Ik ben op
Vanmorgen ben ik ontzettend boos geworden op mijn man. Ik heb het gevoel dat hij geen idee heeft hoe zwaar ik het heb thuis met onze 3 kinderen, waarvan 1 met pdd-nos. Alles regel ik alleen, doe ik alleen enz. Ik voel me niet begrepen door hem en krijg weinig steun. Op zich doet hij nog wel zijn best door dingen te doen met de kinderen, maar ik hou de boel draaiende. Hij ziet echt niet wat ik allemaal doe. Oppassen regelen, naschoolse opvang, pgb aanvraag, therapie, ziekenhuisbezoek etc. etc. Alles regel ik! Ik werk 2 dagen en zelfs dan ben ik aan het regelen zodat thuis alles goed gaat en hij ook gewoon kan werken. Ik ben op, aan het einde van mijn latijn. Ik heb het er vanmorgen allemaal uitgegooid. Hij is nu naar het voetballen met zoon, maar ik heb geen idee hoe we nu verder moeten.
Deels herkenbaar
Ben onlangs in het nieuwe huishouden een draadje gestart over de verdeling van de verantwoordelijkheden. Ik herken het maar het is hier nog niet geescaleerd. Ik denk dat hier de oplossing ligt in het inzichtelijk maken van alles waar aan gedacht moet worden. Ik krijg het manlief ook niet duidelijk uitgelegd dus dan maar via een lijstje. Gisteravond weer een goed gesprek hierover gehad. Het ging mij om de vanzelfssprekendheid waarmee ik de dingen doe en hij ervan uit gaat dat ik het doe. Waarbij ik dus het idee heb dat ik teveel doe maar het ook vanuit mezelf te snel oppak. Ik voel me verantwoordelijk voor zaken en daarom doe ik het allemaal. Bijvoorbeeld de hond moet ontwormd worden. Manlief denkt er wel aan maar denkt dat in de trant van oja de hond moet ontwormd worden. Terwijl ik denk de hond moet ontwormd worden ik moet tabletjes halen. Zo denken we er beiden aan maar ik voel me er verantwoordelijk voor dus doe het. Maar zo voel ik me niet verantwoordelijk voor het grasmaaien. Daar denk ik dus ook niet aan ook al zie ik wel dat het gras te lang is maar manlief maait altijd dus ik constateer alleen dat het gras te lang is zonder dat ik het idee heb dat ik er iets mee moet. Het gaat mij dus om de verantwoordelijkheid voor alles te voelen. Vraag ik manlief om boodschappen toe doen of de hond uit te laten dan doet hij dat, maar ik moet het vragen! Dat wil ik dus niet meer ook hij kan bedenken dat de hond uitgelaten moet worden.
Ik hoop door samen een lijstje te maken met alle taken erop dat het inzichtelijk wordt en we van elkaar weten wie wat doet en het geen automatisme wordt dat ik overal verantwoordelijk voor ben en de taken verdeel. Of het na zo'n lijstje maken ook werkt dat weet ik nog niet, ik moet er dan zelf ook op letten dat als het mijn verantwoording niet is dat ik me er ook niet mee bemoei.
Ik denk dat je het je man niet kwalijk kan nemen, ik verwacht dat het geen onwil is maar de zaken gewoon zo zijn gegroeid. Dan is het tijd voor een serieus gesprek en om het dan vanaf nu anders te gaan doen. Laat hem ook weten wat het dan met je doet, hoe moe je ervan wordt en hoe zwaar je het vind.
Sterkte!!!
Verdelen
De verantwoordelijkheid van het probleem ligt niet enkel bij je man, maar ook bij jou. Jij hebt alles naar je toegetrokken, en verwacht dat je man kon zien hoe zwaar het was, en je dan uit zichzelf ging helpen. Helaas werken de meeste mensen niet zo.
Zaak is dus alle taken op een rijtje te zetten. Afspreken met je man dat je even regelvakantie neemt, en dat hij het een paar weken doet (geeft hem dan een goed idee wat je zoal doet). In die tijd bemoei je je met niets en relax je. En daarna de boel wat meer verdelen.
Ik ben nu thuis met 2 kinderen, en mijn man heeft er ook een handje van om nu te verwachten dat ik alles regel en doe. Dus hij krijgt van mij regelmatig een dossier toegeschoven met het verzoek dat te regelen. Ik delegeer gewoon terug! En elke zaterdagochtend is hij met de kinderen weg, zodat ik lekker alleen kan zijn. Zo kan ik een beetje bijtanken!
Ja, dat moet je doen: samen om de tafel gaan zitten. De tijd inventariseren die jullie allebei kwijt zijn aan werk en kindgebeuren. De klussen ook inventariseren (hier zijn lijsten voor te vinden op internet) Vervolgens de klussen naar rato over jullie twee verdelen waarbij een ieder ook haar/zijn voorkeuren mag aangeven. En dan ook ieder de verantwoordelijkheid voor de op je genoemen klussen nemen. Je man vertellen hoe fijn je het vindt dat dat juist van je bordje is en dat hij meewerkt hieraan (want meestal is het geen onwil).
Gewoon concreet aanpakken. Kan jullie zelfs dichter tot elkaar brengen.
Succes, MR
Idee
Om de tafel en een planning maken? Familiekalender aan de muur? Dan wordt het concreet wat er allemaal op jou neerkomt (ik weet er zelf helaas alles van... Je blijft rennen!) en kan je de taken in overleg gaan verdelen.
Nog beter idee
Prima idee van Fladder.
Het allerbeste idee is als je voordat je deze planning gaat maken eerst een week alleen ergens ver weg van huis alleen of in goed gezelschap gaat uitrusten. Voordeel: jij bent uitgerust en ziet alles weer helder en je man snapt waar je het over hebt!
Aansluitend
bij Marieke: met de afspraak erbij, dat je man dan niet zijn moeder of iets dergelijks in huis gaat halen, maar drie dagen vakantie opneemt en twee dagen gaat werken.
Tsjor
Frustratie stapelt op
Je had 23 Aug. ook een draadje in zorgenkinderen gestart over de problemen met je zoon en dat de emoties zich opstapelen.( Ook daar staan reacties en tips!) Dit alles èn het gevoel dat je het alleen moet doen is de frustratie die er nu uitkomt.
Logisch, maar je man kan niet aan je neus zien hoe je je voelt, hoeveel zorgen je hebt.
Waarschijnlijk krijgt hij er ook minder van mee, gewoon omdat jij meer thuis bent en veel dingen al geregeld zijn als hij thuiskomt. Praten dus, ook meer tussendoor en overleggen samen.
Dat voorkomt die opèènstapeling van frustraties.
Bedankt
Ja ik sta wel voor een feit dat ik moet praten met mijn man en aan mezelf moet gaan denken. Ik ben echt helemaal leeggezogen. Maar als ik dan een emotionele uitbarsting heb en mijn man vertel wat er aan de hand is.....waarom regageert hij dan niet? Ik ontloop hem sinds gisteren. Ik wil dat hij nu de volgende stap zet. Hij weet nu toch wat er speelt, maar doet niks of zegt niks en het weekend kabbelt gewoon voort. Moet IK dan WEER de stap zetten om te zeggen dat er structureels iets moet veranderen. De kinderen zijn van slag, dus dat merkt hij ook. Maar hij doet helemaal niks!!!!
Tot in detail benoemen?
Zonder meteen je man van autisme te willen beschuldigen: je weet dat dat vaak erfelijk is? Maar ook als dat niet speelt, is onderstaande tip iets dat ik ook graag toepas omdat dat beter werkt.
Als ik mijn kinderen zeg dat ze meer in huis moeten doen omdat ik het verdom alles alleen te doen, beloven ze beterschap en blijft alles bij het oude. Als ik zeg: "De caviakooi moet schoon, ik wil dat jullie dit voor vijf uur doen, en ik wil ook dat vóór bedtijd jullie kamer aan kant is", weten ze wat ik van ze verwacht.
Als jij tegen je man zegt dat je het allemaal niet meer trekt, kijkt hij je blanco aan. Tijd om dingen te gaan benoemen. Wát trek je niet, en wát kan hij concreet doen om je te helpen?
Misschien moet je in een rustig moment toch die agenda eens pakken en zeggen: "Kijk, dan moet ik naar de psych, dan Pietje naar sovatraining brengen en dan heb ik een gesprek op school. Ik zou graag willen dat jij Pietje naar Sovatraining brengt." Bijvoorbeeld.
Aan een uitbarsting heeft hij niks. Kan hij niks mee. Blijkbaar is hij van het type dat je van alles voor moet kauwen. Irritant, maar probeer het eens... Neem het heft eens in handen en maak duidelijk wát er mis is. Volgens mij snapt hij er eigenlijk niets van en heeft hij totaal niet in de gaten hoe jouw leven eruit ziet...
Hopelijk kan je hem op die manier de ogen openen. Blijf wel redelijk, vermijd explosies, maar kom concreet met feiten (leg die agenda op tafel).
Als hij het dan nog niet snapt of botweg weigert in te zien, heb je pas echt een probleem (been there), maar misschien valt het muntje! Ik heb namelijk niet het idee dat hij gewoon dwars ligt, wel dat hij tamelijk onnozel is op dit gebied en even een kloeke vrouw nodig heeft die hem vertelt waar de schoen wringt, wát hij kan doen om dat te verhelpen en hóe en wannéér hij dat kan doen 
Sommige mensen hebben nou eenmaal hun leven liefst als kant en klare brokjes, anders eten ze niet
Dingen benoemen
Dat je duidelijker moet zijn in wat je van je man verwacht ben ik met Fladder eens. Zoals ik ook schreef, hij kan niet aan je neus zien wat er aan de hand is. Ik weet niet of je gewoon meer hulp in de praktijk verwacht, of je man mogelijkheden heeft om je ook overdag dingen uit handen te nemen.
Ik kan wel vragen aan mijn man of hij mijn zoon overdag ergens heen brengt, maar dat is toch niet te combineren met zijn werk. Dus hij doet andere dingen, op zijn manier, in zijn vrije tijd. Hij vraagt hoe dingen zijn gegaan en we praten erover. Gewoon het gevoel dat er ook aan thuis gedacht wordt als hij met andere dingen bezig is, is voor mij voldoende. Belangstelling voor elkaar. Vraag jij wel aan je man hoe het op zijn werk was, hoe zijn dag is verlopen? Ik merk heel vaak in relaties dat gebrek aan interesse aan 2 kanten werkt en dan leef je al snel langs elkaar heen. Doe je wel eens iets gezelligs met je man alleen, of draait alles alleen om de kinderen?
Jij hebt nu je frustraties eruit gegooid, maar is je man tevreden met hoe jullie gezinsleven er nu uit ziet?
Ja, zet gerust die eerste stap, het is echt niet belangrijk wie de eerste poging doet voor een goed gesprek.
Ehm
als ik een emotionele uitbarsting heb, is het vaak iets hormoniaals, en kan manlief helemaal niets, behalve braaf aanhoren en me erna knuffelen en honderd keer zeggen dat hij van me houdt. Ik kan me voorstellen dat je man nu ook echt niet begrijpt dat je wat concreets verwacht.
Benoem het. Pak de agenda, maak een lijstje, en geef hem dat. Zeg dat je de komende weekenden weg bent (ga
Opgelucht
Zo wat ben ik opgelucht zeg. Heb gisteravond met man gepraat en weer flink gejankt. Ben nu wel helemaal leeg, maar voel me een stuk beter. Man erkende wel dat ik veel alleen doe en dat de kinderen ook erg makkelijk alles zich laten aanleunen. Man heeft beloofd vaker naar mijn wel en wee te vragen. Ook gaan we kijken of we de kinderen binnenkort een weekend ergens onder kunnen brengen om even samen weg te gaan. Ook ga ik meer tijd voor mzelf vrij maken. Misschien ook wel een weekend weg met mijn zus. Bedankt voor de tips en het luisterend oor. Ik ga er zeker mee aan de slag.
Aan dc
Je hebt wellicht ergens een punt wanneer je zegt dat het deels wel een beetje onze eigen schuld is,maar wanneer je een partner hebt die constant weg is voor zijn werk,dan kan je als vrouw toch niet anders dan de taken op je nemen?Kinderen moeten op tijd en stond in bad worden gezet,eten krijgen,naar school enz...er zijn zoveel zaken die je zomaar niet naast je neer kunt leggen.Iemand moet het doen en als manlief er niet is,berust die taak op de schouders van de vrouw.Natuurlijk weegt dit uiteindelijk zwaar door,ervaar dit hier ook wel,zeker wanneer je dit al jaren volhoudt.Het heeft me nooit echt gestoord dat ik die verantwoordelijkheden voor mijn rekening nam,zelfs met een deeltijdse job.Alleen het feit,dat mannen maar al te vaak ervan uitgaan,dat een huishouden runnen en kinderen grootbrengen,niet echt werken is en dus ook maar weinig respect tonen...dààr kan ik me enorm over opwinden en zorgt wel eens voor de nodige discussies.
Anne sofie
Natuurlijk, als je man weg is naar werk, en jij thuis, dan doe jij meer aan regel- en haal en brengactiviteiten. Dat gebeurt hier ook, en vind ik normaal.
Maar wat ik niet snap is dat alles na werktijd, nog niet goed verdeeld wordt. Zoals mijn man zegt, ik ben thuis voor de kinderen, niet voor het huishouden. Als ik niet aan het huishouden toekom doordeweek, dan mag ik van hem kiezen in het weekend: of ik weg met de kinderen en hij doet het, of andersom. Meestal vind ik een kindpauze wel fijn, dus ga ik aan het schrobben 
Je moet in de taakverdeling toch echt zorgen dat je zelf ook een weekend en vrije avonden hebt. Dat je het overdags druk hebt, moet je verder niet moeilijk over doen, dat heeft je man het ook op z'n werk. Neem ik van de mijne tenminste aan....
