Ik moet even wat kwijt.

Sleur

Zou het kunnen dat jouw vrouw zich verveeld bij jou, met jou? Durf die vraag te stellen, hoe pijnlijk het antwoord misschien ook is... Alleen met echte openheid komen jullie hier uit.
Onyx

Rust

Het kan heel goed dat je vrouw tijd tekort komt, voor zichzelf. Dat herken ik wel. Kinderen, werk, helemaal geweldig maar nooit eens rust. Dat heeft dan echt helemaal niks met jou te maken. Ik heb ook wel momenten dat ik me even terug wil trekken en dat doe ik dan ook.
Maar praten vind ik wel belangrijk. Jij wilt haar nl. wel begrijpen, zeg je dat ook? Misschien begrijpt ze zichzelf even niet.
Ik zou zeggen: wel met elkaar in contact blijven en probeer dat ze haar worstelingen wel blijft delen met jou. En jij moet bij haar je ei kwijt dat je op je tenen loopt, want dat is ook niet goed.

Antwoorden

Hallo allemaal,

Om op iedereen zijn vragen te beantwoorden, deze reactie. Ik weet idd dat ze zich verveelt. Het is iemand die altijd mensen om haar heen wilt hebben. Ze heeft jaren lang thuis gezeten. Ze ging heel af en toe stappen met vriendinnen. Ik heb er totaal geen problemen mee, dat ze iets voor zich zelf wil hebben, maar daar versta ik andere dingen bij voor. Inderdaad sporten of eigenlijk maakt het me niet uit wat. Dat ze af en toe gaat stappen heb ik ook totaal geen problemen mee, maar als dat minimaal 1 keer per week gebeurt dan ga ik me toch wel af vragen of dit wel klopt. Iedere keer als ik me dat afvraag dan bedenk ik me dat het eigenlijk totaal niet uitmaakt wat ze gaat doen. Ik zei alleen al dat ik dus meerdere ( 3) avonden per week alleen thuis zit en voor de kinderen zorg. Dit is gewoon niet anders, maar als ze dan ook nog meerdere avonden per week gaat stappen dan word het wel heel saai. Laatst hebben we het er over gehad en afgesproken dat ze 1 keer per week gaat stappen. Omdat ik wel snap dat ze tijd voor zich zelf wilt, vind ik het eigenlijk al bezopen dat ik haar moest beperken tot 1 avond. Wat ik gewoon wil is dat ze ook gewoon thuis wilt zijn, of dat we samen dingen gaan doen als ze het thuis zo saai vindt. Als ze nu een weekend niks doen heeft ( bedoel gewoon thuis zijn) vindt ze het dus al saai. Zelf doe ik inderdaad weinig op dit moment. Heb een paar jaar geleden veel de behoefte gehad om te gaan stappen, maar dat beperkte zich op de hoogtijdagen tot 1 keer per maand max. Niet dat dat een standaard hoeft te zijn. Ik wil er thuis even niet meer over beginnen, want dan voelt ze zich totaal niet begrepen. Ze zegt dan dat ze het gewoon nodig heeft. Als ik haar dan zeg dat ik dat begrijp, maar het wel heel erg veel vind, zegt ze gelijk dat ik niet wil dat ze dingen voor zich zelf mag doen van mij. Jullie zien wel dat we elkaar op dit moment totaal niet begrijpen. Ik maak me verschrikkelijk veel zorgen omdat ik toch denk dat ze ergens mee zit, maar dit of nog niet door heeft of toch niet wilt zeggen ( ook al ze steeds zegt dat er helemaal niks is). Waarschijnlijk zal ze dit ook wel lezen en door hebben dat het over ons gaat. Ik hoop dan niet dat ze kwaad wordt, want ik wil het kwijt zonder haar op wat voor manier dan ook te kwetsen. Nou ja mochten jullie nog meer weten, vraag maar raak. Ik wat dat betreft meer opzoek naar een oplossing die jullie denk ik niet voor deze kwestie kunnen geven.

Cru

Eerst wilde ik hierboven zetten "Get a life", Ha Ha" maar dat is wel erg cru, al is het wel de crux van de zaak. Je partner heeft lang thuis gezeten, schrijf je, en nu heeft ze zo te lezen het leven herontdekt. Veel mensen maken zo'n fase door en die kan idd bedreigend zijn voor je relatie. Je claimt haar en tegelijkertijd sta je jezelf dat niet toe, want je beseft dat je het daar alleen maar erger mee maakt. Je wekt de indruk van haar afhankelijk te zijn voor je plezier en ontspanning en geloof me: dat werkt averechts, zo' n man die avond aan avond op je zit te wachten. Ik zou er ook hard voor weglopen. Zoek een oppas en ga zelf ook op pad. Ga eens met je vrienden naar de kroeg, hardlopen, racefietsen oid en af en toe een weekendje mannendingen doen met vrienden. Zorg dat er weer leven in jullie brouwerij komt en maak jezelf wat minder beschikbaar en daardoor juist spannender.

Saai thuis en het echte leven buiten de deur?

Is hetgeen wat steekt dat voor je vrouw thuis bij jou zijn synoniem is met saai en dat het echte leven, wanneer ze zich vermaakt elders en met anderen is?

Heb je haar weleens gevraagd hoe ze naar haar idee een leuke enerverende tijd met jou samen kan doorbrengen? Tenminste dat is de vraag die ik mijn partner zou stellen in jouw situatie; Prima dat je je vermaakt buiten de deur met anderen, maar kun (of wil) je je ook nog vermaken samen met mij?
J.

Cru, maar toch waar

Je hebt idd helemaal gelijk. Ik moet ook vaker de deur uit. Iets voor mijn zelf vinden. Tja maar wat is nog even de vraag. Alleen oppas regelen is toch wat prijzig, maar kan natuurlijk ook op andere dagen. Ik moet zeggen dat jou bericht mij het meest aanspreekt. Toch moet er ook tijd zijn om dingen met ons tweeen te doen en dat is niet thuis zitten. Nou ja ga idd maar verder met een leven krijgen. Zal wel tijd nodig hebben.

Ja maar

ik begrijp dat ze 's avonds werkt en dan ook nog het liefst 3 avonden per week wil stappen. Sorry, maar ik vind dit ook geen goed teken. Lijkt wel alsof ze zo min mogelijk tijd met jou samen wil doorbrengen. Hoe oud zijn jullie? Om mij heen zie ik steeds meer vrouwen van rond de veertig die hun leven opeens totaal omgooien. Gaan weer stappen en achter de (jonge) mannen aan enzo. En uiteindelijk gaan ze scheiden. En ik woon in een vinexwijk met 1,5 verdieners, witte scholen, 2 auto's en 3 kinderen per gezin, waar de meeste bewoners zo rond de veertig zijn. Ik heb kort achter elkaar op deze manier 3 huwelijken zien sneuvelen. Blijkbaar wilde de vrouw opeens een stukje jeugd inhalen ofzo (waren allemaal langdurige huwelijken van 20+ jaar).
Wil niet zeggen dat het bij jou zo is, maar ik zou eisen dat ze praat.

Idd die veertigers

vrouwen rond de 40 zijn niet te vertrouwen, die krijgen een is dit alles gevoel, ik zie het om me heen veel gebeuren.

Maar het hoeft niet zo te zijn, ik ga ook veel vaker uit dan mijn man, ik heb nog wilde haren en hij is ze al kwijt, zegt hij.
Maar ik kan er ook erg van genieten om lekker thuis te keutelen en te lummelen met man en kinders.
Manlief moeten soms agenda's trekken om een avond "banken" af te spreken. Met uitgaan is niks mis, maar met "niet thuis willen zijn" misschien wel.

groet, polly

Ho ho ff wat recht zetten

misschien was ik niet duidelijk, maar ze werkt 3 avonden. Dat betekent dat we er normaal gesproken nog 4 over hebben. En om nou alle veertigjarige vrouwen over 1 kam te scheren lijkt me ook niet de bedoeling. Ze wil echt nog wel met mij de deur uit alleen doen we dan andere dingen. Als je kids hebt is het niet zo makkelijk om samen de deur uit te gaan. Ik spoor gewoon zelf niet helemaal, want ik ga me opeens heel onzeker voelen wn dat zou gewoon niet moeten. Als je het hele draadje leest kan je er wel uit opmaken dat is af en toe verschrikkelijk in de put zit, en het volgende moment het volkomen begrijp. Het enige wat ik zou willen is meer tijd met elkaar, want dat hebben we de laatste tijd in mijn ogen ook te weinig gehad. Dat zou ook een keer kunnen zijn dat ik mee ga, want een biertje drinken en dansen vind ik ook het leukste van stappen. Als we dan nog eerst uit eten zijn geweest is mijn avond perfect. Daarnaast moet ik ook meer de deur uit, maar met 4 kids van 2 tot 10 is dat niet altijd even makkelijk. Ik moest gewoon ff mijn verhaal kwijt want dat lucht onwijs op.

Overdag werken?

Waarom gaat ze niet overdag werken? Dan zijn er 7 avonden om te verdelen.

Groeten Leandra

Oh gelukkig

Ik kreeg de indruk dat ze en een aantal avonden werkte en nog een aantal avonden wilde stappen. Precies zoals Polly het zegt, met af en toe uitgaan is niets mis, maar met niet thuis willen zijn wel. Ik begrijp dat jij niet het gevoel hebt dat dit zo is. En ik scheer zeker niet alle veertigers over een kam, ben er zelf ook een en als wij op zaterdagavond ons bedje induiken zo rond twaalven, zeggen we wel eens gekscherend tegen elkaar: "poeh, je zult nu nog moeten stappen zeg" De ellende van stappen op zaterdagavond is dat je hele zondag er ook nog een keer aan gaat en daar heb je het toch echt te druk voor vaak als veertiger.
Kan je vrouw haar vertier niet wat meer overdag zoeken? Ik ga zelf 3 ochtenden per week sporten, kinderen zitten nu op de basisschool, maar bij de meeste sportscholen zit overdag ook een creche en anders zoek je die er op uit. Op woensdag ga ik daar altijd eerst een bakkie doen met vriendinnen. Persoonlijk heb ik altijd erg behoefte als we erg uithuizig zijn geweest (vergaderingen, laat werken) om lekker op de bank te hangen 's avonds. Meestal val ik dan rond half 9 in slaap haha. Dus mijn man zou hier ook best kunnen posten: "er zijn weken bij dat wij elke avonden afspraken hebben, overwerk, vergaderingen, hondentraining etc en als we dan eens samen thuis zijn, valt mijn vrouw op de bank in slaap" Maar dat heeft echt niks met hem te maken hoor, dat overkomt me gewoon.

De oplossing

De oplossing kan zo eenvoudig zijn... Let op: stop met piekeren, stop met vragen naar het waarom bij haar, start met jullie leven samen avontuurlijker te maken.
Hoe? Bedenk dat jij haar weer voor je moet winnen, net als in jullie verkeringtijd. Maak geheime verrassingsplannen voor een avondje-uit en regel daar ook alles voor. Het enige dat je haar moet vragen is om die bepaalde avond, dat weekend misschien zelfs, voor jou vrij te houden. Verdere informatie volgt, mevrouw!
Ik wil maar zeggen: kruip uit je piekerhoekje, hup ten aanval met alle creativiteit die je in je hebt! En heb daar zelf ook nog lol in...
Onyx

Daar was ik zelf dan..

Niet dat ik hier ooit kijk maar mijn man maakte mij vannacht wakker om te praten,alweer praten,we doen niks anders de laatste tijd! En noemde toen dit stukje..
Ik weet echt niet meer hoe ik nu weer moet reageren! Ik kan het wel uitschreeuwen inmiddels maar met mij is er niks aan de hand!!!!!!!
Pff,ik werk 3 avonden in de week , dit doe ik al 9 jaar! Heb het daar naar mijn zin maar is niet iets wat ik blijf doen als de kids groter zijn dus vraag ik wel eens info aan over een opleiding ofzo en dat wordt dan gelijk gezien als het feit dat ik dus ongelukkig ben en de kroeg in duik…..
Toen ik mijn man leerde kennen was ik eigenlijk wel al een beetje hetzelfde persoontje als nu. Ik ben heel graag onder de mensen en graag de deur uit. Ik kom uit een klein dorp en heb 3 zussen en een broer, zodoende ken ik hier heel veel mensen, heerlijk vind ik dat. De eerste 10 jaren van ons samen zijn hadden wij elk weekend ons huis vol met onze vriendengroep,die toen allemaal kinderloos waren. Super leuk maar ja , paar zijn verhuisd,er worden kinderen geboren dus dat wordt allemaal een stuk minder. Ik heb gewoon veel sociale contacten nodig...Op een gegeven moment een keer met mijn zus mee geweest naar haar stamkroeg, helemaal leuk! Leerde nieuwe mensen kennen maar kwam uiteraard ook veel oude bekende tegen,super!! Echt helemaal mijn kroeg. Nou in het begin overdreef ik het misschien maar we hebben nu ‘afgesproken’ dat ik 1 keer in de week weg ga….Nooit gedacht hier nog discussie over te krijgen op mijn vierendertigste…Echt ik genoot, kinderen hadden er geen last van,sta sochtends gewoon op tijd op. Was ook gezellig tegen mijn man, sex ging erop vooruit... Maartoch mijn man trekt dit niet, gaat in mijn telefoon zoeken, mijn berichten checken…Helemaal uit zijn plaat toen hij een smsje vond van een jongen die vroeg of ik nog naar de hoeck ging,zo totaal onschuldig. Ik ben altijd al een mannen persoon geweest, beste vriend is dan ook een man..
Wat moet ik nu doen dan? Die ene avond opzeggen en een glimlach op mijn gezicht en gaan maar weer? Ik weet het niet hoor, zo’n heisa om niks….
Nu wil mijn man in therapie samen dus ja ik ga wel mee maar wat we daar nou moeten bespreken?

Wendelien

Een vrouw naar mijn hart haha, helemaal zoals ik er ook over denk!!
Gr Linda(die eigenlijk anoniem wilde...maar te snel drukte..)

Linda en haha

Mag ik vragen hoe lang jullie al een relatie hebben? En Haha, wat voor werk doe jij, vind je je werk leuk, haal je daar voldoening uit zeg maar. En Linda, ik werk ook vaak 'savonds en moet er soms 'savonds op uit voor mijn werk, maar dan ook nog eens één keer per week op stap, dat zou ik niet trekken, maar goed dat is persoonlijk. Verder denk ik dat als Haha een probleem heeft, ook al zie je niet waar hij zich druk over maakt, dan zou ik dat toch serieus nemen. Als je alleen maar roept dat er niks aan de hand is dan bagatalliseer je zijn probleem, blijkbaar is er iets aan de hand waar iets aan gedaan moet worden.. Groeten, Yvon.

Maar je 'samen voelen'

Samen zijn of je samen voelen hoeft toch geen avonden lang?? Ik weet niet hoor, maar wij doen niet eens zoveel samen, maar ik voel me toch écht niet alleen. Ik kan al ons 'samenzijn' voelen als we even samen koffie drinken en praten over onze dag. Even zonder t.v. of muziek of kinderen (die zijn toch ook wel eens weg?). Of als we samen een programma kijken en er van genieten en de volgende dag er nog over hebben en kunnen discuseren. Al is het maar 5 minuten ergens tussen de drukte door. Soms zijn we in gezelschap en dan gaat het ergens over en dan kijkt hij mij aan en ik hem en dan 'weten' we wat de ander denkt. Dat is maar een halve seconde en toch geeft dat een 'samenzijngevoel' genoeg voor de hele avond. Of als we kijken naar verrichtingen van onze kinderen, en ik zie op zijn gezicht wat ik ook doormaak...zoiets. Of we zien een mooie zon's ondergang in de auto en een liedje dat we beiden mooi vinden speelt op de c.d. en de kinderen slapen achterin en ik zucht (ik ben gelukkig) en hij zegt alleen maar: "heerlijk hé?" En ik hoef het alleen maar te beamen en we zitten de rest van de rit stil hand in hand (wel lastig schakelen). Dát is samen zijn, je samen voelen voor mij. En daar hebben wij écht geen avonden en avonden voor nodig. Pfff daar hebben we beiden niet eens het geduld voor.
groeten albana

Yvon

Ik wil zeker niet bagatalliseren maar hij denkt dat er met Mij dingen aan de hand zijn, en die zijn er dus niet!!Hij loopt met zijn eigen onzekerheden en die zijn ontstaan vanaf het moment dat ik wat vaker wegging. Het enige wat ik dan kan doen is mijn kroegavond opgeven,waar ik mijn energie uithaal!!
Wij kennen elkaar vanaf dat ik 17 was,hij 18,echte relatie vanaf 20 jaar en ook snel daarna gaan samenwonen.Ik was 23 toen ik moeder werd wat ik ook echt heel erg graag wilde!
Gr Linda

Linda

Ik denk niet dat het enige wat je kan doen is dat je je kroegavond opgeeft; daar hebben jullie nu over afgesproken dat je eens per week gaat, dat is toch mooi. Maar ik zou er wel op in gaan waarom hij zich zo voelt, en dat serieus nemen, hij ook dus. Groeten, Yvon.

Wat een gedoe om niets

ben je nou zo verschrikkelijk onzeker om een avondje kroeg in de week? Lees ik dat nou serieus?
Jezus, als mijn man zo zou zijn zou ik ook de kriebels krijgen. Ik ga ook rustig een aantal avonden in de week uit tot diep in de nacht (nu ik zwanger ben even niet) maar misschien ben ik de week daarop wel weer alle avonden thuis.
Mijn man is dan zelfs zo lief om mij uit te laten slapen de dag daarna, zelf heeft hij niet zoveel behoefte aan uitgaan. Hij zit liever thuis, maar gunt mij mijn lol
De eerste de beste keer dat hij bewust mijn telefoon gaat checken om te kijken of er geen vreemde smsjes binnen komen heeft hij een groot probleem.
Misschien door zo moeilijk te doen en de hele tijd te willen praten jaag je je partner juist verder weg.
Ik zou er ook helemaal simpel van worden.

Haha en linda

Ik zeg het maar even simplistisch. Als je in een relatie iemand iets wil afpakken, betekent dat meestal dat je zelf iets tekort komt. Maar omdat het verrekte moeilijk is om je echt kwetsbaar op te stellen (niet zielig maar kwetsbaar) is het gemakkelijker je op de ander te richten en te zeggen dat het niet ok is wat die ander doet. Dat neemt die ander je natuurlijk niet in dank af en ze distantieert zich nog verder van je. Dat is trouwens ook niet echt slim want zo zeggen beide partners: omdat jij .. kan ik niet .. of iets in die koers. Dat polariseert en verhardt en daar wordt jullie relatie echt niet beter van. Overigens: zeer herkenbaar.
Ik denk dat die relatietherapie helemaal geen slecht idee is. Niet omdat het probleem inhoudelijk zo groot is, dat is het waarschijnlijk niet. Maar de communicatie erover kan veel beter. En dan leven jullie vast weer lang en gelukkig Met 1 keer in de week stappen voor mevrouw en samen fijne dingen doen voor meneer.
Succes & groet, Jo Hanna

Snap

Nou, ik snap "haha toch maar even niet" wel dat hij schrikt met een vrouw getrouwd te zijn die opeens van het kroegleven houdt. En dat zeg ik niet ivm bang voor vreemd gaan. Maar ieder z'n heug.
Maar ik denk dat het beter is dat ze allebei met elkaar gaan mailen nu

Begrijp het best

Hoi,

Ik denk dat die relatie therapie toch een goed idee is. Nu is het namelijk niet eens meer mogelijk om over jullie probleem te praten, hoe stom het probleem misschien ook is. Eigenlijk draait het in alle relaties om communicatie, en als je dat niet meer kunt of elkaar niet kunt of wilt begrijpen...dan komt er verwijdering. Práát dus met elkaar, wordt niet boos, probeer je te verplaatsen in de ander, zeg wat je hier schrijft tegen de ander, en lukt het samen niet, ga dan inderdaad naar een therapeut. Je zult er echt veel aan hebben, het wordt er voor jullie denk ik dan echt beter op.

Maxime

ik begrijp jullie allebei trouwens hoor

Hallo linda

Goh zeg, kom ik je hier tegen, in deze rubriek! Toch maar even reageren dan. Heb ik wel eens verteld dat mijn hubbie en ik ook in therapie zijn gegaan, zo'n beetje het jaar voordat mijn nu 2-jarige werd geboren. En eigenlijk dachten we voor HET probleem te gaan, maar al gauw kwamen we er achter dat HET probleem eigenlijk alleen de manier waarop je er over praat, denkt, voelt etc is. Communicatie is hier al eens genoemd. Jij vindt dat je geen probleem hebt, maar het feit dat jouw man maar blijft twijfelen, praten, piekeren maakt dat jullie wel een probleem hebben. Hij komt er niet uit zo denk ik? Het is heel herkenbaar hoor, wij hadden in therapie heel wat eye openers, LiesbethMan dacht dat het aan Liesbeth lag, maar zijn reacties deden soms de communicatie de das om, en andersom had ik toen pas door wat Liesbethman soms beweegt.

Ik zou serieus overwegen om wel in therapie te gaan, als je man dat nodig heeft. Ook al is het alleen maar voor hem, en doe je het alleen maar om wat te leren, van hem, voor hem. Je bent samen verantwoordelijk voor hoe goed je in je vel zit in de relatie, dus die inspanning kan ik echt aanraden.

Het is niet goed dat hij het nodig vindt in jouw telefoon te neuzen, dan zijn er dingen aan de hand die niet lekker lopen, het maakt ook echt niet uit wie schuld heeft of wie er wat aan moet doen. Een buitenstaander kan je echt helpen dingen wat anders te bekijken.

Ik ben in ieder geval super blij dat we het gedaan hebben, we zijn een keer of 10 geweest, en daarna 0x0 behoefte gehad aan meer, en verder gaat het super nu. Ik schaam me ook niet ofzo. Ik ben blij dat we de stap gezet hebben voordat we in scheiding zouden liggen, nu was er nog redden aan.

Overigens, ik begrijp jullie allebei hoor, ik geloof ook direct dat je gewoon graag mensen om je heen hebt, je bent een super gezellig mens, en ik snap je hub ook wel, als je 40 uur werkt, daarnaast 3 avonden alleen zit, is dat best ongezellig. Nou moet ik zeggen dat ik ook fulltime werk, minstens 3 avonden alleen zit, we beiden ons eigen dingen doen maar de vaste afspraak hebben 1 avond samen wat te doen. Kids eten dan samen, na bedtijd eten wij samen met kaarslicht en hebben tijd voor elkaar. Ook een tip van de therapeut, een vaste afspraak voor met z'n twee. Die wordt ook strak gepland, en de rest gaat zoals ie gaat.

De vraag is wat nou het probleem is, is dat het alleen zitten, het feit dat je een eigen leven hebt, of dat hij je niet gelooft, of dat er wat in hem veranderd is? Dan pas kan je wat doen. Samen.

Succes hè!

Ha die liesbeth!

Nou ja haha, wat 'grappig' dat ik je nu hier tegenkom, ik met mijn anonimiteit, helaas! ;o)
maar goed, we hebben gisteren weer eens flink gesproken, ben ook wel boos geworden omdat ik tegen een muur van onbegrip liep, er was met mij niks aan de hand! Tuurlijk heb ook ik een probleem als mijn man ergens mee zit maar die had het er elke keer over dat Ik niet lekker in mijn vel zou zitten en dat is het dus niet! Nou dat is nu wel overgekomen geloof ik haha. Dus de lucht is geloof ik aardig geklaard hier, en huwelijks therapie, ik ga mee hoor maar denk niet dat wij daar veel aan hebben. We weten de antwoorden zelf ook wel, zijn ook al eens eerder in therapie geweest en dat vonden we beide veel te veel geiten wollen sok types!;o))
Maar goed, we gaan zien hoe het loopt!
Bedankt voor je berichtje! x

Horen haha en linda nou bij elkaar?

of volg ik het niet helemaal meer.

Liat:

ja