Ik hou het bijna niet meer vol
Mijn man en ik liggen in scheiding. Helaas is heel veel nog onduidelijk en dus onzeker: hoe we het precies qua zorg voor de kinderen gaan doen, wat er hier meegenomen gaat worden uit het huis, hoe we de financieen gaan regelen (word nu hard aan gewerkt; ik werk parttime, bijna ex fulltime en verdiend veel meer,ik kan alleen het huis absoluut niet bekostigen).
Gezien onze omstandigheden is de beste optie dat mijn bijna ex hier vlak naast komt te wonen, hij nu dan ook mee bezig is en hopelijk begin maart gaat gebeuren. Vanwege onze omstandigheden is dit veruit de beste optie maar al met al vind ik het en vreselijk dat ik zo en afhankelijk van hem blijf en voor mijn gevoel zo niet echt opnieuw kan beginnen.
De kinderen weten nog nergens van maar merken duidelijk al heel lang dat het niet zo is zoals het hoort te zijn hier thuis en ik zou hen dan ook het liefst zsm de waarheid willen vertellen, ben zo bang dat dit tekenend zal zijn voor de rest van hun leven. Ik heb gelukkig wel zo'n goede verstand houding met de kinderen (7 en 11 jaar)dat ze weten dat ze altijd alles met mij kunnen bespreken en ik er altijd voor hen ben.
Bijna ex wil wachten met gezamelijk vertellen hoe de zaken ervoor staan totdat hij naar zijn nieuwe huis vertrekt.
Ondertussen leven wij nog samen hier in huis (slapen apart) maar ontlopen elkaar zoveel mogelijk. Als we 1 woord wisselen hebben we ruzie. 's avonds eten we gezamelijk met de kinderen maar zijn vreselijke momenten: ik kan wel permanent huilen en zit me maar te vermannen. Continu worden we dus met elkaar geconfronteerd, moeten helaas op bepaalde vlakken samenwerken.
Ondertussen weet de omgeving en school nergens van af en moet ik al zo lang toneel spelen hetgeen me zo'n verdrietig en eenzaam gevoel geeft. Vrienden en familie weten het wel en ik kan mijn hart dan ook best wel eens ergens luchten alhoewel ik het gevoel heb dat dat minder wordt + naasten er ook niet lastig mee wil blijven vallen; zij kunnen er ook niets mee en ik begrijp dat als ik alleen maar kan huilen en me verdrietig voel het ook niet prettig is om in mijn gezelschap te verkeren.
Ik wil door met mijn leven, me niet continu als nu al zo'n lange tijd me zo verdrietig eenzaam en ongelukkig voelen. Ik vecht voor mijn gevoel maar door maar stort steeds weer in omdat ik het gevoel heb niet opnieuw te kunnen beginnen door de omstandigheden.
Voor de kinderen wil ik er ook zijn maar dat is steeds moeilijker op te brengen.
Alles qua huishouden en gezin en daarom heen + mijn werk komt op mij neer, bijna ex is slechts bezig met zijn woning te realiseren en gezamelijke financieen in te verdiepen hoe dit op te lossen. Structuur, het zo gezellig mogelijk maken, zo leuk mogelijke schoolvakanties ervan maken, tijd en aandacht geven ed voor de kinderen komt ook allemaal op mij neer.
Ik kan echt continu wel huilen en er komt dan ook weinig uit mijn handen. Ik weet gewoon niet hoe me hier staande in te houden en zo goed mogelijk uit te komen.
Ondertussen heb ik al een afspraak staan met een psycholoog maar door omstandigheden is dat pas over een kleine 2 weken.
Zucht, waarschijnlijk kunnen jullie hier ook weing mee, het is al zo fijn om even van me af te kunnen schrijven.
Oeh traantje,
"Bijna ex wil wachten met gezamelijk vertellen hoe de zaken ervoor staan totdat hij naar zijn nieuwe huis vertrekt."
Waarom?? Om ze niet te belasten?? Kinderen hebben meer door dan je zelf zou denken.
"Ik vecht voor mijn gevoel maar door maar stort steeds weer in omdat ik het gevoel heb niet opnieuw te kunnen beginnen door de omstandigheden."
Doordat je in een schijnwereld leeft vergt dit verschrikkelijk veel energie van jou. Dit hou je dan ook niet lang meer vol, helemaal niet als je pas over 2 weken bij een psycholoog terecht kan.
Jade
Dank voor je reaktie.
Inderdaad wil hij de kinderen niet belasten maar ik ben van mening dat ze nu al zo ontzettend lang belast worden door onzekerheid, aanhoudende ruzies, kilheid in huis ed.
Ook realiseer ik me dat ik continu toneel speel/in een schijnwereld leef en dit energie vreet. Ik wil hier dan ook zsm uit en doe er alles aan maar weet echter niet wat ik verder nog zou kunnen doen om her zsm uit te komen vandaar dat ik mijn hart hier heb gelucht.
Ik denk
dat je er goed aan doet de kinderen wel op de hoogte te brengen. Ze merken geheid nu wel de enorme spanning en fantaseren over hoe dat komt... wat zij gedaan hebben dat dat zo is. Geloof me, kinderen betrekken alles op zichzelf, ze zijn nu eenmaal het middelpunt vanm hun eigen leven. En hu fantasien zijn veel erger dan de waarheid. Vertel ze hoe het zit!
Bovendien hebben zij ook recht op het afscheidsproces waar jij al midden inzitten.
Hoe wou je man dat doen...' hee jongens, je moeder en ik gaan scheiden: tabee dan"' ???
Zelfde schuitje
Hoi Traantje,
je hebt er verder niks aan, maar ik bevind me in een vergelijkbare situatie. Erg moeilijk allemaal. Ook mijn dagelijkse directe omgeving weet nergens van: school, buren. En aangezien ik full-time thuis ben, loop ik dus ook de hele tijd te doen alsof... Op dit moment ben ik zes maanden zwanger, werk dus niet en kan niet een, twee, drie aan een nieuw huisje komen. Dat kan ik ook niet betalen als ik niet een baantje vind. Dus tot juni/juli zit ik hier nog wel 'vast'.
Fladder noemt een punt waar ik mijzelf ook vaak op betrap, je zegt wat hij wil, maar wat wil jij? Wil jij wel in dat huis blijven? Je kan ook wat anders zoeken eventueel, zodat je zijn steun niet nodig hebt. En wil jij het wel vertellen, aan de kinderen en de rest? Maakt dat dan bespreekbaar met je man en sta voor wat je wil. (ik heb in een dwarse bui gewoon mijn ouders ingelicht, maar dat viel uiteraard niet goed. en terecht hoor, ik had dat eerst wel even mogen zeggen.)
Verder hebben wij hier gisteren de agenda's getrokken en de weekenden voor de aankomende maand verdeeld. Op die manier kan ik ook even helemaal weg hier, helaas wel zonder kinderen, maar okee. Even tot rust komen, naar een vriendin, rustig winkelen, of wat je dan maar nodig hebt. In ieder geval wel even bijladen. En een ander weekend is hij ook even weg. Zou zoiets bij jullie ook kunnen?
Waarom moet je continue huilen? Zelf had ik daar erg last van toen ik eigenlijk wou dat het goed kwam. Als het goed is word dat steeds minder. (daar hoop ik op tenminste...) Afgelopen weekend hebben we dusdanig ruzie gehad dat het kwartje bij mij langzaam begint te vallen. Ik hoop dat ik snel net zo makkelijk afscheid kan nemen van onze relatie als hij, dat zou de boel een stuk makkelijker maken. Wel voel ik me nog steeds wat lusteloos, maar ik probeer toch maar zoveel mogelijk wel te doen. Van de week eens lekker een avondje naar het zwembad oid. Wederom, er even tussenuit. Rust.
Nou, ik klungel maar wat aan hoor, weet ook niet hoe ik het anders moet doen. Ik hoop dat je er wat aan heb.
Reaktie
De kinderen heb ik al meerdere keren verteld dat zowel bijna ex als ik het net als de kinderen heel erg vinden dat we steeds zo'n ruzie hebben, dat dit absoluut niet hun schuld is en wat er ook gebeurt wij altijd van hen blijven houden.
Ik ga er nog een keer op aan dringen het wel samen aan de kinderen te vertellen op korte termijn.
Fladderbeestje, bijna ex is nogal dominant, ook vaak arrogant maar desondanks ook vaak onzeker. Veel heb ik de afgelopen jaren maar laten gaan ivm de lieve vrede bewaren. Echter ging dit steeds meer ten koste van mijzelf waardoor ik er steeds meer tegenin begon te gaan hetgeen de vele ruzies opleverden + het nooit goed met elkaar communiceren, belangrijke zaken niet uitpraten, nooit wat leuks doen samen, al het leuks en initiatieven daartoe moesten van mijn kant komen, altijd zorgde en verzorgde ik maar andersom nooit. Ik heb er voor mijn gevoel alles aan gedaan het goed te laten komen maar helaas gaat dat niet als je er in je eentje voor vecht. Bijna ex is het hier helemaal niet mee eens en verwijt mij van alles en nog wat maar ik weet voor mijn gevoel zeker dat het zo is zoals ik het net opgeschreven heb.
Dat vlak bij elkaar blijven wonen kan ik niet teveel op ingaan vanwege eventuele herkenning. Echter wat ik erover kan zeggen is dat we een enorme financiele strop zouden krijgen die ik waarschijnlijk nog jaren of de rest van mijn leven merk als ik nu een huisje, flatje oid verder bij hem vandaan zou huren.
Ik weet niet goed hoe ik het zou willen: aan de ene kant blijven waar ik nu woon aangezien dat prima is en voor de kinderen vertrouwd en een veel mindere impact straks als we uit elkaar gaan.
Aan de andere kant blijf ik zo voor een groot deel financieel afhankelijk aangezien ik de hypotheek ed niet van alleen mijn salaris kan betalen + ik veel van doen blijf houden met hem in het dagelijks leven maar misschien is dat minder erg als we niet meer onder 1 dak wonen.
Dat hij een deel van zijn salaris aan mij en kinderen zal moeten afstaan straks vind ik aan de ene kant terecht:alle jaren dat hij carriere kon maken, met hobbies tot in de treuren toe bezig zijn ed, deed ik werkelijk alles wat onze relatie, onze kinderen, ons huishouden en alles daarom heen wat ons samen aanging alleen. Aan de andere kant zou ik graag geheel financieel onafhankelijk zijn.
Ik word dus erg heen en weer geslingerd.
Het steeds moeten huilen komt door me geregeld zo verdrietig voelen, het toneel moeten spelen, er zo goed mogelijk voor de kinderen er te zijn als ik zelf soms niet meer kan, het onzekere, dat het mij niet gelukt is mijn huwelijk gelukkig samen oud te worden etc
Op de momenten dat ik alleen nog maar kan huilen heb ik dus ook nergens zin in terwijl ik normaal veel energie heb en positief ingesteld ben.
Morgana Fata, wat een verdrietige situatie waar jij je in bevindt! Hoe gaan jullie het doen qua kinderen vertellen, wie waar wonen en wanneer en waarom vertel je je het je omgeving niet? Heb je goed kontakt met familie en/of vrienden bij wie je terecht kunt?
Hier ook
Hoi Traantje
Ik zit in dergelijke situatie, alleen wij zijn inmiddels wat verder. We hadden al vaak gesproken over scheiden maar het gebeurde gewoon niet, angst voor verdriet van de kinderen en andere persoonlijke onzekerheden.
Uiteindelijk trok ik het niet meer en heb het aangestuurd naar een scheiding. Ik denk dat ik wel de tijd heb genomen om zijn emoties te laten gelden.Ik vond dat wel belangrijk en nog. heel veel boosheid had hij, en ik begreep dat ook wel. Ik was al de stap verder en gaf hem de tijd het te verwerken en te wennen.Ondertussen hield ik me koest maar ging uit om info te winnen en maakte mezelf steeds sterker hiermee.
De acties hoeven niet te wachten, die kun je doorpakken en de emoties de tijd geven, die volgen uiteindelijk wel alleen heeft de ander niet het zelfde tempo.
Toen hij begon te zien dat het menus was bij mij, ik ging op huizenjaht enzo begon hij wel wat rustiger te worden en werden sommige dingen bespreeekbaar. Het golfde van goed kunnen praten samen tot woede en negeren.
Ondertussen een mediator geregeld en uiteindelijk kwamen we daar terecht. dat heeft geholpen, hij ging inzien dat boos en vechten niets zou opleveren.Het zou mij niet binnen houden en het zou heel veel geld gaan kosten uiteindelijk.
Op een dag besloten het samen aan de kinderen te vertellen. Dat ging best goed. En weer heb ik hem een paar weken rust gegeven om alles te verwerken en klaar te kunnen zijn voor de volgende stap. Ondertussen ging ik door met regelen en kocht een huis.
Bij elke stap die maakte ontving ik boosheid en veel weerstand maar we kwamen altijd weer in balans, en dan weer door naar weer een moeilijke stap, vrienden en fam vertellen, en weer tijd gegeven om te verwerken. Mij heeft dit geholpen om zelf ook de tijd te nemen om beetje bij beetje dit leven los te laten. Ik heb mij ook regelmatig laten leiden door mijn bijna ex, maar dan gebeurde er helemaal niets dus bleef ik dominant op de achtergrond aanwezig om alles op de rails te krijgen.
Het is zwaar, heel zwaar, met vele emoties van iedereen die je liefhebt,
Toch is deze tijd waardevol geweest en zie het als een investering om straks verder te kunnen als lieve ouders die elkaar met respect behandelen.
De boosheid is na al deze maanden wel weg bij hem en hij gaat geloven in zijn eigen kracht. Ik eis geen ali, zal nooit zijn kinderen afnemen, ik wens slechts een goede verstandhouding en hoop dat als we een jaar verder zijn iedereen uit de pijn is.
Voeg je niet teveel op de voorgrond maar pak ondertussen je eigen zaken door. Laat de emoties wat met rust en zoek het niet op, die volgen echt wel.
Veel sterkte en succes met alles.
Vr gr
Tara
Traantje,
jullie kinderen hebben veel meer in de gaten dan hij zelf denkt. De onzekerheid, de ruzies, de kilte......ik zou zeker aandringen om binnenkort een gesprek met de kinderen hierover aan te gaan. Wat Koentje ook al aangeeft: als hij een huisje heeft is het dan van: "En tot kijk, we gaan scheiden?".
Uiteraard zullen de kinderen zeer verdrietig zijn, maar als ze het op moment horen als hun vader gaat verhuizen slaat het dubbel zo hard in. Ik heb uiteraard geen glazen bol die hun reactie kan voorspellen, maar om het hen te vertellen op het moment dat hij naar een ander huis gaat is wel heel erg hard.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte toe.
Traantje
Je schrijft dat hij eventueel dicht bij komt te wonen, maar niet waarom je dagelijks nog veel met hem van doen zal hebben, waarom is dat?
Het financiele gebeuren zou ik me ook niet zo druk over maken in eerste instantie. Mocht je het in de toekomst toch bezwaarlijk vinden, dan kan je altijd nog verhuizen, meer gaan werken, wat dan ook. Als het een enig zins redelijk allimentatie bedrag is, en hij vind het ook geen probleem, waarom zou je het dan niet doen?
Het heen en weer geslingerd worden merk ik ook duidelijk. Er gebeurd ook zoveel tegelijk. En voor je tijd hebt om van het ene te bekomen, staat het volgende al weer voor je neus. Zoveel om ineens over na te denken, te beslissen. Ik probeer me maar te bedenken dat de meeste keuzes niet voor altijd zijn. Mocht ik later toch iets verkeerd gekozen hebben, dan moet ik dan maar weer opnieuw kiezen. Heb je iemand in je omgeving waar je veel mee kan praten? Die er niet zo emotioneel inzit zoals jezelf? Of mischien maatschappelijk werk? Die schijnen je van goed advies te kunnen voorzien.
Je verhaal over het karakter van je ex is voor mij ook zeer herkenbaar. en zeker nu, nu ik het allemaal alleen moet gaan doen en dus veel meer zeg wat ik eigenlijk denk/voel, merk ik hoe ver dat gegaan is. Veel en veel te ver. En dat neem ik mijzelf dan weer kwalijk. Hoe heb ik dat kan laten gebeuren? En ook, hoe voorkom in dit in de toekomst? met een nieuwe partner, maar ook met mijn aanstaande ex, we moeten tenslotte nog lang met elkaar door 1 deur. Daarvoor ga ik ook naar therapie. (onder andere)
De toekomst die er ineens zo anders uitziet. Het gevoel gefaald te hebben. Ook heel herkenbaar. Dan kijk ik hier uit het raam, naar de plantjes die we(ik) vorig jaar neer gezet hebben, denkend er nog heel lang van te kunnen genieten, maar nee dus. Straks woont hier iemand anders.(Hij blijft hier, ik ga weg) De plannen die we voor het huis hadden, de tuin, ons verdere leven. De vakantie deze zomer. Het gaat allemaal niet door. Ik had hem deze maand willen verassen met een weekendje Parijs. Heerlijk nog even samen voordat de derde zou komen, oppas al geregeld. Gaat ook niet door. (erger nog, hij gaat met iemand anders een weekendje weg...) Daar kan ik ook heel verdrietig van worden. Aan de ander kant is het al minder diep dan een paar weken terug. En hopelijk, als we een paar maanden verder zijn...
Ik probeer maar zoveel mogelijk nieuwe plannen te maken. Te bedenken hoe leuk mijn leven straks is. Kan je mischien iets nieuws oppakken? Iets wat dan helemaal van jou is? Waar je een beetje je ei in kwijt kan. Zelf heb ik besloten na de bevalling op iets van zelfverdediging te gaan. Wil me graag fysiek sterker voelen, mijn agressie kwijt kunnen, en mensen ontmoeten. Helaas gaat dat nu even niet natuurlijk, met mijn zes maanden buik, maar het geeft wel vorm aan mijn nieuwe leven.
De directe omgeving weet het nog niet, omdat we eerst vrienden en familie willen inlichten. Schoonzus weet het nog niet, en aangezien ik een goede band met haar heb, wil ik het eerst haar vertellen. De kinderen zijn nog erg klein, 2.5 en net 4. Dus die vertellen we het pas als het concreet is. Als er een nieuw huis is en ze bijna gaan verhuizen. Maar goed, onze kids zijn dan ook een stuk jonger. En zelf bij hun merk ik duidelijk dat ze er veel last van hebben....
Reaktie
Inmiddels zijn er het er over eens de kinderen het binnenkort te zullen gaan vertellen.
Dat nog veel met elkaar van doen zullen hebben komt omdat we hetzelfde huis blijven delen maar wel met 2 aparte opgangen. Wasmachine en vriezer zullen we bv samen mee gaan doen. Verder wil ik hier geen details over kwijt aangezien ik al helemaal niet op herkenning zit te wachten.
Als we het zo niet doen zullen we de rest van ons leven waarschijnlijk grote financiele zorgen houden.
De onzekerheid over alles, het steeds met elkaars geconfronteerd worden, alles wat gewoon doorgaat en domweg altijd al druk was maar nu vaak aper vol te houden omdat er bijna de hele dag zoveel emoties door mijn lijf gaan, het dan vaak toneel moeten spelen voor de buitenwereld en voor de kinderen het stabiel te houden etc etc valt me vaak zo zwaar. Gelukkig ben ik nu op mijn werk en heb ik werk wat ik heel graag doe dus dat is even een fijne afleiding.
Morgana Fata, wat een moeilijke situatie voor jou! Ik leef met je mee. Heeft je bijna ex al een ander ofzo? Praten jullie over het geheel cq hoe is jullie verhouding?
Ik moet het hier even bij laten, tot later.
Verstikkend
Dag Traantje,
wat een verhaal heb je. Als ik het lees voel ik mijn keel bijna dichtknijpen, wat een herkenbaar ellendig gevoel. En voor mij is het al ruim 4 jaar geleden.
Ex en ik hadden besloten uit elkaar te gaan, maar precies op dat moment raakte ik mijn baan kwijt. Ik wilde in ons huis blijven wonen en hem uitkopen, maar daarvoor had ik dus een andere baan nodig.
Het heeft 4 maanden geduurd voor ik die vond. Ik was uit eten met ex-collega's toen mijn vriend me belde, dat ik was aangenomen. Diezelfde avond heeft hij, zonder mij dus, de kinderen verteld dat we gingen scheiden. Dat heb ik hem erg kwalijk genomen, ik vond dat we dat samen moesten doen.
Daarna hebben we nog maanden hetzelfde huis gedeeld, omdat hij eerst geen enkel initiatief nam om te vertrekken, en vervolgens een huis vond waar hij pas maanden later in terecht kon.
Dramatisch was dat, en dat is precies wat je beschrijft. Ik zag er ook zo tegenop om het aan iedereen te moeten vertellen, achteraf snap ik dat niet meer zo, maar dat was toen echt een struikelblok. Aan familie, en vrienden, en ouders van de vriendjes van de kinderen. Uiteindelijk heb ik hem toch, een paar maanden voor hij kon verhuizen, gevraagd te vertrekken en bij iemand te logeren. Vanaf dat moment ging het beduidend beter met mij. Ik kon eindelijk de schijn loslaten, het was een feit dat we uit elkaar waren en die oprechtheid (dan liever alleen) voelde honderd keer beter dan de jaren daarvoor.
Je komt er doorheen hoor, en dan hervind je je eigen kracht, maar op dit moment kun je je dat misschien nog niet voorstellen. En die fase herinner ik me erg goed. Vreselijk was het. En maar piekeren en puzzelen, hoe moet dat straks nou allemaal. Ik wens je veel sterkte en wijsheid, en - in aansluiting op vorige berichten - wees eerlijk tegen je kinderen, want dat kunnen ze aan. Je sterk houden, en niks willen laten merken, daar trappen ze echt niet in.
groet, Birthe
Lieve traantje
Je had zo'n lieve reaktie op mijn verhaal, terwijl ik toch heel slachtofferig ging doen. Dank je!
Ik heb je op t moment niet veel te bieden vrees ik. Ik herken wel veel in jouw verhaal. Vooral over dat je elkaar ontloopt en elk woord ruzie wordt. Naar en onwerkelijk niet? Het lijkt me heel moeilijk om in de toekomst dan toch nog zo dicht bij elkaar te zijn. Wat moet dat moeilijk zijn!
Ik heb het de kinderen vrij snel verteld. Mijn kinderen zijn drie en vier. Eerst zouden "we" het vertellen, maar op een bepaald moment is er geen spoor van "we" meer.Ik haat me anders voordoen dat ik ben, onduidelijk zijn, zeker tegenover de kinderen, helemaal als ik dan zoveel huil. En ik vind dat de kinderen recht hebben op duidelijkheid en ik weet wat het met je doet als je als kind voelt dat er iets heel ergs gebeurd, maar er wordt niet over gepraat. Dat vreet. Maar het is zo lastig uitleggen aan die jonkies. Sorry, ben even kwijt hou oud jouw kinderen zijn.
Ik heb het in stappen gedaan. Steeds een beetje en uiteindelijk dat papa in een ander huis gaat wonen. Dat papa en mama nog wel samen zouden willen als het kon maar dat het niet meer kan en dat papa en mama dat samen hebben gedaan.Niet hun schuld! Dat we allebei heel graag goed voor de kinderen willen zorgen en dat we dat beter kunnen als we niet meer samen zijn.
Dus ze kunnen het dan leuk hebben bij mama en leuk hebben bij papa, maar samen kan niet meer.
Nou ja, de kinderen hebben eigenlijk gereageerd van: ja, das logisch. Al wou de oudste savonds huilend haar pappie niet kwijt... Toch valt me op hoe sterk de kinderen zijn, niet normaal!
Ik ben ook altijd heel open naar de kinderen over wat ik voel, wat er gebeurt enzo, waarom ik verdrietig ben of boos, zonder te hakken op pa, maar wel laten merken dat het voor mij anders voelt. Hoe klein ze ook zijn, ze pikken het echt wel op. Ze worden denk ik niet gespaard door nog niets te vertellen, maar dat vond jij geloof ik toch al.
Nou ja, hoop dat dit niet teveel over mij ging, ik ben nogal ziek. Dus ben niet helemaal helder.
Ik was vooral van plan je heel veel lieve knuffels te sturen en sterkte van mij. Was het maar vast lente, niet?
Liefs, Floriene.
Birthe en floriene
Dank voor jullie reakties en ondersteunende woorden.
Helaas zijn we hier nog geen stap verder: het leven gaat gewoon door, we werken beiden en hebben het druk met de dagelijkse zaken waarbij het dus niet meevalt op deze manier dat allemaal door te komen.
Ik blijf maar hopen en doe er ondertussen alles aan dat de situatie zo snel mogelijk duidelijk en dus rustiger wordt voor alle partijen. De kinderen zullen we over een paar dagen gaan vertellen samen. Ondertussen praat ik al geregeld met hen als het weer eens heibel is thuis + ben zo stabiel mogelijk voor hen; zorg dat voor hen alles zo normaal mogelijk doorgaat en er geregeld leuke dingen zijn en gezellige momenten.
Traantje hoe gaat het?
Hoe gaat het met je?
Is het jullie al gelukt het de kinderen te vertellen?
Liefs, Floriene.
Floriene (ot),
wat ben je toch een lief mens......zelf zit je in een heel verdrietige situatie, maar blijf je oog houden voor anderen.....
Ik wens jou heel veel sterkte toe (uiteraard geldt dit ook voor Traantje)
Floriene
Dank voor je berichtje.
Helaas hebben we het nog altijd niet aan de kinderen verteld. Binnenkort is er 1 jarig in het gezin + bijna ex gaat binnenkort een week voor zijn werk op reis (hoera!). Hierdoor wilt hij het pas rond 1 feb gaan vertellen. Ik vind dit geen goed idee aangezien de sfeer hier van kwaad tot erger wordt en de kinderen dat merken en probeerde dus normaal overleg met hem om de kinderen zodoende zsm te vertellen waarop het gesprek weer agressief van zijn kant werd en eindigde met "barst" en "krijg de tering" . Zo agressief en hatelijke opmerkingen ed doet hij steeds naar mij + ook steeds in het bijzijn vd kinderen en ik vind dat dit gewoon echt niet kan en ontloop hem dan ook zoveel mogelijk + dat ik zo neutraal mogelijk naar hem toe ben en al helemaal niet in het bijzijn vd kinderen me zo als hem gedraag. Is allemaal op te brengen maar niet voor altijd; toen ik dit draadje startte zat ik er bv helemaal doorheen.
Er is nog zoveel onzekerheid qua wanneer hij ophoepeld + verdeling vd financieen waar nu hard aan gewerkt wordt om hier hopelijk per eind volgende week duidelijkheid in te krijgen. Ondertussen roept hij maar steeds dat alles van hem is en doet hij alsof hij vreselijk barmhartig is en alsof we alles door 2 moeten delen terwijl hij 'tig x zoveel verdiend als ik. Hij doet geen barst in huis en heeft geen idee wat er allemaal bij komt kijken maar vind zichzelf fantastisch als hij een keer kookt of stofzuigt als ik aan het werk ben, pffftttt....
Heel herkenbaar wat je schrijft over het alles omdraaien: hier gebeurt dat ook met zo ongeveer alles. Eerst ging ik daarvan steigeren, nu doet het me weinig meer, ik weet nl hoe het daadwerkelijk zit.
Wat je schrijft over die advocaat: ik zou als ik jou was echt zsm een andere nemen want dit is echt waardeloos.
Uit ervaring weet ik dat het met de meeste advocaten helaas zo gesteld is. Maar voordat je met een nieuwe in zee gaat probeer eerst af spraken te maken zoals dat je verwacht dat je teruggebeld wordt etc
Hopelijk lukt het je om in deze zeer moeilijke tijd prioriteiten te stellen zodat je ruimte creeert om zelf staande te blijven en alles zo goed mogelijk te kunnen regelen.
Ik duim heel hard voor je en leef met je mee.
Helaas moet ik het hier bij laten; bijna ex loot heel de tijd om mij heen en zucht en steunt en gaat zowat uit zijn dak omdat hij niet weet wat ik aan het typen ben en zich van alles in zijn hoofd haalt, of ik met diverse zeer geheime zaken bezig ben ed, pffftttt..
Tot gauw weer.
Misschien
toch handiger te bedenken wat goed is voor de kinderen, in plaats van wat hij allemaal wil?
Ik ken dat wel hoor, ik ben/ik hoop nu was ook altijd bezeig met rekening te houden met wat HIJ wil, maar als ik bedenk dat het niet goed is voor de kinderen, houd ik daar sneller mee op.
Maar goed, je doet wat je kunt. En ik heb het idee dat je super je best doet.
Ik ben benieuwd, hoe reageren je kinderen op alles en kun je wel een beetje met ze praten erover?
Lief, dat je op mijn situatie ingaat, ik had even het gevoel dat ik in mijn eigen draadje zat. Maar hier ben ik gewoon benieuwd naar jou hoor, al is het fijn denk ik (?) als we gemeenschappelijke dingen kunnen uitwisselen.
Sterkte met het wee'-end joh.
Liefs, Floriene.
Jade (ot)
Dank je!
Floriene.
Hoi floriene
Dank voor je reaktie; het wordt inmiddels een heen en weer draadje tussen jou en mij want verder reageert er niemand. Dit stelt mij teleur maar helaas is het niet anders; misschien maar gelukkig dat ik niet zo interessant ben.
Vwb de kinderen is er goed met ze te praten en is er gelukkig nauwelijks ruzie op het moment aangezien we elkaar heel veel ontlopen. Het ze vertellen hebben we vanwege de omstandigheden toch maar richting eind vd maand geschoven maar dan gaat het hoe dan ook verteld worden + ook school en omgeving.
Helaas probeert bijna ex de kinderen op diverse manieren te "paaien" ipv gewoon normaal te blijven doen; waarschijnlijk voelt hij zich schuldig, machteloos etc en wilt hij dat zo compenseren maar ik merk dat vooral de oudste geregeld een loyaliteitsprobleem heeft door bv overdreven aan pa te hangen en net als hem rottig naar mij te doen hetgeen ze dan weer niet volhoudt. Ik druk haar dan telkens weer op het hart dat ongeacht wat er tussen haar vader en mij is, we altijd beiden van haar houden + spreek geen kwaad over bijna ex.
Ondertussen gaat het hier door zoals al jaren: hij dag en nacht met zijn eigen ding + computer bezig, 's avonds ook ieder voor zich en ik draai voor het gehele gezinsgebeuren, huishouden etc op. Ook nu realiseer ik me weer dat ik al zo ontzettend lang ongelukkig was met de situatie, niets met bijna ex had behalve de kinderen, we nooit iets leuks deden , alles van mij uit moest komen, nooit communiceerden hetgeen ik wel probeerde maar hij niet wilde etc etc en zo vaak alleen van mijn kant van alles heb ondernomen dit goed te krijgen, hierover te praten etc maar niets uithaalde, situatie bleef gewoon hetzelfde + als ik het eens niet meer trok werd hij nog boos op me ook cq ik kon nooit op hem rekenen en er werd nooit voor mij gezorgd.
Nu draait hij al een tijd van alles om maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat een intelligent mens niet bij zichzelf te rade gaat. Hij is overduidelijk gefrustreerd van het geheel en gaat om het minste of geringste uit zijn dak. Ik zal dan ook zo blij zijn als hij hier opgehoepeld is maar zoals dat er nu uitziet gaat dat minstens eind maart worden. + heerst er ook nog heel veel onzekerheid over de financieen hetgeen op dit moment allemaal uitgezocht wordt door een deskundige aangezien het nogal complex is, we alles op 1 hoop gooiden vanaf het begin etc. Ik hoop dus zo dat we hier ook zsm uitkomen en duidelijkheid in komt aangezien dat zoveel rust zal geven.
Tot binnenkort weer!
Traantje,
wie zegt dat jij niet interessant bent?? Dat moet je nou niet gaan denken omdat er weinig reacties zijn)
Het is jammer dat je moet wachten om het te vertellen, maar toch snap ik dat het beter is om even te wachten, omdat er bijna iemand jarig is.......dat eerst maar achter de rug en het dan samen vertellen.
Kinderen zijn loyaal aan zowel vader als moeder......jouw oudste heeft daar heel erg last van en gaat haar vader napraten. Logisch, hoewel het pijn doet........maar je bent zo goed bezig (echt waar!) door zelf rustig te blijven en haar vertellen dat jullie allebei van haar houden en dat dat niet zal veranderen.
Heel veel sterkte met alles (ik lees wel mee, maar ik weet ook niet altijd wat ik moet schrijven)
ook is het heel goed om niks negatief over hem te zeggen tegen je kinderen.
Als jullie het hebben verteld tegen vrienden e.d. kun je net als Floriene hopelijk samen met hen gaan lachen en relativeren, zodat er lucht kan ontstaan in die verstikkende negatieve energie
Jade
Dank voor je reaktie.
Inderdaad denk ik ook zeker dat dat zo is. Nu vrienden en familie er van weten voelt dat al als zo'n stuk lucht voor me.
Helaas gaat het geheel nog altijd gepaard met dat ik me geregeld boos voel, hetgeen zeer waarschijnlijk steeds veroorzaakt wordt door continu met hem geconfronteerd te worden en op vele vlakken in onzekerheid te zitten, samen een huishouding en kinderen te moeten doen waarbij ik echt alles doe en hij slechts met zijn eigen woning ok mkn bezig is, iedere avond tot een uur of 2 's nachts zijn geld aan het tellen is, achter zijn pc of tv zit en 's morgens er meestal na 11.00 pas uitkomt (als hij tenminste niet hoeft te werken). Plus hij de kinderen zo paait. Ondertussen loop ik me hier rot te werken om alles op orde te houden, te laten draaien etc en dan kan ik wel in staking gaan echter heb ik daar de kinderen en mezelf alleen maar mee.
Gelukkig is hij vanaf morgen een aantal dagen op reis hetgeen ik echt blij om ben.
Ook de onzekerheid wanneer hij eindelijk eens hiernaast gaat worden is heel erg vervelend; ik schat in dat dat eind maart pas zal zijn. Helaas kan het zo niet anders aangezien we het huis of niet zullen verkopen in deze tijd en/of voor misschien de helft wat het waard is en dan de rest van ons leven in de financiele ellende zitten. Echter wil ik alles wel vast gaan laten leggen op papier zodra we er uit zijn en zodra het kan de boel wel verkopen en echt 2 gescheiden levens gaan leiden ook al is dat over 1 a 2 jaar pas. Om dit alles goed te regelen kost helaas veel tijd.
Doordat ik continu zo met hem geconfronteerd wordt kan ik ,zoals vandaag, zo boos worden over alle jaren dat hij zo alles op zijn beloop heeft gelaten, geen prioriteiten stelde, onze relatie al helemaal niet als prioriteit stelde, we steeds meer vereenzaamden,mij zo heeft laten barsten, ik degene was die maar voor onze relatie bleef vechten als enige, relatietherapie organiseren, keer op keer van alles blijven verzinnen, proberen te communiceren met elkaar, heel veel water bij de wijn doen etc etc Van zijn kant kwam geen enkel initiatief en liet hij mij jarenlang compleet aan mijn lot over en werd slechts boos als ik het allemaal niet meer trok of ziek was.
We werken beiden ongeveer evenveel uren per maand maar hij verdiend helaas veel meer. Toen we dit zo gingen verdelen was de afspraak ook dat we kinderen, huishouden ed ook 50/50 zouden verdelen; hier heeft hij zich nooit aan gehouden. Alles laat hij achter zich rond slingeren, kinderen krijgen ook steeds verkeerde voorbeeld en ik ben dan uiteindelijk de zwarte piet.
Bah, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Zo belachelijk vind ik het ook dat hij alles omdraaid, ik begrijp echt werkelijk niet hoe hij hierbij komt en vraag me serieus af of hij dat zelf geloofd. Bij zijn familie heeft hij mij ook zwart gemaakt terwijl ik altijd voor hen klaar stond; geen idee wat hij daar verteld heeft, ik hoor echter helemaal niets meer van hen sinds zij weten dat we definitief uit elkaar gaan. Kontakt met mijn familie en vrienden heeft hij nog wel alhoewel dat wel zal verwateren aangezien hij geen enkel kontakt onderhoudt.
Nouja, ik heb mijn hart weer even gelucht en weet dat het weer beter met me gaat + te relativeren is vanaf morgen als hij voor een aantal dagen op reis is en ik weer even adem kan halen.
