Ik heb geen contact met mijn ouders meer
Ik ben moeder van twee puber-dochters en heb een fijne relatie met hun vader.
Na een ingewikkelde jeugd en vele depressies heb ik onlangs het contact met mijn ouders verbroken. Ik was als kind niet zo geliefd, en ik dacht altijd dat ik gewoon erg stom was. Mijn grote zus was een engel, en werd (en wordt) op handen gedragen. Ook zij vond mij maar vervelend. Dat heeft me erg onzeker gemaakt, en ik ben altijd bang om afgewezen te worden. Ook heb ik tot voor kort altijd geprobeerd een leuke dochter voor mijn ouders te zijn, maar kreeg daar niks voor terug. Dat besef ik achteraf (ook met hulp) pas.
Ik ben daarnaast ook gepest op de basisschool, en kreeg daarvan zelf de schuld. Dat was volgens mijn moeder normaal in die tijd.
Sinds mijn pubertijd ben ik erg somber. Maar toen ik nog thuis woonde werd dat afgedaan als aanstellerij. Nu heb ik al heel wat psychologische hulp gehad. Het gaat op zich ook wel beter omdat ik alles beter snap.
Onlangs had is mijn schoonmoeder na een ziekbed van een ruim jaar overleden. Dat was een zeer heftige tijd, waardoor ik minder tijd had voor mijn eigen ouders. Ik merkte dat mijn moeder jaloers was op de aandacht die mijn schoonmoeder kreeg en dat vond ik echt de doorslag geven.
Op de begrafenis (waar ze alleen op het condoleren wilde komen) wilde ze vooral klagen over hoe weinig tijd ik voor haar had gehad en wanneer ik nou eens langs kwam.
Steeds meer was ik van slag als ik met mijn moeder contact had gehad. Mijn vader heb ik al sinds mijn pubertijd geen normaal contact meer mee (hij vindt me denk ik verschrikkelijk en gaat mee omdat het zo hoort). Dus ik wil ze niet meer zien.
Ik merkte in eerste instantie vooral opluchting. De psycholoog waar ik een paar sessies heb gehad over deze kwestie vond dat ik er goed aan had gedaan om het contact voor nu in ieder geval te stoppen. Inmiddels weer gestopt, want ik kreeg geen vergoeding meer en het werd te duur.
Met mijn zus lukt het niet om een normaal gesprek te voeren hierover. Iedereen (moeder vader en zus) is woedend op me.
Wie moet er nu voor mijn ouders zorgen (ze zijn al 70+ en niet meer heel gezond)? Dat vraagt mijn zus me dan. Mijn zus woont te ver. Ik woon (helaas) vlakbij.
Mijn dochters mogen wat mij betreft nog wel gewoon hun opa en oma bezoeken. Dat is inmiddels een keer gebeurd, mar meer om te voorkomen dat ze bij ons op de stoep zouden staan. Een dochter was jarig namelijk.
Wat ik precies wil met dit bericht weet ik niet zo goed. Mijn hart luchten? Ervaring en van anderen lezen?
Mijn angst is ook om dezelfde fouten te maken als mijn ouders. Hoe voorkom ik dat?
ik lees mee
Ik heb ook niet zo'n goede band met mijn ouders. Niet dat ik er het contact mee zou willen verbreken - lijkt me een zware stap - maar ik ben momenteel bepaald niet gelukkig met ze. Ik zie ze nu ongeveer 1x per maand... en daarna ben ik eigenlijk altijd verdrietig. Hoe ze mij hebben opgevoed, hoe ze nu doen, hoe hun huwelijk is (al 25 jaar slecht) en hoe ze zijn misschien wel. Nu pas ben ik er een beetje achter dat mijn jeugd, laten we zeggen, weinig vreugdevol is geweest, ofzo (vaak verhuisd, depressieve moeder, veel werkende vader, en ik mocht eigenlijk niet zoveel, kort samengevat). En ik heb (ook) niemand om het mee te delen, want ik ben enig kind. Vooral lastig om te zien dat andere mensen wel een leuke familie hebben, familieweekendjes hebben, neefjes en nichtjes enzo. Of mensen die nog neefjes/nichtjes, vrienden hebben waarmee ze al vanaf hun jeugd bevriend zijn...
Je angst om dezelfde fouten te maken als je ouders snap ik wel. Ik hoop dat mijn kinderen later een beter contact hebben met mij, dan ik met mijn ouders! Maar vooralsnog is het gezelliger in ons gezin dan vroeger bij mij thuis toen ik klein was 
Heb je het idee dat je nu iets fout doet? Doe je negatief tegen je kinderen, of trek je een van je dochters misschien voor?
Meelezer.
Wat erg, geen contact met je ouders hebben. Mijn beide ouders zijn overleden. Veel te jong helaas. Als ik op mijn jeugd terug kijk dan herinner ik mij gelukkig wel een warme liefdevolle jeugd. Natuurlijk hebben mijn ouders ook fouten gemaakt, die maak ik nu als ouder ook. Zijn het niet dezelfde fouten, dan toch wel weer andere.
Als jij er zelf vrede mee hebt om geen contact meer met je ouders te hebben zul je daar zelf je rust in moeten vinden. Ook tegenover je zus, je hoeft geen verantwoording af te leggen. Het is jou beslissing.
Zelf zou ik liever een slecht, oppervlakkig contact hebben dan geen contact.Die stap zou voor mij te groot zijn, zou ik levenslang last van hebben. Ooit komt er een definitief afscheid van je ouders, daar zul je dan ook niet bij zijn.
Fouten in de opvoeding maken we allemaal, mijn nu volwassen zoon geeft hele analyses van onze tekortkomingen en daarna krijg ik een knuffel.
je ziet het
vaker dat er een zondebok in de familie is, die puntje bij paaltje toch eigenlijk wel verwacht wordt om de klusjes te doen zoals de ouders dan uiteindelijk verzorgen. Goed voor het vieze werk, zeg maar en vooral het gemopper krijgen, terwijl andere zus/broer soms niets fout kan doen en in feite helemaal niet zo veel geweldiger is.
Trek je er maar niet te veel van aan en doe waar jij je goed bij voelt. Je zou nog eens kunnen proberen om er een goed gesprek over te voeren, want dat heb je zo te lezen nog niet gedaan. Maar anders moet je maar zien hoe het komt en doen wat je doen moet.
Wil40
Ik heb al jaren geen contact meer met mijn vader en als die zou overlijden zou het me niets doen. Misschien is hij al wel overleden. Ik weet het niet eens.
Saturnus
Lieve Saturnus,
Ik kan hier maar 1 ding op zeggen, kijk eens op https://verdwenenzelf.org/ en bestel het 1e boek van Iris Koops.
Dan zullen er puzzelstukken in elkaar vallen!
Ik heb 2 jaar geleden afstand van ouders en broer genomen, vanaf nu is mijn leven weer van mij en mag ik een fijn leven leiden. Mensen die roepen, beter niet te breken, en contact te houden, weten niet beter, die snappen niet wat het inhoudt om narcistische ouders-gezin te hebben. Het maakt je kapot....Het is psychische mishandeling.
Wat mij heel erg heeft geholpen, na 1e boek van Iris Koops, de workshops te volgen, met mensen die hetzelfde meemaken,ik had geen idee, dacht dat alles aan mij lag,...zoveel herkenning!
Hou je taai, je doet het goed, zorg goed voor jezelf!
Knuffel!
Op het moment
dat een relatie met je ouders je zoveel energie kost en ellende oplevert is het goed om ermee te stoppen. Zeker de reactie van je zus door zich nu af te vragen wie er voor jullie ouders gaat zorgen lijkt mij zeer veelzeggend. Ze staat niet open om te luisteren naar jouw beweegreden, maar ze verwacht dat jij degene bent die de meeste zorg op je gaat nemen.
Natuurlijk is het geen makkelijke beslissing. Het lijkt mij in ieder geval heel zwaar en ik denk in jouw post te lezen dat het voor jou ook heel moeilijk was. Verder heb ik het idee dat het voor jou heel moeilijk is om grenzen te stellen en deze ook te bewaken. Daardoor ben je een makkelijke prooi voor sommige mensen. Als jouw moeder jaloers is vanwege de tijd die jij hebt besteedt aan jouw schoonmoeder, dan is dat haar probleem. Daar moet het in mijn ogen dan ook blijven liggen. Jij trekt jou het aan. Waarom doe je dat? Hoe kun jij jezelf beschermen hiertegen? Ik denk als jij kunt zorgen dat deze mentale druk jou niet meer kan raken, er weer ruimte kan komen voor contact. Natuurlijk moet jij dat dan ook willen. Want zeker in het begin zal het veel energie gaan kosten voordat je ouders en zus doorkrijgen dat jij niet meer je zo makkelijk laat manipuleren en ook zeker niet voor karretje laat spannen.
Zelf heb ik de afgelopen jaren het contact alle mensen die mij energie kosten tot een minimum beperkt. De enige personen die dat mogen zijn mijn kinderen. Die mogen energie kosten. Verder is mijn energie voor mij om te geven aan wie ik wil. In de loop der jaren heb ik geleerd om dit op te merken en mijzelf ervoor te beschermen.
Anoniempje
De link leidt niet naar de informatie die je in je reactie noemde.
link naar het Verdwenen Zelf
Oh ik ziet het, het moet zijn±
https://verdwenenzelf.org/
Al 29 jaar gaande
Bij mij is al 30 jaar gaande dat ik slecht contact heb met mijn ouders en daarvan heb ik ze 20 jaar niet gezien. Ik bedenk me dat dat rond deze maand voor het laatst geweest zal zijn. Dat heeft bij ons ook te maken met dat ze toen geëmigreerd zijn en even langsrijden van de baan was. Als dat niet was gebeurd, weet ik niet of het contact verbroken geraakt zou zijn.
Toen mijn ouders al een poosje in het buitenland woonden heb ik wel contact met ze gehad via, in eerste instantie, de telefoon en later alleen per mail en omdat mijn vader er niet mee akkoord ging dat we een streep onder het verleden zouden zetten en ons op de toekomst gingen richten zonder alles eerst eens uitgebreid te herkauwen, heb ik dat ook gedaan en dat viel helemaal verkeerd (uiteraard zou ik bijna zeggen). Vader duldt geen kritiek, want het ligt nooit aan hem. Ik was door die mails altijd zo van slag dat ik hoofdpijn had en een week uit mijn doen. Op een gegeven moment stelde mijn vader zelf voor om het contact te minimaliseren naar zoals hij hoemde 'zakelijk contact'. Hij bedoelde daarmee alleen contact te zoeken als we half op sterven lagen. In de praktijk is dat nooit gebeurd. Waarom zou ik mijn ouders bellen of schrijven om te vertellen dat het halve gezin op instorten stond, als ze toch niet naar Nederland wilden komen? Dat heeft mijn vader namelijk duidelijk uitgesproken. Hij wilde ook niet voor de bruiloft van mijn zus komen, want stel je voor dat ze moesten wachten op het koude winderige Schiphol (ja, belachelijk!). Dus ik heb al járen echt geen contact meer met mijn ouders, dat heeft heel veel rust gebracht, maar ik zeg er wel bij dat 'het' nooit verdwijnt. Het blijven mijn ouders dus ik denk wel met enige regelmaat aan ze. Vorig jaar kwam daarin een kink in de kabel, om het even raar te zeggen. Mijn oudste zus besloot spontaan bij mij mijn ouders langs te gaan, omdat ze er vlakbij op vakantie ging. Dat bezoek werd een bezoek in twee delen, waarbij mijn vader opnieuw in negatief gedoe schoot. Weer verwijten, weer niet gezellig kunnen doen. Toen mijn zus voorstelde om de derde dag nog langs te gaan voor een meer 'gezellig' bezoek waarbij ze elkaar gewoon eens konden vertellen hoe het ermee was, wimpelde mijn vader dat in eerste instantie af, maar later belde hij toch dat dat misschien toch een goed idee was, maar dat telefoontje kwam te laat, mijn zus en zwager moesten al naar het vliegveld. De afspraak was dat ze nog een keer zouden komen, maar dat liep anders dan gedacht. Mijn vader was inmiddels zo ziek geweest dat het erop leek dat hij het niet zou overleven, maar hij mocht na revalidatie in een verpleeghuis toch weer naar huis. Daarna is mijn zus langs geweest en dat is wel redelijk verlopen. Mijn ouders zijn echt al op hoge leeftijd, dus dit kan zich elk moment herhalen. Ik worstelde er weer mee of ik nu ook contact met ze op moest nemen, maar alleen de gedachte daaraan riep weer zoveel stress bij mij op, dat ik dat voorbij heb laten gaan. Ik kan het niet meer opbrengen merk ik. Hij is volgende week jarig, 89 jaar. Misschien stuur ik een kaart, om zo toch weer een opening te creëren. Het laat me niet los en zo is dat eigenlijk al die jaren geweest, maar het ontbreken van contact was een opluchting.
Bij iedereen is het anders, dus ik kan niet voor jou bepalen wat wijsheid is. Als jij nu ervaart dat het rust brengt door geen contact te hebben, mag je voor jezelf kiezen. Het kan toch ook niet dat jij constant bij de GGZ loopt omdat dit teveel van je vraagt.
Je hebt nu gekozen, dat lijkt mij op dit moment wel een goed besluit, maar uit ervaring weet ik dat het op de achtergrond aanwezig blijft. Bij mij is dat minder 'belastend' door de grote afstand. Ik kán dus ook niet even op en neer om voor ze te zorgen als dat zou moeten. Niemand die dat van mij verwacht. De héle familie, letterlijk de héle, staat achter ons, de drie kinderen. Ook dat scheelt enorm in de mate van hoe schuldig ik me voel. Inmiddels totaal niet meer. Bij jou ligt dat anders, dat maakt het veel moeilijker, maar daarom niet 'verkeerd'. Laat je dus niet door je zus of wie dan ook aanpraten dat jij verkeerd handelt. Na zoveel jaar onrust en ongelukkig zijn, is het ook een keer klaar.
Je hoeft niet meteen te beslissen dat dat dan ook definitief moet zijn. Denk vooral na over wat jóuw voorwaarden zijn om eventueel weer contact te hebben. De inhoud van de gesprekken bijvoorbeeld. Kun je voor jezelf opkomen als ze over je grenzen heengaan? Dus 'ik wil het hier niet over hebben' of 'dit accepteer ik niet ' in plaats van murw geslagen te blijven luisteren. Wat verwacht je van je ouders voor je weer contact wilt? Excuses? Mijn ervaring is dat als ze dat niet uit zichzelf al gedaan hebben, je dat ook niet meer kunt verwachten. Kun je dat accepteren? Hoe dichtbij wonen je ouders? In dezelfde stad of dorp? Hoeveel spanning brengt het voor jou mee om wel in hun buurt te wonen en toch niet langs te gaan? Als die spanning toch groot is, zou ik nadenken over een middenweg. Niet totaal verbreken, maar mondjesmaat toch gaan en het kort houden. Je moet vooral bij álles je eigen gevoelens betrekken, wat is het beste voor jóu.
Sterkte.
29 30
Ik zie in de titel 29 jaar staan en in de eerste zin 30. Het is om en nabij, dus het ligt ergens in het midden.
reactie
Bedankt voor het lezen en reageren. En bedankt voor de tip met link.
Het klopt dat ik moeite heb om mijn grenzen te bewaken. Hoe vaak ik wel niet voor iemands karretje ben gespannen...
Ik ben ook erg onzeker over de mening van onderen over mij (hoewel dat wel beter gaat). Maar ik kan dit best verklaren door hoe ik behandeld ben in mijn jeugd. Ik neem dit mijn ouders nu ook erg kwalijk.
Ik snap heel goed dat ouders altijd fouten maken. En dat mag ook vind ik. Ik ben als moeder zeker niet perfect. Hoewel ik wel een heel fijne band met mijn kinderen heb. Ik koester dat. Ik ben ook heel alert op dat ik ze gelijkwaardig behandel.
Ik heb wel altijd de fouten die mijn ouders hebben gemaakt door de vingers gezien. Maar nu besef ik dat ze veel te ver zijn gegaan. Eigenlijk waren ze er nooit voor me. Verdriet werd niet getolereerd. In plaats van getroost te worden werden ze heel boos.
Toen ik op de basisschool werd gepest kon ik nergens terecht. Ook de leerkrachten deden niks (normaal in die tijd?). Ze vonden dat ik het er zelf naar maakte. Hoe precies dat werd niet uitgelegd.
De lijst met dingen die mijn ouders deden of nalieten waar ik heel verdrietig van werd is te lang. En ik wil dat deze niet meer langer wordt.
Een van de sleutelzinnen uit mijn jeugd is: "jij verpest het ook altijd voor ons". Ik heb dat heel lang geloofd. Ik besef pas sinds een paar jaar dat dit niet klopt.
Of ik vrede heb met mijn keuze vind ik lastig. Het geeft rust, maar ook stress. Vooral omdat ik nog reacties krijg van de kant van mijn ouders en zus, en die zijn allemaal heel boos.
Ergens hoopte ik dat mijn zus nog iets zou snappen van mijn keuze. Maar in het ene telefoon gesprek dat we na die keuze nog hebben gehad kreeg ik vooral verwijten. Dat het vroeger voor haar ook moeilijk was omdat ik altijd moeilijk deed en ruzie maakte. En dat ik het echt niet kon maken om mijn ouders zo in de steek te laten.
Na dat gesprek was ik echt heel verdrietig en voelde me een onmens.
Ik pas (en paste als kind) slecht in het gezin. Ik heb heel andere interesses dan mijn ouders en zus. Ik vond leren leuk en was er goed in. Was fanatiek met de sport die ik deed. Was ook geen feestganger zoals mijn zus wel was. Mijn zus zat ieder weekend in de disco of kroeg en had al vanaf haar 15e vriendjes. Ik niet. Ik was een brave studiebol.
Mijn ouders hebben bijna geen scholing gehad (dat was toen zo, komen uit een arm gezin) en mijn zus was een flierefluiter en nam mijn ouders mee naar de disco. School heeft mijn zus niet afgemaakt. Ze spijbelde met medeweten van mijn moeder. Dan gingen ze samen shoppen.
Ik heb een vwo en erna HBO opleiding. Ik heb nooit gespijbeld.
Dus werd ik op een gegeven moment in het gezin bijna gepest omdat ik zo fanatiek leerde en dingen wist die zij niet snapten en ze vonden mijn taalgebruik elitair.
Dus ergens is het ook niemands schuld dat het zo gelopen is. Ik wil ook mijn ouders niet de schuld geven. Ik snap ergens ook wel dat het erg lastig is om een kind op te voeden die zo afwijkt van wat je zelf normaal vindt. En ik denk ook dat in sommige opzichten mijn moeder psychisch niet helemaal goed is. Ook mijn vader heeft een merkwaardige jeugd gehad.
Deze keuze is dus helemaal om mezelf te beschermen,en niet om mijn ouders te kwetsen, want ik kon er echt niet meer tegen zo.
Kaaskopje
Bedankt voor je verhaal.
Ergens heel verdrietig dat er meer mensen zijn die hiervoor kiezen...
Wat ik zeker als probleem ervaar is dat ze zo dichtbij wonen. In hetzelfde (dorpse) stadje. Op nog geen 2 kilometer afstand.
Ik heb echt spijt dat we destijds de keuze hebben gemaakt om hier te gaan wonen. Ergens speelde toen nog mee dat ik mijn ouders daar een plezier mee deed.
Maar nu zijn we redelijk gebonden aan deze woonplaats vooral omdat onze kinderen echt niet weg willen. Ik snap dat heel goed, en wil ze ook geen verhuizing aandoen.
Maar ik laat me er niet van weerhouden gewoon naar buiten te gaan. Alleen de routes die langs het huis van mijn ouders gaan mijd ik. Dus helemaal lekker is het niet.
Ik begrijp ook heel goed dat het altijd een ding zal blijven.
Wat overigens wel scheelt is dat andere familie, voor zover ik het besproken heb met ze, het allemaal lijken te snappen, omdat ze ook zagen dat ik niet zo fijn in het gezin paste. Ergens fijn. Maar er knaagt toch wel iets dat ze me in mijn kindertijd dus ook hebben laten stikken.
Laat het voorlopig rusten
Het is rot hoe jij je in het verleden hebt gevoeld onder het gedrag van je ouders en het kan ook niet anders dan dat dat je leven negatief beïnvloed heeft. Dat geldt ook voor mij, dus ik begrijp het in grote mate. Ons verhaal is wel anders, maar het resultaat komt op hetzelfde neer. Geen goed contact met de ouders. Het is denk ik goed om even pas op de plaats te maken en over een aantal weken na te denken over hoe je je hieronder voelt. Hou het even bij kleine stapjes. Probeer het in die weken zoveel mogelijk van je af te zetten. Corrigeer jezelf als je toch gaat piekeren. Ga dan iets doen wat je zelf prettig vindt.
Saturnus
We schreven kennelijk tegelijkertijd .
Familie
Zeker fijn dat je familie het wel lijkt te begrijpen. Over dit "Maar er knaagt toch wel iets dat ze me in mijn kindertijd dus ook hebben laten stikken."... weet je dat zeker? Of kreeg je gewoon niet te horen wat de familie eventueel tegen je ouders gezegd heeft?
Mijn ouders (lees vader) hadden kritiek op de opvoedaanpak van zijn zus en zwager, maar verdroeg omgekeerd niets van hun. Ik denk dat mijn oom en tante voor de goede vrede alles weer bijgelegd hebben. Op de een of andere manier had hij denk ik teveel ontzag of wat dan ook voor zijn broer, want daar was het contact altijd hartelijk mee. Dit ging zelfs zo ver dat hij gelogen heeft om ons van de begrafenis van die oom te kunnen weghouden. Oom zou een lijstje hebben waarop stond wie wel en niet mocht komen en wij mochten niet komen omdat we hem niet vaak genoeg opgezocht hadden. Later vertelde mijn nicht, hun dochter, dat dat volledig uit de duim gezogen was.
Nog even over hoe leerkrachten vroeger omgingen met pesten... nee dat ze er niet mee aan de slag gingen was niet normaal. Ik heb vroeger ook een akkefietje gehad, die had ik wel min of meer aan mezelf te wijten, maar goed mijn klasgenoten gingen daar wel even mee aan de haal. De onderwijzer heeft mij toen geholpen.
Jaloers
Dat woord komt in mij op wanneer je schrijft over je opleiding. Daar kan jij niets aan veranderen.
Leef je leven met je gezin en de dierbaren om je heen en laat je zus niet bepalen wat jij moet doen ( zorgen voor je ouders). Dat mag je zelf bepalen.
Hier zijn door de loop der jaren ook scheve situaties gegroeid. Ik bezoek zowel mijn vader als mijn moeder. Ze wonen apart. Niet uit verplichting maar uit de behoefte om te zien hoe ieder het maakt en wat je voor ze kan doen. Ze zijn soms vergeten wie ik ben en zien mij eerder als een verpleegkundige die hen aandacht geeft.
Sommige bezoeken zijn tenenkrommend, sommige bezoeken juist fijn want zolang ze leven kan je hun stem horen.
Ik bemerk ook wel wat meer medelijden voor ze voel.. Dat gevoel is gekomen door iets afstandelijker er in te staan. Je kan hun 'ellende' niet voelen als je zelf verkrampt door hun aanwezigheid.. Ga niet op de stoel van een dochter zitten maar op de stoel van sociale medewerker. Dat ontspant en zo doet een bezoek jou ook 'goed'.
Ps Wanneer ik geen zin heb om de gaan, ga ik een andere dag. Ik moet niet, ik mag.
Dat knagen
Vind ik ook lastig.
Ik weet inderdaad niet of ze iets hebben geprobeerd. Ik durf dat ook niet zo goed te vragen.
En op school, tja. Ik hoop dat het er niet zo aan toe ging op alle scholen. Ik zat ook gewoon niet op een fijne school. Wel denk ik dat er tegenwoordig meer aandacht voor pesten is.
En al dat geroddel en liegen over mensen komt mij ook bekend voor. Ik ben daar zelf ook een paar keer slachtoffer van geweest. Was er ineens iemand boos op me terwijl ik nergens van wist. En de opvoeding van mijn kinderen deed (doe) ik ook verkeerd. Maar dat werd meestal niet direct gezegd maar met stille hints (of ik hoorde het van mijn tante).
Mijn ouders hebben ook veel mensen met wie ze goed bevriend waren en nu voorgoed ruzie mee hebben. Dat zegt ook wel iets over hoe ze zijn.
Ik ben bang dat mijn ouders eenzaam zullen worden zo.
Sterkte
Goed dat je jou hart gelucht hebt.
Mijn man zit momenteel in de fase dat hij het contact met moeder wil verbreken, er is in de loop van de jaren veel gebeurd. Schoonvader is vorig jaar overleden en alles wat ze op zijn sterfbed beloofde is ze niet nagekomen. Dat was voor mijn man de druppel. We houden afstand, maar schoonmoeder snapt niet wat er mis is.. En hij heeft het al tigkeer uitgelegd. We hebben gezegd dat ze altijd contact met de kinderen kan hebben maar dit heeft ze niet eens gedaan de afgelopen jaar.
Bregje
Hoe oud zijn je kinderen? En wat vinden die ervan?
Ik zie mijn moeder alleen op verjaardagen en die zou ook zeggen geen idee te hebben waarom. Ze is afgelopen jaar wel eens geweest om 'ook eens tijd te besteden aan' deze kleinkinderen, wat ik een vreemde formulering vond.
andere kant in omgeving
In mijn omgeving ken ik twee ouderparen van wie een van de kinderen heeft aangegeven geen contact meer te willen hebben. Beide ouderparen kunnen niet een duidelijke oorzaak aangeven en hebben er heel veel verdriet van. Ik persoonlijk ken deze mensen als warm en betrokken, maar ken niet de verhalen van de kinderen. Het kan voor buitenstaanders dan ook heel moeilijk zijn om te begrijpen waarom de kinderen geen contact meer willen. Voor de beide ouderparen is het trouwens ook onbegrijpelijk.
Het kan best dat de kinderen hun jeugd net zo ervaren hebben als TO, maar nogmaals, ik ken de kant van de kinderen niet.
fransje
Hoe ouders tegen het ene kind doen hoeft niet te zijn hoe ze tegen het andere kind doen. En hoe ze over een kind praten hoeft niet te zijn hoe ze tégen een kind praten. Ik denk dat mijn moeder ook heel anders praat over mij tegen anderen (om zichzelf beter af te schilderen) dan tegen mij. Ik kan me wel voorstellen dat het voor een buitenstaander dan onbegrijpelijk is.
Bijvoorbeeld, ik was ooit eens depressief en moeder jammerde dat het zooo erg voor haar was. Waarschijnlijk ook tegen anderen: betrokken. Maar voor echte hulp, praktisch, waarvan ik aangaf dat het zou helpen, gaf ze niet thuis. Hoe het met me ging interesseerde haar alleen in die mate waarop het op haar zou terugslaan. Dochter in problemen? O wat erg voor je, zeggen vriendinnen dan, wat ben je toch zielig/sterk/betrokken. Mij actief helpen deed ze niet. Niet meedenken, niets.
(Ik heb een vriendin van haar wel eens wat horen zeggen namelijk, en die bleek over een heel andere situatie een behoorlijk gekleurd verslag gekregen te hebben.)
Mensen gaan natuurlijk niet tegen kennissen vertellen dat ze een pispaaltje hebben of hun ene kind voortrekken of een kind achterstellen of iets dergelijks. Nee, dan zeggen ze "we begrijpen helemaal niet waarom onze zoon geen contact meer wil, we hebben er alles aan gedaan".
Fransje
Het zou best heel goed kunnen dat mensen die mijn ouders kennen het ook zo ervaren. Het zijn wel mensen die de schijn graag ophouden.
Maar ik heb ook contact gehad met een vriend van mijn vader, iemand met wie hij veel samen zijn hobby uitvoert, en die mij dus niet zo goed kent.
En hij begreep mij ook.
Hij vond het namelijk zo opvallend dat hij in het begin dacht dat mijn vader maar 1 kind had, en pas toen ik er toevallig een keer bij was, dacht hij dat ik mijn zus was. Toen ontdekte die vriend dat mijn vader twee dochters heeft. Dat voorval is lang geleden maar die man kom ik regelmatig tegen en ik hou dan ook best vaak een praatje met hem. Dat voorval is hem wel bijgebleven. En hij heeft zich er ook meerdere keren over uitgelaten. En dat vond hij voor mij ook rot.
Ik geloof ook dat deze vriendschap niet meer zo leuk is als eerst.
Ook familie met wie ik gesproken heb viel het op dat mijn ouders altijd over mijn zus praten (in erg positieve zin) en mij niet vaak noemen, of alleen als ik iets fout heb gedaan.
Pug
Herkenning wat betreft depressies.
Maar tegen mij meer van "tja iedereen is depressief tegenwoordig" En nooit meer vragen hoe het gaat. En dan van mijn tante horen dat mijn moeder zo bezorgd is...
Ik werd een vijf jaar geleden ernstig ziek, en ze is niet een keer bij me langs geweest. Ik had dood kunnen gaan.
Toen ik was opgeknapt en een keer bij haar kwam vertelde ze me hoe erg zwaar ze het heeft gehad. En erna nooit meer vragen hoe het nu gaat. Ik heb nog chronische klachten, slik medicijnen en heb controles.
Aan de andere kant kreeg ik wel steeds een uitgebreide update van al haar kwalen. Maar die zijn inmiddels ook niet mis.
ja
"Ik zei nog tegen de buurvrouw dat jij [zo raar] deed omdat je zo geden hebt onder de scheiding."
versus een paar jaar later
"Ik wist niet dat jij daar mee zat hoor, je ging altijd naar boven."
Maar in geval 2 sprak ik haar aan op haar gedrag tijdens de scheiding. Dus of ik er last van had hangt puur af van tegen wie ze het heeft of zo.
(Van de scheiding had ik geen last. Alleen van haar labiele gedrag. En ik deed ook niet raar. Ik hield alleen geen gesprekken met d3 buurvrouw maar hield het bij goeiedag zeggen. Ik was 16 en buren waren 65plus. )
pug
Mijn kinderen zijn 6 en 7 jaar oud. De oudste wilde al jaren niet meer mee naar oma, de jongste wilde dat wel omdat oma altijd veel snoepjes had. Ze missen er eigenlijk niets aan. Ze hebben goed contact met mijn ouders en zelf heb ik ook nog 2 opa's en 1 oma.
bregje
O dat is dan wel 'fijn'. Bij mij zijn ze fan van oma's huisdier. Wat ze van oma vinden weet ik niet, maar oma neemt ook bijna geen initiatief om ze te zien. Op andere manieren contact opnemen ook niet. Dus ik kan me niet voorstellen dat ze heel gehecht zijn. Mocht iemand het contact verbreken dan missen ze niet veel.
Helaas geen echte leuke oma hier, alleen leuke die geen familie zijn.
pug
Ja hier ook geen leuke oma, een oma die ze alleen kan stillen met tv kijken snoep geven, terwijl ze liever aandacht willen. En als ze dan iets zeggen dan moeten ze niet zo hard praten. Op verjaardagen komt ze vaak maar hooguit een half uur en dan krijgen ze echt cadeautjes waar ze absoluut niet om gevraagd hebben, vaak action spul dat meteen kapot is. Ik kan een boek schrijven over mijn schoonmoeder.. Het erge vind ik dat ze gewoon 100 meter van school woont (gelukkig moeten we de andere kant op), ze heeft ze nog nooit opgehaald van school en als we ze tegen komen in het dorp doet ze net of ze ons niet ziet..
Dit jaar vieren we maar alleen de verjaardag met mensen die wel aardig doen en ze aandacht geven, dus zonder oma. Die ruziet al 7 jaar op onze verjaardagen.
contact met familie/vrienden van je ouders
Dat zou ik wel willen. Contact met familie, of met (de schaarse) vrienden van mijn ouders. Ik weet niet precies wat ik dan zou willen: misschien vragen wat zij van mijn ouders vinden, of hoe ze tegen mijn jeugd aankeken, zoiets. Ik weet ook niet of ik daar wat mee opschiet, en of ze wel op mij zitten te wachten (want ja: ik kreeg ook altijd te horen dat ik niet interessant genoeg was voor de familie. Ik geloof overigens niet dat mijn ouders dat deden om mij te plagen, maar omdat ze daar zelf door gekwetst waren.) . Ik heb sowieso mijn familie al lang niet meer gezien, en nog nooit zonder mijn ouders erbij, de vrienden idem dito. Ze wonen ook niet bepaald in de buurt. Klinkt misschien stom, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken...
Wel fijn dat jij contact hebt gehad met de vriend van je vader, Saturnus. Dan krijg je toch nog een beetje bevestiging van je gevoel achtergesteld te zijn. Heb je zelf dat contact gezocht, of kwam je hem toevallig tegen?
Die vriend
We wonen in een kleine stad. Die vriend heeft een baan in de horeca en ik kom daar best vaak, niet altijd als hij werkt, maar toch.
En we doen boodschappen bij dezelfde winkel. Dus ja die loop ik best vaak tegen het lijf.
Die bevestiging is vind ik wel heel fijn. Ik heb bijna mijn hele leven gedacht dat ik gewoon stom en vervelend ben. Dat is best moeilijk om af te leren. Dan is een beetje bevestiging wel erg fijn.
De "missing missing reasons"
@Fransje: "Beide ouderparen kunnen niet een duidelijke oorzaak aangeven en hebben er heel veel verdriet van. "
Als het aan het kind ligt, kunnen ouders dat meestal heel goed aangeven: verslaving, psychiatrische stoornis, een partner die het kind 100% controleert en isoleert.
Het onvermogen om een oorzaak aan te geven komt vaak voort uit het onvermogen om te luisteren; een onvermogen om kritiek in ontvangst te nemen dat zo extreem is dat de kritiek niet eens onthouden wordt.
Een goede uitleg van dit verschijnsel is hier te vinden:
http://www.issendai.com/psychology/estrangement/missing-missing-reasons.html
Kinderen willen niets liever dan gezien, geaccepteerd en geprezen worden door hun ouders. Saturnus zal ongetwijfeld meerdere pogingen gedaan hebben aan haar ouders uit te leggen wat er mis gegaan is. En ongetwijfeld zullen Saturnus' ouders ook zeggen dat ze niet weten waarom Saturnus het contact verbroken heeft.
Saturnus: je hoeft niet bang te zijn om de fouten van je ouders te herhalen. Je hebt een sterk persoonlijk verantwoordelijkheidsgevoel dat je in staat heeft gesteld een goede opleiding te voltooien ondanks alle bagage van thuis, je kunt je verplaatsen in het standpunt van anderen, en je ziet je kinderen als zelfstandige personen die hun eigen keuzes mogen maken (bijvoorbeeld over contact met je ouders) en als ze iets anders kiezen dan jij doet dan zie je dat niet als een aanval op jouzelf. Dat zijn zo maar drie punten die ik in de topic kan vinden waarop jij heel anders bent dan je ouders.
De zondebokken van de wereld komen vaak veel beter terecht dan hun broertjes en zusjes. Ze maken niet dezelfde fouten. Ze worden veel eerder slachtoffer (pesten, huiselijk geweld) dan dader.
Het is waar dat veel narcissisten mishandeld zijn als kinderen. Maar dat is nog steeds een minderheid van de mishandelde kinderen die tot narcissist wordt. Dat kan gebeuren, dat kinderen zo bang worden voor straf dat ze niet durven toegeven dat ze iets fout gedaan hebben, ook aan zichzelf niet. Dan ontstaat het narcissistische "ego" en een hele reeks aan misvattingen, drogredenen en gedragingen om dat ego te beschermen tegen confrontatie met de werkelijkheid.
En heel veel volwassenen die mishandelen zijn helemaal niet zelf mishandeld, maar zijn "alleen maar" getuige geweest van mishandeling (van een broertje/zusje of van een van hun ouders). Zekers als het betreffende kind tegelijkertijd ook nog eens "nooit iets fout kon doen" in de ogen van de ouders. Dat is een verwachting waar een kind onmogelijk aan kan voldoen en ook dat kan veroorzaken dat het kind zichzelf voor de gek gaat houden en een narcissistisch "ego" vormt dat vervolgens beschermd moet worden. Jouw zus loopt waarschijnlijk meer risico dan jij.
Saturnus, het is mogelijk dat je door een rouwproces bent gegaan. Niet alleen het contact met je ouders ben je kwijtgeraakt, maar je hebt ook afscheid moeten nemen van de hoop dat je ouders zich ooit nog als "ouders" naar jou toe gaan gedragen. Daarbij krijg je niet de ondersteuning van je omgeving die je zou krijgen als je ouders daadwerkelijk dood gingen, wat het misschien moeilijker maakt. Misschien ook makkelijker, want er komen minder verwachtingen op je af over hoe je zou "moeten" voelen. Anyway, wat ik wil zeggen, een rouwproces bestaat uit meerdere fasen met heel veel verschillende gevoelens, en misschien dat dat systeem (7 stages of grief ofzoiets) je kan helpen je eigen gevoelens een plekje te geven? Ik proef een beetje uit je bericht de vraag "Is het raar dat ik me opgelucht voel? Zou ik iets anders moeten voelen?"
