Ik raak mijn moeder kwijt
mijn moeder is een lieve hartelijke vrou,ze heeft altijd voor me klaargestaan,ik kon met alles bij haar terecht,kortom; voor mij was ze de perfecte moeder.
ik zeg was,want ik merk dat ik haar kwijt raak.
ze is inmiddels op leeftijd,door een herseninfarct,enkele tia,s en ouderdom is ze veranderd.
ze begrijpt soms mijn problemen niet meer,is minder geinteresseerd,wordt afstandelijker en kan behoorlijk bot zijn.ook heb ik soms het gevoel dat ik haar moeder aan het worden ben en zij het kind.
dit ken ik niet van haar,het past ook niet bij haar.
ik begrijp wel hoe het komt,dat ze er niets aan kan doen,en ik neem haar ook niets kwalijk,maar ik vind het zo moeilijk om de moeder die ze was te verliezen.hoe ga ik hier mee om?
Moeilijk susanne...
helpt het als je haar voortaan als 'oma' ziet en niet als je moeder? Het lijkt misschien kunstmatig, zo'n ingreep, maar mij heeft dat geholpen.
En dan merk je tussendoor kleine momenten waarop er toch weer iets als vanouds tussendoor schijnt!
tonny
moeilijk meid. Mijn ouders leven niet meer, ik heb al 20 jr een fantastische band met mijn schoonmoeder. Ze begint te dementeren en verandert. En dat is niet niet niet niet leuk. Ik kan me niet eens begínnen voor te stellen hoe dat moet zijn als het je moeder is (hoewel het dan bij jouw moeder wat anders is).
Sterkte.
Tirza
Ach..
Dat lijkt me vreselijk. Mijn ouders zijn al lange tijd geleden overleden maar zijn tot op het laatst wel helder geweest. Dit lijkt me eigenlijk nog moeilijker te verteren, het in stapjes op deze manier verliezen.
Oma?
ik kan haar niet zien als oma,want ze niet mijn oma,ze is mijn moeder,de vrouw die ales van me weet(wist)de enige die mij kent vanaf mijn babytijd.het lijkt alsof mijn basis aan het verdwijnen is,en hoewel ik een volwassen vrouw ben ,mis ik toch die moeder,die steun en toeverlaat.
het is alsof ik langzaam afscheid aan het nemen ben van haar,van degene die ze was,ik weet dat ik echt niet mag klagen,want ze leeft nog,er zijn talloze jonge(re) vrouwen die geen moeder meer hebben,maar toch,het doet pijn.
Het is ook afschuwelijk susanne...
en pijnlijk. Afscheid ervaren terwijl iemand er nog is...
tonny
Misschien toch oma
Lijkt me afschuwelijk, sus-anne. Echt. En tips hoe ermee om te gaan? Het enige dat ik kan bedenken is dat je het natuurlijk niet persoonlijk moet nemen. In die zin begrijp ik wel wat tonny zegt: als je het wat meer buiten je plaatst, dus haar als oma van je kinderen ziet en wat minder als je moeder met wie je die goede band hebt, is het minder direct en minder pijnlijk.
We maken nu eigenlijk hetzelfde mee met mijn schoonmoeder, die ikzelf altijd wel als goede vriendin heb beschouwd. Dat gaat eigenlijk niet meer, hoewel ze zelf diep beledigd zou zijn als ik het zou proberen uit te leggen. Ze wordt gewoon oud...
Maar ik heb ook wel eens gehoord dat veel dementie-achtige verschijnselen bij ouderen ook te maken kunnen hebben met bepaald vitaminengebrek, omdat ouder wordende lijven gewoon een andere vertering en verbranding krijgen. Als je eetpatroon daarbij niet verandert kan zich dat voordoen.
Maar het lijkt me hartverscheurend... Ik heb mijn ouders al lang niet meer. En hoe erg dat ook is, ik kan mijn ouders tenminste niet meer kwijtraken, als je snapt wat ik bedoel. Zoiets was namelijk mijn vaders grootste angst...
Persoonlijk
ik probeer het niet persoonlijk op te vatten,als ze een botte opmerking maakt,maar het gaat recht mijn hart in,omdat ze dat nog nooit eerder heeft gedaan.
het is een moeilijke weg,maar ik zal moeten accepteren dat ik haar steeds verder kwijt zal raken,ik kan gelukkig teren op veel goede en fijne herinneringen,dat maakt het ook dubbel,ik verwacht liefde en begrip(wat ik al 45 jaar krijg,)en ik krijg iets totaal anders.en het is net wat Tonny zegt; soms zie ik in haar weer die lieve moeder die ze altijd was,en die momenten moet ik koesteren.want ze zullen steeds minder worden.
Moeilijk sus-anne
Ik ken het alleen van de televisie en van ouders van vrienden. Mijn ouders zie ik niet, dus de mensen waar ik in dit opzicht vooral mee te maken zal krijgen zijn mijn schoonouders. Het lijkt mij een pijnlijk proces. Het valt me altijd op hoe geduldig kinderen en partners met degene omgaan die verandert. Dat lijkt me soms best moeilijk op te brengen.
Ontzettend moeilijk
Ook ik maak dat van dichtbij mee. Mijn ouders leven niet meer. Maar mijn schoonvader is kortgeleden opgenomen in een verpleegtehuis. En dat is een vreselijke stap. Misschien wel moeilijker als het begraven van een dierbare.
Ook al wordt er hopenlijk liefdevol voor hem gezorgd, het blijft toch iemand wegbrengen naar een instelling. Mijn schoonvader is ook dementerend, amper een gesprek mee mogelijk. Maar gelukkig is zijn karakter niet echt veranderd. Hij blijft moeite doen opgewekt te blijven, ook om het voor ons (familie) te verzachten.
Ik wens je veel sterkte sus-anne.
Ik heb
dat niet met mijn moeder, ze heeft een heel andere rol gespeeld dan die van jou. In die zin heb ik ook minder te verliezen, ik ben er ook niet heel verdrietig om, wel teleurgesteld dat ze niet de moeder is geweest op de momenten dat ik die nodig had, maar dat ben ik dus al jaren. Ik ben nu zwanger bijvoorbeeld en ze heeft het daar niet over, snapt het niet, dus praat over zichzelf of over vroeger.
ik zie haar niet als 'mijn moeder' meer als de oma van mijn kind, de kwetsbare vrouw van mijn vader. Ze is nog niet eens zo heel oud, maar na de herseninfarct nog een stuk achteruit gegaan.
Ik denk dat het gewoon met de tijd zal komen voor jou. Accepteren dat je je moeder kwijt raakt zoals je die altijd kende, je krijgt nu een andere rol en die overstap daar groei je in.
Het is wel verdrietig, dat snap ik heel goed.
Weekend
afgelopen weekend kwam mijn moeder logeren.
ze is drie dagen geweest en ze was heel stabiel.
voor zo,n 70% zag ik echt mijn oude vertrouwde moeder weer.ik heb er intens van genoten,want de volgende keer kan het wel weer heel anders zijn.
Ook ik ben haar kwijt geraakt
door een herseninfarct, ik was nog maar 19. Ze was er wel, maar toch ook weer niet. Haar karakter was 180 graden gedraaid en we hadden geen echt contact meer. Achteraf gezien, had het ziekenhuis mijn moeder niet zo plompverloren naar huis moeten sturen, maar haar èn ons therapie moeten aanbieden. En vooral voor ons! Waarom? Mijn moeder kon er niks aan doen dat ze was geworden, die ze nu was. Maar wij moesten ineens met iemand anders gaan leven! En dat viel niet mee! Hoe ga je om met je moeder die je moeder niet meer is, maar een wildvreemde vrouw? Een moeder die grotendeels haar zelfstandigheid op moest geven en dat niet kon/wilde? En wat dacht je dat dit voor mijn vader heeft betekend? Hij was gewoon zijn vrouw kwijt, z'n maatje, de liefde van z'n leven; want door haar karakterverandering, kreeg mijn vader een andere vrouw en wij een andere moeder. En dat wist ze zelf soms ook, dat maakte het zo moeilijk.
Het gevolg? Wij, haar kinderen, zijn het huis uit gevlucht, binnen twee jaar zat m'n vader alleen met haar. Na vijf jaar is ze overleden en ondanks het verdriet, was het goed zo. Nu, ruim 12 jaar later, zeggen we; we zijn toen op die bewuste januari-dag onze moeder kwijtgeraakt en mijn vader zijn vrouw.
En tot op de dag van vandaag vind ik het zo jammer dat we niet geleerd hebben om te gaan met de gevolgen van het herseninfarct. Ik geloof echt dat er dan veel verdriet bespaard was geweest en dat de laatste vijf jaar voor m'n moeder makkelijker waren geweest. (en voor ons ook!)
Lennest
wat een verdrietig verhaal,zo jong en dan al je moeder kwijtraken ,het huis uitvluchten ,en niemand die jullie de juiste hulp heeft kunnen bieden.
dat vind ik zo triest.
Sus-anne; dank je wel maar..
het is ook een bericht voor al die anderen die dit is overkomen of nog gaat overkomen. Het heeft zo'n impact op je leven, niet normaal meer. Aan de situatie kan niets meer veranderd worden, maar in het omgaan met de situatie des te meer. Daarom: trek aan de bel als het jou overkomt, zoek hulp en blijf er niet alleen mee tobben. Ik kon m'n verhaal kwijt bij, toen, m'n vriend, nu mijn man.
Maar het schuldgevoel naar mijn vader blijft: wij zijn gegaan, maar hij moest verder, hoe moeilijk dat ook was. Na ruim 25 jaar huwelijk kon hij m'n moeder ook niet in de steek laten, maar hemeltjelief, wat was het een opgave! En wij? Wij zijn gevlucht..... En dat doet nog steeds zeer! En mijn vader? Na de dood van zijn vrouw heeft hij na een jaar de draad weer opgepakt en is gaan reizen, in z'n uppie. Knap hoor! Hij verwijt ons niets, hij zegt dat hij het ook wel begrijpt, maar het was wel moeilijk.
