Ik heb geen contact met mijn ouders meer
Ik ben moeder van twee puber-dochters en heb een fijne relatie met hun vader.
Na een ingewikkelde jeugd en vele depressies heb ik onlangs het contact met mijn ouders verbroken. Ik was als kind niet zo geliefd, en ik dacht altijd dat ik gewoon erg stom was. Mijn grote zus was een engel, en werd (en wordt) op handen gedragen. Ook zij vond mij maar vervelend. Dat heeft me erg onzeker gemaakt, en ik ben altijd bang om afgewezen te worden. Ook heb ik tot voor kort altijd geprobeerd een leuke dochter voor mijn ouders te zijn, maar kreeg daar niks voor terug. Dat besef ik achteraf (ook met hulp) pas.
Ik ben daarnaast ook gepest op de basisschool, en kreeg daarvan zelf de schuld. Dat was volgens mijn moeder normaal in die tijd.
Sinds mijn pubertijd ben ik erg somber. Maar toen ik nog thuis woonde werd dat afgedaan als aanstellerij. Nu heb ik al heel wat psychologische hulp gehad. Het gaat op zich ook wel beter omdat ik alles beter snap.
Onlangs had is mijn schoonmoeder na een ziekbed van een ruim jaar overleden. Dat was een zeer heftige tijd, waardoor ik minder tijd had voor mijn eigen ouders. Ik merkte dat mijn moeder jaloers was op de aandacht die mijn schoonmoeder kreeg en dat vond ik echt de doorslag geven.
Op de begrafenis (waar ze alleen op het condoleren wilde komen) wilde ze vooral klagen over hoe weinig tijd ik voor haar had gehad en wanneer ik nou eens langs kwam.
Steeds meer was ik van slag als ik met mijn moeder contact had gehad. Mijn vader heb ik al sinds mijn pubertijd geen normaal contact meer mee (hij vindt me denk ik verschrikkelijk en gaat mee omdat het zo hoort). Dus ik wil ze niet meer zien.
Ik merkte in eerste instantie vooral opluchting. De psycholoog waar ik een paar sessies heb gehad over deze kwestie vond dat ik er goed aan had gedaan om het contact voor nu in ieder geval te stoppen. Inmiddels weer gestopt, want ik kreeg geen vergoeding meer en het werd te duur.
Met mijn zus lukt het niet om een normaal gesprek te voeren hierover. Iedereen (moeder vader en zus) is woedend op me.
Wie moet er nu voor mijn ouders zorgen (ze zijn al 70+ en niet meer heel gezond)? Dat vraagt mijn zus me dan. Mijn zus woont te ver. Ik woon (helaas) vlakbij.
Mijn dochters mogen wat mij betreft nog wel gewoon hun opa en oma bezoeken. Dat is inmiddels een keer gebeurd, mar meer om te voorkomen dat ze bij ons op de stoep zouden staan. Een dochter was jarig namelijk.
Wat ik precies wil met dit bericht weet ik niet zo goed. Mijn hart luchten? Ervaring en van anderen lezen?
Mijn angst is ook om dezelfde fouten te maken als mijn ouders. Hoe voorkom ik dat?
Syboor
Wat een goed bericht! Heel fijn om het te lezen, echt!
En ja ik denk zelf ook dat ik er beter uit ben gekomen dan mijn zus, al zullen er weinig mensen zijn die dat inzien. Ik maak me zelfs een beetje zorgen om haar kinderen. Maar ik heb me daar verder nooit mee bemoeid. Maar dat is een ander verhaal...
Opgelucht
Uit ervaring kan ik zeggen dat het helemaal niet raar is om je opgelucht te voelen. Er valt een last van je schouders als je eenmaal de knoop hebt doorgehakt. Maar ik zeg dat wel bescheiden, omdat het bij ons toch anders ligt dan bij Saturnus. Bij ons begrijpt letterlijk iedereen hoe de vork in de steel zit en hebben mijn zussen en ik ons hart tot in den treuren kunnen luchten. Daardoor kon ik stoppen met twijfelen, twijfelen of het toch aan mij of de zussen lag. Het lijkt mij daarom zinvol, voor Saturnus, om die steun te zoeken. Hier op OO is prima natuurlijk, maar misschien toch ook nog bij een professioneel luisterend oor. Of een praatgroep.
Leeg
Ik heb ook een moeizame relatie met mijn ouders. Als ik er heen ga, ben ik daarna compleet leeg… Waar het precies aan ligt, weet ik niet. Het verleden is altijd aanwezig… in mijn geval het verleden van een zeer beklemmende jeugd. Mijn vader is nogal zwart-wit dominant en mijn moeder doet alles om het hem naar de zin te maken. Ze gaan er prat op dat ze zo’n twee-eenheid zijn… dat irriteert me, want mijn moeder is zo volgzaam… maar dat is niks om te verheerlijken! Ze hadden geen contacten buiten het gezin (en de familie). Nooit de vuile was buiten hangen was het motto… Ik was een eenzaam kind, ben vroeg het huis uitgegaan en toen bloeide ik eigenlijk pas op. Mijn moeder is er ooit eens een gesprek begonnen… heel ongemakkelijk: ‘Wat doen wij dan fout, dat jij zo bent?’ Mij wordt verweten dat ik mijn man en kinderen tegen ze heb opgezet, want ook die gaan liever niet naar opa en oma. Als we er eens zijn, dan wordt tegen mijn zoon gezegd dat hij toch best met de bus kan komen. “Nu kan het nog, want straks zijn we er niet meer!”. Ik vind dat best manipulerend maar zij vinden het wanhoop, “Wat moeten we dan?”.
In de familie sta ik bekend als een harteloze dochter. Ik voel me er niet prettig onder, ik ontloop die contacten dus ook. Sowieso zijn het stuk voor stuk heel andere types… extreem extravert, dus die klik is er niet. Ik troost me met het idee dat mijn schoonouders met me weglopen… zie je wel, zo slecht ben ik dan toch niet? Ik doe er ook wel m’n best voor om attent te zijn… Dat doe ik bij mijn eigen ouders inderdaad niet.
Zoiets lees ik in jouw verhaal eigenlijk ook, Saturnus… vooral het jaloers zijn. Dat is een rare contradictie toch, want verder beschrijf je een zekere onverschilligheid van je ouders. Wat zou het hen uitmaken als het toch alleen om je zus draait? Mijn ouders hebben ook wel dat soort uitspraken gedaan, in de trant van dat mijn schoonouders ‘er beter af komen’, ook al wonen ze in het buitenland.
herkenbaar
"Nooit de vuile was buiten hangen was het motto… Ik was een eenzaam kind, ben vroeg het huis uitgegaan en toen bloeide ik eigenlijk pas op."
Niet dat jonge, want ik was 19, maar dat van die vuile was en het opbloeien. Mijn moeder zei altijd 'denk erom dat je nooit tegen iemand vertelt hoe het hier gaat' en dat deed ik dus braaf ook niet.
Nu denk ik, had ik het maar gedaan.
Wat zouden ze ervan denken?
Er schiet opeens iets door mijn hoofd: hebben jullie ook last gehad van een door ouders beïnvloed geweten? Ik heb heel lang last gehad van de vraag 'wat zouden ze daarvan denken?'.
Kaaskopje Leanne
Wat ze ervan zouden denken? Tja ik denk dat het bij mij anders is gegaan. Dat is voor mij behoorlijk complexe materie.
Ik was een kind dat snel moest huilen. En als ik me niet lekker voelde gaf ik dat ook aan. Maar dat is dus steeds afgestraft. Ik kan me daar nog best veel van herinneren. Achteraf had ik toen al de eerste verschijnselen van de ziekte die ik nu heb en me bijna fataal is geworden 7 jaar geleden.
Nu durf ik nooit meer aan te geven als ik me niet lekker voel en ga ik maar door. Dat is erg lastig als je chronisch ziek bent.
Maar op andere gebieden doe ik gewoon mijn ding, ondanks dat ook daar veel commentaar op kwam. Mijn studiekeuze deugde niet, want die zou me opleiden tot werkloze (integendeel in de praktijk). Mijn vriendinnen waren raar (tja ook studiebollen...)
Mijn vriendje (nu mijn man) deugde niet. Maar mijn moeder draaide wel bij hierin toen het echt serieus bleek. Ook luisterde ik naar rare muziek. Maar goed die laatste dingen daar hadden mijn vriendinnen ook mee te maken. Het huis dat ik heb is stom, zonde van het geld (mijn zus heeft daarentegen een fantastisch huis...)
En Leanne; ik herken heel veel van wat ik lees bij jou. Vooral altijd alles op zichzelf betrekken. Wat hebben wij fout gedaan dat jij zo bent geworden?! Hoe leg je dat uit?!
En mijn ouders waren toen ik ongeveer 15 was een keer heel boos geworden omdat mijn klassenmentor had gebeld omdat ze zich zorgen maakten op school. Waarom liep ik me zo aan te stellen op school!? En ik haalde goede cijfers. Waar hadden ze dat aan verdiend? Wat moesten ze wel niet denken op school?!
Ik had last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Vanaf dat moment ben ik echt een deskundige geworden in "hoe verberg je een paniekaanval voor de buitenwereld??"
Wat ik erg vind; ik ben erg slecht in het vertrouwen van mensen. Mijn allerbeste vriendin dat is een vrij oppervlakkige vriendschap (maar voor mij dus de meeste close). Ik was niet eens uitgenodigd toen ze 40 werd en een leuk intiem feestje gaf ervoor. Dan zijn sociale media erg kut. Want daar zag ik het dus. Ook dat is zo complex.
Het ligt wel aan mij, dat besef ik...
Saturnus
Wat word ik intens verdrietig van je post. Ooit las ik ergens dat je je niet druk moet maken om die mensen die alles van je afkraken. T leven wordt een stuk leuker als je je omringt met mensen die wel voor je juichen. T kost zoveel energie om jezelf aan te passen tot iets wat zij van je willen zien. Waarom zou je dat willen? Je bent jij. En niet iemand anders.
Leef je eigen leven! Bedenk wie jij graag zou willen zijn en ben die persoon. Gedraag je er naar. En realiseer je dat je leven wordt zoals je wil.
Gouden dienblad
@ Saturnus, hier waren de ouders ook niet blij met een telefoontje van de mentor. Het taboe woog zwaarder dan mijn welzijn. Het heeft mij doen inzien dat ik mijn ouders nimmer nooit op een gouden dienblad moest plaatsen.
Ik vond ze eigelijk best wel ' zielig'.
Dat speelt mogelijk ook bij jou. Draag dat dienblad niet meer. Leg het opzij! Laat alles wat ervoor staat, de zorg voor je ouders en de band met je zus, jou niet in de weg staan.
Ik bezoek mijn ouders als een buitenstaander. De band is niet verbroken maar wel begrensd. Ik help ze waarmee ze hulp nodig hebben maar ik laat er niet alles voor vallen.
Saturnus
Ik vind het erg om te lezen dat jij iemand je beste vriendin noemt die dat omgekeerd blijkbaar niet zo ziet. Dat is geen verwijt aan jou, maar het zegt wel iets over je. Je laat het toe dat iemand jou onbelangrijk vindt en daar nog steeds vriendschap in ziet. Is de 'vriendschap' dusdanig oppervlakkig dat je dit ook niet voorzichtig kunt bespreken?
Saturnus
O, herkenbaar... Ik heb ooit mijn hart eens uitgestort bij de moeder van een vriendinnetje. Ik kwam daar dagelijks over de vloer en voelde me vast veilig genoeg. Had ik het maar nooit gedaan. De moeder van dat vriendinnetje heeft het aangekaart en het huis was te klein... Op school was ik juist een verlegen meisje met goeie cijfers die nooit moeilijkheden maakte. Mijn ouders hoorden dat aan tijdens 10-minutengesprekken en wisten niet wat ze hoorden. "Ze moeten je hier eens meemaken!", zeiden ze dan.
Wat pijnlijk, het verhaal van je beste vriendin... Je wilt wel graag die verbondenheid, maar kunt het gewoon niet opbrengen om je in die zin kwetsbaar op te stellen... Ik herken het ook wel. Zo geeft mijn schildersclubje een expositie en iedereen nodigt (veel) mensen uit voor de opening, behalve ik... ik wil dat niet. Ik realiseer me dat ik maar weinig mensen uit kan nodigen... dat vind ik confronterend. De anderen dachten dat ik uit bescheidenheid niemand wilde uitnodigen en begonnen op me in te praten... jouw werk is toch de moeite waard, je vriendinnen willen er toch bij zijn op zo'n moment? Ik werd emotioneel, kon niet zeggen dat ik geen vriendinnen heb... Dat is voor mij als toegeven dat ik niet leuk genoeg ben om mee om te gaan.
Ik heb dit ooit wel aangekaart bij een psycholoog, die verbaasde zich ook... 'Ik zie een leuke vrouw tegenover me zitten, waar haal je dat idee vandaan?', maar het zit diep... als je het zo voelt, dan houd je afstand. Ik snap heel goed dat het veel pijn doet om op social media te zien hoe jouw beste vriendin dat feestje heeft gevierd, zonder jou. En waarschijnlijk heb je ook de neiging om dan nog meer terug te trekken... terwijl die vriendin niet eens weet dat het je zo heeft geraakt?
Mij helpt het wel om te denken aan het gezin waar mijn ouders uit komen. Mijn moeder komt uit een liefdeloos gezin en had het voor zichzelf graag anders gezien... dus eigenlijk erg sneu. Misschien denk ik er nog aan terug als mijn eigen kinderen volwassen zijn...
Kaaskopje, Leanne en Flanagan
@ Flanagan, ik heb bewondering dat je je ouders nog bezoekt. Ik kon het niet meer opbrengen. En ergens zijn ze ook gewoon zielig..
@Kaaskopje, "Je laat het toe dat iemand jou onbelangrijk vindt " Dat is het precies. Ik ben bezig te leren hoe dit moet stoppen. Overigens heb ik met die vrouw inmiddels wel een fijne vriendschap. Ik heb het nooit over dat vooral gehad, maar realiseerde me dat ik juist degene was die afstand hield.
Leanne; Ik durf mijn verjaardag niet meer te vieren, omdat ik bij iedere afwijzing totaal van de kaart raak. En er is altijd wel iemand die niet komt... Wel wil ik het dit jaar misschien wel gaan doen; het verbreken van het contact is toch een soort nieuw begin.
En inderdaad mijn ouders komen ook uit liefdeloze nesten. Mijn vader is nog in de oorlog en mijn moeder net erna. Alleen maar armoede. En op een kind zaten mijn opa's en oma's eigenlijk niet te wachten destijds. Maar ja de pil was er nog niet.
En de moeder van mijn moeder had na elke geboorte een postnatale depressie (al bestond dat toen nog niet).
Zelf probeer ik er een liefdevolle moeder te zijn. Mijn kinderen krijgen ook de ruimte om verdrietig, boos of bang te zijn, dat vind ik erg belangrijk. Huilen mag. Ze mogen met alles bij mij komen, maar het hoeft ook niet.
En knuffelen alleen als er behoefte aan is. Ik kreeg altijd zo'n hypocriete knuffel en mocht niet meer piepen "want nu is het toch goed?!"
Ik hoop gewoon dat ik het goed doe voor ze.
Elkaar zien
Misschien scheelt het dat mjn ouders genoodzaakt zijn apert te wonen. Als ik op visite ben, is er geen sprake meer van een 'blok' waar je rekening mee moet houden om het gezellig te houden.
Je vader en je moeder zijn apart mogelijk gemakkelijker in omgang omdat ze elkaar niet hebben. Ze kunnen elkaar niet versterken.
Wie op een gegeven moment hulpbehoevend is, kan veranderen omdat ze afhankelijk zijn van degege die hen helpt. Ik zeg KAN, maar dat is dan wel een wereld van verschil.
Je vind het knap, in praktijk valt het reuze mee. Is er één onaardig, dan ben ik er niet lang. Zoals ik al schreef, ik zit niet meer op de stoel van dochter maar op die van een maatschappelijk medewerker, dat scheelt in beleving.
Ik zie mijzelf ook niet als hun kleine meisje want ik heb allang een eigen leven. Zij zijn familieleden, niet meer niet minder.
Saturnus
Het trieste is dat de postnatale depressie al wel bestond, maar niet erkend werd en geen behandeling kreeg.
Ik vraag me altijd af of de omstandigheden kunnen vergoelijken dat ouders minder van een kind houden dan zou 'moeten'. Dat ouders zich meer zorgen maken over hoe ze het allemaal moeten rondbreien, dat snap ik, maar dat heeft m.i. niets met liefde voor een kind te maken. Dan moet er (denk ik) in psychisch opzicht iets mis zijn. Wie weet dus toch die postnatale depressie. Ik heb ooit gehoord, dat vrouwen echt tot járen later nog last kunnen hebben van zo'n depressie en maar doormodderen, terwijl er iets aan te doen is.
postnatale depressie
Dat bestond inderdaad gewoon natuurlijk. Alleen werd er (in het geval van mij oma) niet herkend en niks aan gedaan. En als je tussen je 19e en 42e steeds maar kinderen baart (8 stuks waarvan 2 het niet gehaald hebben)... Best erg.
Voor zover ik weet heeft mijn moeder zelf geen depressies gehad na de geboorte van mijn zus en mij.
Ik wil de omstandigheden ook niet helemaal vergoelijken, maar zo begrijp ik het wel; dan ligt de schuld niet bij mij.
Want dat is wel waar ik jaren in geloofd heb, dat mijn ouders zo'n rotleven hebben omdat ze mij hebben gekregen.
Aan de andere kant ik vind; als je voor kinderen kiest (en in de tijd van mijn ouders kon dat al!) dan kies je ook voor een kind dat misschien niet zo'n meegaand of bij jou passend persoon is. Ik vind eigenlijk dat alle toekomstige ouders dat in overweging zouden moeten nemen. Dat hebben mijn man en ik in ieder geval wel gedaan.
Zet dat uit je hoofd
Want dat is wel waar ik jaren in geloofd heb, dat mijn ouders zo'n rotleven hebben omdat ze mij hebben gekregen.===
Nu dus niet meer hoop ik?
Nee nu niet meer
Daar ben ik ruim 20 jaar geleden met hulp van een psych achter gekomen.
Ik geloof....
dat ze jou hebben gekregen om te kunnen groeien en te ontwikkelen....helaas een gemiste kans voor ze. Maar niet voor jou! X
Saturnus
Gelukkig maar
Saturnus
Wat ik niet begrijp is dat je ouders je nog steeds zo behandelen. Kan dat echt komen door een postnatale depressie terwijl je al tientallen jaren verder bent? Een PND staat toch los van het kind zelf.
Zoals ik het lees, hadden ze moeite met jouw anders zijn en je ontwikkeling en je vermogen makkelijk te leren. Dat verklaard ook het gedrag van je zus. Ik lees dat erder als jaloersheid. En dan is jaloersheid iets waar jij helemaal niets aan kan doen. Het is dan hun onvermogen om normaal en gezellig met jou om te gaan, (zoals je dat van familie mag verwachten).
Puntje van de staart
En de clue ligt in het puntje van de staart. : er bestaan ook rattenvaders en het ligt niet aan jou.
veel herkenbaars hier
alhoewel het bij mij niet zo erg is als bij jou, Saturnus. Van mijn ouders weet ik zeker dat ze vroeger goede bedoelingen hadden, niet doorhadden dat ze dingen verkeerd deden. Weet jij zeker dat je ouders het slecht met je voor hebben? Of zijn ze (hoe lullig ook) ontzettend onhandig in de opvoeding en sociale omgang?
Ik mocht bijvoorbeeld met heel veel kinderen niet afspreken, of het werd mij afgeraden met het argument: "ze komen alleen voor je speelgoed" of "ze komen alleen als ze niemand anders te spelen hebben". Later in de puberteit was iedereen 'gevaarlijk'. Ik was superbraaf, maar wat waren mijn ouders bang dat ik aan de drugs zou raken, een vriendje zou krijgen, of in het algemeen op het slechte pad zou belanden. Ze wilden mij beschermen maar nu pas, ook met enige hulp, ben ik erachter dat ik nooit het vertrouwen heb gekregen van mijn ouders dat ik het wel zou redden (en nu durf ik nog steeds niks 
. En ook dat ik impliciet de boodschap kreeg dat ik niet leuk was. Dus ik heb ook moeite met vriendschappen..... ik heb best wel wat vriendinnen gelukkig, maar ik ben ook bang voor afwijzing en die komt altijd heel hard aan. Of ik vraag me af of de vriendschap wel echt zo wederzijds is. (niemand belt mij ooit, bijvoorbeeld. Niet helemaal waar, maar ik bel wel veel vaker. Maar om dan maar te gaan wachten tot iemand anders belt....? Moeilijkmoeilijk. Mijn moeder zou 'de eer aan zichzelf houden' en niet meer bellen).
Maar ook nu nog zijn mijn ouders niet van die enthousiaste mensen. Ze geven me altijd een gevoel dat ik verkeerde keuzes maak, ze zijn nooit echt enthousiast voor dingen die ik heb ondernomen. Op alles wat ik (of wij) kopen of ondernemen, wordt iets gezegd van 'laat je je niet afzetten', 'zou je dat wel doen', of 'zie je wel' als er iets misgaat. Dus ik vertel maar niks meer. En ze kunnen hun liefde alleen maar tonen door veel en dure kado's te kopen.
"Leanne; Ik durf mijn verjaardag niet meer te vieren, omdat ik bij iedere afwijzing totaal van de kaart raak. En er is altijd wel iemand die niet komt... Wel wil ik het dit jaar misschien wel gaan doen; het verbreken van het contact is toch een soort nieuw begin."
Ik vier mijn verjaardag wel en afgelopen keer kwamen er ook veel mensen, maar.... ik ben sindsdien maar bij 1 iemand op de verjaardag geweest. En dat knaagt dan wel. Ik projecteer het ook op mijn man en kinderen... (probeer het niet te laten merken, maar ik denk het vaak wel), dat zij te weinig vrienden hebben. Of ik denk dat mijn gezin mij eigenlijk niet zo leuk vindt. Heel irritant.
Mijn ouders komen beide trouwens ook uit gezinnen met veel kinderen en weinig geld, en met name bij mijn moeder was er weinig liefde en veel strijd in haar jeugd. Ze wilde ook maar 1 kind omdat er bij haar thuis altijd zoveel (heftige) ruzie was tussen de broers en zussen.
Lieverdje
Bedankt voor je uitgebreide verhaal.
Ik denk voor een groot deel ook dat het met de onhandigheid van mijn ouders te maken heeft. En vooral van mijn moeder. Mijn moeder is zelf erg onzeker en laat zich heel makkelijk een mening aanpraten. (ik heb daar als puber nog heel gemeen mee geëxperimenteerd en heb haar zover gekregen dat ze een jurk die ze had gekocht ging ruilen omdat ik zei hem afschuwelijk te vinden...)
Mijn vader is denk ik het begin van het probleem. Hij had (vermoed ik) liever een zoon gehad. Hij is een man die houdt van een balletje trappen en stoeien en aan auto's sleutelen.
Dat deed hij wel met neefjes/ buurjongens enz. Maar ondanks dat ik daar ook voor ging vond hij dat geen meisjes dingen en keurde het af. Ik mocht niet op voetbal (er was ook geen meisjesvoetbal in die tijd en ik heb 0 balgevoel) en dat sleutelen deed ik dan aan mijn fiets. Zonder succes...
Ik kwam in protest en dat werd afgekeurd; ik was lastig...
Mijn zus zag mij ook niet zo zitten (ik was een vervelend klein rot zusje voor haar) en dat ging toen mijn zus ouder werd ook over op mijn moeder. Zouden we met zijn drieën gaan winkelen wilde mijn zus mij niet mee en kreeg mijn moeder zo ver dat ik dan inderdaad niet mee mocht. Zij zal 15 zijn geweest en ik 10 toen dat begon.
Toen mijn zus het huis uit ging (ik was 18) was ik ineens wel goed genoeg. Nou dat heeft heel wat strijd opgeleverd. Ik ben op mijn 19e het huis uit gegaan om te studeren. Maar dat laatste jaar alleen thuis was echt het meeste rotte jaar uit mijn leven... Terwijl mijn moeder toen juist wel ineens aandacht voor me leek te hebben . Dat vond ik toen echt heel verwarrend.
Ergens denk ik dat mijn moeder gewoon te weinig eigen wil heeft. En dat is voor haar erg.
Maar ik weet ook dat ze nare dingen over mij heeft gezegd aan anderen die niet kloppen. Dus tja...
aanvulling
Na mijn geboorte werd mijn moeder afgeraden om nog meer kinderen te krijgen. Ik was dus de laatste kans op een zoon voor mijn vader.
Ik heb mijn moeders lijf zo gesloopt dat ze geen kinderen meer mocht. Dat laatste heb ik een keer als verwijt gehad.... Bizar
inderdaad bizar
zoiets heb ik ook eens gehoord van iemand anders. Die kreeg van z'n moeder altijd te horen dat hij haar carriere had verpest (ook een enig kind). "Als ik geen kinderen had gehad, had ik een veel betere positie gehad". En bedankt. Mijn moeder zei dat soort dingen eigenlijk ook wel.... "als ik geen kinderen had gehad, had ik het wel geweten." of toen ik op mijn 18e op kamers ging: "iedereen vraagt of ik het niet erg vind dat jij het huis uitgaat, maar nee hoor. Waarom zou ik dat erg moeten vinden? Ik mis jou helemaal niet." Misschien troostte ze daar zichzelf mee hoor, zou kunnen. Maar het is toch een soort van lullig.
En het vreemde is, tenminste zo ervaar ik het nu met zulke opmerkingen, je wéét dat ze niet waar zijn, maar het heeft je toch gevormd. Vroeger heb ik nooit bewust gedacht dat ik niet leuk was, of dat ik dingen niet zelf zou kunnen, maar nu wel ergens. En ik weet tegenwoordig niet meer helemaal (of beter, ik ben me daar bewust van) wat normaal is op gebied van sociale contacten enzo. Heel raar.
die opmerkingen
"En het vreemde is, tenminste zo ervaar ik het nu met zulke opmerkingen, je wéét dat ze niet waar zijn, maar het heeft je toch gevormd."
Nou ja, NU weet ik dat. Toen ik 20 was niet.
Ik heb ook het nodige te horen gekregen. Iets positiefs was er nooit bij. Of, wel een keer, maar dat werd later lacherig ontkend met 'hahaha hoe kun je dat nou denken, dat is helemaal niet waar'.
Het heeft geen enkele zin om het ter sprake te brengen. Dan komt er meteen een aanval op mij, en ben ik raar/egoïstisch/jaloers/gek/vulmaaraan dat ik haar onschuldige zelf van zoiets beticht.
Het was ook niet eens alleen 1-op-1, maar bijvoorbeeld midden op een verjaardag iets raars over mij hard door de kamer roepen. Ik begrijp gewoon niet dat iemand de behoefte heeft om negatieve dingen over je eigen kind te verzinnen en die dan in gezelschap door de kamer te roepen.
Of überhaupt verschil te maken tussen je kinderen, en als er 2 hetzelfde doen, het van kind A altijd negatief te beoordelen en van B en C positief of vergoeilijkend.
