijn ouders, maar eigenlijk is het vooral mijn moeder (mijn vader is al twaalf jaar geleden overleden - ze zijn nooit gescheiden). Ook voor mijn jongeren broers liggen de zaken iets anders.
Niemands Dochter
15-03-2011 om 16:00
Nog meer herkenning
Ook bij mij, vanaf dat ik mij herinner, kwakte moeder al haar leed neer, maar meestal maakte ze mij daar ook nog verantwoordelijk voor. Ik kan niet alles vertellen, maar bv wanneer ze een rekening niet konden betalen, dan kwam dat door mij: ik kostte immers geld. Hetgeen onder mij komt is hier nooit mee bestookt, daar waren ze kennelijk wel erg blij mee en nog steeds. Nou ik vind het prima. Ik heb mij de benen vanonder de kont gelopen voor die lui, in de hoop dat ze me een keer zouden waarderen. Maar ik moest (nadat zij de buit van mijn hulp binnen hadden) horen dat ze mij nergens voor nodig hadden: ze waren immers nog niet hulpeloos. Prima hoor. Maar die dag komt. En dan hoop voor ze dat ze tzt uit de hoek van wat na mij komt hulp zullen krijgen. En zo niet, jammer dan. Je oogst wat je zaait.
Kind (voorheen rotkind)
15-03-2011 om 17:12
Sera
volgens mij heb ik in mijn beginposting al duidelijk aangegeven dat de relatie met mijn ouders niet geweldig is. Ik hoef daar toch verder geen tekst en uitleg bij te geven. Kennelijk is de band die jij met je ouders hebt wel goed, dat vind ik voor jou heel fijn. En eerlijk gezegd, ik wilde maar dat ik het ook kon zeggen. Denk je niet dat ik best jaloers ben op dochters die een hele goede band met hun moeder hebben? Die het daardoor inderdaad ook niet als een plicht en opgaaf zien om voor hun ouders te zorgen? Maar er is teveel gebeurd om dit nu nog in orde te krijgen.
Sera
15-03-2011 om 17:22
Kind
geen goede band hebben wil niet zo veel zeggen. Als je mij vraagt of ik een goede band met mijn vader heb dan zou ik ook nee zeggen. Dat heb ik namelijk ook echt niet. Mijn vader is geen makkelijke man in heel veel opzichten. Ik ga wel gewoon met hem om maar met iemand omgaan is niet hetzelfde als een goede band te hebben met iemand. Daar gaat het ook verder niet om. Hij is en blijft mijn vader en ik heb hem dingen uit het verleden vergeven en accepteer hem zoals hij is.
In elk geval (want nu dwaal ik af) kan ik uit jouw eerste berichtje verder niks opmaken. Dat geeft ook niet want ik reageerde sec op de situatie die je schetste. In jouw berichtje kwam het ook naar voren dat het vooral praktische problemen waren die je tegenhielden daar heen te gaan. Het emotionele aspect kwam verder niet naar voren dus ik reageerde ook niet met die insteek.
Jade
15-03-2011 om 19:01
Sera,
"In noodsituaties verwacht ik dus wel een telefoontje maar nadat het transport naar het ziekenhuis als eerste is geregeld."
Ik ben Marijke dan wel niet, maar ik geloof dat zij dat ook bedoeld. Dat de verpleging niet haar gaat bellen als het een noodsituatie is en haar incl. haar kinderen haar doodzieke vader naar het ziekenhuis laat rijden. Maar dat zij haar gaan bellen nadat de ambulance is geregeld.
"Aan de andere kant heb ik liever dat mijn vader zou sterven waar ik erbij dan omringt door vreemden."
Ook als je onderweg naar het ziekenhuis bent? Met je kinderen in de auto opa naar het ziekenhuis brengen en dan gaat ie dood. Ik geloof dat ik mijn auto richting vangrail zou sturen als mij dat zou overkomen. Tuurlijk wil je het liefst dat je er zelf bij bent, dat begrijp ik heel goed overigens.
Kind (voorheen rotkind)
15-03-2011 om 20:43
Sera
het is wel duidelijk dat je alleen van uit je eigen referentiekader kan denken. Geeft niet, dat is nu eenmaal zo. Want duidelijk is wel dat degene die wel ongeveer hetzelfde referentiekader hebben als ik de beginposting duidelijk heel anders begrepen.
Aan een kant doet het me "goed" dat ik niet de enige ben met zo'n waardeloze relatie met haar ouders. Aan de andere kant doet het me ook pijn dat er meer kinderen zoals ik zijn.
Overigens, ter info, vandaag is vader wel verder achteruit gegaan en van de verpleegafdeling naar de CCU gebracht van het ziekenhuis. En daar ben ik vanavond WEL erg geschrokken van hoe hij er bij lag ten opzichte van hoe ik hem van de week op de verpleegafdeling had gezien. Dus op dit moment is het even afwachten wat er gaat gebeuren. Het kan ook zijn dat hij gewoon erg duf was, slaperig enzo.
rodebeuk
15-03-2011 om 20:51
Geweest
..en het viel mee. Hij was onder de morfine en blij mij te zien. Had me voorgenomen niets me te laten raken, koetjes en kalfjes, dat werk. Toch een beetje angstig gereageerd toen hij over mijn privésituatie begon.
Wel hoofdpijn nu, en mijn man snapt niet dat ik nog zo voor mijn vader zorg. Hij vindt dat mijn vader gewoon in een andere wereld leeft. Snog heel neutraal uitgedrukt.
Het verraste me weer hoeveel stress ik ervan heb.
Yta Chalne
16-03-2011 om 07:41
Schoonmoeder
Wat mij opvalt in dit draadje is, dat er ook nog voor schoonmoeders gezorgd moet worden. Ik zou er bijna van in paniek raken. Ik weet nu al dat ik dat niet ga doen, namelijk. Dan maar een rotschoondochter.
Ook voor (schoon)ouders geldt, dat ze oogsten wat ze gezaaid hebben. Dat kan wel eens heel weinig zijn. En mensen die niets hebben meegekregen van hun ouders hebben vaak hun handen vol aan hun eigen gezin, waar ze selfmade fantastische ouders moeten zijn zonder dat iemand ze daarbij heeft geholpen. Dat wordt vaak onderschat, hoe moeilijk dat is.
Fiorucci
16-03-2011 om 10:06
Yta
Ehm ja natuurlijk, je wederhelft heeft ook ouders waarvoor wellicht eens gezorgd moet worden, dat lijkt me evident. Maar als vrowu moet je dan wel zo slim zijn je wederhelft ook in te schakelen natuurlijk!
Kind (voorheen rotkind)
16-03-2011 om 13:17
Al weer beter
hij gaat vandaag weer van de CCU af naar de gewone verpleegafdeling. Geen echte grote problemen meer dus.
Bennikki
16-03-2011 om 13:30
Yta!
"Ook voor (schoon)ouders geldt, dat ze oogsten wat ze gezaaid hebben. Dat kan wel eens heel weinig zijn. En mensen die niets hebben meegekregen van hun ouders hebben vaak hun handen vol aan hun eigen gezin, waar ze selfmade fantastische ouders moeten zijn zonder dat iemand ze daarbij heeft geholpen. Dat wordt vaak onderschat, hoe moeilijk dat is. "
Amen, precies zoals het bij ons is. Je weet soms niet waar je het vandaan moet halen en weinig gaat vanzelf. Veel boeken lezen en het OO-forum zijn dus voor ons essentieel..
Gelukkig roepen schoonouders al 20 jaar dat ze een private nurse in dienst gaan nemen als ze hulpbehoevend worden. Dat scheelt natuurlijk!
Bennikki
(en Kind, gelukkig gaat het weer wat beter met je vader. Ik begrijp helemaal niet hoe jij jezelf ooit rotkind heb kunnen noemen, een van de mildste en wijste mensen van het forum. Ik zou heel erg trots zijn op zo'n kind..)
Bennikki
16-03-2011 om 19:40
Euh ja?
Ik denk het, maar toen ik mijn bericht verstuurde dacht ik meteen al dat het echt niet discreet was van me, dus ik zeg niks meer.. Maar ik meende het wel!
Bennikki